Τελικά το πεπρωμένο μας είναι γραμμένο στ'άστρα;

[Μητσάκος]

Στη ζωή μας έχουμε την εντύπωση ότι έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε επιλογές. Αγνοούμε όμως ότι το σύμπαν όλο είναι ένας διαρκώς εξελισόμενος και πάντα ανανεούμενος ζωντανός οργανισμός που παράγει γεγονότα που αλληλοσυνδέονται. Είμαστε έρμαια αυτής της διαδικασίας και η μικρότητα μας σε συνδυασμό με την ματαιοδοξία μας μας κάνει να νομίζουμε ότι έχουμε και επιλογές. Να ρωτήσετε ένα παιδάκι από την Παλαιστίνη η το Σουδάν αν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του και τι επιλογές έχει και μετά τα λέμε
Σαλούδος

[evi]

Τώρα θα πω κάτι που ίσως παρεξηγηθεί από τους υπόλοιπους αλλά δεν έχει σημασία. Έχω μια φίλη που έχει φοβερό ταλέντο στο φλυτζάνι. Μου το λέει χρόνια , από τότε που ήμουν πιτσιρίκα. Λοιπόν, ποτέ δεν μπόρεσε να μου πει με βεβαιότητα εάν θα πάρω το χαρτί από τη σχολή μου, ή αν θα πάρω το δίπλωμα του αυτοκινήτου, ή αν θα γραφτώ στη σχολή αστρολογίας που ήθελα πολύ. Πάντα, ακόμα και στο φλυτζάνι, (κι ας γελάτε), ήταν δική μου η επιλογή του τι θα κάνω. Ακόμη κι αν η μοίρα είχε αποφασίσει αλλιώς και μου δημιουργούσε χίλια εμπόδια , αυτό που ήθελα θα το έκανα έστω και καθυστερημένα. Αλλά δεν ήταν πουθενά γραφτό. Ούτε και στο φλυτζάνι, που το αναφέρω εδώ χαριτολογώντας , ούτε και στον αστρολογικό χάρτη κάποιου του τι θα κάνει τελικά στη ζωή του. Εννοώ, ότι αστρολογικά όλοι έχουμε κάποιες τάσεις, κάποια ταλέντα και κάποιο τρόπο σκέψης. Θα ενεργοποιηθούν όμως όλα; Από εμάς εξαρτάται ή από τη μοίρα;
Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί άτομα όπως ο Αρ. Ωνάσης που ξεκίνησε πάμφτωχος από έναν ψαρά σε ένα νησί που δεν φεύγει ποτέ από το μέρος όπου γεννήθηκε; Μήπως το όραμα για τον εαυτό του; Η πίστη του για κάτι καλύτερο; Η μοίρα;

[Βασιλης Παπαδολιας]

Πολλοί παράγοντες... Η τόλμη καταρχήν, να ξεφύγει κανείς από αυτό που θεωρεί δεδομένο... αλλά και οι ευκαιρίες... πολλοί συμπατριώτες μας που πήγαν στο εξωτερικό διέπρεψαν, καθώς εκεί δε βρήκαν την τάση μας εδώ να τραβάμε προς τα κάτω όποιον πάει να ανέβει... το περιβάλλον, γενικά παίζει ρόλο... αν δίνει ευκαιρίες... τι ευκαιρίες να έχει κανείς στην Αφρική; Εκεί δεν έχει και σημασία να βλέπουν ούτε το φλυτζάνι...
Αστρολογικά υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι και οι φυλές των ανθρώπων έχουν ένα κάρμα... Δεν είναι ανάγκη να το πιστέψουμε, αλλά ισχύει γενικά ότι το περιβάλλον που μεγαλώνουμε επηρεάζει και τη δική μας μοίρα...

[Maroulita]

Στη ζωή μας έχουμε την εντύπωση ότι έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε επιλογές. Αγνοούμε όμως ότι το σύμπαν όλο είναι ένας διαρκώς εξελισόμενος και πάντα ανανεούμενος ζωντανός οργανισμός που παράγει γεγονότα που αλληλοσυνδέονται. Είμαστε έρμαια αυτής της διαδικασίας και η μικρότητα μας σε συνδυασμό με την ματαιοδοξία μας μας κάνει να νομίζουμε ότι έχουμε και επιλογές. Να ρωτήσετε ένα παιδάκι από την Παλαιστίνη η το Σουδάν αν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του και τι επιλογές έχει και μετά τα λέμε
Σαλούδος

Ξέρεις όμως τί αναρωτιέμαι, Μητσάκο; Τελικά τί είναι λιγότερο επικίνδυνο για εμάς τους ίδιους; Να παραμυθιαζόμαστε ότι μπορούμε να ελέγχουμε τη ζωή μας, ότι έχουμε επιλογές και είμαστε κύριοι του εαυτού μας (αν ισχύει αυτό που λες για το συμπαντικό παιχνίδι στο οποίο εμείς είμαστε απλώς πιόνια του) ή να επαναπαυόμαστε και να τα αφήνουμε όλα σ' αυτό το υπέρτερο που μας ορίζει;

Όντως μπορούμε να δούμε τη ζωή μας ως ένα παιχνίδι, φτάνει να ξέρουμε τους κανόνες του, να ξέρουμε τις δυνατότητές μας και να παίζουμε μέχρις ότου χάσουμε/ κερδίσουμε και αρχίσει η παρτίδα απ' την αρχή.

[Αργοναύτης]

'Ενας πρόγονός μου γεννημένος στην Αθήνα, έζησε και δούλεψε πολλά χρόνια στις ΗΠΑ (- ξείπα) και μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα μόνο που δεν αυτοκτόνησε. Τι πιστεύετε ότι ήταν αυτό ; Καθαρό κάρμα γιατί έφυγε υπό πίεση και η ίδια ιστορία παραλίγο να επαληθευθεί και από απογόνους του, άσχετο αν απετράπη για όλους την τελευταία στιγμή. 'Υστερα μάθαμε ότι υπήρχε μια κατάρα στην οικογένεια να πεθαίνουν εξόριστοι και πολύ πλούσιοι αλλά δυστυχισμένοι. Ξέρετε, μετά το συνέδεσε μ'αυτά που έχει γράψει ο Αλαν Λίο για επίμαχο πλανήτη στον 4ο ή στον 8ο της κληρονομικότητας, για στοιχειωμένους πύργους από φαντάσματα προγόνων και καταραμένες οικογένεις... 'Οταν ανοίξεις το κουτί της Πανδώρας, δεν κλείνει εύκολα. Το κάρμα δεν πρέπει να'ναι τίποτα περισσότερο από κακή κληρονομιά. Αυτό συνέβη και στην οικογένεια Ωνάσση και στην οικογένεια Κένεντυ.

[tzonston]

Ναι. πιστευω οτι ολοι εχουμε ενα σκοπο υπαρξης και προορισμο.Ανεξαρτητα ποιο δρομο θα ακολουθησουμε θα φτασουμε εκει που ειναι γραμμενο. Το μονο που μπορουμε να επιλεξουμε ειναι οι δρομοι μας.

[kritikia]

Ναι. πιστευω οτι ολοι εχουμε ενα σκοπο υπαρξης και προορισμο.Ανεξαρτητα ποιο δρομο θα ακολουθησουμε θα φτασουμε εκει που ειναι γραμμενο. Το μονο που μπορουμε να επιλεξουμε ειναι οι δρομοι μας.

Μα αν υπάρχει ένα τελεσίδικο σημείο προορισμού το οποίο είναι προδιαγεγραμμένο και δεν αλλάζει με τίποτα, τότε ποιός ο λόγος να παλεύουμε, να αναζητάμε, να ερωτευόμαστε, να πληγωνόμαστε, να θυμώνουμε, να πονάμε, να αγαπάμε κτλ.. Εφόσον ότι και αν κάνουμε στο ίδιο σημείο θα καταλήξουμε, όποιον δρόμο και να ακολουθήσουμε το τέλος του ταξιδιού θα είναι το ίδιο, γιατί δεν αράζουμε να περιμένουμε το τέλος χωρίς να "κουραζόμαστε"?? Η μοναδική περίπτωση που θα συμφωνούσα με αυτό που γράφεις είναι για τον θάνατο. όντως ότι και αν κάνουμε όλοι εκεί καταλήγουμε.. αλλά σε όλα όσα αφορούν τη ζωή νομίζω ότι κάθε φορά που επιλέγεις κάποιο δρόμο, το αποτέλεσμα σίγουρα αλλάζει..αλλιώς γιατί να μας δίνετε το δικαίωμα της επιλογής??

[Μητσάκος]

Ξέρεις όμως τί αναρωτιέμαι, Μητσάκο; Τελικά τί είναι λιγότερο επικίνδυνο για εμάς τους ίδιους; Να παραμυθιαζόμαστε ότι μπορούμε να ελέγχουμε τη ζωή μας, ότι έχουμε επιλογές και είμαστε κύριοι του εαυτού μας (αν ισχύει αυτό που λες για το συμπαντικό παιχνίδι στο οποίο εμείς είμαστε απλώς πιόνια του) ή να επαναπαυόμαστε και να τα αφήνουμε όλα σ' αυτό το υπέρτερο που μας ορίζει;

Όντως μπορούμε να δούμε τη ζωή μας ως ένα παιχνίδι, φτάνει να ξέρουμε τους κανόνες του, να ξέρουμε τις δυνατότητές μας και να παίζουμε μέχρις ότου χάσουμε/ κερδίσουμε και αρχίσει η παρτίδα απ' την αρχή.

Δεν υπάρχει θέμα επικινδυνότητας. Αν θα παραμυθιαστούμε η αν θα ενεργοποιηθούμε για να κάνουμε κάτι η για να μην κάνουμε κάτι δεν είναι κάτι που το επιλέγουμε. Κάνουμε αυτό που μπορούμε να κάνουμε μέσα στο πλαίσιο που ήδη υπάρχει. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε μπορεί να είναι μικρό η μεγάλο, "καλό" η "κακό", αλλά πάντα μέσα στο ήδη υπάρχον πλαίσιο, δηλαδή υπάρχει περιορισμός που δεν παλεύεται. Η δυνατότητα που νομίζουμε ότι έχουμε για να παλέψουμε η να μην παλέψουμε κάτι είναι απλά η κινητήρια δύναμη που σπρώχνει να παίξουμε το μεμονομένο ρόλο μας μέσα στο συμπαντικό σχέδιο. Αν κάποιος νομίζει ότι ότι μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που φαινομενικά μπορεί, και τελικά το καταφέρνει, απλά έχει επιτελέσει το ρόλο του στο πλαίσιο του σχεδίου που αναπτύσσεται ανεξάρτητα από τη δική του βούληση.
ουφ :blink:
Αν τα πάντα είναι ένα τότε αυτό ισχύει. Αν τα πάντα δεν είναι ένα τότε αυτό δεν ισχύει.

[Μητσάκος]

Μα αν υπάρχει ένα τελεσίδικο σημείο προορισμού το οποίο είναι προδιαγεγραμμένο και δεν αλλάζει με τίποτα, τότε ποιός ο λόγος να παλεύουμε, να αναζητάμε, να ερωτευόμαστε, να πληγωνόμαστε, να θυμώνουμε, να πονάμε, να αγαπάμε κτλ.. Εφόσον ότι και αν κάνουμε στο ίδιο σημείο θα καταλήξουμε, όποιον δρόμο και να ακολουθήσουμε το τέλος του ταξιδιού θα είναι το ίδιο, γιατί δεν αράζουμε να περιμένουμε το τέλος χωρίς να "κουραζόμαστε"?? Η μοναδική περίπτωση που θα συμφωνούσα με αυτό που γράφεις είναι για τον θάνατο. όντως ότι και αν κάνουμε όλοι εκεί καταλήγουμε.. αλλά σε όλα όσα αφορούν τη ζωή νομίζω ότι κάθε φορά που επιλέγεις κάποιο δρόμο, το αποτέλεσμα σίγουρα αλλάζει..αλλιώς γιατί να μας δίνετε το δικαίωμα της επιλογής??

Γιατί νομίζεις ότι έχεις το δικαίωμα της επιλογής?

[kritikia]

Γιατί νομίζεις ότι έχεις το δικαίωμα της επιλογής?

Ρωτάς εάν νομίζω ότι το έχω ή για ποιον λόγο μου το έχουν δώσει?