Βιβλία που μας συγκλόνισαν...

[mirellia]

48 Νόμοι της Δύναμης Εκδόσεις Έσοπτρον..

Ψάχνοντας για Κοχύλια Πίλτσμουρ

[kiaRRa]

Μακράν το αγαπημένο μου βιβλίο είναι το Νησί της προηγούμενης ημέρας του Ουμπέρτο Έκο. Ακολουθεί το Εκκρεμές του Φουκώ του ίδιου συγγραφέα και το Αναλαμπή του Ν. Θέμελη! Πραγματικά υπέροχα βιβλία:bigsmile:

[Λευκή]

Πολύ ωραίο θέμα, εύχομαι να δω πολλές ακόμα απαντήσεις :bigsmile:

Σχετικά με την Ρόζαμουντ Πίλτσερ ,μου έκανε λίγο εντύπωση η αναφορά σ αυτήν.Έχει τύχει να διαβάσω δύο βιβλία της(Σεπτέμβρης και Ψάχνοντας για κοχύλια).Απ ό,τι θυμάμαι, η συγραφέας έχει μια " εμμονή " με συγκεκριμένα ονόματα που αναφέρει και στα δύο αυτά βιβλία :bigsmile: και με τις περιγραφές των σκοτσέζικων τοπίων.Γενικά τα βρήκα παρόμοια ,και γι αυτό δε θυμάμαι ακριβώς την υπόθεση του καθενός αλλά στον Σεπτέμβρη μου είχε αρέσει ένα κομμάτι αφιερωμένο στην άρρωστη από καρκίνο μποέμισσα που άφησε το σπασμένο μπουκάλι απ το άρωμά της στο δωμάτιό της το βράδυ που αυτοκτόνησε, με αποτέλεσμα το χαρακτηριστικό άρωμά της να καλύπτει τα πάντα ¨σαν σάβανο".Κατά τα άλλα περιέγραφαν γενικά μια κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα.Απλά μου έκανε εντύπωση που η roadrunner το ανέφερε και μ έκανε ν αναρωτηθώ αν αυτό σχετίζεται με τις ιστορίες θαμμένες στο παρελθόν (αλλά αξέχαστες)που περιγράφει η συγγραφέας,πράγματα ιδιαιτέρως αγαπητά και οικεία στους Καρκίνους

Σχετικά με τον περίφημο Αλχημιστή,τον έχω διαβάσει, δεν μου άρεσε και δεν μου έχει μείνει τίποτα απολύτως :blink: Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τον ομαδικό θαυμασμό γι αυτό το βιβλίο και ποια είναι αυτή η κατάσταση που ταυτίζονται όλοι :unsure:

Όσον αφορά τα βιβλία που μου έχουν μείνει ,θα συμφωνήσω με το 1984 που είναι το πιο πικρό,απαισιόδοξο,άγριο,με� �αγχολικό και τρομακτικό βιβλίο που θα μπορούσα να διαβάσω και ακόμα δεν έχω βρει την κατάλληλη λέξη για να περιγράψω τα συναισθήματα που μου δημιούργησε η ανάγνωσή του.

Για τελείως διαφορετικούς λόγους μπορώ να αναφέρω τα Ψάθινα Καπέλα και Τα Δέντρα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη.Βιβλία ναι μεν λογοτεχνικά αλλά που αγγίζουν καθαρά τη γυναικεία ψυχολογία.Είχα κλείσει τα 17 όταν τα διάβασα,ήταν μεσοκαλόκαιρο και είχα πολλά "καινούρια " στο κεφάλι μου,και αυτά τα δύο βιβλία θα έχουν να μου θυμίζουν εκείνη την εποχή.΄

Υπάρχει φυσικά και το Σπίτι του Ύπνου του Τζόναθαν Κόου,που του έχω αφιερώσει την υπογραφή μου.Εδώ ό,τι και να πω είναι λίγο,μόνο όποιος το έχει διαβάσει μπορεί να καταλάβει τι αριστούργημα είναι,και από άποψη δεσίματος πλοκής και από άποψη περιεχομένου ,μαζί με όλους τους προβληματισμούς που μπορεί να δημιουργήσει στον καθένα.Ίσως να μ έχει στοιχειώσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο που έχω διαβάσει...

Τέλος υπάρχουν και κάποια άλλα βιβλία που κυριολεκτικά είναι διαχρονικά αλλά δεν έχουν τόση σχέση με τη λογοτεχνία και δεν θεωρώ σκόπιμο να τα ανφέρω για την ώρα.


Μετά υποβολής : τώρα μόλις πρόσεξα ότι και η άλλη κοπέλα που ανέφερε το ψάχνοντας για κοχύλια είναι καρκίνος.Μήπως να αρχίσουμε να κοιτάμε και λίγο ζωδιακά το θέμα?

[Μητσάκος]

Εχω μια απορία. Εμένα τα βιβλία που με "συγκλόνισαν" τα διάβασα και όταν ήμουν σε μικρή ηλικία και κάποια ελάχιστα όταν πια είχα μεγαλώσει κάμποσο. Από ένα σημείο και μετά νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα με "συγκλονίσει" ένα βιβλίο. Βλέπω όμως ότι οι περισσότεροι/ες που ποστάρουν αναφέρουν βιβλία που διαβάστηκαν από μια ηλικία και μετά. Σε μικρότερη ηλικία δεν είχαν διαβάσει κάτι συγκλονιστικό? Εμένα ας πούμε με είχε συγκλονίσει ο Δον Κιχώτης και τώρα που το θυμάμαι και μια παλιά σειρά αστυνομικών ιστοριών του 40 και του 50 που είχε ο πατέρας μου και κάτι άλλα που πολύ με συγκλόνισαν γιατί ήμουν πιτσιρικάς και η φαντασία μου ήταν πιο εύκολο να με ταξιδέψει ακόμα και αν βρισκόμουν χουχουλιασμένος κάτω από την κουβέρτα. Από το Λοσ Αντζελες και τις προσπάθειες του Μάρλοου να εξιχνιάσει ένα έγκλημα, μέχρι την Σκιάθο του κοσμοκαλόγερου παρέα με την Δουλτσινέα και από την Αράλη του 1918 με τα διλήμματα μεταξύ αγάπης και επανάστασης έως και 20.000 λεύγες κάτω από την θάλασσα. Τότε ήταν που συγκλονιζόμουν, μετά πάει και η αθωότητα, πάει και το παλιάμπελο.

[Fotini Christodoulou]

Έχεις δίκιο σε αυτό Μητσάκο!
Το Ματωμένα χώματα το διάβασα στα 11 και συγκλονίστηκα απο το τί είναι ικανός να κάνει ο ανθρωπος σε έναν άλλο.

Η στιγμή που ξεχωρίζω όμως είναι το πρώτο βιβλίο του Ιουλίου Βέρν που διάβασα-το "2 χρόνια διακοπές"!Η περιπέτεια της επιβίωσης των πιτσιρικιών του βιβλίου τότε με είχε συγκλονίσει και εγινε η αφορμή να ξεκινήσει μια ιστορία αγαπης με τα βιβλία γενικώς!

Σχετικά με την Ρόζαμουντ Πίλτσερ ,μου έκανε λίγο εντύπωση η αναφορά σ αυτήν.Έχει τύχει να διαβάσω δύο βιβλία της(Σεπτέμβρης και Ψάχνοντας για κοχύλια).Απ ό,τι θυμάμαι, η συγραφέας έχει μια " εμμονή " με συγκεκριμένα ονόματα που αναφέρει και στα δύο αυτά βιβλία :bigsmile: και με τις περιγραφές των σκοτσέζικων τοπίων.Γενικά τα βρήκα παρόμοια ,και γι αυτό δε θυμάμαι ακριβώς την υπόθεση του καθενός αλλά στον Σεπτέμβρη μου είχε αρέσει ένα κομμάτι αφιερωμένο στην άρρωστη από καρκίνο μποέμισσα που άφησε το σπασμένο μπουκάλι απ το άρωμά της στο δωμάτιό της το βράδυ που αυτοκτόνησε, με αποτέλεσμα το χαρακτηριστικό άρωμά της να καλύπτει τα πάντα ¨σαν σάβανο".Κατά τα άλλα περιέγραφαν γενικά μια κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα.Απλά μου έκανε εντύπωση που η roadrunner το ανέφερε και μ έκανε ν αναρωτηθώ αν αυτό σχετίζεται με τις ιστορίες θαμμένες στο παρελθόν (αλλά αξέχαστες)που περιγράφει η συγγραφέας,πράγματα ιδιαιτέρως αγαπητά και οικεία στους Καρκίνους

Με τσάκωσες! Αναφορές στα Σκωτσέζικα τοπία αλλά και στην αγγλική ύπαιθρο, ιστορίες απο το παρελθόν, μυστικά,αποκαλύψεις ανάμεσα στο τσάι και τα μπισκότα βουτύρου και -συνήθως -χάπι εντ!Ο αγαπημένος μου συνδυασμός όντως!Τα δύο που αναφέρεις, είναι απο τ'αγαπημένα μου βιβλία!Αν και απλά ,χωρις "υψηλά νοήματα"σε μεταφέρουν στο κλίμα μιας άλλης εποχής, μιας άλλης χώρας και προσωπικά λατρευω να τα διαβάζω στις διακοπές μου!

Μια και αναφερθηκε στο αρχικό ερώτημα ποιό βιβλίο θεωρούμε οτι μας επηρέασε έντονα στην ζωή μας , θα επέλεγα την "Ουράνια Προφητεία",που διαβασα πριν 10 χρόνια και άλλαξε τον τρόπο που αντιμετώπιζα την ζωή!

[Βασιλης Παπαδολιας]

Σχετικά με τον περίφημο Αλχημιστή,τον έχω διαβάσει, δεν μου άρεσε και δεν μου έχει μείνει τίποτα απολύτως :blink: Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τον ομαδικό θαυμασμό γι αυτό το βιβλίο και ποια είναι αυτή η κατάσταση που ταυτίζονται όλοι :unsure:

Πράγματι από λογοτεχνικής πλευράς ο Αλχημιστής δεν είναι κάτι ιδιαίτερο... Αν έχεις ασχοληθεί με εσωτερισμό πάντως, ο Αλχημιστής σου θυμίζει πολλά, στάδια μύησης, κλπ. Έχει δηλαδή νόημα πίσω από τις γραμμές που διαβάζεις...

[mirellia]

Καλημέρα
Σε πιο μικρή ηλικία.. ΤΟΜ ΣΩΓΙΕΡ.../"Ιστορίες με τον Μικέ"
Πιο μετά επίσης "Αγουρα Πορτοκάλια.."(δεν θυμάμαι ποιου ήταν...

[mirellia]

Ξέχασα επίσης να αναφέρω και την Λωξαντρα, και το Καλημέρα Θλίψη της Σαγκάν...

[konteo]

Εγω εχω τρελο κολλημα με τον Ξανθούλη-ταχω διαβασει ολα! δυστυχως δεν μου πολυαρεσει η ξενη λογοτεχνι-και προφανως δεν εχω γνωση καποιων ιδιαιτερων βιβλιων. Απο ελληνικη ειναι πολλα τα αγαπημενα μου οπως "Βαμμενα Κοκκινα Μαλλια", "Η Μεγαλη Χιμαιρα", "Η αιθουσα του θρονου" "Δυο φορες Ελληνας" κ.α.

[Βασιλης Παπαδολιας]

Ωραίο θέμα... θα' παιζε ίσως και καμιά ψηφοφορία εδώ, αλλά τα βιβλία είναι πάρα πολλά και από διαφορετικές κατηγορίες...