Βιβλία που μας συγκλόνισαν...

[nanstenka]

Γεια χαρά!!:bigsmile:

Κατά το στιχάκι και όλα τα αγαπημένα ευκαιρία :idea:να μιλήσουμε και για λογοτεχνία!!

Θα μ' ενδιέφερε πολύ να μάθω τα βιβλία που σας συγκλόνισαν, που σας άλλαξαν, που σας έκαναν να δείτε τη ζωή διαφορετικά, που σας έπλασαν ή απλά σας συνόδεψαν ευχάριστα, κοινώς τα βιβλία που αγαπήσατε!!

Και ξεκινώ λέγοντας...καθώς η λίστα θα μπορούσε να είναι ανεξάντλητη...

Η Ασκητική του Καζαντζάκη γιατί με άλλαξε,άπαντα της Ζυράννας Ζατέλη και ιδίως το πρώτο μέρος του Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους γιατί το βίωσα και γιατί λατρεύω το σύμπαν της, Το 1984 του Όργουελ, Το άρωμα του ονείρου του Ρόμπινς , Σιντάρτα του Έσσε, τα ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ, Η μικρά Αγγλία της Καρυστιάνη, η Βραδύτητα του Κούντερα είναι τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό. Με τη Ζατέλη όμως έχω τρέλλα. Φυσικά και αλλα πολλά πάντα υποκειμενικά, πάντα συνδεδεμένα με τη ζωή μας...Θα επανέλθω

[MELINE]

Γειά σου...ωραίο θέμα! Λοιπόν.... "Ο τελευταίος στεναγμός του Μαυριτανού" γιατί είχε απίστευτη πλοκή , ανατροπή και σε έβαζε σε έναν άγνωστο ανατολίτικο κόσμο. "Να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις" το απόλυτο βιβλίο για να ζεις την κάθε μέρα σου πραγματικά και να βλέπεις την ομορφιά μέσα στα πάντα, όλα μα όλα τα αρχαία κείμενα δράματα ή κωμωδίες γιατί είναι συγκλονιστικό να βλέπεις μια τόσο ολοκληρωμένη δραματουργία 2.500 χρόνια πισω, και ¨Η φαλακρή τραγουδίστρια" που είναι θεατρικό κείμενο του παραλόγου και εκφράζει την παγκόσμια και διαχρονική αλήθεια του "άλλα λέω, άλλα πραγματικά εννοώ και άλλα καταλαβαίνει ο κάθε ένας που με ακούει"!!! :blink:

[Maroulita]

Όντως πολύ ωραίο θέμα!! Για την περίπτωσή μου τώρα, δυστυχώς ή ευτυχώς, το μεγαλύτερο μέρος των βιβλίων που έχω διαβάσει στην ενήλικη ζωή μου είχε να κάνει με την επιστήμη που καταπιάνομαι, τη γλωσσολογία. Υπάρχουν όμως κάποια βιβλία που με έχουν συνεπάρει, όπως η τριλογία του Στρατή Τσίρκα "Ακυβέρνητες πολιτείες" (Η Λέσχη, Αριάγνη και η Νυχτερίδα), το "Ζ" του Βασίλη Βασιλικού, "το νούμερο 31328" του Ηλία Βενέζη, όλα τα βιβλία του Αντώνη Σαμαράκη, η "Αντιγνώση" της Λίλης Ζωγράφου.... από ξένη λογοτεχνία, πιο παλιά διάβαζα μανιωδώς Stephen King, ειδικά τα καλοκαίρια στην παραλία! Φοβερός συνδυασμός δεν έχω να πω!!

[*Astropeleki*]

Δύο βιβλία που πραγματικά με συγκλόνισαν και κατά τη διάρκεια που τα διάβαζα αλλά μου έχουν μείνει μέχρι και τώρα χαραγμένα στην μνήμη μου, είναι
το Ποτέ χωρίς την κόρη μου, των Μπέτι Μαχμουντί & Ουίλιαμ Χόφερ. Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται την προσπάθεια μιας γυναίκας (στην περίπτωσή μας μιας Αμερικανίδας), η οποία παντρεύεται κάποιον Ιρανό, ο οποίος ζούσε στην Αμερική και εργαζόταν ως μεγαλογιατρός και στην προσπάθειά του να γυρίσει ο ίδιος στην πατρίδα του αλλά να πάρει μαζί του την γυναίκα και την κόρη του, τις κρατά αιχμάλωτες εκεί. Δείχνει την προσπάθεια της γυναίκας αυτής να λύσει τα δεσμά του άντρα της και την σκλαβιά της χώρας στην οποία ζουν και που η γυναίκα θεωρείται κατώτερη και άβουλο ον. Περιγράφει τον αγώνα αυτής της γυναίκας και όλα τα εμπόδια που συνάντησε στο δρόμο της, να φύγει από την Τεχεράνη πεζή και να φτάσει στην Τουρκία, για να βρει την Αμερικανική Πρεσβεία και να μπορέσει να γυρίσει πίσω στη πατρίδα με την κόρη της.

Το δεύτερο βιβλίο είναι το Λουλούδι της ερήμου, των Γουόρις Ντίρι και Κάθλην Μίλλερ. Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται την ιστορία μιας κοπέλας, γόνου μιας παραδοσιακής σομαλικής οικογένειας νομάδων. Το έθιμο του λαού αυτού είναι ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων των γυναίκων στην τρυφερή ηλικία της προ-εφηβείας και ο γάμος τους με πολύ μεγαλύτερους άνδρες, ηλικιωμένους για την ακρίβεια. Περιγράφει τον πόνο που ένιωσε, τα προβλήματα και την φυγή από την καταπιεστική της οικογένεια, στα 13 της μόλις χρόνια, ώντας αγράμματη και πάμπτωχη. Καταλήγει με θετική έκβαση. Η κοπέλα πλέον εργάζεται ως τοπ μόντελ στην Αμερική, είναι παντρεμένη με έναν άντρα, ο οποίος την σέβεται και την αγαπά πάρα πολύ και με την κόρη που απέκτησαν από το γάμο τους.

Αξίζει να τα διαβάσετε και τα δύο αυτά βιβλία. Προσωπικά ένιωσα φρίκη όταν τα διάβαζα και αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη αυτά τα έθιμα, αυτή η καταπίεση σε αυτούς τους πολιτισμούς.
Πόσο πίσω είναι οι άλλοι, πόσο μπροστά είμαστε εμείς (οι των δυτικών πολιτισμών).... πόσο τεράστιο είναι το χάσμα ανάμεσά μας!

[Fotini Christodoulou]

Πράγματι kia είναι και τα δύο πολύ ωραία βιβλία :bigsmile:

Συγκλονίστηκα και συγκινήθηκα διαβαζοντας το κλασσικό "Ματωμένα χώματα", το οποίο είναι και απο τα αγαπημένα μου βιβλία και επίσης την συλλογή του Σαμαρακη "Zητείται Ελπίς" . Ενα βιβλίο που με άγγιξε ιδιαίτερα επίσης είναι το "Γυναίκες που δεν λύγισαν" (ξεχναω το όνομα της συγγραφεως) το οποίο πραγματεύεται την ζωή τεσσάρων γενεών μαύρων γυναικών στην Αμερική ξεκινώντας απο την εποχή της δουλείας.
Αγαπημένοι συγγραφείς πάντως που εχω διαβασει όλη την σειρά των βιβλίων τους είναι η Ρόζαμουντ Πίλτσερ,Κάθυ Κέλλυ και ο Τ.Ρόμπινς για διαφορετικούς λόγους ο καθένας!

[kmakri]

Καλημέρα σε όλους.
"Οι πύλες της φωτιάς" του Σ.Πρέσφιλντ, ενός αμερικανού συγγραφέα, που περιγράφει την μάχη στις Θερμοπύλες μεταξύ των 300 Σπαρτιατών και Περσικού στρατού, ήταν ένα βιβλίο που μου χάρισε εικόνες τις οποίες δεν μπόρεσα να δω(!!) διαβάζοντας τόσα χρόνια Ιστορία.Ασύλληπτο....
" Ο Αλχημιστής" του Π.Κοέλο, με οδήγησε στο να κυνηγήσω τον προσωπικό μου μύθο, πόσες αλήθειες μαζεμένες σε λίγες σελίδες..
"Η Αίθουσα του Θρόνου" του Αθανασιάδη με έκανε να σκεφτώ πόσο τα ομώνυμα έλκονται μεταξύ τους..
" Οι γέφυρες της Μάντισον" έδωσαν μία διαφορετική διάσταση στην αγάπη , τον έρωτα και τον συμβιβασμό...
Το " Οδός Αβύσου αριθμός 0" του Μ. Λουντέμη με προβλημάτισε και με στενοχώρησε σε πολύ νεανική ηλικία και σε συνδιασμό με "Την γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα" του Κάτρη διαμόρφωσε τα πολιτικά πιστεύω μου..


Κατερίνα

ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΘΕΛΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΥΝΟΜΩΤΕΙ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ

[kritikia]

Έχω μια αδυναμία στον Καζαντζάκη, ίσως και λόγω της καταγωγής μου.. Όλη η σειρά του "Ταξιδεύοντας" γιατί γεμίζει κάθε φορά το μυαλό μου με νέες εικόνες και χρώματα.. και αυτό που λατρεύω πραγματικά είναι "Ο Καπετάν Μιχάλης" γιατί κάθε φορά που το διαβάζω ανακαλύπτω καινούρια νοήματα, ίσως όσο μεγαλώνω αντιλαμβάνομαι το ύφος του διαφορετικά.

[starfish]

Τρια βιβλια που με συγκλονισαν, αλλα δεν θα τα ξαναδιαβαζα με τιποτα, ειναι:
"Το μηδεν και το απειρο" του Καιστλερ, το "1984" του Οργουελ και το "Τα μαυρα φεγγαρια του ερωτα". Ωστοσο, υπαρχουν πολλα περισσοτερα που με επηρρεασαν με ποικιλους τροπους, και μεσα σ αυτα - την εποχη της εφηβειας- το "Κατεδαφιζομεθα" και τα "Ματωμενα χωματα" της Σωτηριου, "Το λαθος" και οι συλλογες διηγηματων του Α. Σαμαρακη, τα διηγηματα του Δημητρη Χατζη.
Απο ποιηση, παρ οτι δεν πολυασχολουμαι, ο Σεφερης και το "Αξιον εστι" του Ελυτη, πραγματικα με συγκλονισαν, χωρις να μπορω να εκφρασω με λογια το γιατι.

[Βασιλης Παπαδολιας]

Συμφωνώ κι εγώ για το 1984, όπως επίσης και για τα προαναφερθέντα "Οι πύλες της φωτιάς" και "ο Αλχημιστής". Προσωπικά όμως θα έβαζα στα βιβλία και πιο ειδικές εκδόσεις, όπως η Εσωτερική Αστρολογία της Μπέιλη ή το Κβραντική Φυσική και Πραγματικότητα, που έχω διαβάσει και άνοιξαν κάποιους ορίζοντες κατανόησης της πραγματικότητας.

[elenikol]

Το "ΜΠΑΡ ΦΛΩΜΠΕΡ" του Αλέξη Σταμάτη. Μυθιστόρημα με ενδιαφέρουσες αναζητήσεις ... και ανακαλύψεις