Βιβλία που μας συγκλόνισαν...

[T_Chameleon]

Δεν είμαι πολλή τον βιβλίων αλλά έχω διαβασει λίγα αυτό που με συγκλόνισε ήταν το πορτρέτο του Dorian grey...Και οι Ναΐτες Ιππότες αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

[alegra]

Απ' ότι βλέπω, οι περισσότεροι πάνω κάτω, τα ίδια βιβλία διαβάζουμε και μας έχουν κάνει εντύπωση. Συμφωνω με πολλά απο τα προαναφερόμενα και θα ήθελα να προσθέσω ένα παραμύθι το οποίο με συγκίνησε ιδιαίτερα. Λέγεται "Το Δέντρο που έδινε".
Ιδιαίτερα βιβλία που μου έχουν προσφέρει εμπειρίες και έχουν βοηθήσει μέσα απο τα μάτια των συγγραφέων τους να δω πράγματα, είναι το Junky του Ούίλιαμ Μπάροουζ και η Αλίκη στη χώρα του LSD.
Θα ήταν παράληψη να μην αναφέρω και τον Καρυωτάκη που με την βαθύτατα πεσιμιστική του ιδιοσυγκρασία, με είχε κάνει να δακρύωσω.

[Κασσιόπη]

Όντως, πολύ ωραίο θέμα.

Και από ότι είδα παρατέθηκαν πολλοί, διάφοροι και ενδιαφέροντες τίτλοι. Για κάποιους έχω συγκεκριμένη άποψη, για άλλους όχι (ακόμη - ή έτσι θέλω να πιστεύω).

Δεν έχω συγκλονιστεί πολλές φορές από βιβλία και δεν είναι κάτι που νομίζω πως μπορεί να συμβεί συχνά. Γι' αυτό ίσως και πολλοί απάντησαν με τίτλους που διάβασαν από μια ηλικία και μετά. Σαφώς υπάρχουν πολλά βιβλία που μπορεί να μας αρέσουν αρκετά, αλλά σίγουρα δεν έρχεται κανείς αντιμέτωπος κάθε μέρα με μια συγκλονιστική εμπειρία.
Από την άλλη, το συγκλονιστικό μπορεί να έχει και καλή και ανάποδη, ανάλογα με το πόσο ευερέθιστος μπορεί να είναι κανείς (στην περίπτωσή μου, έχει συμβεί και η ανάποδη).

Πιο συγκεκριμένα, με συγκλόνισαν τα βιβλία του Τζόναθαν Κόου "Τι ωραίο πλιάτσικο!" και " Το σπίτι του ύπνου". Το πρώτο για το σύνολο του περιεχομένου του, το βιτριολικό του χιούμορ, τον πανέξυπνα και ολοκληρωμένα διατυπωμένο πολιτικό του λόγο, την απίστευτα οργανωμένη δομή του, όπου και η κάθε λεπτομέρεια έχει σημασία και ως παζλ στο τέλος συμπληρώνονται τα πάντα, την αδιόρατα τρυφερή ματιά του επάνω στους ήρωες του που αποφεύγει το κλισέ του "αναδεικνύει την ανθρώπινη πλευρά τους" και τα συναφή. Το δεύτερο, γιατί, αφενός εμπεριέχει, όχι τόσο ολοκληρωμένα βέβαια, όλα τα παραπάνω, και αφετέρου γιατί αποτελεί την πιο λιτή, ουσιαστική, ρεαλιστική και ταυτόχρονα απίστευτη, ιστορία αγάπης που έχω υπόψη μου.
Γενικώς, μου αρέσουν όλα τα κείμενα του συγκεκριμένου συγγραφέα.

Επίσης, αν και με πολλές εκπεφρασμένες απόψεις της δεν συμφωνώ, μου άρεσαν κάτι παραπάνω από αρκετά τα μυθιστορήματα της Σώτης Τριανταφύλλου "Το εργοστάσιο των μολυβιών" και "¶λμπατρος".

Από την ανάποδη με έχουν συγκλονίσει, ως συγγραφείς, ο Τομ Ρόμπινς, κυρίως για την επιτήδευμένη άνεσή του, που εν τέλει δεν μπορεί να καλύψει ούτε την αμερικανιά του, ούτε τη χυδαιότητα που κάποιες φορές του παραξεφεύγει, και ο Πάολο Κοέλο για την ρηχότητα και την ιδεαλιστική ψευτοπνευματικότητα που εν τέλει μεταφράζεται σε ένα βιβλίο στην καθισιά.
Η τσατίλα που ένιωθα κάθε φορά που τελείωνα κάποιο βιβλίο τους, δεν περιγράφεται.

Και για να κλείσω, φυσικά με συγκλόνισε, όπως και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους από το 1848 που γράφτηκε, το βιβλίο που περίμενα πολλά χρόνια για να φτάσω στην κατάλληλη ηλικία να το διαβάσω.
Το, κατά τον "πλανητάρχη" Bush, πιο επικίνδυνο βιβλίο στον κόσμο.

[starfish]

Το "Κομμουνιστικο μανιφεστο" εννοεις; Η "Το Κεφαλαιο";

Συμφωνω μαζι σου για τον Ρομπινς, αν και 1 βιβλιο του πιστευω, ξεχωριζε απο τον σωρο : "Το αρωμα του ονειρου".... αν και δεν θα το εκρινα ως συγκλονιστικο!:blink:

[Κασσιόπη]

Το "Κομμουνιστικο μανιφεστο" εννοεις; Η "Το Κεφαλαιο";

Συμφωνω μαζι σου για τον Ρομπινς, αν και 1 βιβλιο του πιστευω, ξεχωριζε απο τον σωρο : "Το αρωμα του ονειρου".... αν και δεν θα το εκρινα ως συγκλονιστικο!:blink:

Το "Κομμουνιστικό μανιφέστο". Το "Το Κεφάλαιο" δεν έχω ακόμη τα φόντα να το διαβάσω. :embarrest

Για το "Το άρωμα του ονείρου", ομολογώ πως έχω ακούσει και από άλλους πως ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα του Ρόμπινς, αλλά δεν έχω αποτολμήσει ακόμη να το διαβάσω. Με τον συγκεκριμένο, ξέρεις, έχω καεί στο χυλό...

[Fotini Christodoulou]

Θα διαφωνήσω ως προς τον Ρόμπινς , αν και πράγματι όταν διάβασα το πρώτο βιβλίο (ηταν το Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν απο ζεστά κλίματα )δεν μου αρεσε καθόλου και μάλλον σοκαρίστηκα και λίγο(αρης στην Παρθένο βλέπετε:toung: ).
Θεωρώ πως τα πρώτα του βιβλία ήταν και τα καλύτερα.Κι αυτό το λέω γιατί στην δευτερη προσπάθεια να κατανοήσω την γραφή του και το ύφος του διάβασα το Βίλλα ικόγκνιτο και το Ακόμη και οι καουμπόυσσες μελαγχολούν.Εκεί άρχισα να μπαίνω κάπως στο νόημα.Όμως θεωρώ οτι τα καλύτερα του είναι το Αρωμα του ονείρου και ο Χορός των 7 πέπλων.Στο δευτερο ειδικά , τα χωνει και στο κατεστημένο και στις αμερικανιές και στους πολέμους και σε όλα.
Γενικώς έχει ελαφρυντικά ο Ρομπινς.Η γενιά του ήταν γενιά της ψυχεδέλειας και των ναρκωτικών καθως και της σεξουαλικής απελυθερωσης.Αρα ως ενα βαθμό είναι λογικό αυτά, να αποτυπώνονται στον τρόπο γραφής του.

[alegra]

Πήρα για τις διακοπές μου το "Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν απο καυτά κλίματα", του Ρόμπινς, μετα απο ένθερμη διαφήμιση φίλης. Ελπίζω να μην υποστώ ήττα, εκεί στην ερημιά που θα 'μαι :worried:

[alegra]

Πετυχημένο timing ... :bigsmile:

[Fotini Christodoulou]

Πήρα για τις διακοπές μου το "Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν απο καυτά κλίματα", του Ρόμπινς, μετα απο ένθερμη διαφήμιση φίλης. Ελπίζω να μην υποστώ ήττα, εκεί στην ερημιά που θα 'μαι :worried:

Πιστευω θα γελάσεις:bigsmile:Μέσα σε όλα τα τρελά που γράφει ,γράφει και μερικά πολύ όμορφα πράγματα.Ελπίζω να μην είσαι ντροπαλη και κοκκινήσεις γιατί τα λέει λίγο μπρουτάλ:toung:

[alegra]

Μια χαρά τότε... εγώ και η ντροπή (η διανοητική) δεν έχουμε σχέσεις :toung: