Καθώς έκανα τον περίπατό μου σε ένα τεράστιο δάσος περικαλλούς πολυπλοκότητας και μεγάλης ποικιλίας οικολογικώς αλληλεξαρτώμενων φαινομένων, ανακαλύπτω ένα συνάδελφό μου αστρολόγο να αγκαλιάζει ένα συγκεκριμένο είδος δέντρου τσιρίζοντας από ευτυχία: «Εύρηκα! Εύρηκα! Η τελευταία, η υπέρτατη, η απειροελάχιστη ουσία του δάσους!»


Ακολουθούν απορίες και συζήτηση επί του άρθρου: [Μεταφράσεις] Αστρομυωπία - Όταν βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος