Οι μάγισσες του Σάλεμ

[Margaret]

Στα χρόνια του Μεσαίωνα, ο δογματισμός τον ανθρώπων στο όνομα του Ιησού Χριστού και της θρησκείας, έφτανε στα όρια της παράνοιας και της απανθρωπιάς. Κάθε τι μεταφυσικό και μη ιδεολογικό στο δόγμα το χριστιανικό θεωρούταν σατανικό και τιμωρούταν αυστηρά. Πολλοί όμως άνθρωποι τιμωρήθηκαν άδικα για εγκλήματα που δεν είχαν διαπράξει. Ένα πολύ γνωστό παράδειγμα είναι οι μάγισσες του Σάλεμ.

Το 1692 συνέβη στη μικρή πόλη του Σάλεμ της Μασαχουσέτης κάτι που θα έκανε το όνομα της πόλης γνωστό σε κάθε γωνιά της γης. Την χρονιά εκείνη σημειώθηκε στην πόλη η μεγαλύτερη για κάποιους άθροιση περιπτώσεων δαιμονικών καταλήψεων, ή για κάποιους άλλους, η μεγαλύτερη μαζική υστερία της Ιστορίας.

Όπως οι περισσότερες πουριτανικές αποικίες στην Αμερική, έτσι και οι κάτοικοι του Σάλεμ, πίστευαν ότι βρίσκονται σε διαρκή μάχη με το Σατανά.
Ο πάστορας Samuel Parris, παλιά διαπραγματευτής στις Δυτικές Ινδίες, είχε φέρει μαζί του μια γυναίκα, την Tituba. Η Tituba, γνώστης του Obeah, μιας μαγικής λατρείας της ευρύτερης περιοχής των Αντιλλών του Ειρηνικού, έλεγε το μέλλον στις νεαρές κοπέλες του Σάλεμ, οι οποίες σπρώχνονταν κυριολεκτικά για να τη δουν και να τη συμβουλευτούν αλλά και να σκοτώσουν κατά κάποιον τρόπο τα βαρετά χειμωνιάτικα απογεύματά τους.

Εκείνη την εποχή, κάθε λατρευτική εκδήλωση πέρα των καθιερωμένων απαγορευόταν αυστηρά γιατί θεωρούνταν ότι είχε να κάνει με το Διάβολο. Οι νεαρές του Σάλεμ γνωρίζοντας τις ποινές που θα τους επιβάλλονταν εφόσον συμμετείχαν σε ανάλογες εκδηλώσεις καταλήφθηκαν από τρόμο όταν τα πράγματα άρχισαν να διαδίδονται, αλλά και όταν κάποιες από αυτές έδειχναν να έχουν καταληφθεί από ένα είδος έκστασης, και πρώτες απ' όλες οι Elisabeth Parris και Abigail Williams, κόρη και ανιψιά αντίστοιχα του πάστορα Parris.

Όλη η πόλη ανησυχούσε για την τύχη των δύο κοριτσιών. Ο πάστορας θα ζητήσει βοήθεια από το Beverly, μια γειτονική πόλη. Εισακούγοντας την έκκλησή του, μια ντουζίνα πάστορες θα έρθουν και θα προσευχηθούν στο προσκέφαλο των κοριτσιών, αλλά κάθε φορά που το όνομα του Κυρίου αναφέρεται, οι νεαρές καταλαμβάνονται από σπασμούς τόσο βίαιους που οι πάστορες αναγκάζονται να διακόψουν τις ενέργειές τους.

Ο Parris, έχοντας αρχίσει να υποψιάζεται διάφορα, αρχίζει να παρακολουθεί την Tituba και κάποια στιγμή τη βλέπει να βγάζει κάτι από τις στάχτες στο τζάκι και να το δίνει στο σκύλο τους. Την πιάνει με τρόπο βίαιο και απαιτεί απάντηση γι' αυτό το κάτι που έβγαλε από το τζάκι. Θα του απαντήσει ότι είναι το "γλυκό των μαγισσών" και ότι το έφτιαξε στοχεύοντας τη θεραπεία των κοριτσιών. Ο πάστορας θα τη χτυπήσει για να την αναγκάσει να ομολογήσει ότι είναι εκείνη η υπεύθυνη για την κατάσταση των κοριτσιών. Στη συνέχεια θα κατευθυνθεί στην κόρη του Elisabeth και θα της ζητήσει να του μιλήσει για το αν πράγματι συμβαίνουν πρακτικές μαγείας στην πόλη. Εκείνη θα τα ομολογήσει όλα. Έπειτα θα ρωτήσει το ίδιο και την ανιψιά του Abigail, η οποία θα πει ότι κάποια άτομα στο Σάλεμ έχουν συνάψει συμφωνία με το Πονηρό. Από κει και πέρα θα ξεκινήσει μια άνευ προηγουμένου φονική μανία καταδίωξης στη μικρή πόλη. Η Abigail θα καταδώσει ως αναμεμιγμένη στην ιστορία τη Sarah Good, μια δύστυχη φτωχή ρακένδυτη γριά, η οποία κοιμόταν στα χωράφια και δεν πήγαινε και ποτέ στην εκκλησία. Το ίδιο θα συμβεί και με μια άλλη γυναίκα του χωριού, τη Sarah Osborne.

Στις 29 Φεβρουαρίου του 1692 βγαίνουν εντάλματα σύλληψης για τις Tituba, Sarah Good και Sarah Osborne.
Δυο δικαστές φτάνουν στη μικρή πόλη την επόμενη μέρα. Η Good απολογούμενη αρνείται ότι έχει σχέση με μαγείες και πάσης φύσεως μαγικές γνώσεις. Την ίδια όμως στιγμή, μια από τις νεαρές αρχίζει να καταλαμβάνεται από σπασμούς και οι υπόλοιπες, ακολουθώντας το παράδειγμά της, ουρλιάζουν πως το πνεύμα της Sarah Good τις δαγκώνει και τις τσιμπάει με μανία. Μια γυναίκα που βρίσκεται στον τόπο της δίκης, η Martha Cory, σηκώνεται και σκάει στα γέλια βλέποντας τις νεαρές να παίζουν ολοφάνερα θέατρο. Όταν η ηρεμία επανέρχεται, είναι η σειρά της δεύτερης κατηγορούμενης να απολογηθεί. Η Sarah Osborne, αρνείται κι αυτή εκείνα που της προσάπτουν. Ταυτόχρονα, το θέατρο που παίζουν οι νεαρές ξεκινά και πάλι...
Οι κατηγορούμενες θα οδηγηθούν σε κελιά φυλακής, όπου και η Osborne μετά από δυο μήνες θα πεθάνει.

Τώρα είναι η σειρά της Tituba να δικαστεί. Με το που εισέρχεται στην αίθουσα του δικαστηρίου, οι κοπέλες ξεκινούν πάλι το θέατρο, ουρλιάζοντας τώρα με όλες τους τις δυνάμεις. Θα γίνει μια ερώτηση στην Tituda: "έχεις ποτέ σου συναντήσει το Διάβολο;" Εκείνη, καταλαβαίνοντας πως αν ομολογούσε θα τελείωναν όλα για εκείνη αλλά και για τις άλλες, απαντά: "Ο Διάβολος με επισκέφτηκε και μου ζήτησε να τον υπηρετήσω." Για τρεις ολόκληρες ημέρες η Tituba αφηγείται στο δικαστήριο τα Sabbats τα οποία τελούσε και προσθέτει πως στη συντροφιά του Διαβόλου βρίσκονται κι άλλα άτομα πέρα από εκείνη. Αυτό το τελευταίο έσπειρε τον πανικό στην κοινότητα του Σάλεμ, και άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό για να ανακαλυφθούν και οι υπόλοιπες μάγισσες.

Η πρώτη ήταν η Marha Cory, την οποία κατήγγειλε η Ann Putnam, η οποία θα καταγγείλει επίσης και τις γυναίκες, μέσα στις οποίες και η Sarah Good. Από εκείνη τη στιγμή, όποιος καταγγέλλεται από τα κορίτσια συλλαμβάνεται και περνά από δίκη. Μέχρι τον Ιούνιο, πάνω από 100 άτομα έχουν καταγγελθεί από τα κορίτσια. Οι φυλακές δε χωρούσαν άλλο κόσμο και ήταν μια ευκαιρία να αρχίσουν να εφαρμόζονται τιμωρίες. Πρώτη η Bridget Bishop θα περάσει πάλι από δίκη και στη συνέχεια θα οδηγηθεί στην πλαγιά του Gallows Hill όπου και θα την κρεμάσουν. Ακολουθεί η Rebecca Nurse και 40 άλλες γυναίκες, μέσα στις οποίες και η Sarah Good. Όταν όμως ξαναπερνούν κι αυτές πριν την εκτέλεσή τους πάλι από δίκη, οι δικαστές διστάζουν να καταδικάσουν τη Rebecca Nurse μιας και υπήρξε πάντα μια γυναίκα αξιοσέβαστη μέσα στη μικρή κοινωνία του Σάλεμ. Τότε θα μπει με μεγάλο θυμό στην αίθουσα ο William Stoughton, δικαστής χωρίς οίκτο, και θα ζητήσει από το δικαστήριο να επανεξετάσει την υπόθεση. Η δεύτερη απόφαση του δικαστηρίου θα οδηγήσει τη Rebecca Nurse στην αγχόνη στις 19 Ιουλίου.
Μετά από αυτό, πολλοί κατηγορούμενοι θα δηλώσουν ένοχοι για να σώσουν τη ζωή τους.

Θα υπάρξει μια τρίτη μεγάλη δίκη με έξι κατηγορούμενους τον Αύγουστο. Θα κρεμαστούν κι' αυτοί, με εξαίρεση την Elisabeth Proctor, η οποία είναι έγκυος, γεγονός που θα καθυστερήσει την εκτέλεσή της, και θα της σώσει τελικά τη ζωή.
Το Σεπτέμβριο το δικαστήριο θα συνεδριάσει και πάλι και θα αναγγείλει ακόμα 15 καταδίκες, ανάμεσα στις οποίες βρίσκονται αυτές της Tituba, της Martha Cory και του 80χρονου άντρα της. Θα κρεμαστούν τρεις μέρες αργότερα. Η κοινότητα αρχίζει να αμφιβάλει για το πόσο φερέγγυα είναι τα γεγονότα που καταγγέλλουν τα κορίτσια της πόλης. Κι αυτό γιατί κάποια στιγμή κατάγγειλαν και κάποιους δικαστές, πράγμα άτοπο, εφόσον οι δικαστές προστατεύονταν από τον ίδιο το Θεό...
Ο κυβερνήτης της περιοχής απαλλάσσει τον φρικτό δικαστή Stoughton των καθηκόντων του και σταματά τη λειτουργία εκείνου του δικαστηρίου που είχε συγκροτήσει. Συνθέτει ένα καινούργιο δικαστήριο και δίνει χάρη στους δυστυχείς κατηγορουμένους.

13 Ιανουαρίου 1693. Ο κυβερνήτης Phips δίνει αμνηστία σε όλους τους τελευταίους κατηγορούμενους που είχαν απομείνει.


Βιβλιογραφία:

• "Οι μάγισσες του Σάλεμ" Άρθουρ Μίλλερ
• Διάφορα ιστορικά αρχεία εποχής και κυρίως:
  "Where are there witches?" J. Hopkins University Office of News and Informations
• "Witches: a psychoanalytic exploration of the killing of women" Free Association Books

[elinor]

Ενδιαφέρον θέμα κ ακριβές ως προς τις πληροφορίες!

[laziali]

Πολύ ωραία παρουσίαση. Συγχαρητήρια στην συγγραφέα.
Να πω την αλήθεια ένιωσα κάπως περίεργα όταν διάβαζα για τις τιμωρίες. Αλήθεια, στην τελευταία φωτογραφία του άρθρου απεικονίζεται κάποιο είδος τιμωρίας-θανάτου; Σίγουρα κάτι τέτοιο ειναι, αλλα δεν εχω καταλαβει τι ακριβως ειναι :unsure: :unsure:

[kiaRRa]

Η αληθεια είναι πως και εγώ όσα έχω διαβάσει για τις τιμωρίες και τους τρόπους θανάτωσης των "μαγισσών" ειναι τουλάχιστον φρικιαστικά:amazed: . Δυστυχώς η ανθρώπινη φύση έχει την τάση να ξετυλίγει τα βίαια ένστικτα της με τεράστια ποικιλία μεθόδων και μέσων.

Κατι μου λέει πώς δεν θες να μάθεις τι ακριβώς φαίνεται από την εικόνα...

[laziali]

Κατι μου λέει πώς δεν θες να μάθεις τι ακριβώς φαίνεται από την εικόνα...

:nuts: :nuts: :nuts: Τόσο φρικιαστικό είναι που αδυνατεις να το περιγραψεις;:nuts: :nuts: :nuts: :nuts:
Πάντως αν μπορείς να κάνεις μια προσπάθεια, εγώ αντέχω :toung:
Πραγματικά είμαι πολύ περιεργη τι ακριβως γινεται στην φωτό:unsure:

[kiaRRa]

Είχα στο παρελθόν διαβάσει ότι μια μέθοδος θανάτωσης ή βασανισμού είναι να καρφώσουν τη γυναίκα (όχι να τη δέσουν) σε έναν πάσσαλο, με τον οποίο την βυθιζαν για μεγάλα διαστήματα σε νερό, προκειμένου να μην αναπνέει για να ομολογήσει την "συνεργασια της με τον Διάβολο". Αν επέμενε να αρνειται και να επιμένει στην αθωότητα της την ξεκοιλιαζαν χαράζοντας της έναν σταυρό στο στομάχι και την έπνιγαν στο νερό.
Φαντάζομαι κάτι τέτοιο θα δείχνει...
Όλες σχεδόν οι εικόνες εκεινης της εποχής του Μεσαίωνα με το εν λόγω θέμα είναι κάπως...:sick:

[tavrina]

Πάρα πολύ καλό άρθρο...Margaret :bigsmile: :bigsmile:
και έγω διαβάσει ανατριχιαστικά πράγματα που έκαναν τότε...είναι να απορείς...μέχρι που μπορούσαν να φτάσουν οι καθολικοί την περίοδο του Μεσαίωνα...Πρίν λίγο καιρό έδειχνε ένα ντοκυματέρ στην κρατική τηλεόραση για αυτό το θέμα..

[Basilakis]

Δυστυχώς ο φανατισμός κάνει τον άνθρωπο ανεξέλεγκτο. Πράγματι ειναι τρομακτικό το πού έφτασαν και πόσοι θανατώθηκαν άδικα...

[Δ.Μέλλος]

Πάρα πολύ καλό άρθρο...Margaret :bigsmile: :bigsmile:
και έγω διαβάσει ανατριχιαστικά πράγματα που έκαναν τότε...είναι να απορείς...μέχρι που μπορούσαν να φτάσουν οι καθολικοί την περίοδο του Μεσαίωνα...Πρίν λίγο καιρό έδειχνε ένα ντοκυματέρ στην κρατική τηλεόραση για αυτό το θέμα..

Δυστυχώς δεν ήταν (και δεν είναι) μόνον οι καθολικοί που όχι μόνον τον Μεσαίωνα αλλά και τώρα προβαίνουν σε πράξεις που καθόλου δεν συνάδουν με τα όσα ευαγγελίζονται. Ο δογματισμός τυφλώνει και σκοτώνει, και όχι μόνον αυτούς που είναι δογματικοί...

[*Astropeleki*]

Πῳ πωωω μιλάμε για βαρβαρότητες...την στιγμή που αυτοί που τιμωρούσαν έκαναν ΤΑ αίσχη....:weird: