Επίπεδα προβολών και Κάρμα

[arran]

ΕΠΙΠΕΔΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΚΑΙ ΚΑΡΜΑfficeffice" />>>
ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ >>
>>
Η αναγνώστρια που αναφέρει ότι το άρθρο θα χρειαζόταν μια επέκταση και ότι ίσως θα μπορούσε να γραφεί και ολόκληρο βιβλίο πάνω σ’ αυτό, έχει απόλυτο δίκιο. Το άρθρο είναι μια μικρή μόνο εισαγωγή και περίληψη στο φαινόμενο των προβολών και, ναι… θα μπορούσε να υπάρχει μια ολόκληρη βιβλιοθήκη με αρκετά βιβλία που να ασχολούνται αποκλειστικά με το θέμα αυτό.
>>
Παρακάτω υπάρχει μια μικρή επέκταση του άρθρου…
>>
Πρώτα – πρώτα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΙ Ή ΝΑ ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΥΜΕ ΕΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΠΟΙΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΥΤΟ! Αν δεν μας αφορούσε, τότε δεν θα τον συναντούσαμε καν, ούτε θα μας ενδιέφερε να τον κριτικάρουμε ή να σχολιάσουμε το χαρακτηριστικό του αυτό. Απλά θα ήμασταν αδιάφοροι. Για παράδειγμα αν εγώ δεν έχω κάποιο θέμα ή ζήτημα με την εξουσία και τον έλεγχο, δεν θα με πείραζε, ούτε θα θαύμαζα κάποιον που ασκεί εξουσία και έλεγχο είτε στους άλλους, είτε πάνω μου. Απλά θα αδιαφορούσα και θα τον προσπερνούσα (ή δεν θα τον είχα συναντήσει ποτέ). Θα μου ήταν παντελώς αδιάφορος δηλαδή. Το να σχολιάσω κάτι στην στάση του (είτε θετικά είτε αρνητικά), αυτόματα σημαίνει ότι ΚΑΤΙ μέσα μου έχει να κάνει με το ζήτημα – χαρακτηριστικό αυτού του ανθρώπου!
>>
Όλοι οι άνθρωποι που συναντάμε έχουν κάτι να μας διδάξουν και μας δείχνουν κάποια κομμάτια του εαυτού μας. Τα κομμάτια που το «Εγώ» μας θεωρεί καλά δεν μας πειράζουν στους άλλους («μου μοιάζει», «τον καταλαβαίνω» κλπ). Το παιχνίδι γίνεται με εκείνα τα κομμάτια μας που έχουμε ΑΠΩΘΗΣΕΙ ή που μας ΕΝΟΧΛΟΥΝ. Τότε δεν μας αρέσει όταν τα βλέπουμε να τα εκφράζει κάποιος άλλος.
>>
Τώρα οι άλλοι μας δείχνουν αυτά τα κομμάτια:
Α) είτε για να μπορέσουμε να «δούμε» ότι ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ και ν’ αρχίσουμε να τα αποδεχόμαστε σταδιακά, είτε
Β) για να μας δείξουν ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΙΝΗΘΟΥΜΕ και το τι θα πρέπει να ενσωματώσουμε στην συνείδησή μας…
>>
Για παράδειγμα αν πέσει στην αντίληψή μου και κριτικάρω αρνητικά κάποιον που «πατά επί πτωμάτων» για να ανέβει κοινωνικά ή σε θέματα εργασίας, αυτό ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ότι κι εγώ (που είμαι καλός και δίκαιος και υπεύθυνος στην δουλειά) κρύβω μέσα μου ένα «τέρας» κι ότι κι εγώ θα ήθελα κατά βάθος να «πατώ επί πτωμάτων» και ότι διψώ για εξουσία… Αυτό είναι πολύ πιθανό σενάριο και ο άνθρωπος αυτός μου ΔΕΙΧΝΕΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΧΩ ΑΠΩΘΗΣΕΙ.
>>
Όμως υπάρχει και η άλλη πιθανότητα: ο άνθρωπος αυτός να μου δείχνει (έστω και με αυτόν τον ακραίο τρόπο) το… ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΙΝΗΘΩ και ποιο κομμάτι μου έχω παραμελήσει να αναπτύξω… Έτσι μου δείχνει για παράδειγμα ότι θα πρέπει να γίνω πιο ξύπνιος και πιο δραστήριος στα θέματα εργασίας κι ότι ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ θα πρέπει να απαιτώ το δίκιο μου και να μην είμαι συνεχώς τόσο υπεύθυνος και χαμηλών τόνων κλπ. Σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΚΙ ΕΓΩ ν’ αρχίσω να γίνομαι ανήθικος ή να εξουσιάζω τους άλλους κλπ κλπ. Ο σκοπός δεν είναι να αντικαταστήσουμε το ένα άκρο με ένα άλλο, αλλά σταδιακά ΝΑ ΚΙΝΗΘΟΥΜΕ προς το αντίθετο άκρο απ’ αυτό το οποίο εκφράζουμε, δηλαδή να κινηθούμε σταδιακά ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ!
>>
Το πραγματικό πρόβλημα και αυτό που έθιγε περιληπτικά το άρθρο μου, υφίσταται όταν αρνούμαστε ΕΝΤΕΛΩΣ και όταν ισχυριζόμαστε ότι δεν μας αφορά καθόλου κάποιο αρνητικό χαρακτηριστικό που εκφράζει κάποιος άλλος! Τότε η πιθανότητα είναι η πρώτη: δηλαδή τότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ΚΡΥΒΟΥΜΕ ή έχουμε απωθήσει αυτό το αρνητικό χαρακτηριστικό για το οποίο κατηγορούμε ή κριτικάρουμε τον άλλο. Συνήθως τότε μεταθέτουμε την ευθύνη στους γύρω μας και βγάζουμε τον εαυτό μας απέξω. Έτσι μας είναι πιο εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους, παρά να αποκτήσουμε υπευθυνότητα και να κατανοήσουμε ότι και εμείς κατά βάθος εκφράζουμε ή κρύβουμε αυτά τα χαρακτηριστικά για τα οποία κατηγορούμε τους άλλους.
>>
Αυτό βέβαια είναι κάτι πολύ δύσκολο και πάντα εμπεριέχει ένα είδος ΣΟΚ για το «Εγώ», γι’ αυτό και πολλοί από εμάς δεν το αντέχουν! Είναι οδυνηρό να γκρεμίσεις τις ψευδαισθήσεις και τον όμορφο αγγελικά πλασμένο κόσμο σου και να ανακαλύψεις ότι δεν είσαι και τόσο «καλός» όσο νόμιζες τα πρώτα χρόνια της ζωής σου… Είναι όμως ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ, αν θέλεις να εξελιχθείς κι αν θέλεις ο κόσμος γύρω σου να γίνει καλύτερος.
>>
Όταν κάποιος αρχίζει να «παίρνει τις προβολές του πίσω», τότε αναγκαστικά θα πρέπει να αρχίζει να αλλάζει και ο άλλος (ο οποίος μέχρι πρότινος εξέφραζε τα κομμάτια που είχαμε απωθήσει). Σ’ αυτό το στάδιο στο 90% των περιπτώσεων η σχέση χαλάει! Ο άλλος μας έχει συνηθίσει με μια συγκεκριμένη συμπεριφορά και τώρα ΤΟΝ ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΜΕ υποχρεωτικά να αλλάξει κι αυτός στάση και ρόλο και να πάρει κι αυτός τις προβολές του (τα κρυμμένα χαρακτηριστικά που είχε προβάλλει σε μας) πίσω! Αυτό λίγοι από εμάς το αντέχουν. Θα προτιμούσαμε τα πράγματα να παραμείνουν ως έχουν, ακόμα κι αν είμαστε μέσα σε μια οδυνηρή και ψυχοφθόρα σχέση…
>>
Για παράδειγμα μέσα σ’ έναν γάμο πολλών χρόνων οι ρόλοι ήταν οι εξής: Η γυναίκα ήταν υποτακτική και εξαρτιόταν από τον άντρα, δεν έπαιρνε πρωτοβουλίες, ήταν θύμα κλπ (ενώ είχε απωθήσει και προβάλλει στον άντρα της την άσκηση εξουσίας, τον έλεγχο, την οικονομική ανεξαρτησία κλπ). Απ’ την άλλη ο άντρας εξέφραζε το ανεξάρτητο και δυναμικό στοιχείο, είχε παράνομες σχέσεις, δεν έδινε λογαριασμό σε κανένα και ασκούσε κριτική και έλεγχο στην γυναίκα του (ενώ είχε απωθήσει και προβάλλει στην γυναίκα του το ευαίσθητο και εξαρτημένο του κομμάτι). Η γυναίκα εξέφραζε εξωτερικά την αδυναμία και την εξάρτηση, αλλά συγχρόνως έκρυβε μέσα της την ανάγκη για ανεξαρτησία και έλεγχο, ενώ ο άντρας εξέφραζε εξωτερικά την ανεξαρτησία – αναισθησία – έλεγχο, ενώ μέσα του φοβόταν πολύ την εξάρτηση και έκρυβε ένα κομμάτι συναισθηματικό και αδύναμο. Φανταστείτε όταν κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο (για παράδειγμα η γυναίκα), δεν αντέχει άλλο και αρχίζει να παίρνει τις προβολές της πίσω… Αρχίζει να επαναστατεί, να φεύγει από το σπίτι, να προσπαθεί να αποκτήσει περισσότερη ανεξαρτησία, ίσως να κάνει κι εκείνη μια παράλληλη σχέση… Ο άντρας πως αντιδρά στις περισσότερες περιπτώσεις; Τόσα χρόνια την έχει συνηθίσει αλλιώς. Τώρα η συμπεριφορά της ΘΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΚΑΣΕΙ να έρθει σε επαφή με τα κομμάτια του που τόσα χρόνια είχε απωθήσει: θα πρέπει να δει ότι είναι εξαρτημένος, ή ότι την έχει ανάγκη, ή ότι είναι αδύναμος κλπ κλπ.
>>
Οι περισσότεροι δεν το αντέχουν αυτό… Ο εύκολος τρόπος είναι να ρίξουν την ευθύνη στον άλλο και να αρνηθούν το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Αρνούνται να έρθουν σε επαφή με τον εσωτερικό τους κόσμο και με αυτά που έχουν απωθήσει. Δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι ο άλλος τους δείχνει κάποια οδυνηρά και «δύσκολα» κομμάτια του εαυτού τους. ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ! Τότε η σχέση συνήθως διαλύεται και μετά από κάποιο καιρό, επαναλαμβάνονται τα ίδια, με άλλους συντρόφους…
>>
Αν όμως ο άντρας – στο παράδειγμά μας – καταφέρει , παρόλο που είναι οδυνηρό γι’ αυτόν, να δει και να αναγνωρίσει κάποια κομμάτια του εαυτού του, αν κατανοήσει ότι βαθιά μέσα του είναι ΚΑΙ εξαρτημένος ΚΑΙ αδύναμος, τότε αυξάνουν οι πιθανότητες η σχέση να κρατήσει και να περάσει σ’ ένα πιο εξελιγμένο και ώριμο επίπεδο, με τους δύο συντρόφους να εκφράζουν πιο ισορροπημένα τα χαρακτηριστικά τους.
>>
Για να κατανοήσουμε ακόμα καλύτερα το φαινόμενο των προβολών, παραθέτουμε κι ένα Αστρολογικό παράδειγμα ερμηνείας μιας όψης…
>>
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΜΙΑΣ ΟΨΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΛΕΣ>>
------------------------------------------------------------------------
>>
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΠΛΟΥΤΩΝΑ>>
>>
Πολλές φορές σε διάφορες όψεις, ιδιαίτερα αν ο ένας από τους δύο πλανήτες είναι ένας από τους: Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδώνας , Πλούτωνας και ο άλλος είναι ένας από τους: Ήλιος, Σελήνη, Ερμής, Αφροδίτη, Άρης και η όψη είναι τετράγωνο, σύνοδος ή αντίθεση, παρατηρούμε το φαινόμενο της προβολής. Έτσι ταυτιζόμαστε με τον ένα από τους δύο πλανήτες και προβάλλουμε τα χαρακτηριστικά του άλλου στους γύρω μας.>>
>>
Έστω λοιπόν ότι έχουμε στο ωροσκόπιό μας μια αντίθεση της Αφροδίτης με τον Πλούτωνα. Μια από τις ερμηνείες για την αντίθεση Αφροδίτης με Πλούτωνα είναι: " Ο σύντροφος μου ζηλεύει ή θέλει να με ελέγχει".
>>
Υπάρχουν οι εξής πιθανότητες:
>>
Α) Να ταυτιστούμε εμείς με την Αφροδίτη και να προβάλλουμε τον Πλούτωνα στον σύντροφό μας...>>
>>
Έτσι, παρ' όλο που η όψη είναι όλη δικιά μας, εμείς παίζουμε μόνο την Αφροδίτη στη σχέση αυτή! Δηλαδή εμείς αγαπάμε τον άλλο ανιδιοτελώς (sic!), είμαστε ισορροπιστές, θέλουμε να περνάμε όμορφα, δεν τον ζηλεύουμε, ή τον ζηλεύουμε ελάχιστα, τον δεχόμαστε όπως είναι (έτσι λέμε!), προσπαθούμε να τον καταλάβουμε και να μην τον ελέγχουμε, να τον κάνουμε να αισθάνεται όμορφα κλπ κλπ
>>
Ξεχνάμε όμως ότι έχουμε ΟΛΗ την όψη στον χάρτη μας! Ο Πλούτωνας είναι επίσης δικός μας και κάνει αντίθεση με την ΔΙΚΗ μας Αφροδίτη. Εμείς όμως - για κάποιους λόγους- τον έχουμε απωθήσει, τον έχουμε παραπετάξει, δεν τον βάζουμε στο παιχνίδι...Προτιμάμε την γλυκιά και πιο άνετη και τρυφερή Αφροδίτη κι όχι τον κακό στραβό κι ανάποδο Πλούτωνα. Ολ' αυτά είναι ωραία, αλλά ο Πλούτωνας είναι όπως αναφέραμε ΕΠΙΣΗΣ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ! Κι αν δεν τον "παίζουμε" εμείς, κάποιος θα πρέπει να τον εκφράσει... >>
>>
Έτσι ο σύντροφός μας (για δικούς του επίσης καρμικούς λόγους), αναλαμβάνει να παίξει τον ρόλο του Πλούτωνα για μας. Όσο εμείς είμαστε υπεράνω και του φερόμαστε άψογα(έτσι λέμε!), τόσο αυτός γίνεται πιο...Πλουτώνιος! Αρχίζει να ζηλεύει, χωρίς να του δίνουμε αφορμές, αρχίζει και μας κάνει σκηνές, προσπαθεί να μας ελέγχει κλπ κλπ
>>
Η ερώτηση που θα έπρεπε να κάνουμε τότε στον εαυτό μας είναι: Μήπως δεν είμαι και τόσο υπεράνω κι εγώ; Μήπως θέλω κρυφά να ελέγχω τους άλλους και δεν το παραδέχομαι; Μήπως με βολεύει και τονώνει το Εγώ μου το να έχω εγώ τον ρόλο του καλού και του συνετού; Μήπως κρύβω ότι κατά βάθος φοβάμαι κι ότι είμαι πολύ ανασφαλής;
>>
Β) Μπορεί επίσης να ταυτιστούμε εμείς με τον Πλούτωνα και να προβάλλουμε την Αφροδίτη...>>
>>
Έτσι είμαστε καχύποπτοι, ζηλεύουμε και το ξέρουμε (ή δεν το ξέρουμε), κάνουμε σκηνές και προσπαθούμε να ελέγξουμε τον άλλο (με διάφορους τρόπους), έχοντας δικαιολογίες κάθε φορά για κάθε μας πράξη. Επίσης αρνούμαστε πεισματικά ότι δεν έχουμε δίκιο ή ότι είμαστε παράλογοι (Εγώ δεν προσπαθώ να σε ελέγξω, εσύ με προκαλείς, οι γυναίκες φταίτε κλπ κλπ) Σε κάθε άσχημη και παράλογή μας συμπεριφορά έχουμε πάντα κάτι σαν δικαιολογία. Αρνούμαστε να δούμε πιο ισορροπημένα τα πράγματα, αρνούμαστε ότι κι ο άλλος μπορεί να έχει δίκιο. Η σχέση σταδιακά μετατρέπεται σε "ΕΓΩ ΚΕΡΔΙΖΩ"- "ΕΣΥ ΧΑΝΕΙΣ" ή το αντίστροφο...Με άλλα λόγια αρνούμαστε την Αφροδίτη μας, την οποία εκφράζει ο σύντροφός μας!>>
>>
Γ) Το τρίτο σενάριο είναι η εναλλαγή των δύο προηγουμένων. Συνήθως η αλλαγή στην συμπεριφορά γίνεται με την ταυτόχρονη αλλαγή συντρόφου. Έτσι στη μία μας σχέση είμαστε εμείς που ζηλεύουμε και ο άλλος είναι ο πιο ισορροπιστής, αντικειμενικός κλπ και στην επόμενη σχέση, είμαστε εμείς οι cool και ο άλλος σκάει από τη ζήλια. Η στην ίδια σχέση στην αρχή είμαστε εμείς έτσι και ο άλλος αλλιώς και κάποια στιγμή αλλάζουν οι ρόλοι μας. (Συνήθως μετά από μερικούς μήνες από την αλλαγή των ρόλων, η σχέση αυτή τελειώνει...)
>>
Δ) Υπάρχει κι ένα τέταρτο πιο πονηρό σενάριο... Να παίζουμε κι οι δύο τον ίδιο πλανήτη (πχ την Αφροδίτη). Κανένας δεν ζηλεύει ή έτσι νομίζει, κανένας δεν ελέγχει, ή έτσι νομίζει, κανένας δεν κάνει σκηνές, ή έτσι νομίζει.
>>
Τότε ο Πλούτωνας αναλαμβάνει και παίζει μόνος του. Έτσι νομίζουν; Κι εγώ τι κάνω εδώ, μπρίκια κολλάω; Και μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι και τους κάνει την ζωή μαντάρα...Και στους δύο. Πάλι υπάρχει φαινόμενο προβολής. Αν δεν τον παίξει ο ένας από τους δύο , ο Πλούτωνας θα έρθει ...από αριστερά, μέσω άλλων. Έτσι θα εμφανιστεί ένας τρίτος ή ένας τέταρτος κι έτσι αυτοί που έτσι νόμιζαν, αρχίζουν ξαφνικά και φέρονται Πλουτώνια...παράνομες σχέσεις, αλλαγές στα ενδιαφέροντα και στην ζωή των δύο ατόμων κλπ κλπ Τώρα ο Πλούτωνας είναι κακός; Δεν νομίζουμε... Απλώς μας ξεδιπλώνει και μας δείχνει πως...έχουμε κι αυτόν στον χάρτη μας! Κι όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, κατά βάθος μας αρέσει και λίγο ο έλεγχος και...ναι, δεν είναι κακό να ζηλεύουμε και να το δείχνουμε. Αρκεί να μην φτάνουμε σε υπερβολές.
>>
Όποιος λοιπόν έχει όψη Αφροδίτης - Πλούτωνα και σας πει ότι δεν θέλει να ελέγχει κι ότι αφήνει στον άλλο ελευθερία κινήσεων, χαμογελάστε διακριτικά και πείτε του: "Έτσι είναι, αν έτσι νομίζεις!"...
Σύντομα θα μπει σε μπελάδες.
>>
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
>>
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;>>
----------------------------------------
>>
Ωραία και τώρα που τα ξέρουμε θεωρητικά όλα αυτά τι κάνουμε;
Κάποιος θα έλεγε : « There is nowhere to go and nothing to do, but we go there and do it anyway» («Δεν υπάρχει λόγος να πάμε πουθενά ούτε να κάνουμε τίποτα , αλλά πάμε εκεί και το κάνουμε έτσι κι αλλιώς»).
Εγώ πάλι λέω ότι το παιχνίδι γίνεται σταδιακά κι ότι θα συνεχίσουμε να κάνουμε λάθη, θα συνεχίσουμε να αποφεύγουμε κομμάτια του εαυτού μας και οι άλλοι θα συνεχίσουν να μας τα υπενθυμίζουν και να μας διδάσκουν. Όμως η ουσία βρίσκεται πάντα στον δρόμο και σ’ αυτά που έχεις σήμερα δίπλα σου κι όχι στον σκοπό ή σε αυτά που θα αποκτήσεις κάποτε. Είμαστε πάντα με τους κατάλληλους ανθρώπους και πάντα θα μαθαίνουμε από αυτούς όπως κι εκείνοι από εμάς. Η συνειδητότητα και η εξέλιξη είναι μια συνεχής πορεία και γίνεται την κάθε ώρα και την κάθε στιγμή, θέλουμε δεν θέλουμε. Στο χέρι μας είναι να συνεχίσουμε να κατηγορούμε τους άλλους και να μην βρούμε ποτέ το άλλο μας μισό κομμάτι, ή να προσπαθήσουμε σιγά – σιγά κι όσο μπορούμε κάθε φορά να γίνουμε ολόκληροι και να απολαύσουμε συγχρόνως το ταξίδι…
>>
Γιάννης Καλοκύρης>>

[starfish]

Εξαιρετικη η επεκταση !! Ξεκαθαρισε οσα προκαλεσαν ενστασεις στο κυριο αρθρο...

[fillenia]

Ελειπε όντως το καλύτερο κομμάτι από το άρθρο, το "παραδείγματος χάριν" !
Nομίζω πως απαντήθηκε το μεγαλύτερο μέρος των αποριών μας.

Φυλλένια

[Αγγελικη]

Πραγματικα, συμπληρωματικη η θεση του συγγραφεα!!!

[wind]

Πολυ ωραίο το άρθρο σας ιδίως μετά τις επεξηγήσεις! Οσο το σκέπτομαι τόσο περισσότερο σκέπτομαι πόσο δίκιο έχεται και πραγματικά τρόμαξα!!!
Συγχαρητήρια
Wind

[krios7]

Για να καταλάβω δηλαδη...
Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιος όντως πατάει επί πτωμάτων για να ανέβει στον εργασιακό του χώρο, σημαίνει ότι εσύ ο ίδιος θέλεις να φτάσεις πολύ ψηλά και ζηλεύεις τον άλλον που κάνει κάτι τέτοιο; Όταν δηλαδή αναγνωρίζεις το κακό σε κάποιον πάει να πει ότι είσαι κακός ο ίδιος; Δεν είναι λίγο ακραίο αυτό που λέμε; Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο...:wondering

Η ερώτησή σου φίλη KTHEO είναι εξαιρετική, και δεν νομίζω ότι έχει απαντηθεί από την κατά τα άλλα ενδιαφέρουσα επέκταση του άρθρου.

Λοιπόν, για να αποτελεί ένα χαρακτηριστικό του άλλου (ενός αντικειμένου, ή ενός ανθρώπου) προβολή ενός δικού μας απωθημένου χαρακτηριστικού θα πρέπει κατ'ανάγκην το χαρακτηριστικό αυτό να μας αγγίζει συναισθηματικά. Όχι απλώς να μας κεντρίζει την σκέψη, αλλά να μας ερεθίζει συναισθηματικά.
Αν στις αναφορές μας γι'αυτό το χαρακτηριστικό (όταν μιλάμε ή όταν σκεπτόμαστε γι'αυτό) νοιώθουμε ταυτόχρονα θυμό, φόβο και διάφορα άλλα "αρνητικά" συναισθήματα, τότε σίγουρα το χαρακτηριστικό αυτό αποτελεί προβολή ενός χαρακτηριστικού του δικού μας "σκιερού", ασυνείδητου, "κακού" μας εαυτού.
Αν στις αναφορές μας γι'αυτό νοιώθουμε θαυμασμό εκτίμηση και διάφορα άλλα "θετικά" συναισθήματα, τότε σίγουρα το χαρακτηριστικό αυτό αποτελεί προβολή ενός χαρακτηριστικού του δικού μας ασυνείδητο "καλού" μας εαυτού.
Διότι κάτι που δεν τονίστηκε στο άρθρο είναι, ότι δεν απωθούνται (και επομένως δεν προβάλλονται) μόνο τα "αρνητικά" χαρακτηριστικά μας αλλά και τα "θετικά" (πολλοί ταυτίζονται και εκφράζουν συνειδητά έναν "σκοτεινό" εαυτό - κυρίως στην εφηβεία - και το "φωτεινό" τους κομμάτι και ταλέντα παραμένουν απωθημένα και ασυνείδητα).
Υπ'όψιν πως όσο πιο δυνατό είναι το συναίσθημα τόσο πιο ισχυρή είναι και η απώθηση (και άρα τα συμπτώματα της νεύρωσης).

Με τα αντικείμενα και τους άλλους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας μπορούμε να συνάψουμε τριών ειδών σχέσεις. Σχέσεις "θετικές" (αγάπης όπως τις λέμε στην καθομιλουμένη), σχέσεις "αρνητικές" (σχέσεις μίσους) και τέλος σχέσεις αδιαφορίας. Από τις τρεις αυτές σχέσεις μόνο στις δύο πρώτες έχουμε συμμετοχή του συναισθήματος άρα αληθινή σχέση και επομένως λειτουργία του ψυχολογικού μηχανισμού της προβολής, ενώ στην τρίτη περίπτωση το αντικείμενο ή ο άνθρωπος δεν μας αγγίζει συναισθηματικά αλλά πιθανόν να αποτελεί αντικείμενο της σκέψης μας (ίσως ούτε κι αυτό) και τότε δεν υπάρχει προβολή.

Πιο συγκεκριμένα και αναφερόμενοι στο παράδειγμά σου ΚΤHEO, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τις εξής περιπτώσεις:

α) Ο άλλος άνθρωπος όντως να είναι αδίστακτος αριβίστας και παρότι το αντιλαμβανόμαστε, αυτό να μην μας αγγίζει σχεδόν καθόλου συναισθηματικά. Τότε δεν υπάρχει προβολή.

β) Ο άλλος άνθρωπος είναι όντως αδίστακτος αριβίστας και αυτό μας θυμώνει (κινητοποιεί έντονα "αρνητικά" συναισθήματα). Τότε σίγουρα το χαρακτηριστικό αυτό αποτελεί κομμάτι του δικού μας απωθημένου εαυτού.

γ) Ο άλλος δεν είναι αδίστακτος αριβίστας αλλά εμείς τον αντιλαμβανόμαστε ως τέτοιον γιατί κάποιο χαρακτηριστικό του (ίσως ένα απλό ενδιαφέρον για την καρριέρα του) αποτέλεσε την λαβή για να προβληθούν επάνω του οι δικές μας ασυνείδητες "αριβίστικες τάσεις", κ.ο.κ.

Ανεξάρτητα όμως από το τι είναι ο άλλος άνθρωπος (όχι ότι αυτό δεν έχει καμία σημασία βέβαια), εκείνο που έχει την πρωτεύουσα σημασία για κάποιον που ενδιαφέρεται πραγματικά για την αυτογνωσία, είναι τι πραγματικά είναι αυτός ο ίδιος.

Η κατανόηση του ψυχολογικού μηχανισμού της προβολής και ο τρόπος που αυτός λαμβάνει χώρα στην καθημερινότητά μας καθώς σχετιζόμαστε με το περιβάλλον μας, αποτελεί μείζονος σημασίας ζήτημα για κάποιον που ακολουθεί το δύσβατο μονοπάτι της αυτογνωσίας.
Και ας μην ξεχνάμε ότι το σπουδαιότερο σε σχέση με την προβολή δεν είναι τόσο η αναγνώρισή της, αυτό είναι το πρώτο σημαντικό βήμα που οι περισσότεροι το αγνοούν, αλλά κυρίως η συνειδητή αποδοχή της και ενσωμάτωσής της στον εαυτό μας.

Όχι μόνο δηλαδή το να αναγνωρίσουμε ότι όντως είμαστε π.χ. αδίστακτοι αριβίστες, αλλά κυρίως το πως θα αποδεχτούμε και θα ενσωματώσουμε αυτό το χαρακτηριστικό στον εαυτό μας ώστε να το καταστήσουμε συνειδητό (πράγμα που σημαίνει ότι θα πάψει πλέον να μας θυμώνει, εκνευρίζει κ.ο.κ.), το πως δηλαδή θα εφαρμόσουμε την αγάπη στην πράξη, αφού στην πραγματικότητα περί αυτού πρόκειται (αγάπη=αποδοχή, θυμήσου και προτροπές του Ιησού "μην αντιστέκεστε στο πονηρό" και "αγάπα τον εχθρό σου", μόνο που ο εχθρός δεν βρίσκεται έξω μας αλλά μέσα μας, απλώς είναι ασυνείδητος επειδή είναι δυσάρεστος και επειδή είναι ασυνείδητος προβάλλεται σε κάποιο άλλον και έτσι ο "κακός" είναι ο άλλος και όχι βέβαια το "περίφημο και περίλαμπρο εγώ μας" )

Για το θέμα θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά ακόμα και να εξηγήσουμε ακόμα περισσότερα που τώρα μας φαίνονται ανεξήγητα (όπως π.χ. την ελκτική δύναμη διαφόρων ερωτικών σχέσεων μίσους και αγάπης, για την σεξουαλική σαγήνη του σκοτεινού, του τερατώδους, του βρώμικου και του ανήθικου στις ευγενικές, ηθικές και φαινομενικά αγνές και άμεμπτες φύσεις αλλά και άλλα πολλά).

Πληροφοριακά να αναφέρω ότι ο ψυχολογικός μηχανισμός της προβολής ανακαλύφθηκε από την ψυχολογία του βάθους και πιο συγκεκριμένα τον Φρόυντ, αλλά εκείνος που βασίστηκε σχεδόν ολοκληρωτικά πάνω σε αυτόν αφού τον θεώρησε ως το "κλειδί της εξατομίκευσης", της επώδυνης δηλαδή πορείας πρός την ολοκλήρωση της προσωπικότητας ήταν ο Γιούνγκ. Η "εξατομίκευση" (η πλήρης αυτογνωσία δηλαδή) δεν είναι άλλο σε τελική ανάλυση, από την συνειδητοποίσηση (1ο βήμα) και ενσωμάτωση (2ο βήμα) των προβολών του ασυνειδήτου από το εγώ.

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που βρήκα στο διαδύκτυο σε σχέση με το θέμα είναι και αυτό του κορυφαίου κατ'εμέ θεωρητικού της εποχής μας, του Ken Wilber.

http://users.ntua.gr/ge99076/responsb.html

[leila]

Πολυ πεσσιμιστικό το άρθρο εξαρχής όμως με την επέκταση που έγινε έβαλε κάποια πράγματα στην σωστή τους διάσταση κατ'εμέ.