Ο ΜΕΣΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΤΗΣ 2. Οδηγίες προς ναυτιλομένους - Λιγότερο χιούμορ

[toniats]

Όταν ένας Θεός σταυρώνεται και υποφέρει υμνούμε το άφταστο μεγαλείο του...
Όταν ένας σοφός άνθρωπος φλέγεται και υποφέρει απλά τον βγάζουμε προβληματικό και αποτυχημένο....

Μακάρι tonia όλοι οι προβληματικοί αυτού του κόσμου να έφταναν στα ύψη που έφτασε ο Νίτσε...

Ας κάνουμε έναν αναγκαίο, κατά τη γνώμη μου διαχωρισμό (μεταφυσικής & υλιστικής οπτικής).

Όσον αφορά τη «θυσία του Θεού» θα σου δώσω δύο μεταφυσικές προσεγγίσεις γιατί Του αξίζει ένα ευχαριστώ τουλάχιστον. Για την υμνολογία δεν έχω πειστεί επαρκώς ότι προσφέρει….γενικώς!!!

Η πρώτη προσέγγιση είναι του ¶ιβανχωφ και την έχω αναπτύξει σε απάντηση στο ¶ρθρο « Ο Σταυρός του Πεπρωμένου»: Το σύμπαν συντονίζεται από νόμους. Ο ανώτερος πυρήνας αυτού του Νόμου στην μεταφυσική είναι γνωστός σαν Θείος Νόμος ή Σχέδιο.

Ο Νόμος είναι για όλους. Και για τους Θεούς και για τους Υιούς του Θεού. Ο Ιησούς -κατά τη γνώμη μου- ήταν ένα Αβατάρ (και όχι ο Θεός), δηλαδή μια οντότητα που ενώ τελείωσε τον κύκλο των ενσαρκώσεων δε σταμάτησε να ενδιαφέρεται για την τύχη των υπόλοιπων ανθρώπων, κάτι που υποθέτω είναι το σύνηθες για τις οντότητες που ξεμπερδεύουν με το Κάρμα ( το άραγμα σε βουδικά πεδία, μου φαίνεται κάπως εγωιστικό –να το πω;;- όταν εδώ κάτω στη γη το αίμα ( και το κάρμα) τρέχει ποτάμια !!!!.

Επιστρέφει λοιπόν η ανώτερη οντότητα Ιησούς στον κύκλο των ενσαρκώσεων, με τεράστιο κίνδυνο το παραμικρό της λάθος να την ξαναμπλέξει με τον κύκλο του Κάρμα, στα πλαίσια αυτού που εμείς οι «εσωτεριστές» ονομάζουμε Θείο Σχέδιο ή Νόμο, πιθανόν για να δώσει τη Διδασκαλία που διασώθηκε, όπως κακήν-κακώς διασώθηκε. Εκτός από τη Διδασκαλία του και ίσως προς ενίσχυσή της έκανε θαύματα και Θεραπείες (Ανάσταση του Λαζάρου, Θεραπεία του Χωλού, Θεραπεία των 10 ή του ενός Λεπρού, ανάσταση ενός κοριτσιού , ότι τέλος πάντων λένε τα Ευαγγέλια)

Όταν ένας άνθρωπος (ή Αβατάρ ή Διδάσκαλος) θεραπεύει, το κάνει εξαιτίας της αγνότητας του (την αγνότητα της σκέψης, της ψυχής συναισθήματος και κατά συνέπεια του σώματος). Ο Νόμος ορίζει όμως ότι ο Θεραπευτής, αφού θεράπευσε μια κατάσταση που συνήθως (όχι πάντα!) είναι αποτέλεσμα του Κάρμα και στέρησε τον Θεραπευόμενο από την διαδικασία του μαθήματος που θα ήταν η ολοκληρωμένη του ίαση φορτώνεται ο ίδιος το Κάρμα των θεραπευμένων.

Όσοι δέχονται την ισχύ αυτού του Νόμου δέχονται πως η Σταύρωση για τον Χριστό ήταν μονόδρομος, και φυσικά ο ίδιος το γνώριζε (εδώ τον ξέρω εγώ… οι μάστερ του ρέικι μόνο τον αγνοούν και δίνουν μυήσεις αβέρτα!!!)

Εγώ λοιπόν Τον ευχαριστώ για τη θυσία Του, εσύ κάνε ότι νομίζεις…

[Αστρολογικά οι Θεραπευτές έχουν στο ωροσκόπιο τους τον άξονα Παρθένου – Ιχθύ (είτε σαν άξονα Asc-Κατερχόμενου, είτε στον άξονα MC-IC, όπως και ο Ιησούς (στην παράδοση του εσωτερικού χριστιανισμού). Ο άξονας Δίδυμος-Τοξότης είναι ο άξονας του Διδασκάλου. Αυτοί οι δύο άξονες αποτελούν έναν από τους 3 τύπους Σταυρού του Πεπρωμένου].


Η δεύτερη μεταφυσική προσέγγιση της θυσίας του Θεού είναι (από όσο ξέρω) παράδοση του μαρτινιστικού τάγματος και δίνεται από τον Παπύς.

Όταν ένα Ον τελειώσει την επίγεια ζωή του επιστρέφει ένα κομμάτι της ύπαρξης του (το υλικό του σώμα) στη Γη, όπου αποσυντίθεται. Οφείλει να το κάνει για να συνεχιστεί η ζωή, για να μπορέσει η Γη να θρέψει τη Νέα Ζωή. Χώμα είμαστε (είμαστε και Χώμα!!) και χώμα ξαναγινόμαστε. Και από την αποσύνθεση των νεκρών σωμάτων τρέφεται η Ζωή, οι ζωντανοί οργανισμοί.

Στα πλαίσια αυτού του πάρε-δώσε, όσο πιο πολλά απαιτήσεις από την Ύλη τόσο περισσότερα της οφείλεις. Όσοι γνωρίζουν (έστω και υποσυνείδητα) αυτό το Νόμο δεν τρώνε κρέας. Τα Ιερατεία του Φωτός δεν τρώνε κρέας, οι ινδουιστές, βουδιστές, χριστιανοί ασκητές του μοναχισμού δεν τρώνε κρέας. Έλα όμως που εμείς οι υπόλοιποι του δίνουμε και καταλαβαίνει!!!

Ποτάμια το αίμα των αθώων ζώων στα σφαγεία της Γης. Να προσθέσουμε και το αίμα των λιγότερο αθώων ανθρώπων (σε σχέση με τα ζώα) που σκοτώνονται είτε στη Γάζα είτε στις ρόδες μεθυσμένων οδηγών, είτε στην Αφρική από πείνα και δίψα….Τα ακασικά αρχεία είναι τίγκα στις οφειλές της αγαπητής ανθρωπότητας.
Όταν η ομάς δεν ξεχρεώνει με τίποτα ο Θείος Νόμος ορίζει καταστροφές τύπου Ατλαντίδος (Κρήτης, Σαντορίνης στον τόπο μας ).
Επιτρέπει όμως –ίσως προκειμένου να αποφευχθεί καμιά ολοκληρωτική Ατλαντίδα και χάσουμε η ομάδα το γήπεδο (δηλαδή να καταστραφεί ολοκληρωτικά η Γη και να μην έχουμε το κατάλληλο για μας υλικό πεδίο ενσάρκωσης, το φυσικό μας χώρο, που είναι η Γη) – σε Οντότητες που έχουν ολοκληρώσει το πάθημα και το μάθημα των ενσαρκώσεων να κατέβουν στο Υλικό Πεδίο, να λάβουν ποσότητα ύλης (υλικό σώμα δηλαδή ) και να θυσιάστουν υπέρ Ημών των Γαϊδάρων!!! Η ανθρώπινη εγκληματικότητα πληρώνεται με θεία Θυσία , με την θυσία του Υιού του Θεού (γιων και θυγατέρων), ο Χριστός δεν είναι η μοναδική θεότητα που θυσιάστηκε, παρόμοιες ιστορίες θεού που θυσιάζεται υπάρχουν σε όλες τις αρχαίες θρησκείες.

Ας με συχωρέσουν όσοι έχουν μεταφυσικές γνώσεις και ανησυχίες για την απλοποίηση των μεταφυσικών διδασκαλιών, ειδικά όσον αφορά τις διαδικασίες του γιατί και με ποιο τρόπο οι Θείες Οντότητες ενσαρκώνονται. Δεν την κάνω για χάρη του «αδαούς κοινού» αλλά γιατί εγώ είμαι ένας απλός νους, αμοιβάς σε ορισμένες περιπτώσεις…

Ας αφήσουμε τον Θεό στην ταλαιπωρία του και ας έλθουμε στα δικά μας. Επί του πρακτέου και υλιστικού λοιπόν ο Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε για να βοηθήσει το ανθρώπινο γένος να διασωθεί. Ίσως περιμέναμε περισσότερα αποτελέσματα… Η χριστιανική πίστη εδραιώθηκε αφού προηγουμένως πλήρωσε ένα βαρύ φόρο αίματος (διωγμοί). Στη συνέχεια και στο όνομα της πίστης τα πρόβατα έγιναν λύκοι.

Και στις δύο περιπτώσεις άνθρωποι σταυρώθηκαν, φαγώθηκαν από λιοντάρια, πέθαναν σε φυλακές, σε πυρές, σε Ιερούς Πολέμους, αφού πέρασαν τα μαρτύρια της αλεπούς!!!
Η χριστιανική πίστη έγινε κυρίαρχη ιδεολογία και ότι αυτό συνεπάγεται (Ιερή Εξέταση, Παπισμός, Βυζαντισμός ωραίες εικόνες όλες τους!).

Όσο η νόηση και ο κοινός νους δεν αναπτύσσεται οι θρησκείες θα δίνουν φανατισμό, πολέμους, Γκουαντάμο (να σε δω Ομπάμα!), μουλάδες, δίδυμους πύργους και λοιπά τρομακτικά και τρομοκρατικά.

Συνοψίζοντας άλλοι πέθαναν εκούσια, ξέροντας τι τους περιμένει και άλλοι ακούσια. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για ήρωες, στη δεύτερη για θύματα. Και στις δύο περιπτώσεις για μάρτυρες. Όταν εκστασιάζεσαι με τη θυσία του Θεού και δεν βλέπεις τους μάρτυρες, τι να πω;;; Οφθαλμίατρος!!

Επί του Νίτσε ειδικώς:
Θα κάνω μια ερώτηση: όταν έχει κάποιος την ευθύνη της απεξάρτησης ενός νεαρού ναρκομανούς θα αναθέσει την θεραπεία του σε ένα γιατρό που του υποδεικνύουν ως σπουδαίο γιατρό, αλλά που είναι ναρκομανής και αυτός; Εγώ όχι! Θα αναθέσω ίσως την θεραπεία του νεαρού σε έναν παλιό ναρκομανή, που είναι για πολλά χρόνια καθαρός, που έχει νικήσει τους δαίμονές του και ξέρει πως γίνεται ο πόλεμος.

Ο Νίτσε νικήθηκε από τους δαίμονές του με συντριπτική ήττα. Δεν θυσιάστηκε, νικήθηκε…

Δεν δέχομαι λοιπόν ότι μπορεί να δημιουργήσει τον Ζαρατούστρα. Γιατί ο ατελής δημιουργός δημιουργεί στρεβλά, ειδικά αν αποφασίσει έστω και «ποιητική αδεία» να δημιουργήσει τον Θεό.

Αυτά λέει το μυαλό μου (το οποίο διαχωρίζω τακτικά από το συναίσθημα μου)
Το συναίσθημα μου όμως είναι ευαίσθητο και κλαψιάρικο. Είχε και μια μαυροντυμένη και μελαγχολική νεότητα, που ταυτιζόταν και εκφραζόταν με το Νίτσε και άλλους χειρότερους καταραμένους ποιητάς (στην καθομιλουμένη φιλολογία).
Ο Νίτσε λοιπόν ασχέτως των ειλικρινών μου αντιρρήσεων θα συνεχίσει απτόητος στους αιώνες να εκφράζει ανθρώπους με ασθενές συναίσθημα και σε χειμερία νάρκη νόηση. Όταν και αν η νόηση πάρει μπρος θα ανατρέξει στις πηγές του Νίτσε, που είναι η αρχαία ελληνική σκέψη.

Η αρχαία Ελλάδα είχε εν πολλοίς τα χάλια της σύγχρονης και πρόχειρα μου έρχεται στο νου ο ιστορικός Σιμόπουλος (όχι ο ποιητής, ο ξάδελφος του).
Στην αρχαία Ελλάδα όμως (που ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο επειδή σεβόταν το Νόμο και οι τριακόσιοι –και επτακόσιοι Θεσπιείς όλο τους ξεχνάνε αυτούς- κάθισαν ήσυχα-ήσυχα στις Θερμοπύλες μόνο και μόνο γιατί ήταν πειθόμενοι στους Νόμους) η σκέψη ήταν συνήθως διαυγής, όπως και τα έργα της Σκέψης.
Συγκρίνοντας τα ελληνικά δημιουργήματα της σκέψης, που ήταν και η αφετηρία και πηγή του Νίτσε με τα δικά του έργα που η ψυχική νόσος δρα και είναι το φίλτρο της σκέψης του έχω ενστάσεις για το έργο του και την θέση που του δίνει η ιστορία.

Και μια ακόμα περισσότερο προσωπική τοποθέτηση
Ο Γιάλομ (ψυχοθεραπευτής-σταρ) λέει ότι γινόμαστε θεραπευτές όχι για να γιατρέψουμε τους ασθενείς αλλά τον εαυτό μας.

Αυτό είναι αλήθεια για τον καλό θεραπευτή και ας φαίνεται αντίφαση με όσα υποστήριξα πριν. Όμως τα όπλα μας δεν μπορεί να είναι πυρηνικοί αντιδραστήρες όταν δεν μπορούμε να ελέγξουμε την διαρροή της μπανιέρας μας…ρε γαμώτο!!
Ένας αγαπημένος ήρωας της ελληνικής μυθολογίας (να το πω είναι ο Θησέας. Όταν ήταν «στα πάνω του», είχε καθαρίσει το δρόμο της Αθήνας από τους δολοφόνους-ληστές, είχε μάθει ότι ο πατέρας του ήταν βασιλιάς και αυτός κληρονόμος, δεν άραξε στη βίλα του μπαμπά!!!!
Όρμησε στον λαβύρινθο (ασυνείδητο) να σκοτώσει τον Μινώταυρο (ίσως την αιτία του Κάκου). Αυτό λοιπόν κάνουμε όταν είμαστε στην καλύτερη κατάσταση μας (φυσική, ψυχολογική και πνευματική) : βοηθάμε τους άλλους νέους και διασώζουμε (και) τον εαυτό μας. Αλλιώς τους αφήνουμε ήσυχους. Ο Νίτσε θεωρούσε εαυτόν (ιατρική αδεία) Θεό αυτοπροσώπως που κυκλοφορούσε ινκόγκνιτο. Ε, δεν ήταν!

[Βασιλης Παπαδολιας]

Επέστρεψες δριμύτερη και χειμαρρώδης... Αυτή η προσέγγιση της Θυσίας του Παπύς μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα... Ωστόσο για το Νίτσε και για όλη τη γενιά του Μεσοπολέμου έχω και μία άλλη άποψη, δεν ξέρω αν παίζει... Πιστεύω ότι είναι η γενιά που άρχισε να πειραματίζεται με την πρώτη ακτίνα. Από τον Κρόουλυ και δώθε βασικά. Περιλαμβάνει Νίτσε, Θούλη, χιτλερικούς, κλπ. Επίσης και τον Βάγκνερ που στο τέλος όμως με το μυστηριακό θέατρο έκανε πίσω όταν είδε τι τον περίμενε. Είναι η ακτίνα που έφερε τα εκατομμύρια των νεκρών, καθώς δεν πορεύεται με καλοσύνη και αγάπη, όπως η 2η των δασκάλων, αλλά με κάθαρση για να έρθει το καινούριο. Είναι αυτό που λες, οι κατακλυσμοί. Όταν έχουν αποτύχει οι δάσκαλοι κι οι διδασκαλίες αναλαμβάνει "ο μεγάλος". Δεν ξέρω αν πρέπει να δούμε τον Νίτσε ξεχωριστά ή να τον αναγάγουμε απλά σε ψυχικά άρρωστο ή αν πρέπει να μελετήσουμε γενικότερα την ομαδική ψύχωση της εποχής περί ζωτικού χώρου, αρίας φυλής, κλπ, που στην ουσία είναι διδάγματα της 1ης ακτίνας. Το γεγονός είναι ότι αυτή την ακτίνα δεν είμαστε έτοιμοι να τη χειριστούμε, αλλά γεγονός είναι επίσης ότι η γενετική (που ξεκίνησε σαν μαζικό εργαστήρι με τους χιτλερικούς ουσιαστικά) και που την βλέπω σαν έκφραση αυτής της ακτίνας μας επιφυλάσσει εκπλήξεις στο μέλλον για το πόσο θα χειριζόμαστε τη ζωή και το θάνατο όπως σήμερα μαγειρεύουμε φασολάδα.

[toniats]

Καλό θα ήταν να κάθησει κάποιος και να γράψει δυο λεξούλες για τις Ακτίνες. Δεν θα το κάνω εγώ γιατί παρότι ήταν από τις πρώτες μεταφυσικές μου προσεγγίσεις (Παπασταύρου για να ξέρουμε που αναφερόμαστε) τελικά δεν μου πήγε....

[Μητσάκος]

Καλό θα ήταν να κάθησει κάποιος και να γράψει δυο λεξούλες για τις Ακτίνες. Δεν θα το κάνω εγώ γιατί παρότι ήταν από τις πρώτες μεταφυσικές μου προσεγγίσεις (Παπασταύρου για να ξέρουμε που αναφερόμαστε) τελικά δεν μου πήγε....

Εδώ http://www.myhoroscope.gr/39-%E9%ED%...%E3%DF%E1.html υπάρχει ένα άρθρο του Χ. ¶ρχου από το Ζωή & Ζώδια, όπου αναφέρονται συνοπτικά προσεγγίσεις εσωτερικής αστρολογίας και για τις ακτίνες, για όσους δεν έχουν εντρυφήσει στο άθλημα και θέλουν να έχουν μια ιδέα :bigsmile:

[Βασιλης Παπαδολιας]

Ρίξε μία ματιά εδώ, Τόνια...

Εσωτερική Αστρολογία του Χρήστου ¶ρχου

Εσωτερική Αστρολογία – Έννοιες και σύμβολα πέρα από την παραδοσιακή αστρολογία (2) του υποφαινόμενου

Θα υπάρχει και πιο εκτενής αναφορά στο 2ο κεφάλαιο της Αναζήτησης...

[Κοραλλία Μόζορα]

Υπάρχουν δύο απόψεις στον εσωτερικό χριστιανισμό για το τι ήταν ο Ιησούς. (Η λέξη Χριστός είναι τίτλος και σημαίνει αυτός που έχει το "χρίσμα" του Θεού). Η μια άποψη (Έντγκαρ Κέυση) λέει ότι ο Ιησούς πέρασε και ολοκλήρωσε τον κύκλο των ενσαρκώσεών του αλλά έμεινε κοντά στην γη για να βοηθήσει τους ανθρώπους.

Η δεύτερη άποψη υποστηρίζει ότι ο Ιησούς είναι μια ανώτερη οντότητα που δεν πέρασε ποτέ από τον κύκλο των ενσαρκώσεων ως άνθρωπος αλλά ενσαρκώθηκε στην γη όσες φορές χρειάστηκε να βοηθήσει τους ανθρώπους. Προσωπικά, τείνω να πιστεύω το δεύτερο.

Στην τελευταία της ενσάρκωση αυτή η οντότητα, ως Ιησούς, ήρθε στην γη για να δείξει στους ανθρώπους τον απόλυτο έλεγχο του Πνεύματος πάνω στην ύλη. Γι' αυτό έλεγε "Εγώ ειμί η Οδός". Αυτό το έλεγε με δύο έννοιες: το "Εγώ ειμί", η θεϊκή υπόσταση του ανθρώπου, είναι η Οδός αλλά και ότι ο ίδιος είναι το παράδειγμα αυτού του δρόμου.

Ο Ιησούς, όπως λένε τα απόκρυφα ευαγγέλια, όταν ήταν μικρός έπαιζε με τις λάσπες φτιάχνοντας περιστέρια. Μετά τους έδινε ζωή και τα άφηνε να πετάξουν. Το πνεύμα δημιουργεί την ύλη και την ορίζει. Το ίδιο έδειξε με τις θεραπείες και τις αναστάσεις νεκρών που έκανε και όλα όσα εμείς αποκαλούμε "θαύματα".

Κάνοντας αυτά επαναλάμβανε στους ανθρώπους "αυτά που εγώ κάνω μπορείτε κι εσείς να τα κάνετε κι ακόμα περισσότερα" και εξηγούσε σ' όσους μπορούσαν να τον ακούσουν και τον τρόπο που γίνονται. Το εργαλείο με το οποίο το πνεύμα δημιουργεί και ορίζει την ύλη είναι ο Νους.

Την σημασία του Νου στον εσωτερικό χριστιανισμό θα ήθελα να την τονίσω γιατί ο αγαπητός μου Βασίλης παρερμήνευσε (κι ίσως με το δίκιο του όπως τα έγραψα) τις προηγούμενες θέσεις μου ως απλούς συναισθηματισμούς κι ότι ο νους πρέπει να παραμεριστεί. Καθόλου.

Ο Ιησούς με την Θυσία του μας έδωσε δύο πολύ σημαντικά μηνύματα. Για να μας τα δώσει όμως και να έχουν νόημα για μας τους ανθρώπους έπρεπε να ζήσει το μαρτύριο της Σταύρωσης με την ανθρώπινη υπόστασή του και όχι την θεϊκή. Ο Ιησούς είχε την δύναμη να μην αισθανθεί καθόλου τον πόνο της σάρκας, ούτε τους πειρασμούς, αλλά επέλεξε να τα βιώσει ανθρώπινα για μας. Κι εδώ είναι το μεγαλείο της θυσίας και της αγάπης του.

Γι' αυτό και στον Κήπο της Γεθσημανή λέει "Πάτερ, απελθέτω το ποτήριον τούτο απ' εμού" για να πει μετά "Ας γίνει το δικό Σου θέλημα και όχι το δικό μου". Γι' αυτό και πάνω στον σταυρό λέει ως άνθρωπος "Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες" για να πει μετά "Πατέρα, Σου παραδίνω το Πνεύμα μου".

Το πρώτο μήνυμα της θυσίας του, και το πιο εμφανές, είναι αυτό της απόλυτης αγάπης και συγχώρεσης: "Πάτερ, άφες αυτούς, ου γαρ οίδασιν τι ποιήσουσιν". Γιατί η αγάπη είναι η πιο απαραίτητη προϋπόθεση για να βιώσουμε την θεϊκή μας υπόσταση.

Το δεύτερο μήνυμα είναι αυτό της κατάργησης του θανάτου, που έδωσε με την ανάσταση και την ανάληψή του. Γιατί η κατάργηση του θανάτου ή η ανάσταση είναι ο απόλυτος έλεγχος της ύλης από το πνεύμα και η απόλυτη βίωση της αιώνιας ζωής μέσα στο Πνεύμα. Σταυρώθηκε ως άνθρωπος και αναστήθηκε ως θεός ανοίγοντάς μας τον δρόμο. Ο δρόμος αυτός δεν είναι εύκολος ούτε χωρίς παγίδες αλλά τουλάχιστο έχουμε το παράδειγμα.

Ένα μικρό σχόλιο πάνω στο θέμα της κρεατοφαγίας που ανάφερε η αγαπητή μου Τόνια. Ο Ιησούς έτρωγε τα πάντα. Όπου τον φιλοξενούσαν και σ' όποιο σπίτι τον προσκαλούσαν για να ακούσουν την διδασκαλία του έτρωγε ότι του πρόσφεραν.

Σχετικά με το ζώδιο του Ιησού, όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία αλλά επειδή έχουν λεχθεί πολλά γι' αυτό το θέμα, ο Ιησούς ήταν Λέοντας. Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, γεννήθηκε κατά την απογραφή του πληθυσμού της Παλαιστίνης που έκαναν οι Ρωμαίοι στα πλαίσια της απογραφής του πληθυσμού της αυτοκρατορίας τους. Έτσι όλοι οι κάτοικοι της Παλαιστίνης κλήθηκαν να πάνε στο μέρος που γεννήθηκαν για την απογραφή. Ο Ιωσήφ και η Μαρία πήγαν στην Βηθλεέμ όπου είχαν γεννηθεί και εκεί γεννήθηκε ο Ιησούς. Δεν θυμάμαι τώρα την ημερομηνία για να την παραθέσω αλλά η απογραφή έγινε αρχές Αυγούστου.

[Κώστας]

Τόνια ό,τι έγραψα το έγραψα συμβολικά....

Συνεχίζεις με απτόητη αυτοπεποίθηση στο ίδιο στυλ και γράφεις...."Ο Νίτσε λοιπόν ασχέτως των ειλικρινών μου αντιρρήσεων θα συνεχίσει απτόητος στους αιώνες να εκφράζει ανθρώπους με ασθενές συναίσθημα και σε χειμερία νάρκη νόηση".

Ξέρεις ο Νίτσε δεν επηρέασε μόνο κάποιους χιτλερικούς....επηρέασε σε τεράστιο βαθμό κορυφαίους στοχαστές και δημιουργούς όπως ο Καζαντζάκης, ο Στέφαν Τσβάιχ και πολλούς άλλους. Εσύ, όμως, αυτό το αγνοείς ή κάνεις πως δεν το βλέπεις και δηλώνεις ότι ο Νίτσε ταιριάζει και εμπνέει μονάχα αδύναμους και προβληματικούς ανθρώπους....

"Ο Νίτσε, λες, δεν θυσιάστηκε, νικήθηκε από τους δαίμονές του με ήττα συντριπιτική...". Ναι όντως, τι μεγάλος looser....

Ξέρεις Τόνια και οι δαίμονες καμιά φορά νικούν...και δεν είναι τόσο ευκολονίκητοι όσο μας παρουσιάζονταν στα παραμυθάκια της μυθολογίας περί Μινώταυρου, Σειρήνων, Κύκλωπα κτλ. Αλλά εσύ προφανώς Τόνια φαντασιώνεσαι μονάχα το θριαμβευτικό τέλος της μύησης....το ενδιάμεσο Πάθος το προσπερνάς με αηδία....ξεχνάς ότι ο Προμηθέας για να Λυθεί πρέπει πρώτα να Δεσμευτεί με τρόπο φρικτό και ότι ο Οιδίπους πρέπει να γνωρίσει τη μεγαλύτερη άβυσσο πριν ενατενίσει το καθαρό Φως του Απόλλωνα....

Εντάξει λοιπόν, ο Νίτσε δεν έφτασε ποτέ στην Ιθάκη του, πνίγηκε στη μέση του Ωκεανού...δεν θα τον θεοποιήσω γι'αυτό, αλλά τουλάχιστον θα πω "Αυτός Αγωνίστηκε"...και Γνώρισε επίσης πολλά, πάρα πολλά....

εσύ, λοιπόν, Τόνια που έχεις κατατροπώσει τους δαίμονές σου έχεις κάθε δικαίωμα να λες "δεν μου κάνει ο Νίτσε"...επέτρεψε, όμως, σε όσους τους έχουν ακόμα μέσα τους να τον θεωρούν έναν άξιο μαχητή!! κι ας σκοτώθηκε στη μάχη...

[Κώστας]

Κοραλία έχουν ακουστεί πολλές απόψεις για το ζώδιο του Ιησού και είναι λιγάκι δύσκολο να βρούμε ποιό πραγματικά ήταν -εάν υποθέσουμε βέβαια ότι ο Ιησούς όντως υπήρξε. Πάντως και εγώ για Λέοντα θα τον έκανα και μάλιστα είχα βρει και μία ημερομηνία το 6 πΧ. (το υποτιθέμενο έτος της γέννησής του) που μου έκανε: εκείνη την ημέρα ο Ήλιος ήταν στο Λέοντα, η Σελήνη στον Καρκίνο, ο Ερμής στην Παρθένο, η Αφροδίτη στο Ζυγό και ο ¶ρης στο Σκορπιό! Δηλαδή ο κάθε πλανήτης στην πιο ισχυρή του θέση. Και με Δία-Κρόνο-Ουρανό στους Ιχθείς!!

Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι ο Ιησούς συμβολίζει τον Ήλιο και την Εκλειπτική του στο Ζωδιακό ενώ οι 12 μαθητές συμβολίζουν τα 12 ζώδια.

Ακόμα και η Εκκλησία γνώριζε πολύ καλά τις παραπάνω αντιστοιχίες και μάλιστα τον 8ο αιώνα μΧ. ο αιδεσιμότατος Bede, ο "πατέρας της Βρετανικής Ιστορίας", πρότεινε τα 12 ζώδια να πάρουν τα ονόματα των 12 Αποστόλων!! Φυσικά, η παραπάνω αλλαγή δεν έγινε ποτέ....και είναι κρίμα...η Ιστορία θα είχε πάρει εντελώς διαφορετική τροπή.....

[Μητσάκος]

"Το κατά Λουκά Ευαγγέλιο ξεκινάει με μία αναφορά ότι, κατά τις ημέρες του βασιλιά Ηρώδη, ένας ιερέας άτεκνος, ονομαζόμενος Ζαχαρίας, υπηρετούσε στον ναό της Ιερουσαλήμ. Καθώς άναβε θυμίαμα στο βωμό, ένας άγγελος παρουσιάστηκε δίπλα του και του ανήγγειλε ότι, με την χάρη του Θεού, η ηλικιωμένη σύζυγός του Ελισάβετ επρόκειτο επιτέλους να μείνει έγκυος. Το παιδί τους προοριζόταν να « προηγηθεί του Κυρίου για να προετοιμάσει τον δρόμο Του» (1:76).

Ο Λουκάς επίσης μας λέει ότι αυτό το αγόρι –το οποίο είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής– γεννήθηκε 6 μήνες πριν από τον Χριστό (1:36). Εάν προσδιορισθεί ο χρόνος γέννησης του Ιωάννη, τότε μπορούμε να μάθουμε την ημερομηνία γέννησης του Ιησού. Ευτυχώς, η Αγ. Γραφή μάς δίνει τις απαραίτητες πληροφορίες.

Στην εποχή του Ηρώδη του Μεγάλου, ο ιουδαϊκός λευιτικός κλήρος (και όχι οι αρχιερείς) ήταν χωρισμένος σε 24 ιερατικές γενεές, διασκορπισμένες σε όλη την Παλαιστίνη. Ο κάθε ένας λευίτης είχε καθήκον να παρουσιάζεται στον ναό της Ιερουσαλήμ σε προκαθορισμένες περιόδους κάθε χρόνο, ανάλογα με την σειρά που είχε κληρωθεί να εφημερεύει-ιερατεύει η γενεά του.

Ο Λουκάς στο εδάφιο 1:5 λέει ότι ο Ζαχαρίας ανήκε στη «γενεά του Αβιά», που σημαίνει ότι η περίοδος της υπηρεσίας του εκεί ήταν τον Μάιο. Ο Λουκάς επίσης αφήνει να εννοηθεί ότι η Ελισάβετ έμεινε έγκυος αμέσως μετά την επιστροφή του Ζαχαρία από την Ιερουσαλήμ. Αυτό έγινε τον Ιούνιο. Ο Ιωάννης γεννήθηκε πιθανόν τέλη Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς γεννήθηκε τέλος Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου.
Εάν η εξιστόρηση των γεγονότων στις Γραφές είναι ακριβής, τότε ο Ιησούς είναι είτε Λέων, είτε Παρθένος".

Είναι απόσπασμα άρθρου της Linda Johnsen, M.S., εκδοτικής επιμελήτριας Βεδικής Αστρολογίας στο περιοδικό ΤΜΑ και στο Yoga Plus Magazine. H απόδοση στα ελληνικά και η επιμέλεια έγιναν από τον Παντελίδη Μιχάλη και εμένα. Όλο το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Ζωή & Ζώδια πέρυσι και έχει και πολλά αστρολογικά στοιχεία. Κάποια στιγμή θα αναρτηθεί και εδώ :bigsmile:

[Βασιλης Παπαδολιας]

Μια που μιλάμε για συμβολισμούς και ακούγονται διάφορες προσεγγίσεις, ας δούμε λίγο και την Καμπαλλιστική άποψη για το Σωτήρα γενικότερα.

Βασικό καμπαλλιστικό σύμβολο είναι το Δέντρο της Ζωής. Πολύ χρόνο θα ήθελε κανείς να αναλύσει τι σημαίνει, αλλά η ουσία είναι λίγο πολύ η εξής. Η εκδήλωση του Κόσμου μπορεί να δειχθεί συμβολικά μέσω δέκα σφαιρών που ονομάζονται Σεφιρώθ. Αυτές είναι ομαδοποιημένες σε τρία τρίγωνα (του Πνεύματος, της Ψυχής και της Ύλης) και τρεις στήλες (της Δύναμης, του Ελέους και της Μύησης) (δείτε και το επισυναπτόμενο σχήμα που είναι από την ελεύθερη αγγλική έκδοση του βιβλίου της Fortune η Μυστική Καμπάλα στη σελίδα Mystical Qabbalah - Dion Fortune).

Ο Σωτήρας αντιστοιχεί στη Σεφίρα (Σφαίρα) του Τίφαρετ, που συμβολικά ταυτίζεται με το Λέοντα αλλά και με αυτό που οι Θεοσοφιστές αποκαλούν Μονάς. Είναι το ανώτερο που υποτίθεται μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, αλλά σε Κοσμικό Επίπεδο δεν είναι παρά ένα ενδιάμεσο μεταξύ ουράνιων δυνάμεων και γήινων. Αυτή είναι και η έννοια του Υιού στην ουσία. Του μεσάζοντα για την ένωση του θείου με το γήινο.

Η λέξη που εκφράζει τη σφαίρα του Τίφαρετ είναι ακριβώς η θυσία. Αυτή είναι και εσωτερικά ο σκοπός για το ζώδιο του Λέοντα. Θυσία του εγωισμού, θυσία για τον κόσμο, που υποδηλώνεται από το πολικό ζώδιο του Υδροχόοου.