Ερωτικά «αντίο» και η λαχτάρα της επανασύνδεσης

[Constantinos]

Πάρα πολύ ωραίο άρθρο.:bigsmile:

Από προσωπική εμπειρία, μετά από αρκετές ώρες μοναξιάς και πραγματικής επί της ουσίας συζήτηση με τον εαυτό μου, κατάφερα να τον γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και τις ανάγκες του.

Για αυτό και κατέληξα σε αυτό που πάρα πολύ όμορφα περιγράφεται σε αυτή την φράση:
Μια σχέση τελειώνει γιατί δεν είχε τα κατάλληλα εφόδια για να συνεχίσει να υπάρχει...

Συμφωνώ και εγώ με ότι είπες:

MIA ΣΧΕΣΗ ΤΕΛΙΩΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΕΦΟΔΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ!!!!!
Και της εύχομε ότι καλύτερο σε αυτήν ασχετα αν με πλήγωσε και την πλήγωσα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!!

ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ IRINA!!!

Constantinos

[ζουζούνα1977]

Καλημέρα και από εμένα! Συμφωνώ απόλυτα στο: Μια σχέση τελειώνει γιατί δεν είχε τα κατάλληλα εφόδια για να συνεχίσει να υπάρχει...
Έτσι είναι και καλό είναι να έρχεται το τέλος όταν δεν υπάρχουν οι προοπτικές.
Είμαι της άποψης καλύτερα ένα υγιές διαζύγιο παρά ένας αρρωστημένος γάμος (το ίδιο βέβαια ισχύει και για τις σχέσεις, αφού και ο γάμος μία επίσημη σχέση είναι)!

[maria76]

Ενα άρθρο με ουσία που μας άγγιξε όλους..
Η αλήθεια είναι ότι ένας χωρισμός είναι απ'τα πιο επώδυνα πράγματα που μπορούν να μας συμβούν,και με δραματικές συνέπειες καμια φορά,αναλόγως την ευαισθησία του καθενός.
Οταν συνέβη σε μένα,ζούσα σαν ένα"φυτό",που δεν ένιωθε τίποτα,ούτε είχε διάθεση να βοηθήσει τον εαυτό του.Κοιμόμουν συνεχώς για να μη σκέφτομαι,και τον έβλεπα όνειρο συνέχεια.Η αυτοπεποίθηση μου ήταν απούσα και πόνεσα τόσο,που τελικά κουράστηκα.Δεν γινόταν πιο κάτω.
Αυτό που με βοήθησε να συνέλθω σιγά-σιγά ήταν ο θάνατος ενός φίλου μου,μια εγχείρηση ενός μέλους της οικογένειας μου,και η διαγνωση καρκίνου σ'έναν άλλο φίλο.Ξαφνικά αισθάνθηκα απίστευτα αχάριστη με το δικό μου πρόβλημα,και σκέφτηκα πως είμαι τυχερή που δεν ήμουν στη θέση τους,που ήμουν υγιής.Που μια μέρα θα μπορούσα να ξαναερωτευτώ,γιατί καθε εμπόδιο είναι για καλό.Αν γύριζε ο χρόνος πίσω,πάλι θα το ζούσα,γιατί ο πόνος σε μαθαίνει πολλά και είναι λυτρωτικό να γεννιέσαι απ'τις στάχτες σου.
Τελικά,είμαι πάλι ερωτευμένη και πολύ μάλιστα.Μ'έναν άνθρωπο τόσο πιο αξιόλογο απ'τον πρώην,σα να μου χρωστούσε η ζωή.Δεν το πιστεύω ακόμα!Η ζωή είναι τόσο μικρή για να είναι μίζερη,και άλλοι αυτή τη στιγμή γράφουν ιστορία! Μην το βάζουμε κάτω...

Σάρκα μου
ακόμα χαίρεσαι στα χάδια
ακόμα πονάς στα χτυπήματα.
Ακόμα τίποτα δεν έμαθες..

[starfish]

Πολύ καλό άρθρο. Είναι όντως αλήθεια ότι τις περισσότερες (αν όχι όλες) τις φορές που προβάλλουμε την εικόνα του θύματος και του "γιατί?", από πίσω κρύβονται ένα κάρο ανασφάλειες και, κυρίως, εγωισμοί.

Κάποτε συζητούσα με έναν φίλο μου το όλο θέμα του "έρωτα" και των "σχέσεων" και παρατηρίσαμε το πόσο θέλουμε να γίνουμε όπως... στις ταινίες! Με ονειρικά τοπία, ειδανικές σχέσεις και τα λοιπά. Ακόμα και ο χωρισμός "πρέπει" να είναι βίαιος, "πρέπει" να είμαστε θύματα, "πρέπει" να περιμένουμε. Σκεφτίτε το και αυτό, το κατά πόσο η τέχνη έχει επιρρεάσει τον τρόπο που θέλουμε (και απαιτούμε) να είναι ο έρωτας και οι σχέσεις. Αλλά, ακόμα και αυτό να μην ισχύει απόλυτα, σκεφτίτε το πόσο... αγωνιούμε να τα κάνουμε και να τα ζήσουμε όλα τέλεια, ονειρικά και φανταστικά ρομαντικά. Και αυτό δεν μας προσφέρει, παρά επιπλέον άγχος και πίεση. Επιδή προσωπικά έχω περάσει τέτοιες καταστάσεις, συνηστώ να...χαλαρώσουμε και να απολάυσουμε την κάθε στιγμή. Δεν χρειάζονται ρομαντικά ηλιβασηλέματα και βόλτες χεράκι-χεράκι. Μια αληθηνή ματιά, δύο αληθηνά λόγια και θα αισθανθούμε το πραγματικό μεγαλείο του έρωτα.

Συμφωνω μαζι σου για το τι περιμενουμε. Το ιδανικο ομως που μας "πετανε στα μουτρα" οι ταινιες και η αισθηματικη -και οχι μονο- λογοτεχνια, μπορει να καταληγει σε μαζικη "υποβολη", ομως αγκαλιαζει πραγματικες αναγκες. Αναγκες που προσπαθουν να γεμισουν τα κενα που αφηνει η καθημερινοτητα με τον κυνισμο της. Αλλα οπως συμβαινει και με τους χαμενους στην ερημο, εχουμε ψευδαισθησεις, και οταν τελικα βρουμε νερο , πινουμε αχορταγα, ασχετα με το αν ειναι ακαταλληλο...
Οι βολτες χερακι-χερακι δεν αποκλειουν την αληθινη ματια, ουτε τα αληθινα λογια και ειναι μερος του μεγαλειου του ερωτα. Εχω δει ηλικιωμενα ζευγαρια να περπατανε στον δρομο χερακι χερακι και να κοιταζονται στα ματια με λατρεια [και ομολογω πως εχω ζηλεψει!]
Το πληγμα του χωρισμου αποδοθηκε με εξαιρετικο τροπο απο την συντακτρια του αρθρου. Μια παρατηρηση μονο: η λογικη μας μπορει να δουλευει θαυμασια μετα το πρωτο σοκ, ομως, ας μην ξεχναμε οτι στα "τραυματα" και στον πονο δεν λειτουργουμε με την λογικη, αλλα οπως τα αγριμια: ή θα επιτεθουμε με οποιο κοστος, εναντιον αυτου που μας πληγωσε ή θα κρυφτουμε καπου για να γλυψουμε τις πληγες μας. Ποσο καιρο θα παρει αυτο το τελευταιο, εξαρταται και απο την σοβαροτητα του τραυματος, δεν νομιζετε;

[*Astropeleki*]

Ποσο καιρο θα παρει αυτο το τελευταιο, εξαρταται και απο την σοβαροτητα του τραυματος, δεν νομιζετε;

Και όχι μόνο.....
Από την αδυναμία του άλλου ή από τον εγωισμό του.

[nicoletta]

Μια παρατηρηση μονο: η λογικη μας μπορει να δουλευει θαυμασια μετα το πρωτο σοκ, ομως, ας μην ξεχναμε οτι στα "τραυματα" και στον πονο δεν λειτουργουμε με την λογικη, αλλα οπως τα αγριμια: ή θα επιτεθουμε με οποιο κοστος, εναντιον αυτου που μας πληγωσε ή θα κρυφτουμε καπου για να γλυψουμε τις πληγες μας. Ποσο καιρο θα παρει αυτο το τελευταιο, εξαρταται και απο την σοβαροτητα του τραυματος, δεν νομιζετε;


να συμφωνήσω κι εγώ με τα παραπάνω λόγια, και να προσθέσω πως μια αγάπη δεν ξεχνιέται ΠΟΤΕ! Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως δεν συνεχίζεις τη ζωή σου..

[Fotini Christodoulou]

Η υπογραφή σου kia μου νομίζω ότι ταιριάζει και στο θέμα!

Αν θέλεις να ξεπεράσεις έναν χωρισμό θα τον ξεπεράσεις-κι αυτό ισχύει για όλους!:bigsmile: Το πώς είναι υποκειμενικό ο καθένας βρίσκει δικούς του τρόπους.
Αλλά πάντως θέλει και λίγο θάρρος,γιατί κατά την γνώμη μου,οι περισσότεροι βρίσκουμε την "γλυκιά"μελαγχολία και απογοήτευση περισσότερο βολική από την προσπάθεια να ξαναζήσουμε την ευτυχία και να ξαναερωτευτούμε!Ένα ακόμη παράδοξο της ανθρώπινης φύσης να πώ;Να προτιμά την μελαγχολία και το γάντζωμα στο γνώριμο, παρά την νέα αρχή!

[manospan]

Πολύ καλό το άρθρο. Τέτοιες καταστάσεις έχουν συμβεί σε όλους μας. Πάντα υπάρχει η γλυκόπικρη προσμονή της επανασύνδεσης , χωρίς αυτό κατά την γνώμη μου να είναι πάντα το πιό σωστό.Νομίζω ότι μπορώ να πώ εδώ ισχύει το " ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιό δυνατούς".

[panther]

Η υπογραφή σου kia μου νομίζω ότι ταιριάζει και στο θέμα!

Αν θέλεις να ξεπεράσεις έναν χωρισμό θα τον ξεπεράσεις-κι αυτό ισχύει για όλους!:bigsmile: Το πώς είναι υποκειμενικό ο καθένας βρίσκει δικούς του τρόπους.
Αλλά πάντως θέλει και λίγο θάρρος,γιατί κατά την γνώμη μου,οι περισσότεροι βρίσκουμε την "γλυκιά"μελαγχολία και απογοήτευση περισσότερο βολική από την προσπάθεια να ξαναζήσουμε την ευτυχία και να ξαναερωτευτούμε!Ένα ακόμη παράδοξο της ανθρώπινης φύσης να πώ;Να προτιμά την μελαγχολία και το γάντζωμα στο γνώριμο, παρά την νέα αρχή!

Αυτό δυστυχώς, είναι μια πικρή αλήθεια
Είναι πιο εύκολο να αναμασάμε καταστάσεις, παρά να συνεχίζουμε την ζωή μας.

[starfish]

Η υπογραφή σου kia μου νομίζω ότι ταιριάζει και στο θέμα!

Αν θέλεις να ξεπεράσεις έναν χωρισμό θα τον ξεπεράσεις-κι αυτό ισχύει για όλους!:bigsmile: Το πώς είναι υποκειμενικό ο καθένας βρίσκει δικούς του τρόπους.
Αλλά πάντως θέλει και λίγο θάρρος,γιατί κατά την γνώμη μου,οι περισσότεροι βρίσκουμε την "γλυκιά"μελαγχολία και απογοήτευση περισσότερο βολική από την προσπάθεια να ξαναζήσουμε την ευτυχία και να ξαναερωτευτούμε!Ένα ακόμη παράδοξο της ανθρώπινης φύσης να πώ;Να προτιμά την μελαγχολία και το γάντζωμα στο γνώριμο, παρά την νέα αρχή!

Μπορει και να κανω λαθος Φωτεινη μου, αλλα η προσπαθεια εγκειται στο να "αναρρωσουμε", να ξαναβρουμε τις ισορροπιες μας, πραγμα που ισως καποια στιγμη εχει ως αποτελεσμα μια καινουρια αρχη.... Απο κει και περα βεβαια, αναλογως και με τις εμπειριες του καθενα, αν εχεις ζησεις πολλους μικρους θανατους, ειναι λογικος και ο φοβος και η κουραση.