Περί της Ελευθερίας της Συνείδησης και του Αναποφεύκτου της Μοίρας

[LeLou]

Καλησπέρα... Ήρθε η πεζή να σας χαλάσει αυτήν την όμορφη φιλοσοφική συζήτηση με τους άτοπους βερμπαλισμούς της :unsure:

Πέρα από το θεωρητικό κομμάτι, το οποίο αναλύθηκε εκτεταμένα και κατατοπιστικότατα από τους συμμετέχοντες, προσωπικά μΆ ενδιαφέρει η πρακτική εφαρμογή όλων αυτών στην καθημερινή ζωή.
Για να απαντήσω το ερώτημα που έθεσε η skorpion επιθυμώ // χρειάζομαι να «ξέρω», άσχετα με το αν αυτό θεωρείται «σωστό» ή όχι από πλευράς εσωτερισμού, φιλοσοφίας, κλπ. Νομίζω // νιώθω ότι, αν δε φροντίσεις να ξέρεις, επιδιώκεις εσκεμμένα να αποφύγεις την ευθύνη των πράξεών σου και για μένα η «άγνοια των νόμων» δε συγχωρεί το «παράπτωμα».

Βρέθηκα πρόσφατα σΆ ένα πολύ σημαντικό σταυροδρόμι -και το χαρακτηρίζω σημαντικό επειδή η σχετική απόφαση θα επηρέαζε εμένα, όλα μου τΆ αγαπημένα πρόσωπα κι ένα σχετικά μεγάλο αριθμό αγνώστων (αφορούσε τη δουλειά).

Όπως κάθε φορά που αντιμετωπίζω τέτοιου είδους ζητήματα, κατέγραψα λεπτομερώς όοοολα τα δεδομένα, ανέλυσα υπέρ και κατά και σημείωσα τις διαθέσιμες επιλογές με τα πιθανά αποτελέσματά τους.
Ξέρω ότι ακούγεται «τρελό», μα είναι συνήθεια χρόνων που με βοηθά να οργανώνω τις σκέψεις μου, να παραμένω όσο το δυνατόν «αντικειμενική» και να παίρνω ακολούθως «συμφέρουσες» αποφάσεις για όλους τους εμπλεκόμενους (την πλειοψηφία έστω...).
Ξεκίνησα, μάλιστα, να κάνω «εδώ» τη σχετική προεργασία (blog), μα δεν τη δημοσίευσα γιατί σκέφτηκα ότι δε θα «χρησίμευε» σε κανέναν να τη διαβάσει.

Για να μην τα πολυλογώ, αφού περάτωσα άλλους δέκα (!) κύκλους συζητήσεων με το σύντροφο, σκύλο (!), τους φίλους, συνεργάτες και τον επόπτη μου, επέλεξα (γραπτώς!) αυτό που ο κ. Παπαδολιάς ονομάζει «Μέση Οδό» στο αρχικό του άρθρο: επιλογή που «συμφέρει» την πλειοψηφία και με την οποία αισθάνομαι και ίδια περισσότερο άνετα.

Μα η οδύσσεια δεν τέλειωσε Γιατί τη «μειοψηφία», στην προκειμένη περίπτωση, συνιστά η μοναδική μου οικογένεια (σύντροφος και σκύλος δηλαδή). Το μυαλό μου, εν ολίγοις, κατανοεί το σωστό // λογικό της απόφασης, μα η καρδιά εξακολουθεί να «λυπάται». Κι αυτό συμβαίνει πάντα σε τέτοιου είδους περιστάσεις.

Η «μη ταύτιση» που αναφέρει ο κ. Παπαδολιάς παραμένει ανέφικτη για μένα: εφόσον αποκτήσω επίγνωση, η δική μου «συνείδηση» αρνείται να παραβλέψει το είδος του αντίκτυπου (θετικός ή αρνητικός) που θα επιφέρει η επιλογή. Σύμφωνα, δε, με την ως τώρα εμπειρία μου, αυτό που είναι θετικό για την πλειοψηφία σπάνια συμβαδίζει με «εγωιστικές» χαρές και απολαύσεις -ακόμα κι όταν εκλαμβάνω την «προσφορά» ως λανθάνουσα μορφή εγωισμού!!!

Αστειευόμενη με τον εαυτό μου ονομάζω την όλη διαδικασία «μαζοχισμό», μέσα μου όμως «γνωρίζω» ότι σώμα, πνεύμα - ψυχή, καρδιά ανήκουν (και πάντα θΆ ανήκουν) σΆ αντίπαλα στρατόπεδα, ό,τι κι αν γράφουν σοφοί και ειδήμονες στα βιβλία τους.

Ευχαριστώ που με ακούσατε και συγνώμη για τη φλυαρία.

[kplani]

Συγχωρεμένη νά'σαι!

Λοιπόν, επιλέγεις αυτό που Εσύ θεωρείς "λογικό" και δεν περιορίζεται από καμιά εξωτερική αναγκαιότητα, πες την όπως θες, φύση, δουλειά, γονείς, ... σκύλος.
Σε καταλαβαίνω, αν δεν το μπορείς... είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα μαζοχιστών. Αλλά και πάλι, αν νιώθεις άνετα και ευτυχισμένα συνδυάζοντας τα χατήρια στον εαυτό με τα χατήρια στους άλλους, είναι και αυτό μια συνειδητή επιλογή: γιατί δεν γίνεται τυχαία, γιατί είναι η προσωπική σου εμπειρία και το δικό σου μυαλό.

Aπό την άλλη μεριά, πιθανόν να ικανοποιείσαι αυτοπαρατηρώντας σε και να καταλήγεις σε "λογικότερες" επιλογές, λιγότερο μαζοχιστικές και περισσότερο σαδιστικές, ίσως και σε 2 σε 1 Παρόλα αυτά, σημασία έχει να μην έχεις ψυχαναγκαναστεί με κάποιο ορατό ή αδιόρατο τρόπο, σημασία έχει -για μένα -η διαδικασία αυτοπραγμάτωσης και όσοι με υποστηρίζουν για να την επιτύχω. Δεν χρειάζομαι (εγώ τουλάχιστον) λυσάρι για το κρυφό νόημα της ζωής που δεν "έπιασα", ή οδηγίες προς ναυτιλομένους, λες και ζω "εκτός χωρικών υδάτων" γιατί αν το κάνω αυτόματα θα περιορίσω την αυτόνομη βουλησή μου. Αλλωστε όλοι ξέρουμε τους βασικούς κανόνες του παιγνιδιού. Το παλεύω και προσπαθώ, με τη στάση μου να πάρω και άλλους μαζί μου.

Οι σοφοί και ειδήμονες, παρά τις αντίθετες φήμες, προσπάθησαν να απαντήσουν με τον ιδανικότερο γι αυτούς τρόπο σε παρόμοια ερωτήματα γιατί ήταν άνθρωποι σαν όλους, με τα ίδια προβλήματα υγείας, καριέρας, οικογένειας, σχέσεων,κλπ, συνεπώς η πρακτικότητα ήταν ήδη μες την θεωρία.

Κουράγιο....

[Βασιλης Παπαδολιας]

Lelou, η επιθυμια της γνωσης ειναι θεμιτη και σημαντικη. Ωστοσο, στα πλαισια της αυτοπαρατηρησης ισως ειναι καλο να αναρωτηθουμε μηπως κι αυτη ειναι μερος μιας "φιλοδοξιας", που εκφραζει αλλοτριωση. Γιατι θελω να μαθω, να γινω καλυτερος; Μήπως επειδή αυτό που είμαι τώρα δε μου φτάνει;

Και για να μη σου κανω το δασκαλο ας μιλησω για τη δικη μου ζωη. Όλη μου τη ζωή έκρινα οτι ο αντρας πρεπει να δουλευει, να ειναι επιτυχημενος, να βγαζει λεφτα. Αλλιώς δεν αξίζει. Αλλά η ζωή μου έφερε μία σύντροφο που δε δίνει δεκάρα γι' αυτά. Θέλει απλά να είμαι εκεί. Πώς αλλάζεις τη νοοτροπία σου; Πώς γινεσαι κάτι άλλο; Υπάρχει Μέση Οδός εδώ; Η αλήθεια είναι πώς όχι. Κάτι θα πρέπει να θυσιάσεις. Η επίγνωση κι μη ταυτιση δεν είναι ανώδυνες διαδικασίες. Απαιτούν να αφήσεις πράγματα που σε κάνουν να τρέχεις και να τρέχεις. Αφήνοντας τα αυτά ελαφραίνεις και αποκτάς χρόνο για ερωτήματα προς τον εαυτό σου. Αλλά και χρόνο να μοιραστείς με τον άλλο. Το θέμα είναι όμως ότι συχνά δε θέλουμε να μοιραστούμε. Γιατί μοίρασμα σημαίνει εξάρτηση.

Κι η εξάρτηση είναι κάτι απρόβλεπτο, καθώς η ζωή μας δε θα εξαρτάται από μας. Το ένστικτο της επιβίωσης εναντιώνεται στην εξάρτηση (ειδικά αν δε νιώσαμε ποτέ ότι μπορούμε να βασιζόμαστε στους γονείς μας ή αν κάποια στιγμή αυτή η εμπιστοσύνη κλονίστηκε). Η ταχύτητα λοιπόν είναι βολική. Γιατί δεν προλαβαίνεις να εμβαθύνεις. Κι αποφεύγεις το φόβο ότι ο άλλος θα σε απορροφήσει. Εν κατακλείδι η "προφανής" και "λογική" επιλογή δεν είναι πάντα κι η καλύτερη. Αλλά για να το δούμε αυτό, απαιτείται να παραδεχτούμε πράγματα για τον εαυτό μας. Κι ακόμη χειρότερα, απαιτεί να αλλάξουμε και στην πράξη. Να παρατησουμε τη δουλεια που απαιτει πολλες ωρες, τη δοξα της αναγνωρισης και να περιοριστουμε στην αγαπη ενος και μονο ανθρωπου. Να αναιρέσουμε δηλαδή όλη την "ιδέα" που έχουμε για τον εαυτό μας. Απαιτεί δηλαδή προσωπικές θυσίες,

[Μητσάκος]

..................
Και για να μη σου κανω το δασκαλο ας μιλησω για τη δικη μου ζωη. Όλη μου τη ζωή έκρινα οτι ο αντρας πρεπει να δουλευει, να ειναι επιτυχημενος, να βγαζει λεφτα. Αλλιώς δεν αξίζει. Αλλά η ζωή μου έφερε μία σύντροφο που δε δίνει δεκάρα γι' αυτά. Θέλει απλά να είμαι εκεί. Πώς αλλάζεις τη νοοτροπία σου; Πώς γινεσαι κάτι άλλο; Υπάρχει Μέση Οδός εδώ; Η αλήθεια είναι πώς όχι. Κάτι θα πρέπει να θυσιάσεις. Η επίγνωση κι μη ταυτιση δεν είναι ανώδυνες διαδικασίες. Απαιτούν να αφήσεις πράγματα που σε κάνουν να τρέχεις και να τρέχεις. Αφήνοντας τα αυτά ελαφραίνεις και αποκτάς χρόνο για ερωτήματα προς τον εαυτό σου. Αλλά και χρόνο να μοιραστείς με τον άλλο. Το θέμα είναι όμως ότι συχνά δε θέλουμε να μοιραστούμε. Γιατί μοίρασμα σημαίνει εξάρτηση.

Κι η εξάρτηση είναι κάτι απρόβλεπτο, καθώς η ζωή μας δε θα εξαρτάται από μας. Το ένστικτο της επιβίωσης εναντιώνεται στην εξάρτηση (ειδικά αν δε νιώσαμε ποτέ ότι μπορούμε να βασιζόμαστε στους γονείς μας ή αν κάποια στιγμή αυτή η εμπιστοσύνη κλονίστηκε). Η ταχύτητα λοιπόν είναι βολική. Γιατί δεν προλαβαίνεις να εμβαθύνεις. Κι αποφεύγεις το φόβο ότι ο άλλος θα σε απορροφήσει. Εν κατακλείδι η "προφανής" και "λογική" επιλογή δεν είναι πάντα κι η καλύτερη. Αλλά για να το δούμε αυτό, απαιτείται να παραδεχτούμε πράγματα για τον εαυτό μας. Κι ακόμη χειρότερα, απαιτεί να αλλάξουμε και στην πράξη. Να παρατησουμε τη δουλεια που απαιτει πολλες ωρες, τη δοξα της αναγνωρισης και να περιοριστουμε στην αγαπη ενος και μονο ανθρωπου. Να αναιρέσουμε δηλαδή όλη την "ιδέα" που έχουμε για τον εαυτό μας. Απαιτεί δηλαδή προσωπικές θυσίες,

Μπορεί το μοίρασμα να οδηγεί στην εξάρτηση, αλλά οδηγεί και στην απελευθέρωση. Αν νιώσω απελευθερωμένος, δεν έχω κανένα πρόβλημα να μοιραστώ.
Επιπλέον, "ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή κλεμμένη" :bigsmile:

[Κοραλλία Μόζορα]

Βασίλη μου, αυτό που φοβόμαστε είναι αυτό που στην πραγματικότητα θέλουμε. Αν φοβόμαστε την εξάρτηση, λοιπόν, αυτό είναι που κατά βάθος θέλουμε. Την δέσμευση δηλαδή, που ο φόβος μας την αποκαλεί εξάρτηση. Έτσι, αντιμετωπίζοντας τον τρόπο ζωής μας που μας αποτρέπει από την δέσμευση, στην ουσία αντιμετωπίζουμε τις άμυνές μας και βρισκόμαστε απέναντι στην επιθυμία μας και τον φόβο που μας προκαλεί. Αυτό είναι ένα βήμα προς την αυτογνωσία και την αυτοεκπλήρωση.

Από τότε που η επιστήμη αποσυνδέθηκε από την φιλοσοφία, άρχισε να εξελίσσεται ραγδαία, χεράκι χεράκι βεβαίως με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο και η φιλοσοφία έπαψε σταδιακά να θέτει τις προϋποθέσεις. Οι δυτικές κοινωνίες παρουσιάζουν πολλές αντιφάσεις. Είναι κοινωνίες με καπιταλιστικό σύστημα, η επιστήμη ορίζει σχεδόν τα πάντα αλλά βλέπουμε ταυτόχρονα οι θρησκευτικές αντιλήψεις να επηρεάζουν ακόμα και αποφάσεις ή νομοθεσίες κυβερνήσεων (π.χ. στο θέμα των εκτρώσεων, αντισύλληψης, διαζυγίων κ.λπ.)

Η απουσία φιλοσοφικών προϋποθέσεων φαίνεται πιο καθαρά στα εκπαιδευτικά συστήματα των δυτικών χωρών. Φαντάζεστε μια φιλοσοφική πρόταση όπως αυτή του Σαρτρ «Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος» να αποτελεί φιλοσοφικό πλαίσιο της εκπαίδευσης; Αυτό θα ήταν αυτοκαταστροφικό για το σύστημα αφού έτσι δεν θα μπορούσε να αναπαράγει και να διαιωνίσει τον εαυτό του μέσα από την εκπαίδευση.

Η φιλοσοφία προσπάθησε από την αρχή της να απαντήσει σε συγκεκριμένα ερωτήματα όπως: «Ποια είναι η πραγματική φύση του ανθρώπου;», «Ποια είναι η φύση του σύμπαντος;», «Τι είναι η γνώση και πώς μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίζει κάτι;» Ανάλογα με τις απαντήσεις που δίνονται από τις διάφορες φιλοσοφικές θεωρίες απορρέει και μια πρακτική «συνταγή» για τον τρόπο που πρέπει να ζει ο άνθρωπος για να εκπληρώνει την πραγματική του φύση.

Όμως και η φιλοσοφία είναι γέννημα και συνάρτηση της εποχής της. Και κάθε εποχή είδε τα ερωτήματα αυτά από την δική της οπτική γωνία και έδωσε τις δικές της απαντήσεις. Καμιά εποχή όμως δεν μπόρεσε να δώσει ικανοποιητικές και οριστικές απαντήσεις αλλιώς η φιλοσοφική αυτή θεωρία θα ήταν καθολικά και διαχρονικά αποδεκτή. Η φιλοσοφία δεν μπόρεσε καν να υποστηρίξει πειστικά ότι ο άνθρωπος είναι σε θέση πραγματικά και «αντικειμενικά» να «γνωρίζει» οτιδήποτε. Και δεν φταίει βέβαια, πιστεύω, η φιλοσοφία σΆ αυτό αλλά η ίδια η φύση του ανθρώπου.

Ακόμα και η αναλυτική φιλοσοφία, που προσπάθησε να θέσει τα κριτήρια της βέβαιης και αντικειμενικής γνώσης, δημιούργησε μια από τις μεγαλύτερες φιλοσοφικές αντιπαραθέσεις του 20ου αιώνα. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι τοποθετήθηκαν ως εξής στα κριτήρια που έθεσε η αναλυτική φιλοσοφία: τα αναλυτικά, όπως και τα εμπειρικά κριτήρια, μπορούν να επιβεβαιώσουν αν μια πρόταση είναι επιστημονική ή όχι, δεν μπορούν όμως να αποτελούν κριτήρια αν μια πρόταση είναι φιλοσοφική ή όχι.

Π.χ. αν πάρουμε την πρόταση «Η ψυχή είναι αθάνατη», με τα αναλυτικά και εμπειρικά κριτήρια μπορούμε να την απορρίψουμε ως μη επιστημονική όμως δεν μπορούμε να την απορρίψουμε ως μη φιλοσοφική. Πολλές φιλοσοφικές θεωρίες έχουν υιοθετήσει αυτή την πρόταση, από τον Ηράκλειτο και τον Πλάτωνα μέχρι τους υπαρξιστές θεολόγους φιλόσοφους του 20ου αιώνα.

Οι σύγχρονοι φιλόσοφοι (και μιλάμε κυρίως για καθηγητές πανεπιστημίου, αφού έχει παρέλθει η εποχή που οι αριστοκράτες ή αστοί φιλόσοφοι είχαν την πολυτέλεια να ασκούν την φιλοσοφία χωρίς να εργάζονται) υποστηρίζουν ότι έχει τελειώσει η εποχή της φιλοσοφίας όπως την γνωρίζαμε και έχουμε περάσει πια στην εποχή της «μεταφιλοσοφίας» ή της διαθεματικής θεωρίας.

Οι εσωτεριστικές θεωρίες (ή συστήματα ή σχολές, όποια ορολογία χρησιμοποιεί ο καθένας) προσπαθούν να απαντήσουν στα ίδια ερωτήματα και έχουν την ίδια δομή με τις φιλοσοφικές θεωρίες. Με αυτή την έννοια είναι φιλοσοφικές θεωρίες. Είναι μεταφυσικές φιλοσοφικές θεωρίες. Η λέξη «θεωρία» εδώ δεν είναι το αντίθετο της «πράξης» αλλά έχει την έννοια της θεώρησης του ανθρώπου και του κόσμου.

Οι εσωτεριστικές θεωρίες που γνωρίζω (και δεν υποστηρίζω ότι τις γνωρίζω όλες) πιστεύουν ότι η πραγματική φύση του ανθρώπου είναι θεϊκή. Υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος έχει χάσει την επαφή του με τον πραγματικό του εαυτό που είναι ο Θεός και ο σκοπός της ύπαρξής του είναι να επανασυνδεθεί με αυτή την αρχική πηγή του. Ανάλογα με το πώς αντιλαμβάνονται τον Θεό προτείνουν δρόμους που, ακολουθώντας τους ο άνθρωπος μπορεί να βιώσει την ταύτιση με αυτή την θεϊκή του υπόσταση.

Επομένως, η Συνείδηση και η Γνώση, στις εσωτεριστικές θεωρίες, έχουν περισσότερο την έννοια της επίγνωσης, αφού ο άνθρωπος προσπαθεί να γνωρίσει κάτι που ήδη υπάρχει μέσα του σε τέλεια μορφή. Η συνείδηση και η γνώση έχουν περισσότερο την έννοια της «ανάμνησης» και ο άνθρωπος μπορεί να κατακτήσει την αντικειμενική συνείδηση και γνώση στον βαθμό που κατακτά τον εαυτό του και την πραγματική του φύση.

[Βασιλης Παπαδολιας]

Μπορεί το μοίρασμα να οδηγεί στην εξάρτηση, αλλά οδηγεί και στην απελευθέρωση. Αν νιώσω απελευθερωμένος, δεν έχω κανένα πρόβλημα να μοιραστώ.
Επιπλέον, "ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή κλεμμένη" :bigsmile:

δε διαφωνω... όλη η "πραγματεία" ήταν για να πω ότι απαιτούνται θυσίες... η νοητική επίγνωση αυτού που περιγράφεις δεν αναιρεί τον πόνο της αλλαγής... επομένως όταν λέμε επίγνωση ή συνείδηση δεν εννοούμε κάτι "αναίμακτο", αυτό προσπαθούσα να πω... στη θεωρία όπως έλεγε κι ο Μητροπάνος χτες σε μια συνέντευξη όλα τα αδέλφια αγαπιούνται. Πόσες αδελφές δίνουν το νεφρό τους όμως για τον αδελφό; εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. οι πραγματικά συνειδητές αποφάσεις στη ζωή γίνονται με πόνο, όχι με την κεκτημένη "λογική".

[Βασιλης Παπαδολιας]

Βασίλη μου, αυτό που φοβόμαστε είναι αυτό που στην πραγματικότητα θέλουμε. Αν φοβόμαστε την εξάρτηση, λοιπόν, αυτό είναι που κατά βάθος θέλουμε. Την δέσμευση δηλαδή, που ο φόβος μας την αποκαλεί εξάρτηση. Έτσι, αντιμετωπίζοντας τον τρόπο ζωής μας που μας αποτρέπει από την δέσμευση, στην ουσία αντιμετωπίζουμε τις άμυνές μας και βρισκόμαστε απέναντι στην επιθυμία μας και τον φόβο που μας προκαλεί. Αυτό είναι ένα βήμα προς την αυτογνωσία και την αυτοεκπλήρωση.

όπως τα λες είναι κοραλλία. το νόημα της καταθεσης μου ήταν όμως ότι άλλο να το ξερεις αυτο νοητικά κι αλλο να αλλαζεις στην πραξη...

[Dion-DoubleDoor]

Αρχικά, συγχαρητήρια που ανοίξατε ένα τέτοιο θέμα. Δεδομένου του γεγονότος ότι η σχέση ελευθερίας και αναγκαιότητας συνιστά πεδίο φιλοσοφικής έριδας ήδη από την αρχαιότητα, ελληνική ή ανατολίτικη (δεν έχει σημασία), δίνω διπλά συγχαρητήρια που δε φοβηθήκατε τη ριψοκίνδυνη περιδίνησή σε τέτοιου είδους λαβυρινθώδη μονοπάτια.
Εγώ δεν πρόκειται να παρασυρθώ στις διάφορες θεωρητικές ατραπούς που καθένας ανά τους αιώνες "ψυχάκιας" (για να μην παρεξηγηθώ, το λέω χαριτολογώντας) έχει ανοίξει. Απλώς θα αναφέρω το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ αυτήν την παράδοξη σχέση, όπως την παρακολούθησα μέσα στην αρχαία τραγωδία και κυρίως στην τραγωδία των τραγωδιών, τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή. Για το λόγο αυτό θα επικαλεσθώ, έστω και επιδερμικά -και ζητώ συγγνώμη γι'αυτό- τη θεωρία του Schelling (αντικειμενικός ιδεαλισμός), ο οποίος ενατενίζει αυτή τη σχέση στο έργο του περί Ελευθερίας και Αναγκαιότητας, φέρνοντας μάλιστα ως παράδειγμα τον ίδιο το Σοφοκλή.
Τι υποστηρίζει: ότι η ανθρώπινη ύπαρξη διέπεται από την Αναγκαιότητα (μοίρα, πεπρωμένο, πείτε το, όπως θέλετε, εγώ απλώς χρησιμοποιώ τους όρους του). Η Ελευθερία του ανθρώπου έγκειται στο ότι επιλέγει να υποταχθεί εθελούσια σε αυτήν την Αναγκαιότητα, καταδεικνύοντας έτσι το μεγαλείο της ίδιας της φύσης του. Αυτό συνεπάγεται ότι η αντίθεση των δύο αίρεται σε υπερβατικό σημείο, διατηρώντας τελικά τη συμπαντική ισορροπία. Και για να το συνδέσω με τον Οιδίποδα: Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία του ανθρώπου που σκότωσε ακούσια τον πατέρα του και έκανε παιδιά με τη μητέρα του. Μέσα στην τραγωδία υπάρχει εκείνο το κρίσιμο σημείο, όπου ένας δούλος, γνώστης της πάσας αλήθειας, καλείται να του την αποκαλύψει. Η στιχομυθία που ακολουθεί είναι συγκλονιστική:
ΔΟΥΛΟΣ: Φοβάμαι να το πω!
ΟΙΔΙΠΟΥΣ: Και εγώ να το ακούσω...Αλλά πρέπει να το ακούσω!
Θα μπορούσε να αποφύγει την αλήθεια. Δεν το έκανε. Υποτάχθηκε εκούσια στη μοίρα του. Επέλεξε να υποταχθεί. Και μάλιστα δεν επέλεξε έναν βολικό λυτρωτικό θάνατο, όπως η μητέρα και σύζυγό τους Ιοκάστη, αλλά μια ζωή στο σκοτάδι και την εξορία. Επέλεξε να βασανίζεται ως ένας παρείσακτος
που στην τραγωδία Οιδίπους επί Κολωνω ηρωοποιείται...
Λίγα ακόμα παραδείγματα που μου έρχονται στο μυαλό, για να ανατρέξετε: Ελεύθεροι Πολιορκημένοι και Πόρφυρας του Σολωμού, Τρισεύγενη του Παλαμά κ.τ.λ.
Και για να προλάβω τυχόν ενστάσεις: το παράδειγμα που ανέφερα δε σημαίνει αυτομάτως αμαχητί παράδοση σε αυτό που καλείται πεπρωμένο και δε συνιστά σε καμία περίπτωση μοιρολατρική ματιά. Ίσα ίσα ο Οιδίποδας δεν έπεσε αμαχητί (ο νεαρός στον Πόρφυρα του Σολωμού παλεύει μέχρι τελικής πτώσεως). Αυτό που υποστηρίζεται σημαίνει απλώς αποδοχή της ανθρώπινης φύσης...Επιλογή του να είναι κάποιος άνθρωπος.
Κλείνω με έναν στίχο από τον "Αύγουστο" του Παπάζογλου: "θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό..."
Ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας...

[LeLou]

Καλημέρα.
Ντρέπομαι όσο δε φαντάζεστε, αλλά αυτό ακριβώς προσπαθώ να καταπολεμήσω εξωτερικεύοντας γραπτά τις σκέψεις μου: την υπερηφάνειά μου και το φόβο απόρριψης // αποτυχίας που συνεπάγεται. Καταπίνω, λοιπόν, τη συστολή κι επιστρέφω στο πρόσφατο προσωπικό βίωμα.

Το ζητούμενο ήταν να βρω τη χρυσή τομή (μέση όδο ή όπως αλλιώς το ονομάσουμε) ώστε η σχετική επιλογή να μη ζημιώσει κανέναν εμπλεκόμενο -ούτε τ' αγαπημένα μου πρόσωπα, ούτε τ' άτομα που βοηθώ με τη δουλειά μου, ούτε την προσωπική πρόοδο.
Επειδή δεν είμαι φωτεινός παντογνώστης, για να εξασφαλίσω ότι η επιλογή θα παρθεί συνειδητά (= ελευθέρα τη βούληση) χρειάστηκε να επανεξετάσω ένα προς ένα όλα μου τα ιδανικά και τα πιστεύω...
Κατέρρευσε το προσωπικό μου σύμπαν στην πορεία! Η ακόλουθη διαδικασία αναδόμησης υπήρξε αφάνταστα επώδυνη κι αυτό-ακυρωτική: ξεκίνησε 10 μέρες μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων κι ολοκληρώθηκε (πάρθηκε, δηλαδή, η απόφαση) την προηγούμενη, μόλις, εβδομάδα.

Το αποτέλεσμα; Απέκτησα λίγο θάρρος και χαλάρωσα με το θέμα "τελειότητα".
Αναγνωρίζω τα συμπλέγματα που εξηγούν γιατί δυσκολεύομαι να πω όχι // να απογοητεύσω // να στεναχωρήσω και αυτό με βοηθάει να παλεύω ανεκτά τις ενοχές (όπου να 'ναι θα τις ξεφορτωθώ τελείως... ελπίζω).
Συμφιλιώθηκα με την πραγματική μου φύση και επιβεβαίωσα την αξία των καψερών μου των ιδανικών.
Συνειδητοποίησα ότι οι φίλοι δεν αγαπούν μόνο εμένα αλλά και τα ελαττώματα που με χαρακτηρίζουν.
Σέβομαι το δικαίωμα των φίλων ν' αποφασίζουν οι ίδιοι για τη δική τους ζωή, ακόμα κι όταν θεωρώ ότι δεν αξίζω την κατανόηση που επιμένουν να μου δείχνουν.

Χρειάζομαι, ασφαλώς, αρκετή "ρύθμιση" ακόμα για να επανέλθω 100%, αλλά μέσα μου επικρατεί πλέον γαλήνη. Δε γνωρίζω κανένα σπουδαίο μυστικό κι είμαι αρκετά παράδοξη ώστε να βρίσκω προτιμότερο το να τα ανακαλύπτω η ίδια: θα ήθελα, πάραυτα, να μοιραστώ τη σπουδαιότερη προσωπική μου ανακάλυψη -πρόσφατη όπως καταλαβαίνετε:

Η μελέτη της θεωρίας από τα βιβλία και η εφαρμογή της αντίστοιχης διδασκαλίας στην καθημερινότητά μας ως τρόπο ζωής, απέχουν χίλια μίλια! Είναι το ανείπωτο στραπάτσο της προσωπικής εμπειρίας που μετασχηματίζει τη γνώση σε ζωντανό οργανισμό και μας φέρνει φάτσα κάρτα με την αλήθεια: όταν τη ζήσουμε την κατανοούμε αυτομάτως σ' όλη της τη διάσταση, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που βιώνουμε αυθεντικό φόβο κατά τις ελεύθερες πτώσεις πριν ανοίξει το αλεξίπτωτο. Κάτι αυτονόητο δε χρειάζεται επεξηγήσεις κι επιχειρήματα να το στηρίξουν, απλά υπάρχει.

Καλό ξημέρωμα εύχομαι, ζητώ συγνώμη αν σας ζάλισα κι ευχαριστώ όλους όσους μου πρόσφεραν ανυπολόγιστη βοήθεια τόσο καιρό, έστω κι εν αγνοία σας

[Dion-DoubleDoor]

Καλημέρα.
Ντρέπομαι όσο δε φαντάζεστε, αλλά αυτό ακριβώς προσπαθώ να καταπολεμήσω εξωτερικεύοντας γραπτά τις σκέψεις μου: την υπερηφάνειά μου και το φόβο απόρριψης // αποτυχίας που συνεπάγεται. Καταπίνω, λοιπόν, τη συστολή κι επιστρέφω στο πρόσφατο προσωπικό βίωμα.

Το ζητούμενο ήταν να βρω τη χρυσή τομή (μέση όδο ή όπως αλλιώς το ονομάσουμε) ώστε η σχετική επιλογή να μη ζημιώσει κανέναν εμπλεκόμενο -ούτε τ' αγαπημένα μου πρόσωπα, ούτε τ' άτομα που βοηθώ με τη δουλειά μου, ούτε την προσωπική πρόοδο.
Επειδή δεν είμαι φωτεινός παντογνώστης, για να εξασφαλίσω ότι η επιλογή θα παρθεί συνειδητά (= ελευθέρα τη βούληση) χρειάστηκε να επανεξετάσω ένα προς ένα όλα μου τα ιδανικά και τα πιστεύω...
Κατέρρευσε το προσωπικό μου σύμπαν στην πορεία! Η ακόλουθη διαδικασία αναδόμησης υπήρξε αφάνταστα επώδυνη κι αυτό-ακυρωτική: ξεκίνησε 10 μέρες μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων κι ολοκληρώθηκε (πάρθηκε, δηλαδή, η απόφαση) την προηγούμενη, μόλις, εβδομάδα.

Το αποτέλεσμα; Απέκτησα λίγο θάρρος και χαλάρωσα με το θέμα "τελειότητα".
Αναγνωρίζω τα συμπλέγματα που εξηγούν γιατί δυσκολεύομαι να πω όχι // να απογοητεύσω // να στεναχωρήσω και αυτό με βοηθάει να παλεύω ανεκτά τις ενοχές (όπου να 'ναι θα τις ξεφορτωθώ τελείως... ελπίζω).
Συμφιλιώθηκα με την πραγματική μου φύση και επιβεβαίωσα την αξία των καψερών μου των ιδανικών.
Συνειδητοποίησα ότι οι φίλοι δεν αγαπούν μόνο εμένα αλλά και τα ελαττώματα που με χαρακτηρίζουν.
Σέβομαι το δικαίωμα των φίλων ν' αποφασίζουν οι ίδιοι για τη δική τους ζωή, ακόμα κι όταν θεωρώ ότι δεν αξίζω την κατανόηση που επιμένουν να μου δείχνουν.

Χρειάζομαι, ασφαλώς, αρκετή "ρύθμιση" ακόμα για να επανέλθω 100%, αλλά μέσα μου επικρατεί πλέον γαλήνη. Δε γνωρίζω κανένα σπουδαίο μυστικό κι είμαι αρκετά παράδοξη ώστε να βρίσκω προτιμότερο το να τα ανακαλύπτω η ίδια: θα ήθελα, πάραυτα, να μοιραστώ τη σπουδαιότερη προσωπική μου ανακάλυψη -πρόσφατη όπως καταλαβαίνετε:

Η μελέτη της θεωρίας από τα βιβλία και η εφαρμογή της αντίστοιχης διδασκαλίας στην καθημερινότητά μας ως τρόπο ζωής, απέχουν χίλια μίλια! Είναι το ανείπωτο στραπάτσο της προσωπικής εμπειρίας που μετασχηματίζει τη γνώση σε ζωντανό οργανισμό και μας φέρνει φάτσα κάρτα με την αλήθεια: όταν τη ζήσουμε την κατανοούμε αυτομάτως σ' όλη της τη διάσταση, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που βιώνουμε αυθεντικό φόβο κατά τις ελεύθερες πτώσεις πριν ανοίξει το αλεξίπτωτο. Κάτι αυτονόητο δε χρειάζεται επεξηγήσεις κι επιχειρήματα να το στηρίξουν, απλά υπάρχει.

Καλό ξημέρωμα εύχομαι, ζητώ συγνώμη αν σας ζάλισα κι ευχαριστώ όλους όσους μου πρόσφεραν ανυπολόγιστη βοήθεια τόσο καιρό, έστω κι εν αγνοία σας

Αγαπητή LeLou,

η φράση σου "συμφιλιώθηκα με την πραγματική μου φύση" αντικατοπτρίζει όλη αυτή τη θεωρία που παρέθεσα προηγουμένως. Και εγώ την έχω δει στην πράξη και ακόμα τη βλέπω. Απλώς ήθελα να θεωρητικολογήσω λίγο...!Με πιάνει τέτοιες ώρες!!!!:bigsmile:
Περνάμε μέσα από παρόμοια μονοπάτια...Σου εύχομαι καλή δύναμη...:bigsmile: