Περί της Ελευθερίας της Συνείδησης και του Αναποφεύκτου της Μοίρας

[Βασιλης Παπαδολιας]

Για τον Κο Γιάννη Συμεώνογλου και το βιβλίο του Η ¶λλη Αστρολογία ίσως έχετε ακούσει. Δε θυμάμαι αν έχω κάνει αλλού αναφορές, αλλά το βιβλίο του είναι must αν μου επιτρέπεται για κάθε ένα που ψάχνει πίσω από τις προβλέψεις ένα φιλοσοφικό νόημα στην Αστρολογία. Μεταξύ άλλων θίγονται σημαντικά φιλοσοφικά θέματα σχετιζόμενα με την Αστρολογία. Υπάρχει ελεύθερη βούληση; Υπάρχει Κάρμα; Πώς λειτουργούν οι αστρολογικές επιρροές; Είναι μόνο μερικά από αυτά.

Στο θέμα αυτό θεώρησα καλό να γράψω μερικές απόψεις που διάβασα στο βιβλίο του για την ελευθερία της συνείδησης.

Λέει λοιπόν στο βιβλίο του ο συγγραφέας ότι το θέμα της ελευθερίας της συνείδησης μας θυμίζει συνήθως το δικαίωμα της επιλογής ή το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Με βάση αυτή την πρώτη προσέγγιση ως ελευθερία νοείται καταρχήν η απουσία εξωτερικού εξαναγκασμού αλλά επιπλέον και η δυνατότητα επιλογής μεταξύ περισσότερων από μίας εναλλακτικών επιλογών. Ωστόσο ήδη με βάση αυτή την πρώτη προσέγγιση προκύπτει ένα σημαντικό πρόβλημα. Τι γίνεται αν κάποιος δεν επιθυμεί να επιλέξει καμμία από τις διαθέσιμες επιλογές;

Ελευθερία λοιπόν δεν είναι απλώς η ύπαρξη πολλαπλών επιλογών αλλά συναρτάται και με τον υποκειμενικό παράγοντα του ανθρώπου. Σε μένα αρκούν οι διαθέσιμες επιλογές και αισθάνομαι ελεύθερος γιατί μεταξύ αυτών υπάρχει κάποια που μ' αρέσει και την επιλέγω. Αυτό προχωράει ακόμα περισσότερο. Ακόμα και μία μόνο επιλογή να είχα, αν μου άρεσε πάλι δε θα αισθανόμουν καταπιεσμένος. Επομένως η ελευθερία είναι σχετική.

Το επόμενο ερώτημα είναι: Μπορεί σε ένα Σύμπαν αιτιοκρατικό να υπάρχει ελευθερία; Αν προκαθορίζομαι π.χ. από την κληρονομικότητα ή από τον τρόπο που μεγάλωσα πώς είμαι ελεύθερος; Αυτό το ερώτημα προσπάθησαν να απαντήσουν πολλοί φιλόσοφοι και βούδες. Κι ο επονομαζόμενος Βούδας ήταν ένας από εκείνους που αναγνώρισε ότι για να υπάρξει ελευθερία πρέπει να εξαλειφθεί η αναγκαιότητα. Μόνο που θεώρησε κι αυτός όπως και άλλοι ότι η αναγκαιότητα προκύπτει από τις ίδιες τις δικές μας επιθυμίες. Επομένως για να είμαστε ελεύθεροι πρέπει να υιοθετήσουμε μία στάση μη ταύτισης με τις επιθυμίες. Δεν τις αρνήθηκε γιατί τότε θα έφτανε στο άλλο άκρο της ανελευθερίας μέσω της καταπίεσης τους, απλά δίδαξε τη μη ταύτιση, μία στάση ζωής που ονομάστηκε Μεση Οδός (που δυστυχώς σήμερα παρερμηνεύεται ως συμβιβασμός).

Προϋπόθεση της μη ταύτισης είναι η πυθαγόρεια αυτοπαρατήρηση, δηλαδή το να λειτουργεί κανείς με τέτοιο τρόπο ώστε να παρατηρεί τις σκέψεις και τη συμπεριφορά του διαρκώς, χωρίς να κρίνει, αλλά δίνοντας έμφαση στο να έχει συνεχή επίγνωση. Αυτή η λειτουργία ονομάστηκε Συνείδηση από το Συν + είδησις, δηλαδή έχω επίγνωση, ξέρω, είμαι εδώ τώρα και έχω αντίληψη του πράγματος.

Η συνείδηση λοιπόν κατά τα ανωτέρω κι όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο Συμεώνογλου "αποτελεί την εποπτική λειτουργία ελέγχου της αντιληπτικότητας και των ανταποκρίσεων".

Προκειμένου λοιπόν να λειτουργεί σωστά η συνείδηση πρέπει ο αυτοπαρατηρούμενος να είναι σε εγρήγορση, να είναι "ξύπνιος" και αποστασιοποιημένος, δηλαδή να μην ταυτίζεται με τα όσα παρατηρεί. Πρέπει να λειτουργεί αν ηθοποιός (στμ. αυτό είναι και άποψη του Γκουρτζίεφ) ο οποίος, αν και παίζει ένα ρόλο, δεν πρέπει να αφαιρείται μέσα σε αυτόν, αλλά να έχει επίγνωση ότι παίζει ένα ρόλο.

Το αν θα είναι λοιπόν κανείς στη ζωή του "ξύπνιος" είναι κατά τον Συμεώνογλου το μόνο πράγμα που ο άνθρωπος είναι πραγματικά ελεύθερος να επιλέξει. "Ο άνθρωπος έχει μόνο την ελευθερία της συνείδησης του: να αντιλαμβάνεται ή να εθελοτυφλή", αναφέρει. "Τούτη είναι γνήσια ελευθερία, δεν εκβιάζεται, δεν εξαγοράζεται, ούτε χαρίζεται - κερδίζεται κάθε στιγμή με εσωτερικό αγώνα ως αρετή.".

Αντίθετα, "Η εθελοτυφλία είναι η προϋπόθεση για όλες τις αμαρτίες και η έκπτωση της συνείδησης είναι η μοναδική αμαρτία η οποία δε συγχωρείται από τους νόμους του σύμπαντος". "Όλο το κακό που παράγουν οι άνθρωποι οφείλεται στη μοναδική αμαρτία: πρόσκαιρη ή μόνιμη αυτοαναίρεση της ελευθερίας της συνείδησης".

Το θέμα πιστεύω είναι αρκετά ενδιαφέρον και αρκετά πρωτότυπο - για μένα τουλάχιστον - ως τελική προσέγγιση. Τελικά η μόνη ελευθερία που έχω είναι να γνωρίζω... ή να μη γνωρίζω... να μπαίνω στη βάσανο του να ξέρω ή να αφήνομαι στη λησμονιά... Κάθε άλλη ελευθερία είναι σχετική τελικά, καθώς ετεροκαθορίζεται... Είναι όμως αλήθεια έτσι;

Εσείς τι λέτε;

[DONNNIE]

Πολύ ωραίο το θέμα σας,δίνει τροφή για περαιτέρω σκέψη,συγχαρητήρια!

[Μητσάκος]

Φαντάζομαι πως, αφού και η εγρήγορση και το "ξύπνιο" είναι παράγοντες ανεξάρτητοι από την όποια βούληση, καθώς μπορεί να θέλω αλλά να μην δύναμαι :toung:, η αιτιοκρατία και το αναπόφευκτο βαραίνουν περισσότερο :bigsmile:

[sofiapant]

Πολύ ωραίο θέμα ,η επαγρύπνηση, το να'' παραμονεύει'' κανείς τιςσκέψεις και τις αντιδράσεις του είναι το σημαντικότερο καθήκον του, η συνειδητοποίηση της πραγματικής του φύσης,είναι το σημαντικότερο βήμα για την εξέλιξή της συνειδητότητάς του,για την επίτευξη του σκοπού για τον οποίο έχει έλθει στη Γη,από Don Miguel Ruiz αναλυτή των διδασκαλιών των αρχαίων Τολτέκων.

[toniats]

Αγαπητέ Βασίλη.:bigsmile:

Θα μου επιτρέψεις να μην ασχοληθώ με τα φιλοσοφικού περιεχομένου ερωτήματα του κ. Συμεόνογλου αλλά να τα παρακάμψω (προσωρινά). Χωρίς καμία διάθεση να μειώσω τη σπουδαιότητα τους, υποθέτω πως τέθηκαν από τον συγγραφέα την περίοδο της ζωής του που εντρυφούσε στον Σοπενχάουερ ή τουλάχιστον στον Επίκουρο.

Αυτό τον καιρό ασχολούμαι με μια συγχρονιστική (τουτέστιν ότι μας κάτσει) ερμηνεία των μοιρών του ζωδιακού. Σήμερα λοιπόν έγραψα για την

22η μοίρα του Υδροχόου Μοίρα του Παράσιτου – Οι άνθρωποι που έχουν βαλθεί να κρίνουν και να δικάζουν στο όνομα της γνώσης.

Ο Βεριτσαγκιν, ο Αϊβανχωφ, και οι Τολτέκοι (Don Miguel Ruiz) θεωρούν το σύστημα των ατομικών πεποιθήσεων μας σαν ένα Παράσιτο το οποίο εισχωρεί στον ανθρώπινο νου. Το Παράσιτο είναι ένα ζωντανό ενεργειακό ον που τρέφεται από την ενέργεια μας και συγκεκριμένα από την αρνητική μας ενέργεια. Τρέφεται από τον φόβο, την οδύνη, την ταπείνωση και τον θυμό που νοιώθουμε. Το Παράσιτο μας εξασθενεί σταδιακά και στο τέλος παίρνει τον έλεγχο του νου. Τότε το σώμα αρρωσταίνει, το ίδιο και το Πνεύμα και η Ψυχή μας (για τα δυο τελευταία πιο σωστό είναι το «προσβάλλονται»).

Η θεραπεία που προτείνεται είναι η ίδια με εκείνη που κάνουμε στο σώμα μας όταν έχουμε δηλητηριαστεί από κάποια μολυσμένη τροφή : κάνουμε εμετό.

Το σύστημα των πεποιθήσεων μας περιέχει γνώσεις και ιδεοληψίες που επιχειρούν να καταδυναστεύσουν την ανθρώπινη ζωή, τη δική μας πρωταρχικά.
Η γνώση που μας μεταδίδουν από την παιδική μας ηλικία συχνά αγκιστρώνει την προσοχή μας και γεμίζει τις αποθήκες της μνήμης μας με άχρηστες και επικίνδυνες για τον ψυχισμό μας πληροφορίες. Ασυνείδητα μας περνούν ιδέες όπως της κοινωνικής καταξίωσης, του πλούτου, της φτώχειας, του φόβου για την ασθένεια κλπ.
Η θεραπεία είναι η συνειδητή αποβολή όλων αυτών των τοξινών από τον οργανισμό μας.

Αν το Παράσιτο χάσει την τροφή του ο νους μας θα θεραπευτεί από τα συναισθηματικά δηλητήρια που χύνει στην ψυχή μας.

Το μήνυμα της μοίρας είναι Ας ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.


Και συνέχισα στην :

22η του Ιχθύ Μοίρα της Αμφισβήτησης του Προσωπικού Νόμου – Μοίρα του Κολυμβητή

Μέσα σε κάθε ανθρώπινο ον έχει εδραιωθεί ένα Σύστημα Πεποιθήσεων, που υποδεικνύει πως θα πρέπει να είναι η συμπεριφορά κι η ζωή του. Μια προσωπική Νομοθεσία που ερμηνεύει ότι συμβαίνει στη ζωή, στο όνειρο της ζωής.

Εκτός από το Παράσιτο υπάρχουν και άλλες δυο ενεργειακές οντότητες που ζουν μες στον άνθρωπο: Ο Κριτής και το Θύμα.

Ο Κριτής κρίνει τα πάντα χρησιμοποιώντας την Προσωπική Νομοθεσία. Κάθε πράξη, κάθε σκέψη ζει υπό το τυραννικό καθεστώς του Κριτή. Το μέρος του Εαυτού που δέχεται την κρίση, συνήθως σαν τιμωρία και σπάνια σαν ανταμοιβή είναι το Θύμα.

Ο Κριτής και το Θύμα δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Προσωπικός Νόμος (οι πεποιθήσεις του ατόμου) είναι η ύψιστη αλήθεια, του δείχνουν λοιπόν τυφλή πίστη.
Δυστυχώς ο προσωπικός νόμος δεν ταυτίζεται με τους Θείους Νόμους. Συνήθως μάλιστα διαστρέφεται και ο Θείος Νόμος, στη θέση του ο ¶νθρωπος ανεβάζει μεταμφιεσμένο τον δικό του κολοβό Νόμο.

Ο δρόμος για να γλυτώσεις από τον Κριτή και το Θύμα (τους δήμιους σου) είναι μόνο ένας : ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

Διαδικαστικά μπορεί κανείς να ακολουθήσει την παρακάτω πορεία που περιλαμβάνει :α) λεπτομερή καταγραφή του προσωπικού του νόμου
Και στη συνέχεια β) ολική αναίρεση

Μετά από αυτή την πιθανόν μακροχρόνια διαδικασία ο άνθρωπος θα βρεθεί (συγχρονιστικά) μπροστά στις απλές και αυταπόδεικτες αλήθειες του Θείου Νόμου, που είναι γεμάτες αγάπη και κατανόηση για την πορεία του στον Κόσμο.

Η πρόταση της μοίρας: Σταματήστε να ζείτε τη ζωή σας μες στην αδιάκοπη κριτική… αφού κάντε μια γερή κριτική στις πεποιθήσεις και τα δεδομένα σας. Κολυμπήστε ξέγνοιαστα και αφήστε να σας οδηγήσει το ρεύμα της Ζωής εκεί που είναι καλύτερα για σας.


Ελπίζω να σου φανούν χρήσιμες οι δυο μοίρες. Προτείνω να επανεξετάσεις τα ερωτήματα και τα ερωτηματικά….εφόσον βεβαιωθείς ότι το Παράσιτο δεν σε κατατρώει και εφόσον το σύστημα των προσωπικών σου Νόμων δεν αφήνει περιθώρια για εγωισμούς, υποτέλειες σε πεπρωμένα και άλλα συναφή. Μήπως τότε η ελευθερία έλθει λίγο πιο κοντά.

Γιατί όπως επανειλημμένα έχω δηλώσει εδώ είναι Βαλκάνια ( δηλαδή Υλικό Πεδίο) τουτέστιν για όσους έχουν τα κότσια….

[sofiapant]

Τόνια άριστη τοποθέτηση έκανες σου αξίζουν πολλά, πολλά μπράβο. Για κάποιους σαν και σένα είμαι ΕΥΤΥΧΗΣ που είμαι μέλος σας και έχω την δυνατότητα να διαβάζω τέτοια άρθρα.Ευχαριστώ

[Βασιλης Παπαδολιας]

Αγαπητη Τονια. Σου συνιστω να μελετησεις λιγο την κλασσικη ψυχαναλυση... αυτα που εχεις βαφτισει με βαση το "προσωπικο σου συστημα πεποιθησεων" δεν ειναι καθολου πρωτοτυπα :bigsmile: Αντί για Κριτή πολύ μίλησαν για Υπερεγώ ή για για Γονέα κι αντί για θύμα πολλοί μίλησαν για το Αυτό ή για το Παιδί. Σχετικό άρθρο μπορείς να βρεις και στο site με τίτλο Εισαγωγή στη Συνδιαλλεκτική Ανάλυση... Εκεί μπορείς να δεις και τι θεωρείται Ενήλικος και πώς ο Ενήλικος πιστοποιεί στην πράξη την εγκυρότητα του "νομικού συστήματος" του Γονέα...

Όσο για το Παράσιτο επέτρεψε μου να μην ακολουθώ τις ανατολικές δοξασίες που ενοχοποιούν για όλα το νου και καταλήγουν τελικά στην απόλυτη απάθεια και παραίτηση... ο δυτικός δρόμος περνάει από τα αρχαία χρόνια - και συγκεκριμένα από τον Πυθαγόρα μέχρι τις σημερινές γνωστικές τάσεις- μέσα από το δρόμο της σκέψης και μάλιστα της διαλεκτικής, δηλαδή του νοητικού πολεμιστή... ζητούμενο δεν είναι λοιπόν η παραίτηση από το νου... αλλά η συνειδητοποίηση της λειτουργίας του... και η χρήση του αποστασιοποιημένα, χωρίς ταύτιση...
¶σε που όπως ξέρεις κι εσύ ένας από τους βασικούς νόμους του εσωτερισμού είναι ότι ο δικός σου δρόμος δεν είναι απαραίτητα και δικός μου...

Σου συνιστώ λοιπόν να συμμετάσχεις στη συζήτηση επί του θέματος χωρίς να ανησυχείς για τη δική μου νοητική υγεία.. Είμαι μεγάλο παιδί και ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου...

Φιλικά...

Βασίλης

[kplani]

... με το συμπάθειο, αλλά ο δυτικός δρόμος δεν έχει αφετηρία τον Πυθαγόρα ίσως ούτε καν τους Πυθαγόρειους και η διαλεκτική δεν είναι ο μοναδικός τρόπος δυτικής σκέψης. Σε ποια μορφή διαλεκτικής αναφέρεσαι;
Περί της συνείδησης και της αντικειμενικοποίησής της, δηλαδή της εξέτασής της ως εμπειρικού αντικειμένου αυθεντικότερος ο Husserl και η φαινομενολογία του και μάλιστα εκτός ψυχολογικού πλαισίου, οπότε ο κ. Συμεώνογλου - του οποίου το φιλοσοφικό κόρπους μοιάζει με κράμα άφηρημένων εννοιών δυτικής και ανατολικής προέλευσης - κομίζει γλαύκας εις Αθήνας. Αυτό που δεν κατάλαβα τελικά είναι η εξής θέση : "Η συνείδηση λοιπόν, κατά τα ανωτέρω [...] αποτελεί την εποπτική λειτουργία ελέγχου της αντιληπτικότητας και των ανταποκρίσεων".
Περί δυτικής εκδοχής του Παράσιτου, υπάρχουν ο Descart με το cogito ergo sum, την αμφισβήτηση και τις Αρχές της Πρώτης Φιλοσοφίας, και ο Bacon με τα Είδωλα του Νου, της Φυλής, του Θεάτρου κλπ και τη Γνώση που είναι δύναμη, οπότε ουδέν μεμπτόν! Τα είπαν και άλλοι...
Επιπλέον αν η βουδική Μέση Οδός = μη ταύτιση = προϋπόθεση της δε, η πυθαγόρεια αυτοπαρατήρηση, τότε νομίζω δεν έχει νόημα ο ψόγος περί "ανατολικών δοξασιών" τις οποίες κατά κόρον χρησιμοποιούν συνειδητά ή ασυνείδητα όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως "εσωτεριστές" .

Με την ευκαιρία, επειδή ανησυχώ για την δική μου νοητική υγεία, θα πρότεινα την εισαγωγή πιο επίκαιρων ψυχαναλυτικών προσεγγίσεων όπως πχ ο Lakan, αντί του ξεπερασμένου πλέον Φρόϋντ και Γιουνγκ... νισάφι πιά!

Για να απαντηθεί το ερώτημα του αιτιοκρατούμενου σύμπαντος και της ελεύθερης βούλησης, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην ιστορία της Φιλοσοφίας από τον Ακινάτη μέχρι τον Σάρτρ. Το ζήτημα εξετάζεται από δύο οπτικές : υπάρχει αιτιοκρατία στο Σύμπαν ή όχι; Aναλόγως διαμορφώνεται και η ελεύθερη βούληση.

Το ζήτημα της αφηρημένης έννοιας της ελευθερίας, έχει πολλές πτυχές συναρτώμενες με την εποχή που εξετάζουμε. Ο δούλος της αρχαιότητας είναι διαφορετικός από τον δουλοπάροικο του μεσαίωνα και κατανοούν διαφορετικά την ελευθερία. Ειδικά ο δεύτερος την αγνοεί καθώς αν δραπετεύσει από την γη του Αρχοντά του, δεν ξέρει που να μείνει, δεν έχει νόημα να φύγει, γιατί απλά θα καταλήξει ή στο δάσος (που πάλι σε κάποιον αφέντη ανήκει) ή στη γη κάπιου άλλου γειτονικού άρχοντα, αφού μακριά δεν πρόκειται να πάει...
Η ελευθερία των "αβράκωτων" της Γαλλικής Επανάστασης, γέννημα-θρέμα αστική, έχει να κάνει με την πολιτική έξουσία της οικονομικής ελίτ. Υπάρχει μάλιστα και ένα μεγάλο debate σχετικά με την ύπαρξη ή όχι φυσικών δικαιωμάτων και τις συνέπειες από την εκχώρηση πολιτικών δικαιωμάτων και στην λαϊκή μάζα ανεξαρτήτως κριτηρίου ιδιοκτησίας. Συνεπώς η ελευθερία αν και αφηρημένη, εν τούτοις έχει συγκεκριμένες εφαρμογές ανά ιστορικη περίοδο και πολιτισμό.
Ετσι και αλλιώς, οι αναγκαιότητες του πρακτικού βίου, περιορίζουν την ελευθερία της βούλησης που έχει αναχθεί και σε βουλησιαρχία από τον Νίτσε εκτός αν είναι εφικτό να ζήσουμε εκτός κοινωνικών ορίων οπότε θέτουμε τους δικούς μας κανόνες. Οι κανόνες όμως αποτελούν αναγκαία και ικανή συνθήκη της ελευθερίας που εν τέλει είναι μια ανθρώπινη επινόηση! Δεν τίθεται λοιπόν θέμα παραίτησης του νου, αλλά κατά πόσον η νόηση καθεαυτή συνιστά ασφαλή οδό γνώσης! Διότι ο παρατηρών την συνείδησή του, πως θα είναι βέβαιος ότι βρίσκεται εν εγρηγόρσει και όχι σε μια παραισθητική κατάσταση που εκλαμβάνει ως αληθινή; Aρα και πάλι, εξετάζουμε το περιεχόμενο της συνείδησής μας, καθεαυτής όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε και όχι συνειδητά σαν να υποδυόμαστε κάποιον ρόλο. Διότι απλά η αντίληψή μας παραμένει υποκειμενική και το ίδιο το υποκείμενο γίνεται αντικείμενό της. Με αυτό τον τρόπο, μπορώ να γνωρίσω πχ τον Αμαζόνιο χωρίς να τον επισκεφτώ ποτέ -χωρίς να έχω γνώση της πραγματικότητάς του- και να έχω γνώμη επ αυτού την οποία θα συζητήσω με την δική σου γνώμη και θα συγκροτήσω μια καινούργια κ.ο.κ. Συμπερασματικά, δεν γίνεται αντικείμενο έξέτασης η αλήθεια (την οποία θα ελέγξω όταν έρθει η ώρα) του περιεχομένου της συνείδησής μας αλλά το πως η συνείδηση συγκροτεί το περιεχόμενό της.
Αν ισχύει η θέση ότι: Ο άνθρωπος έχει μόνο την ελευθερία της συνείδησης του: να αντιλαμβάνεται ή να εθελοτυφλεί. Τούτη είναι γνήσια ελευθερία, δεν εκβιάζεται, δεν εξαγοράζεται, ούτε χαρίζεται - κερδίζεται κάθε στιγμή με εσωτερικό αγώνα ως αρετή.". , τότε αν μια συνείδηση, ελεύθερη προφανώς από κάθε ηθικό κανόνα-αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να καταστρέφει, να σκοτώνει, να εγκληματεί, να αδιαφορεί κλπ ηχηρά, ή εθελοτυφλεί στην κατάφορη αδικία, την εφαρμογή των νόμων, την καταπίέση και εκμετάλλευση του συνανθρώπου κλπ, ποιές είναι οι "ελεύθερες επιλογές" των υπολοίπων "ελεύθερων ή μη συνειδήσεων" ;
Ας εξεταστεί το θέμα της βούλησης, των ορίων της, και των παραμέτρων τους λοιπόν και τότε η συζήτηση θα τεθεί σε μια πραγματολογική βάση. Η Φιλοσοφία είναι κυρίως για να απαντά στα ερωτήματα του καθημερινού βίου και όχι σε μεταφυσικά και μη αποδείξιμα ερωτήματα.

[skorpion]

Τελικά η μόνη ελευθερία που έχω είναι να γνωρίζω... ή να μη γνωρίζω... να μπαίνω στη βάσανο του να ξέρω ή να αφήνομαι στη λησμονιά... Κάθε άλλη ελευθερία είναι σχετική τελικά, καθώς ετεροκαθορίζεται... Είναι όμως αλήθεια έτσι;
Εσείς τι λέτε;

Δεν ειμαι σιγουρη αν αντιληφθηκα σωστα, ή ετσι οπως τα αντιληφθηκες εσυ Βασιλη ή οι αλλοι που διαβασαν, αλλα αν καταλαβα καλα...
Υποστηριζεται οτι η μονη ελευθερια που δεν ειναι σχετικη και ειναι ξεκαθαρη ειναι το να ξερεις ή να μη θες να ξερεις - να εθελοτυφλεις...Αλλα ακομα κι αυτη η επιλογη μηπως ειναι σχετικη? Τι ειναι αυτο που σε οδηγει στο να θελεις να ξερεις ή στο να μη θελεις να ξερεις? Η επιλογη αυτη δεν εχει να κανει με ενα συνολο πραγματων-καταστασεων που εχουν προηγηθει ή που πραγματοποιουνται? Μπορεις ελευθερα να επιλεξεις αν θες να ξερεις ή οχι?

[Βασιλης Παπαδολιας]

Δεν ειμαι σιγουρη αν αντιληφθηκα σωστα, ή ετσι οπως τα αντιληφθηκες εσυ Βασιλη ή οι αλλοι που διαβασαν, αλλα αν καταλαβα καλα...
Υποστηριζεται οτι η μονη ελευθερια που δεν ειναι σχετικη και ειναι ξεκαθαρη ειναι το να ξερεις ή να μη θες να ξερεις - να εθελοτυφλεις...Αλλα ακομα κι αυτη η επιλογη μηπως ειναι σχετικη? Τι ειναι αυτο που σε οδηγει στο να θελεις να ξερεις ή στο να μη θελεις να ξερεις? Η επιλογη αυτη δεν εχει να κανει με ενα συνολο πραγματων-καταστασεων που εχουν προηγηθει ή που πραγματοποιουνται? Μπορεις ελευθερα να επιλεξεις αν θες να ξερεις ή οχι?

Ναι, αυτο υποστηρίζεται και βεβαίως υπάρχουν όπως λες κι οι σχετικές ενστάσεις... γι' αυτο μου φάνηκε ενδιαφέρον και το έγραψα να δω πώς τοποθετείται καθένας. Η άποψη του Συμεώνογλου βέβαια για όσους ξέρουν είναι καθαρά εσωτεριστική κι ακολουθεί την παράδοση της αυτοπαρατήρησης που ξεκινά από τον Πυθαγόρα και φτάνει σήμερα στη σχολή του Γκουρτζίεφ σε άλλους γνωστικούς, κλπ. οι σχολές έχουν συνήθως τη λογική της εισαγωγής σε ένα τρόπο ζωής που αναγκάζει τον άνθρωπο να "ξυπνήσει" και συνήθως κινούνται στο περιθώριο της επίσημης πανεπιστημιακής φιλοσοφίας, που συνήθως είναι απλή θεωρία και δε δίνει σύστημα τρόπου ζωής. Αυτή είναι άλλωστε κι η διαφορά του εσωτερισμού από την απλή φιλοσοφία. Ο εσωτερισμός προτείνει πάντα κι ένα ηθικό σύστημα μαζί με τη φιλοσοφία, οπότε θεωρείται κάτι σαν εφαρμοσμένη φιλοσοφία. Ενώ η πανεπιστημιακή φιλοσοφία απαριθμεί βιβλιογραφία και γνώμες.... και καταντά τελικά σχολαστικισμός. Εδώ είναι που ταιριάζει αυτό που λέει η Τόνια που μιλάει για υπερβολή του νου. Σκέτος νους και ουσία μηδέν... Από την άλλη ο εσωτερισμός δεν είναι θρησκεία, γιατί δεν περιέχει πίστη... κάθε ισχυρισμός του πρέπει να αποδεκνύεται ότι έχει κάποιο αποτέλεσμα στην πραγματική ζωή... δεν είναι ακριβώς επιστήμη γιατί συχνά δεν ξέρουμε το μηχανισμό που οδηγεί από την αιτία στο αποτέλεσμα... οταν το μαθουμε φευγουμε απο τον εσωτερισμο και παμε στην επιστημη... σε καθε περιπτωση ξέρουμε όμως ότι φέρνει το αποτέλεσμα... με την έννοια αυτή ο εσωτερισμός μοιάζει με τη μαγεία ή με την αλχημεία, γιατί υπάρχει δράση που φέρνει αποτέλεσμα αλλά δεν ξέρουμε το πώς γίνεται ακριβώς αυτό... επειδη λοιπον στον εσωτερισμο υπαρχει αιτια και αποτελεσμα η απλή άφεση στη μοίρα δεν είναι εσωτερισμός... είναι πίστη, αλλά όχι εσωτερισμός... γι' αυτό και αναφέρω το βουδικό δρόμο, που ενώ ξεκίνησε ως σύστημα αυτογνωσίας δυστυχώς κατήντησε σκέτη λατρεία όπως τα περισσότερα συστήματα στην ανατολή... αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι κάποιες γνωστικές σχολές όπως η Εργασία του Γκουρτζίεφ δεν αφήνουν στην ευχέρεια του ατόμου το να είναι συνειδητό αλλά υποστηρίζουν ένα κολλεκτιβιστικό τρόπο οργάνωσης της ζωής που να αναγκάζει τον άνθρωπο να ξυπνήσει. Ο Γκουρτζίεφ για παράδειγμα είχε οργανώσει με τέτοιο τρόπο τη ζωή στα κοινόβια του, που η ίδια η συμβίωση λειτουργούσε ως ξύπνημα, δηλαδή ο ίδιος ο διπλανός του καθενός λειτουργούσε σαν "αλογόμυγα" που ανάγκαζε τον καθένα να ξυπνά...

Γενικότερα όλα αυτά έχουν νόημα για κάποιον που έχει μπει σε τέτοιο δρόμο... Αλλιώς δε δείχνουν απαραιτήτως σωστά και μπορεί να βρει κανείς πολλά αντεπιχειρήματα...