Η Ζήλεια στον γενέθλιο χάρτη.

Quote:

---

Originally Posted by roadrunner

Θα διαφωνήσω Βασίλη μου.
Ο αντρας σκοτώνει την σύζυγο όχι επειδή την ζηλευει, αλλά επειδή δεν αντέχει να την έχει κανενας άλλος και ο μονος τρόπος να την ελεγξει απόλυτα ειναι να της πάρει την ζωή!Ο ελεγχος ειναι το θεμα και η δυναμη, ενώ η ζήλεια είναι απλώς η δικαιολογία του ασθενή.Μιλάμε για βαριά ψυχιατρική περίπτωση, που ξεφευγει τελειως απο το θέμα κατα την γνωμη μου.

---

Τώρα με μπέρδεψες. Πού διαχωρίζεται η μία περίπτωση από την άλλη; Στην ποσότητα της ζήλειας; Δηλαδή αν η ζήλεια είναι μεγάλη και μπορεί να οδηγήσει στο φόνο δεν είναι ζήλεια; Αν είναι μικρή κι απλώς οδηγεί σε τσακωμό ή στο να σπάμε κανένα τασάκι είναι Ok? Η μικρή ζήλεια δεν είναι θέμα ελέγχου; Δεν είναι κτητικότητα; Είναι απλά έρωτας; Ή μήπως έχουμε στο μυαλό μία συγκεκριμένη συμπεριφορά; Δηλαδή το να είναι κανείς ενοχλητικός, επίμονος και κολλητσίδα; Και θεωρούμε μόνο αυτό ζήλια ενώ εξαιρούμε ό,τι περιέχει έκρηξη και το θεωρούμε ασθένεια; Δεν ξέρω, μπερδεύτηκα. Μάλλον μας πιάνουν πάλι οι φοβίες για τα θέματα υγείας μου φαίνεται και προσπαθούμε να μετρήσουμε τη ζήλεια με το καντάρι... :)

Quote:

---

Originally Posted by nanstenka

Τη σκοτώνει επειδή δεν αντέχει να είναι δίπλα της...Μισεί τον εαυτό του πρώτα και γι' αυτό ζηλεύει ή φθονεί...

---

Νομίζω πως με εκφράζει απόλυτα το παραπάνω που εθεσε η nansteka.

Ο διαχωρισμός ενός απλού ενστίκτου που κουβαλαμε απο την εποχή του Homo sapiens, απο συμπεριφορές που οφείλονται σε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και φτανουν στα άκρα νομίζω ειναι απαραίτητος.

όπως και να έχει ας κρίνει ο καθένας μας που συμμετεχει στο θέμα την "ροτα" ερμηνείας που θα ακολουθησει:bigsmile:

Quote:

---

Originally Posted by Βασίλης Παπαδολιάς

Η κακία είναι ηθικός χαρακτηρισμός. Στην ψυχολογία δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Υπάρχουν μόνο κίνητρα.

---

Στην ζωη ομως υπαρχει..:cheesy:
Στην φιλοσοφια επισης και διδασκεται και σε πανεπιστημιακο επιπεδο...:cheesy:

Νομίζω θα σε βοηθούσε αν το έβλεπες έτσι:
Δεν μετράμε τη ζήλεια αλλά το πρόβλημα του ανθρώπου που την έχει.
Κατά τη γνώμη μου, όπως προείπα, εξαρτάται από το πόσο πρόβλημα έχεις με τον εαυτό σου...η ζήλεια που νιοώθεις κι εκδηλώνεις και όλοι μας λίγο πολύ το προβληματάκι το έχουμε...
Θέλω να πω έχει να κάνει με τον εσωτερικό μας διάλογο.Με μας και με την προσωπικότητά μας είτε αυτή παρουσιάζει ένα μικρό κομμάτι του προβλήματος έιτε
είναι αρρωστημένη και εκδηλώνεται με ακραίες μορφές ζήλειας ή και πράξεις.
Υπάρχει πάντως μεγάλο χάσμα μεταξύ του να σπάσεις το τασάκι από το να αφαιρέσεις μια ανθρώπινη ζωή, νομίζω συμφωνείς,κι αυτό μετράται με όρους ψυχολογικούς και όχι με την ποσότητα της ζήλιας..

Quote:

---

Originally Posted by roadrunner

Ο διαχωρισμός ενός απλού ενστίκτου που κουβαλαμε απο την εποχή του Homo sapiens, απο συμπεριφορές που οφείλονται σε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και φτανουν στα άκρα νομίζω ειναι απαραίτητος.

---

Φωτεινή μου, ο homo sapiens σκότωνε εξαιτίας αυτού του απλού ενστίκτου. Νομίζω ότι κι αυτός πρέπει να είχε όπως τα λέμε κάποια ψυχολογικά προβλήματα :)

Τέλος πάντων, όπως λες κι εσύ είναι θέμα ερμηνείας. Πλακώσαμε εμείς τώρα ο καθένας με τη σοφία του και το μέλος που άνοιξε το θέμα δε μας έχει πει για τι από όλα αυτά θα ήθελε να μάθει...

Quote:

---

Originally Posted by nanstenka

Νομίζω θα σε βοηθούσε αν το έβλεπες έτσι:
Δεν μετράμε τη ζήλεια αλλά το πρόβλημα του ανθρώπου που την έχει.
Κατά τη γνώμη μου, όπως προείπα, εξαρτάται από το πόσο πρόβλημα έχεις με τον εαυτό σου...η ζήλεια που νιοώθεις κι εκδηλώνεις και όλοι μας λίγο πολύ το προβληματάκι το έχουμε...
Θέλω να πω έχει να κάνει με τον εσωτερικό μας διάλογο.Με μας και με την προσωπικότητά μας είτε αυτή παρουσιάζει ένα μικρό κομμάτι του προβλήματος έιτε
είναι αρρωστημένη και εκδηλώνεται με ακραίες μορφές ζήλειας ή και πράξεις.
Υπάρχει πάντως μεγάλο χάσμα μεταξύ του να σπάσεις το τασάκι από το να αφαιρέσεις μια ανθρώπινη ζωή, νομίζω συμφωνείς,κι αυτό μετράται με όρους ψυχολογικούς και όχι με την ποσότητα της ζήλιας..

---

¶ρα καταλήγουμε ότι όλες οι ζήλιες ανάγονται στην ίδια αιτία. Όπως έλεγε κι ο Δημήτρης. Απλά μας πείραξε η λέξη φθόνος ίσως. Αντ' αυτού εσύ προτείνεις το ότι κανείς δεν τα πάει καλά με τον εαυτό του (ο φθόνος είναι μία αντίδραση στο αίσθημα μειονεξίας πάντως, όταν θεωρεί τους άλλους αιτία για το δικό του πρόβλημα). Το χάσμα στο οποίο αναφέρεσαι είναι σχετικό, καθώς είναι θέμα ψυχικής ισορροπίας όπως λες αλλά και συνάρτηση του "συστήματος" (με την ψυχολογική έννοια) που ζεις. Ο ίδιος άνθρωπος που σκοτώνει σε άλλο περιβάλλον είναι "αποδεκτός". Ένας απατημένος σύζυγος πιθανόν να μη σκότωνε αν δεν έμενε σε ένα απομακρυσμένο χωριό στην επαρχία όπου όλοι ξέρουν όλους. Οι σχέσεις (συναλλαγές) και το περιβάλλον (σύστημα) είναι απαραίτητες για να οδηγηθούμε στην έκρηξη. Δε φτάνει από μόνη της κάποια ψυχολογική προδιάθεση. Επομένως η έννοια της ασθένειας είναι εν μέρει σχετική. Και εμπλέκει και κοινωνιολογικές παραμέτρους.

Και για να κάνω και μία αστρολογική αναφορά όλη αυτή η διαδικασία που καθοδηγεί τον άνθρωπο σε αδιέξοδα πρέπει πιστεύω να έχει να κάνει με ταυτόχρονες επιδράσεις Κρόνου (περιβάλλον), Πλούτωνα (εσωτερικευμένα αδιέξοδα) και ¶ρη (που θα προβεί στην ενέργεια). Ίσως και Σελήνη που δεν μπορεί να αισιοδοξήσει και όχι αρκετό Ουρανό ή αρκετά αντικειμενικό και ισχυρό Ερμή για να μπορέσει να αποδεχτεί τα γεγονότα και να δει την άλλη πλευρά.

Παντως τετοια θεματα εμπεριεχουν τεραστια δοση ασαφειας και ειναι μαλλον αδιαφορο να γινονται αστρολογικες συζητησεις τοσο γενικες. Ο καθενας μαθαινοντας ερμηνειες θεσεων, οψεων κλπ. μπορει να το ψαξει και να βγαλει καποια συμπερασματα. Τα δικα του συμπερασματα δεν θα ειναι ο κανονας, αφου στην πραγματικοτητα δεν υπαρχουν κανονες!

Aς μην ξεφύγουμε άλλο απο το θέμα, πράγματι.:bigsmile:

Ας μην ξεχνάμε ότι η ζήλεια είναι μάλλον κάτι έμφυτο στον άνθρωπο..όπως και τα άλλα συναισθήματα που έχουμε και χαρακτηρίζονται φυσιολογικά. Τουλάχιστον από τη θεωρία αυτή ξεκινά και η ψυχανάλυση.
Αν αναλογιστούμε ότι προέρχεται από τον "ζήλο" θα τολμούσε κάποιος να πει ότι βοηθά την εύρρυθμη λειτουργία του Εγώ αλλά ίσως και της κοινωνίας με την έννοια ότι εμπερικλείει την αφοσίωση, την μεγάλη ενεργητικότητα ίσως και το πάθος..αλλά και τη δραστηριοποίηση μας στο να παλέψουμε, να αγωνιστούμε για αυτό που ποθούμε να διατηρήσουμε, για τα κεκτημένα μας!
Αυτό που διαφέρει είναι σαφώς οι αντιδράσεις μας σε αυτή..που όπως και σε όλα τα άλλα συναισθήματα ποικίλλουν..από την μεγάλη επιθετικότητα έως και την πλήρη απάθεια!
Το να φτάσει κανείς σε φόνο είναι από μόνο του μια παθολογική κατάσταση..κρύβεται μια μεγάλη παθολογία πίσω από αυτό...και σίγουρα εύκολα συγχέεται..το έκανε από υπερβολική ζήλεια?από υπερβολική αγάπη ή από υπερβολικό μίσος-φθόνο??
Αλλά όπως και να έχει..πάντα τα ακραία συναισθήματα δεν μπερδεύονται με τα αντίθετά τους?Ακόμα και οι αισθήσεις μας μας ξεγελάνε..π.χ. με το υπερβολικό κρύο-με τον πάγο..νιώθουμε τρομερο κάψιμο..μας "καίνε"!! Πόσο μάλλον τα συναισθήματα..

Δεν αντιλέγω αγαπητέ Βασίλη ότι οι ψυχολογικές δυσμορφίες έιναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το περιβάλλον και το σύστημα στο οποίο εντάσσονται.Φυσικά και θα συμφωνήσω μαζί σου.
Απλά λέω, και είναι γνώμη μου, ότι ο βαθμός της ζήλιας καθορίζεται από την εκάστοτε διαταραχή, το ελάττωμα αν θες που καθένας κουβαλά με σκοπό να φτιάξει ή να μετριάσει ώστε να γίνει καλύτερος άνθρωπος.
Αν αυτό επιτευχθεί μπορεί να δώσει και θετικά αποτελέσματα, δεν αντιλέγω αλλά το έγκλημα και τα σεξουαλικά εγκλήματα που διεπράχθησαν λόγω ζήλιας σίγουρα κρύβουν προβληματικές και διαταραγμένες προσωπικότητες, κατά την γνώμη μου, ακόμα και αν έγιναν εν βρασμώ ψυχής.