AIDS: Μάστιγα και τιμωρία;

[Maroulita]

Σίγουρα δεν αφήνεται στην άκρη η ατομική ευθύνη του καθενός από εμάς, αλλά για να μπορέσει ο καθένας μας να αφυπνιστεί και να "δράσει" με τον όποιο τρόπο, πρέπει να δίνεται συνεχώς το ερέθισμα. Γιατί όπως και να το κάνουμε και για να είμαστε ρεαλιστές, πολλές φορές "αποκοιμιόμαστε" και ακόμα πιο πολλές φορές πέφτουμε σε λύθαργο, οπότε πάντα πρέπει να υπάρχει κάτι ή κάποιος που να μας τσιγκλά. Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο μόνο όταν υπάρχει πομπός και δέκτης και αναμφισβήτητα το μήνυμα. Είναι καθαρά διαλεκτική η σχέση.

Εχω την άποψη ότι το κατά πόσο "ανοιχτή" είναι η πόρτα του μυαλού, της καρδιάς και της ψυχής μας είναι κυρίως θέμα παιδείας, καλλιέργειας και πολιτισμού. Συνεπώς, διαφωνώ ότι με το να θίγουμε αυτό το θέμα είναι σαν να βολευόμαστε και να αποδίδουμε αλλού τη συμπεριφορά μας. Η συμπεριφορά μας διαμορφώνεται από όλους τους φορείς παιδείας, οπότε η όποια αλλοτρίωση υπάρχει από τα ίδια τα ανθρωπιστικά μας ιδεώδη είναι καθαρά θέμα παιδείας.

Εμείς δημιουργήσαμε τα πράγματα έτσι όπως είναι.
Εχουμε την ελευθερία των επιλογών. Αν σήμερα θελήσουμε να μπεί ένα τέλος, στην πείνα, στην περιθωριοποίηση των αρρώστων και σε ό,τι άλλο, αυτό θα γίνει.

Βρισκόμαστε ΟΛΟΙ στην ριζική αιτία των συνθηκών που υπάρχουν, οι οποίες δημιουργουν τον περιθωριωποιημένο ασθενή, τον ληστή, τον πεινασμένο.
Ας δηλώσουμε έμπρακτα ότι έχουμε επίγνωση για το μερίδιο ευθύνης μας. Από σήμερα. Από Τώρα.

Μ' αρέσει αυτός ο ιδεαλισμός, τον συμμερίζομαι κι εγώ. Η ατομική ευθύνη του καθενός μας είναι το πρωτεύον. Αλλά πρέπει να είμαστε και λίγο ρεαλιστές, γιατί δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά και το τί πρέπει να κάνουν τα συλλογικά όργανα και φορείς.

[Yolanda]

. Γιατί όπως και να το κάνουμε και για να είμαστε ρεαλιστές, πολλές φορές "αποκοιμιόμαστε" και ακόμα πιο πολλές φορές πέφτουμε σε λύθαργο, οπότε πάντα πρέπει να υπάρχει κάτι ή κάποιος που να μας τσιγκλά.

Μ' αρέσει αυτός ο ιδεαλισμός, τον συμμερίζομαι κι εγώ. Η ατομική ευθύνη του καθενός μας είναι το πρωτεύον. Αλλά πρέπει να είμαστε και λίγο ρεαλιστές, γιατί δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά και το τί πρέπει να κάνουν τα συλλογικά όργανα καιφορείς.

Να μας τσιγκλά? Δεν θα ήταν αρκετό το συνταρακτικό αίσθημα της συμπόνοιας και το ανεπτυγμένο αίσθημα προσωπικής ευθύνης να μας τσιγκλίσει? Θέλουμε κάποιον έξω απο εμάς να μας τσιγκλάει? Γι αυτό ο κόσμος μας είναι έτσι όπως είναι.
Γιατί μεταθέτουμε την βελτίωση του κόσμου μας, έξω απο εμάς. Οταν δεν προχωράει κάτι, το ρίχνουμε σε αυτόν που ξέχασε να έρθει να μας τσιγκλίσει!
Γιατί πάντα κάποιος άλλος θα είναι αρμοδιότερος απο εμάς για να βελτιώσει τον δικό μας κόσμο

Μας έχουν διδάξει πως τα πάντα είναι περιστασιακά και πως τα πάντα εξαρτώνται απο κάτι, στο οποίο εμείς δεν έχουμε λόγο. Αυτό είναι λάθος!
'Εφτασε η ώρα να αλλάξουμε ριζικά το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας
'Εφτασε η ώρα να αναδυθούμε από τις μικρότητες των καθημερινών
δραμάτων και γεγονότων και να
αρχίσουμε να συνδεόμαστε με το υψηλότερο
δράμα που συντελείται!

"Αυτός ο ιδεαλισμός σας αρέσει και τον συμμερίζεστε". Πώς?

Το τι πρέπει να κάνουν τα συλλογικά όργανα και οι φορείς είναι δική τους δουλειά.
Η δική μας δουλειά είναι που πρέπει να μας ενδιαφέρει, να μας απορροφά ολοκληρωτικά και όταν συμβαίνει αυτό με Επίγνωση του ρόλου μας πάνω στη γή, αποκλείεται να πέσουμε στο λήθαργο.
Μπορεί να μη φτάνει ΜΟΝΟ η προσωπική μας προσπάθεια όπως λέτε (αν και η προσωπική μου φιλοσοφία αντιτίθεται), όμως ας την δώσουμε. Ας δώσουμε το μερτικό μας τουλάχιστον.
Διότι αν ρεαλισμός (που τόσο τον επικαλείστε) είναι το να βλέπει κανείς τα πράγματα όπως έχουν, συνειδησιακή οκνηρία είναι το να επαναπαύεται στον τίτλο του "ρεαλιστή" και
Ανθρωπισμός, είναι το σύνολο των επιλογών και δράσεων του Ανθρώπου να αλλάξει με επιμονή και μόχθο τα πράγματα που πληγώνουν την ατομική και συλλογικη συνείδηση.

Θέλω να ζητήσω συγνώμη, εάν η συζήτηση ξέφυγε απο το θέμα του θρέντ.
Ομως εξακολουθώ να ρωτώ: Ποιός θα αγκάλιαζε έναν οροθετικο σήμερα?
Ποιός θα έκανε δεσμό μαζί του? Ποιός θα τον φιλοξενούσε?
Καταλάβατε? ε?
Τίνος δουλειά είναι να ξεπεραστούν αυτοί οι φόβοι?

[Maroulita]

Μάλλον δεν έγινα κατανοητή. Η μόνη μου ουσιαστική αντίρρηση ήταν ότι το γεγονός ότι η στάση που ο καθένας μας έχει είναι καθαρά θέμα παιδείας και αυτό δε δηλώνει βόλεμα όταν το αναφέρουμε. Γιατί ακόμα και το αίσθημα της προσωπικής ευθύνης που αναφέρετε καλλιεργείται. Κατά τα άλλα, αυτό που τόνισα -χωρίς να υποβιβάζω την ατομική μας ευθύνη- είναι ότι για να υπάρξει αποτέλεσμα, πρέπει να υπάρξει συλλογικότητα και χρειάζονται και οι φορείς.

Για πείτε μου αν σε σχολική τάξη έχει πραγματοποιηθεί ποτέ μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, αν ένα 17χρόνο παιδί π.χ. γνωρίζει τις σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες, αν γνωρίζει τι σημαίνει Σύνδρομο Ανοσολογικής Ανεπάρκειας και οροθετικό άτομο, αν γνωρίζει τα συμπτώματα και το πώς πραγματικά μεταδίδεται. Ποιος θα του τα πει αυτά; Πώς να τα μάθει αυτά για να μην κάνει λάθη, αλλά και για να μην φοβηθεί και να μην αποκτήσει ρατσιστική συμπεριφορά; Γιατί όπως και να το κάνουμε και για να είμαστε ειλικρινείς όλοι μας φοβόμαστε, φοβόμαστε αυτό που δεν ξέρουμε. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα ΜΜΕ και υπάρχει μία κάποια ενημέρωση.

Το θέμα για μένα δεν είναι απλά να νιώσουμε συμπόνοια. Αυτή η λέξη με παραπέμπει στον οίκτο και την λύπηση και δε νομίζω πως οι άνθρωποι που ταλαιπωρούνται από αυτήν την ασθένεια (αλλά και οποιαδήποτε άλλη τόσο σοβαρή) το αξίζουν αυτό. Το θέμα είναι να ξέρουμε, να μαθαίνουμε, να ενημερωνόμαστε. Αλλά και αν τυχόν κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου και δεν μπορούμε από μόνοι μας να αφυπνιστούμε, ναι να μας τσιγκλίσουν αυτοί που δεν κοιμούνται. Τόσο κακό είναι αυτό; Πιστεύω ότι προσφέρεται μεγάλο καλό έτσι.

"Αυτός ο ιδεαλισμός σας αρέσει και τον συμμερίζεστε". Πώς?

Το τι πρέπει να κάνουν τα συλλογικά όργανα και οι φορείς είναι δική τους δουλειά.
Η δική μας δουλειά είναι που πρέπει να μας ενδιαφέρει, να μας απορροφά ολοκληρωτικά και όταν συμβαίνει αυτό με Επίγνωση του ρόλου μας πάνω στη γή, αποκλείεται να πέσουμε στο λήθαργο.
Μπορεί να μη φτάνει ΜΟΝΟ η προσωπική μας προσπάθεια όπως λέτε (αν και η προσωπική μου φιλοσοφία αντιτίθεται), όμως ας την δώσουμε. Ας δώσουμε το μερτικό μας τουλάχιστον.
Διότι αν ρεαλισμός (που τόσο τον επικαλείστε) είναι το να βλέπει κανείς τα πράγματα όπως έχουν, συνειδησιακή οκνηρία είναι το να επαναπαύεται στον τίτλο του "ρεαλιστή" και
Ανθρωπισμός, είναι το σύνολο των επιλογών και δράσεων του Ανθρώπου να αλλάξει με επιμονή και μόχθο τα πράγματα που πληγώνουν την ατομική και συλλογικη συνείδηση.

Θέλετε να σας πω εγώ πώς τον συμμερίζομαι; Πρώτα απ’ όλα είμαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου και στους άλλους, με ανοιχτά μάτια και αυτιά προς όλα και όλους. Και δεν τσιγκουνεύομαι των συναισθημάτων μου. Φτάνουν αυτά ή θέλετε κι άλλα; Συνειδησιακά οκνηρή δεν είμαι -όχι τουλάχιστον στο ποσοστό που μου καταλογίζετε- και προσπαθώ με τον τρόπο μου να κρατιέμαι ξύπνια. Πιστεύετε πως γενικά κάτι τέτοιο είναι εύκολο; Γιατί ναι, όλα στον κόσμο των ιδεών και των λόγων είναι εύκολα, αλλά στην πράξη πείτε μου τί γίνεται…

[Yolanda]

Γιατί ναι, όλα στον κόσμο των ιδεών και των λόγων είναι εύκολα, αλλά στην πράξη πείτε μου τί γίνεται…

Συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Γι αυτό και έκανα το αρχικό πόστ, αναρωτώμενη, πόσοι από εμάς που δηλώσαμε τόσο ωραία λόγια για το θέμα του θρέντ, περνάμε στην πράξη αποδεχόμενοι δίχως όρους τους οροθετικούς και τι θα κάνουμε σε περίπτωση που θα βρεθούμε κοντά τους? Ας μην μιλήσω για την περίπτωση να πάμε να τους συναντήσουμε το "Κέντρο Ζωής" όπου βρίσκονται όσοι εξ αυτών είναι σε δυσμενέστερη οικογενειακή και οικονομική κατάσταση απο τους υπόλοιπους.


σσ. Η συμπόνοια, συν+πονώ, όπως δείχνει το πρώτο συνθετικό της λέξης, δεν υποβιβάζει τον συμπονούμενο σε "θύμα" ώστε να προκύπτουν αισθήματα οίκτου.
Είναι μεγαλειώδες συναισθημα.

[aries engineer]

TΟ ΑΙDS ανακαλύφθηκε για να κληρονομήσουν οι λεσ... τον κοσμό!!!λίγο κυνικό,παραυτα δεν πιστεύω οτι απέχει πολύ απο την πραγματικότητα.....

[Maroulita]

Συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Γι αυτό και έκανα το αρχικό πόστ, αναρωτώμενη, πόσοι από εμάς που δηλώσαμε τόσο ωραία λόγια για το θέμα του θρέντ, περνάμε στην πράξη αποδεχόμενοι δίχως όρους τους οροθετικούς και τι θα κάνουμε σε περίπτωση που θα βρεθούμε κοντά τους? Ας μην μιλήσω για την περίπτωση να πάμε να τους συναντήσουμε το "Κέντρο Ζωής" όπου βρίσκονται όσοι εξ αυτών είναι σε δυσμενέστερη οικογενειακή και οικονομική κατάσταση απο τους υπόλοιπους.

σσ. Η συμπόνοια, συν+πονώ, όπως δείχνει το πρώτο συνθετικό της λέξης, δεν υποβιβάζει τον συμπονούμενο σε "θύμα" ώστε να προκύπτουν αισθήματα οίκτου.
Είναι μεγαλειώδες συναισθημα.

Δίκιο έχετε ως προς τη σημασία της λέξης, απλά προσωπικά της έχω δώσει αρνητικό φορτίο και αποφεύγω να τη χρησιμοποιώ σαν λέξη. Βέβαια η ίδια η πράξη μετρά, εδώ που τα λέμε...

Τώρα ως προς αυτά που αναρωτηθήκατε... πραγματικά φαίνεται σαν να είναι δύσκολο κανείς να απαντήσει, γιατί η θεωρία απέχει από την πράξη μακράν... Να σας πω την αλήθεια, επειδή προσωπικά δε μου έχει τύχει, παραδέχομαι ότι θα αισθανόμουν μία αμηχανία. Και αυτή η αμηχανία δεν πηγάζει από οίκτο, περιφρόνηση ή ό,τι άλλο, αλλά επειδή πραγματικά δεν ξέρω τί θα έπρεπε εκείνη την ώρα να πω ή να κάνω, για να μη θίξω την προσωπικότητα και την κατάστασή του. Πραγματικά δεν ξέρω...

TΟ ΑΙDS ανακαλύφθηκε για να κληρονομήσουν οι λεσ... τον κοσμό!!!λίγο κυνικό,παραυτα δεν πιστεύω οτι απέχει πολύ απο την πραγματικότητα.....

Τί εννοείς βρε aries engineer; :weird: Θα μπορούσες να μας το αναπτύξεις;

[Alien1]

TΟ ΑΙDS ανακαλύφθηκε για να κληρονομήσουν οι λεσ... τον κοσμό!!!λίγο κυνικό,παραυτα δεν πιστεύω οτι απέχει πολύ απο την πραγματικότητα.....

Χεχεχεχεχε :bigsmile:

The Αttack of the lesbians
με υποτιτλο "Τhey spread the disease to inherit earth"

Re συ καλη ιδεα για Β-movie
Α ρε μα ποιος ειμαι, κατι ιδεες τρομερες που μου ερχονται ωρες ωρες

Α ναι sorry η βασικη ιδεα δικια σου ητανε

[friary]

Θα παρακαλούσα να μην ξεφεύγαμε από το θέμα. Το να αναπτύσουμε σενάρια είναι διασκεδαστικό, αλλά όταν γίνονται πάνω σε μια σοβαρή συζήτηση ανάμεσα σε ανθρώπους που πραγματικά βιώνουν πόνο με τον πόνο των άλλων ανθρώπων, δεν είναι τιμητικό γι' αυτούς. Τώρα αν το γυναικείο φύλο τείνει να επικρατήσει γενετικά, αυτό δεν καθιστά τις γυναίκες ομοφυλόφιλες. Και όπως είναι γνωστό αγαπητή aries engineer, το AIDS δεν κοιτά φύλο.

Πέραν τούτου, αγαπητή Yolanda, χίλια δίκια έχεις, αλλά κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του προτεραιότητες και κάνει τις επιλογές του στη ζωή. Πάντα σ' αυτόν τον κόσμο που ζούμε υπήρχε και θα υπάρχει πόνος, βία, θάνατος, αδιαφορία, έγκλημα με ή χωρίς τιμωρία. Ο καθε ένας ιεραρχεί τις προτεραιότητές του στη ζωή και πορεύεται ανάλογα. Αλλος με στόχο, άλλος χωρίς, άλλος κατα τύχη, άλλος με πρόγραμμα. Κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει κανέναν ούτε να ευαισθητοποιηθεί, ούτε να πάει να αγκαλιάσει τους πεινασμένους, άρρωστους και αδικημένους αυτής της ζωής. Επειδή το AIDS είναι μια ασθένεια που προκαλείται με την σεξουαλική επαφή, δεν σημαίνει πως πρέπει να δίνουμε μεγαλύτερη δραματικότητα, από ότι σε κάποια άλλη ασθένεια ή άλυτο πρόβλημα ζωής. Με αυτή την προοπτική, θα έπρεπε να διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για την πείνα και την ανέχεια στον 3ο Κόσμο,για τους Πολέμους, για τον αιματοκυλισμένο θρησκευτικό φανατισμό, για τον κοινωνικό, φυλετικό ρατσισμό, για τις απαράδεκτες συνθήκες στις οποίες όχι μόνο υποχρεούμαστε να ζούμε αλλά γινόμαστε κοινωνοί και συμμέτοχοι.
Και που είναι η αγκαλιά που δίνουμε στα ορφανά και εγκαταλειμμένα παιδιά, στους ηλικιωμένους, στους Καρκινοπαθείς που τρέχουν συνέχεια στα νοσοκομεία και γενικά σε άνθρωπους που υποφέρουν.
Το θέμα της συμπόνιας είναι γενικό και αφορά όλους όσους υποφέρουν. Και η αντιμετώπισή του απο κάθε ανθρώπινη ψυχή είναι προσωπικό θέμα του καθενός. Δεν έχουν έρθει όλοι οι άνθρωποι για να προσφέρουν. Αυτοί που έχουν και μπορούν να δώσουν αγάπη στον πλησίον οποιοδήποτε κι αν είναι το πρόβλημά του και το κάνουν έμπρακτα είναι ευλογημένοι. Δεν μπορούμε όμως να εκβιάσουμε κανέναν να δώσει κάτι που δεν μπορεί ή δεν θέλει. Τι λες?

[Yolanda]

Πέραν τούτου, αγαπητή Yolanda, χίλια δίκια έχεις, αλλά κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του προτεραιότητες και κάνει τις επιλογές του στη ζωή. Πάντα σ' αυτόν τον κόσμο που ζούμε υπήρχε και θα υπάρχει πόνος, βία, θάνατος, αδιαφορία, έγκλημα με ή χωρίς τιμωρία. Ο καθε ένας ιεραρχεί τις προτεραιότητές του στη ζωή και πορεύεται ανάλογα. Αλλος με στόχο, άλλος χωρίς, άλλος κατα τύχη, άλλος με πρόγραμμα. Κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει κανέναν ούτε να ευαισθητοποιηθεί, ούτε να πάει να αγκαλιάσει τους πεινασμένους, άρρωστους και αδικημένους αυτής της ζωής. Επειδή το AIDS είναι μια ασθένεια που προκαλείται με την σεξουαλική επαφή, δεν σημαίνει πως πρέπει να δίνουμε μεγαλύτερη δραματικότητα, από ότι σε κάποια άλλη ασθένεια ή άλυτο πρόβλημα ζωής. .
Το θέμα της συμπόνιας είναι γενικό και αφορά όλους όσους υποφέρουν. Και η αντιμετώπισή του απο κάθε ανθρώπινη ψυχή είναι προσωπικό θέμα του καθενός. Δεν έχουν έρθει όλοι οι άνθρωποι για να προσφέρουν. Αυτοί που έχουν και μπορούν να δώσουν αγάπη στον πλησίον οποιοδήποτε κι αν είναι το πρόβλημά του και το κάνουν έμπρακτα είναι ευλογημένοι. Δεν μπορούμε όμως να εκβιάσουμε κανέναν να δώσει κάτι που δεν μπορεί ή δεν θέλει. Τι λες?

Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους όσους συνομίλησαμε σε αυτό το θρέντ, για την ευγένειά σας.
Εχεις δίκιο ασφαλώς. Ο καθένας στο δρόμο του.
Επειδή όμως βρίσκομαι σε αυτό το φόρουμ, όπου υποθέτω πως το επίπεδο επίγνωσης και συνειδητότητας είναι κάπως υψηλό, ήθελα να ρωτήσω όσους εκφράζονται γενναιόδωρα, κατά πόσο αυτή η γενναιοδωρία ποτίζει και βαθύτερα στρώματά τους. Ετσι ξεκίνησε το θέμα...Με μια ερώτησή μου.
Εκανα δε αυτή την ερώτηση, με την ελπίδα πως θα την κάνει όποιος την διαβάσει, και στον εαυτό του.

Φυσικά δεν μπορούμε να ορίσουμε στον καθένα τι θα κάνει. Αλλοίμονο. Θα καταργούσαμε την ίδια την έννοια της ζωής του.
Ομως μπορούμε να δίνουμε μηνύματα για εναλλακτικές σκέψεις και δράσεις.
Για συνειδητότερη στάση.
Ας πούμε: Θεωρούμε ότι η πείνα που σκοτώνει 40.000 ανθρώπους τη μέρα στον πλανήτη, δεν είναι δικό μας θέμα και ότι δεν μπορούμε εμείς να κάνουμε τίποτα γι αυτό.
Ομως, παρ' ό,τι λυπόμαστε, φέρνουμε νέους 50.000 ανθρώπους τη μέρα στον πλανήτη, για να αρχίσουν τη ζωή τους!
Τρελλό, ε?

[Maroulita]

Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους όσους συνομίλησαμε σε αυτό το θρέντ, για την ευγένειά σας.
Εχεις δίκιο ασφαλώς. Ο καθένας στο δρόμο του.
Επειδή όμως βρίσκομαι σε αυτό το φόρουμ, όπου υποθέτω πως το επίπεδο επίγνωσης και συνειδητότητας είναι κάπως υψηλό, ήθελα να ρωτήσω όσους εκφράζονται γενναιόδωρα, κατά πόσο αυτή η γενναιοδωρία ποτίζει και βαθύτερα στρώματά τους. Ετσι ξεκίνησε το θέμα...Με μια ερώτησή μου.
Εκανα δε αυτή την ερώτηση, με την ελπίδα πως θα την κάνει όποιος την διαβάσει, και στον εαυτό του.

Φυσικά δεν μπορούμε να ορίσουμε στον καθένα τι θα κάνει. Αλλοίμονο. Θα καταργούσαμε την ίδια την έννοια της ζωής του.
Ομως μπορούμε να δίνουμε μηνύματα για εναλλακτικές σκέψεις και δράσεις.
Για συνειδητότερη στάση.
Ας πούμε: Θεωρούμε ότι η πείνα που σκοτώνει 40.000 ανθρώπους τη μέρα στον πλανήτη, δεν είναι δικό μας θέμα και ότι δεν μπορούμε εμείς να κάνουμε τίποτα γι αυτό.
Ομως, παρ' ό,τι λυπόμαστε, φέρνουμε νέους 50.000 ανθρώπους τη μέρα στον πλανήτη, για να αρχίσουν τη ζωή τους!
Τρελλό, ε?

Ναι, ίσως ακούγεται τρελό, αντιφατικό, ό,τι ό,τι... αλλά ποια λύση μπορεί να προταθεί; Να φτάσουμε στο άλλο άκρο; Να μην κάνουμε παιδιά (ειδικά στον ελλαδικό χώρο αυτό θα ήταν η αρχή του τέλους...); Αυτά τα θέματα, των οποίων τα αίτια και οι παράμετροι είναι περιπλοκα συνδεδεμένα, μου φαίνεται πως δεν λύνονται με λύσεις των άκρων: ή κάνουμε ή δεν κάνουμε.
Π.χ. στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, όπως λέγονται κατ' ευφημισμόν πλέον οι χώρες του τρίτου κόσμου (:unsure: ), το AIDS, η πείνα και χίλιες δυο άλλες αρρώστιες και προβλήματα θερίζουν τους πληθυσμούς, για να μην αναφέρω πολέμους, εμφυλίους, αφανισμούς πληθυσμών κλπ.
Τί μπορεί να γίνει γι' αυτό; Ευτυχώς που κάποιες μη κυβερνητικές οργανώσεις κάνουν κάποια πράγματα και ευτυχώς που υπάρχουν συνειδητοποιημένοι και χαρισματικοί επαγγελματίες και πάνω απ' όλα άνθρωποι που κάπως το παλεύουν. Πώς μπορεί να καταπολεμηθεί το AIDS, όταν δεν ξέρουν τί είναι το προφυλακτικό, όταν δεν έχουν στοιχειώδη υγειονομική περίθαλψη, όταν ακόμα και το νερό είναι είδος πολυτελείας; Από πού να αρχίσει κανείς, πραγματικά....