Το τετράγωνο του Ποσειδώνα

[Victory]

Και για να γίνω λίγο πιο σαφής, πριν από λίγες μέρες η Κάτια η Τaurine και η Εφη , (κορίτσια χίλια ευχαριστώ) μου έριξαν λίγο αστρολογικό φως όσο αφορά την αιτία της κατάθλιψης που περνάω, σε ένα θέμα που άνοιξα. Ομως διαβάζοντας εμπειρίες σας, και ειδικά την τραγική εμπειρία της Taurine νιώθω ότι είμαι ακόμη στην αρχή. Κάτια καλή μου λυπάμαι!

[Κοραλλία Μόζορα]

Πολύ ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση σου Κοραλλία. Θα μπορούσα να συμφωνήσω αλλά αναφέρεσαι μόνο στις ψευδαισθήσεις και στις φαντασιώσεις του Ποσειδώνα. Δεν ξέρω αν το κάνεις επειδή πιστεύεις ότι ο Ποσειδώνας είναι μόνο αυτά ή επειδή στο συγκεκριμένο θέμα ασχολούμαστε με τα προβλήματα του Ποσειδώνα. Απλά φοβάμαι ότι μέχρι τώρα είχαμε την «Κρονιοφοβία», δεν χρειάζεται να αρχίσουμε την «Ποσειδωνιοφοβία».

Και ο Ποσειδώνας έχει τη θετική του πλευρά που είναι νομίζω η πίστη ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε το μικρό μας εαυτό και να νοιώσουμε σαν αδιάσπαστο μέρος του συνόλου χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις. Για πολλούς αυτό είναι μια ψευδαίσθηση για κάποιους όμως μπορεί να γίνει πραγματικότητα έστω για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Όσο για το ρόλο του Πλούτωνα μπορεί κάποιες φορές να είναι τα φώτα πορείας που μας δείχνουν το δρόμο, αλλά όταν έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο μπορεί να γίνει η μπουλντόζα που θα ανοίξει δρόμο ανατρέποντας πολλά πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα. Κι αυτό χρήσιμο είναι απλά κάποιες φορές πονάει.

Δημήτρη μου,

μόλις περίγραψες το μεγαλείο του Ποσειδώνα και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Για να φτάσουμε όμως πνευματικά εκεί πρέπει πρώτα να παλέψουμε με τις χείμαιρες μας. Πιστεύω ότι ο Πλούτωνας μας βοηθά πολύ σ' αυτό γιατί φέρνει το φως στο σκοτάδι, έστω κι αν χρειαστεί να ανοίξει τον δρόμο ως μπουλντόζα, όπως λες. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Όταν φοβόμαστε ένα πλανήτη είναι σαν να φοβόμαστε τον ίδιο τον εαυτό μας και τις πλευρές μας που αυτός ο πλανήτης εκφράζει. Δεν πρέπει να φοβόμαστε κανένα πλανήτη ούτε φυσικά τον εαυτό μας. Πιστεύω ότι ο σκοπός όλων μας εδώ και σε όλες τις συζητήσεις είναι η καλύτερη γνώση του εαυτού μας. Κι αν θέλουμε να διαχειριστούμε καλύτερα τον Ποσειδώνα μας πρέπει να κατανοήσουμε ότι στο ατομικό ψυχολογικό επίπεδο αντιπροσωπεύει τις υποσυνείδητες φαντασιώσεις μας που προβάλλουμε στην πραγματικότητα αναζητώντας να τις βιώσουμε. Κι επειδή οι φαντασιώσεις αυτές δεν είναι ούτε τέλειες ούτε αγνές αλλά είναι δομημένες πάνω στις ψυχολογικές δυσκολίες που βιώσαμε ως παιδιά, αυτό που ζούμε μας απογοητεύει και μας διαψεύδει. Ιδιαίτερα τα ποσειδώνια άτομα γιατί είναι πιο εκτεθημένα σ' αυτό τον φαντασιακό κόσμο.

[labtec]

...Καλησπέρα και από μενα..!!
Να παραθεσω με την σειρα μου οτι και εγω βιωνω το τετράγωνο διελαύνοντος Ποσειδωνα στους Ιχθύς με τον γενεθλιο στον Τοξοτη στην 1ο και μαλιστα σε συνοδο στενη με Δια στον σκορπιό στις 29ο.
Πιστευω ότι δεν πρεπει να φοβομαστε τοσο τον Ποσειδωνα, γιατι εκπροσωπεί τον ύψιστο ιδεαλισμό πραγμα που εκλείπει παντελώς στην εποχή μας και σε συνδυασμό ότι ανηκω στο ζωδιο των ΙΙμων β' 10μερο,(οπου ο Ποσειδωνας ειναι σε εξαρση) θα μας σωσει πίστη βεβαια η πλάνη την θεωρω δεδομενη μιας και θα τετραγωνιζει σιγα-σιγα τον ήλιο μας, αλλα η εξαρση του (Ποσειδωνα στους ΙΙμους) ισως μας δωσει και μια σπίθα ελπίδας, πίστης σε συνδυασμό με τον τοξοτη ο οποίος κυβερνητης του ειναι ο Διας.Πιστευω να εγινα να σαφής και αν οχι να ελπίσουμε σε μια διορθωτικη παρέμβαση των ιθυνοντων του site.

[katiakiss]

¶φησα λίγο τον χρόνο να περάσει και αφού πήρα την απόστασή μου, μπήκα ξανά στο θέμα της Ποσειδώνιας ενέργειας.
Η λειτουργία του κυβερνήτη του 12ου οίκου, είναι δύσκολο να διατυπωθεί με στέρεα και συμπαγή επιχειρήματα , λόγω της ίδιας του της φύσης.
Το 12ο ζώδιο, βρίσκεται στην ακμή του οίκου που κλείνει τον ζωδιακό και συμβολικά κουβαλά την συναισθηματική εμπειρία όλων των προηγούμενων.
Στην ψυχολογία η συναισθηματική αντίδραση της ενσυναίσθησης στον πόνο και τα δεινά των συνανθρώπων μας, βασίζεται στον μοχλό της ταύτισης. Δηλαδή, στην πραγματικότητα, όταν λυπόμαστε για τα δεινά του διπλανού μας, είναι η προσωπική αγωνία να μην συμβεί σε εμάς και οι άλλοι δεν συμπάσχουν μαζί μας ή η ενοχή που έχει συμβεί στον άλλον και όχι σε εμάς.
Με δεδομένο ότι οι Ιχθείς ως το ζώδιο του 12ου κουβαλούν την συναισθηματική εμπειρία και των 12 ζωδίων, είναι λογικό να λέγεται για αυτούς ότι είναι πονόψυχοι. Κουβαλώντας την γνώση του πόνου, είναι απείρως ευκολότερο να περάσουν στην κατάσταση της ενσυναίσθησης και τελικά της ταύτισης.
Έτσι, συναντάμε Ποσειδώνιους τύπους σε οπαδούς, θιασώτες… Σε μέρη όπου ο άνθρωπος απομονώνεται από την εγκόσμια ζωή, την γεμάτη πόνο (μοναστήρια)…. Ή εκεί που ο πόνος περισσεύει (νοσοκομεία)…. Ή εκεί που η ψυχή για να αντέξει τον πόνο έχει απολέσει την λογική (ψυχιατρεία)… Και όλοι οι τρόποι που ο σύγχρονος άνθρωπος επιλέγει να απαλλαγεί από την αλήθεια του ψυχικού του πόνου. Ναρκωτικά… Φάρμακα… Ηλεκτρονική υπολογιστές… Πνευματικά δόγματα… Θρησκείες… Μουσική… Ποίηση… Τέχνη… Με κάθε τρόπο, υπεκφυγή! Και δεκάδες άλλοι τρόποι, αρκεί να εξασφαλίζουν την φυγή.

Ο Ποσειδώνας λοιπόν, είναι το φυσικό ναρκωτικό του ζωδιακού. Κάθε αρνητική του όψη, δείχνει το σημείο που υπάρχει πόνος και η ανάγκη της παραπάνω χρήσης αυτού του ναρκωτικού. Η υπερδοσολογία, μπορεί να βλάψει, όπως όλα τα φάρμακα κατά του πόνου.
Μπορεί να βλάψει, γιατί η μακροχρόνια καταστολή του πόνου, αποτρέπει από την ανάδειξη και την επίλυση της γενεσιουργού αιτίας.
Δεν θα διαφωνήσω με όσα πολύ σωστά διατύπωσαν, τόσο η Κοραλλία, όσο και ο Δημήτρης. Όμως θεωρώ ότι η κατανόηση του Ποσειδώνα από τα μέλη που δεν έχουν την δική σας, ακόμα και την δική μου εμπειρία στο θέμα της εμβάθυνσης, μπορεί να μπερδέψει, λόγω των πολύ λεπτών αποχρώσεων στις διαφορές τους.
Ο Πλούτωνας μας πληροφορεί για μια βαθιά συναισθηματική καταγραφή που σχετίζεται με μια βαθιά ριζωμένη παρόρμηση. Για κάθε Πλουτώνια αλλαγή, χρειάζεται η δύναμη της εγκατάλειψης \μετάλλαξης του συναισθηματικού μας οικοδομήματος.
Ο Ποσειδώνας, σαν λειτουργία, δεν περιέχει κανενός είδους μετάλλαξη. Υπάρχει για να συνεχίσουμε να ζούμε χαρούμενοι, παρ’ όλη την γνώση ότι όλοι μια μέρα θα πεθάνουμε.
Οι αρνητικές του διελεύσεις σηματοδοτούν την εποχή που ο οργανισμός μας έχει τόσο εθιστεί στο ναρκωτικό του, που πια δεν τον πιάνουν τα φάρμακα και πρέπει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα του πόνου.
Η αιτία του πόνου, είναι ο Πλούτωνας. Ο πόνος ο ίδιος, σαν βιωμένη κατάσταση, είναι Ποσειδώνας.

Ο φόβος ενός παιδιού πριν το πάρει ο ύπνος, είναι Πλούτωνας. Το δάχτυλο στο στόμα, το παίξιμο μιας ατίθασης μπούκλας, το κλείσιμο των ματιών και η επικέντρωση στην μελωδία ενός κουρδιστού καρουσέλ, είναι η παρηγοριά του Ποσειδώνα.

Η διαφορά του Ποσειδώνα από τους υπόλοιπους πλανήτες, είναι ότι δίνει τόσο μεγάλη ώθηση στη δύναμη της πίστης, που ο θετικός οραματισμός και η καλή ενέργεια μιας αγαθής πεποίθησης , μπορεί να κάνει θαύματα, με την στενή έννοια του όρου «θαύμα». Σκεφτείτε ότι ο Ποσειδώνας περισσεύει στα μοναστήρια και σε όλους τους τόπους επικοινωνίας με το θείο.
Έτσι, η πεποίθηση ότι μπορεί να αλλάξει το μη λογικά αναστρέψιμο, είναι θέμα πίστης. Θέμα Ποσειδώνα.

Ο λόγος που δεν πρέπει να φοβόμαστε τον Ποσειδώνα, είναι γιατί εκεί που καταργείται η λογική, γεννιέται το θαύμα!

[SAGIVI]

Κατα την γνωμη μου το παραπανω ποστ της Κατιας, θα μπορουσε να ειναι ενα αρθρο απο μονο του.:clapping:

Στο μονο που εχω μια αντιρρηση ειναι, οτι οσοι γραφουμε σ αυτο το θεμα, εχουμε την εμπειρια του Ποσειδωνα, οποτε δεν τιθεται θεμα να φοβομαστε μηπως μας συμβουν παρομοια γεγονοτα, με οσα διηγουνται τα μελη.

Ο βρεγμενος την βροχη δεν την φοβαται.

[taurine]

Αν και Ποσειδώνιο το θέμα, η Κάτια το περιέγραψε με μεγάλη σαφήνεια και καθαρότητα!:bigsmile:

Πέρα από όλα τα υπόλοιπα, θα σταθώ ιδιαίτερα στο σημείο που η Κάτια αναφέρει πως "είναι ο φόβος μην συμβεί το ίδιο και σε εμάς, ή πως ασυναίσθητα φορτωνόμαστε "ενοχές".
Για κάποιον που βιώνει τον "δικό" του Ποσειδώνα και όχι για αυτόν που πέφτει θύμα "εξωτερικών περιστάσεων", νομίζω πως είναι ο καταλληλότερος ορισμός που διάβασα εδώ και καιρό.

Να προσθέσω πως ο Ποσειδώνας βρίσκεται και σε κάποιους χώρους, όπου μπορεί να μην υπάρχει σωματικός πόνος, ή απώλεια λογικής, ή στα μοναστήρια. Μπορεί να είναι και ο οποιοσδήποτε χώρος εγκλεισμού, κράτησης, απομόνωσης, όπου το άτομο βρίσκεται εκεί με δική του ή όχι υπαιτιότητα, προκειμένου να υποστεί τον προσωπικό του σοφρωνισμό.
Εκεί η μόνη "μετάλλαξη" που μπορεί να προκαλέσει ο Ποσειδώνας, είναι η δημιουργία μιας διαφορετικής αίσθησης του χώρου, του χρόνου, των περιστάσεων. Είναι μία από τις πολλές παραμορφώσεις που προκαλεί στον ψυχισμό του ανθρώπου. Είναι το πληγωμένο θηρίο στο κλουβί του, που αν και έγκειστο προσπαθεί να δημιουργήσει μία καρικατούρα της κοινωνίας ή του νόμου της ζούγκλας, έστω και αν δεν συνειδητοποιεί πως είναι μάταιο το πόνημά του...

[kassy]

Εγώ προσωπικά ακόμα δεν έχω βιώσει το τετράγωνο του διελαύνοντα ποσειδώνα με τον γενέθλιο ποσειδώνα ακόμα. Βίωσα το πέρασμα του ποσειδώνα όσο βρισκόταν στον αιγόκερω. Με το πέρασμα στον αιγόκερω, είχει ήδη μπει στο 12ο οίκο μου, όπου έκανε αντίθεση με τον ήλιο, κρόνο και ερμή. Τότε πρέπει να ήταν περίπου κατά την εφηβεία μου όπου βίωνα μία έντονη κατάθλιψη, αλλά την κρατούσα τόσο βαθιά μέσα μου, ούτε οι γονείς μου την κατάλαβαν. Νόμιζα ότι έκανα φίλους, αλλά τελικά έμενα μόνη, στο σχολείο προσπαθούσα να αποδόσω αλλά δεν τα κατάφερνα, γιατί ενώ διάβαζα πολύ δεν απέδιδα το νόημα των μαθημάτων όπως έπρεπε (λάθος αποτελέσματα στις ασκήσεις των θετικών μαθημάτων, λάθος η απόδοση των κειμένων στα θεωρητικά μαθήματα). Βρισκόμουν σε μία διαρκή πλάνη σχετικά με αυτό που επιδίωκα και με αυτό που πετύχαινα. Δεν είχα παρέες, αποτυχίες με το άλλο φύλο, κακή μαθήτρια σε σημείο που ντρεπόμουν πολύ για τον εαυτό μου. Νόμιζαν όλοι ότι ήμουν εσωστρεφής χαρακτήρας και μοναχικός τύπος και η μόνη διέξοδός μου ήταν η ενασχόληση με τη ζωγραφική.

Βέβαια κατάφερα να σπουδάσω σε τομέα που μου άρεζε, αλλά τελικά αφού αποφοίτησα κατάλαβα ότι δεν μου ταίριαζε αυτό που σπούδασα, γιατί οι απολύσεις διαδεχόταν η μία την άλλη. Κατέληξα σε μία δουλειά που το εργασιακό περιβάλλον με καταπίεζε ψυχολογικά, αλλά νόμιζα ότι αν επέμενα θα είχα επαγγελματική εξέλιξη, πράγμα που δεν έγινε, οπότε το έριξα στο φαγητό και έγινα υπέρβαρη. Το διάστημα αυτό πρέπει ο ποσειδώνας στον αιγόκερω να έκανε σύνοδο με τη σελήνη στις τελευταίες μοίρες του δωδέκατου οίκου μου ίσως να τετραγώνιζε και με το δία στον κριό. Και ύστερα έγινε το μεγάλο μπαμ (ίσως κάτι να τετραγώνισε με τον ουρανό μου στο ζυγό στον 8ο, ίσως ο κρόνος που μπηκε στον καρκίνο και συνάντησε το γενέθλιο κρόνο). Έχασα κιλά και παραιτήθηκα. Πήγα και σε δημοτικό γυμναστήριο όπου έκανα κορμάρα. Βρήκα άλλη δουλειά και εκεί με απολύσανε, αλλά με τα λεφτά που πήρα ως αποζημίωση πήγα διακοπές και ξανάνιωσα. Τον ίδιο χειμώνα γνώρισα τον άντρα μου, βρήκα και μία καινούρια δουλειά, όχι τίποτα σπουδαίο, αλλά το εργασιακό περιβάλλον είναι σούπερ. Ο κρόνος στο ζυγό μου τα χάλασε για λίγο διάστημα (χώρισα προσωρινα), αλλά καταλάβαμε ότι δεν μπορούσαμε να ζήσουμε χώρια και τώρα είμαστε πάλι ευτυχισμένοι μαζί.

Τώρα που μπήκε ο ποσειδώνας στους ιχθύς περιμένω που θα τετραγωνίσει με τον γενέθλιο στον τοξότη σε σύνοδο με το μεσουράνημα και θα έρθει σε αντίθεση με την αφροδίτη στην παρθένο στον 7ο. Πρέπει να πω ότι ήδη η γενέθλιοα αφροδίτη τετραγωνίζει με τον γενέθλιο ποσειδώνα. Ποιος ξέρει τι με περιμένει! Δεν βαριέσαι! Ότι και να γίνει κάτι θα αλλάξει και θα ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Από όλη αυτή την εμπειρία αυτό που αποκόμισα είναι ότι είναι ωραία να προσπαθείς για το όνειρο ακόμα και αν δεν τα καταφέρνεις. Δεν μετάνοιωσα για αυτά που έκανα, αλλά για αυτά που δεν έκανα. Και θα συνεχίσω να ονειρεύομαι και να κάνω, ακόμα και αν ο άτιμος ο ποσειδώνας με περιμένει στη γωνία. Εξάλλου όταν ο ποσειδώνας κάνει θα κάνει τρίγωνο με τον κρόνο, τον ερμή και τον ήλιο στον καρκίνο όλο και κάτι θα συμβεί. Έτσι δεν είναι;

[taurine]

Σου εύχομαι να είσαι έτσι πάντα δυνατή και ποτέ μα ποτέ να μην "παραδίδεις" τα όπλα.

[Κοραλλία Μόζορα]

Γεια σου, Κάτια μου.

Όλοι οι πλανήτες αντιπροσωπεύουν συγκεκριμένες λειτουργίες της ύπαρξης μας. Όταν αυτές οι λειτουργίες μπλοκάρονται, συναντούν δυσκολίες και δεν εκφράζονται σωστά προκαλούν πόνο. Όπως δεν υπάρχει ένα μόνο είδος σωματικού πόνου έτσι δεν υπάρχει και ένα μόνο είδος ψυχικού πόνου. Είναι διαφορετικός ο ψυχικός πόνος που θα βιώσουμε με ένα τετράγωνο Αφροδίτης/Πλούτωνα, διαφορετικός ο ψυχικός πόνος που θα βιώσουμε με ένα τετράγωνο Σελήνης/Ουρανού και διαφορετικός ο ψυχικός πόνος που θα βιώσουμε με ένα τετράγωνο Ήλιου/Κρόνου. Έτσι δεν μπορούμε να πούμε γενικά ότι ο Πλούτωνας είναι η αιτία κάθε ψυχικού πόνου ή ότι ο Ποσειδώνας είναι ο πόνος ο ίδιος ως βιωμένη κατάσταση. Κάθε ψυχική λειτουργία προκαλεί ένα διαφορετικό είδος ψυχικού πόνου.

Έτσι, ο Ποσειδώνας προκαλεί κάποια είδη ψυχικού πόνου που συνδέονται με την δική του λειτουργία. Ο Ποσειδώνας είναι οι προσωπικές μας φαντασιώσεις, είναι ο υποκειμενικός δικός μας κόσμος που μόνο εμείς τον βιώνουμε ως πραγματικότητα, είναι η δική μας πραγματικότητα. Σε κάποιους από εμάς αυτή η υποκειμενική πραγματικότητα είναι πιο δυνατή από την εξωτερική (ρεαλιστική) πραγματικότητα και σε κάποιους άλλους από εμάς η εξωτερική πραγματικότητα είναι πιο δυνατή από την εσωτερική. Όταν η εσωτερική πραγματικότητα είναι πιο δυνατή προκαλούνται τα διάφορα είδη φυγής από την εξωτερική πραγματικότητα που είναι ένα από τα βασικά συμπτώματα του Ποσειδώνα.

Ο πόνος που συνήθως προκαλεί ο Ποσειδώνας προέρχεται από τις στιγμές που συγκρούεται η εσωτερική μας πραγματικότητα με την εξωτερική και από την διάψευση που συνοδεύει αυτή την σύγκρουση. Η αίσθηση της πλάνης και της ψευδαίσθησης προέρχεται από την συντριβή της υποκειμενικής μας πραγματικότητας από την εξωτερική πραγματικότητα. Τότε ο ποσειδώνιος πόνος μπορεί να εκφραστεί ως θλίψη ή ως κατάθλιψη και μια αίσθηση εσωτερικού ανικανοποίητου.

Η ποσειδώνια κατάθλιψη είναι ένα σύμπτωμα που μας δείχνει ότι δεν λειτουργούμε σωστά τον Ποσειδώνα μας γιατί η εσωτερική μας πραγματικότητα μας οδηγεί στην ψυχική απομόνωση και την χωριστικότητα ενώ ο Ποσειδώνας για να λειτουργεί σωστά θέλει ταύτιση, θέλει ένωση με το Παν. Η ταύτιση του Ποσειδώνα δεν είναι μόνο ταύτιση με τον πόνο των άλλων αλλά η ταύτιση της απόλυτης αγάπης, με την χριστιανική έννοια, που οδηγεί στην ταύτιση με όλη την Δημιουργία και με το Θείο.

Έτσι, ο ποσειδώνιος πόνος έχει σκοπό να μας δείξει ότι οι υποκειμενικές μας φαντασιώσεις, ο υποκειμενικός και προσωπικός μας κόσμος που θέλουμε να βιώσουμε προκαλεί απομόνωση και χωριστικότητα κι ότι ο μηχανισμός της δημιουργίας των φαντασιώσεων είναι ο ίδιος μηχανισμός του θετικού οραματισμού, που όταν ενισχύεται από την αγάπη και την πίστη οδηγεί στην ένωση με το Σύμπαν. Αυτή είναι ουσιαστικά η μετάλλαξη του Ποσειδώνα, η φαντασίωση να μεταλλαχθεί σε οραματισμό και η βίωση της υποκειμενικής πραγματικότητας να μεταλλαχθεί σε ταύτιση με το αντι-κείμενο (αυτό που βρίσκεται έξω από εμάς).

Η λειτουργία του Πλούτωνα είναι να βγάζει στην επιφάνεια οτιδήποτε αρνητικό υπάρχει στον ψυχικό μας κόσμο, από οποιαδήποτε πλανητική θέση ή όψη στον χάρτη μας κι αν προκαλείται, και να μας κάνει να το βιώνουμε έντονα ώστε να είναι επιτακτική για την ψυχική μας υγεία η λύση του και η εξυγίανση του. Ο Πλούτωνας είναι ο "ανατόμος" ολόκληρου του ψυχισμού μας και μ' αυτή την έννοια είναι αυτός που μπορεί να βάλει το νυστέρι στις φαντασιώσεις του Ποσειδώνα μας ώστε να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς θέλουμε και γιατί το θέλουμε. Αυτή η λειτουργία του Πλούτωνα βοηθά τον Ποσειδώνα να συνειδητοποιήσει την λειτουργία των φαντασιώσεων και να ενισχύσει έτσι τον μηχανισμό του θετικού οραματισμού.

[kassy]

Ο πόνος που συνήθως προκαλεί ο Ποσειδώνας προέρχεται από τις στιγμές που συγκρούεται η εσωτερική μας πραγματικότητα με την εξωτερική και από την διάψευση που συνοδεύει αυτή την σύγκρουση. Η αίσθηση της πλάνης και της ψευδαίσθησης προέρχεται από την συντριβή της υποκειμενικής μας πραγματικότητας από την εξωτερική πραγματικότητα. Τότε ο ποσειδώνιος πόνος μπορεί να εκφραστεί ως θλίψη ή ως κατάθλιψη και μια αίσθηση εσωτερικού ανικανοποίητου.

Η ποσειδώνια κατάθλιψη είναι ένα σύμπτωμα που μας δείχνει ότι δεν λειτουργούμε σωστά τον Ποσειδώνα μας γιατί η εσωτερική μας πραγματικότητα μας οδηγεί στην ψυχική απομόνωση και την χωριστικότητα ενώ ο Ποσειδώνας για να λειτουργεί σωστά θέλει ταύτιση, θέλει ένωση με το Παν. Η ταύτιση του Ποσειδώνα δεν είναι μόνο ταύτιση με τον πόνο των άλλων αλλά η ταύτιση της απόλυτης αγάπης, με την χριστιανική έννοια, που οδηγεί στην ταύτιση με όλη την Δημιουργία και με το Θείο.

Έτσι, ο ποσειδώνιος πόνος έχει σκοπό να μας δείξει ότι οι υποκειμενικές μας φαντασιώσεις, ο υποκειμενικός και προσωπικός μας κόσμος που θέλουμε να βιώσουμε προκαλεί απομόνωση και χωριστικότητα κι ότι ο μηχανισμός της δημιουργίας των φαντασιώσεων είναι ο ίδιος μηχανισμός του θετικού οραματισμού, που όταν ενισχύεται από την αγάπη και την πίστη οδηγεί στην ένωση με το Σύμπαν. Αυτή είναι ουσιαστικά η μετάλλαξη του Ποσειδώνα, η φαντασίωση να μεταλλαχθεί σε οραματισμό και η βίωση της υποκειμενικής πραγματικότητας να μεταλλαχθεί σε ταύτιση με το αντι-κείμενο (αυτό που βρίσκεται έξω από εμάς).

Η λειτουργία του Πλούτωνα είναι να βγάζει στην επιφάνεια οτιδήποτε αρνητικό υπάρχει στον ψυχικό μας κόσμο, από οποιαδήποτε πλανητική θέση ή όψη στον χάρτη μας κι αν προκαλείται, και να μας κάνει να το βιώνουμε έντονα ώστε να είναι επιτακτική για την ψυχική μας υγεία η λύση του και η εξυγίανση του. Ο Πλούτωνας είναι ο "ανατόμος" ολόκληρου του ψυχισμού μας και μ' αυτή την έννοια είναι αυτός που μπορεί να βάλει το νυστέρι στις φαντασιώσεις του Ποσειδώνα μας ώστε να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς θέλουμε και γιατί το θέλουμε. Αυτή η λειτουργία του Πλούτωνα βοηθά τον Ποσειδώνα να συνειδητοποιήσει την λειτουργία των φαντασιώσεων και να ενισχύσει έτσι τον μηχανισμό του θετικού οραματισμού.

Δηλαδή κα Μόζορα εννοείτε η αρνητική αυτή επιρροή του ποσειδώνα μας δείχνει ότι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, δηλ. αλλαγές στο περιβάλλον, στην κοινωνία, στις σχέσεις, αλλά εμείς αρνούμαστε δημιουργώντας έναν φανταστικό κόσμο με αποτέλεσμα να χάνουμε επαφή με την πραγματικότητα;