Η μελέτη του πνευματισμού χρησιμεύει στο να αποδείξει με τα πειράματα την ύπαρξη του πνευματικού κόσμου. Αφού αποδειχτεί ότι ο αόρατος κόσμος αποτελείται από τις ψυχές των ανθρώπων που έζησαν στη γη η αθανασία της ψυχής είναι τετελεσμένο γεγονός.
Οι ψυχές όταν εμφανίζονται μας λένε τις χαρές και τις λύπες τους ανάλογα με τη ζωή που έζησαν στη γη. Απ' αυτό μαθαίνουμε ότι το καλό αμείβεται και το κακό τιμωρείται. Ακόμη ότι είναι ανάγκη για την πρόοδο και την ανάπαυσή μας να εργαζόμαστε στην παρούσα ζωή, που είναι μικρή σε σχέση με την μέλλουσα που είναι αόριστη.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος νέος 20 ετών έχει την βεβαιότητα ότι θα πεθάνει στα 25 του χρόνια, τι θα κάνει τα πέντε αυτά χρόνια; θα δουλέψει για το μέλλον; όχι βέβαια. Θα προσπαθήσει να χαρεί όσο το δυνατόν περισσότερο. Θα θεωρεί απάτη το να υποβάλει τον εαυτό του σε άσκοπους κόπους και στερήσεις.
Αλλά αν έχει την βεβαιότητα ότι θα ζήσει μέχρι τα ενενήντα του χρόνια θα ενεργήσει πολύ διαφορετικά γιατί θα καταλάβει την ανάγκη να θυσιάσει κάποιες στιγμές από την τωρινή του ανάπαυση για να εξασφαλίσει την μέλλουσα ανάπαυσή του για πολλά χρόνια.

Το ίδιο συμβαίνει και μ' εκείνο που έχει την βεβαιότητα της μέλλουσα ύπαρξης. Μόνο οι άνθρωποι εκείνοι που αμφιβάλουν για την μέλλουσα ζωή θυσιάζουν τα πάντα στις απολαύσεις της παρούσα.
Γι' αυτό αυτοί που έχουν λίγα αγαθά, μισούν και ζηλεύουν αυτούς που έχουν πολλά. Από την επιθυμία τους να αποκτήσουν όσα έχει και ο διπλανός τους με κάθε θυσία, προέρχονται οι φιλονικίες, οι δίκες, οι πόλεμοι κ.λπ.

Αυτός που αμφιβάλλει για την μέλλουσα ζωή, διαλυμένος από την θλίψη και την δυστυχία, δεν βλέπει παρά μόνο στο θάνατο το τέρμα των προβλημάτων του. Καθώς είναι απελπισμένος από την ζωή του βρίσκει λογικό να τελειώσει με αυτοκτονία.
Αυτός που αμφιβάλλει για την μέλλουσα ζωή λυπάται αποθαρρύνεται, απελπίζεται από τις διάφορες αποτυχίες του, οι δυνατοί κλονισμοί που δέχεται από τις πολλές του αποτυχίες, δημιουργούν ταραχή στον εγκέφαλό του που είναι η κυριότερη αιτία της παραφροσύνης.
Αυτός που αμφιβάλλει για την μέλλουσα ζωή θέλει με κάθε θυσία ακόμα και με την τιμή του να απολαύσει όχι μόνο άφθονα υλικά αγαθά αλλά και τιμές, επιθυμεί πολύ να λάμψει, ν' ανέβει ψηλότερα από όλους, να θαμπώνει τους γείτονές του με την πολυτέλεια, τον βαθμό και τους τίτλους του.

Ενώ εκείνος που είναι βέβαιος για την μέλλουσα ζωή έχει εντελώς διαφορετική τάξη στις ιδέες του, βλέπει τα πράγματα κάτω από διαφορετική όψη. Βλέπει ότι η τωρινή του ζωή είναι μικρή χωρίς αξία και τα πράγματα είναι εφήμερα και παιδιάστικα, και σε σύγκριση με την μέλλουσα είναι σαν το δευτερόλεπτο σε έναν αιώνα ή ένας κόκκος άμμου μπροστά σε ένα βουνό.
Αυτός που είναι βέβαιος για την μέλλουσα ζωή αδιαφορεί για τις αποτυχίες της τωρινής του ζωής και περνάει με ηρεμία και γαλήνη τις ημέρες του. Όλοι όσοι πιστεύουν στην μέλλουσα ζωή αισθάνονται κάποια τάση φυσική ενώ το αντίθετο αισθάνονται αυτοί που δεν πιστεύουν.

Η επιβεβαίωση του πνευματικού κόσμου ο οποίος μας περιβάλλει και η ενέργειά του πάνω στον γήινο κόσμο είναι αποκάλυψη μιας από τις δυνάμεις της φύσης, και έτσι είναι το κλειδί πολλών φαινομένων που δεν τα καταλαβαίνουμε, τόσο στην ηθική όσο και στην φυσική τάξη.
Όταν η επιστήμη κατανοήσει την νέα αυτή δύναμη, που δεν της έχει δώσει τη σωστή σημασία μέχρι σήμερα, θα διορθώσει πολλές λάθος αντιλήψεις που προέρχονται από αυτό, και αποδίδει τα πάντα σε μια μοναδική αιτία, την ύλη.
Η γνώση της νέας αιτίας των φαινομένων της φύσης θα είναι μοχλός για την πρόοδο και θα δώσει το αποτέλεσμα της ανακάλυψης κάθε νέου μοχλού.
Με την βοήθεια του νόμου του πνευματισμού, θα μεγαλώσει ο ορίζοντας της επιστήμης όπως πλάτυνε με τον νόμο της ειδικής βαρύτητας.
Όταν οι επιστήμονες ανακηρύξουν από την έδρα τους την ύπαρξη του πνευματικού κόσμου καθώς και τις επιρροές του στα φαινόμενα της ζωής, θα σταλάξουν στην νεολαία το αντιφάρμακο κατά του υλισμού, αντί να τους προδιαθέτουν στην άρνηση του μέλλοντος.

Στα μαθήματα της κλασικής φιλοσοφίας, οι καθηγητές διδάσκουν την ύπαρξη της ψυχής και τα προσόντα της, αλλά χωρίς υλικές αποδείξεις.
Δεν είναι παράδοξο ότι όταν υπάρχουν αποδείξεις, αμφισβητούνται από τους καθηγητές και θεωρούνε δεισιδαιμονίες από τους ίδιους τους καθηγητές;
Αυτό δεν είναι σα να λένε στους μαθητές ότι σας διδάσκουμε την ύπαρξη της ψυχής αλλά τίποτα δεν μας το αποδεικνύει;
Όταν κάποιος επιστήμονας κάνει κάποια υπόθεση για κάποιο επιστημονικό μέρος, ψάχνει με προθυμία, και δέχεται όλες τις εκδοχές που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν να αποδείξει ότι η υπόθεση που έκανε είναι αληθινή. Πώς λοιπόν ένας καθηγητής της φιλοσοφίας που έχει καθήκον να αποδείξει στους μαθητές του ότι έχουν ψυχή, περιφρονεί τα μέσα με τα οποία μπορεί να δώσει φανερή απόδειξη;

Οι μικρότερες αιτίες μπορούν να μας δώσουν τα μεγαλύτερα αποτελέσματα. Έτσι ένας σπόρος μπορεί να μας δώσει ένα δέντρο. Το πέσιμο ενός μήλου έφερε την ανακάλυψη της βαρύτητας.
Τα πηδήματα των βατράχων σε ένα τσίγκινο πιάτο αποκάλυψαν την ηλεκτρική εκκένωση.

Έτσι από το συνηθισμένο φαινόμενο των τραπεζιών που περιστρέφονται, βγήκε η απόδειξη του αόρατου κόσμου, και από την απόδειξη αυτή η διδασκαλία που έκανε μέσα σε λίγα χρόνια το γύρο του κόσμου και μπορεί να τον αναγεννήσει με μόνο την επιβεβαίωση της πραγματικότητας για τη μέλλουσα ζωή.