Οδύνη και Αστρολογία

[Δείμων]

Η απώθηση της οδύνης με τη βοήθεια της Αστρολογίας

Μόλις ανακάλυψα αυτό το άρθρο ύστερα από τόσο καιρό, και πραγματικά όσα λέει με βρίσκουν σύμφωνο! Μια απορία όμως που εγείρεται, που ίσως έχει να κάνει και με την καρμικότητα. Εάν γνωρίζουμε τον πόνο που μας περιμένει πίσω από μία πράξη μας και αποφύγουμε την εκτέλεσή της σκεφτόμενοι πχ το κόστος, τον αντίκτυπο, την κοινωνία, τους άλλους δηλαδή και το περιβάλλον μας - και όχι τον ίδιο μας τον εαυτό, την ίδια μας την υπόσταση που πιθανόν από αυτή την ενεργοποίηση γεγονότων βγει στο τέλος κερδισμένη, έχουμε πράξει άραγε το σωστό? Ή μήπως μη ενεργοποιώντας γεγονότα παραμένουμε καθηλωμένοι και ανεξελίξιμοι.

Εν ολίγοις ποιά «θυσία» θα θεωρούσαμε καλύτερη και ποιά οδύνη πιο «χρήσιμη» (αν μπορείς να πεις κάτι τέτοιο), την οξεία και αναγεννητική ή την μακρά και υποβόσκουσα?.. Μπορεί η δεύτερη να ελευθερώσει ποτέ από κάτι?

[black moon]

ΑΝ καταλαβαίνω σωστα αυτο που ρωτας(γιατι εχω και Κρονο στους Διδυμους )...πιστευω πως ειτε πράξεις αυτο που θελεις, ειτε αυτο που πρέπει καθηλωμένος και ανεξελίξιμος δεν θα μείνεις. Και στις δυο περιπτώσεις ενεργοποιείς γεγονότα αλλα διαφορετικής φύσης. Αλλο! Δεν ειναι δυνατον να γνωρίζεις τι ακριβως σε περιμενει πισω απο μια πράξη, αλλα να ψυλλιαστείς...και δυστυχως τα περισσότερα "λάθη" γινονται επειδή νομίζουμε πως θα καταφέρουμε να αποφύγουμε αυτο που ψυλλιαζόμασταν...."και να δεις που μου πήγε στο μυαλό! αλλα είπα μπαααααα "

Και για να κάνουμε και λίγο χιουμορ (αν μπορείς να το πείς ετσι), οδυνη να 'ναι κι οτι να 'ναι... ολες "χρήσιμες" :nuts:

[GIRL]

άπο την όποια εμπειρία έχω οταν κάνεις αυτό που θέλεις η οδύνη ξεπερνιέται ευκολότερα όταν κάνεις αυτό που πρέπει είναι πολύ πιό έντονη και πιο δύσκολα ξεπερνιέται και στις 2 περιπτώσεις οταν ξεπεραστεί είναι το ίδιο ανακουφιστική.

για το αν είναι εξελεκτική και πόσο είναι ζήτημα χαρακτήρα μα πάνω απ΄όλα θέμα μυαλού.

[Χρήστος Άρχος]

Αγαπητέ Δείμων
Η οδύνη έρχεται σαν εξελικτικό κομμάτι για να μπορέσουμε να μάθουμε κάποια πολύ σημαντικά πράγματα για εμάς τους ίδιους. Παρόλα αυτά πολλές φορές μπορεί τελικά το ίδιο το άτομο να καταφέρει να επιτύχει και να καταλάβει κάτι χωρίς να πονέσει. Αυτό όμως και γίνεται πολύ σπάνια.
Εδώ θα πρέπει να διαχωρίσουμε την οδύνη απο τον μαζοχισμό και την αυτοτιμωρία μας που συνήθως γίνεται το ένα λόγω έλλειψης ελέγχου του εαυτού μας και το δεύτερο γιατί νοιώθουμε ότι κάτι δεν θα έπρεπε να κάνουμε και συνδέεται με πολλά και διαφορετικά σύνδρομα.
Παρόλα αυτά η οδύνη και με τις δύο μορφές που αναλύετε μπορεί να μας οδηγήσει στο να μάθουμε κάτι.
Το ερώτημα όμως πια θα μπεί σε προσωπικό επίπεδο;
Τι είναι αυτό που πρέπει εμείς στη δική μας περίπτωση να κάνουμε;
Αν λοιπόν ο λόγος για τον οποίο καλούμαστε να πονέσουμε έχει κατανοηθεί και ξεπεραστεί τότε ίσως... και δεν θα πρέπει να περάσουμε απο αυτό το στάδιο.

Η απώθηση της οδύνης με τη βοήθεια της Αστρολογίας

Μόλις ανακάλυψα αυτό το άρθρο ύστερα από τόσο καιρό, και πραγματικά όσα λέει με βρίσκουν σύμφωνο! Μια απορία όμως που εγείρεται, που ίσως έχει να κάνει και με την καρμικότητα. Εάν γνωρίζουμε τον πόνο που μας περιμένει πίσω από μία πράξη μας και αποφύγουμε την εκτέλεσή της σκεφτόμενοι πχ το κόστος, τον αντίκτυπο, την κοινωνία, τους άλλους δηλαδή και το περιβάλλον μας - και όχι τον ίδιο μας τον εαυτό, την ίδια μας την υπόσταση που πιθανόν από αυτή την ενεργοποίηση γεγονότων βγει στο τέλος κερδισμένη, έχουμε πράξει άραγε το σωστό? Ή μήπως μη ενεργοποιώντας γεγονότα παραμένουμε καθηλωμένοι και ανεξελίξιμοι.

Εν ολίγοις ποιά «θυσία» θα θεωρούσαμε καλύτερη και ποιά οδύνη πιο «χρήσιμη» (αν μπορείς να πεις κάτι τέτοιο), την οξεία και αναγεννητική ή την μακρά και υποβόσκουσα?.. Μπορεί η δεύτερη να ελευθερώσει ποτέ από κάτι?

[LeLou]

Πολύ καλή σας μέρα.

Προσεγγίζοντας το θέμα απ' την πρακτική του πλευρά -στα πλαίσια, δηλαδή, της καθημερινότητας- κι επειδή η οδύνη -είτε ψυχική, είτε σωματική, είτε πνευματική- αργά ή γρήγορα μας οδηγεί σε πλήρη σύγχυση κι αποδιοργάνωση, νομίζω ότι ένα πολύ σημαντικό πρώτο βήμα αποθεραπείας είναι το να ψάξουμε τρόπους να εκτονώσουμε την οδύνη έμμεσα.

Ο διάλογος, για παράδειγμα, με κάποιο πρόσωπο του οποίου την κρίση εμπιστευόμαστε, θα μας βοηθήσει καταρχήν να προσδιορίσουμε αιτίες και πιθανούς τρόπους δράσης ή τις επιλογές που μας αντιπροσωπεύουν καλύτερα. Μερικές φορές, απλώς και μόνον επειδή μοιραζόμαστε ένα πρόβλημα διατυπώνοντάς το λεκτικά η εικόνα ξεκαθαρίζει, επιτρέποντάς μας να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια αποστασιοποιημένα και με ασφάλεια, μέσα απ' τα μάτια του συνομιλητή μας.

Θα ακουστεί αστείο, ίσως, μα οι δημιουργικές ενασχολήσεις επίσης βοηθούν στην εκτόνωση των αρνητικών συναισθημάτων, ακόμα κι όταν τις μοιραζόμαστε στα σιωπηλά. Το θέμα είναι να μην απομονωθούμε, γιατί αυτό θα μας βυθίσει περαιτέρω στη σύγχυση. Μπορούμε, για παράδειγμα, ν' ακούσουμε την αγαπημένη μας μουσική ή να δούμε ξανά κάποια ταινία που σημαίνει πολλά για μας, να ετοιμάσουμε ένα γεύμα, να πάμε βόλτα, οτιδήποτε -δεν έχει σημασία- αρκεί να κάνουμε αυτό το κάτι παρέα με άλλους, όσο δύσκολο και να μας φαίνεται αυτό.

[ryssa]

Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, μιαs και χιλιοειπομένο, όμωσ θέλω να πιστεύω πωσ κάθε τι γίνεται για κάποιο λόγο...αν λοιπόν μια δεδομένη στιγμή τησ ζωήσ σου έπραξεσ όπωσ έπραξεσ ίσωσ ήταν γιατί ο χαρακτήρασ σου, ο περίγυροσ, ο τρόποσ σκέψησ σου την δεδομένη στιγμή ήταν τέτοιοσ και έπρεπε να δρασεισ ανάλογα...τα αν, τα πώσ , τα γιατί, τι θα συνέβαινε εαν είχα ή δεν είχα κάνει το τάδε, αυτά είναι που βασανίζουν περισσότερο παρά το ίδιο το αποτέλεσμα ίσωσ τησ οποιασ αντίδρασησ αναλάβουμε, και αυτή είναι η "τιμωρία" μασ εδεχομένωσ..... ..ίσωσ κάποια περιοδο τησ ζωήσ πρέπει να βαλτώσεισ , γιατί ο χαρακτήρασ σου είναι τέτοιοσ που δεν θα μπορούσε να γίνει αλλίωσ , όταν όμωσ συνηδητοποιήσεισ την κατάσταση και νοιώσεισ που βρίσκεσαι , τότε αναλαμβάνεισ δράση και φροντίζεισ να μην ξαναβρεθείσ εκει, και συγκρίνοντασ το πριν με το μετά σαφώσ και νοιώθεισ καλύτερα...με λίγα λόγια ωριμάζεισ , μαθαίνεισ....
....αναφέρομαι στο 2ο μέροσ τησ ερώτησεισ, γιατί νομίζω πωσ όποιοσ αναλαμβάνει δράση, δεν απασχολείται για συνέπειεσ και δεν θα έμπαινε σε διλλήματα...:weird::weird:

( το β΄' ενικό, δεν απευθύνεται κάπου..έτσι γράφω):embarrest