Η απώθηση της οδύνης με τη βοήθεια της Αστρολογίας

[Lena_P]

Κύριε Άρχο, να δηλώσω πως πονάει το μυαλό μου κάθε φορά που διαβάζω άρθρο σας.

Ενδεικτικά, μία μόνο παράγραφος μου δημιούργησε επτά ερωτήματα. 7!! Τα έχω σημειωμένα όλα (19 το πλήθος και μάλλον φιλοσοφικά παρά άρτια αστρολογικά) και θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τη ροή της συζήτησης..

Έχω κατά νου, το γενέθλιο χάρτη ως έναν ταξιδιωτικό με τη διαδρομή που τείνει ο κάτοχος να διανύσει. Υποθέτω πως δίδεται ένα περιθώριο επιλογής (δε θα ήθελα να πιστεύω σε ένα άκραν προδιαγεγραμμένο μέλλον) στο να ακολουθηθούν ή όχι αυτές οι τάσεις ή έστω ένα περιθώριο επιλογής της έντασης ένδοσης σε αυτές..

Τί δυναμική θα δίνατε λοιπόν στην Επιλογή ως προς τη βίωση της Οδύνης;
Και κάτι που έχει απόλυτη (υποθέτω μόνο για μένα) σχέση με αυτό, τι θα αποτελούσε ένδειξη της "αναισθησίας" σε ένα χάρτη; Μιλάω για περιπτώσεις όπου η ικανότητα βίωσης της Οδύνης είναι από ελάχιστη έως ανύπαρκτη.

[Χρήστος Άρχος]

Αγαπητή Lena πάλι σε ευχαριστώ πολύ για τα λεγόμενα σου. Η μεγαλύτερη χαρά κάθε αστρολόγου είναι το άρθρο του να γίνει πηγή προβληματισμού και ανάλυσης για περαιτέρω ανακάλυψη πραγμάτων που δεν εχουν ακόμη γίνει γνωστά.

Όντως ο γενέθλιος χάρτης είναι ένας χάρτης που καλούμαστε σε ένα βαθμό να ταξιδέψουμε αλλά να πούμε ότι σε ένα βαθμό δείχνει μόνο ένα προσχέδιο υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες που μπορούμε να καλύψουμε αυτή τη γνώση με το προοδευτικό ωροσκόπιο , το ωροσκόπιο κατευθύνσεων αλλά και το ωροσκόπιο αναδρομής.

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι σε ένα βαθμό επιλέξουμε τις οδύνες που θα έχουμε αν κάποιο άτομο πρέπει να βιώσει οδύνες σε σχέση με τον Ουρανό, ο Ουρανός μπορεί να παρέχει άπειρα σενάρια οδύνης, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα έχει Ουράνια στοιχεία. Ας μου επιτραπεί ένα παράδειγμα λίγο χριστουγεννιάτικο , εάν σας πω να μου κάνετε ένα γλυκό με βάση τη σοκολάτα υπάρχουν χιλιάδες γλυκά με βάση τη σοκολάτα. Η βάση όμως ότι και να κάνετε θα είναι σοκολάτα. Τώρα υπάρχει και πως θα χειριστούμε αυτή την οδύνη εδώ έχει να κάνει με το επίπεδο ανύψωσης της συνείδησης του ατόμου περισσότερο. Ένα άτομο που δεν έχει ψαχτεί δεν έχει ανακαλύψει τον ίδιο του τον εαυτό θα βιώσει την οδύνη με πολύ χειρότερους δυστυχώς τρόπους απο ότι ένα άλλο άτομο που λειτουργεί σε άλλα επίπεδα. Αυτό γιατί για παράδειγμα οι οδύνες των υπερβατικών πλανητών όταν έχουν να κάνουν με άτομα που είναι προσκολλημένα στην ύλη είναι δυσλειτουργικοί επειδή ακριβώς προσπαθούμε να τους λειτουργήσουμε με λανθασμένο τρόπο.

Τέλος δεν πιστεύω ότι υπάρχουν αναίσθητοι άνθρωποι, υπάρχουν άνθρωποι πιθανών ευνουχισμένοι αλλά όχι αναίσθητοι, νομίζω ότι η αναισθησία αποτελεί τον μεγαλύτερο πόνο της ανθρώπινης ύπαρξης. Η απονεύρωση της ψυχικής μας ευαισθησίας μας καθιστά σχεδόν μηχανήματα και νομίζω ότι αποτελεί το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί. Όμως δεν νομίζω ότι υπάρχει πραγματική αναισθησία πέρα ίσως απο βαριές περιπτώσεις βλάβης του προσθιαίου σημείου του εγκεφάλου που έχει αποδειχθεί ότι προκαλεί μία συναισθηματική αναισθησία.

Όσοι έχουν ασχοληθεί με την Ψυχολογία θα ξέρουν το παράδειγμα του Phineas Cage που σώθηκε ως εκ θαύματος απο χτυπήμα μεγάλου λοστού που διαπέρασε τον εγκέφαλο του και παρόλα αυτά μπόρεσε να συνεχίσει τη ζωή του. Αυτό όμως που παρατηρήθηκε επειδή ουσιαστικά διαλύθηκε ο μετωπιαίος λοβός του είναι η έλλειψη συναισθηματικής ανταπόκρισης και κατανόησης.
Σε αυτή τη περίπτωση αστρολογικά μπορούμε να δούμε την σοβαρή δυσλειτουργία της Σελήνης - Ερμής και Δϊα και πιο μετά του Ποσειδώνα στο χάρτη.
Επειδή όμως η ερώτηση σας είναι τρομερά ενδιαφέρουσα νομίζω ότι πρέπει να προετοιμάσω ένα άρθρο σχετικά με αυτό καθότι ζητά περισσότερο χώρο για απάντηση.
Σας ευχαριστώ όμως πολύ για την έμπνευση που έφερε η ερώτηση σας.

[Lena_P]

Ahm...

Με το μαλακό τα άρθρα κε. Άρχο.. Το θέμα είναι να μπορούμε να σας προλαβαίνουμε..

Μου θυμίσατε για κάποιο λόγο την κάθαρση που επεδίωκε η αρχαία τραγωδία... Ο θεατής που παρακολουθεί το έργο της τραγωδίας θα το βιώσει προφανώς πιο έντονα από τους εμπειρότερους και εφόσον αντιληφθεί την έννοιά της θα καθαρθεί.. no?
Με την ίδια λογική, ο πιο έμπειρος θεατής θα ακολουθήσει την ίδια διαδικασία με πιο συνοπτικές ίσως διαδικασίες...
Τι συμβαίνει όμως με τον άπειρο που μεν αντιλαμβάνεται το έργο μα αδυνατεί να το βιώσει; Επέρχεται ποτέ η κάθαρση;

Και στο κάτω κάτω.. ποιο θα είναι το νόημα ή το 'κέρδος' της Οδύνης εδώ; (Με εξαίρεση βεβαίως το εισιτήριο διαρκείας σε τρελογιατρό... )

[Χρήστος Άρχος]

Δυστυχώς αγαπητή Lena υπάρχουν πολλά, μα πάρα πολλά άτομα που δεν θα έρθει ποτέ στη ζωή τους η κάθαρση. Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν απο την αρχή του πλανήτη μέχρι και σήμερα και δυστυχώς έχασαν το τρένο. Θυμηθείτε ότι είμαστε κοντά στα 7 δις και ακόμη το πόσοι άνθρωποι έχουν πεθάνει απο την αρχή της ιστορίας μέχρι και σήμερα. Για παράδειγμα όσοι ζούσαν το 1900 πια δεν υπάρχουν είναι μία ανάμνηση ανήκουν στην εποχή τους και η εποχή τους ανήκει. Έτσι και εμείς θα αποτελέσουμε ένα κομμάτι της ιστορίας που θα μας ανήκει το 2012 και το 2012 θα ανήκει εμάς. Πολλοί δυστυχώς φεύγουν και απο αυτούς δεν έρχεται πάντα η κάθαρση. Εκτός ίσως αν πάμε σε υλιστικές προσεγγίσεις οπότε και ο θάνατος φέρνει πάντα την κάθαρση καθότι διαλύει την ύλη και την μετατρέπει σε κάτι καινούριο!
Το κέρδος της οδύνης είναι η εξέλιξη , δείτε το καθαρά εξελικτικά, οι οδύνες είναι πόνοι που προέρχονται απο την αποτυχία του οργανισμού να ανταπεξέλθουν σε δυσκολίες. Όσοι μάθουν απο αυτό εξελλίσονται προοδεύουν μεταφέρουν τις γενετικές πληροφορίες και άλλα στο μέλλον, επίσης κερδίσουν περισσότερο στην κοινωνία άρα και πέρνουν με το μέρος τους μερίδες του κόσμου μέχρι να δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα που χρειάζεται για μία οποιαδήποτε αλλαγή. Αν δεν επιβιώσεις της οδύνης ουσιαστικά αποτελείς μία βιολογική και πνευματική αποτυχία και δεν μπορείς να συνεχίσεις στο μέλλον. Σκληρά πράγματα η αλήθεια είναι αλλά αυτό είναι το παιχνίδι της εξέλιξης

[Κοραλλία Μόζορα]

Χρήστο μου, πραγματικά το άρθρο σου είναι τροφή για μεγάλες και ουσιαστικές συζητήσεις και προβληματισμούς. Κι αυτές είναι οι καλύτερες στιγμές εδώ στο σάιτ γιατί δίνουν σε όλους μας πνευματική χαρά.

Συμφωνώ πολύ με μια άποψη σου που έγραψες αλλού για τον Ποσειδώνα, ότι ο Ποσειδώνας δεν είναι ακριβώς οι ψευδαισθήσεις μας. Σ' ένα μεταφυσικό επίπεδο, πιστεύω ότι η ζωή και η πραγματικότητα του καθενός μας είναι η προβολή του περιεχομένου του νου μας (κυρίως του ασυνειδήτου νου μας) πάνω στον κόσμο. Κι αυτό πιστεύω ότι είναι η λειτουργία του Ποσειδώνα.

Σ' ένα ψυχολογικό επίπεδο, πιστεύω ότι ο Ποσειδώνας είναι οι φαντασιακές εικόνες που σχηματίζουμε ασυνείδητα από τον τρόπο που βιώνουμε τις εμπειρίες στο περιβάλλον μας στην παιδική μας ηλικία και πριν την διαμόρφωση της λογικής. Βιώνουμε τον κόσμο μέσα από τον σχηματισμό φαντασιακών εικόνων τις οποίες αργότερα προβάλλουμε ασυνείδητα και τις βιώνουμε ως εμπειρίες της ζωής μας. Σαν μια ταινία που αποτυπώνεται στο φιλμ και μετά προβάλλεται στην οθόνη της ζωής μας.

Έτσι, ο Ποσειδώνας δεν ανήκει στην σφαίρα της συνείδησης, είναι πίσω από την συνείδηση και κινεί τα νήματα των εμπειριών μας. Γι' αυτό και η οδύνη από τις δυσάρεστες φαντασιακές εικόνες είναι θολή, υποβόσκουσα και ακαθόριστη, υπάρχει αλλά δεν ξέρουμε τον λόγο, την αιτία και από πού προέρχεται. Αυτό μπορεί να το προβάλουμε ως μια ανάγκη να επωμιστούμε ένα μαρτύριο. Η οδύνη όμως είναι πραγματική και βιώνεται ως τέτοια μ' ένα Ποσειδώνα. Βιώνεται όμως ως μια ακαθόριστη θλίψη, ως ένα ψυχικό ανικανοποίητο, ως ένα εσωτερικό μαρτύριο.

Ταυτόχρονα πιστεύω ότι ο Πλούτωνας έχει άμεση εσωτερική σχέση με τον Ποσειδώνα. Ο Πλούτωνας είναι η διεργασία, η κρίση που θα φέρει μια τέτοια τραυματική φαντασιακή εικόνα στην επιφάνεια και φυσικά μας δίνει την δυνατότητα να την συνειδητοποιήσουμε και να την θεραπεύσουμε. Ο Πλούτωνας δεν είναι τα ίδια τα ψυχικά μας τραύματα, τα ψυχικά μας τραύματα είναι ο Ποσειδώνας. Ο Πλούτωνας είναι η ικανότητά μας να τα φέρνουμε στην συνείδηση, να τα διαχειριζόμαστε και να τα επιλύουμε μέσω των κρίσεων που προκαλεί.

[Χρήστος Άρχος]

Πολύ ωραίο το σχόλιο σου Κοραλλία και τροφή και για περαιτέρω αναλύσεις. Μου θύμησες επίσης το λεγόμενο "σκοτάδι της ψυχής" που είναι η κατάθλιψη πνευματικού χαρακτήρα που οδηγεί σε μία ολική μεταμόρφωση το άτομο οπότε και το εσωτερικό μαρτύριο του ατόμου αποτελεί το δρόμο για την πνευματική του ανέλιξη και μεταμόρφωση και ίσως εδώ είναι και η ουσία ότι πράγματι όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο Ποσειδώνας είναι σε άμεση σύνδεση με τον Πλούτωνα.

Νομίζω ότι οι τρεις υπερβατικοί που γνωρίζουμε καλά αποτελούν 3 πολύ καλά συνδεδεμένους κύκλους. Ο Ουρανός είναι αυτός που σπάει το τσόφλι του προσωπικού μας κόσμου έτσι όπως δομείται απο τον Κρόνο, ο Ποσειδώνας μετά μας φέρνει στην πνευματική αποκάλυψη για να έρθει στην συνέχεια η προσωπική μεταμόρφωση και η διαχείρησης του "θελήματος".

Εδώ ίσως να κάνουμε και την κριτική μας στην λεγόμενη εξελικτική αστρολογία του Jeff Green που τόσο μονοσήμαντα προσπαθεί να αποτυπώσει τη σπουδαιότητα του Πλούτωνα.

[Κοραλλία Μόζορα]

Μου άρεσε πολύ η φράση σου "ο Ουρανός είναι αυτός που σπάει το τσόφλι του προσωπικού μας κόσμου"! Σ' ευχαριστώ, Χρήστο.

[katiakiss]

Εδώ ίσως να κάνουμε και την κριτική μας στην λεγόμενη εξελικτική αστρολογία του Jeff Green που τόσο μονοσήμαντα προσπαθεί να αποτυπώσει τη σπουδαιότητα του Πλούτωνα.

Χρήστο, έχεις δίκιο σχετικά με την ειδοποιό διαφορά στον τρόπο που βιώνεται ο Ποσειδώνας και η ηθελημένη επιλογή της μαρτυρικής οδύνης στην οποία υποβάλλεται το υποκείμενο κάτω από την επιρροή του.
Νομίζω ότι αυτό γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο αν αναλογιστούμε ότι μία από τις λανθάνουσες εκφάνσεις του Ποσειδώνα είναι η αυτολύπηση, ενώ του Πλούτωνα η αυτοκαταστροφή.
Στις αρχές του καλοκαιριού, μια συζήτηση στο φόρουμ ξεκίνησε από τον Ποσειδώνα και κατέληξε πάλι στον Πλούτωνα, στις διαφορές τους και στους τρόπους που επιδρούν αυτοί οι δύο πλανήτες στη ζωή μας. Αυτό αποδεικνύει για άλλη μία φορά ότι η ανάγκη της εμβάθυνσης και της κατανόησης, οδηγεί τους μελετητές στην σύμβαση του κατακερματισμού και της μεμονωμένης μελέτης του κάθε πλανήτη ξεχωριστά, ενώ στην ουσία είναι πάντα ένα γρανάζι ενός μηχανισμού που δεν μπορεί να σταθεί και να λειτουργήσει απομονωμένα.
Βρίσκω τη δουλειά του Jeff Green αρκετά μονοσήμαντη ως προς την βαρύτητα που δίνει στον Πλούτωνα, αλλά αν ασκούσα την κριτική μου θα έλεγα ότι διαβάζοντάς το, το κέρδος είναι μεγαλύτερο από τον αποπροσανατολισμό. Νομίζω ότι έχουμε να ωφεληθούμε πολύ από αυτή την «παράλογη» διόγκωση της «εμμονής» του κάθε συγγραφέα με το θέμα που τον εμπνέει να ασχοληθεί ενδελεχώς. Με την προϋπόθεση πάντα ότι διαθέτουμε το υπόβαθρο και το κριτήριο να απομονώσουμε το ωφέλιμο από το ακραίο.

[Χρήστος Άρχος]

Κάθε τι Κάτια μπορεί να σου αποφέρει σημαντικές πληροφορίες σε σχέση με την αστρολογία ένα βιβλίο ακόμη και αόριστο να είναι κάτι θα έχει να προσφέρει.
Η κριτική μου όμως ως προς την εξελικτική αστρολογία κατά Green είναι ότι είναι περισσότερο μία θρησκεία με πιστεύω και θεωρήσεις παρά μία πραγματική αστρολογία όπως τουλάχιστον πρέπει να είναι. Στο κάτω κάτω η αστρολογία δεν μπορεί να είναι μία προσκολλημένη θεώρηση στα πιστεύω ενός ανθρώπου. Η μονοσήμαντη ερμηνεία για εμένα δεν έγκειτε μόνο στο ότι επικεντρώνεται στον Πλούτωνα αλλά ότι και η ερμηνεία του Πλούτωνα είναι μονοσήμαντη.. Η αστρολογία είναι παγκόσμια και πρέπει να είναι λειτουργική ανεξαρτήτως δόγματος και η εξελικτική αστρολογία αποτελεί ένα δόγμα παρά μία αστρολογική θεώρηση. Προσωπικά θεωρώ ακόμη και την λέξη εξελικτική ιδιαίτερα αδόκιμη καθότι η έννοια της εξέλιξης έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος απο αυτό που υπαινίσσετε η αστρολογία του Jeff Green παρόλα αυτά σίγουρα αν κάποιος τη μελετήσει έχει κάτι να κερδίσει και θα συμφωνήσω με το ότι το βασικό είναι σε κάθε τι ο καθένας να μπορεί να βρει τι είναι το σωστό και να το ξεχωρίσει απο το λάθος.

[Lena_P]

Με αφορμή το νέο σας άρθρο και σε σχέση με το παρόν, αναρωτιόμουν, που θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε την Οδύνη μέσω τρίτων;

Θέλω να πω.. ένα βίωμα - όχι απαραίτητα δικό μας αλλά ενός ατόμου με τον οποίο συνδεόμαστε στενά στο διάστημα που αυτό βιώνει (ή όχι) την Οδύνη - που είναι σε θέση να αφήσει το αποτύπωμά του επάνω στην εξέλιξή μας, θα μπορούσε να φανεί μέσω των χαρτών;