Ερωτικά «αντίο» και η λαχτάρα της επανασύνδεσης

[ΜΙΚΡΟ]

Ναι, και εκεί που έχεις χαλαρώσει και είναι το μυαλό σου αλλού, να, σε ρίχνει κάτω και σκας σαν καρπούζι (μέρες καλοκαιριού που είναι) και σου δίνει την ευκαιρία να αυτοεξελιχθείς μέσα από μια αυτοεμπειρία αυτοεπώδυνης πραγματικότητας :toung:

Αφού δεις αστράκια μαζί και όλα τα έργα...
όντως αυτοεξελισεσαι και γίνεσαι πιο δυνατός.
Και ελπίζεις
να βρεθεί αυτό που δεν θα σ αφήσει να γκρεμοτσακιστείς ξανά.

[starfish]

Αφού δεις αστράκια μαζί και όλα τα έργα...
όντως αυτοεξελισεσαι και γίνεσαι πιο δυνατός.
Και ελπίζεις ξανά...

Χαρα στο κουραγιο αυτων που ελπιζουν ξανα και ξανα και ξανα και ξανα....:bigsmile:

[Δείμων]

Ετοιμαζόμουν να γράψω μια απάντηση στην MIKΡO νομίζοντας ότι το ψευδώνυμο αντιπροσωπεύει χρονικά τις εμπειρίες της. Όμως αναθεωρώ λέγοντας είναι όμορφο το όσο ζω ελπίζω


όμως


δεν ξέρω γιατί αυτή η ηλίθια ανθρώπινη φυλή όταν δει ότι μπορείς να πέσεις πάντα κάποια στιγμή επιφυλάσσεται να σε ρίξει....





Μη μου μιλήσεις για αληθινές αγάπες και ανιδιοτέλειες, θα ανοίξουμε μεγάλη κουβέντα.

[ΜΙΚΡΟ]

δεν ξέρω γιατί αυτή η ηλίθια ανθρώπινη φυλή όταν δει ότι μπορείς να πέσεις πάντα κάποια στιγμή επιφυλάσσεται να σε ρίξει.... .

Πάντα όμως. Ο άνθρωπος είναι καρδιά και αισθήματα αλλά και ζώο σαρκοφάγο.

Μη μου μιλήσεις για αληθινές αγάπες και ανιδιοτέλειες, θα ανοίξουμε μεγάλη κουβέντα.

Μεγάλη κουβέντα αλήθεια...

[μυρσινη]

Δεν ξερω,αληθεια τι φταιει,το νεφος,το νερο,που θα'λεγε η γιαγια μου,παντως οι σχεσεις που κουραστικα πηγαινοερχονται,οι ανθρωποι που δεν ξερουν τι τους γινεται και που δεν μπαινουν στον κοπο να λειτουργησουν το ακαμπτο μυαλουδακι τους και κατ'επεκταση κουραζουν οσους ατυχους βρισκονται στο δρομο τους ειναι πολυ βαρετοι..αλλα δυστυχως,αυτες οι προβληματικες περιπτωσεις,πολλες φορες,βρισκονται διπλα σε ανθρωπους που και τους ανεχονται για μεγαλο χρονικο διαστημα και που εαν φυγουν τους δεχονται ξανα και ξανα.Αναρωτιεμαι λοιπον,μηπως ενα μεγαλο κομματι ευθυνης εχει οχι μονο εκεινος που δεν ξερει να αγαπα τον αλλον αλλα και εκεινος που δεν ξερει ν'αγαπα τον εαυτο του...

[ZorZeta]

Δεν ξερω,αληθεια τι φταιει,το νεφος,το νερο,που θα'λεγε η γιαγια μου,παντως οι σχεσεις που κουραστικα πηγαινοερχονται,οι ανθρωποι που δεν ξερουν τι τους γινεται και που δεν μπαινουν στον κοπο να λειτουργησουν το ακαμπτο μυαλουδακι τους και κατ'επεκταση κουραζουν οσους ατυχους βρισκονται στο δρομο τους ειναι πολυ βαρετοι..αλλα δυστυχως,αυτες οι προβληματικες περιπτωσεις,πολλες φορες,βρισκονται διπλα σε ανθρωπους που και τους ανεχονται για μεγαλο χρονικο διαστημα και που εαν φυγουν τους δεχονται ξανα και ξανα.Αναρωτιεμαι λοιπον,μηπως ενα μεγαλο κομματι ευθυνης εχει οχι μονο εκεινος που δεν ξερει να αγαπα τον αλλον αλλα και εκεινος που δεν ξερει ν'αγαπα τον εαυτο του...

συμφωνώ μαζί σου, μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει αυτός που μην εκτιμώντας σωστά τον εαυτό του, παρουσιάζει μια αδυναμία απέναντι στον άλλο, επιτρέποντας του τέτοιες συμπεριφορές. Αυτό για μένα τουλάχιστον είναι το πιό σημαντικό μάθημα που οι γονείς, δάσκαλοι θα πρέπει να διδάξουν στα παιδιά, θεωρώντας ακόμη, ότι αυτοί έχουν ακόμη μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στο θέμα αυτό.

[xry45]

Πάρα πολύ ωραίο άρθρο.:bigsmile:

Από προσωπική εμπειρία, μετά από αρκετές ώρες μοναξιάς και πραγματικής επί της ουσίας συζήτηση με τον εαυτό μου, κατάφερα να τον γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και τις ανάγκες του.

Για αυτό και κατέληξα σε αυτό που πάρα πολύ όμορφα περιγράφεται σε αυτή την φράση:
Μια σχέση τελειώνει γιατί δεν είχε τα κατάλληλα εφόδια για να συνεχίσει να υπάρχει...

EXEIΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ...αλλα μεχρι να το δεις,να το πιστεψεις κ να πεις τελος...εχεις διαλυθει...τωρα βεβαια μετα απο πολλες "δοκιμασιες" καταλαβα οτι τις περισσοτερες σχεσεις για χρονια τις κυβερναει ο φοβος....για να τον διωξουμε λεμε ψεμματα..ζωτικα ψεμματα..στον εαυτο μας κυριως κ μετα σ αυτους που αγαπαμε για να εξακολουθουν να μας αγαπανε αλλα οσο και να προσπαθουμε η μονη αληθεια..αν αξιζει κατι...η απλα υπαρχει..δειχνει καποια στιγμη τα δοντια της...για πολλους το δαγκωμα της ποναει...για αλλους αφηνει για παντα το σημαδι της...

[ΜΙΚΡΟ]

Eνας χωρισμος πρεπει να ειναι ξεκαθαρος,ενα τελος.Χωρις ψευτικες ελπιδες και διαστρεβλωσεις

Λίγοι όμως το κάνουν αυτό..Και δεν έχω χειρότερο.
Και δεν έχω καταλάβει γιατί. Είναι τόσο δύσκολο???

[Δείμων]

Λίγοι όμως το κάνουν αυτό..Και δεν έχω χειρότερο.
Και δεν έχω καταλάβει γιατί. Είναι τόσο δύσκολο???

H απάντηση είναι λίγο πιο πάνω στο αρχικό άρθρο

Το χειρότερο που μπορεί να κάνει κάποιος που υφίσταται ένα «αντίο» είναι να παραμένει προσκολλημένος στη συνήθεια ενός έρωτα με «συστατικά» που στη πραγματικότητα έπεισε τον εαυτό του ότι υπάρχουν -είτε από ανάγκη είτε από ανασφάλεια- και όπως είναι φυσικό τελικά δεν κόλλησαν.

Η λέξη ανασφάλεια κατά τη γνώμη μου εμπεριέχει μία ακόμη παράμετρο.
Σε μία σχέση συνεχώς κτίζεις, δημιουργείς, εξελίσσεις. Από αυτή την άποψη μοιάζει με ένα οικοδόμημα , ένα σπίτι, με όσα αυτό αντιπροσωπεύει. Όταν φύγει ένας και το «σπίτι» κατεδαφιστεί, πέρα από την απώλεια του προσώπου θρηνούμε και για την ματαιότητα του χρόνου των προσπαθειών και των πράξεών μας (ψιλοεγωιστικά δηλαδή) γι αυτό παλεύουμε να σώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να σωθεί.

Τώρα αν αυτό σημαίνει και τον συμβιβασμό μας να ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μέσα σε ερείπια συντρίμια και χαλάσματα - φτάνοντας σε σημείο να παραμυθιαστούμε ότι ναι έτσι είναι ο Παράδεισος... τι να πω, πολλές φορές συμβαίνει. Θέμα εσωτερικής δύναμης και χαρακτήρα.

[ΜΙΚΡΟ]

να παραμυθιαστούμε ότι ναι έτσι είναι ο Παράδεισος...

Γίνεται κι αυτό όντως...ίσως γιατί έχουμε την ανάγκη να
ζούμε σ ένα μικρό παράδεισο όλοι μας...έστω κι αν δεν
είναι πραγματικός...