Ισημερίες-Ηλιοστάσια & αστρολογία.

[esse]

...Επειδη εχω χαθει λίγο ελπιζω να τοποθετω σωστά την ερωτηση μου.:bigsmile:..

Ισημερία είναι το ημερονύκτιο κατά το οποίο έχουν ίση διάρκεια η μέρα και η νύχτα. Είναι διαρκές φαινόμενο στον ισημερινό της Γης και συμβαίνει δύο φορές το χρόνο για όλες τις άλλες περιοχές. Την πρώτη φορά στις 21 Μαρτίου, οπότε έχουμε την εαρινή ισημερία και ο Ήλιος βρίσκεται στο εαρινό ισημερινό σημείο. Τη δεύτερη φορά, στις 23 Σεπτεμβρίου, οπότε έχουμε τη φθινοπωρινή ισημερία και ο Ήλιος βρίσκεται στο φθινοπωρινό ισημερινό σημείο.
Στις Ισημερίες ο Ήλιος κινείται κατά μήκος του ορίζοντα. Στο Βόρειο Πόλο ο Ήλιος ανατέλλει στις 21 Μαρτίου και δύει στις 22 Σεπτεμβρίου. Η κατάσταση αντιστρέφεται για το Νότιο Πόλο. Στον ισημερινό οι παρατηρητές βλέπουν το μισό της πλήρους εικοσιτετράωρης πορείας κάθε σώματος γύρω τους, έτσι ο Ήλιος και κάθε άλλος αστέρας είναι υπεράνω του ορίζοντα για ακριβώς 12 ώρες καθημερινά το έτος.
Ο άξονας περιστροφής της Γης έχει κλίση 23 μοίρες και 5 πρώτα αναφορικά στην Εκλειπτική, αυτό είναι το τροχιακό επίπεδό της, όσον αφορά τον Ουράνιο Ισημερινό και η μέγιστη γωνιακή απόσταση του Ήλιου από τον Ουράνιο Ισημερινό είναι 23.5 μοίρες. Αυτό συμβαίνει στα Ηλιοστάσια (solstices). Για τους παρατηρητές στο βόρειο ημισφαίριο, το απώτατο βόρειο σημείο υπεράνω του Ουράνιου Ισημερινού είναι το Θερινό Ηλιοστάσιο και το απώτατο νότιο σημείο είναι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Ο Ήλιος φθάνει στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο περίπου στις 21 Δεκεμβρίου και είναι το ελάχιστο κομμάτι της ημερήσιας πορείας του όλο το έτος, είναι η ημέρα που έχει το πιο λίγο φως την ημέρα και χαρακτηρίζει την αρχή της εποχής του χειμώνα για το βόρειο ημισφαίριο. Ο Ήλιος φθάνει στο Θερινό Ηλιοστάσιο περίπου στις 21 Ιουνίου και είναι το μεγαλύτερο μέρος της ημερήσιας πορείας της επάνω από τον ορίζοντα όλο το έτος, είναι η ημέρα με το περισσότερο φως την ημέρα και χαρακτηρίζει την αρχή της εποχής του καλοκαιριού για το βόρειο ημισφαίριο. Οι εποχές είναι αντίθετες για το νότιο ημισφαίριο. Ο Ήλιος στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο δεν σηκώνεται ψηλά και οι ακτίνες του πέφτουν στο έδαφος με μικρή γωνία τη μεσημβρία κι έτσι οι σκιές είναι μακριές. Στο Θερινό Ηλιοστάσιο οι σκιές στη μεσημβρία είναι πολύ κοντύτερες επειδή ο Ήλιος είναι πολύ ψηλά υπεράνω του ορίζοντα.

Ο εντοπισμός των ηλιοστασίων αποτελεί μία γνώση που μπορεί να ανιχνευτεί σε πολύ αρχαίες εποχές. Μνημεία που η σκοπιμότητα της κατασκευής τους αποτελούν ένα αίνιγμα μέχρι και σήμερα, φαίνεται πως είναι κατασκευασμένα με τρόπο τέτοιο που να λαμβάνει υπόψη του αστρονομικά φαινόμενα όπως αυτά των ηλιοστασίων. Δύο τέτοια μνημεία της αρχαιότητας είναι το Stonehenge της Αγγλίας και το Newgrange της Ιρλανδίας, στα οποία κάθε χρόνο συγκεντρώνονται χιλιάδες άνθρωποι από όλον τον κόσμο (στο Stonehenge για το θερινό και στο Newgrange για το χειμερινό ηλιοστάσιο) για να παρακολουθήσουν τα συμβολικά μηνύματα του φωτός, που είναι αποτυπωμένα στην κατασκευή των μνημείων αυτών εδώ και χιλιάδες χρόνια. Επίσης, στις παραδόσεις διάφορων λαών βλέπουμε να εορτάζεται το χειμερινό ηλιοστάσιο με ποικίλους τρόπους, δίνοντας στοιχεία του εορτασμού τους και στις γιορτές των Χριστουγέννων.

Οι Ρωμαίοι τιμούσαν το χειμερινό ηλιοστάσιο με μία γιορτή που λεγόταν Saturnalia. Στη γιορτή αυτή κατείχαν εξέχουσα θέση τα αειθαλή δέντρα όπως το έλατο, οι σκλάβοι έτρωγαν στο ίδιο τραπέζι με τους κυρίους τους και εκλεγόταν ένας βασιλιάς καρικατούρα, που προέδρευε στη γιορτή. Η ημέρα ήταν αργία, δεν επιτρεπόταν η εκτέλεση κρατουμένων και οι άνθρωποι παρέλαυναν στους δρόμους φορώντας μάσκες, ενώ αντάλλαζαν μεταξύ τους δώρα. Η γιορτή αυτή ήταν αφιερωμένη στον θεό Σατούρνους, που αντιστοιχεί στον θεό Κρόνο.



Στους Σκανδιναβούς ο εορτασμός του χειμερινού ηλιοστασίου συνέπιπτε με τον εορτασμό της θεάς Γιούλ (η Γιούλ είναι θεότητα της θρησκείας Αζατρού, που είναι μία εκ των δύο αναγνωρισμένων θρησκειών της Ισλανδίας, μαζί με τον Λουθηρανισμό). Το όνομα της Γιούλ προέρχεται από τη νορβηγική λέξη 'Jul' που σημαίνει τροχός. Η νορβηγική θεά Φρέγια, καθόταν και ύφαινε στον τροχό (Γιούλ) τις μοίρες των ανθρώπων. Ο εορτασμός της Γιούλ συνδέεται με τον κύκλο των εποχών και την συνέχεια της ζωής και αποτελεί μία εκ των τεσσάρων σημαντικών γιορτών της Αζατρού, που αφορούν τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες. Η Γιούλ γιορτάζεται στο χειμερινό ηλιοστάσιο και ο εορτασμός της είναι μια οικογενειακή γιορτή. Στη γιορτή αυτή παραδοσιακά έκαιγαν ένα κούτσουρο και πίστευαν ότι το έθιμο αυτό θα έφερνε καλή τύχη σε κάθε νοικοκυριό. Επίσης άναβαν κεριά και κρέμαγαν καμπανάκια στα κλαδιά των δέντρων, για να μπορούν να αντιληφθούν την εμφάνιση κάποιου καλού πνεύματος. Για τα καλά πνεύματα κρέμαγαν ακόμα γλυκά και φαγώσιμα στα δέντρα, ενώ στην κορφή τοποθετούσαν ένα αστέρι που συμβόλιζε τα πέντε στοιχεία. Θεωρείται ότι η γιορτή αυτή έχει τις ίδιες ρίζες με τη χριστιανική εορτή των Χριστουγέννων, γιατί παλαιότερα ο εορτασμός των Χριστουγέννων δε γινόταν σε μία δεδομένη ημερομηνία. Η εδραίωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρας για τη γιορτή των Χριστουγέννων οφείλεται στον Πάπα Ιούλιο τον 1ο, που τον 4ο αιώνα μ. Χ. καθιέρωσε την ημερομηνία αυτή ώστε να αντικατασταθούν οι 'παγανιστικές' εορτές με τη χριστιανική εορτή.

Στη νορβηγική μυθολογία ο Μπάλντρ, γιος του Οντίν και της Φριγκ και θεός του ηλίου του καλοκαιριού, σκοτώνεται από ένα βέλος που είναι φτιαγμένο από φύλλο γκυ. Ο Λόκι, το πνεύμα του κακού, έφτιαξε το βέλος και το έδωσε στον αδελφό του Μπαλντρ, τον Όντουρ, ο οποίος είναι ο θεός του χειμώνα. Η Φριγκ προσπαθώντας να τον επαναφέρει στη ζωή έκλαψε και τα δάκρυά που έριξε γι' αυτόν έγιναν μούρα που άνθισαν στα κλαδιά του γκυ. Ο Μπαλντρ παρέμεινε στον κόσμο των νεκρών και περιμένει την επαναγέννησή του στο νέο κόσμο που θα δημιουργηθεί μετά το Ραγκναρόκ (η μάχη του τέλους του κόσμου). Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή όμως, η ιστορία του θανάτου του Μπαλντρ είχε αίσιο τέλος, αφού η μητέρα του κατάφερε να τον επαναφέρει στη ζωή και έτσι τα μούρα στα κλαδιά του γκυ είναι δάκρυα χαράς και κάθε φορά που συναντιούνται άνθρωποι κάτω από ένα γκυ, αγκαλιάζονται και φιλιούνται γιορτάζοντας την επαναφορά του θεού του φωτός.

Πολλές παραδόσεις που συνδέονται με τον εορτασμό των Χριστουγέννων προέρχονται από τη θρησκεία του θεού Μίθρα. Στις 25 Δεκεμβρίου οι Ρωμαίοι είχαν μια γιορτή που ονομαζόταν 'Dies Natalis Solis Invicti' και αντιστοιχούσε στη γέννηση του ανίκητου Ήλιου, του ήλιου της Δικαιοσύνης που κάθε χρόνο ξαναγεννιόταν για να επαναφέρει τον κόσμο την τάξη. Επίσης, η ημέρα αυτή θεωρούνταν ότι αντιστοιχούσε στο χειμερινό ηλιοστάσιο, που οι Ρωμαίοι το ονόμαζαν 'Μπρούμα'. Παράλληλα, η γιορτή του ανίκητου ήλιου συνέπιπτε με τα Σιγκιλάρια, στη διάρκεια των οποίων οι Ρωμαίοι έκαναν στα παιδιά τους δώρα όπως πήλινα σκεύη, δαχτυλίδια και σφραγίδες. Συχνά δε, στόλιζαν τα σπίτια τους με πράσινα φυτά.

Η αστρολογία για τις μέρες αυτές ή οσους έχουν γεννηθεί τέτοιες μέρες (Ισημερίας , Ηλιοστασίου), τι θα μπορούσε να προσθέσει?

[Λίλιαν Σίμου]

Αγαπητή esse

Ίσως αυτή η ενδιαφέρουσα αναφορά στα Ηλιοστάσια έπρεπε να δοθεί στα άρθρα μελών. Πολύ μου άρεσε η αναφορά στην Σκανδιναβική παράδοση, επειδή έχω μελετήσει την φιλοσοφία των Ρούνων και εκεί εμπλέκονται τα στοιχεία που αναφέρετε.

Βέβαια, όπως είναι εκτενής η παρουσίασή σας έτσι πρέπει να είναι εκτενής η απάντηση και δεν είναι δυνατόν να συμβεί στα πλαίσια του φόρουμ. Θα σας πω εν συντομία πως είναι ιδιαίτερα σημαντικά τα Ηλιοστάσια και οι Ισημερίες στην αστρολογία, καθώς έχουμε αλλαγή εποχών. Μάλιστα αλλάζει εκεί και η τριάδα των ζωδίων που συντάσσονται με τις εποχές και αναπτύσσεται μία δυναμική. Στην πολιτική αστρολογία μέσα από αυτά μετράμε το ετήσιο ωροσκόπιο ενός κράτους. Εξ άλλου η 0 μοίρα των παρορμητικών, ανήκει στις κρίσιμες μοίρες (αν θέλετε να μάθετε γι' αυτές, υπάρχει άρθρο στο φόρουμ).

φιλικά
Λίλιαν Σίμου

[esse]

Αγαπητή κυρία Σϊμου,

Σας ευχαριστώ για την απάντησή σας.

Θεώρησα οτι επρεπε να ήταν πιο εμπλουτισμένο για να μπει στα αρθρα , γι αυτο επελεξα τις συζητήσεις για να ρωτησω.
Ελπίζω να μη τα εκανα μαντάρα..:bigsmile:

Θα μελετήσω τις μοίρες που υπάρχει αρθρο και θα προσπαθήσω να εξαντλώ τα αρθρα πριν θέσω ερώτηση..:bigsmile:

Ευχαριστώ και πάλι για τον χρόνο σας.

Φιλικά,

esse...:bigsmile: