Πώς αντιμετωπίζουμε την απόρριψη;;;

[Μητσάκος]

Και το εξάκις και το εφτάκις.......
Πάντως έχεις απόλυτο δίκιο η ζωή πάντα συνεχίζεται. Τα καλύτερα έρχονται!!!:bigsmile:

Οπως και τα χειρότερα :bigsmile:

[aries engineer]

Πριν, όταν ήμουν πιο μικρός οι αντιδράσεις μου ήταν αστείες και ανώριμες. Μετά από κάποιες χυλόπιτες έβγαλα ορισμένα συμπεράσματα.
1) Αν η σχέση εχει βάθος θέλεις 2 χρόνια για να την ξεπεράσεις ουσιαστικά Την πρώτη περίοδο ξεσαλώνεις νομίζοντας ότι είσαι και ο πρώτος και προσπαθείς να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μπορείς. Μετά σιγά σιγά αυτοπεριορίζεσαι και απομονώνεσαι για λίγο και αργότερα συνεχίζεις να σκέπτεσαι τον άλλον/η αλλά έχεις αρχίσει να "κρυώνεις"
2) Ο καιρός γιατρεύει τα πάντα
3) Η ζωή είναι το συνολο των εμπειρειών μας, είτε είναι καλές είτε είναι κακές και με αυτές πρέπει να μάθουμε να ζούμε
4) Το τετράκις εξαμαρτειν ουκ ανδρός σοφού :toung:

Σιγα μην εχεις φτιαξει και μαθηματικο τυπο για τη διαρκεια της επουλωσης μιας σχεσης..Η σχεση με αλλη σχεση περναει...:toung:Οταν πεσεις απο το αλογο πρεπει γρηγορα να το ξανακαβαλησεις:bigsmile:
( Το τετράκις εξαμαρτειν ουκ ανδρός σοφού )-Η επαναληψη ειναι μητηρ πασης μαθησεως..:
(Η ζωή είναι το συνολο των εμπειρειών μας, είτε είναι καλές είτε είναι κακές και με αυτές πρέπει να μάθουμε να ζούμε)-Εμπειρια ειναι μια χτενα που σου δινει η ζωη αφου χασεις τα μαλλια σου..:toung::toung:Γι αυτο η απορριψη αντιμετωπιζεται με τη δεουσα στωικοτητα και τον ωχαδελφισμο που της αξιζει...

[nanstenka]

Για μια σχέση που σέβεται τον εαυτό της ο χωρισμός δεν είναι απόρριψη και δεν θε πρέπει να βιώνεται ως τέτοια... Όσο για τη αρχική ή πρώιμη σχετικά απόρριψη χμμμμ......Τώρα εγώ 8α ήταν πολύ ψωνίστικο να πω ότι δεν το έχω πά8ει κι ότι μ' έχουν κακομά8ει και κάπου εκεί έξω κάποτε θα την πατήσω άσχημα για όλες τις δικές μου απορρίψεις???:σφύριγμα:σφύρ� �γμα:σφύριγμα
Ίσως πάλι να έχω ένα μαγικό τρόπο να την προλαβαίνω!! Πάντως είμαι σίγουρη ότι σε τέτοιες περιπτώσεις επειδή είμαι ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ εγωίστρια- κ δεν το περηφανεύομαι κα8ολου,το πολύ δεν κάνει καλό- ακόμα και αν ο άλλος με ενδιέφερε....θα σήκωνα ψηλά το κεφάλι, 8α του γύριζα επειδικτικά την πλάτη και 8α έφευγα κυρία με τρόπον ώστε να γίνει ξεκά8αρο ότι μετάνιωσα και για το δευτερόλεπτο που χαράμισα μαζί του....

Πω πω πολύ μπιτς έτσι??? Τραγική!!:weird::blink:

Δεν το περίμενα αυτό από εμένα....:worried::amazed::toung:

[zeta1987]

Εγώ πιστεύω ότι εξαρτάται από τον τρόπο που θα πραγματοποιηθεί η απόρριψη. ¶μα έχω δώσει πολλά πράγματα σε κάποιον και αυτός δεν τα εκτιμήσει και δεν τα αξιολογήσει δεν θα κάτσω να συνεχίσω τίποτα γιατί θα το δώ πολύ εγωιστικά...:embarrest ¶μα φταίω και έχω κάνει λάθος εννοείται πως θα ζητήσω συγνώμη και θα προσπαθήσω να επανορθώσω.. Τώρα βέβαια σε κάποια εντελώς διαφορετική κατάσταση όπου νιώθω κάτι για κάποιον και αυτός μου πεί ότι δεν θέλει, θα στεναχωρηθώ, ίσως κολλήσω αλλά δεν θα του δείξω τίποτα.. Σύνηθως μία φορά θα προσπαθήσω...

[MELINE]

νομίζω ότι αν εμείς οι ίδιοι είμαστε καλά με τον εαυτό μας, και νοιώθουμε περήφανοι για την κάθε μέρα μας, τότε δεν έχουμε ανάγκη την αποδοχή των άλλων, την θέλουμε να υπάρχει αλλά δεν μας μειώνει όταν δεν την έχουμε. Σίγουρα είναι όμορφο να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που μας αγαπάνε, και μας δέχονται και μας το δείχνουν, αλλά όταν εμείς αγαπάμε τον εαυτό μας δεχόμαστε την απόρριψη σαν μια απλά μη συμβατή γνωριμία. Στα πλαίσια δηλαδή του "δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους". Προσωπικά, αν εγώ αγαπάω τον εαυτό μου, και κάποιος έρθει και μου πει οτι δεν με γουστάρει, δεν με πάει, του την σπάω και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, με απορρίψει τέλός πάντων, τότε συγνώμη δηλαδή αλλά δεν έχασα και τίποτα. Ούτε εγώ τον θέλω. Δεν αγαπάω τους γύρω μου επειδή τους χρειάζομαι. Τους χρειάζομαι επειδή τους αγαπάω. Και μπορώ να σου πω ότι την οποιαδήποτε απόρριψη αν την πάρεις εγωιστικά, με την καλή έννοια του εγωισμού, μπορείς πολύ ποιο ευκολα να την ξεπεράσεις. Και δεν μιλάω καθόλου έξω από το χορό. Έίμαι πολύ συναισθηματική, έχω υπάρξει πολύ ανασφαλής, και με 100 πλανήτες στον 7οίκο οι συναναστροφές είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξης για μένα, δεν μπορώ λεπτό να μέινω μόνη μου, αλλά όταν έπρεπε και με απορρίψαν τα κατάφερα, γιατί με αγαπάω πολύ. Αυτά.

[MELINE]

Εγώ πιστεύω ότι εξαρτάται από τον τρόπο που θα πραγματοποιηθεί η απόρριψη. ¶μα έχω δώσει πολλά πράγματα σε κάποιον και αυτός δεν τα εκτιμήσει και δεν τα αξιολογήσει δεν θα κάτσω να συνεχίσω τίποτα γιατί θα το δώ πολύ εγωιστικά...:embarrest ...

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Zeta...Αν κατανοήσουμε ο καθένας μας χωριστά ότι είμαστε υπέροχοι άνθρωποι, δουλεύουμε συνεχώς πάνω σε οτιδήποτε θεωρούμε ότι χρειάζεται είτε επιπλέον βελτίωση είτε πέταμα, τότε θα δούμε ότι όποιος είναι μαζί μας είναι τυχερός. Όποιος δεν μας θέλει, για κάποιον λόγο δεν του ταιριάζουμε, και είναι καλύτερα για όλους μας. :bigsmile:

[Basilakis]

Μια απόρριψη αντιμετωπίζεται ανάλογα τις εκάστοτε συνθήκες εκδήλωσης της.
Μπορεί να πονέσει και να μας βασανίσει το "γιατί" για πολύ καιρό, μπορεί όμως και να είχαμε και εμείς δει ότι δεν τράβαγε σε κάτι παραπάνω το όλο σκηνικό. Έχει σημασία και το πόσα είχαμε επενδύσει πάνω στο άτομο που μας απέρριψε.


Πάντως, όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει ένα παράθυρο:bigsmile:

[zeta1987]

νομίζω ότι αν εμείς οι ίδιοι είμαστε καλά με τον εαυτό μας, και νοιώθουμε περήφανοι για την κάθε μέρα μας, τότε δεν έχουμε ανάγκη την αποδοχή των άλλων, την θέλουμε να υπάρχει αλλά δεν μας μειώνει όταν δεν την έχουμε. Σίγουρα είναι όμορφο να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που μας αγαπάνε, και μας δέχονται και μας το δείχνουν, αλλά όταν εμείς αγαπάμε τον εαυτό μας δεχόμαστε την απόρριψη σαν μια απλά μη συμβατή γνωριμία. Στα πλαίσια δηλαδή του "δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους". Προσωπικά, αν εγώ αγαπάω τον εαυτό μου, και κάποιος έρθει και μου πει οτι δεν με γουστάρει, δεν με πάει, του την σπάω και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, με απορρίψει τέλός πάντων, τότε συγνώμη δηλαδή αλλά δεν έχασα και τίποτα. Ούτε εγώ τον θέλω. Δεν αγαπάω τους γύρω μου επειδή τους χρειάζομαι. Τους χρειάζομαι επειδή τους αγαπάω. Και μπορώ να σου πω ότι την οποιαδήποτε απόρριψη αν την πάρεις εγωιστικά, με την καλή έννοια του εγωισμού, μπορείς πολύ ποιο ευκολα να την ξεπεράσεις. Και δεν μιλάω καθόλου έξω από το χορό. Έίμαι πολύ συναισθηματική, έχω υπάρξει πολύ ανασφαλής, και με 100 πλανήτες στον 7οίκο οι συναναστροφές είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξης για μένα, δεν μπορώ λεπτό να μέινω μόνη μου, αλλά όταν έπρεπε και με απορρίψαν τα κατάφερα, γιατί με αγαπάω πολύ. Αυτά.

:clapping::clapping::clapping: Πραγματικά συμφωνώ απολύτως με όλα όσα λες! Μπράβο σου γιατί οι απόψεις σου έχουν πραγματικά βάσεις..:bigsmile:

Όποιος δεν μας θέλει, για κάποιον λόγο δεν του ταιριάζουμε, και είναι καλύτερα για όλους μας. :bigsmile:

:clapping:
Όντως, έτσι είναι, πρώτα από όλα πρέπει να κοιτάμε να μην ρίχνουμε τον εαυτό μας για άτομα που δεν μας δείχνουν εκτίμηση.. Έτσι είναι.. Και επίσης πιστεύω πως ποτέ δεν πρέπει να γινόμαστε αυτό που θέλουν οι άλλοι ώστε να γινόμαστε αποδεκτοί... Να τους αρέσει έτσι όπως ήμαστε... :noworry:

[MELINE]

:ποτέ δεν πρέπει να γινόμαστε αυτό που θέλουν οι άλλοι ώστε να γινόμαστε αποδεκτοί... Να τους αρέσει έτσι όπως ήμαστε... :noworry:

ε........την πατάς μία, την πατάς δύο ε μετά το μαθαίνεις το μαθηματάκι σου!!! χαχαχαχαχα!!φιλάαααακια. :bigsmile:
χαίρομαι που συμφωνούμε!!! γειά σου

[kritikia]

Δεν έχω βιώσει την εμπειρία της απόρριψης τουλάχιστον στην περίπτωση προ σχέσης, μάλλον λόγω του ότι πάντα αναγνώριζα αν με "παίρνει" να ασχοληθώ/ φλερτάρω με κάποιον, έτσι δρω πάντα εκ του ασφαλούς.
Όσον αφορά την περίπτωση του χωρισμού από σχέση, την βίωσα με τον χειρότερο τρόπο, χωρίζοντας από μια σχέση 9 ετών. Μου πήρε περίπου 1 χρόνο να τα ξαναβρώ με τον εαυτό μου και να με υπολογίζω ξανά, ενώ τα επόμενα 2 χρόνια οι κινήσεις μου απέναντι στους εκπροσώπους του αντίθετου φύλλου μάλλον αναγνωριστικές ήταν και τίποτα περισσότερο.. έφτανα τον άλλο εκεί που ήθελα εγώ και μετά εγκατέλειπα το πεδίο της μάχης.. Επώδυνη εμπειρία ο χωρισμός/ απόρριψη, αλλά και εξαγνιστική ταυτόχρονα.. Αναγνωρίζεις όρια, θέτεις καινούρια, αυξάνεις απαιτήσεις και γενικότερα μεταλάσσεσαι σε κάτι διαφορετικό..