Έρωτας είναι να ρισκάρεις...

[κυκλάμινο]

Σόφη, πέσατε διάνα σε αυτό που μας χαρίσατε να διαβάσουμε..! Ακριβώς έτσι είναι, πρέπει να ρισκάρουμε κι ας δεχόμαστε την απόρριψη, την αποτυχία, την μη ανταπόκριση,την γελειοποίηση των αισθημάτων μας...! Σε αυτή τη ζωή που κληθήκαμε να υπάρξουμε..το μενού είναι πλούσιο. Διαλέγεις και παίρνεις..! Καλύτερα να παθαίνεις και να μαθαίνεις παρά να είσαι ένα σκλαβωμενο και αλυσοδεμένο άτομο στη μιζέρια της ζωής..Ελευθερία λοιπόν..! Μπράβο...πολύ ωραίο αυτό που μας έστειλες..!

[tsabikaki]

μπορει καποιος να ειναι ο καλυτερος ανθρωπος να σε αγαπαει να σε κοιταει στα ματια να σου δινει αυτο που θελεις πριν αυτο το ζητησεις
στην αρχη ειναι υπεροχο τελειο θα ελεγα, μετα απο λιγο αρχιζεις ομως να κουραζεσε ψαχνεις να βρεις τι ακριβως εισαι σε μια τετοια σχεση σιγα-σιγα αρχινας να απομακρυνεσε αππο φιλους γιατι τους βρισκει περιτους κ προσπαθει να σε πεισει οτι μπορει να ειναι τα παντα κ η ζωη σου να ειναι ολη γυρω απαυτον
μετα απο αυτο αρχιζει να ειναι ανιαρο κ ψαχνεις να βρεις κατι αλλο
μπορει να το βρεις μπορει κ οχι
παντως ενα ειναι σιγουρο η ολη κατασταση σε εχει κουρασει τοσο που προτιμαςνα εισαι μονη-ος
το εχω ζησει το ονειρο και αφου καταφερε να βρει κατι αλλο που την εκφραζει ασ το ζηση οσο κ αν κρατηση
οπως ειπαν κ παραπανω ποτε μη λες ποτε κ μην κρινουμε μια κατασταση εαν δεν την εχουμε ζησει απο μεσα
αποκλειετε να μην πονεσε κ η ιδια

[ιουστινη]

Σιγά ρε παιδιά. Είτε είναι η κα Κάντζιου είτε κάποια άλλη την "φάγατε". Πολύ ευγενικές είστε!!! Ωραιότατο άρθρο, με συνοχή που σου κρατάει το ενδιαφέρον να διαβάσεις παρακάτω. Τώρα για τα καθέκαστα της ιστορίας ο καθένας κάνει τις επιλογές του.

[libraD]

Και γιατί κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνει...γιατί;;;
Εγώ είμαι ακόμη ερωτευμένη με τον πρώην μου όπως την πρώτη μέρα κι ας είμασταν μαζί 8,5 χρόνια...
Αλλά όταν αγαπάς τον άλλον από πού πηγάζει όλη αυτή η δύναμη και του λες το ναι του χωρισμού;;;
Γιατί να αποδέχεσαι το "ας μείνουμε δυο φίλοι"; Ποιό είναι το νόημα;...
Με συγχωρείτε αν σας φορτώνομαι αλλά αυτά τα ερωτήματα με ταλανίζουν τρομερά...

[Δείμων]

"ας μείνουμε δυο φίλοι"; Ποιό είναι το νόημα;...

Αυτό δεν είναι νόημα, είναι λάθος... :unsure:

[libraD]

Αυτό δεν είναι νόημα, είναι λάθος... :unsure:

Συγγνώμη που το τραβάω, αλλά τί εννοείς με το ότι είναι λάθος; Δεν μπορείς να βάλεις σίδερα στην καρδιά κάποιου για να μείνει για πάντα μαζί σου έτσι δεν είναι; :unsure:

[Δείμων]

Συγνώμη εγώ που δεν το εξήγησα :embarrest Λάθος εννοώ είναι το να μείνετε φίλοι. Είναι όχι μαχαίρι, όχι μπάλλα κι αλυσίδα, όχι χειρόφρενο, αλλά... θάνατος καθημερινός γι αυτόν που έχει μείνει πίσω και ελπίζει. Ο κάθετος χωρισμός πονάει - συγκεντρωμένα και δυνατά, σαν ένα τραύμα, σαν ένα σπάσιμο. Μα επουλώνεται γρήγορα. Αυτό το «λίγο λίγο» ματώνει συνεχώς, είναι γλυκύτερο, αλλά κρατάει και σε κρατάει καιρό - χρόνια?... Σαν μια φλεγμονή, μια εσωτερική αιμορραγία που σε σαπίζει.

Σκέψου το έτσι. Ένας χωρισμός φέρνει δεδομένη ποσότητα πόνου και συναισθημάτων. Ουτε παραπάνω, ούτε λιγότερο. Είτε λοιπόν τα αντιμετωπίζουμε όλα μαζί τα ξεπερνάμε κι απελευθερωνόμαστε, είτε τα φοβόμαστε και τα αφήνουμε να μας βγαίνουν λίγα λίγα κάθε φορά και να μας καταπονούν συνέχεια. ¶σε που έτσι όλο και τα ανανεώνουμε με -σχεδόν σίγουρα- πλάνες ελπίδες... Μπορεί να γυρίσει, μπορεί να με θελήσει, κλπ. Και να γυρίσει, για πόσο?... Γιατί? Αξίζει? Και να σε βγάλει πάααααλι από την αρχή?...


Δυστυχώς δεν έχω χρόνο τώρα να συνεχίσω, αν θελεις το συζητάμε άλλη φορά..


Σε αυτό το «εσωτερική αιμορραγία που σε σαπίζει» έχω πολλά να πω. Είναι σοβαρότατος ο λόγος που το κάνουμε - τις περισσότερες φορές γίνεται υποσυνείδητα για να μας λυπηθεί ο άλλος ή με τον συνεχή πόνο μας νομίζουμε ότι του προσφέρουμε κάτι, ακόμα και αν λείπει, εκπληρώνοντας και πάλι υποσυνείδητα ένα «δήθεν» χρέος απέναντί του ή δήθεν αποδεικνύοντας (στον εαυτό μας περισσότερο γιατί εκείνος...!) ότι θυσιαζόμενοι τον αγαπάμε ακόμα άρα η «σχέση» είναι ζωντανή. Προσοχή...

[libraD]

Συγνώμη εγώ που δεν το εξήγησα :embarrest Λάθος εννοώ είναι το να μείνετε φίλοι. Είναι όχι μαχαίρι, όχι μπάλλα κι αλυσίδα, όχι χειρόφρενο, αλλά... θάνατος καθημερινός γι αυτόν που έχει μείνει πίσω και ελπίζει. Ο κάθετος χωρισμός πονάει - συγκεντρωμένα και δυνατά, σαν ένα τραύμα, σαν ένα σπάσιμο. Μα επουλώνεται γρήγορα. Αυτό το «λίγο λίγο» ματώνει συνεχώς, είναι γλυκύτερο, αλλά κρατάει και σε κρατάει καιρό - χρόνια?... Σαν μια φλεγμονή, μια εσωτερική αιμορραγία που σε σαπίζει.

Σκέψου το έτσι. Ένας χωρισμός φέρνει δεδομένη ποσότητα πόνου και συναισθημάτων. Ουτε παραπάνω, ούτε λιγότερο. Είτε λοιπόν τα αντιμετωπίζουμε όλα μαζί τα ξεπερνάμε κι απελευθερωνόμαστε, είτε τα φοβόμαστε και τα αφήνουμε να μας βγαίνουν λίγα λίγα κάθε φορά και να μας καταπονούν συνέχεια. ¶σε που έτσι όλο και τα ανανεώνουμε με -σχεδόν σίγουρα- πλάνες ελπίδες... Μπορεί να γυρίσει, μπορεί να με θελήσει, κλπ. Και να γυρίσει, για πόσο?... Γιατί? Αξίζει? Και να σε βγάλει πάααααλι από την αρχή?...


Δυστυχώς δεν έχω χρόνο τώρα να συνεχίσω, αν θελεις το συζητάμε άλλη φορά..


Σε αυτό το «εσωτερική αιμορραγία που σε σαπίζει» έχω πολλά να πω. Είναι σοβαρότατος ο λόγος που το κάνουμε - τις περισσότερες φορές γίνεται υποσυνείδητα για να μας λυπηθεί ο άλλος ή με τον συνεχή πόνο μας νομίζουμε ότι του προσφέρουμε κάτι, ακόμα και αν λείπει, εκπληρώνοντας και πάλι υποσυνείδητα ένα «δήθεν» χρέος απέναντί του ή δήθεν αποδεικνύοντας (στον εαυτό μας περισσότερο γιατί εκείνος...!) ότι θυσιαζόμενοι τον αγαπάμε ακόμα άρα η «σχέση» είναι ζωντανή. Προσοχή...

Συμφωνώ με αυτό που λες, ότι δηλαδή όταν συνεχίζεις και βλέπεις τον άλλον είναι σαν πληγή που δεν κλείνει ποτέ, αλλά όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να το αποφύγω. Μένουμε πολύ κοντά, μας χωρίζουν μόνο δυο στενά, μετά από τόσα χρόνια, όλοι ξέρουν ότι είχαμε σχέση και συχνάζουμε στα ίδια μέρη, στον ίδιο κύκλο, έχουμε τους ίδιους φίλους και παρόλα αυτά προσπαθώ να δείχνω δυνατή για να μην καταλάβει τίποτα. Πολλές φορές μου είχε πει ότι νιώθει υπεύθυνος για μένα και δε θέλω να του δημιουργήσω τύψεις και να γυρίσει απλά και μόνο επειδή θα δει ότι δεν είμαι κάλά και θα νιώσει για μια ακόμα φορά υπεύθυνος.
Μόνο η κολλητή μου ξέρει το πραγματικό μέγεθος του πόνου μου και όσους πρίζω στο myhoroscope.
Ειλικρινά ζητώ συγγνώμη που το κάνω αυτό αλλά ήθελα κάπου να εκφράσω τις απορίες μου γιατί πονάν πολύ και συνήθως είναι πιο έυκολο να το κάνεις σε αυτούς που δε σε ξέρουν από κοντά...Αυτά και πάλι με συγχωρείτε...:unsure:

[libraD]

Πάντως όπως και να 'χει σε ευχαριστώ για τον κόπο που έκανες να απαντήσεις...:embarrest

[flame]

Διάβασα τις περισσότερες αλλά όχι όλες τις απαντήσεις σε αυτό το θέμα που θεωρώ σωστό....
Πάλι για τον έρωτα μιλάμε....άρα σημαντικότατος στη ζωή μας....ίσως η πρώτη μας προταιρεότητα.....
Είναι πολύ δύσκολο να ερμηνεύουμε τα ''τσαλίμια'' του....
Είναι πολύ τυχεροί όσοι μετά από έναν έρωτα καταλήγουν να αγαπιούνται για πολλά πολλά χρόνια με το συντροφό τους...και τον νιάζονται το ίδιο πάντα...
Νομίζω ότι ο έρωτας σου προκύπτει....δεν τον ψάχνεις.....και όταν σου προκύψει δεν φεύγει από το μυαλό σου....όσα σοβαρά κι αν συμβαίνουν στη ζωή σου. Δεν το θέλεις, γιατί αν το θέλεις τότε ψάχνεσαι....και δεν είναι το ίδιο....
Είναι όταν το πρόσωπο που λατρεύεις είναι κάποιος η κάποια (όχι πάντα) που για όλους τους άλλους είναι το πιο λάθος άτομο για σένα, αλλά εσύ τον /την θεωρείς θεό /θεά και όταν λείπει από την ημέρα σου δεν είσαι ο εαυτός σου.....ενώ έχεις δώσει όρκους αγάπης με τον πατέρα η τη μητέρα των παιδιών σου (που και για εκείνον η εκείνη υπηρξε κάποτε έρωτας μεταξύ σας) και που θέλεις να φύγεις μαζί του /της μακριά από όλα!!! και να υπάρχετε μόνο εσείς οι δύο στον κόσμο.....

:bigsmile:Αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι και θα μπορούσε να είναι ένα θέμα (και δε μιλάμε για έρωτα) είναι οι σχέσεις ανδρικής επιβεβαίωσης......οι οποίες τώρα πια....συμβαίνουν και στις γυναίκες.....μάλλον από αντίδραση....γιατί θεωρώ ότι η γυναίκα πιό δύσκολα λόγω ιδιοσυγκρασίας κάνει ''γρηγοράδες''. Και επειδή στις μέρες μας λιγοστέψατε οι αρσενικοί και το θηλυκό υλικό ''βρωμάει'' έξω :nuts::embarrestκατά πόσο όλο αυτό το λάιφ στάιλ συμβάλλει στην διάλυση μιας οικογένειας:unsure:....χμμμ τι λέτε;