Αστρολογία και Εσωτερική φιλοσοφία στον Όμηρο

[Atrapos]

Θα ξεκινήσω απαντώντας σου ευθέως ότι δεν αρνούμαι τίποτα εντελώς. Δεν ξέρω αν αυτό που έχεις εισπράξει από τη συζήτηση είναι μια στείρα άρνηση αλλά όπως ανάφερα ήδη αυτό που θέλω είναι να ξεχωρίσουμε τις δικές μας ερμηνείες στα έργα των αρχαίων από το τι κατανοούσαν οι ίδιοι.

Φοβάμαι όμως ότι η κουβέντα δεν οδηγεί πουθενά και απλά επαναλαμβανόμαστε. Με ενοχλεί που μετά από τόσες ανταλλαγές μηνυμάτων δεν έχεις αναφέρει τίποτα σχετικά με την «επινόηση των σημαντικότερων ηρώων της Ιλιάδας ως ζωδιακά πρότυπα» που επικαλέστηκες στην αρχική σου καταχώρηση. Δηλώνεις βέβαιος ότι η επαναλαμβανόμενη «εμμονή» στον αριθμό 12 οφείλεται σε μια προϋπάρχουσα γνώση του ζωδιακού κύκλου, που είναι αποτέλεσμα παρατήρησης. Παρατήρησης τίνος; Πάντως η παρατήρηση της κίνησης των πλανητών στους αστερισμούς θα οδηγούσε σε έναν ανισομερή ζωδιακό αφού ως γνωστόν οι αστερισμοί έχουν τελείως άνισα μεγέθη. Ούτε καταλαβαίνω την διαφορά ανάμεσα στους «γνωστούς θεούς» που λατρεύονταν τουλάχιστον από την εποχή του Ομήρου και στο «Δωδεκάθεο» που όπως λες αναφέρεται μόλις τον 4ο αιώνα μ.Χ. Πάντως σίγουρα ο δεδωκαθεϊσμός δεν ξεκίνησε σε μια εποχή που ουσιαστικά η αρχαία θρησκεία βρισκόταν υπό διωγμό από τους βυζαντινούς.

Είναι σίγουρο ότι οι αρχαίοι έλληνες γνώριζαν και παρατηρούσαν τους πλανήτες, τους βασικούς απλανείς αστέρες και τους αστερισμούς. Το ίδιο έκαναν και οι αιγύπτιοι και οι βαβυλώνιοι. Είναι επίσης σίγουρο ότι ανάμεσα σε αυτούς τους γειτονικούς λαούς υπήρχε κάποια ανταλλαγή γνώσεων. ¶λλο όμως το «παρατηρώ τα αστέρια» ή ακόμα και το «θεοποιώ τα αστέρια» και άλλο η αστρολογία των ελληνιστικών χρόνων από την οποία κατάγεται η αστρολογία που ξέρουμε σήμερα. Αυτή η αστρολογία φαίνεται να γεννήθηκε στη Μεσοποταμία. Αυτή τουλάχιστον είναι η ευρέως αποδεκτή άποψη την οποία δέχεται και ο Γεώργιος Πλανάς, που όπως καταλαβαίνω έχεις σε μεγάλη εκτίμηση. Και εκεί φυσικά την αστρολογία την ασκούσαν κάποιοι ιερείς, μυημένοι ή δεν ξέρω κι εγώ πως αλλιώς θέλουμε να τους πούμε. Αλλά υπάρχουν αναφορές ότι μπορούσαν να προβλέψουν το μέλλον κάποιου από τη στιγμή της γέννησης του και εκεί βρέθηκε το αρχαιότερο γενέθλιο ωροσκόπιο. Δεν θυμάμαι την ακριβή ημερομηνία αλλά ήταν το 410 π.Χ. Ασκούσαν λοιπόν «εφαρμοσμένη αστρολογία» κι όχι αλληγορίες.

Παίρνονταν λοιπόν αυτά σαν δεδομένα, μου φαίνεται αστείο να θεωρούμε ότι μια γνώση που είχε γίνει κοινή πρακτική σε Μεσοποταμία και Αίγυπτο, στην Ελλάδα να φυλάσσεται σαν επτασφράγιστο μυστικό. Μπορεί η επικοινωνία εκείνη την εποχή να μην έχει καμία σχέση με τη σημερινή αλλά ειδικά για τους έλληνες που ταξίδευαν πολύ θα τους ήταν πολύ εύκολο να έρθουν σε επαφή με την «απαγορευμένη γνώση». Μου φαίνεται πιθανότερο οι έλληνες απλά να μην έδωσαν αρχικά βάση στο ζωδιακό κύκλο ίσως επειδή είχαν γι’ αυτούς μεγαλύτερη σημασία οι θεοί – πλανήτες.

¶λλωστε υπάρχει μια αναφορά ότι ο Θαλής (ο τεράστιος μαθηματικός που γεννήθηκε τον 7ο π.Χ. αιώνα) προέβλεψε σωστά τον τερματισμό ενός πολέμου (δεν θυμάμαι ανάμεσα σε ποιους) με το σχηματισμό μιας έκλειψης Ηλίου. Αυτό δείχνει, εκτός του ότι οι αρχαίοι παρατηρούσαν τον ουρανό και πίστευαν ότι τα ουράνια φαινόμενα επιδρούν στη γη, ότι δεν δίσταζαν να δημοσιοποιήσουν και συγκεκριμένες προβλέψεις. Δεν ήταν δηλαδή μια γνώση απαγορευμένη για τον κόσμο. Απλά φαίνεται ότι δεν είχαν ασχοληθεί με το ζωδιακό κύκλο.

Τώρα όσο αναφορά τον αστρολογικά κώδικα που αναφέρεις στους άθλους του Ηρακλή ή στις περιπέτειες του Οδυσσέα θα επαναλάβω για μια ακόμα φορά ότι είναι ένα ζητούμενο τι ήθελαν να μας πουν οι αρχαίοι και τι ερμηνεύουμε εμείς. Ειδικά στην εποχή μας που έχουμε αναμείξει σε μεγάλο βαθμό τις έννοιες του πλανήτη, του ζωδίου και του οίκου δημιουργώντας έναν (ας μου επιτραπεί η έκφραση) αχταρμά οι διαχωριστικές γραμμές είναι δυσδιάκριτες. Αν πάρει κάποιος ένα εγχειρίδιο αστρολογίας και διαβάσει για παράδειγμα ερμηνείες ή λέξεις – κλειδιά (που είναι της μόδας για εύκολη αποστήθιση) για τον ¶ρη, τον Κριό και τον πρώτο οίκο, μάλλον θα νομίσει ότι διαβάσει το ίδιο πράγμα τρεις φορές. Έτσι λοιπόν γιατί να αποδώσω την πολεμική περιπέτεια του Οδυσσέα στη χώρα των Κικόνων στο ζώδιο του Κριού (που υποτίθεται ότι γνώριζαν οι αρχαίοι έλληνες) κι όχι στον θεό – πλανήτη ¶ρη (που σίγουρα γνώριζαν). Θα μου πεις είναι η πρώτη στη σειρά των περιπετειών. Σύμφωνοι, αλλά στην περίπτωση του Ηρακλή οι άθλοι του δεν ακολουθούν τη σειρά του ζωδιακού όμως και πάλι εκεί έχουν αποδοθεί.

[Κώστας]

Λοιπόν, καταρχάς βλέπω ότι έκανα ένα λάθος από βιασύνη και οφείλω να το παραδεχτώ. Το οποίο λάθος έκανα εδώ μόνο -και όχι στο βιβλίο- και αυτό από απροσεξία μέσα στη ροή της επιχειρηματολογίας. Η αστρολογία δεν ήταν και τόσο άγνωστο ή απόρρητο θέμα στην κλασική Ελλάδα (τουλάχιστον μεταξύ των φιλοσόφων-επιστημόνων), και νομίζω τελικά υπάρχουν λίγες αναφορές στον παρατηρηθέντα ισομερή ζωδιακό κύκλο, μία εκ των οποίων από τον Αριστοτέλη.

¶λλωστε υπάρχει μια αναφορά ότι ο Θαλής (ο τεράστιος μαθηματικός που γεννήθηκε τον 7ο π.Χ. αιώνα) προέβλεψε σωστά τον τερματισμό ενός πολέμου (δεν θυμάμαι ανάμεσα σε ποιους) με το σχηματισμό μιας έκλειψης Ηλίου

Σωστό. Λέγεται επίσης ότι χάρη σε αστρολογικούς υπολογισμούς ο Θαλής προέβλεψε την αυξημένη ελαιοπαραγωγή μίας χρονιάς, αγοράζοντας από πριν ελαιουργία σε χαμηλές τιμές και βγάζοντας έτσι πολλά κέρδη, τα οποία δαπάνησε όλα σε αγαθοεργίες! Και αυτό διότι σκοπός του λέγεται πως δεν ήταν το κέρδος αλλά να αποστομώσει όσους αμφισβητούσαν την πρακτική χρησιμότητα της Αστρολογίας!

Μου φαίνεται πιθανότερο οι έλληνες απλά να μην έδωσαν αρχικά βάση στο ζωδιακό κύκλο ίσως επειδή είχαν γι’ αυτούς μεγαλύτερη σημασία οι θεοί – πλανήτες.

Και αυτό μου φαίνεται σωστό, τουλάχιστον από εξωτερικής πλευράς. Γι’αυτό και οι προβλέψεις του Θαλή μάλλον ενέπλεκαν πλανήτες και αστερισμούς, αλλά όχι ζώδια. Ο δε Ησίοδος στο «Έργα και Ημέρες» ουσιαστικά παρέδωσε έναν εποχιακό οδηγό ρύθμισης των καλλιεργειών με βάση την ανατολή, τη δύση και το μεσουράνημα αστερισμών όπως ο Ωρίων, ο Σείριος και ο Αρκτούρος. ¶λλο βέβαια οι φανερές οδηγίες για τον "τρύγο" και άλλο οι αλληγορικές διδασκαλίες της "Θεογονίας".


Για να μην χάνουμε όμως την ουσία, όπως λες και εσύ.


Η ουσία όσων λέω εδώ -και που όσο κι αν μαλλιάσει η γλώσσα μου θα την επαναλαμβάνω- είναι ότι ο αρχαίος τρόπος επιστημονικής διδασκαλίας ήταν μέσω αλληγορικών Μύθων, και αυτό, όπως έγραψα, το ανέφεραν όχι μόνο ΟΛΟΙ οι φιλόσοφοι αλλά και σκεπτικιστές όπως ο Παυσανίας που παραδέχτηκε τελικά ότι «οι αρχαίοι σοφοί δίδασκαν όχι με ευθύ τρόπο αλλά μέσω αινιγμάτων». Την παράδοση μάλιστα της αλληγορικής διδασκαλίας την ακολούθησαν ακόμα και μεταγενέστεροι φιλόσοφοι όπως ο Εμπεδοκλής.

Αυτό είναι μία αναμφισβήτητη αλήθεια, ανεξαρτήτως του αν ακούγεται λογική ή παράλογη. Αν και παράλογη ακούγεται βέβαια μονάχα σε όποιον έχει άγνοια της αρχαίας βιβλιογραφίας. Η επιστήμη και φιλοσοφία γενικώς διδάσκονταν μέσω αλληγοριών στα χρόνια του Ομήρου, γι’αυτό και έχουμε αναφορά σε τόσους «ένθεους» ποιητές όπως ο Ορφέας, ο Ησίοδος, ο Μουσαίος και ο Λίνος που συνέγραψαν κοσμογονικούς μύθους. Ο τελευταίος μάλιστα είχε συνθέσει ένα ποίημα όπου περιέγραφε τις τροχιές του ήλιου, της σελήνης και των πλανητών! Το δε παράδειγμα του αποσυμβολισμού μου περί του θεού Ερμή στον ομηρικό ύμνο είναι μία από τις άπειρες αποδείξεις περί τούτων!

Με ενοχλεί που μετά από τόσες ανταλλαγές μηνυμάτων δεν έχεις αναφέρει τίποτα σχετικά με την «επινόηση των σημαντικότερων ηρώων της Ιλιάδας ως ζωδιακά πρότυπα» που επικαλέστηκες στην αρχική σου καταχώρηση

Αυτό είναι το δεύτερο μέρος του βιβλίου. Ήθελα να φτάσουμε αργότερα εκεί, αφού πρώτα συζητήσουμε πάνω στα περί αλληγορικής διδασκαλίας των αρχαίων και στα περί διαφόρων κωδικοποιημένων αστρολογικών αλληγοριών! Από την στιγμή που σε ενοχλεί και μιας και μετέχουμε αυτή τη στιγμή μονάχα οι δυό μας στην συζήτηση μπορώ να αρχίσω και από τώρα τις σχετικές αναλύσεις.

Δεν ξέρω αν αυτό που έχεις εισπράξει από τη συζήτηση είναι μια στείρα άρνηση αλλά όπως ανάφερα ήδη αυτό που θέλω είναι να ξεχωρίσουμε τις δικές μας ερμηνείες στα έργα των αρχαίων από το τι κατανοούσαν οι ίδιοι

Δεν θεωρώ καθόλου στείρα την κριτική σου, από την στιγμή όμως που επαναλαμβάνεις περί «δικών μας προβολών» και «περί διαχωριστικών γραμμών» τότε δεν είμαι σίγουρος εάν έχεις κάνει focus στο γενικό νόημα όσων έχω γράψει μέχρι τώρα.

Και το βασικό νόημα είναι αυτό, για να το ξαναπώ: ένα από τα ελάχιστα πράγματα στο οποία ομοφώνησαν οι αρχαίοι σοφοί ήταν ότι ο Όμηρος μίλησε αλληγορικά, και ότι τα Ομηρικά Έπη αποτέλεσαν υψηλές διδασκαλίες μεταξύ άλλων και περί θεολογίας και αστρολογίας!

Το απόσπασμα του αναξαγόρειου Μητρόδωρου, του Ηρακλείτου και κυρίως το γνωστό έργο του Πορφυρίου -ο οποίος αναπαρήγαγε Νεοπυθαγόρειες απόψεις- καταδεικνύει ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν πειστεί για τις αστρολογικές αλληγορίες του Ομήρου!

Εάν δηλαδή πιστεύεις ότι κάποια Bailey, κάποιος Πλάνας ή κάποιος φλύαρος Κώστας είναι οι πρώτοι που μιλούν για αστρολογικές αλληγορίες στους αρχαίους και τον Όμηρο τότε είσαι out…

Εδώ ακόμα και ο Σέξτος Εμπειρικός, γνωστός επικριτής της αστρολογίας, παραδεχόταν ότι το δόγμα της Αστρολογίας περικλειόταν στη ρήση του Ομήρου «έτσι είναι ο νους των ανθρώπων, όπως τον οδηγεί κάθε ημέρα ο πατέρας των Θεών»!

Ακόμα και σύγχρονοι αστρονόμοι, πεπεισμένοι στην αλληγορική ερμηνεία περί θέσεων του πλανήτη Ερμή, Αφροδίτης και περί έκλειψης Ηλίου που περιγράφει ο Όμηρος στην Οδύσσεια (η οποία θα συνέπιπτε με την επιστροφή του Οδυσσέα και τον θάνατο των μνηστήρων), υπολόγισαν την μοναδική ημερομηνία ορατής από την Ιθάκη έκλειψης ηλίου τον 12ο αιώνα π.Χ. Εάν όμως η αστρονομία, και γενικώς η επιστήμη, είχε λόγους να διδασκόταν από τον Όμηρο μέσω αλληγοριών (όπως δίδασκαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι, ακόμα και ο Αριστοτέλης) τότε η αστρολογία είχε μάλλον ακόμα περισσότερους λόγους να διδάσκεται αλληγορικά!!


Αλλά το θέμα δεν είναι τόσο αυτό...το να κρεμόμαστε δηλαδή από κάποιες αρχαίες «αυθεντίες» ώστε να πειστούμε...το θέμα είναι τι μας υπαγορεύει η κοινή λογική και το να εντοπίσουμε από κοινού για αρχή αυτό που εγώ τουλάχιστον θεωρώ αυτονόητο. Ότι οι 12 άθλοι του Ηρακλή (που λέγεται ότι περιγράφηκαν για πρώτη φορά σε αλληγορικό ποίημα τον 6ο αιώνα π.Χ. από τον Ποίμανδρο, και των οποίων την αρχική σειρά δεν γνωρίζουμε), οι 12 θεοί του Ολύμπου και οι 12 περιπέτειες του Οδυσσέα αποτελούν αστρολογικούς κώδικες!

Ειδικά μάλιστα όταν τουλάχιστον οι δύο από τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή φανερώνουν τόσο ξεκάθαρα το αστρολογικό τους υπόβαθρο («ο Λέων της Νεμέας» και ο «Ταύρος της Κρήτης»).

Οι δε περιπέτειες του Οδυσσέα εάν κάποιος τους μελετήσει λεπτομερειακά και χωρίς προκατάληψη δεν μπορεί παρά να καταλήξει χωρίς καμία αμφιβολία σε αυτό το συμπέρασμα! Το ότι αυτό σχεδόν κανείς δεν το έχει κάνει είναι και ο λόγος που αποτελεί μέχρι σήμερα άγνωστη πληροφορία.

Δέχομαι κάποιος να πει «σύμπτωση» το ότι η πρώτη περιπέτεια μιλάει καθαρά για πόλεμο (Κριός). Μετά όμως περνάμε στον δεύτερο σταθμό, την εξοχότερη αλληγορία που έχει γραφτεί ποτέ περί Ταύρου (επί τη ευκαιρία, οι μόνες περιπέτειες του Οδυσσέα που τονίζουν το στοιχείο της γης και των υλικών αγαθών είναι οι περιπέτειες του Ταύρου, της Παρθένου και του Αιγόκερω). Μετά περνάμε στην τρίτη (οι χειροδύναμοι Κύκλωπες) που τονίζει διαρκώς ερμητικά στοιχεία όπως οι δυάδες ή όπως το στοιχείο της επικοινωνίας, κάτι που συναντάται και στα «Μήλα των Εσπερίδων» και τον χειροδύναμο ¶τλαντα, τον μοναδικό άθλο του Ηρακλή που βασίζεται στην «επικοινωνία» και στο ποιός ήρωας θα ξεγελάσει ποιόν, άθλος που φαίνεται οπωσδήποτε να αντιστοιχεί στους Διδύμους, όπως έχει ήδη γραφτεί από την Bailey. Μετά πάμε στην τέταρτη που μας συστήνει τον οικογενειάρχη Αίολο που ζούσε με τα παιδιά του, τα οποία ήταν μεταξύ τους παντρεμένα (αλληγορία, μεταξύ άλλων, για τους αρχετυπικά ισχυρούς δεσμούς του Καρκίνου με την Οικογένεια). Και ούτω καθεξής....

Αυτή τουλάχιστον είναι η ευρέως αποδεκτή άποψη την οποία δέχεται και ο Γεώργιος Πλανάς, που όπως καταλαβαίνω έχεις σε μεγάλη εκτίμηση

Πώς να μην τον έχω σε εκτίμηση? Το βιβλίο του φανερώνει μία πολύ μεγάλη όσο και απλή αλήθεια! Ο κώδικας της Οδύσσειας που πρωτοανέφερε είναι 100% σωστός! Στην αρχή βάλθηκα μέσω έρευνας να απορρίψω τους ισχυρισμούς του όμως τελικά πείστηκα πως ήταν σωστός! Και αμέσως μετά σκέφτηκα ότι για να υπάρχουν αστρολογικές αλληγορίες στην Οδύσσεια τότε θα πρέπει να υπάρχουν και στην Ιλιάδα!

Στα οποία αστρολογικά στοιχεία της Ιλιάδας θα αρχίσω να αναφέρομαι αύριο!

[Atrapos]

Ειλικρινά προσπαθώ να καταλάβω γιατί εξακολουθείς και επαναλαμβάνεις τα περί αλληγοριών στον Όμηρο αφού δεν στα έχει αμφισβητήσει κανείς. Ίσως να σου αρέσει να λες συνέχεια τα ίδια, εγώ όμως βαριέμαι. Και θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι η ύπαρξη αλληγοριών δεν συνεπάγεται αυτόματα και αστρολογική διδασκαλία, ούτε και μυστική γνώση του ζωδιακού κύκλου. Δηλαδή αυτό το συμπέρασμα που βγάζεις ότι ο τα Ομηρικά Έπη είναι αλληγορικά άρα ο Όμηρος κατείχε τη μυστική γνώση της αστρολογίας και την δίδασκε σε μυημένους, ακόμα το θεωρώ αυθαίρετο.

Μου αρέσει που κάνεις και υποθέσεις σχετικά με το ποιος πιστεύω ότι μίλησε πρώτος για αστρολογικές αλληγορίες για να δεις αν είμαι in ή out. Λες και σε όσα έχω γράψει φαίνεται ότι αυτό με απασχολεί.

Επίσης σχετικά με το που κάνω focus, επέτρεψε μου να σου πω ότι ο καθένας κάνει focus εκεί που επιλέγει. Εγώ τουλάχιστον είπα ευθέως από την αρχή τι με ενδιαφέρει στην όλη κουβέντα. Εσύ μας «υποσχέθηκες» πράγματα και θάματα για την Ιλιάδα αλλά τα κράτησες για το δεύτερο μέρος. Ας το έλεγες από την αρχή για να μην έχω μεγάλες προσδοκίες. Έτσι το πρώτο μέρος της συζήτησης με αφήνει με μάλλον περισσότερες απορίες απΆ όσες είχα στην αρχή (αλήθεια τελικά ποια ήταν η θρησκεία των αρχαίων ελλήνων:unsure.

Νομίζω όμως ότι πιθανόν να μην έχουν γίνει κατανοητές οι αμφιβολίες μου σχετικά με τις «δικές μας προβολές» πάνω σε ό,τι μας άφησαν οι αρχαίοι. Έτσι θέλω να δώσω ένα παράδειγμα και θα χρησιμοποιήσω έναν ¶θλο του Ηρακλή, συγκεκριμένα τα άλογα του Διομήδη.

Καταρχήν να περιγράψω συνοπτικά τον ¶θλο στην εκδοχή του που υπάρχει στο βιβλίο του Γ. Πλάνα (όχι γιαΆ σένα που είμαι σίγουρος ότι τον ξέρεις καλύτερα από ΅μένα αλλά επειδή μπορεί κατά λάθος να μας διαβάζει και κανένας άλλος:bigsmile. Λοιπόν ο Διομήδης ήταν βασιλιάς στη Θράκη και είχε τέσσερα άλογα που τάιζε με ανθρώπινες σάρκες κάνοντας τα έτσι πολύ άγρια. Ο Ηρακλής νίκησε το στρατό του, πέταξε τον Διομήδη στα άλογα του που τον κατασπάραξαν και μετά δάμασε τα άλογα τα οποία μετάφερε στην Αργολίδα όπου αφιερώθηκαν στην Ήρα.

Ο ¶θλος αυτός θεωρείται ότι αναφέρεται στον Σκορπιό. Οι λόγοι είναι ότι ο Διομήδης ήταν γιος του ¶ρη (παραδοσιακός κυβερνήτης του Σκορπιού), το συγκεκριμένο ζώδιο συνδέεται με το θάνατο, τη βία, την τυραννία κλπ (αν και προσωπικά τα θεωρώ υπερβολές όλα αυτά) αλλά κυρίως ο θάνατος του Διομήδη από τα ίδια του τα άλογα (τα οποία ήταν προέκταση του εαυτού του) φαίνεται να συμβολίζει το θάνατο του κατώτερου εαυτού για να αναγεννηθεί ο ανώτερος.

Η συσχέτιση με τον Σκορπιό δεν είναι άσχημη αλλά ας υποθέσουμε ότι εγώ θέλω να συσχετίσω αυτόν τον ¶θλο με τον Τοξότη. Ο Ηρακλής ήρθε αντιμέτωπος με το δίπολο άνθρωπος – άλογο, το κλασσικό αρχέτυπο του άγριου κένταυρου – Τοξότη. Τελικά το μυαλό (άνθρωπος) υποτάχθηκε (φαγώθηκε) από την φυσική δύναμη (άλογο) ώστε η τελευταία να γίνει δεκτική στην καθοδήγηση του ήρωα – Ηρακλή που την οδήγησε σε έναν ανώτερο προορισμό.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι θέλω να συσχετίσω τον ¶θλο με τον Αιγόκερο. Μα ο Διομήδης είναι το κλασσικό αρχέτυπο του αυταρχικού άρχοντα Κρόνου που τρώει τις σάρκες των παιδιών του (εδώ δίνει τις σάρκες των υπηκόων του στα άλογα του) για να διατηρήσει την εξουσία του.

Ίσως αν δοκιμάζαμε τον Κριό; Μα φυσικά οι θράκες ήταν γνωστός πολεμικός λαός και ο βασιλιάς τους Διομήδης ήταν γιος του ¶ρη που μετάτρεψε τα άλογα του σε ανθρωπόφαγα τέρατα εκδηλώνοντας τα πιο πρωτόγονα ένστικτα για να είναι πιο αποτελεσματικά στον πόλεμο. Ένας τυπικός Κριός.

Τι θα λέγατε για το Ζυγό; Βέβαια, αφού τα άλογα έφαγαν το Διομήδη αποδίδοντας δικαιοσύνη. Έτσι ο Ηρακλής δίνοντας τον Διομήδη σαν τροφή στα άλογα του και στη συνέχεια δαμάζοντάς τα, επανέφερε τα πράγματα σε ισορροπία σαν τυπικός Ζυγός.

Φαντάζομαι από τα παραπάνω είναι κατανοητό τι θέλω να πω. Ίσως να σου φαίνονται υπερβολικά τα παραδείγματα αλλά όταν για μια φράση του Ομήρου «έτσι είναι ο νους των ανθρώπων, όπως τον οδηγεί κάθε ημέρα ο πατέρας των Θεών»! η οποία μπορεί να έχει χιλιάδες ερμηνείες εσύ μου λες ότι δείχνει το δόγμα της Αστρολογίας, νομίζω ότι κι εγώ δικαιούμαι ελεύθερο πεδίο ερμηνείας.

[Κώστας]

¶στοχο το μήνυμά σου, στο μεγαλύτερο μέρος τουλάχιστον. Πριν απαντήσω θέλω να σε ρωτήσω κάτι από περιέργεια?

Λες ότι τουλάχιστον συμφωνούμε στο ότι τα Έπη είναι όντως αλληγορικά!

Γι'αυτό άλλωστε τονίζεις ότι δεν χρειάζεται να το επαναλαμβάνω. Αφού λοιπόν συμφωνείς μπορείς να μου πεις πού εντοπίζεις προσωπικά την αλληγορική διάσταση των Επών? Σε ποιά στοιχεία, χωρία, τομείς κτλ?

[Atrapos]

Αυτό που έχω γράψει είναι ότι τόσο πλούσια έργα έχουν πολλά επίπεδα ερμηνειών, ότι δεν έχω αμφισβητήσει την αλληγορική τους διάσταση και γενικά δεν έχω αποκλείσει κανένα ενδεχόμενο.

Φοβάμαι όμως ότι δεν έχει νόημα να συνεχιστεί η κουβέντα. Ήδη έχω γράψει πολλά, μάλλον περισσότερα απΆ όσα θα έπρεπε. Τώρα μου ζητάς να σου κάνω ανάλυση στα Ομηρικά Έπη ενώ υποτίθεται στο θέμα αυτό θα μιλάγαμε για το δικό σου βιβλίο. Στο έχω ξαναγράψει ότι εσύ οφείλεις να παρουσιάσεις τα επιχειρήματα για τις θέσεις που υποστηρίζεις.

Κώστα, αν έχεις να πεις κάτι συγκεκριμένο για την αστρολογία στον Όμηρο να το συζητήσουμε αλλιώς ας το αφήσουμε καλύτερα. Και σε παρακαλώ απέφευγε χαρακτηρισμούς σχετικά με άστοχα μηνύματα, out, έλλειψη focus κλπ γιατί δεν χρειάζεται να χαλάσουμε τις καρδιές μας.

[Κώστας]

Δέχεσαι πολλά επίπεδα ερμηνειών (χωρίς να γνωρίζεις ή να πιθανολογείς ποιά είναι αυτά) αρνείσαι όμως επίμονα το αστρολογικό κομμάτι των Μύθων...

Χαρακτηρισμούς και επικριτικά σχόλια ξεκίνησες εσύ φίλε μου λέγοντας παραπάνω από μία φορές φράσεις τύπου «είναι αστείο να μιλάμε για αστρολογικές αλληγορίες στον Όμηρο....», «με ενοχλεί το τάδε και το δείνα στα μηνύματά σου....», «επαναλαμβάνεσαι, κουραζόμαστε...και βαριέμαι», «να μιλήσουμε με επιχειρήματα και όχι για χαμένες Ατλαντίδες....» και λοιπά.

Τα δικά μου επικριτικά σχόλια οφείλονται στο γεγονός ότι στα μηνύματά μου βλέπω ότι διάβασες μονάχα αυτό που ήθελες να διαβάσεις.

Σχολιάζεις ότι «λέω τα ίδια και τα ίδια» τη στιγμή που έχω παραθέσει ένα πλήθος χρήσιμων και σχετικών με το θέμα πληροφοριών.

«όταν για μια φράση του Ομήρου «έτσι είναι ο νους των ανθρώπων, όπως τον οδηγεί κάθε ημέρα ο πατέρας των Θεών»! η οποία μπορεί να έχει χιλιάδες ερμηνείες εσύ μου λες ότι δείχνει το δόγμα της Αστρολογίας, νομίζω ότι κι εγώ δικαιούμαι ελεύθερο πεδίο ερμηνείας».

Αυτό είναι και το πιο ενδεικτικό παράδειγμα του ότι ΔΕΝ διαβάζεις όσα γράφω μέχρι στιγμής. Την ερμηνεία αυτή την έδωσε ο σκεπτικιστής και επικριτής της Αστρολογίας Σέξτος Εμπειρικός (2ος αι. μ.Χ) και ΟΧΙ εγώ, ο οποίος συσχέτισε τον γνωστό αφορισμό του Ομήρου με το βασικό δόγμα της Αστρολογίας, «λαμβάνοντας ως δεδομένη την υπόθεση ότι τα επίγεια έχουν σχέση ομοιοπάθειας με τα ουράνια και ανάλογα με τις απορροές εκείνων αλλάζουν κάθε φορά και ετούτα». Η άμεση συσχέτιση που κάνει αποδεικνύει ότι ο Όμηρος είχε οπωσδήποτε ερμηνευτεί στα αρχαία χρόνια και από αστρολογικής πλευράς.

Επιμένεις να λες ότι γενικολογώ περί της αλληγορικής ερμηνείας στον Όμηρο η οποία δεν έχει καμία σχέση με το αστρολογικό κομμάτι, παρ’όλο που έχω ήδη αναφερθεί τουλάχιστον δύο φορές στις αστρολογικές αλληγορίες στον Όμηρο του Νεοπλατωνικού Πορφυρίου (4ος αι. μ.Χ) -επαναλαμβάνω ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΛΛΗΓΟΡΙΕΣ- ο οποίος, ακολουθώντας την παράδοση των Νεοπυθαγορείων, τόνισε με μεγάλη βεβαιότητα τις μυστικές αστρολογικές γνώσεις του Ομήρου!

Εάν δεν τονίσω όλα αυτά δεν μπορώ να προχωρήσω παρακάτω για ευνόητους λόγους...διότι προσπαθώ να δείξω εδώ ότι οι αρχαίοι είχαν επιχειρήσει προ πολλού αυτό που επιχειρώ εγώ...Διότι εάν κάποιος δεν «ψηθεί» στο αλληγορικό πνεύμα των αρχαίων θα του είναι δύσκολο να ακολουθήσει, πόσο μάλλον να πειστεί, στις δικές μου αλληγορικές ερμηνείες. Δίχως λοιπόν το μέρος αυτό θα ήταν αδύνατη η πρόσβαση στο δεύτερο μέρος.

Μπορεί λοιπόν να είμαι αργός, βαρετός και κουραστικός για τους δικούς σου ρυθμούς όμως όπως ακριβώς το βιβλίο έχει συγκεκριμένη δομή και δεν πετάει από το Α στο Κ, έτσι και το θέμα αυτό χρειαζόταν μία εκτεταμένη εισαγωγή ώστε να γίνει κατανοητό το μέγεθος και η βαθύτητα των αλληγορικών ερμηνειών στους αρχαίους ποιητές, και πρώτιστα στον Όμηρο. Τολμώ να πω ότι η βιβλιογραφία που έχω βρει είναι σπουδαία σε ποσότητα και ποιότητα (αυτό μου το είπαν πρώτοι φιλόλογοι οι οποίοι παραδέχτηκαν πως δεν γνώριζαν σχεδόν τίποτα σε φιλολογικό επίπεδο για όλα αυτά). Και έκρινα χρήσιμο (αλλά και για λόγους διαφήμισης του βιβλίου βεβαίως-βεβαίως) να μεταφέρω την υπέροχη αυτή γνώση που συνέλεξα γύρω από τους αρχαίους Αλληγοριστές πριν περάσω στο επόμενο βήμα.

Τώρα εάν αυτή η βιβλιογραφία είναι είτε άγνωστη είτε κουραστική τότε δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’αυτό.

Έτσι το πρώτο μέρος της συζήτησης με αφήνει με μάλλον περισσότερες απορίες απΆ όσες είχα στην αρχή (αλήθεια τελικά ποια ήταν η θρησκεία των αρχαίων ελλήνων).

Πολυθεϊστική ήταν η θρησκεία τους, αν και το μονοθεϊστικό στοιχείο ήταν αρκετά έντονο σε θρησκευτικά κινήματα όπως το ορφικό....«εν-πανθεϊσμός» θα μπορούσε να περιγραφεί...με τους πολιούχους θεούς και δαίμονές τους και τα όλα τους....λατρεία όμως αφιερωμένη σε μία συγκεκριμένη Δωδεκάδα Ολύμπιων θεοτήτων δεν υπήρχε.


Σχετικά με τους άθλους του Ηρακλή: υπάρχουν συγκεκριμένα ερμηνευτικά «κλειδιά» που βοηθούν στον αποσυμβολισμό ενός αλληγορικού Μύθου. Τα σημάδια αυτά ενίοτε είναι κατάδηλα, ενίοτε όμως δυσκολεύουν και μπερδεύουν τον ερμηνευτή. Εξάλλου εάν ήταν όλα προφανή τότε θα είχαν αποσυμβολιστεί εύκολα και προ πολλού, χωρίς να υπάρχουν διαφωνίες σ’αυτό.

Ο Πλάνας αποδίδει τα «άλογα του Διομήδη» στον Σκορπιό, η Bailey όμως τα αποδίδει στον Κριό.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο εν λόγω άθλος δεν έχει καμία σχέση με το αρχέτυπο του Ζυγού που αναφέρεις, του Καρκίνου ή της Παρθένου.

Η αναφορά στον θεό ¶ρη όπως και η αγριότητα και το σκληρό ήθος του Διομήδη αποτελούν σημάδια που οδηγούν προς την κατεύθυνση είτε του Σκορπιού ή του Κριού. Η δική μου γνώμη κλίνει προς την περίπτωση του Σκορπιού.

«Ηλιακοί» είναι οι Ήρωες που ενεργοποιούν την «ηλιακή» τους φύση, αυτοί δηλαδή που νικούν και απαλάσσονται από την κατώτερη, άλογη φύση τους. Γι’αυτό και ο Θησέας συσχετίζεται συχνά με τον Ταύρο, διότι νίκησε τη ζωώδη, άλογη πλευρά του ζωδίου που συσχετίζει ο Μινώταυρος.

Ο Ηρακλής σε κάθε άθλο-μύηση καλείται να υπερνικήσει την κατώτερη πλευρά του κάθε ζωδίου, ουσιαστικά δηλαδή την κατώτερη πλευρά του ίδιου του εαυτού του. Νικώντας για παράδειγμα το λιοντάρι της Νεμέας καθυποτάσσει την ζωώδη και ανεξέλεγκτη φύση του Λέοντα.

Στα «Μήλα των Εσπερίδων»-Δίδυμοι (που κάποιοι αρχαίοι έλεγαν ότι συμβόλιζε την αλληγορική μύηση του Ηρακη στην Αστρονομία) ο ήρωας μαθαίνει να εξασκεί τη διάνοιά του και να μην εξαπατάται από τον δόλο των άλλων.

Στα «άλογα του θανάτου» του Διομήδη κλίνω προς την περίπτωση του Σκορπιού μιας και το ζώδιο αυτό συσχετίζεται με την έννοια της βίας και της αυτο-καταστροφής, γι’αυτό και περιγράφεται ο Διομήδης να κατασπαράσσεται από τα ίδια τα άλογά του, δηλαδή σαν ο ίδιος ο εαυτός να ξεσκίζει τις σάρκες του, στα πλαίσια της αρχετυπικής διαδικασίας θανάτου-μεταμόρφωσης του Σκορπιού.

Η παρουσία «αλόγων» δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάποια συσχέτιση με τον Τοξότη-Κένταυρο, του οποίου η περιπέτεια φαίνεται να είναι οι Στυμφαλίδες Όρνιθες που τόξευσε ο ήρωας.

Κώστα, αν έχεις να πεις κάτι συγκεκριμένο για την αστρολογία στον Όμηρο να το συζητήσουμε αλλιώς ας το αφήσουμε καλύτερα.

Τώρα με το ζόρι δεν γίνεται δουλειά...μου βγαίνει και η υδροχοίσια αντιδραστικότητα έτσι....θα πούμε πάντως πολλά ακόμα παρακάτω...από αύριο ή μεθαύριο....και τα σχόλιά σου σε ό,τι πούμε είναι καλοδεχούμενα...ελπίζω επίσης η συζήτηση να χρωματιστεί με την συμμετοχή και άλλων μελών!

[Atrapos]

Κώστα, όταν παραθέτεις μέσα σε εισαγωγικά κάτι που έχω γράψει εγώ θα πρέπει να το μεταφέρεις ακριβώς όπως το έγραψα. Είναι ανήθικη παραποίηση να το αλλάζεις και πιστεύω ότι δεν σου ταιριάζει. Ποτέ δεν έγραψα κάτι από αυτά που μου αποδίδεις. Καταλαβαίνω ότι δεν το έκανες επίτηδες αλλά μάλλον πάνω στη ροή της σκέψης σου. Ωστόσο άλλη φορά πρόσεχε το.

Επίσης να είσαι σίγουρος ότι διάβασα όσα έγραψες πολύ προσεχτικά. Τη σχετική ερμηνεία στη φράση του Ομήρου ξέρω ότι την έδωσε ο Σέξτος Εμπειρικός. Αλλά όταν το χρησιμοποιείς σαν επιχείρημα στην μεταξύ μας κουβέντα είναι σαν να το λες εσύ.

Βλέπω όμως ότι η συζήτηση δυστυχώς εξελίχθηκε σε προσωπική αντιπαράθεση, η οποία δεν κάνει καλό σε κανένα αφού και οι δύο έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε. Είναι βέβαια λυπηρό πόσο δύσκολο είναι να επικοινωνήσουν δύο άνθρωποι! Εγώ σου έγραψα τόσες φορές να αφήσεις τις αναφορές για τις αλληγορίες στον Όμηρο ώστε να προχωρήσουμε παρακάτω, εσύ μου ζήτησες να αρχίσω να γράφω εγώ για τις αλληγορίες στον Όμηρο. Νομίζω ότι δεν έχω να συνεισφέρω κάτι άλλο στο θέμα.

Έχεις τις ευχές μου για καλή επιτυχία στο βιβλίο σου και βεβαίως καλό μήνα.

[Κώστας]

Οκ, ας κλείσουμε μία κακή παρένθεση. Και η αντιπαράθεση καλή είναι -τι στο καλό, Έλληνες είμαστε, και με τέτοια πολυαστρία στο Κριάρι μάλιστα:bigsmile:- αρκεί βέβαια να μην γίνεται, όπως λες, προσωπικό το θέμα.

Έχω το χούι μερικές φορές να κάνω "μονόλογο" και αυτό καταλαβαίνω ότι κουράζει.

Καλό μήνα και σε εσένα και ελπίζω να ξανασυζητήσουμε κάποια στιγμή στο θέμα.

[Κώστας]

Και σ'ευχαριστώ για τις ευχές σου!

[Κώστας]

Ας ξαναδούμε εδώ πιο αναλυτικά κάτι που έγραψα στο πρώτο μήνυμα.

«Τι είναι αυτό που συνδέει και διαχωρίζει το θέμα των δύο γνωστών έργων του Ομήρου? Η μεν Ιλιάδα αποτέλεσε την συμβολική επιτομή της πολεμικής εποχής του Κριού, η δε Οδύσσεια την μεγαλειώδη προφητεία της επερχόμενης εποχής των Ιχθύων!

Αυτό πιθανόν να ακούγεται ως συμπέρασμα αυθαίρετο...μία ευφάνταστη θεωρία.

Ας το προσεγγίσουμε από άλλη οπτική ώστε να γίνω πιο εύκολα κατανοητός.

Έχει σημειωθεί σωστά από πλήθος μελετητών ότι η Παλαιά Διαθήκη συσχετίζεται με την παλαιά -τότε- πολεμική εποχή του Κριού, εποχή του σκληρού μωυσαϋκού νόμου και του πολεμικού βιβλικού Θεού, περιγράφοντας τη γεμάτη αγώνες και αίμα πορεία του Ισραήλ προς την ελευθερία από την Αίγυπτο, την οργάνωσή του που βασίστηκε στην νομοθεσία του Μωυσή (τον οποίο ο Michelangelo απεικονίζει με κέρατα κριού) και τους μετέπειτα νικηφόρους πολέμους του με γείτονες λαούς. Η δε Καινή Διαθήκη προοικονόμησε και συσχετίστηκε με την ανατέλλουσα τότε εποχή των Ιχθύων, εξου και ο «ιχθυακός θεός» Ιησούς Χριστός, το διαχρονικό δυτικό αρχέτυπο της διχιλιετίας των Ιχθύων, ο «αλιεύς ψυχών», το κωδικοποιημένο όνομα του οποίου χρησιμοποιούσανοι πρώτοι χριστιανοί ήταν ο Ι.Χ.Θ.Υ.Σ, ο ενσαρκωμένος θεός των θλίψεων, της αγάπης, της συγχώρεσης και της αυτοθυσίας.


Αυτό που επιχειρώ εγώ να δείξω είναι ότι οι ελληνομαθείς συγγραφείς και μεταφραστές των δύο Διαθηκών επηρεάστηκαν μεταξύ άλλων και από το αστρολογικό πνεύμα σύνθεσης των Ομηρικών Επών (ο ερευνητής Dennis Macdonald εύστοχα τόνισε ότι το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, το πρώτο έργο της Κ. Διαθήκης, σε πλήθος σημείων αντέγραψε εξώφθαλμα την Ομήρου Οδύσσεια). Και ότι όπως οι συγγραφείς των Διαθηκών έτσι και ο συγγραφέας (ή οι συγγραφείς) των Ομηρικών Επών φαίνεται να κατείχε την αστρονομική γνώση περί των μεγάλων Ζωδιακών Μηνών, όπως φαίνεται γενικώς να κατείχε ένα μεγάλο σύνολο από γνώσεις. Αυτό το τελευταίο τονίστηκε με έμφαση από όλους τους αρχαίους αλληγορικούς ερμηνευτές του Ομήρου, καθώς και από σύγχρονους ερευνητές όπως η Edna Lei (βλέπε «Η Μυστική Ιλιάδα», Florence & Kenneth Wood) η οποία θεώρησε την Ιλιάδα ως την μυστική χαρτογράφηση του αρχαίου ουρανού, συσχετίζοντας την πτώση της Τροίας με την μετάπτωση των Ισημεριών και τους ήρωες της Ιλιάδας με τους αστερισμούς του ουρανού (πχ. τον Αχιλλέα με τον λαμπρό Σείριο).

Η Lei όμως έσφαλλε στους αποσυμβολισμούς της διότι προσέγγισε το θέμα καθαρά αστρονομικά και όχι αστρολογικά, προσπερνώντας δηλαδή το γεγονός ότι ο Ποιητής απέδωσε στον κάθε Ήρωα συγκεκριμένο ήθος και συγκεκριμένα εξωτερικά και εσωτερικά χαρακτηριστικά! Όπως το ίδιο λάθος είχε κάνει και ο αναξαγόρειος φιλόσοφος Μητρόδωρος ο Λαμψακηνός, μαθητής και φίλος του Αναξαγόρα και δεινός αλληγορικός ερμηνευτής του Ομήρου, ο μόνος αρχαίος που φαίνεται να έφτασε κοντά στο πραγματικό νόημα των ηρώων της Ιλιάδας. Ο Μητρόδωρος δίδασκε ότι «ο Αγαμέμνων συμβολίζει τον αιθέρα, ο Αχιλλέας τον ήλιο, ο Έκτορας την σελήνη, η Ελένη τη γη, ο Πάρις τον αέρα και ούτω καθεξής», εκπληκτικό χωρίο που διασώθηκε χάρη στον Φιλόδημο! Ο Μητρόδωρος φαίνεται να προσέγγισε την Ιλιάδα μονάχα από την πλευρά της φυσικής φιλοσοφίας, ερμηνεία που δεν ήταν εσφαλμένη, ήταν όμως ατελής, διότι μάλλον δεν αναγνώρισε το αστρολογικό υπόβαθρο της ομηρικής μυθοπλασίας.


Για να δούμε όμως, ποιά είναι τα κεντρικά θέματα των δύο Επών?

Ιλιάδα (εποχή του Κριού): Ένα εκτεταμένο επεισόδιο πολλών ημερών από το δέκατο και τελευταίο έτος του Τρωικού Πολέμου. Η Ιλιάδα γράφτηκε μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν το τέλος της εποχής του Κριού γι’αυτό και περιγράφει το τελευταίο έτος του Τρωικού Πολέμου, δηλαδή το τελευταίο στάδιο της εποχής του Κριού.

Οδύσσεια (εποχή των Ιχθύων): Ο νόστος του μοναχικού ήρωα, οι δεκαετείς θαλάσσιες περιπλανήσεις και οι δοκιμασίες που του έστειλε ο θεός Ποσειδώνας.

Από τη μία λοιπόν η Ιλιάδα...Κεντρικό της θέμα είναι η σύγκρουση δύο μεγάλων εγωισμών, του Αχιλλέα με τον Αγαμέμνονα, ο μεγάλος θυμός του πρώτου καθώς και οι πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ Αχαιών και Τρώων κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους του Τρωικού Πολέμου. Πρόκειται για έπος αμιγώς «αρσενικό», «άρειο» που τραγουδάει τον Πόλεμο και ξεκινάει με τη λέξη «Μήνιν», δηλαδή την «Οργή», τον «Μεγάλο Θυμό»! Και όπως εύστοχα σημειώνει ο φιλόλογος και μεταφραστής των Επών Δ. Μαρωνίτης «η Ιλιάδα είναι έπος σκληρό και ακατάδεκτο, που δεν σαγηνεύει τον ακροατή, όπως η αγαπησιάρα Οδύσσεια».
Η μαγική Οδύσσεια από την άλλη αποτελεί το βασίλειο του φανταστικού μιας και εδώ ζωντανεύουν τα ονειρικότερα και εφιαλτικότερα πλάσματα της Φαντασίας! Εδώ οι δοξασμένοι ήρωες της Ιλιάδας, με πρώτο τον πολύπαθο Οδυσσέα, κακοπαθαίνουν και εξαφανίζονται στις θάλασσες, κυριολεκτικά σταγόνες στον απέραντο Ωκεανό και στο έλεος του Ποσειδώνα, συνειδητοποιώντας τη μικρότητά του απέναντι στους Θεούς και τη Φύση, γνωρίζοντας τα πιο αλλόκοτα πλάσματα, τα φοβερότερα τέρατα αλλά και τους ειδυλλιακότερους παραδείσους! Η αιώνια Οδύσσεια λοιπόν...μυστηριακή, απατηλή και πανούργα! Το «θηλυκό» στοιχείο του έπους είναι τόσο έντονο (Αθηνά, Πηνελόπη, Καλυψώ, Κίρκη, Σειρήνες, Ναυσικά, Αρήτη), ώστε βικτωριανοί συγγραφείς είχαν προτείνει μέχρι και ότι ο συγγραφέας της Οδύσσειας ήταν γυναίκα! Το δε πολεμικό στοιχείο εδώ έχει περιοριστεί αισθητά δίνοντάς τη θέση του στην ευφυϊα και τον δόλο, καθώς παντού κυριαρχεί το ιχθυακό στοιχείο της μυστικότητας (μυστικό ταξίδι Τηλέμαχου στην Σπάρτη, μυστικό σχέδιο μνηστήρων εξόντωσης του Τηλέμαχου, μυστικές ενέργειες Πηνελόπης για να αποφύγει τον γάμο, μυστική επιστροφή Οδυσσέα στην Ιθάκη, μυστικός τρόπος δράσης του Οδυσσέα πριν αποκαλυφθεί).

Ας μην πω όμως άλλα πάνω σε αυτό...μην πω δηλαδή και τα πάντα απ’όσα γράφονται στο βιβλίο περί του συγκεκριμένου θέματος. Του οποίου βιβλίου το δεύτερο μέρος προτείνει τον ζωδιακό αποσυμβολισμό των ηρώων της Ιλιάδας. Πριν πάμε όμως εκεί καλό είναι να τονιστούν κάποια σημεία.

Οι αστρολογικές αλληγορίες της Ιλιάδας παραδόθηκαν κατά τη διάρκεια της πολεμικής εποχής του Κριού. Κατά συνέπεια το κάθε ζωδιακό πρότυπο αποτελεί μία «άρεια ενσάρκωση», γι’αυτό και ο Όμηρος περιγράφει ιδεώδεις πολεμιστές. Μεταγενέστερα αλληγορικά κείμενα περιέγραψαν ζωδιακά πρότυπα υπό διαφορετικό κοινωνικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο.
Για παράδειγμα οι 12 Μαθητές του Ιησού στην Καινή Διαθήκη περιγράφηκαν υπό το πρίσμα της ανατέλλουσας Εποχής των Ιχθύων. Η δωδεκάδα των Μαθητών αποτέλεσε αναφορά στα 12 ζώδια -όπως και ο Ιησούς βέβαια είναι, μεταξύ άλλων, το χριστιανικό σύμβολο του Ηλίου (ο Ματθίας αντικατέστησε τον Ιούδα ώστε ο αριθμός τους να ξαναγίνει 12). Αυτό φαίνεται από διάφορα στοιχεία και αναφορές. Για παράδειγμα ο ¶γιος Αυγουστίνος είχε συσχετίσει τους 12 Αποστόλους με τους 12 ηλιακούς μήνες του έτους, ο αιδεσιμότατος Bede είχε προτείνει τα 12 ζώδια να πάρουν τα ονόματα των 12 Αποστόλων, ενώ το αστρονομικό ρολόι της Πράγας αναπαριστά μεταξύ άλλων τα δώδεκα ζώδια και τους δώδεκα Αποστόλους. Ωστόσο είναι αρκετά δύσκολο να βρεθεί η σωστή αντιστοιχία Ζωδίων-Μαθητών (στο διαδίκτυο κυκλοφορούν τουλάχιστον τρεις διαφορετικές εκδοχές) διότι λόγω της λογοκρισίας που υπέστησαν τα Ευαγγέλια μας έχουν παραδοθεί ελάχιστες πληροφορίες για την ζωή και τον χαρακτήρα του καθενός (τα περισσότερα «απόκρυφα» έχουν προ πολλού εξαφανιστεί).

Στην περίπτωση της Ιλιάδας ο Όμηρος δεν αναφέρεται σε 12 μονάχα ήρωες. Προφανώς ο πόλεμος είναι φαινόμενο πολυπληθές και εξάλλου έτσι οι αλληγορίες του θα ήταν προφανείς στους αναγνώστες και ερμηνευτές του. Στην Οδύσσεια για παράδειγμα οι περιπέτειες του Οδυσσέα ναι μεν είναι δώδεκα όμως πουθενά ο Όμηρος δεν αναφέρει τον ακριβή αριθμό τους. Στην δε Ιλιάδα μπορεί να γίνεται ονομαστική αναφορά σε δεκάδες ήρωες όμως ο αριθμός των σημαντικών ηρώων-πρωταγωνιστών είναι περιορισμένος. Και για τους ήρωες αυτούς είμαι προσωπικά πεπεισμένος ότι επινοήθηκαν από τον Όμηρο και ως ζωδιακά πρότυπα.

Υπάρχει πάντως ένα ενδεχόμενο κάποιοι ήρωες να αντιστοιχούν και σε μη-ζωδιακούς αστερισμούς, κάτι αντίστοιχο δηλαδή με αυτό που πρότεινε η Edna Lei η οποία θεώρησε ότι τα 45 συντάγματα που κατονομάζει ο Όμηρος (29 των Αχαιών και 16 των Τρώων) να αλληγορούσαν ένα σύνολο 45 αστερισμών. Ο Πτολεμαίος αρκετούς αιώνες αργότερα είχε κατονομάσει συνολικά 48 στον αριθμό αστερισμούς άρα δεν αποκλείεται στην εποχή του Ομήρου να ήταν γνωστοί οι 45 και οι υπόλοιποι τρεις να εντοπίστηκαν ή να διαχωρίστηκαν μεταγενέστερα.

Ας δούμε λοιπόν παρακάτω με ποιόν τρόπο ο Όμηρος κωδικοποίησε τα γενικά, αρχετυπικά χαρακτηριστικά του κάθε Ζωδίου!