Αρης - Πλούτωνας, Η ψυχολογική διερεύνηση της αντιμετώπισης του κινδύνου

[toniats]

ο. Ο Πλούτωνας σε έχει αλλάξει κι είναι πλέον θέμα άλλων ψυχικών ικανοτήτων να προσαρμοστείς στη νέα κατάσταση και κατά τη γνώμη μου κυρίως θέμα Κρόνου/Σελήνης. Ένας Κρόνος υγιής που γνωρίζει τα όρια του είναι σε θέση να χτίσει το νέο σπίτι και μία Σελήνη καλό στήριγμα ηθικού μπορεί να σε κρατήσει μακριά από την ψυχική διάλυση. Κι επειδή Κρόνος / Σελήνη είναι οι γονείς μας .;

κατά τη γνώμη μου η Σελήνη έχει μόνο έναν άντρα, τον Ήλιο, αυτός της δίνει το φώς ...

Ποτέ δεν μπόρεσα να κοιτάξω ένα ωροσκόπιο αντιμετωπίζοντας τον Κρόνο σαν πατέρα, μάλλον επηρεασμένη από τη συμπεριφορά του απέναντι στα παιδιά του στην μυθολογία...

Απο την άλλη τίποτα πιο προσωπικό απο μια ερμηνεία στην αστρολογία

[toniats]

. Έχω βρεθεί υπό την απειλή όπλου στον κρόταφο, και η δύναμη που ένοιωσα εκείνη την στιγμή ήταν τόσο μοναδική που εξέπληξε ακόμα κι εμένα την ίδια. ..... Μέχρι στιγμής τα έχω καταφέρει στα πάντα και νοιώθω μια ικανοποίηση, λες και είμαι στην ζούγκλα και νικάω τα θηρία. Πολλές φορές μάλιστα νοιώθω άτρωτη και άλλες προκαλώ η ίδια τις μάχες. Αυτό βέβαια δεν λέω οτι είναι καλό όμως είναι σαν αναπόφευκτο.

Τι 10 βαθμούς η εσωτερική θερμοκρασία! 110 λέμε!!
.....
Συμφωνώ και επαυξάνω ότι τα καβγαδάκια έχουν και τα καλά τους κάποιες φορές! Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν καβγαδάκια!? Ανάβουν και τα αίματα κάπως βρε παιδιά στην τελική! δεν είναι κακό! :toung:
Είπαμε καλή η ηρεμία, τάξη και ασφάλεια και σιγουριά καμία όμως...
Εννοείται να μην ξεφεύγουμε βεβαίως βεβαίως...

Πάντως σοβαρά τώρα σε τέτοιες διελεύσεις η γυμναστική και η άσκηση είναι η καλύτερη εκτόνωση και ο καλύτερος τρόπος να διοχετευτεί όλη αυτή η ενέργεια. Αλιώς είναι σαν να μένει κλεισμένη στο σώμα και να ψάχνει τη διέξοδο της...

Και η συνέχεια στην παρατήρη του Βασίλη, σε συζήτηση σε άλλο ποστ, για την εκτόνωση του δυναμικού μέσα απο τις εντάσεις μου προέκυψε ....χθες. Ήμουν σε ένα λεωφορείο, μαζί με την κόρη μου, κι ο οδηγός ένας εξαιρετικά οξύθυμος άνθρωπος, έβρισε όσους επιβάτες μπόρεσε, του δωσαν αφορμές όμως οι παλιοεπιβάτες πχ θέλαν να κατέβουν σε μια στάση που δεν ενέκρινε, προσπάθησαν να παρουν τη βαλιτσα τους κλπ...

...το πράγμα θα χε εξαιρετική πλάκα για μένα αν δεν οδηγούσε τρομερά επικίνδυνα... , με βροχή έτρεχε βρίζοντας τους αργους γιοταχίδες,.....Ως εκ τούτου... η Νικολετα, μια υπέροχη 60αρα απο ένα διπλανό χωριό προσευχόταν συνεχώς, από την ώρα που τον είδε (τον είχε ξανααντιμετωπίσει) και εγώ έκανα ότι μπορούσα καλωντας... ειδικές αγγελικές δυνάμεις να μας συνδράμουν....και φυσικά έχοντας σε πλήρη ετοιμότητα το κινητό (επιτέλους η εφευρεσις δικαιώθηκε στο σύστημα αξιών μου) για να καλέσω την τροχαία..

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Όταν ένα Εγώ, η προσωπικότητα ενός ανθρώπου είναι ισχυρή και κυριαρχεί στο Είναι, στην ψυχή του, τότε ο άνθρωπος έχει μια στρεβλή εικόνα του εαυτού του.

Φαντάζεται τον Εαυτό του σαν ένα ον δυνατό και δημιουργικό. Θέλει λοιπόν να δημιουργήσει το προσωπικό του σύμπαν, στο οποίο ο Ήλιος-Δημιουργός είναι ο ίδιος, για την ακρίβεια τα Θέλω και οι Επιθυμίες του.
Απαιτεί λοιπόν από τους άλλους ανθρώπους να είναι όπως θέλει αυτός, δεν αποδέχεται ελαττώματα, διαφωνίες και αμφισβήτηση.

Αυτό το προσωπικό σύμπαν δεν είναι αρμονικό, με την έννοια ότι δεν δονείται όπως το Κοσμικό, αυτό που δημιούργησε ο Θεός
Και ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την δυσαρμονία….μόνο που αντί να την χρεώσει στον εαυτό του, την χρεώνει στους άλλους. Στους άλλους ανθρώπους, στο περιβάλλον, στην κοινωνία, στο Θεό, σε όλους τους άλλους και ποτέ στο Εγώ του. Και θυμώνει μαζί τους!!!



Ένα θυμωμένο Εγώ είναι ένας αστάθμητος και επικίνδυνος παράγοντας.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω του κινδυνεύουν από τις αντιδράσεις του, που μπορεί να είναι βίαιες άλλα και από την ένταση των αισθημάτων που τους δημιουργεί, η δράση παράγει αντίδραση, που είναι μιας ίδιας ποιότητας ενέργεια αντίθετης κατεύθυνσης. Οι άνθρωποι που έχουν την ατυχία να βρίσκονται στο περιβάλλον του νοιώθουν πανικό, εναντίωση και θυμό απέναντί του. Στην καθομιλουμένη «τους πνίγει το δίκιο τους», κυριολεκτικά τους πνίγει!!!

Δεν βλέπω κάποιο λόγο, όταν προσπαθεί ένας άνθρωπος να μην υποκύπτει στο θυμό των άλλων, το θυμό που δημιουργεί από εντάσεις και καυγάδες μέχρι κάθε δεινό της ανθρωπότητας, η προσπάθειά του να μεταφράζεται σε αβουλία και παθητικότητα.
Εγώ προσωπικά το βιώνω σαν μια εξαιρετικά ενεργητική θέση…είναι σπουδαίο για μένα να μπορέσω να αντισταθώ στο θυμό του άλλου, που δεν μου αναγνωρίζει το δικαίωμα να είμαι όπως μου αρέσει και όπως μπορώ. Εδώ μπαίνει η Αναγκαιότητα, στην οποία αναφέρεσαι Βασίλη (αν και στον εσωτερισμό κυκλοφορεί η βρώμα πως είμαστε υπεύθυνοι για αυτήν την κατάσταση αναγκαιότητας –με την ενέργεια των σκέψεων και την απόρροια των πράξεων και των λόγων- περισσότερο από όσο νομίζουμε)…

Ας πω ένα παράδειγμα : είμαι μεσήλικη, ατημέλητη και ενενήντα κιλά…

Δεν μπορώ να τρέξω μαραθώνιο, που πολύ θα ήθελα, αλλά δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να με κάνει να θυμώσω με τον εαυτό μου επειδή αυτός ο άλλος άνθρωπος στο προσωπικό του σύστημα αξιών (το Σύμπαν που λέγαμε) πιστεύει πως οι χοντρές πρέπει ή να αδυνατίσουν ή να αυτοκτονήσουν.

Παρομοίως αν είμαι αλλοδαπή φτωχή μετανάστης, μουσουλμάνα με μαντίλα, πακιστανός, όμορφη ξανθιά (άρα ηλίθια και «διαθέσιμη»), κομμώτρια, φιλόσοφος, ανορθόγραφη…δεν έχει τέλος ο κατάλογος της περιθωριοποίησης στον σύμπαν των πολλών και των ισχυρών (που δημιουργεί τις κοινωνικές προπαγάνδες ή τα στερεότυπα)

Θα προσπαθήσω δε να μη θυμώσω με αυτόν που θυμώνει μαζί μου. Γιατί όταν θυμώνω βρίσκομαι στην ίδια θέση με αυτόν, στο έλεος ίδιων δυνάμεων (σε κάποιες θεωρίες του εσωτερισμού). Δεν θυμάμαι και να δικαιώθηκα από την επιχειρηματολογία μου σε ανθρώπους που δεν άκουγαν… μπορώ να πω όμως πως με δικαίωσε η συνέχεια, ο χρόνος…

Επί του πρακτέου : Πόσο Βούδας μπορεί να γίνει ένας δυτικός, κάτοικος μητρόπολης, που εργάζεται δωδεκάωρο σε ιδιωτική επιχείρηση και μένει σε δυάρι στην Κυψέλη δεν νομίζω πως είναι και μεγάλη συζήτηση….Ελάχιστα Βούδας και πολύ Κούδας!!! Δε νομίζω δηλαδή πως εμείς οι ταλαίπωροι, στην πλειοψηφία, πολίτες αυτής της χώρας κινδυνεύουμε από την απάθεια της συνειδητοποιημένης διαφοροποίησης, αλλά ως συνήθως εκφράζω προσωπική άποψη….

[Βασιλης Παπαδολιας]

κατά τη γνώμη μου η Σελήνη έχει μόνο έναν άντρα, τον Ήλιο, αυτός της δίνει το φώς ...

Ποτέ δεν μπόρεσα να κοιτάξω ένα ωροσκόπιο αντιμετωπίζοντας τον Κρόνο σαν πατέρα, μάλλον επηρεασμένη από τη συμπεριφορά του απέναντι στα παιδιά του στην μυθολογία...

Απο την άλλη τίποτα πιο προσωπικό απο μια ερμηνεία στην αστρολογία

σε θέματα επιβιωσης και κινδυνου εχω παρατηρησει κι απο τον προσωπικο μου αν θες χαρτη οτι επεμβαινει ο Κρονος για να σε προστατεψει απο τα χειροτερα. Μπορεί π.χ. να είναι κι ο προϊστάμενος σου αυτός, που καθαρίζει για σένα.

[Βασιλης Παπαδολιας]

Δεν βλέπω κάποιο λόγο, όταν προσπαθεί ένας άνθρωπος να μην υποκύπτει στο θυμό των άλλων, το θυμό που δημιουργεί από εντάσεις και καυγάδες μέχρι κάθε δεινό της ανθρωπότητας, η προσπάθειά του να μεταφράζεται σε αβουλία και παθητικότητα.
Εγώ προσωπικά το βιώνω σαν μια εξαιρετικά ενεργητική θέση…είναι σπουδαίο για μένα να μπορέσω να αντισταθώ στο θυμό του άλλου, που δεν μου αναγνωρίζει το δικαίωμα να είμαι όπως μου αρέσει και όπως μπορώ. Εδώ μπαίνει η Αναγκαιότητα, στην οποία αναφέρεσαι Βασίλη (αν και στον εσωτερισμό κυκλοφορεί η βρώμα πως είμαστε υπεύθυνοι για αυτήν την κατάσταση αναγκαιότητας –με την ενέργεια των σκέψεων και την απόρροια των πράξεων και των λόγων- περισσότερο από όσο νομίζουμε)…

Αυτό που περιγράφεις, Τόνια, είναι σωστό, αλλά περιγράφεις πώς αντιμετωπίζεις τον ¶ρη του άλλου. Το θέμα που περιγράφω εγώ είναι πώς αντιμετωπίζεις τον Πλούτωνα, όχι τον ¶ρη. ¶μα σου την πέσουν στο σοκάκι τρεις του υποκόσμου, τι θα κάνεις; Διαχείριση θυμού;

Θα προσπαθήσω δε να μη θυμώσω με αυτόν που θυμώνει μαζί μου. Γιατί όταν θυμώνω βρίσκομαι στην ίδια θέση με αυτόν, στο έλεος ίδιων δυνάμεων (σε κάποιες θεωρίες του εσωτερισμού). Δεν θυμάμαι και να δικαιώθηκα από την επιχειρηματολογία μου σε ανθρώπους που δεν άκουγαν… μπορώ να πω όμως πως με δικαίωσε η συνέχεια, ο χρόνος…

Πράγματι ισχύει αυτό αλλά ας μην ξεχνάμε ότι κι ο Χριστός στο ναό πήρε στα χέρια το φραγγέλιο. Ο θυμός είναι εργαλείο προς χρήση και έλεγχο. Προφανώς, αν δεν μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε αποταυτισμένα, καλύτερα να τον αφήσουμε στην ησυχία του (θυμίζω άλλη συζήτηση περί 1ης ακτίνας που είχαμε κάνει) αλλά κι αυτός είναι ένα μονοπάτι.

Επί του πρακτέου : Πόσο Βούδας μπορεί να γίνει ένας δυτικός, κάτοικος μητρόπολης, που εργάζεται δωδεκάωρο σε ιδιωτική επιχείρηση και μένει σε δυάρι στην Κυψέλη δεν νομίζω πως είναι και μεγάλη συζήτηση….Ελάχιστα Βούδας και πολύ Κούδας!!! Δε νομίζω δηλαδή πως εμείς οι ταλαίπωροι, στην πλειοψηφία, πολίτες αυτής της χώρας κινδυνεύουμε από την απάθεια της συνειδητοποιημένης διαφοροποίησης, αλλά ως συνήθως εκφράζω προσωπική άποψη….

Δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τι είναι η "απάθεια της συνειδητοποιημένης διαφοροποίησης" αλλά η εσωτερική πρόοδος δεν έχει καμμία σχέση με το φαίνεσθαι. Ό δάσκαλος του Dan Millman ήταν βενζινάς κι ο απόστολος Παύλος ήταν σκηνοποιός.

[toniats]

[QUOTE=Βασίλης Παπαδολιάς;84756]Αυτό που περιγράφεις, Τόνια, είναι σωστό, αλλά περιγράφεις πώς αντιμετωπίζεις τον ¶ρη του άλλου. Το θέμα που περιγράφω εγώ είναι πώς αντιμετωπίζεις τον Πλούτωνα, όχι τον ¶ρη. ¶μα σου την πέσουν στο σοκάκι τρεις του υποκόσμου, τι θα κάνεις; Διαχείριση θυμού;

Χι! χι! πάλι εκτός θέματος με βρίσκεις Βασίλη….

Νομίζω πως για την συνάντηση του ¶ρη μεταξύ αντιπάλων έγραψα στο προηγούμενο ποστ.

Αυτή τη φορά εγώ το θέμα το βίωνα πιο …πλουτώνια!
Εξηγούμαι: όταν σου την ΅πεσουν τρεις μαχαιροβγάλτες, νύχτα σε αδιέξοδο κατά τη γνώμη μου είναι θέμα ¶ρη εφόσον διαθέτεις γεμάτο περίστροφο πχ, ή μαύρη ζώνη σε ανατολίτικες πολεμικές τέχνες ή τουλάχιστον γρήγορα αντανακλαστικά και καλούς χρόνους στα σπριντ….
….σε κάθε άλλη περίπτωση δυστυχώς βλέπεις καταπρόσωπο την μορφή του Χάρου και μια «διαχείριση θυμού» ή τουλάχιστον το να μη το πάρεις προσωπικά είναι κατά την γνώμη μου καλό εφόδιο…(αντιμετώπιση των «υποσυνείδητων φόβων»)

…..με άλλα λόγια ο ¶ρης του άλλου μπορεί να σου αφυπνίσει τον δικό σου Πλούτωνα….ειδικά όταν βρίσκεσαι απροετοίμαστος απέναντι σε θανάσιμο κίνδυνο.
Δεν πολεμάς πάντα με ¶ρη, μερικές φορές πολεμάς με τον Πλούτωνα, ίσως σε περιπτώσεις που όλα Έχουν Καταρρεύσει και εσύ πρέπει (πες το θέλεις) να σταθείς σαν «άμεμπτος πολεμιστής» αν θυμάμαι την ορολογία του Dan Millman

…επίσης, στην δική μου περίπτωση που περιγράφω στο προηγούμενο ποστ μάλλον δεν χρησιμοποίησα ¶ρειες Τέχνες



Πράγματι ισχύει αυτό αλλά ας μην ξεχνάμε ότι κι ο Χριστός στο ναό πήρε στα χέρια το φραγγέλιο. Ο θυμός είναι εργαλείο προς χρήση και έλεγχο. Προφανώς, αν δεν μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε αποταυτισμένα, καλύτερα να τον αφήσουμε στην ησυχία του (θυμίζω άλλη συζήτηση περί 1ης ακτίνας που είχαμε κάνει) αλλά κι αυτός είναι ένα μονοπάτι.

Οι δρόμοι είναι πολλοί. Οι ταξιδιώτες είναι λίγοι....


Δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τι είναι η "απάθεια της συνειδητοποιημένης διαφοροποίησης" αλλά η εσωτερική πρόοδος δεν έχει καμμία σχέση με το φαίνεσθαι. Ό δάσκαλος του Dan Millman ήταν βενζινάς κι ο απόστολος Παύλος ήταν σκηνοποιός.[/QUOTE]

Ένας πολύ μορφωμένος και κοινωνικά καταξιωμένος σκηνοποιός. Στην εφηβεία του ήρθε απο την Ταρσό στα Ιεροσολυμα, ήταν μαθητής του Νομοδιδάσκαλου Γαμαλιήλ, ταύτογχρονα σπούδασε ελληνικά, ήταν Φαρισσαίος και ίσως μέλος του Συμβουλίου του Ναού, εφόσον και η ψήφος του μέτρησε στην καταδίκη του Στέφανου και ήταν ο επικεφαλής του αποσπάσματος που πήγαινε να συλλάβει τους χριστιανούς της Δαμασκού .

Φυσικά η εσωτερική πρόοδος δεν έχει καμμία σχέση με το φαίνεσθαι. Εγώ στην ταλαιπωρία αναφέρομαι...η οποία είναι και αυτή ένας δρόμος

[Βασιλης Παπαδολιας]

Δεν πολεμάς πάντα με ¶ρη, μερικές φορές πολεμάς με τον Πλούτωνα, ίσως σε περιπτώσεις που όλα Έχουν Καταρρεύσει και εσύ πρέπει (πες το θέλεις) να σταθείς σαν «άμεμπτος πολεμιστής» αν θυμάμαι την ορολογία του Dan Millman

Σωστή... εδώ σε παραδέχομαι...με αποστόμωσες...

[toniats]

Σωστή... εδώ σε παραδέχομαι...με αποστόμωσες...

καλέ πως έγινε αυτό???:blink:

[afroditi03]

Καλημέρα! Να ρωτήσω κάτι σχετικό κι εγώ? ΄Οταν σε συναστρία υπάρχει σύνοδος Πλούτωνα - Αρη?

[astarth]

πολυ ωραιο αρθρο, αληθεια! οι αιωνιοι φοβοι μας απο καταβολης κοσμου. το ενστικτο της επιβιωσης κατα τον φροιντ. ο δυνατοτερος επιβιωνει. ο πλουτωνας αποψη μου συμβαλει κ στην εξελιξη αυτο του ενστικτου. ενδομηχα αυτον τον πλανητη-ενεργεια τον θεωρουσα καταλυτη. πολυ καλη εσωτερικη τοποθετηση.

[Αρετή81]

Καλησπέρα σας και καλή Χρονιά!
Να καταθέσω κι εγώ την εμπειρία μου από τον Πλούτωνα σε αντίθεση με τον Άρη μου στον 7ο αλλά τον ίδιο καιρό και με τον Κρόνο στον 10ο !

(Λίγο καθυστερημένη η απάντηση αλλά τώρα σας βρήκα! Πολύ ωραίο φόρουμ και κρίμα που δεν το βλέπω τόσο ενεργό.... )

Ήταν τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής μου.. Με έριξαν στα Τάρταρα της ψυχής, όπου όχι μόνο ήταν πολύ βαθιά, αλλά βίωσα και συναισθήματα τόσο άσχημα για κάποιο άτομο, που δεν το γνώριζα οτι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ έτσι.. Πέρασα επίσης απαίσιες στιγμές που, ούτε στον εχθρό μου που λένε..

Όμως τελικά ο Πλούτωνας ήταν δάσκαλος για μένα! (Και το άτομο που έπαιξε τον πλουτώνιο ρόλο). Αν δεν είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο, δεν θα ήμουν ποτέ αυτό που είμαι τώρα.. άνετη και ακομπλεξάριστη Βίωσα κυριολεκτική Αναγέννηση. Για να βγω από τον λαβύρινθο που είχα μπει ξεκίνησα να ασχολούμαι με Φιλοσοφία, διαλογισμούς, αργότερα ήρθε και η Αστρολογία... Και είμαι αυτή που είμαι τώρα

Πρώτα βάζω δάσκαλο τον Πλούτωνα λοιπόν και μετά τον Κρόνο, που οι δικές του δοκιμασίες είναι παιχνιδάκι μπροστά στου άλλου.. Και όλα γίνονται μόνο για την εξέλιξή μας!

Τώρα να δω που έχω για 1μιση χρόνο περίπου τον Πλούτωνα αντίθεση στον Ερμή 7ο Οικο.. Ήθελα να ανοίξω μια δουλειά σε λίγους μήνες, αλλά μάλλον πρέπει να περιμένω, ε;