ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ… Ο ΜΥΘΟΣ της Ανατολής... Το όνειρο της Δύσης

[toniats]

Ας ρίξουμε μια ματιά στην προσωπική ζωή του Φιλίππου

Από γάμους άλλο τίποτα! Για πολιτικούς λόγους. Μερικούς από αυτούς τους γάμους αυτούς τους αναφέρει ο Διονύσιος ο Νεώτερος. Το 358πΧ νικώντας τους Ιλλυριούς, νυμφεύεται την Αυδάτα, κόρη του βασιλιά. Τον ίδιο χρόνο, για να προσεταιριστεί τους Θεσσαλούς, νυμφεύεται δύο γυναίκες, τη Νικησίπολη από τις Φέρρες και τη Φιλίννα από την Λάρισα, με την οποία έκανε τον Αριδαίο. Όταν κατάκτησε τους Μολοσσούς της Ηπείρου παντρεύτηκε την κόρη του βασιλιά Νεοπτόλεμου Ολυμπιάδα, την μητέρα του Αλέξανδρου. Ήταν ο τέταρτος γάμος σε μια διετία. Όταν υπέταξε τους Θράκες, ο βασιλιάς της Κοθήλας έσπευσε να του προσφέρει την κόρη του Μήδα. Εκείνος την εγκατέστησε στα ανάκτορα πλάι στην Ολυμπιάδα. Το ίδιο και την τελευταία συζύγο του την Κλεοπάτρα. Υπήρχαν και πολλές παλλακίδες.


Η κατάσταση προκαλούσε το άγριο μίσος της Ολυμπιάδας, η οποία συγκέντρωνε στο παλάτι ωραίους εφήβους. Ανάμεσά τους και ο δολοφόνος του Παυσανίας.
Ο σύγχρονος του Φιλίππου Θεόπομπος αναφέρει στα Φιλιππικά ότι ήταν ο χειρότερος των ανθρώπων –παντών ανθρώπων κάκιστος…άπληστος και πολυτελής ων προχείρως άπαντα ποιών.

Κατά κοινή ομολογία ήταν μέθυσος: ο Καρύστιος έκ Περγάμου γράφει στα «Ιστορικά Απομνημονεύματα» ότι ο Φίλιππος όταν ήθελε να μεθύσει, έλεγε «Χρη πίνειν» -πρέπει να πιώ (διασώζεται από τον Αθηναίο Χ,435)
Ήταν ασυνείδητος και αγροίκος σχολιάζει ο Θεόπομπος.
Οινομανής, ξενυχτούσε εκβαχευμένος (Πολύβιος Ιστορία Η,9)

Το παλάτι του ήταν καταφύγιο αχρείων, χυδαίων και διεστραμμένων.
Αν ανάμεσα στους Έλληνες και τους Βάρβαρους υπήρχε κάποιος κίναιδος, βλεδυρός ή αδιάντροπος έσπευδε στην αυλή του Φιλίππου και αναγορευόταν βασιλικός εταίρος –Ει γαρ τις εν τοις Έλλησιν ή τοις βάρβαροις, φήσι, λασταύρος ή θρασύς τον τρόπον, ούτοι πάντες εις Μακεδονίαν αθροιζόμενοι προς Φίλιππον εταίροι του βασιλέως προσηγορεύοντο- .
Όλους αυτούς τους αχρείους όχι μόνο «ετίμα και προήγε» αλλά τους χρησιμοποιούσε για κάθε άδικη και βδελυρή πράξη -..αλλά και της άλλης αδικίας και βδελυριάς αθλητάς εποίησε..- Από τους αυλικούς του Φίλιππου «άλλοι κυκλοφορούσαν ξυρισμένοι και αρωματισμένοι και εμφανίζονταν ως άνδρες και άλλοι επιδίδονταν σε ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες κι ας είχαν γένια». Καθώς εκπορνεύονταν όλοι θα μπορούσε κανείς να τους εκλάβει όχι εταίρους αλλά εταίρες, όχι στρατιώτες αλλά καθάρματα -Όθεν και δικαίως αν τις αυτούς ουχ εταίρους αλλΆ εταίρας υπέλαβεν, ουδέ στρατιώτας αλλά χαμαιτυπους προσηγόρευσεν-
Οι φίλοι και εταίροι του Φίλιππου ήταν θηρία και η συμπεριφορά τους θύμιζε Κενταύρους και Λαιστρυγόνες (Πολύβιος Ιστορία Η,ΙΙ)
Με αυτούς τους ανθρώπους ο Φίλιππος μεθοκοπούσε αλλά και συνεργαζόταν για λήψη σημαντικών αποφάσεων –Τοιούτους δΆ είχεν περί αυτόν ανθρώπους ο Μακεδών οις δια φιλοποσίαν και βωμολοχίαν πλείω χρόνων ως τα πολλά συνδιέτριβε και συνήδρευε περί των μεγίστων βουλόμενος- Γράφει ο Αθηναίος (VI,7) οι φίλοι του Φιλίππου ήταν «ανδροφόνοι τη φύσιν όντες ανδροπόρνοι τον τρόπον ήσαν».

Στο πασίγνωστο πανάθλιο ήθος του Φίλιππου αναφέρεται συχνά ο Δημοσθένης (Ολυνθιακός Α,4.) Έκανε ότι ήθελε «έπραττεν ά δοξειεν αυτώ», χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν και συμπεριφερόταν ως «δεσπότης και ηγεμών, κύριος πάντων». Ήταν ο ίδιος «κύριος ρητών και απορρήτων», «στρατηγός και δεσπότης και ταμίας», πονηρός και καιροσκόπος και άνθρωπος υβριστής «πανούργος ων και δεινός άνθρωπος πράγμασι χρήσθαι» (Α,3). Ακολασία και οινομανία κι άσεμνοι χοροί καθημερινώς «την κάθΆ ημέραν ακρασίαν του βίου και μέθην και κορδακισμούς» (Β,18). Περιβαλλόταν από ληστάς και κόλακας (Β,29)

Αξίωσε την θεοποίηση του. Κατά την τελετή των γάμων της κόρης του (από την Ολυμπιάδα) Κλεοπάτρας με τον ηγεμόνα των Μολοσσών και αδελφό της γυναίκας του (η κοπέλα παντρεύτηκε τον θείο της) στις Αιγές εμφανίσθηκαν σε πομπή τα αγάλματα των δώδεκα θεών και πλάι τους ο αδριάντας του Φίλιππου, με θεϊκή μορφή,ως 13ος θεός (Επιτομή Ιουστίνου VII,III,10).
Κατά την εκστρατεία του 336πΧ στην Μικρά Ασία έδωσε εντολή στους στρατηγούς Παρμενίωνα και ¶τταλο να στήσουν ανδριάντα του στο ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσσο (κρατάμε την επιφύλαξη πως πιθανόν το 356 ο ναός είχε πυρποληθεί από τον Ηρόστρατο)

Δολοφονία του Φιλίππου

Ο Φίλιππος αποφασίζει να απομακρύνει την Ολυμπιάδα και να κάνει έναν ακόμα γάμο το 336πΧ, με την ανιψιά του στρατηγού του ¶τταλου, Κλεοπάτρα. Κατά την διάρκεια του γαμήλιου συμποσίου ο ¶τταλος κάλεσε τους Μακεδόνες να δεηθούν την γέννηση γνήσιου διαδόχου υπονοώντας ότι ο Αλέξανδρος ήταν νόθος. (Πλούταρχος Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος). Ο Αλέξανδρος έξαλλος του πετάει την κούπα που κρατούσε. Ο ¶τταλος ανταποδίδει πετώντας και αυτός το δικό του ποτήρι. Ο Φίλιππος βγάζει το ξίφος του και ορμά εναντίον του Αλέξανδρου, αλλά καθώς ήταν μεθυσμένος σκοντάφτει και πέφτει. Ο Αλέξανδρος έχει την ετοιμότητα να παρατηρήσει : Αυτός που ετοιμάζεται να διαβεί από την Ευρώπη στην Ασία, περνώντας από κρεβάτι σε κρεβάτι, σωροβολιάστηκε!! Στη συνέχεια καταφεύγει στην Ήπειρο, όπου ήδη βρισκόταν η μητέρα του. Ο Φίλιππος, πάντοτε κατά τον πολύ μεταγενέστερο Πλούταρχο πείθεται από τον Δημάρατο να συμφιλιωθεί με τον γιό του και τον ανακαλεί στο παλάτι.

Δεν κρύβει όμως την πρόθεση του να ορίσει νέο διάδοχο, το παιδί που θα γεννήσει η αγαπημένη του Κλεοπάτρα. Οι φήμες ότι ο Αλέξανδρος δεν ήταν παιδί του προφανώς θα είχαν κάνει τον κύκλο τους. Οι φίλοι του Αλέξανδρου ¶ρπαλος, Νέαρχος, Φρύγιος και Πτολεμαίος εξορίζονται (Πλούταρχος)

Ο Αλέξανδρος και η Ολυμπιάδα αναθέτουν την δολοφονία του μονάρχη στον σωματοφύλακα του Παυσανία. Ο λατίνος Πομπηίος Τρόγος δηλώνει πως ο Παυσανίας, πρώην ερρωμένος του Φιλίππου, έτρεφε βαθύ μίσος εναντίον του. Ο Διόδωρος Σικελιώτης το επιβεβαιώνει «και για το κάλος του φίλος γεγονως του Φιλίππου» (ΙΣΤΆ 93,3.) και περιγράφει το παρασκήνιο της βασιλοκτονίας. Ο Πομπήιος Τρόγος είναι πιο παραστατικός «Τον μαχαίρωσε ένας νεαρός αριστοκράτης, ονόματι Παυσανία, που κανείς δεν υποπτευόταν. Αυτή η αποτρόπαιη πράξη υπήρξε συνέπεια μιας επονείδιστης προσβολής. Ο γνωστός στρατηγός ¶τταλος τον κάλεσε σε ένα γλέντι, τον μεταχειρίστηκε σαν πόρνη και ύστερα τον παρέδωσε στους συνδαιτυμόνες που συνέχισαν την βαρβαρότητα και τον εξευτελισμό. Κατά τον Διόδωρο τον παρέδωσε στους ημιονηγούς για ασέλγεια «..παρέδωκεν αυτού το σώμα τοις ορεωκόμοις εις ύβριν». Ο Παυσανίας μετά από τέτοια δημόσια ατίμωση κατήγγειλε στον Φίλιππο το βιασμό του αλλά ο βασιλιάς τον απέπεμψε χλευάζοντας τον. Έτσι γεννήθηκε το μίσος του Παυσανία. Κατά τον Τρόγο παρακινήθηκε από την Ολυμπιάδα και τον Αλέξανδρο. Ο Πλούταρχος πιστεύει ότι ο φόνος έγινε από συνωμοσία της Ολυμπιάδος και θεωρεί «διαβολή» την ανάμιξη του Αλέξανδρου.

Ο Αντίπατρος, σύμμαχος του Αλέξανδρο παρουσιάζει τον εικοσαετή διάδοχο στον μακεδονικό στρατό. Ο Αλέξανδρος έχει δυνατή βάση στον στρατό του πατέρα του από την μάχη της Χαιρώνειας. Ο Αλέξανδρος αποφασίζει γενική σφαγή των υποψήφιων ανταγωνιστών του στον θρόνο. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος ανήκει στην μητέρα του. Η Ολυμπιάδα σύρει την Κλεοπάτρα, μαζί με το βρέφος της πάνω σε πυρακτωμένη σχάρα και την καίει ζωντανή .. «τούτον τον παίδα και ομού τη μητρί, Ολυμπιάς επί σκεύους χαλκού πυρός υποβεβλημένου διέφθειρεν έλκουσα» (Παυσανίας). Στην αυλή υπήρχαν τρεις πρίγκηπες του οίκου των Λυγκηστών. Με εντολη του Αλέξανδρου οι δύο Αρραβαίος και Ηρομένης εκτελούνται άμεσα. Ο τρίτος σώζει την ζωή του επειδή είναι γαμπρός του Αντίπατρου. Σκοτώνεται και ο Αμύντας, ο γιός του Πέρδικα που ήταν ο νόμιμος διάδοχος, σαν γιος του Περδίκκα ΒΆ από τον οποίο ο Φίλιππος είχε σφετεριστεί το θρόνο. Από την σφαγή εξαιρέθηκε μόνο ό αδελφός του Αρριδαίος επειδή ήταν διανοητικά καθυστερήμενος. Κατά τον Πλούταρχο (Αλέξανδρος 77), υμνητή του Αλέξανδρου την διανοητική καθυστέρηση στο παιδί την είχε προκαλέσει η Ολυμπιάδα (ήταν και διαβόητη φαρμακεύτρια) Τον πότιζε, όταν ήταν νήπιο με δηλητήρια «είτα μέντοι φαρμάκοις υπο Ολυμπιάδος κακωθέντα διαφθαρήναι την διάνοιαν» .

Ο ¶τταλος, θείος της Κλεοπάτρας, βρισκόταν ακόμη στην Ιωνία. Ο έμπιστος του Αλέξανδρου Εκαταίος θα τον δολοφονήσει. Ο άλλος στρατηγός του Φίλιππου ο Παρμενίωνας θα σπεύσει να εκφράσει την αφοσίωσή του στον νέο βασιλιά. Θα κερδίσει αρκετά χρόνια ζωής, αφού θα δολοφονηθεί μερικά χρόνια αργότερα…


(Υστερόγραφο: Οι περισσότεροι ιστοριογράφοι έγραψαν πολλά χρόνια αργότερα από την εποχή που έζησε ο Αλέξανδρος, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στη ιμπεριαλιστική Ρωμαϊκή κουλτούρα. Οι πηγές που αναφέρονται είναι επισφαλείς, το ίδιο και η θεώρηση των γεγονότων, όπου υφίσταται. Την προτιμώ όμως από την ωραιοποιημένη Ελληνική Ιστορία, της οποίας θύματα παραπληροφόρησης έχουμε υπάρξει όλοι, λίγο-πολύ. Σε γαλλικό ντοκιμαντέρ έχω δει τον γέρο Κωνσταντίνο Καραμανλή να χύνει ειλικρινή δάκρυα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Στο Οι αρχαίες πηγές βρίσκονται σύντομες βιογραφικές πληροφορίες των συγγραφέων που ασχολήθηκαν με τον Αλέξανδρο με σημαντική απουσία αυτή του Πολύβιου.

Το κείμενο δεν είναι δικό μου αλλά του αείμνηστου Κυριάκου Σιμόπουλου, ενός ανθρώπου που πολέμησε … Η ιστορία της ανθρωπότητας δεν προσδιορίζεται ως έργο τέτοιων ηρώων…που πρέπει να προκαλούν φρίκη και να θεωρούνται όνειδος για την ανθρωπότητα. «επί δύο και πλέον χιλιετίες διατυμπανίζονται ψεύδη και μυθεύματα για γεγονότα και ηγεμόνες εξολοθρευτές λαών, τυράννους, θηριόψυχους και αχρείους....Μέγας ο Αλέξανδρος που γέμισε την Ελλάδα και την Ασία με πτώματα και ερείπεια.. και κατέλυσε τους ελεύθερους θεσμούς και το πολίτευμα της δημοκρατίας, σφραγίζοντας την παρακμή του κλασικού πολιτισμού..»

Από τον Κυριάκο Σιμόπουλο, που θεωρούσε τον εαυτό του ιστοριοδίφη και όχι ιστορικό, διδάχτηκα το κατά τη γνώμη του θεμέλιο της ορθής σκέψης: Να είσαι προσεχτικός και δύσπιστος. Ευχαριστώ πολύ παππού.)

[Κώστας]

Ο Αλέξανδρος ήταν Μέγας....κι ας τον λένε αχρείο οι Σιμόπουλοι...

άλλο είμαι σκεπτικιστής και άλλο αφιερώνω όλη μου τη ζωή στην πλήρη απαξίωση...

[toniats]

ο ¶λέξανδρος ήταν μέγας ......δολοφόνος (κατά πάσα πιθανότητα).
δεν πιστεύω στην θετική συνεισφορά των δολοφόνων στο ιστορικό γίγνεσθαι ή σε όποιο άλλο τομέα.
Παρεπιπτόντως σταμάτησα να γράφω κάποια στιγμή όχι γιατί μου τελείωσαν οι πιθανοί φόνοι, αλλά γιατί "στόμωσα" απο το αίμα και επίσης ήθελα να καθαρίσω ψάρια, για το βραδινό των παιδιών μου (κανονικά έπρεπε να τα έχω φτιάξει απο το μεσημέρι). Σου λέω και εγώ τις θυσίες μου......

[Βασιλης Παπαδολιας]

Καθώς το δύσκολο πρόγραμμά μου δε μου επιτρέπει τελευταία να συμμετάσχω σωστά στους πραγματικά ενδιαφέροντες διαλόγους μεταξύ των μελών του site, ελπίζω να μου συγχωρήσετε μια μικρή παρέμβαση.

Νομίζω ότι δε θα 'πρεπε να χαρακτηρίζουμε υποκειμενική την ιστορία και ότι θα ήταν ωφέλιμο, στα γραπτά του καθενός από εμάς, να γίνεται σαφής διαχωρισμός μεταξύ των γεγονότων και της άποψης ή ερμηνείας που υιοθετούμε εμείς γι' αυτά.

Για ευνόητους λόγους -που έχουν ήδη αναφερθεί από τους προλαλήσαντες- τόσο οι ιστορικοί όσο και οι εκάστοτε κυβερνήσεις επιλέγουν τα γεγονότα που θα συμπεριληφθούν στα βιβλία, αφήνοντας στη διακριτική ευχέρεια του καθενός από εμάς το αν θ' αποκτήσουμε κάποτε σφαιρική εικόνα του παρελθόντος. Η ίδια η ιστορία, όμως, είναι αντικειμενική γιατί απαρτίζεται από γεγονότα και γεγονός ονομάζουμε μονάχα κάτι που έλαβε πραγματικά χώρα και ισχύει αποδεδειγμένα. Σε διαφορετική περίπτωση, μιλάμε πλέον για μυθολογία, μυθοπλασία, υποθέσεις και θεωρήματα.

Κατά τη γνώμη μου, υποκειμενικότητα στην ιστορία νοείται μόνο ως προς την ερμηνεία των αιτιάσεων/προθέσεων/κινήτρων/σκοπών που πλαισιώνουν το θέμα το οποίο αναλύει ο ιστορικός (συγκεκριμένη χρονική περίοδο, πρόσωπο, γεγονός, κίνημα, κλπ), ερμηνεία "χρωματισμένη" ασφαλώς από τις προσωπικές πολιτικοοικονομικές/πολιτικοκοινωνικές του απόψεις.

Αν και διαφωνώ μ' αυτήν τη μεροληπτική θεώρηση της ιστορίας, πιστεύω ότι η εν λόγω ερμηνεία/ανάλυση αποτελεί απαραίτητο συμπληρωματικό στοιχείο για να θεωρηθεί πλήρης μια ιστορική εργασία. Ο τρόπος, άλλωστε, με τον οποίο θα παρουσιάσει το θέμα του ο ιστορικός είναι που μας εγκλιματίζει και προάγει την κατανόηση. Αρκεί, στα πλαίσια μιας δεδομένης προκατάληψης του ιστορικού, να μην αλλοιώνονται και παραποιούνται τα γεγονότα.

Γιατί, όταν η ιστορία παύει να βασίζει τα εξαγόμενα συμπεράσματα στην αλήθεια, ακυρώνεται ο μηχανισμός που ακριβώς την καθιστά επιστήμη. Αποτελεί συνεπώς προϊόν φαντασίας και υπάρχει απλώς για να εξυπηρετεί ιδιοτελείς σκοπούς. Χάνει, δηλαδή, κάθε πρακτική αξία, πέραν του να λειτουργεί σαν όχημα για οποιουδήποτε είδους προπαγάνδα, να παρέχει άλλοθι σε δεξιούς και αριστερούς δικτάτορες, φασίστες ή καιροσκόπους κι εν ολίγοις αποδυναμώνει την κριτική σκέψη και προάγει την εμπάθεια.

Πολύ καλό σας απόγευμα εύχομαι και συγνώμη για τη φλυαρία )

Καλημέρα, Lelou...

πολύ ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση σου... και κυρίως κατανοητή για να μπορέσουμε να τοποθετηθούμε... Μερικά ερωτήματα για διευκρίνιση...

- Η καταγραφή γεγονότων βασίζεται σε μία γλώσσα... Η γλώσσα είναι αντικειμενική ή υποκειμενική; Γίνεται μία εξέγερση. Ως τι καταγράφεται στα βιβλία; Ως Επανάσταση; Ως Εξέγερση; Ως Κίνημα; Οι ίδιες οι λέξεις είναι ουδέτερες ή έχουν σημειολογική σημασία; Πώς επιλύεται το πρόβλημα του πώς θα χαρακτηριστεί ένα γεγονός;

- Πώς καταγράφεται ως γεγονός μία ταξική αντίθεση; Μία διαδικασία που είναι καθημερινή, διαρκής και δυναμική δηλαδή; Πέρα από αποσπασματικά "επεισόδια" της αντίθεσης η ίδια η φύση της αντίθεσης μπορεί να καταγραφεί ως γεγονός ή συνιστά "συμπέρασμα";

- Πώς γίνεται η επιλογή των γεγονότων που θα καταγραφούν; Πότε ένα γεγονός θεωρείται σημαντικό για να καταγραφεί και πότε όχι; Η επιλογή της καταγραφής δε συνιστά παρέμβαση;

Πέραν των ανωτέρω υπάρχει και ο γενικότερος φιλοσοφικός στοχασμός βέβαια για το αν υπάρχει διαχωρισμός αντικειμενικού - υποκειμενικού είναι είναι απλά ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα. Για παράδειγμα οι νοητικές λειτουργίες αναπτύσσονται πρώτα ή η γλώσσα; Μπορεί κανείς να τα διαχωρίσει; Ή είναι καθαρά μεδοθολογικός ο διαχωρισμός;

[Βασιλης Παπαδολιας]

Σχετικά με τη συζήτηση περί των Μεγάλων Ανδρών παιδιά, η δική μου γνώμη είναι ότι η έννοια του Μεγάλου Ανδρός είναι σχετική. Κι επίσης κανένας από αυτούς τους Μεγάλους δεν μπορεί να είναι μόνο Μεγάλος. Όλοι έχουν και ανθρώπινη φύση. Οι έννοιες του καλού και του κακού είναι πολύ σχετικές. Κάποιος μπορεί να κάνει πειράματα γενετικής με ανθρώπους αλλά από αυτή τη διαδικασία να βρει ένα τρόπο να θεραπεύσει τον καρκίνο. Είναι δολοφόνος ή σωτήρας; Δε νομίζω ότι κανείς έχει καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα ως σήμερα.

[Κώστας]

Δολοφόνος???.....Εξετάζεις την τότε εποχή με σημερινά κριτήρια.....Μιλάμε για την Εποχή του Κριού Τόνια μου....για την εποχή των Ηρώων....τότε ο πόλεμος ήταν καθημερινότητα...όπως είναι σήμερα το ίντερνετ και η μαγειρική....άλλα δεδομένα....

[voulatain]

Θα συμφωνησω κατα βαση με τον Κωστα σχετικα με τα κριτηρια της τοτε εποχης του Αλεξανδρου.Αν κ εγω διατηρω τις αμφιβολιες μου...
Και οπως ειχε πει κ ο μεγαλος κατ'εμε Τσαρλυ Τσαπλιν ''Ενας φονος σε κανει δολοφονο.Πολλοι φονοι ηρωα...συχνα οι αριθμοι αγιοποιουν''

[toniats]

Ο Αλέξανδρος ήταν Μέγας....κι ας τον λένε αχρείο οι Σιμόπουλοι...

άλλο είμαι σκεπτικιστής και άλλο αφιερώνω όλη μου τη ζωή στην πλήρη απαξίωση...

Σχετικά με τη συζήτηση περί των Μεγάλων Ανδρών παιδιά, η δική μου γνώμη είναι ότι η έννοια του Μεγάλου Ανδρός είναι σχετική. Κι επίσης κανένας από αυτούς τους Μεγάλους δεν μπορεί να είναι μόνο Μεγάλος. Όλοι έχουν και ανθρώπινη φύση. Οι έννοιες του καλού και του κακού είναι πολύ σχετικές. Κάποιος μπορεί να κάνει πειράματα γενετικής με ανθρώπους αλλά από αυτή τη διαδικασία να βρει ένα τρόπο να θεραπεύσει τον καρκίνο. Είναι δολοφόνος ή σωτήρας; Δε νομίζω ότι κανείς έχει καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα ως σήμερα.

Δολοφόνος???.....Εξετάζεις την τότε εποχή με σημερινά κριτήρια.....Μιλάμε για την Εποχή του Κριού Τόνια μου....για την εποχή των Ηρώων....τότε ο πόλεμος ήταν καθημερινότητα...όπως είναι σήμερα το ίντερνετ και η μαγειρική....άλλα δεδομένα....

Θα ήμουν ευτυχής αν η «εποχή των ηρώων του Κριού» τελείωνε με τον Αλέξανδρο, του οποίου, παρεμπιπτόντως τα ανδραγαθήματα ούτε καν άγγιξα, με τα δύο παραπάνω εκτενή ποστ. Ασχολήθηκε μόνο με τους (εγκληματίες) γεννήτορες και το περιβάλλον στο οποίο (πιθανόν) μεγάλωσε. Η συνέχεια περιλαμβάνει την ξεθεμελίωση της Θήβας και πλήθος ακόμα ηρωισμών, εξολοκλήρου δικών του.

Δυστυχώς για την ανθρωπότητα η εποχή των ηρώων συνεχίστηκε. Ενδεικτικά με Ιούλιο Καίσαρα, Μέγα Κωνσταντίνο, Ταμερλάνο, Καρλομάγνο, Τσεγκινς Χαν, Μέγα Πέτρο, Αττίλα, Ναπολέοντα για να φτάσουμε στην επιτομή του μεγαλείου των μεγάλων, τον Χίτλερ ( εδώ έχουμε εκατομμύρια νέκρους).

Εύχομαι εκ βάθους καρδίας στην ανθρωπότητα να βρει τρόπο να σταματήσει την παραγωγή «μεγάλων» (παραγωγή μεγάλων με παράμετρο χιλιάδες θύματα, Βασίλη) διότι σαφώς οι εποχές έχουν αλλάξει και δύσκολα θα το αποφύγουμε το ολοκαύτωμα.

Η υποκειμενικότητα με την οποία βλέπω τα γεγονότα είναι δεδομένη.
Μεταξύ μας είμαι αρκετά ικανοποιημένη από την υποκειμενικότητα μου…είναι συνισταμένη της εποχής μου (η Ελλάς του 2000) και των βιωμάτων μου, (ενός μέσου Έλληνα που δέχτηκε την συνήθη ελληνική εκπαίδευση και κυκλοφορεί στα συνήθη ελληνικά βιβλιοπωλεία και καφετέριες):bigsmile:

Φυσικά δεν μου διαφεύγει ότι πολλοί ιστοριογράφοι υποστήριξαν ότι η μακεδονική εκστρατεία στην Ασία είχε ως αποτέλεσμα την διάδοση του ελληνικού πολιτισμού. Μίλησαν για ιδεολογική αποστολή, για εξελληνισμό της Ανατολής. Ο ελληνικός πολιτισμός, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι ταυτόσημος με την ιδέα του κράτους-πόλης, της αυτονομίας, και των ελεύθερων θεσμών ….τώρα τι έκανε ακριβώς η κάθε πόλη κράτος στην «ηγεμονία» της πχ ηγεμονία της Αθήνας, όλοι πάνω κάτω ξέρουμε, αλλά δεν μπορούμε να αρνηθούμε στην Ελλάδα την γέννηση των δημοκρατικών θεσμών και της άμεσης δημοκρατίας. Με την αναγνωρισμένη υποκειμενικότητα μου επίτρεψε μου να σου πω ότι είμαι υπερήφανη για την γέννηση της δημοκρατίας στον ελληνικό χώρο.
Στα ελληνιστικά βασίλεια της Ανατολής δεν υπάρχει περιθώριο για την ουσία του ελληνικού πολιτισμού, μια επίφαση ελληνικότητας υπάρχει μόνο. Δεν είναι κοινωνίες ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων αλλά προσωποπαγείς δεσποτείες βίας, αίματος και διαφθοράς.

Είναι ψέματα πως ο Αλέξανδρος με την εκστρατεία του μαχόταν για τα ελληνικά συμφέροντα και ότι εκπροσωπούσε τους Έλληνες. Κατά τη γνώμη μου αφομοιώθηκε πλήρως από την απολυταρχία των Περσών, υιοθέτησε τα ασιατικά ήθη (όχι για λόγους διπλωματίας, του ταίριαζαν), φόρεσε περσική στολή…

Έτσι λοιπόν επίτρεψτε μου να …γελάω με την καρδιά μου με απόψεις όπως αυτή του άγγλου βιογράφου (Williams) ότι η …. «σκέψη πως ο Αλέξανδρος θα καθόταν στον θρόνο του Δαρείου θα προκαλούσε αγαλλίαση και περηφάνια σε όποιον Έλληνα είχε λίγο εθνικό φιλότιμο», τον οποίο Williams όμως συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιο μαθητή ή φοιτητή επιθυμεί καλό βαθμό στην σχολική εργασία του για τον Αλέξανδρο (διότι στην Ελλάδα η υποκρισία είναι συνήθως συνώνυμο της εθνικής ταυτότητας). Και οι καιροί ου μενετοί….

[Βασιλης Παπαδολιας]

Για την ιδεολογική αποστολή συμφωνώ κι εγώ μαζί σου Τόνια. Δε νομίζω ότι ξεκινούσε ο Αλέξανδρος με τέτοια κριτήρια. Οι διάφοροι λαοί που υπέταξε ωστόσο δημιούργησαν μία ιντελιγκέντσια που πίστευε ότι ο Αλέξανδρος είχε φέρει τον πολιτισμό. Κάτι σαν σήμερα που βλέπουμε όλους τους αμερικανο-σπουδασμένους ή τους αγγλο-σπουδασμένους να γυρίζουν στην Ελλάδα και να λένε καλά εσείς πόσα χρόνια πίσω ζείτε; Κι επειδή κακά τα ψέματα αυτοί είναι που έχουν "τα πτυχία" καλώς ή κακώς αυτοί παρήγαγαν τη γνώση και την τέχνη που έμεινε στην ιστορία. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα αυτοί την "συνέγραψαν" κιόλας.

[toniats]

Θα συμφωνησω κατα βαση με τον Κωστα σχετικα με τα κριτηρια της τοτε εποχης του Αλεξανδρου.Αν κ εγω διατηρω τις αμφιβολιες μου...
Και οπως ειχε πει κ ο μεγαλος κατ'εμε Τσαρλυ Τσαπλιν ''Ενας φονος σε κανει δολοφονο.Πολλοι φονοι ηρωα...συχνα οι αριθμοι αγιοποιουν''

Τσαρλυ Τσαπλιν οι ηλικίες των συζύγων του μάλλον τον κατατάσουν στην συμπαθή κατηγορία των παιδεραστών

Ναι Βούλα ...κι εγώ λατρεύω τα "Φώτα της Πόλης"