Το ζήτημα του Ωροσκόπου ΙΙ

[Βασιλης Παπαδολιας]

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου και έχοντας εμπλουτίσει την προσέγγιση κι από την ανταλλαγή απόψεων που ακολούθησε θα κάνουμε μία προσπάθεια περαιτέρω εμβάθυνσης του ζητήματος του Ωροσκόπου και της σύνδεσης του με άλλα σημεία του χάρτη όπως το Μεσουράνημα και το Ναδίρ. Θα ακολουθήσει και τρίτο μέρος που θα κλείσει την ενότητα - εκτός κι αν προκύψουν αφορμές για περαιτέρω διαμόρφωση θέσεων.

----

Ο ωροσκόπος ως μάσκα και αυτοματοποιημένη συμπεριφορά

Τι σημαίνει όμως αυτή η «ενεργειακή» ερμηνεία του σημείου του ωροσκόπου; Είναι ο ωροσκόπος απλά το σημείο επαφής με τις ενέργειες του σύμπαντος ή σημαίνει κάτι περισσότερο; Οι περισσότεροι αστρολόγοι θεωρούν ότι ο ωροσκόπος περιγράφει κάτι παραπάνω από το δρόμο που περνάει η συμπαντική ενέργεια από μέσα μας. Περιγράφει μία «μάσκα» ενός ρόλου που υποδυόμαστε στη ζωή μας, ένα σύνολο από αυτοματοποιημένες συμπεριφορές, που όπως περιγράψαμε πιο πάνω λειτουργούν ως «ο ευκολότερος δρόμος» προκειμένου να επιτύχουμε τις επιμέρους επιθυμίες μας.
Την πύλη του ωροσκόπου δε θα τη χρησιμοποιήσει μέσα μας μόνο ο Ήλιος. Θα τη χρησιμοποιήσει κάθε ψυχική προσωπικότητα που ονομάζουμε πλανήτη και μάλιστα - σε ενδεχόμενο ανταγωνισμό με τις άλλες – θα προσπαθήσει να τη χρησιμοποιήσει σε αποκλειστικότητα.

Μέσα από τους αυτοματισμούς μας λοιπόν, κάποιες από τις ψυχικές μας προσωπικότητες θα νιώσουν πιο άνετα να εκφράζονται από τις άλλες. Aν είχαμε ωροσκόπο Δίδυμο για παράδειγμα και Αφροδίτη στο Ζυγό, θα μπορούσε να μας βολεύει πολύ στα ερωτικά μία δεδομένη «τσαχπινιά» που μας προσδίδει ο ωροσκόπος, για να υπερβαίνουμε τις συγκρούσεις, όπως θα ήθελε η Αφροδίτη. Αν είχαμε όμως παράλληλα Σελήνη στους Ιχθύς και νιώθαμε λόγω αυτής την ανάγκη να μείνουμε με τον εαυτό μας η ίδια «τσαχπινιά» του ωροσκόπου θα λειτουργούσε με κεκτημένη ταχύτητα και θα μας έδινε μία τάση να είμαστε με παρέα, παρόλο που τη στιγμή εκείνη η Σελήνη θα προτιμούσε κάτι διαφορετικό.

Η σχέση των επιμέρους ψυχικών προσωπικοτήτων με τον ωροσκόπο θα μπορούσε να υποδεικνύεται μέσω των μεταξύ τους όψεων. Με θετικές όψεις προς τον ωροσκόπο οι αυτοματισμοί που αυτός υποδεικνύει εξυπηρετούν το ζητούμενο του αιτήματος του εκάστοτε πλανήτη. Με αρνητικές όψεις, οι πλανήτες αντιμετωπίζουν δυσκολίες να συμβιβαστούν με την κεκτημένη ταχύτητα του «αμαξιού» που δεν επιταχύνει, ούτε φρενάρει όταν το θέλουμε, αλλά από την άλλη αυτό τους κάνει να είναι σε μεγαλύτερη εγρήγορση κι έτσι από μία άποψη εντείνουν την προσοχή και ξυπνούν τη συνείδηση.

Ο ωροσκόπος ως αυτοματισμός θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα ηλεκτρικό κύκλωμα που έχει μάθει να ανταποδίδει αντανακλαστικά εξωτερικά ερεθίσματα. Σχετίζεται έτσι με τις αισθήσεις, αλλά και με το κομμάτι της συμπεριφοράς ή των σχημάτων συμπεριφοράς που αναπτύσσουμε μέσα από το σχήμα «δοκιμή και λάθος». Από ψυχολογικής άποψης θα μπορούσαμε να τον θεωρήσουμε σαν συγγενή με τη διαδικασία της συμπεριφοριστικής μάθησης, των στοιχείων εκείνων της συμπεριφοράς δηλαδή που μαθαίνονται μέσα από μηχανικά σχήματα όπως δράση -> αντίδραση, κίνητρο -> δράση, δράση -> επιβράβευση, δράση -> τιμωρία.

Η μνήμη είναι αυτή που βοηθά τον ωροσκόπο να αποθηκεύσει τις προηγούμενες εμπειρίες του και να δημιουργήσει σχήματα συμπεριφοράς.

Η συμπεριφορά ωστόσο δεν είναι αποτέλεσμα μόνο του συμπεριφοριστικού μηχανισμού μάθησης. Πέρα από τη δοκιμή και το λάθος στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς συμβάλλουν και οι επιμέρους πλανήτες, καθένας με τον τρόπο του. Ο Ήλιος ως προσωπική θέληση, ο Ερμής ως γνωστική ικανότητα αλλά και ως γνωστικά σχήματα, η Σελήνη ως περιρρέουσα οικογενειακή και φυλετική ατμόσφαιρα, ως δείγμα προτύπων που ταυτιζόμαστε ασυνείδητα, αλλά και η Αφροδίτη ως δείκτης των προτύπων εκείνων που ταυτιζόμαστε συνειδητά είναι όλοι δείκτες και παράγοντες επίδρασης στην προσωπική μας συμπεριφορά.

Είναι λάθος να θεωρούμε δηλαδή ότι υπάρχει ένας και μοναδικός δείκτης που να δικαιολογεί τη συμπεριφορά μας. Η μοναδικότητα του ωροσκόπου έγκειται απλά στον τρόπο που διαμορφώνει τα δικά του σχήματα. Ο τρόπος αυτός έχει να κάνει όπως είπαμε πιο πάνω με την αλληλεπίδραση με τον έξω κόσμο. Ενώ δηλαδή οι εσωτερικές ψυχικές προσωπικότητες επεξεργάζονται δεδομένα εσωτερικά, ο ωροσκόπος δημιουργεί σχήματα αντίδρασης σε απευθείας αλληλεπίδραση με τον εξωτερικό κόσμο και με αυτή την έννοια τον ταυτίσαμε εδώ με το μηχανισμό μάθησης μέσω του αντικειμενικού βιώματος.

Ωροσκόπος και Μεσουράνημα

Είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε με ποιο μηχανισμό διαμορφώνεται αυτός ο ρόλος που «φοράμε» στην καθημερινότητα μας και πώς σχετίζεται έμμεσα με ένα άλλο σημείο – ενεργειακή πύλη στο γενέθλιο χάρτη μας που είναι το Μεσουράνημα. Το Μεσουράνημα έχει χαρακτηριστεί κι αυτό όπως κι ο Ωροσκόπος με πολλά ονόματα και του έχουν αποδοθεί πολλές σημασίες.

Κατά το Rudhyar είναι η πύλη εξέλιξης από ένα επίπεδο αυτογνωσίας στο επόμενο. Είναι η νέα πιο βελτιωμένη σύνθεση της προσωπικότητας μας. Για την Hammaker από την άλλη είναι το σημείο του ιδανικού Εγώ, το σημείο που το παιδί δηλαδή φαντάζεται πώς θα ήθελε να είναι. Ως τέτοιο σημείο, ωθεί τον άνθρωπο προς την προσωπική του εξέλιξη και θεωρείται το σημείο της μέγιστης προσωπικής του ανάπτυξης. Υπό την έννοια αυτή ταυτίζεται με την καριέρα και την κοινωνική καταξίωση.

Σημαντικό ωστόσο είναι να κατανοήσουμε ότι το Μεσουράνημα υποδηλώνει τη βέλτιστη εξέλιξη όπως την αντιλαμβάνεται το Εγώ. Κατά την ψυχολογία του Jung μετά το Εγώ υπάρχει και κάτι περισσότερο, υπάρχει ο Εαυτός. Ο Εαυτός είναι εκείνη η ψυχολογική κατάσταση που αποδεχόμαστε όλες τις πλευρές του εαυτού μας και μάλιστα ως μέρος μίας συνολικότερης δημιουργίας, χωρίς να επιθυμούμε να απωθήσουμε πλευρές μας που θεωρούμε «κακές». Έτσι στην κατάσταση του Εαυτού έχουμε ψυχολογική ενότητα κι όχι διαίρεση μεταξύ πλευρών που μας αρέσουν και άλλων που δε μας αρέσουν.

Για κάποιους που βλέπουν τα πράγματα πιο μεταφυσικά η κατάσταση του Εαυτού μπορεί να είναι αυτή που αποδεχόμαστε ότι ο Θεός (ή η Φύση) μας έκανε να είμαστε έτσι όπως είμαστε και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το παλεύουμε, αλλά να το αποδεχτούμε. Η κατάσταση του Εαυτού λοιπόν είναι μία κατάσταση αποδοχής του Είμαι όπως αυτό είναι και παράλληλα αποδοχής των άλλων όπως αυτοί είναι, όλοι μέρος μίας ευρύτερης ενότητας, της Δημιουργίας, χωρίς να υπάρχει ανάγκη Να Γίνουμε είτε εμείς είτε Οι ¶λλοι κάτι άλλο από αυτό που είναι.

Από ενεργειακής, εσωτεριστικής πλευράς ο Εαυτός αντιστοιχεί στην κατάσταση εκείνη που δεχόμαστε να περνούν από μέσα μας όλες οι συμπαντικές ενέργειες χωρίς να τις μπλοκάρουμε. Μία κατάσταση ελεύθερης ροής, όπου γινόμαστε ένα με το Σύμπαν. Μία κατάσταση που λειτουργούμε μαζί με τους άλλους ως μέρος του Όλου και που μας θυμίζει περισσότερο τον Ωροσκόπο ή τουλάχιστον ένα τέτοιο Ωροσκόπο που να έχουμε μάθει να τον χρησιμοποιούμε συνειδητά, ανοιγόμενοι προς το Σύμπαν.

Αντίθετα το Μεσουράνημα είναι το τι μπορούμε να πετύχουμε μόνοι μας χωρίς τη βοήθεια του Σύμπαντος. Αυτό που μπορούμε να «δηλώσουμε» προς τους άλλους ή και το Σύμπαν ότι έχουμε καταφέρει και που μας ξεχωρίζει ατομικά από όλους τους άλλους. Είναι το καλύτερο δυνατό που μπορούμε να πετύχουμε ατομικά, χωρίς Ένωση, βασιζόμενοι αποκλειστικά στο Εγώ, αλλά σε ένα Εγώ που έχουμε καταφέρει και το έχουμε φτάσει στο βέλτιστο σημείο του.

Καμπαλλιστικά ο Ωροσκόπος αντιστοιχείται στον Πατέρα και το Μεσουράνημα στον Υιό κι αυτό έχει ένα βαθύ συμβολισμό, καθώς ο Υιός κουβαλάει μέσα του την επιθυμία να τα κάνει όλα εκείνος καλύτερα από τον Πατέρα ή στο τέλος τέλος να αντικαταστήσει τον Πατέρα. Πολλοί μύθοι από την αρχαιότητα όπως ο μύθος του Όσιρι ή αυτός του Δία και του Κρόνου δείχνουν πώς ο Υιός επιθυμεί κατά βάθος να ανατρέψει τον Πατέρα. Έτσι ο Υιός γίνεται μία δύναμη ανατροπής, μία δύναμη αμφισβήτησης, μία δύναμη Εγωισμού. Μία δύναμη που φαίνεται πάντως στο τέλος να υπερνικά γιατί φέρνει το Νέο και το Καινούριο και το περισσότερο Εξελιγμένο.

Αυτό το περισσότερο εξελιγμένο πολλές σχολές το αναγνωρίζουν σαν το ιδανικό Εγώ ή σαν αυτό που λέμε Ανώτερο Εαυτό. Ο Ανώτερος Εαυτός που συζητάμε εδώ όμως είναι κάτι άλλο από την Ένωση με το Πνεύμα που αναφέρουν οι Εσωτεριστές ή την χριστιανική Ένωση με το Θεό. Μία τέτοια Ένωση θα ταίριαζε περισσότερο σε μία συνειδητή βίωση του Ωροσκόπου μέσα από την οποία θα ενωνόμαστε με το Σύμπαν.

Ο Ανώτερος Εαυτός που υπονοείται εδώ είναι το ανώτερο σημείο που μπορούμε να φτάσουμε βασισμένοι στην επέκταση του Εγώ μας. Αν η συμπαντική ενέργεια χρησιμοποιεί τον Ωροσκόπο ως πύλη για να εγγράψει το σώμα από πάνω προς τα κάτω, η Εγωική πλευρά χρησιμοποιεί το Μεσουράνημα για να επιχειρήσει ως άλλος Υιός ή Ώρος μία από κάτω προς τα πάνω επικοινωνία με τον (ή αντικατάσταση του) Πατέρα.
Υπό την έννοια αυτή είναι δύναμη ανατρεπτική, δύναμη αμφισβήτησης και εν τέλει υπό μία έννοια «σατανική» (εξ’ ού και η σύνδεση του Κρόνου με το Σατανά στις παλιότερες διδασκαλίες, αν και παρακάτω θα δούμε το Σατανά και σε μία άλλη μορφή από αυτή που έχουμε γνωρίσει). Είναι ενδιαφέρον ίσως να ξαναδούμε στο σημείο αυτό το ζώδιο του Αιγόκερω και να ξανασκεφτούμε την απόλυτη σύνδεση του με τη Συντήρηση και την Παράδοση. Όπως λέει κι ο Κος Παίζης για τον Αιγόκερω, το ζώδιο αυτό έχει δύο πρόσωπα όπως έχει κι ο Ιανός.

Η διαφοροποίηση που κάναμε παραπάνω για την πορεία της ενέργειας από κάτω προς τα πάνω όταν ενεργοποιείται το Μεσουράνημα είναι πολύ σημαντική γιατί όπως θα δούμε πιο κάτω αυτό που για το Εγώ είναι Εξέλιξη για την κατερχόμενη Συνείδηση μπορεί στην αρχή τουλάχιστον να είναι Περιορισμός.

Στο τελικό στάδιο εξέλιξης του ανθρώπου η κίνηση πρέπει να λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Κι αυτό γιατί μόνο έτσι συνεχίζει και κυλάει ο τροχός της ζωής. Θα δούμε παρακάτω με περισσότερες λεπτομέρειες που στηρίζεται και αυτός ο ισχυρισμός.
Αν λοιπόν το Μεσουράνημα είναι το σημείο της βέλτιστης εκδήλωσης του Εγώ, είναι και το σημείο της μέγιστης εξωστρέφειας και γι’ αυτό το Μεσουράνημα θεωρείται και το σημείο της μέγιστης εκδήλωσης, το σημείο δηλαδή που είμαστε τελείως εκτός από τον εαυτό μας και στραμμένοι προς τον έξω κόσμο και στην ύλη. Αντίθετα στον Ωροσκόπο βρισκόμαστε στο σημείο της ισορροπίας και βλέπουμε με το ένα μάτι τον κόσμο της εκδήλωσης πάνω από τον ορίζοντα και με το άλλο μάτι τον εσωτερικό μας κόσμο κάτω από αυτόν.

Ωροσκόπος και Ναδίρ

Αν θα θέλαμε μάλιστα να βρούμε ποιο είναι το αντίθετο της μέγιστης εκδήλωσης, θα μπορούσαμε να ανατρέξομε στο Ναδίρ. Το Ναδίρ είναι αντίθετα από το Μεσουράνημα το απόλυτο Μέσα, εκείνο το σημείο δηλαδή που δε θα θέλαμε (το Εγώ δε θα ήθελε δηλαδή) με τίποτα να εξωτερικεύσει. Ωστόσο, αν κάποιος στέκεται στον Ωροσκόπο και θέλει να ανακαλύψει τον εαυτό του, θα πρέπει πέρα από το «να κάνει» πράγματα στη ζωή του και «να αποδεχτεί» αυτά που έχουν γίνει «πριν από αυτόν».

Θα πρέπει να συμφιλιωθεί με αυτό που είναι ως αποτέλεσμα ενεργειών που έχουν κάνει άλλοι γι’ αυτόν στο παρελθόν. Να αποδεχτεί γονείς, εκπαίδευση και πράγματα που τον έχουν επηρεάσει και είναι μέρος του εαυτού του. Έτσι θα έχει κλειστά πίσω του τα μέτωπα για να μπορέσει να κάνει πράγματα στη ζωή του. Χωρίς υγιή βάση στον τέταρτο οίκο, είναι δύσκολη η εξέλιξη του Εγώ. Αν δεν ξέρω ποιος είμαι, πώς θα καταλάβω τι θέλω να γίνω; Αν δεν ξέρω από πού έρχομαι πώς θα ξέρω πού θέλω να πάω;

Η πολικότητα Ναδίρ – Μεσουρανήματος είναι ο πιο σημαντικός άξονας εκδήλωσης στο ωροσκόπιο των περισσότερων ανθρώπων και παίζει το πιο σημαντικό ρόλο - στην αρχή τουλάχιστον και όσο ο άνθρωπος λειτουργεί μόνο με το Εγώ – για την έναρξη της διαδικασίας της αυτογνωσίας. Επειδή όμως η ζωή και η συνείδηση σύμφωνα με τους εσωτεριστές λειτουργούν σε διαφορετικά επίπεδα ο άξονας του ωροσκόπου – κατερχόμενου είναι κάθετος στον άξονα Ναδίρ – Μεσουρανήματος.

Από τους δύο αυτούς κάθετους άξονες το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας το περνάμε αγωνιζόμενοι στον άξονα Ναδίρ – Μεσουρανήματος, παλεύοντας μεταξύ του ιδανικού Εγώ και αυτών που θέλουμε να κρύψουμε από τους άλλους, αρνούμενοι το εσωτερικό κέντρο μας και ταυτιζόμενοι με το έξω, επενδύοντας στην κοινωνική αναγνώριση αντί να έχουμε από μόνοι μας επίγνωση της προσωπικής μας αξίας.

Σε όλο αυτό το διάστημα ο ωροσκόπος λειτουργεί όπως έχουμε περιγράψει παραπάνω από την αρχή του κεφαλαίου. Ως ένας μηχανισμός αλληλεπίδρασης με τον Έξω Κόσμο και παραγωγής αυτοματοποιημένης συμπεριφοράς. Ο μηχανισμός αυτός λειτουργεί παράλληλα με το μηχανισμό Εγώ – Ναδίρ και παράγει συμπεριφορά, αλλά λειτουργεί μηχανικά, καθώς εμείς δεν έχουμε επικεντρώσει την προσοχή μας πάνω σε αυτόν και την επικεντρώνουμε όλη πάνω στον άξονα του Μεσουρανήματος. Δεν έχουμε επίγνωση δηλαδή της διαδικασίας, δεν έχουμε συνείδηση της.

Γι’ αυτό και ο Ωροσκόπος ως τώρα θεωρείται ως μηχανισμός παραγωγής αυτοματοποιημένης συμπεριφοράς.

Από τη στιγμή όμως που θα στρέψουμε τη συνείδηση μας στον Ωροσκόπο, ο Ωροσκόπος γίνεται κάτι άλλο. Γίνεται ο δρόμος που μας έχει δοθεί από το Σύμπαν για να επικοινωνούμε μαζί του, αλλά και με τους άλλους ανθρώπους γύρω μας.
Μέσω της εγγραφής την ώρα της γέννησης μας, έχουμε χαραχθεί μοναδικά και μπορούμε είτε να δούμε αυτή την εγχάραξη ως ασφυκτικό πλαίσιο από το οποίο πρέπει να ξεφύγουμε ή σαν ένα άλλο εαυτό που κάνει του κεφαλιού του και δε μας ακούει ή να την αποδεχτούμε ως ένα δώρο από το Σύμπαν (από το Θεό θα έλεγε κανείς) και να το πάρουμε απόφαση ότι έτσι συμβαίνει να λειτουργούμε και να αρχίσουμε να συμπαθούμε τον τρόπο που ανταποκρινόμαστε στους άλλους.

Με την αποδοχή και την πτώση των αντιστάσεων, ο Ωροσκόπος γίνεται πιο ανοικτός και μπορεί να δεχθεί καλύτερα τις ενέργειες του Σύμπαντος. Παράλληλα καθώς οι άμυνες του Εγώ προοδευτικά εκλείπουν, η παλινδρόμηση μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας, ύλης και παρελθόντος, Μεσουρανήματος και Ναδίρ μειώνεται και προοδευτικά μαθαίνουμε να ισορροπούμε πάνω στον άξονα του Ωροσκόπου.

Αυτός ο τρόπος είναι το «Θέλημα του Θεού», η «Οδός» που θα ήθελε να ακολουθήσουμε. Και είναι στο λεγόμενο «στάδιο του μαθητή», όταν αρχίζουμε και εξετάζουμε τα σχήματα της συμπεριφοράς μας, όταν αρχίζουμε και σκαλίζουμε τις σωματικοποιημένες μνήμες μας και πειραματιζόμαστε ενεργειακά με το σώμα που αρχίζει και ξυπνάει και αυτή η άλλου τύπου συνείδηση, η συνείδηση του οριζόντιου άξονα του Ωροσκοπίου.

Η συνείδηση αυτή είναι η συνείδηση της Ένωσης μας με το Σύμπαν, των μηχανισμών που λαμβάνουμε ενέργεια και τη διοχετεύουμε. Εκεί, είναι που αποκτούμε επίγνωση και του ¶λλου ως τελικού αποδέκτη της ενέργειας που παίρνουμε από το Σύμπαν.
Ως τότε ο ¶λλος - όπως υποδηλώνεται από την ακμή του κατερχόμενου - έρχεται απλά σε αντιπαραβολή με αυτό που είμαστε εμείς και συμβολίζει έναν μονοπάτι αντίθετο από αυτό που έχουμε επιλέξει εμείς ένα μονοπάτι που ενδεχομένως δε θα μπορέσουμε να πάρουμε ποτέ. Μάλιστα, επειδή η συνείδηση μας δεν είναι επικεντρωμένη στον οριζόντιο άξονα, όπως ο ¶λλος προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μας, μας δημιουργεί μία ενόχληση, εμφανίζεται ως Εχθρός.

Έτσι αυτόν τον ¶λλο - όσο δεν είμαστε σε θέση να με κάποιο τρόπο να απλώσουμε το χέρι και να του μεταφέρουμε την ενέργεια που παίρνουμε από το Σύμπαν - μαθαίνουμε να τον μισούμε. Ο Ron Hubbard, ιδρυτής της Σαηεντολογίας λέει ότι αν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τον ¶λλο, δεν μπορούμε να έχουμε και Στοργή.

Επειδή όμως η Επίγνωση μέσα μας θέλει να επικοινωνήσει (παρόλο που εμείς δεν έχουμε στραμμένη την προσοχή μας επάνω της για να το ξέρουμε) πλάθει ένα φαξίμιλι (μία σκεπτομορφή θα λέγαμε εμείς) και επικοινωνεί με αυτήν. Αυτός είναι στην πραγματικότητα κι ο μηχανισμός της προβολής, καθώς μέσω αυτής δεν επικοινωνούμε πραγματικά με τον ¶λλο, αλλά με ένα σχήμα γι’ αυτόν που έχουμε φτιάξει μέσα μας. Και η συνείδηση μας παύει να είναι αντικειμενική και γίνεται υποκειμενική. Και βέβαια στο τέλος μη μπορώντας τελικά να βρούμε ένα πραγματικό ¶λλο για να επικοινωνήσουμε, μένουμε με τη συνεχή αναζήτηση του ανθρώπου που θα μας συμπληρώσει.

Ο έβδομος οίκος κατ’ αυτό τον τρόπο δείχνει αρχικά αυτό που ο ωροσκόπος δεν μπορεί να κατακτήσει και μέσω της αντιδιαστολής του με τον Εαυτό, μας ωθεί σε διαχωρισμό του Εαυτού από τον ¶λλο και τελικά σε επίγνωση του τι είναι ο Εαυτός. Έτσι η εμφάνιση των Φανερών Εχθρών, που αντιστοιχούν στον 7ο οίκο είναι χρήσιμη, γιατί μας αναγκάζει να στρέψουμε την προσοχή μας στον άξονα του Ωροσκόπου.

Με την ενεργοποίηση του οριζόντιου άξονα της συνείδησης η πορεία της ζωής μας διαφοροποιείται κι αρχίζουμε να λειτουργούμε παράλληλα τόσο στο επίπεδο της εκδήλωσης (Ναδίρ – Μεσουράνημα) όσο και στο επίπεδο της Συνείδησης. Μαθαίνουμε να αφήνουμε την ενέργεια του Σύμπαντος να περνά από μέσα μας και να μεταδίδεται προς τον άλλο και ο έβδομος οίκος γίνεται ο σύντροφος μας. Τότε η επικοινωνία ωθεί στην ένωση και τη στοργή. Και η στοργή στη συμβίωση. Έτσι ο έβδομος οίκος γίνεται το συμπληρωματικό μας.

Συνοψίζοντας τα παραπάνω θα λέγαμε πως ο κάθετος άξονας του ωροσκοπίου περιέχει αυτό που ονομάζουμε Εκδήλωση ή Ζωή και εκπροσωπεί κυρίως τη δράση της προσωπικότητας και την προσπάθεια της να φτάσει από κάτω προς τα πάνω, ενώ ο οριζόντιος άξονας περιέχει αυτό που ονομάζουμε Συνείδηση (του Εαυτού) ή αλλιώς συνείδηση της Συμπαντικής ή Φυσικής ή Θείας ενέργειας καθώς αυτή εισέρχεται από έξω ή - αν τη θεωρήσουμε πνευματική - κατέρχεται από το Σύμπαν.

Η ενέργεια αυτή ρέει μέσα μας μέσα από τον Ωροσκόπο και μέσω ημών προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον ¶λλο και να οδηγήσει στην Ένωση με αυτόν.

Βιβλιογραφία

1. Ωροσκόπος, Martin Schulman, 1998, Ιάμβλιχος
2. Ψυχολογία και Αστρολογία, Karen Hamaker Zondag, 1992, Ιάμβλιχος
3. Διανοητική 55, Ron Hubbard, 2003, New Era Publications,
4. Astrology of Trasnformation, Dane Rudhyar, 1994, The Theosophical Publishing House
5. Ελληνική Αγωγή, Μάρτιος 2009, Αιγόκερως, Το δεύτερο πρόσωπο του Ιανού, Χρήστος Παίζης.
6. Το κοσμικό Δόγμα, Dion Fortune, 1983, Ιάμβλιχος
7. Η Καββάλα και τα Σύμβολα της, Israel Regardie, 1991, Ιάμβλιχος

[92759]

καταπληκτικό το άρθρο σου.....καταπληκτικό!!!!!αν και δύσκολο πραγματικά έχω μείνει έκλπηκτη!μακάρι να τα καταλάβαινα όλα ακόμα καλύτερα!συγχαρητήρια!

[Βασιλης Παπαδολιας]

υπαρχει κατι που θα θελατε να εξηγησω καλυτερα;