Η ΕΥΤΥΧΙΑ

[Fotini Christodoulou]

Ολοι εκφραζουμε τις απόψεις μας για το τι εστί ευτυχία για τον καθενα προσωπικά και άρα θεωρώ δε τιθεται θέμα επιχειρημάτων.

Ωστόσο θα ήθελα να επισημάνω ότι -κατά την προσωπική μου άποψη πάντα -είναι κάπως εγωιστικό τελικά να μεταθέτουμε την ευθύνη- δικαίωμα μας στην ευτυχία εξαρτώντας το απο τους άλλους ανθρώπους.

Κι επειδή βλέπω ότι ίσως παρεξηγηθεί το παραπάνω δεν εννοώ να αρνούμαστε τις σχέσεις με τους αλλους ανθρώπους ή την αγάπη μας, αλλά η προσωπική μας ευτυχία να είναι προσωπική μας επιδίωξη.Κανενας δε μπορεί να μας ολοκληρώσει πιστευω, αν εμείς δεν έχουμε φροντίσει να ολοκληρωθούμε.Πώς αλλιώς να μοιραστείς κάτι που δεν έχεις;Οι σχέσεις είναι μια πηγή ευτυχίας αλλά αν γινουν αυτοσκοπός τότε δεν είμαστε ευτυχείς ουτε και οι άλλοι φυσικά.Οι σχέσεις όποιου είδους κι αν είναι θεωρώ βασίζονται πάνω σε δύο ολοκληρωμένες μονάδες που βαδίζουν χέρι χέρι και όχι σε μισά που εξαρτούν η προσδιορίζουν την υπαρξη τους ή την ευτυχία τους το ένα απο το άλλο.

Φιλικά:bigsmile:

[ioni]

συνφωνώ με το Βασιλη
αν δεν τα έχεις βρει με εσένα πιστευω οτι δεν τα έχειςμε κανένα και είσαι δυστηχησμένος αλλά δεν το παραδέχεσε

[Βασιλης Παπαδολιας]

Ωστόσο θα ήθελα να επισημάνω ότι -κατά την προσωπική μου άποψη πάντα -είναι κάπως εγωιστικό τελικά να μεταθέτουμε την ευθύνη- δικαίωμα μας στην ευτυχία εξαρτώντας το απο τους άλλους ανθρώπους.

Είναι εγωιστικό, βρε Φωτεινή μου, να μεταθέτουμε στους άλλους; Και δεν είναι εγωιστικό να πιστεύουμε ότι ευτυχούμε μόνοι μας και δε χρειαζόμαστε τους άλλους;;;;

Λίγο περίεργα δεν ακούγεται αυτό; Και γιατί όταν λέμε ότι ευτυχία δε γίνεται χωρίς τον άλλο αυτό το εισπράττουμε ως εξάρτηση; Γιατί να μην είναι πρόκληση, ενδιαφέρον, χαρά, περιέργεια για το καινούριο, το διαφορετικό από μας; Γιατί να είναι εξάρτηση; Εισπράττουμε δηλαδή τον άλλο ως καταπιεστή κι όχι ως απελευθερωτή; Πόσες φορές κανείς ευτύχησε και απελευθερώθηκε μέσα από τον έρωτα; Πρέπει ο έρωτας να είναι πάντοτε πόνος;

Όπως και να' χει, για να μη μένουν αμφιβολίες η δική μου άποψη είναι ότι η ύπαρξη του άλλου όπως και το να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας είναι και οι δύο αναγκαίες συνθήκες για την ευτυχία, δεν είναι όμως καμία από μόνη της ικανή. Κανείς δεν μπορεί να ευτυχήσει χωρίς τον άλλο και κανείς δεν μπορεί να ευτυχήσει αν δε τα έχει βρει με τον εαυτό του. Αλλά μόνο με το ένα από τα δύο, ευτυχία νομίζω δε γίνεται.

[Βασιλης Παπαδολιας]

Να συμπληρώσω πάντως κάτι σημαντικό... Ανάλογα με τη φάση που είναι κανείς στη ζωή του, μπορεί να πρέπει να δώσει βαρύτητα είτε στη μία είτε στην άλλη πλευρά.
Κατανοώ ότι γι' αυτό το λόγο, όταν λέω σε ένα άνθρωπο που έχει πρωταρχικό του μέλημα αυτόν τον καιρό να αποστασιοποιηθεί και να τα βρει με τον εαυτό του ότι χρειάζεται τους άλλους, ότι θα αντιδράσει, αφού τη συγκεκριμένη στιγμή το αντίθετο ψάχνει, να ξεφύγει. Γι' αυτό ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά, αν με τα επιχειρήματα μου κάποιος αισθάνεται ότι πιέζεται σε σχέση με αυτά που επιζητεί στη ζωή του αυτόν τον καιρό...

Να'στε καλά...

[Fotini Christodoulou]

Δεν διαφωνούμε ακριβώς.Απλά βλέπουμε το θέμα απο διαφορετική οπτική:bigsmile:

Δεν είναι εγωιστικό να κάθεσαι και να περιμένεις κάποιον να σε ΚΑΝΕΙ ευτυχισμένο;Κι εμείς τι κάνουμε γι αυτό; ΄Δεν είναι εγωιστικό να έχουμε τέτοιες απαιτήσεις και να φορτώνουμε τέτοια ευθυνη πάνω στους άλλους - που παρεπιμπτόντως εκ των προτέρων θεωρώ θα μας απογοητευσουν;(η ευτυχία μοιράζεται ναί συμφωνώ, αλλά δεν δημιουργείται απο τους γύρω μας ή έχει σκοπό να αρέσει στους στους άλλους ή ακόμα η πηγή της δεν ειναι απαραίτητο να ταιριάζει με τις πηγές ευτυχίας των άλλων, είναι προσωπικό συναίσθημα και πρέπει να το νιώθεις πρώτα σαν μονάδα για να το μοιραστείς με τους άλλους)Αυτό εννοώ το λοιπόν.:bigsmile:

Σαφώς ο ανθρωπος είναι κοινωνικό ζώο και ως τέτοιο χρειάζεται να μοιράζεται τις στιγμές του με τους άλλους για να νιώθει πληρότητα.
Ομως η ευτυχία σαν συναίσθημα, όταν φορτωθεί σε άλλους ή μετατεθεί ως ευθυνη άλλων ή εξαρτηθεί από την ανάγκη για συντρόφικότητα, θεωρώ οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα.


Αυτά απο μένα και τονίζω και πάλι είναι η προσωπική μου άποψη.:bigsmile:

Είναι εγωιστικό, βρε Φωτεινή μου, να μεταθέτουμε στους άλλους; Και δεν είναι εγωιστικό να πιστεύουμε ότι ευτυχούμε μόνοι μας και δε χρειαζόμαστε τους άλλους;;;;

[Βασιλης Παπαδολιας]

Δεν είναι εγωιστικό να κάθεσαι και να περιμένεις κάποιον να σε ΚΑΝΕΙ ευτυχισμένο;Κι εμείς τι κάνουμε γι αυτό; Δεν είναι εγωιστικό να έχουμε τέτοιες απαιτήσεις και να φορτώνουμε τέτοια ευθυνη πάνω στους άλλους - που παρεπιμπτόντως εκ των προτέρων θεωρώ θα μας απογοητευσουν;

Καλημέρα και καλή βδομάδα...

Μου έχει μείνει ακόμη η απορία γιατί όταν κάποιος λέει ότι η ευτυχία δεν μπορεί να έρθει χωρίς τη συμμετοχή του άλλου, εισπράττει κάποιος άλλος το γεγονός αυτό ως μετάθεση ή εξάρτηση. Το ρώτησα και πριν, αλλά δεν εισέπραξα απάντηση. Μήπως το μυστικό είναι ο φόβος της απογοήτευσης που όπως λες κι εσύ εκ των προτέρων πιστεύουμε ως δεδομένη;

Πάντως, Φωτεινή, δεν ισχυρίστηκα πουθενά ότι κάποιος άλλος σε ΚΑΝΕΙ ευτυχισμένο. Ισχυρίστηκα ότι χωρίς τον άλλο δεν μπορείς να ΕΙΣΑΙ ευτυχισμένος. Ευτυχισμένος γίνεσαι εσύ, αλλά χωρίς την ύπαρξη του άλλου δεν μπορείς να γίνεις. Ο άλλος είναι συστατικό της συνταγής που θα μαγειρέψεις για να γίνεις ευτυχισμένος. Το μαγείρεμα εσύ θα το κάνεις, αλλά χωρίς το συστατικό, δε βγαίνει το φαί.

Επίσης δεν πιστεύω ότι η ευτυχία είναι κάτι που μπορείς να επιτύχεις μόνος σου και μετά να τη μοιραστείς. Αν ήταν έτσι, γιατί να τη μοιραστείς; Αφού την πέτυχες μόνος σου, τι τον χρειάζεσαι τον άλλο; Το κάνεις από φιλανθρωπία; Η ευτυχία προαπαιτεί την ύπαρξη του άλλου. Χωρίς τον άλλο δεν υπάρχει ολοκλήρωση, που είναι το ύψιστο στάδιο των πνευματικών αναγκών. Αλλά στον άλλο πρέπει να φτάσεις "εσύ". Εσύ θα κινηθείς "προς" αυτόν. Δεν "περιμένεις" να σε κάνει ευτυχισμένο. "Κινείσαι" προς αυτόν με σκοπό να γίνεται μαζί ευτυχισμένοι. Σα να είστε άτομα που μοιράζεστε ηλεκτρόνια. Καθένας μόνος του δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Αλλά συνυπάρχοντας με κάποιον ολοκληρώνονται και οι δύο. Στη σχέση αυτή κανείς δεν "προσφέρει" την ευτυχία στον άλλο. Κανείς δεν "εξαρτάται". Και οι δύο προσφέρουν. Και οι δύο "μαγειρεύουν".

Και να πω και κάτι άλλο. Η ευτυχία μέσα στο Όλο είναι βαθιά δημοκρατική διαδικασία. Με τις δικές μας αυταρχικές προσλαμβάνουσες είναι δύσκολο να κατανοηθεί. Το εγώ μας αντιδρά στην προοπτική ότι κάτι "μπορεί" να εξαρτάται από κάποιον άλλο. Δεν έχει μάθει στο μοίρασμα και δεν έχει μάθει να βλέπει τον άλλο ως "επέκταση" του εαυτού και δυνατότητα "διεύρυνσης" του, αντί για περιορισμό.

Αλήθεια, γιατί κάνουμε παιδιά; Όταν κάνουμε παιδιά, δε δεχόμαστε συνειδητά ότι στο εξής η ελευθερία μας θα είναι πιο περιορισμένη; Αν η ελευθερία είναι συστατικό της ευτυχίας, γιατί τα κάνουμε; Δε μιλάω για τις περιπτώσεις που μας το υποβάλλουν, έτσι; Μιλάω για την περίπτωση που το κάνουμε από μόνοι μας. Δεν αισθανόμαστε ότι μέσα από το μοίρασμα με τα παιδιά θα ολοκληρωθούμε περισσότερο; ¶ρα θυσιάζουμε ένα μέρος της ελευθερίας μας για να έχουμε μεγαλύτερη ολοκλήρωση. Ευτυχία και ελευθερία δεν είναι πάντα συνώνυμα.

Αλλά να πω κι ένα άλλο παράδειγμα. Από τα δυο μας πόδια το ένα μόνο του δε σε πάει τόσο μακριά όσο τα δύο. Αλλά εμείς θεωρούμε το συγχρονισμό μεταξύ των δύο ποδιών για να προχωράνε μαζί μακρύτερα ως εξάρτηση. Μήπως να το δούμε σα συνεργασία για την ευτυχία και των δύο; Μήπως το ένα πόδι μόνο του δε θα έφτανε ποτέ στα μέρη που επισκέφτηκε συνεργαζόμενο με το άλλο; Μήπως η συνύπαρξη απαιτεί κάτι σα διαπραγμάτευση; Πού είναι η ουσία κάθε δημοκρατικής εκπαίδευσης, λειτουργίας και διακυβέρνησης; Κερδίζω εγώ, κερδίζεις κι εσύ; Κι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι;

Σίγουρα είναι δύσκολο να το δει κανείς όπως πιο πάνω. Πρέπει να έχει αποβάλλει πολύ τους φόβους του για να μπορέσει να "ρισκάρει" να κινηθεί προς τον άλλο. Αλλά νομίζω είναι καλό να το έχει υπόψη του σαν κατεύθυνση κανείς. Προς τα πού θα ήταν καλό να πάει...

[skorpio]

Βασίλη και Φωτεινή (ελπίζω να μου επιτρέπετε να σας αποκαλώ με τα ονόματά σας) αυτό που έχω καταλάβει εγώ από τη δική σας κουβεντούλα είναι πως λέτε το ίδιο πράγμα με διαφορετικά λόγια και με αναφορά διαφορετικά επίπεδα...

Επιτρέψτε μου να εξηγηθώ.Η μεν Φωτεινή, ισχυρίζεται πως αν δεν είσαι μέσα σου ευτυχισμένος και δεν τα 'χεις βρεί με τον εαυτό σου, δεν έχεις ολοκληρωθεί δηλαδή σαν προσωπικότητα, σε οποιαδήποτε σχέση -φιλική, ερωτική,συγγενική- δε θα μπορείς να είσαι καλά και να δώσεις αυτά που θές για να γίνεις ευτυχισμένος και να κάνεις και τον άλλον να νιώσει το ίδιο.

Ο δε Βασίλης, υποστηρίζει πως η ευτυχία είναι μονοπάτι για δύο και πως ενωμένοι μπορούμε να οδηγηθούμε σε αυτήν, μέσα από αμοιβαίες υποχωρήσεις και κατανόηση.Μαθαίνοντας τον εαυτό μας και τον άλλο.Η αγάπη δεν είναι πάντοτε πόνος, κι όταν γίνεται είναι μάθημα για πάμε με την επόμενη στην ευτυχία.Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό!:bigsmile:

Θέλω να πώ, ότι συμφωνώ και με τους δυό σας και νομίζω ότι αυτά που λέτε πρέπει να συνδιαστούν.Να "αφηνόμαστε" στις σχέσεις μας τόσο ώστε να μην υποβαθμίζουμε τον ευατό μας, να κρατάμε με άλλα λόγια και κάποια "πισινή".Όλα είναι μέσα στη ζωή και όπως πολύ σωστά τονίσατε και οι δύο δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνοι όντας "ζώα κοινωνικά".

Αυτά!:bigsmile:Αν έχω παρεξηγήσει κάτι από τα λεγόμενά σας, παρακαλώ διορθώστε με!:embarrest
Φιλικά,
Αγγέλα

[Maroulita]

Εγώ απλά να προσθέσω ότι υ ευτυχία είναι υπερατομική και ατομική, εν γένει υποκειμενική, συνεπώς το πώς βιώνεται και αν βιώνεται από τον καθένα μας αφορά τον καθένα μας...

[may]

Aς βρούμε καλύτερα μια ισορροπία!!...

Aς είμαστε ευτυχισμένοι με τον εαυτό μας (με ότι έχουμε καταφέρει αλλά και φυσικά επειδή είμαστε υγιείς κάθε μέρα που περνάει) και ας αναμένουμε κ από τον άλλον να μας προσφέρει λίγο από την ευτυχία του. Δεν είναι κακό να περιμένουμε πράγματα από τον άλλον. Aπλώς αυτό είναι το δεύτερο στάδιο.

[Fotini Christodoulou]

Καλημέρα και καλή βδομάδα...

Μου έχει μείνει ακόμη η απορία γιατί όταν κάποιος λέει ότι η ευτυχία δεν μπορεί να έρθει χωρίς τη συμμετοχή του άλλου, εισπράττει κάποιος άλλος το γεγονός αυτό ως μετάθεση ή εξάρτηση. Το ρώτησα και πριν, αλλά δεν εισέπραξα απάντηση. Μήπως το μυστικό είναι ο φόβος της απογοήτευσης που όπως λες κι εσύ εκ των προτέρων πιστεύουμε ως δεδομένη;

H απογοήτευση καλέ μου Βασίλη,

έρχεται απο το φόρτωμα εξωπραγματικών προσδοκιών σε ένα πρόσωπο το οποίο όσο και να προσπαθήσει το καψερό ΔΕΝ μπορεί να φτάσει το όποιο "πρότυπο" εχουμε δημιουργήσει εμείς για την ευτυχία μας. Η παρουσία αγαπημένων προσωπων στην ζωή μας σαφώς είναι μια πηγή ευτυχίας ωστόσο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ενώ έχουν ανθρώπους να μοιραστούν την ζωή και τις στιγμές τους είναι δυστυχισμενοι.
Με λίγα λόγια, θεωρώ ότι δεν μπορεί η ευτυχία να χτιστεί πάνω σε κάποιον άλλον παρα στον εαυτό μας και επειτα να την μοιραστούμε και να την χαρίσουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα.


Δεν εχω κάποια ένσταση ουσιαστικά σε ότι γράφεις.Συμφωνώ θα έλεγα.

Μια παρένθεση μόνο. Γιατί πρέπει να δαιμονοποιείται η ύπαρξη ενός υγιούς εγώ στο άτομο;Η αίσθηση της προσωπικής αξίας και η αίσθηση της προσωπικής ταυτότητας δεν νομίζω ότι έβλαψε ποτέ κανέναν ,αρκεί να μένει ίσος χώρος στην καρδιά και ψυχή του κάθε ατόμου να νιώθει και σέβεται και τους ανθρώπους.

Τέλος όντας ΠΟΛΥ Καρκίνος και το αναφέρω εδώ για ευνόητους λόγους, καθως θα το ξαναπώ εκφράζω ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ άποψη για το πως βλέπω εγώ το θέμα, σαφώς χρειαζομαι την υπαρξη ανθρώπων που με αγαπούν στην ζωή μου και εχω απολυτη συνείδηση αυτής της αλήθειας, όμως παρόλα αυτα η πορεία μου στα 30 (:nuts χρονάκια που ζώ, με δίδαξε ότι κανείς δεν μπορεί να μου δώσει απλά την ευτυχία γιατί ειναι μια έννοια που για κάθε άνθρωπο σημαίνει διαφορετικά πράγματα και άρα είναι πρωτίστως δική μου ευθύνη να την δημιουργήσω για μένα και έπειτα να μοιραστω αυτό το συναίσθημα και με τα αγαπημένα μου άτομα για να έχει και ουσία.

scorpio επιασες ακριβώς το νόημα όσων έχουν λεχθεί.
Απλά εγω το βλέπω πρώτα σε ατομικό επίπεδο ενώ ο Βασίλης σε συλλογικό.
Και τα δύο, άτομο και συνολο, χρειάζονται το ένα το άλλο για να υπάρχει αρμονία.:bigsmile:

Κάπου εδώ κλείνω το θέμα απο την πλευρά μου καθώς πιστευω είναι ανεξάντλητο:bigsmile: