Η ανωνυμία των bloggers...

[Δ.Μέλλος]

Με αφορμή την υπόθεση «Γκιόλια-Τρωκτικού» αναζωπυρώθηκε και πάλι η κουβέντα γύρω από τα μπλογκ και την ανωνυμία τους, την ελευθερία της έκφρασης, τη δημοσιογραφική δεοντολογία και άλλες πολλές «βαριές» και ίσως δυσνόητες έννοιες για πολλούς. Δεν θα σταθώ στην ακατάσχετη παπαρολογία των «δημοσιογράφων» για το «λειτούργημά» τους και τις προσπάθειες να τους φιμώσουν. Οι περισσότεροι από αυτούς μόνοι τους έχουν βάλει φίμωτρο, για να προασπίσουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα του εκδότη που τους ταΐζει. Ούτε θα σταθώ στην κενότητα των πολιτικών τοποθετήσεων.

Θα σταθώ όμως στην άγνοια και των δύο, σε σχέση με αυτό που συντελείται στο διαδίκτυο και οι περισσότεροι δεν το έχουν πάρει χαμπάρι: οι χειραγωγοί συνειδήσεων και εξουσιαστές έχουν χάσει το μονοπώλιο στην πληροφόρηση και έχουν βάλει τα μίσθαρνα τσιράκια τους να σκούζουν σαν κακομαθημένα, μπας και περισώσουν κάτι.

Τα μπλογκ ξεκίνησαν, πριν από μερικά χρόνια, σαν ένα είδος προσωπικού ημερολογίου, όπου ο καθένας έγραφε όπως γινότανε παλιά, ή σαν ένα είδος λευκώματος, σαν και αυτά που συμπληρώναμε τελειώνοντας μια σχολική τάξη. Ήταν (και είναι) ο πιο απλός και τσάμπα τρόπος για να αποκτήσει ο καθένας το «δικό του σάιτ» και η επισκεψιμότητά τους ήταν ανάλογη του αριθμού των φίλων που είχε ο ιδιοκτήτης του. Με το χρόνο, όμως, αυτή η κατάσταση απέκτησε μια ιδιαίτερη δυναμική και κάποιες από αυτές τις περιορισμένων δυνατοτήτων ιστοσελίδες για χίλιους δυο λόγους απέκτησαν πολλούς αναγνώστες, χιλιάδες και χιλιάδες –ενώ κάποιες άλλες δεν τις διαβάζουν ούτε αυτοί που γράφουν σε αυτές.

Αυτές τις δυνατότητες και τη δυναμική προσπαθούν εδώ και καιρό να αξιοποιήσουν και διάφοροι, εκβιάζοντας, πουλώντας μούρη, εξυπηρετήσεις και γενικά οτιδήποτε κάνει ένας απατεώνας που σέβεται το εαυτό του. Η ουσία όμως είναι ότι είτε με τα μπλογκ είτε με τα σάιτ, ο καθένας έχει ίσες δυνατότητες με κάποιον άλλο να βγει και να πει τον καημό του, την καταγγελία του, το πόσο ωραίος είναι, να το παίξει δημοσιογράφος, να γράψει ό,τι θέλει. Το αν θα έχει απήχηση όμως, είναι άλλο πράγμα.

Το διαδίκτυο είναι σαν την τυπογραφία. Η διαφορά τους είναι ότι παλιά τις δυνατότητες τις είχε ουσιαστικά το μεγάλο κεφάλαιο, γιατί για να απευθυνθείς άμεσα σε πολλούς έπρεπε να έχεις χρήμα. Τώρα δεν χρειάζεται χρήμα, χρειάζεται μεράκι. Και αυτό τους πονάει, προσπαθούν να το ελέγξουν όπως ελέγχαν τον Τύπο, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι είναι σαν να θέλουν να φυλακίσουν νερό μέσα στη χούφτα τους.

Φυσικά και υπάρχουν ακρότητες, φυσικά και υπάρχουν προβλήματα. Μήπως όμως με τις φυλλάδες που γράφουν οι ...έγκριτοι δεν υπάρχουν; Μήπως με κανάλια αποβλάκωσης δεν υπάρχουν; Κάνανε κάτι για αυτά; Όχι φυσικά. Και ούτε πρόκειται να κάνουν από μόνοι τους. Αυτοί θέλουν να ελέγχουν, να εξουσιάζουν. Κρίμα για αυτούς όμως, το νερό που πάνε να φυλακίσουν είναι βραστό και ήδη έχει αρχίσει να τους καίει. Επειδή όμως είναι ...χοντρόπετσοι, θα το καταλάβουν όταν τα εγκαύματα θα είναι 3ου βαθμού...

[John B]

Σε περιμενα πιο καυστικο, αλλα να εχουμε και συνεχεια :bigsmile:

[Δείμων]

Περί τηλεόρασης και ραδιοφώνου. (Παραδόξως πρόκειται για απόσπασμα από τηλεοπτική εκπομπή!!) Το Ίντερνετ τότε δεν είχε ακόμα μεγάλη διείσδυση.

FILMMAKER - Η τηλεοπτική εκδοχή της Ενημέρωσης