Πως φαίνεται η ορφάνεια

[Μητσάκος]

Εχω την εντυπωση Μαυρο-ή-τι μου, οτι συνηθως προσπαθουμε να απαντησουμε στο δευτερο με τετοιο τροπο ωστε να δικαιωσουμε ή να δωσουμε νοημα στο πρωτο!!
Η επιστημη δεν νομιζω πως θα μπορεσει να δωσει απαντηση στα θεμελιωδη ερωτηματα. Δεν ειναι αρμοδια για κατι τετοιο. Και απο την στιγμη που δεν μας δοθηκε [;] η απαντηση με "φυσικο" τροπο [η απαντηση δλδ. να ειναι ενταγμενη μεσα στην ζωη μας, ή μαλλον να μην τιθεται καν το ερωτημα] θα βολοδερνουμε αναμεσα σε πεποιθησεις προσπαθωντας να δικαιωσουμε το περασμα μας στον κοσμο!:unsure::unsure:

Νομίζω ότι ο μοναδικός λόγος που υπάρχει και αναπτύσσεται η επιστήμη – η όποια επί μέρους επιστήμη – είναι ακριβώς αυτός: να λύσει το μυστήριο της ζωής – και κατ επέκταση του θανάτου (Γιατί ζωή χωρίς θάνατο δεν νοείται, όπως και το αντίστροφο. Αναγκαστικά το ένα υπάρχει εξαιτίας του άλλου, πρακτικά/φιλοσοφικά).
Το γεγονός ότι κάποιοι επιστήμονες έχουν παρωπίδες και δεν κατανοούν ότι επί της ουσίας και ανεξάρτητα από την δική τους βούληση συντελούν στο να φτάνουμε όλο και πιο κοντά στην κατανόηση του ζητήματος της ύπαρξης (και κατ επέκταση της ανυπαρξίας[;] ) ουδόλως πρέπει να μας απασχολεί. Δεν θα μπορούσε η "επιστήμη" να κάνει διαφορετικά, το ερώτημα που αποτελεί και το βασικό κίνητρό της είναι το υπαρξιακό. Απλώς –και μιας και αναφέρονται πιο πάνω οι "κύκλοι" του Λένον– θα πρέπει να έχουμε κατά νου την σχετικότητα του χρόνου και μέσω αυτής της σχετικότητας το μέγεθος των κύκλων. Αρκεί να φανταστούμε ότι με βάση αυτόν τον σχετικό ανθρώπινο χρόνο το υπαρξιακό ζήτημα τέθηκε από τον άνθρωπο όχι νωρίτερα από κάτι χιλιάδες χρόνια, την στιγμή που η ζωή υπάρχει κάμποσα δισεκατομμύρια χρόνια.

[black moon]

Νομίζω ότι ο μοναδικός λόγος που υπάρχει και αναπτύσσεται η επιστήμη – η όποια επί μέρους επιστήμη – είναι ακριβώς αυτός: να λύσει το μυστήριο της ζωής – και κατ επέκταση του θανάτου (Γιατί ζωή χωρίς θάνατο δεν νοείται, όπως και το αντίστροφο. Αναγκαστικά το ένα υπάρχει εξαιτίας του άλλου, πρακτικά/φιλοσοφικά).
Το γεγονός ότι κάποιοι επιστήμονες έχουν παρωπίδες και δεν κατανοούν ότι επί της ουσίας και ανεξάρτητα από την δική τους βούληση συντελούν στο να φτάνουμε όλο και πιο κοντά στην κατανόηση του ζητήματος της ύπαρξης (και κατ επέκταση της ανυπαρξίας[;] ) ουδόλως πρέπει να μας απασχολεί. Δεν θα μπορούσε η "επιστήμη" να κάνει διαφορετικά, το ερώτημα που αποτελεί και το βασικό κίνητρό της είναι το υπαρξιακό. Απλώς –και μιας και αναφέρονται πιο πάνω οι "κύκλοι" του Λένον– θα πρέπει να έχουμε κατά νου την σχετικότητα του χρόνου και μέσω αυτής της σχετικότητας το μέγεθος των κύκλων. Αρκεί να φανταστούμε ότι με βάση αυτόν τον σχετικό ανθρώπινο χρόνο το υπαρξιακό ζήτημα τέθηκε από τον άνθρωπο όχι νωρίτερα από κάτι χιλιάδες χρόνια, την στιγμή που η ζωή υπάρχει κάμποσα δισεκατομμύρια χρόνια.

Το πρόβλημα Μητσάκο ειναι οτι αυτοι οι επιστήμονες που φοράνε τις παρωπίδες(μερικές φορές μονο και μονο για να μην "εκτεθούν" στον κύκλο τους),συνήθως κατέχουν και "θέσεις κλειδιά",τις οποίες χρησιμοποιούν για να εμποδίζουν αυτους που βλέπουν επι της ουσίας.Όντως καθε επιστήμη,στο βάθος της εχει κίνητρο υπαρξιακό αλλα απαντήσεις σε καποια θεμελιωδή υπαρξιακα ερωτήματα,και βάση των κύκλων,βλέπω να δινονται μερικές χιλιάδες χρόνια μετα(μη λεω και λίγα)........

[BlackOrWhat]

Νομίζω πως έχουμε βγεί προ πολλού εκτός θέματος...απλά με την προηγούμενη δημοσίευσή μου, ήθελα εμφανέστατα (:toung να επισημάνω, ότι το να αναζητά ο καθένας ενδειξεις θανάτου σε ωροσκόπιο, αν αυτό μπορεί να ανιχνευθεί, είναι δικαίωμά του...και σαφώς υποκινείται από πίκρα, πόνο, απόγνωση, περιέργια, φόβο και ό,τι άλλο...

[Βασιλης Παπαδολιας]

Συμφωνώ με τη Μαρία ότι έχουμε ξεφύγει και πιθανόν φταίω κι εγώ που άνοιξα τη συζήτηση αλλά ήθελα να πω ότι ένιωσα πολύ ευχάριστη έκπληξη με τις πολύ ώριμες τοποθετήσεις ένθεν κι ένθεν που διάβασα σήμερα το πρωί... Υπάρχει τελικά δυνατότητα για θέματα τόσο σοβαρά να συζητήσει κανείς ώριμα και εποικοδομητικά... Μπράβο παιδιά..

[gargoyle]

Πολύ ενδιαφέρον. Εκτός από την αυθεντία του να εξηγεί χαρακτήρες - και όχι ιδιοσυγκρασίες, όπως ίσως θα έπρεπε - η αστρολογία διεκδικούσε πάντοτε το δικαίωμα του να "προβλέπει" γεγονότα.

Πέρα από το απίστευτα μοιρολατρικό του πράγματος, μου φαίνεται οι όποιες "ενδείξεις" σχετικά με τέτοια γεγονότα είναι ασαφείς και αδιάφορες. Κάτι διάβασα για γωνία 150 μοιρών μεταξύ γενέθλιου Ήλιου και Κρόνου, η οποία ενεργοποιήθηκε από διέλευση σε πρόοδο του ¶ρη, ή για συνόδους Ήλιου - Πλούτωνα στον 8ο ή συνόδους κυβερνήτη του 4ου με Πλούτωνα και δεν συμμαζεύεται.

Πρώτον, η τάση να θεωρεί κανείς πως ένα οποιοδήποτε σημαντικό γεγονός, π.χ. είτε ένας γάμος (ως θεωρούμενο ευχάριστο γεγονός), είτε ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου (ως δυσάρεστο γεγονός) φαίνεται μέσα από το ωροσκόπιο, είναι άκρως επικίνδυνη, για τους γνωστούς λόγους που έχουν αναφερθεί από όλους.

Δεύτερον, όσον αφορά τις "προβλέψεις" τέτοιων γεγονότων, η αλήθεια είναι πως εκ των υστέρων ο καθένας μπορεί να θεωρήσει πως "φαίνονταν" στο ωροσκόπιο. Αν και ενδιαφέρον έχουν οι περιπτώσεις όπου δεν "φαινόταν" τίποτε στο ωροσκόπιο, αλλά αυτό ίσως να μην είναι της παρούσης. Στο ερώτημα λοιπόν αν όταν "φαίνεται" κάτι, οφείλει ο αστρολόγος να "προειδοποιεί", νομίζω πως η απάντηση είναι πως δεν προειδοποιεί, όχι μόνο για δεοντολογικούς λόγους, αλλά κυρίως για πρακτικούς και ρεαλιστικούς. Απλά, δεν "φαίνεται".

Τρίτον, σχετικά με τις όψεις που τυχόν "δείχνουν γεγονότα". Το ενδιαφέρον σε όλες αυτές τις όψεις είναι πως αφορούν περισσότερο οικοθεσίες (ιδιαίτερα τον 4ο και τον 8ο οίκο) και κυβερνήτες οίκων. Το ζήτημα αυτό έχει πολλή πλάκα , καθώς από τη μια οι περισσότερες ώρες γέννησης δεν είναι γνωστές με ακρίβεια, και από την άλλη δεν υφίσταται ακόμη κοινώς από δεκτό σύστημα διαχωρισμού των οίκων. Όσοι χρησιμοποιούν των άνισων, με όποια μορφή (Placidus, Koch, Regiomontanus, κτλ), θεωρούν - ο καθένας χωριστά φυσικά- πως "δουλεύει" κι επαληθεύεται το δικό τους, ενώ αντίστοιχα όσοι χρησιμοποιούν των ίσων οίκων, εμφανίζουν αντίστοιχες θεωρήσεις.
Από αυτό και μόνο, σε μεγάλο ποσοστό πάνε περίπατο οικοθεσίες και ειδικά κυβερνήτες οίκων, άρα και η βαρύτητα της συμμετοχής τους σε διαφόρων ειδών όψεις.

[starfish]

Νομίζω ότι ο μοναδικός λόγος που υπάρχει και αναπτύσσεται η επιστήμη – η όποια επί μέρους επιστήμη – είναι ακριβώς αυτός: να λύσει το μυστήριο της ζωής – και κατ επέκταση του θανάτου (Γιατί ζωή χωρίς θάνατο δεν νοείται, όπως και το αντίστροφο. Αναγκαστικά το ένα υπάρχει εξαιτίας του άλλου, πρακτικά/φιλοσοφικά).
Το γεγονός ότι κάποιοι επιστήμονες έχουν παρωπίδες και δεν κατανοούν ότι επί της ουσίας και ανεξάρτητα από την δική τους βούληση συντελούν στο να φτάνουμε όλο και πιο κοντά στην κατανόηση του ζητήματος της ύπαρξης (και κατ επέκταση της ανυπαρξίας[;] ) ουδόλως πρέπει να μας απασχολεί. Δεν θα μπορούσε η "επιστήμη" να κάνει διαφορετικά, το ερώτημα που αποτελεί και το βασικό κίνητρό της είναι το υπαρξιακό.

Για να ειμαι σιγουρη οτι μιλαμε για το ιδιο πραγμα, τι εννοει ο καθενας μας με την φραση "αινιγμα της ζωης ή του θανατου"? Εγω αινιγμα θεωρω το νοημα της ζωης. Το γιατι ζουμε. Το γιατι πεθαινουμε να πω την αληθεια δεν με απασχολει [το θεωρω αυτονοητο].
Το αν υπαρχει κατι περα και μετα απο τον θανατο ναι! Αλλα αυτο θα το μαθω οταν πεθανω και οχι νωριτερα.
Περα ομως απο τις οποιες πεποιθησεις μας γοητευουν τοσο, ωστε να θεωρουμε πως τις πιστευουμε κιολας, δεν εχω πειστει πως το να τις ασπαζομαστε ειναι κατι αλλο εκτος απο φοβος μπροστα στην ανυπαρξια.
Και το να εχω στην διαθεση μου καθε ειδους επιστημονικες αποφανσεις δεν με βοηθαει σε τιποτα. Θα διαλεξω αυτην που με βολευει, αυτην που λυτρωνει τον φοβο αλλα καθολου σιγουρα την αληθεια.
Μπορω [οχι μονο εγω φυσικα!] να δημιουργησω οποιο συμπαν θελω και να ζησω μεσα σ αυτο. Να το εκλογικευσω με καποιον τροπο, να το ενταξω στην καθημερινοτητα μου, να το "ερμηνευω" κατα το δοκουν και να ζω επιτελους με μια βεβαιοτητα.....:bigsmile: Τι καλα!!!
[Ειμαι λιγοτερο πεζη απ οτι φαινομαι, σας βεβαιω!!!:toung::nuts:]

[Βασιλης Παπαδολιας]

Έχω το εξής δίλημμα. Να συνεχίσω το εκτός θέματος ή να αντισταθώ; Περιορίζομαι σε δύο παρατηρήσεις. Ζωή και θάνατος είναι ένα. Δε χωρίζονται. Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει το ένα χωρίς το άλλο. Ζούμε όπως ζούμε επειδή πεθαίνουμε. Αν δεν πεθαίναμε, η ζωή μας θα ήταν τελείως διαφορετκή. Δεύτερον. Το αν η αστρολογία μπορεί να προβλέψει γεγονότα ή το θάνατο είναι ζητούμενο. Κάθε άλλη δήλωση που προβάλλεται ως βεβαιότητα - είτε υπέρ είτε κατά - είναι νομίζω προκατάληψη. Μένω σ' αυτά για να μην ενισχύσω περαιτέρω το off topic.

[zeta1987]

Με συγχωρείτε που ίσως θεωρηθεί πως βγαίνω εκτός θέματος αλλά μιάς και έχω βιώσει μία ανάλογη εμπειρία θα ήθελα να σας πω και εγώ την άποψη μου.Δεν ξέρω αν βοηθά να επουλωθεί το τραύμα της απώλειας του γονέα,αν αυτό γίνει σε μεγαλύτερη ηλικία που τον έχεις ζήσει και γνωρίσει ή όπως στην δική μου περίπτωση που δεν τον γνώρισα ποτέ.Αυτό όμως που θεωρώ ότι δεν βοηθά καθόλου είναι η πρόγνωση του θανάτου και στην προκειμένη περίπτωση της ορφάνειας για να μπορέσει το άτομο να επουλώσει κάτι.Το μάθημα και οι εμπειρίες δεν αλλάζουν.Ίσως η γνώση για το ότι πρόκειται να γίνει,καταντήσει πολύ βασανιστική για το ίδιο το άτομο.Για αυτό άποψη μου είναι σε τέτοια λεπτά θέματα για το καλό της ψυχής μας να ζητάμε να μην τα μαθαίνουμε καθόλου ή σε μέσες άκρες.Δεν έχουμε την δύναμη να ελέγχουμε τέτοια ζητήματα και είναι καλύτερο να τα αφήνουμε να έρχονται από μόνα τους.Και εγώ έχω ψάξει αν κάποια πράγματα δείχνουν την τάση να χάσω τον πατέρα μου,αλλά και πάλι όπως είχε προειπωθεί αυτό είναι και θέμα προοδευτικών και πολλών άλλων συνιστώσων,επομένως αφήστε την ζωή να κυλήσει και καλύτερα ζήστε την χωρίς να θέλετε να ξέρετε και την παραμικρή λεπτομέρεια για το μέλλον.:embarrest

[Λίλιαν Σίμου]

Αγαπητά μέλη

Επανέρχομαι γιατί θα ήθελα να δώσω μία ακόμη απάντηση επειδή μάλλον δεν έγινα από όλους σαφής.

Ο σοφός ξέρει να συζητά χαμηλόφωνα επομένως την σοβαρή κρίση υγείας δεν θα την συζητήσει ανοιχτά και με κάποιες ενδείξεις μεμονωμένες. ¶ρα αυτό έχει να κάνει με εξατομικευμένη μελέτη επί του συνόλου ενός χάρτη και με προσωπική συζήτηση με τον ενδιαφερόμενο. Φυσικά δεν θα συζητήσει ποτέ εκ των προτέρων ένα θάνατο γιατί ξέρει πως τον ξεπερνά ως κατάσταση.

Ο κύκλος των έμπειρων συζητητών θα δώσει απαντήσεις αλλά ως εκεί που επιτρέπει η κάθε ερώτηση, όταν αφορά κάποιους δείκτες που ( όπως γνωρίζουν όσοι έχουν βαθιά αστρολογική γνώση) δεν αφορούν κάθε ωροσκόπιο, αλλά μία στατιστική προσέγγιση. Ευτυχώς όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε μέσα σε κλισέ.

Ο Rudhyar και κάθε σεβαστός δάσκαλος που έδωσε ουσία στην αστρολογία, υποστηρίζουν πως όλα ξεκινούν από εμάς. Υπάρχουν άνθρωποι που νίκησαν τον καρκίνο από την εσωτερική τους θέληση για ζωή κι άλλοι που καταδίκασαν τον εαυτό τους από απλούστερες αιτίες στην υγεία τους. Το θέμα δεν είναι απλά να βρεις μία κρίση, αλλά πώς την διαχειρίζεσαι.

Όσο για την στάση του συμβούλου της αστρολογίας, μπορεί να φερθεί και φέρεται ανάλογα με την ηθική και τις αρχές του. Το να ενημερώσεις κάποιον για τις δυσκολίες της ζωής είναι σημαντικό, αλλά το πώς θα το κάνεις και τι λύσεις θα προτείνεις είναι ακόμη περισσότερο.
Συχνά βιαζόμαστε να πούμε τις -κατά την γνώμη μας- αλήθειες, δίχως να έχουμε τρόπο να δώσουμε στον ενδιαφερόμενο την δυνατότητα να τις διαχειριστεί. Για να είμαστε σύμβουλοι θέλει πολύ προσωπική δουλειά και συνέπεια, κάτι που συχνά είναι δύσκολο να γίνει ή το αγνοούμε. Η... πιθανώς δεν έχουμε απεξαρτητοποιηθεί από τις προσωπικές μας αδυναμίες και τις προβάλλουμε στον άνθρωπο που μας εμπιστεύεται. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο θα τολμήσω να πω.

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και καλή συνέχεια στην ανταλλαγή απόψεων.

φιλικά
Λίλιαν Σίμου

ΥΓ Αυτό που υποστηρίζει η Ζέτα πως καλύτερα να μην ψάχνουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια, αλλά την ουσία της ζωής, είναι βασική θέση του Dane Rudhyar και περικλείει την φιλοσοφία της ύπαρξής μας!

[Ρένα]

Κατ΄ αρχήν να διορθώσουμε κάτι, "ορφανός" ως ορισμός μπορεί να δοθεί σε κάποιον που χάνει τον γόνεα του μικρός σε ηλικία (έως 15 ετών), γι' αυτό υπάρχουν ορφανοτροφεία για παιδιά και όχι για ενήλικες.
Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι οφελεί τον καθένα να ξέρει πότε θα χάσει κάποιο μέλος της οικογένειας του.


Ευχαριστώ