Μυθιστόρημα

[Αγγελικη]

...Ξαφνικα οι πονοι παρελυσαν το κορμι της...Στεκονταν ακινητη, αδυναμη ν΄αντιδρασει...Ολο αυτο το φως μετατραπηκε σε μια εφιαλτικη και επωδυνη ροη ενεργειας απο την κοιλια της προς τον Αντονυ...
Κοιταζοντας τον τωρα καλυτερα, ενιωσε τα ποδια της να λυγιζουν και την καρδια της να παλλεται ασυστολα...
Διεκρινε το κατωχρο προσωπο του και το παγερο, νεκρο βλεμμα του...
Ειχε ξεχασει τον 3ο νομο του Μαγικου Βιβλιου του Αρχοντα...
Ο Αντονυ δεν ηταν πλεον δικος της, ηταν δικος ΤΟΥ...
Ενιωσε τον πονος της να γινεται αβασταχτος ενω αιμα πυκνο και καυτο κυλουσε αναμεσα στα σκελια της....
Ο Αντονυ ετεινε τωρα τα χερια του προς την κοιλια της...
Ξαφνικα σφαδαγμοι κατεκλυσαν το κορμι της...Ενιωσε αδεια...
Ηταν πια αργα...Ο καρπος της αγαπης τους ειχε πια χαθει...
Με οσες δυναμεις της απεμειναν, εμπηξε το μαχαιρι που ακομη κρατουσε, στην καρδια του Αντονυ ξανα και ξανα...μονο ετσι θα ερχοταν το οριστικο τελος...Δεν την ενιαζε πλεον...
Πεφτοντας αποδυναμωμενη, κενη και μουδιασμενη στο πατωμα, ακουσε πισω της το υποχθονιο και παγερο γελιο της Λουσιλ...

[*Astropeleki*]

… -μικρή ανόητη…μια αθάνατη και παντοδύναμη μάγισσα όπως εγώ νόμιζες ότι θα πέθαινε έτσι εύκολα;;; Ετοιμάσου να νιώσεις το απόλυτο σκοτάδι…τον Άρχοντα του Σκότους…χα χα χα χα χα

….ξαφνικά η Σέλια άνοιξε τα μάτια της και τινάχτηκε από το πάτωμα!
-Τι έγινε, είπε….
Άργησε να συνειδητοποιήσει πως μετά την σύγκρουσή της με την Λουσίλ, είχε πέσει λιπόθυμη στο πάτωμα…άδεια…κενή…μόνη… χωρίς το στήριγμά της να είναι εκεί να την βοηθήσει.

-«Θα σε εκδικηθώ καταραμένη Λουσίλ!» είπε και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάτια της. «Το κακό δεν θα νικήσει…είμαι δυνατή και θα σας συντρίψω όλους…το φως θα ξανάρθει και θα είναι ακόμη πιο λαμπερό!»…
Με όση δύναμη της είχε απομείνει, και αφού αγκάλιασε την κοιλιά της σφιχτά μέσα σε ένα αίσθημα πόνου, στεναχώριας και μίσους, κοίταξε γύρω της για να δει το άψυχο σώμα του Άντονι. Όμως, δεν ήταν εκεί. Έψαχνε το δωμάτιο σαν τρελή … μετά όμως κατάλαβε ότι το σώμα του πολυαγαπημένου της θα έμενε φυλακισμένο από τον άρχοντα του σκότους!

Έτρεξε προς την έξοδο…άνοιξε την πόρτα…είχε ξημερώσει και όλα συνέβαιναν σαν να ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Οι κάτοικοι περπατούσαν στους δρόμους, τα παιδιά έτρεχαν και έπαιζαν με το γέλιο τους να ακούγεται τόσο ζωηρά και ηχηρά. Η Σέλια κοντοστάθηκε και τους κοιτούσε με δυσκολία…το φως του ήλιου την τύφλωνε. Παραξενεύτηκε που κανένας δεν είχε αντιληφθεί τίποτα από όσα είχαν γίνει το περασμένο βράδυ.

Έκανε να περπατήσει δυο βήματα, ώσπου ξαφνικά ένα μικρό αγοράκι την πλησίασε και κοιτώντας την βαθιά στα μάτια, της είπε…

[skorpion]

τον ειδα ειναι καλα και μετα εξαφανιστηκε χαθηκε απο τα ματια της οταν ανοιγοκλεισε τα βλεφαρα της...Μα τι συμβαινει ειναι δυνατον? αναρωτηθηκε, ηταν φαντασια μου?ηταν μια παραισθηση? για ποιον μιλουσε το αγορι και πως εξαφανιστηκε? να ηταν μαγος? να ηξερε κατι? Ω Θεε μου! δεν αντεχω! πρεπει να βρω τη Λουσιλ! πρεπει να βρω τη Λουσιλ! Θα σε βρω Λουσιλ ακους!!Θα σε βρω και θα ρθει το τελος σου.Μαζι με σενα θα πεθανει ολο το γενος σου επεσε σε σας ο κληρος της αφανειας και εγω ο τιμωρος για ολα τα εγκληματα σας!!! Την κοιτουσαν ολοι περιεργα, την περασαν για τρελη,τα παιδια γελουσαν αλλα αυτη δεν εβλεπε τιποτα, μονο εκδικηση...

[Dell Piero]

... Το επόμενο πρωί έκρυβε για τη Σέλια μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής της. Η αναπάντεχη επίσκεψη της γιαγιάς Κατίνγκος έμελλε να αλλάξει τη ζωή της Σέλιας για πάντα.
- Γιαγιάκα μου... μας πως; Την τελευταία φορά νόμιζα...
- Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Εδώ, είπε, δείχνοντας ένα τεράστιο τόμο που κρατούσε στα χέρια της υπάρχει το κρυμμένο μυστικό.
Η Σελία πλησίασε στο τραπέζι που με μεγάλη προσοχή η γιαγιά της είχε αφήσει το βιβλίο... "Τα απόκρυφα του Κώδικα Ντα Βίντσι" έκδοση πρώτη, χρονολογία εκτύπωσης 1472. Γραμμένο από τον ίδιο τον Λεονάρντο σε ηλικία 20 ετών!!!
.............

[Maroulita]

Με όση ψυχραιμία της είχε περισσέψει, με σταθερό βήμα και βλέμμα, πλησίασε στο τραπέζι. Ένας δερματόδετος τόμος, που οι αιώνες φαίνονταν να έχουν περάσει από πάνω του σαν μια στιγμή, την περίμενε και κείνη έπρεπε να λειτουργήσει λογικά και αφαιρετικά, όση λογική μπορούσε να επιτρέψει η όλη κατάσταση που ζούσε. Για το μόνο που ήταν σίγουρη ήταν ότι είχε ένα στόχο. Ή μήπως όχι; Ήταν μπερδεμένη, το μυαλό της θολό. Ποιος ήταν ο στόχος της; Να βρει τον τρόπο να επικρατήσει η φωτεινή δύναμη του καλού στον κόσμο των θνητών... Κίνητρό της; Η εκδίκηση για δύο ανθρώπους που έχασε μαζί ή κάτι πιο αλτρουιστικό; Το μίσος έκαιγε τα σωθικά της και έπρεπε να βρει τρόπο να ανασυντάξει το είναι της και να ανοίξει το βιβλίο. Δυστυχώς η γιαγιά Κατίγκο είχε εξαφανιστεί, ήταν απλά ένα ακόμη όραμα που είχε. Μόνη της έπρεπε να κάνει το επόμενο βήμα.

Άνοιξε το βιβλίο και το πρόσωπό της φωτίστηκε... Σίγουρα δεν περίμενε ότι η απάντηση ήταν τόσο προφανής...... Οι πρώτες σελίδες ήταν γραμμένες στα λατινικά. Ένα από τα πολλά που της είχε διδάξει η γιαγιά της ήταν οι ανθρώπινες γλώσσες. Με μια αφάνταστη ευκολία μπορούσε να μάθει και να κατακτήσει μια γλώσσα, γι'αυτό και γρήγορα είχε αποκτήσει την ικανότητα να μεταφράζει και να αποκωδικοποιεί γλώσσες, που πήγαιναν χιλιετίες πίσω: σουμεριακά, αιγυπτιακά ιερογλυφικά, αρχαία ελληνικά, αρχαία ινδικά, λατινικά και πλείστες άλλες γλώσσες, σύγχρονες και μη.

Διάβαζε το κείμενο με προσοχή και απίστευτη συγκέντρωση. Σαν κάτι να της είχε δώσει την ώθηση να προχωρήσει. Και όντως δεν αισθανόταν μόνη. Η γιαγιά Κατίγκο νοερά ήταν μαζί της. Σταμάτησε στην τελευταία φράση του πρώτου κεφαλαίου, που ήταν κάτι σαν καταγραφή, από την πλευρά του Ντα Βίντσι, της στιγμής που ξεκίνησε να γράφει το βιβλίο: "Vis datur eis, qui auxilio caeli omnia videre possunt".

- Μάλιστα... συλλογίστηκε η Σέλια. Η δύναμη δίδεται σ' αυτούς που με τη βοήθεια του ουρανού μπορούν να δουν τα πάντα.... "Τα πάντα...", είπε δυνατά και σηκώθηκε από την καρέκλα. Ο Κρίστοφερ ήξερε πολλά, όχι βέβαια τα πάντα. Σίγουρα όμως επεδίωκε να μάθει ακόμη περισσότερα. Και αυτό που θα του παρουσιάζε, αυτό το βιβλίο, σίγουρα θα τον άφηνε έκπληκτο. Θα μπορούσε όμως να την βοηθήσει. Τώρα ήξερε ποιο πρέπει να είναι το επόμενο της βήμα. Πήρε το βιβλίο μαζί της και άρχισε να ετοιμάζεται. Ο Κρίστοφερ ζούσε μόνιμα στη Σκωτία, σε ένα μικρό προάστειο ονόματι Lightenbridge. Εκεί έπρεπε να πάει. Αυτός θα της έδινε τις απαντήσεις που ζητούσε, για να συνεχίσει το ταξίδι της............

[panther]

Πως όμως θα επικοινωνούσε μαζί του? ήξερε ότι ήταν ένας άνθρωπος ιδιότροπος, μοναχικός, και φυσικά δεν είχε τηλέφωνο αλλά ούτε κινητό. Θα έπρεπε να του αφήσει μήνυμα με τον τρόπο που μόνο εκείνη γνώριζε

- Που έχω βάλει το χαρτί? αναρωτήθηκε η Σέλια...

Άνοιξε το κουτί, πήρε το χαρτί στα χέρια της και πατώντας τα πλήκτρα του τηλεφώνου, τα οποία αντιστοιχούσαν σε κωδικούς, τον ενημέρωσε ότι σε λίγες ώρες θα ήταν κοντά του ...

[Maroulita]

Για την παρούσα φάση, ο Κρίστοφερ ήταν η μόνη διέξοδος που μπορούσε να διακρίνει η Σέλια μπροστά της. Η γιαγιά Κατίνγκο, στις ελάχιστες στιγμές που την είχε "επισκεφτεί", μετά την περίεργη και αναπάντεχη εξαφάνισή της από τα άυλα δρώμενα, της είχε πει καθαρά: "Μην ανοίξεις αυτό το κουτί, αν η ανάγκη δεν σε οδηγήσει σ' αυτό. Αυτός ο τρόπος επικοινωνίας, το να πληκτρολογήσεις δηλαδή στο τηλέφωνο αμέτρητα νούμερα-συνδυασμούς, θα προκαλέσει χάος στις υπόλοιπες τηλεφωνικές γραμμές της πόλης και καλό είναι να μην προκαλούμε...". Είχε όμως άλλη λύση; Πώς αλλιώς να επικοινωνούσε μαζί του; Μα κι αυτός ο άνθρωπος... γιατί τέτοια απομόνωση, αγοραφοβία, αντικοινωνικότητα και αρνητισμός; Τί συνέβαινε μ' αυτόν τον τύπο; Πάντα είχε αυτήν την απορία. "Από τα μικρά και ασήμαντα πολλές φορές μπορείς να καταλάβεις με ποιον ή με τί έχεις να κάνεις", σκέφτηκε. Γρήγορα όμως επανήλθε και άφησε τους προβληματισμούς της, γιατί αυτό που προείχε ήταν να το συναντήσει. Έκανε την κίνηση που θεώρησε ότι άρμοζε. Το μόνο που της έμενε ήταν να πάει στο σιδηροδρομικό σταθμό και να ξεκινήσει το ταξίδι της. Ήταν ο μόνος τρόπος για να φτάσει στο Lightenbridge χωρίς να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της. Έπρεπε να τις κρατήσει για όσα θα έρχονταν.

Είχε ήδη περάσει αρκετή ώρα, είχε μεσημεριάσει και η Σέλια βρισκόταν στην αίθουσα αναμονής του σταθμού.
- Μάλιστα.... αποβάθρα 3. Καλύτερα να κατευθυνθώ προς τα κει..., γρήγορες σκέψεις, γρήγορες κινήσεις... αλλά και αναπάντεχες συναντήσεις....

[Fotini Christodoulou]

Ο Κρίστοφερ έλαβε το μήνυμα της Σέλιας ,την ώρα που που κάθησε να απολάυσει τσάι στην ξύλινη τραπεζαρία του.
-Η Σέλια έρχεται..,σκέφτηκε...και ξάφνου οι αναμνήσεις έπεσαν βροχή..είχε να την δεί πάνω απο δέκα χρόνια...Ήταν ένα άχαρο πλασματάκι τότε ,που...

[Maroulita]

... που ωστόσο είχε μια φλογερή και διαπεραστική ματιά. Θα έλεγε κανείς ότι αυτό το άχαρο δεκαπεντάχρονο τότε κοριτσάκι, που η εφηβεία περνούσε από πάνω του, θαρρείς ήταν ένα ασχημόπαπο, που όμως μπορούσε να κολυμπήσει με θάρρος και τόλμη στα πιο άγρια και άγνωστα νερά. Και αυτό το διέκρινε από εκείνη τη ματιά που είχε, που ήταν σαν να του έλεγε: "ξέρω τί ψάχνεις, ξέρω γιατί κρύβεσαι και από ποιους...". Του είχε κάνει εντύπωση τότε, αλλά ίσως και να ήταν απλά ένα κύημα της φαντασίας του και του φόβου που ένιωθε, όταν είδε την Αλήθεια μπροστά του, αλλά δεν τόλμησε να την αντιμετωπίσει.

Η μικρή Σέλια, λοιπόν, τότε δεκαπέντε και τώρα πια κοντά στα 26, θα ερχόταν να τον βρει. "Για ποιον λόγο; Κάτι θα συνέβει", σκέφτηκε, "... αλλά εγώ που κολλάω;".

Ο Κρίστοφερ ήταν κοντά στα 40, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν κανείς τον έβλεπε για πρώτη φορά, θα ορκιζόταν ότι είχε περάσει τα 50. Ο ίδιος απέφευγε να κοιτάζεται στον καθρέφτη, δεν μπορούσε να βλέπει τον εαυτό του. Εδώ και μία δεκαετία, ύστερα από την όλη περιπέτεια, στην οποία άθελά του μπήκε και έζησε, το μόνο που τον απασχολούσε ήταν πώς θα αποφύγει αυτούς που τυχαία ξεσκέπασε και που του προκάλεσαν όσα μέχρι τώρα ζούσε: κατάπτωση, πρόωρη γήρανση με όλα τα παρεπόμενα... Απομονώθηκε σε ένα μικρό αγροτόσπιτο, πιστεύοντας ότι ίσως κάποια στιγμή θα τον άφηναν ήσυχο. Πίστευε ότι θα μπορούσε να μην είναι απειλή σε αυτούς, αν χανόταν από κάθε έκφανση ανθρώπινης συλλογικότητας....

Έπινε το τσάι του αργά, περιμένοντας, ανυπόμονα, αν και δεν ήθελε ούτε στον εαυτό του να το παραδεχτεί, τη Σέλια... Μα γιατί αργούσε;; Ήδη είχε περάσει ένα εξάωρο από το μήνυμα που του είχε στείλει. Θα έπρεπε ήδη να έχει φτάσει...

[SONIA64]

...δεν πρόλαβε να αποσώσει την σκέψη του και ενα διαπεραστικό και στριγκό γρύλισμα φρένων ακούστηκε στην μπροστινή αλέα.Ήρθε! σκέφτηκε.Μα πως; Ειπε πως θα έπερνε την ταχεία και κατόπιν ταξί ή τα συμπαθητικά μικρά αλογάκια που κάνουν αυτές τις μικρές διαδρομές υποβοηθούμενα απο τους ηλικιομένους της περιοχής."Τελικά θα νοίκιασε αυτοκίνητο" είπε μέσα του.
-Αυτό το κορίτσι δεν θα βάλει ποτέ μυαλό,ειπε φωναχτα.Όπως ήταν στα δεκαπέντε της έτσι και παρέμεινε.Ατίθαση,ζωηρή και απρόβλεπτη.Ετσι την έιχε ερωτευθεί.Τι ατυχία!Ανομολόγητος έρωτας.Θαμένος βαθιά στην πίσω γωνίτσα του μυαλού του.Τι θα μπορούσε να της προσφέρει αυτός άλλωστε.Τα χίλια κακά της μοίρας του τράβηξε.Αν την είχε μαζί του πολύ απλά θα την ταλαιπωρούσε κι αυτήν.Οχι!Ειναι καλύτερα έτσι.Αν και τώρα που το σκέφτόταν, κοντοζυγώνοντας την εξώπορτα, γιατί να έρθει άραγε σ΄αυτόν;Αυτός ήταν η λύση εκτάκτου ανάγκης, η τελευταία διέξοδος πρίν την καταστροφή.Ανοιξε την πόρτα και αντοίκρησε μπροστα του το πιο όμορφο ζωντανό πλάσμα του πλανήτη.Η καρδιά του φτερούγισε και με μιας έχασε 10 χρόνια απ΄την εξωτερική του εμφάνιση.Ενιωσε τα μαλλιά του ξανά μαύρα και στυλπνά όπως όταν την γνώρισε.Οι ρυτίδες εξαφανίστηκαν με μιάς.Οι μύς του φάνηκαν γεροδεμένοι και γυαλιστεροί όπως πρόβαλαν απο το αμάνικο πουκάμισο,ξεκούμπωτο μπροστά,χωμένο άτσαλα στο σκούρο rangler του.Μάγισα ειναι σκέφτηκε ή....