Είπατε Χρόνια Πολλά για... την "Ημέρα της Γυναίκας";

[starfish]

Είναι ο φαύλος κύκλος που σου έλεγα. Στο πλαίσιο της δημοκρατίας που έχουμε, είμαστε ελεύθεροι να καταναλώνουμε χίλια δυο πράγματα, τα οποία μας προσφέρονται μεν, αδυνατούμε όμως να τα αποκτήσουμε. Έτσι μπαίνουμε στην διαδικασία που μας μεταλλάσσει από συνειδητούς πολίτες σε καταναλωτικά υποκείμενα που όλη την ημέρα τρέχουν να κερδίσουν χρήματα για να αγοράσουν πράγματα που δεν τους χρειάζονται ουσιαστικά. Η λογική σου όμως ότι "πληρώνω μισθό" δεν είναι και η καλύτερη γιατί εμένα τον απαίδευτο με οδηγεί στην λογική του "με τον παρά μου ...ώ και την κυρά μου" και δεν νομίζω να το αποδέχεσαι αυτό (όπως και εγώ άλλωστε). ¶λλη, πιστεύω, ότι πρέπει να είναι η βάση που συνδέει δύο συζύγους. Όσον αφορά τώρα αυτούς που θέλουν και την πίτα ολάκερη αλλά και τον σκύλο χορτάτο (δηλαδή την γυναίκα καλή στο κρεβάτι, μαμά στην κουζίνα, κυρία στο σαλόνι, και μητέρα των παιδιών τους σε συνδυασμό με δικές της καλές οικονομικές απολαβές από εργασία) θα πρέπει να επιλέξουν στο τι θέλουν, είναι δικό τους πρόβλημα και καλά θα κάνουν να το λύσουν. Εγώ προσωπικά αυτά τα θέματα τα έχω λυμένα και ουδόλως με απασχολούν :bigsmile:

Μα δεν μιλαω για σενα, αγαπητε, ουτε για μενα, ουτε για την γειτονια μου..Η μαλλον ξεκιναω απο την γειτονια μου...
Δεν ειναι δικη μου λογικη. Ειναι η λογικη αντιδραση στην οποια με οδηγει ο απαιδευτος οταν υποστηριζει το "με τον παρα μου...ώ και την κυρα μου". :sick: Και οχι το αντιθετο!!

[fillenia]

Κάπως έτσι παρουσιάζεται και το θέμα στο βιβλίο, θεωρώντας ότι τα ιδεολογήματα που κατευθύναν την γυναίκα στην "απελευθέρωσή" της μέσω της μισθωτής εργασίας(=σκλαβιάς) ουσιαστικά δημιουργήσαν νέα φουρνιά εργατικού δυναμικού και μάλιστα φθηνότερου. Η ουσία, σύμφωνα με το βιβλίο, δεν είναι το να γίνει η γυναίκα "άνδρας", αλλά να γίνει κατανοητό και από τα δύο φύλα ότι ναι μεν έχουν διαφορές μεταξύ τους (π.χ. βιολογικές, φυσικές) αλλά αυτές δεν συνιστούν λόγο ανισορροπίας και διαφορετικής κατάταξης. Η ουσία, σύμφωνα πάλι με το βιβλίο, είναι να κατανοήσουν και τα δύο φύλα ότι υπόκεινται αμφότερα σε συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης από τους εξουσιαστές, θηλυκού ή αρσενικού τύπου δεν έχει σημασία.

Η ιστορία δεν είναι και τόσο παλιά όσο φανταζόμαστε... Η αρχή της βρίσκεται στις απαρχές της εδραίωσης του καπιταλισμού, δηλ. 18ος, 19ος αιώνας. Η χειραφέτηση - αυτό είναι πιο σωστό - της γυναίκας ξεκίνησε ανάποδα... μισθωτή εργασία - φθηνό εργατικό δυναμικό - απελευθέρωση, και δεν είναι ιδεολογήματα, αλλά η οικονομική πραγματικότητα μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου, σε ένα συγκεκριμένο τόπο.

Πρώτα δαιμονοποιήθηκε το γυναικείο φύλο - βλ. μάγισσες - στα τέλη του Μεσαίωνα, στο πλαίσιο μιας "διώκουσας κοινωνίας" που για λόγους κοινωνικοοικονομικούς έβαλε στο περιθώριο, ό,τι συνιστούσε απειλη κατά της κοινωνικής ειρήνης και συνοχής (η συλλογικότητα ήταν η βάση της κοινωνίας τότε). Αρχικά καταδικάστηκε η μαγεία και κατά δεύτερον ενοχοποιήθηκε η γυναίκα - χήρα, ανύπαντρη, ή χωρίς άντρα (και ήταν πολλές τότε από την πείνα και τους πολέμους) επειδή σε μια πατριαρχική κοινωνία μια τέτοια γυναίκα ήταν ευάλωτη γενικώς. Οι λόγοι σύνδεσης της μαγείας με τη γυναίκα είναι αντικείμενο εκτεταμένης ιστορικής έρευνας, άρα θέμα ανοικτό ακόμα.

Οι κοινωνικο-οικονομικές δομές της εποχής ήταν τέτοιες (βλ. φεουδαρχία) που όχι μονο η γυναίκα, αλλά και οι άνδρες και τα παιδιά δούλευαν 365 μέρες το χρόνο 24 ώρες τη μέρα για τον άρχοντα ίσα για να επιβιώνουν. Ούτε ο άρχοντας μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτούς, ούτε εκείνοι χωρίς τον άρχοντα. Η οικονομία στηριζόταν αποκλειστικά σε ότι παρήγε η γη. Καλή σοδειά καλός καιρός, ζουσαν. Κακή σοδειά, βροχές, πεινούσαν, αρρώσταιναν, πέθαιναν, όλοι! Ηταν η οικονομία της αυτάρκειας. Το χρήμα σχεδόν άγνωστο για τους πολλούς. Ελευθερία τότε σήμαινε απουσία φορολογικών βαρών και αγγαρειών (υποχρεωτικές εργασίες στα κτήματα του άρχοντα) και όχι ελευθερία όπως την ξέρουμε σήμερα. Η κατάσταση αυτή ήταν γενική, αποδεκτή, και η φτώχεια ήταν φαινόμενο μόνο όταν απειλούσε και τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας.

Η κατάσταση άλλαξε - πρωτοπόρος η Βρετανία εδώ - όταν άλλαξαν οι δομές αυτές. Η Αγγλία προχώρησε σε ρήξεις (που κράτησαν 3 αιώνες) με την παραδοσιακή οργάνωση. Είναι η εποχή της Βιομηχανικής επανάστασης - 18ος αιώνας. Για τις ανάγκες μιας μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης, κατά την οποία για πρώτη φορά στην ιστορία της η ανθρωπότητα έσπαγε τον φαύλο κύκλο της ανάκαμψης - ύφεσης - πτώσης και ο κοσμάκης μπορούσε πια να τραφεί σωστά, να κάνει ένα μικρό κομπόδεμα, να αγοράζει "έτοιμα" αγαθά και όχι να τα φτιάχνει στο σπίτι του, στρατεύτηκε η πλειοψηφία του πληθυσμού.... οι αγρότες και τα κεφάλαια των εμπόρων (ήταν τόσα πολλά που δεν μπορούσαν να τα ξοδέψουν)

Λόγω των προηγουμενων αλλαγών, είχαν βρεθεί πολλοί χωρίς δική τους γη, δουλεύοντας στα κτήματα των αστών πια και όχι των παλιών αρχόντων. Κέρδιζαν αρκετά και ζούσαν πολύ καλύτερα. Αρκετοί από αυτούς έμειναν στον τόπο τους, άλλωστε η αγροτική ζωή άφηνε πια μεγάλο κέρδος για όσους ήταν έξυπνοι, ικανοί και ευέλικτοι.
Εμφανίστηκαν τα πρώτα εργοστάσια, τρόπος του λέγειν. Μικρές μονάδες στην ύπαιθρο (και όχι στην πόλη) όπου υπήρχαν εργάτες που πιο πειθαρχημένα και οργανωμένα μπορούσαν να παράγουν περισσότερα. Αυτός ο καταμερισμός της εργασίας, έφερε τις μηχανές, που υπήρχαν αλλά ήταν πρωτόγονες. Τώρα λειτουργούσαν με ατμό. Από την ανθρώπινη δύναμη, τη χειρωνακτικη, περάσαμε στην εκμηχάνιση. Οι πρώτες μηχανές ήταν στα υφαντουργεία (αργαλειοί), στην εξόρυξη του κάρβουνου (τα δάση τα είχαν κάψει προ πολλού) και στα σιδηρουργεία.

Το εργατικό δυναμικό ήταν άνδρες με καλό μεροκάματο και μπόνους παραγωγής και μετά επειδή οι ανάγκες αυξήθηκαν, γυναίκες και παιδιά που συμπλήρωναν το εισόδημα. Οι γυναίκες ήξεραν την άμισθη δουλειά όπως ήξεραν επίσης να υφαίνουν και να πλέκουν για λογαριασμό του έμπορα που παλιά τους έδινε δουλειά με το κομμάτι. Οι εργαζόμενες γυναίκες διατήρησαν και τις οικιακές υποχρεώσεις. Ετσι μια σύζυγος ανθρακωρύχου, αν είχε 3 γιους επίσης που δούλευαν σε βάρδιες, πήγαινε για ύπνο το Σαββατοκύριακο!

Εργατικό προλεταριάτο. Κάρολος Ντίκενς! Αν φαίνεται αρνητικό, σκεφτείτε πως σε αυτές τις πρώτες καπιταλιστικές βιομηχανίες βρήκαν δουλειά οι άποροι, οι μετανάστες, το κοινωνικό περιθώριο, οι άνεργοι αγρότες που σε άλλες συνθήκες ή θα έκλεβαν ή θα λιμοκτονούσαν. Και φυσικά όλοι τους ήταν πηγή φθηνού εργατικού δυναμικού. Η μισθωτή εργασία, γεννήθηκε πολυ νωρίτερα από την είσοδο της γυναίκας στην αγορά. Οι βιομήχανοι όμως έπρεπε να μειώνουν το κόστος παραγωγής και καθώς οι άλλοι συντελεστές δύσκολα έπεφταν, έριχναν τα μεροκάματα θεσπίζοντας ωστόσο ένα βασικό μισθό για να μην λιμοκτονήσουν κιόλας. Τους έχτιζαν και οικισμούς για να μένουν συγκεντρωμένοι και σε κοντινή απόσταση από το εργοστάσιο, για να τους ελέγχουν. Τους κρατούσαν έτσι δεμένους και εξαρτημένους, από τη στυγνή τους εκμετάλλευση. Ανδρες, γυναίκες, παιδιά, ανεξαιρέτως.
Οι εργαζόμενες γυναίκες (υφάντριες οι περισσότερες) θεωρήθηκαν απειλή για τους άνδρες και φυσικό ήταν. Μόνο που δεν έφταιγαν αυτές αλλά το σύστημα που από μόνο του προκαλούσε αναπόφευκτα ρήξεις στην πατριαρχική κοινωνία χαρακτηρίζοντας τις γυναίκες αναιδείς και κοινωνική πρόκληση. Ο καπιταλισμός για ευνόητους λόγους ήταν με το μέρος των γυναικών και ουσιαστικά ήταν αυτός που ερχόταν σε ρήξη με την παραδοσιακή κοινωνία, της οποίας ήταν γέννημα-θρέμμα.

Δεν υπήρχε σε όλα τα μέρη της Αγγλίας η ίδια ένταση στο φαινόμενο. Περιοχές όπως το Lancashire, με τα μεγάλα υφαντουργεία του, ήταν πιο εξελιγμένο. Εκεί θεωρούνταν αδιανόητο να μην δουλεύει η γυναίκα.
" Οι γυναίκες στο Lancashire οργανώθηκαν σε συνδικάτα σε ποσοστά που ήταν άγνωστα σε άλλα μέρη της χώρας. Η συμμετοχή στα συνδικάτα έγινε αποδεκτή ως μέρος της κανονικής γυναικείας συμπεριφοράς στις πόλεις με τις κλωστουφαντουργίες. Οι γυναίκες του Lancashire, συνδικαλισμένες, ήταν οργανωμένες, ανεξάρτητες και περήφανες. Και από αυτή τη βάση των συνδικαλισμένων εργαζομένων γυναικών ξεπήδησε το τοπικό κίνημα των σουφραζετών στις αρχές του 20ου αιώνα. Το Lancashire πρέπει να αποτελεί σημείο αναφοράς για τους φεμινιστές ιστορικούς. Οι ριζοσπάστριες σουφραζέτες ξεπήδησαν από ένα βιομηχανικό πολιτισμό που τις βοήθησε να οργανώσουν ένα ευρύ πολιτικό κίνημα για τις εργαζόμενες γυναίκες, όπως ήταν οι ίδιες" (Liddington, 1979, Women cotton workers and the suffrage campaign, Fit work for women, Croom Helm, London)

Ολα αυτά βέβαια συνέβησαν στον δυτικό κόσμο, τον ανεπτυγμένο. Και καθώς ο ισχυρός γίνεται και αλαζόνας και θέλει να επεκταθεί, με την αποικιοκρατική εκμετάλλευση του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου - λες και ο κόσμος είναι χωρισμένος σε διακριτές, αυτόνομες και μη αλληλοεξαρτώμενες σφαίρες - θέλησε να επιβάλει τα επιτεύγματά του στους υποανάπτυκτους. Ο δυτικός πολιτισμός έγινε εξαγώγιμο προϊόν, αλλά με λάθος τρόπο. Οι τριτοκοσμικοί μας γνώρισαν από την ανάποδη μεριά και ηθικές αξίες που εξυψώνουν την ανθρώπινη υπόσταση, για τις οποίες οι δυτικοί πραγματικά αγωνίστηκαν και ήταν πρωτοπόροι, έμειναν στο περιθώριο.

Φρίττουμε με τα περιστατικά βίας κατά των γυναικών, τους απαγχονισμούς, τους λιθοβολισμούς, τους ακρωτηριασμούς, το σύγχρονο δουλεμπόριο, την απαγόρευση για μόρφωση, κλπ θαυμαστά. Και αποφεύγουμε τις τύψεις μας με το πρόσχημα ότι οι κοινωνίες αυτές έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους ή τις αντιλήψεις τους. Η πραγματικότητα είναι πολυ διαφορετική, όπως και η ιστορία. Η γυναίκα, ποτέ δεν αγωνίστηκε ενάντια στη φύση της, πως θα μπορούσε άλλωστε και ποτέ, δεν αποδέχτηκε τη μοίρα που προσπάθησαν να της επιβάλλουν ως φυσικη κατάσταση. Η γυναίκα, είναι η ηρωϊδα της καθημερινότητας και το έχει αποδείξει στην πορεία του χρόνου με την αντοχή της. Δεν έχει ανάγκη από τα μεγάλα επιτεύγματα για να το διατρανώσει. Είναι πάντα παρούσα στη ζωή.

Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα μνήμης, για να μην ξεχνάμε ότι η αρχή της "ισότητας" είναι προς το παρόν μια κατάσταση "ιδεατή" παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει 3 αιώνες από τη Γαλλική Επανάσταση που την επικαλέστηκε. Ο καπιταλισμός άλλωστε βασίζεται στο οξύμωρο ενός φιλοσοφικού δόγματος που επικαλείται την ισότητα και προάγει την ανισότητα.

Ολες οι απόψεις που στερούνται ιστορικής διερεύνησης και τεκμηρίωσης, και απλουστεύουν το φεμινιστικό κίνημα υποβαθμίζοντάς το σε εκδήλωση γυναικείας κατινιάς, είναι "φύκια για μεταξωτές κορδέλες" και πασατέμπος για να περνάμε την ώρα μας. Αν τώρα κάποιοι, που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος έχει αλλάξει προ πολλού και με δική τους ευθύνη, πιστεύουν πως η γυναίκα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να τα καταφέρει τόσο καλά όσο αυτοί, ας δοκιμάσουν να πάρουν τη θέση μας. Οχι μόνο στην πολιτισμένη Δύση, αλλα και στην Αφρικη, στην Ασία, στην Λατινική Αμερική, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

[Δ.Μέλλος]

Fillenia, θέλεις να μας παραθέσεις την άποψή σου για τον ρόλο που πρέπει να έχει η γυναίκα και παράλληλα να μας πεις τι είναι αυτό που πρέπει να καταφέρει;

[ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ]

Οπως σωστά λέει η Friary, η γυναίκα υποχρεώνεται να αποδείξει διπλά την αξία της, τα προσόντα της, να καταβάλει υπερδιπλάσιο κόπο και αγώνα για να "κατακτήσει" αυτό που είναι αυτονόητο δικαίωμα και προνόμιο για τον άνδρα.
Δυστυχώς, πρέπει να "κατακτήσουμε" ! Και για να γυρίσει ο Ηλιος θέλει δουλειά πολλή.

Συμφωνώ απολύτα με αυτά που γράφεις. Γιατί μια γυναίκα όταν βρίσκεται θεωρητικά σε μία καλή δουλειά, να υφίσταται ρατσιστικά και σεξιστικά σχόλια;
Γιατί όταν έξελίσεται επαγγελματικά, θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι "γκόμενα" κάποιου; Γιατί να θεωρείται μειωνέκτημα η μητρότητα και να αποτελεί εμπόδιο στο να "ανέβει" επαγγελματικά μια γυναίκα; ¶νδρας συνάδελφος μου έχει πει ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να ειναι σε θέση επικεφαλή ή προιστάμενου γιατί έχουν περίοδο και συνεπώς πέντε μέρες το μήνα θα τις αμοίβονται τσάμπα αφου δεν θα μπορούν να αποδίδούν στη δουλειά τους. Γιατί μια γυναίκα να την βλέπουν πρώτα σαν γκόμενα όταν πάει σε μια δουλειά; Γιατί πρέπει να είναι σαν τη
"Μαρία την άσχημη" ή να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν άνδρας για να την εμπιστευονται; Γιατί εν τέλη να θεωρείται μειωνέκτημα η θηλυκότητα; Αυτα τα ολιγα από εμένα. Σκόρπιες σκέψεις μεν, εικόνες δε απο τη ζωή μου.

[e k]

Αγαπητή fillenia.
Η πρώτη διαπίστωση από το πιο πάνω κείμενό σου, (δεν γράφω post, γιατί είναι κειμενάρα -και φαίνεται να έχει γραφτεί με μεγάλη γνώση ψυχή και έγνοια), δείχνει πως όλες οι αλλαγές σε νοοτροπία, εργασία, μαζική μετανάστευση, μετάλλαξη του αγροτικού δυναμικού σε βιομηχανικό, έχουν να κάνουν με την οικονομική ανέλιξη τους. Στις πιο πρόσφατες, μάλιστα, δεκαετίες βλέπουμε ότι και το βιομηχανικό μοντέλο θεωρείται παρωχημένο και οι επιχειρήσεις ακολουθούν λογικές εξειδίκευσης και όχι μαζικές, συνειδητοποιώντας τις επιμέρους ανάγκες του κάθε καταναλωτή ξεχωριστά. Τρανό παράδειγμα η αρτοβιομηχανία που παρόλο το marketing, τους χημικούς της και τα εκατοντάδες σνάκ που διαθέτει ποτέ δεν κατόρθωσε να παραμερίσει τον φούρνο της γειτονιάς. Ή, η δημιουργία των γυναικείων αγροτικών ή χειροποίητων φολκλόρ συνεταιρισμών.

Σήμερα που η γυναίκα έχει την γνώση και τα πτυχία, την κατανόηση της προσωπικής της δυναμικής και το πάθος για πραγματική ανεξαρτησία και ισότητα, δεν βλέπω τον λόγο να συνεχίζουν να βαλτώνουν στην σκιά του παραδοσιακού ηγεμόνα. Επιτέλους, να δούμε ανάμεσά μας και γυναίκες που είναι κάτι περισσότερο από το πορτοφόλι του συζύγου ή του μπαμπά. Νά'στε σίγουρες ότι η γυναίκα με ορθό ανάστημα και αξιοπρέπεια θα αναγκάσει και τα έτερα ήμισι να αναθεωρήσουν. Σεβασμός, συνέργια, εκτίμηση και αγάπη μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε ίσα μόνον πρόσωπα.

[fillenia]

Αγαπητέ e.k,

Με το κείμενό μου προσπάθησα, μέσα από μια αδρή περιγραφή του παρελθόντος, να δείξω πως το φεμινιστικό κίνημα, παρά τον φαιδρό και απλοϊκό τρόπο με τον οποίο ερμηνεύεται, είναι ένα ιστορικό φαινόμενο και ως τέτοιο πρέπει να το προσεγγίζουμε με ταπεινοφροσύνη και σεβασμό γιατί αποτελεί μια ανθρώπινη δράση. Ο φεμινισμός, με ρίζες τόσο παλιές, δεν είναι κάτι σύγχρονο, μια αντίσταση της καταπιεσμένης νοικοκυράς, που βαρέθηκε να σιδερώνει, να νταντεύει, και θέλησε να μοιραστεί τις δουλειές με τον "αχαϊρευτο". Κάθε κίνημα, δημιουργεί ρήξεις στον κατεστημένο τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Κάθε φορά που η ανθρωπότητα στην πορεία της βρίσκεται μπροστά σε καμπές, πρέπει να κάνει ανατροπές και αλλαγές, να δημιουργήσει ένα καινούργιο πλαίσιο αξιών που θα είναι σε θέση να επιλύσει με επαρκέστερο τρόπο τα προβληματα που αντιμετωπίζει.

Ωστόσο το βιομηχανικό μοντέλο, στις απαρχές του στηρίχτηκε στην εξειδίκευση. Οι πρώτοι εργάτες, δεν ήταν απλά αγρότες, δηλαδή δεν όργωναν τα χωράφια μόνο. Ηταν και βιοτέχνες, ζούσαν σε μια κοινωνία οικονομικά αυτάρκη. Το φέουδο του άρχοντα με το κάστρο του, τους εξασφάλιζε προστασία από τις επιθέσεις, δάσος για κυνήγι, χωράφια για το στάρι τους, ποτάμι για το νερό, μύλο για να αλέθουν, και είχαν και κοινοτική συνείδηση. Τα μέσα παραγωγής, πχ το βαρύ άροτρο, ήταν του άρχοντα με χρήση κοινή. Αυτοί, σε αντίκρισμα και με ό,τι αυτό συνεπάγεται, του παρείχαν τους καρπούς του μόχθου τους και την ίδια τη ζωή τους. Αυτές ήταν οι σχέσεις υποτέλειας, δεν ήταν κάτι που τους επιβληθηκε με το ζόρι, ήταν το εθιμικό δίκαιο της φυλής στο οποίο όλοι, άρχοντες, χωρικοί και δούλοι υπάκουαν. Η αυθαιρεσία υπήρχε, αλλά πάντα ο άρχοντας ήταν υπόλογος σε κάποιον άλλο, και τελικά τα πάντα κρίνονταν με βάση το εθιμικό δίκαιο.

Ηταν μια κοινωνία ιεραρχημένη αυστηρά που πίσω της ασφαλώς και υπήρχαν νοοτροπίες. Οι νοοτροπίες αλλάζουν πολύ αργά. Οπως εύστοχα διατυπώνει ο Λε Γκοφ «οι νοοτροπίες είναι η ιστορία της βραδυπορίας μέσα στην ιστορία». Οι νοοτροπίες, προϊόντα του πνεύματος, δεν εξελίσσονται με την ίδια ταχύτητα ούτε ακολουθούν τις κοινωνικές αλλαγές. Η αδράνεια, εδώ, χαρακτηρίζει το πνεύμα και όχι την ύλη και για να μεταβληθεί, χρειάζεται την ώθηση μιας εξωγενούς δύναμης, ένα καινούργιο ιστορικό φαινόμενο, όπως πχ η εμφάνιση των μεσαιωνικών πόλεων, που αντικατέστησε τα φεουδαρχικά «πρότυπα».

Συνεπώς, η εξειδίκευση υπήρχε και τότε και σε αυτήν ακριβώς στηρίχτηκε η εργοστασιακή εξειδίκευση, ο καταμερισμός της εργασίας με όλα τα συνεπακόλουθα. Η εξειδίκευση του μεσαιωνικού βιοτέχνη είχε σαν αποτέλεσμα προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας πχ. ιταλικά μεταξωτά, περίτεχνα όπλα, τάπητες. Αλλά αυτά απευθύνονταν σε μια περιορισμένη τοπικη αγορά που μπορούσε και να τα πληρώσει. Η πλειοψηφία δεν μπορούσε να αγοράσει, να καταναλώσει όχι μόνο γιατί δεν είχε τα μέσα, αλλά επειδή ήταν αυτοτροφοδοτούμενη. Η μαζικότητα προέκυψε αργότερα και συνειδητά ήταν σε βάρος της ποιότητας. Συνεπώς η οικονομική ανάπτυξη που προϋπέθετε μεγάλες αγορές, άρα μεγάλη ζήτηση, άρα αύξηση της παραγωγής ήταν κάτι ανέφικτο. Η μεγάλη αγορά θέλει πληθυσμό (πράγμα δύσκολο τότε) και βιοτικό επίπεδο. Η ζήτηση, που ακολουθούσε την πληθυσμιακή αύξηση, για παράδειγμα σε δημητριακά που ήταν η διατροφικη τους βάση, σήμαινε απλά αύξηση της γεωργικής παραγωγής . Πως όμως ; H παραγωγή στηριζόταν στην δύναμη των ανθρώπων και των ζώων, άρα ήταν περιορισμένης δυνατότητας.
Οταν οι ιδιοκτησίες έγιναν από κοινοτικές, ατομικές - και εδώ είναι η πρωτοπορία της Βρετανικης αστικής τάξης και του φιλελευθερισμού βεβαίως, βεβαίως- δηλαδή η γη από χρηστικη έγινε αγαθό ανταλλαγής, τα πράγματα άλλαξαν και φτάσαμε μέσα σε 3 αιώνες στο βιομηχανικό μοντέλο. Η πληθυσμιακή αύξηση της Βρετανίας - οι άλλοι εξακολουθούσαν να αλληλοσκοτώνονται - βοήθησε μεν αλλά δημιούργησε και ένα πλεόνασμα στον πληθυσμό που έπρεπε να διοχετευτεί κάπου. Ετσι φτάσαμε στο φθηνό εργατικό δυναμικό. Η νοοτροπία, αναγκαστικά άλλαξε. Γιατί εδώ που τα λέμε, για να γίνουν αποδεκτές οι αλλαγές, επρεπε να υπάρχει ισχυρό οικονομικό κίνητρο για όλους. Και υπήρχε προφανέστατα.

Ο,τι συμβαίνει δεν είναι αυτοφυές, ούτε νομοτελειακό. Υπάρχει μια σχέση αλληλεπίδρασης, τα οικονομικά, προκαλούν κοινωνικά φαινόμενα, και τα δύο επηρεάζουν το χώρο, πχ. βιομηχανικές πόλεΙς και φυσικά υπάρχει ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο, μια ιδεολογία.

Το ότι υπάρχουν ακόμα φούρνοι, δεν σημαίνει ότι θα υπάρχουν και στο μέλλον, ή αν υπάρξουν ίσως θα έχουν διαφορετικη μορφή. Αλλωστε ο παραδοσιακός φούρνος έχει μεταλλαχθεί. Τώρα πουλάει περισσότερα είδη ψωμιού, και πολύ συχνά το ψωμί δεν παρασκευάζεται επί τόπου. Αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στον ανταγωνισμό και ίσως να είναι περισσότερο κερδοφόρος.

Για να προκύψουν όλες αυτές οι θαυμάσιες σχέσεις συνεργασίας, πρέπει να αλλάξουν οι εκατέρωθεν νοοτροπίες. Αλλά αυτές αλλάζουν αργά... και πάντως χρειάζονται μια εξωγενή δύναμη. Ισως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει σε βάθος ακόμα τις αλλαγές. Ακούω συχνά το επιχείρημα ότι οι γυναίκες υπονόμευσαν τους άντρες στην εργασία. Αυτό είναι λάθος! Η ανεργία μαστίζει κυρίως τις γυναίκες για διάφορους λόγους και αναγκάζονται να εργαστούν κάτω από συνθήκες καταπίεσης, ανισότητας και χαμηλής αμοιβής. Οι μορφωμένες έχουν περισσότερες ευκαιρίες για καλύτερη δουλειά αλλά διπλάσιο ανταγωνισμό και περισσότερη προσπάθεια για να τον ξεπεράσουν. Αυτό όμως σημαίνει πως πρέπει να βελτιώσουν το βιογραφικό τους, δηλαδή εκτός από τα πτυχία να παραμερίσουν και την προσωπική ζωή ή στόχους όπως η οικογένεια. Ο άντρας είναι ελεύθερος σε αυτά τα θέματα, επιπλέον μπορεί να κάνει παιδιά και στα 50 του, η γυναίκα όχι.

Συνεπώς, ο φεμινισμός ή η διεκδίκηση της ισότητας σε τέτοια θέματα και όχι στο σφουγγάρισμα, φέρνει στην επιφάνεια ανδρικές ανεπάρκειες που οφείλονται σε παραδοσιακές κοινωνικές δομές, δηλαδή βαθύτερες νοοτροπίες.
Και δεν είναι μόνο ευθύνη της γυναίκας να αλλάξει η ανδρικη νοοτροπία. Η οικογένεια δημιουργείται από 1 ζευγάρι. Οι κρατικοί θεσμοί είναι το ίδιο συνυπεύθυνοι. Η διαπλοκή είναι στενότατη.

Η γυναίκα που υφίσταται οποιαδήποτε μορφή βίας, στην οικογένεια ή στην κοινωνία, δεν μπορεί να αντιδράσει γιατί έχει χάσει την αυτοεκτίμησή της και είναι φοβισμένη. Ο φόβος και ο στιγματισμός, αναστέλλουν κάθε της αντίδραση. Παρόλα αυτά, αντιστέκεται! Και είναι λυπηρό που αντί να της αναγνωρίζονται τέτοιοι αγώνες, παρωχημένες αντιλήψεις την υπονομεύουν.
Βολευόμαστε στη σκέψη ότι αυτά συμβαίνουν πχ σε μουσουλμανικές χώρες με διαφορετικές αξίες - εμείς είμαστε πολιτισμένοι - και δεν βλέπουμε ότι συμβαίνουν και σε μας, απλώς με διαφορετική μορφή. Δεν αρκεί να καταδικάζουμε, πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά στα παγκόσμια δίκτυα γυναικών. Αλληλεγγύη και όχι αυτοϋπονόμευση διασκεδάζοντας στα μπουζούκια. Η ημέρα μας θυμίζει ότι πρέπει να συσπειρωθούμε παγκόσμια για να επιτύχουμε μια δικαιότερη ανθρωποκεντρική κοινωνία.

[Δ.Μέλλος]

Γεια σου fillenia.
Οι ιστορικές αναδρομές είναι χρησιμότατες γιατί μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα την σημερινή κατάσταση, να ερμηνεύουμε αλλά και να "μαντεύουμε" ενίοτε το μέλλον. Θα ήθελα όμως να μας εκθέσεις τις απόψεις σου χετικά με τον ρόλο που πρέπει να έχει μια γυναίκα, ποια θα πρέπει να είναι η θέση της στην κοινωνία. Όποτε μπορείς, βέβαια, γιατί από ό,τι καταλαβαίνω είσαι εργαζόμενη με οικογένεια

[e k]

Αγαπητή fillenia,

... Η εξειδίκευση του μεσαιωνικού βιοτέχνη είχε σαν αποτέλεσμα προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας πχ. ιταλικά μεταξωτά, περίτεχνα όπλα, τάπητες. Αλλά αυτά απευθύνονταν σε μια περιορισμένη τοπικη αγορά που μπορούσε και να τα πληρώσει. Η πλειοψηφία δεν μπορούσε να αγοράσει, να καταναλώσει όχι μόνο γιατί δεν είχε τα μέσα, αλλά επειδή ήταν αυτοτροφοδοτούμενη. Η μαζικότητα προέκυψε αργότερα και συνειδητά ήταν σε βάρος της ποιότητας.
Και κατέστησε σαν πρότυπο ευημερίας την αμερικάνική οικογένεια του 50. Ίδιο σπίτι, ίδιο κήπο, ίδιο αμάξι, άντρα δυναμικό και γυναίκα φυτό. Ως τόσο, πάντοτε, σε όλες τις εποχές υπήρχε η εξειδίκευση. Σε εξ αιρετικά μικρό ποσοστό, αλλά υπήρχε. Ποσοστό που δεν μπορούσε να προβληθεί (άρα και να εκτιμηθεί) στις μαζικές αγορές και στις σαν από xerox βγαλμένες κοινωνίες.fficeffice" />>>
Σήμερα όμως υπάρχει και μία νέα τεράστια αγορά που διψά για εξειδικευμένες υπηρεσίες και προϊόντα.>>

... Αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στον ανταγωνισμό και ίσως να είναι περισσότερο κερδοφόρος.
Όμως σήμερα που το Διαδίκτυο έχει ένα σοβαρό μερίδιο της παγκοσμιοποιημένης αγοράς και που εκεί δεν παίζει ρόλο αν κάποιος είναι άντρας ή γυναίκα, λευκός ή μελαψός, ευρωπαίος ή ασιάτης έχει την ευκαιρία, ισότιμα πλέον, να αποδείξει την αξία της.

... Αυτό όμως σημαίνει πως πρέπει να βελτιώσουν το βιογραφικό τους, δηλαδή εκτός από τα πτυχία να παραμερίσουν και την προσωπική ζωή ή στόχους όπως η οικογένεια.
Αυτό ισχύει και για τα δύο φύλλα.>>

... Η γυναίκα που υφίσταται οποιαδήποτε μορφή βίας, στην οικογένεια ή στην κοινωνία, δεν μπορεί να αντιδράσει γιατί έχει χάσει την αυτοεκτίμησή της και είναι φοβισμένη. Ο φόβος και ο στιγματισμός, αναστέλλουν κάθε της αντίδραση...
Αυτό είναι το πρώτο και σημαντικότερο! Η πραγματική αλλαγή (επαναστάσεις ήθελα να γράψω, αλλά ίσως ακουστεί βαρύ), ξεκινά πάντοτε από μέσα. Είναι αναγκαίο κάποτε να ζυγίσουμε τα πρότυπα που μας περιβάλουν, με τα πραγματικά είμαι και θέλω μας. Κάποτε πρέπει να παραμερίσουμε, εμείς οι ίδιοι τον ρόλο που μας φόρεσε η κοινωνία και να δράσουμε σύμφωνα με τις πραγματικές αρχές, που μας διέπουν. >>
Ο φόβος του στιγματισμού είναι μία πολύ μασημένη καραμέλα. Τι μας ενδιαφέρει πραγματικά? Ας παραμεριστούν τα εύσημα για το επιφανειακό προφίλ μας και ας δώσουμε τόπο στις βαθύτερες ανάγκες μας.>>
Μόνον όταν κατορθώσουμε να σταθούμε όρθιοι και με αξιοπρέπεια απέναντι στην φύση μας καιταιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, θα μπορέσει και η οικογένεια κατ αρχήν συστήνεται από 1 ζευγάρι να λειτουργήσειμε σεβασμό απέναντι μας. Και οι οικογένειες και ο μικρός περίγυρός μας. Και οι κρατικοί θεσμοί που είναι το ίδιο συνυπεύθυνοι (και που θα αλλάξουν τελευταίοι και με δυσκολία, με την αρτιριο σκλήρωση που τους χαρακτηρίζει), θα αλλάξουν και αυτοί.>>


... Και είναι λυπηρό που αντί να της αναγνωρίζονται τέτοιοι αγώνες, παρωχημένες αντιλήψεις την υπονομεύουν.
Βολευόμαστε στη σκέψη ότι αυτά συμβαίνουν πχ σε μουσουλμανικές χώρες με διαφορετικές αξίες - εμείς είμαστε πολιτισμένοι - και δεν βλέπουμε ότι συμβαίνουν και σε μας, απλώς με διαφορετική μορφή. Δεν αρκεί να καταδικάζουμε, πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά στα παγκόσμια δίκτυα γυναικών. Αλληλεγγύη και όχι αυτοϋπονόμευση ...
Έτσι ακριβώς! Σταματήστε να είστε οι πρώτες που ανοίγετε τον λάκο σας. ..."και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω" (Κατσιμιχαίοι)

too

[starfish]

Είναι αναγκαίο κάποτε να ζυγίσουμε τα πρότυπα που μας περιβάλουν, με τα πραγματικά είμαι και θέλω μας. Κάποτε πρέπει να παραμερίσουμε, εμείς οι ίδιοι τον ρόλο που μας φόρεσε η κοινωνία και να δράσουμε σύμφωνα με τις πραγματικές αρχές, που μας διέπουν. fficeffice" />>>
Ο φόβος του στιγματισμού είναι μία πολύ μασημένη καραμέλα. Τι μας ενδιαφέρει πραγματικά? Ας παραμεριστούν τα εύσημα για το επιφανειακό προφίλ μας και ας δώσουμε τόπο στις βαθύτερες ανάγκες μας.>>
Μόνον όταν κατορθώσουμε να σταθούμε όρθιοι και με αξιοπρέπεια απέναντι στην φύση μας καιταιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, θα μπορέσει και η οικογένεια κατ αρχήν συστήνεται από 1 ζευγάρι να λειτουργήσειμε σεβασμό απέναντι μας. Και οι οικογένειες και ο μικρός περίγυρός μας.

Ολ αυτα, ακουγονται πολυ ωραια. Το τι πραγματικα ειμαστε, τι πραγματικα θελουμε, και το ποιες ειναι οι πραγματικες αρχες που μας διεπουν, θα μου επιτρεψεις να παρατηρησω οτι οταν ειναι αποτελεσμα νοητικων διεργασιων, αποτελουν μια πολυ καλη μεταμφιεση του εαυτου μας. Διοτι αυτο που μας κυβερναει ειναι το υποσυνειδητο. Αυτο ειναι που κινει την κουκλα στο κουκλοθεατρο της ζωης μας, οσο κι αν φαινεται οτι η κουκλα ειναι αυτονομη, ανεξαρτητη ή αυταρκης. Το να δρας και να αισθανεσαι, περα και εξω απο τα κοινωνικα προτυπα, μπορει να αποδειχθει εξαιρετικα επικινδυνο κυριως για την ψυχικη ισορροπια.
Ο φοβος του στιγματισμου υπαρχει, ειτε τον συνειδητοποιεις και τον αποδεχεσαι ειτε οχι. Οσο πιο ορθιος και αξιοπρεπης στεκεσαι με βαση τα πιστευω σου και τις αναγκες σου, τοσο πιο εκτεθειμενος εισαι στην κοινωνια. Τοσο λιγοτερο σε εκτιμα και σε αποδεχεται η οικογενεια σου και ο περιγυρος. Και υπαρχουν ενα σωρο παραδειγματα μεγαλων μορφων, που οδηγηθηκαν στην τρελα, την κοινωνικη απομονωση ή και την αυτοκτονια, επειδη δεν τους χωρουσε η κοινωνια στην οποια ζουσαν. Μπορει να βγαινω off topic, αλλα, οσο κι αν μ αρεσει ο ιδεατος εαυτος [και κοσμος] που προβαλουμε μεσα απο τις αποψεις μας, οφειλουμε να θυμομαστε, οτι ειμαστε αποτελεσμα της οικογενειας μας, του περιγυρου μας και της ευρυτερης κοινωνιας. Δεν ειμαστε εξω απ ολα αυτα. Ποτε δεν κατορθωνει κανεις να "σκοτωσει" την οικογενεια που κρυβει μεσα του. Θεωρω, ξεκινωντας απ αυτην, οτι ο ανθρωπος απο την στιγμη που γεννιεται μεχρι την στιγμη που πεθαινει, ειναι δεμενος χειροποδαρα απο θεσμους ελεγχου.
Αυτα προς το παρον, πρεπει να φυγω τωρα!:bigsmile:

[fillenia]

Τελικά, χειριζόμαστε θέματα που άπτονται γεωγραφικών φαινομένων...

Η εξειδίκευση στην προκαπιταλιστική κοινωνία ήταν κανόνας και όχι εξαίρεση και ήταν μετρήσιμη. Υπάρχουν ιστορικά έγγραφα από αρχεία εξαγωγών, τελωνείων κλπ. Η γυναίκα πιθανόν να ήταν περισσότερο εξειδικευμένη, επειδή ασκούσε κατεξοχήν οικοτεχνικές εργασίες και όχι αγροτικές με τη στενή έννοια.

To αμερικάνικο μοντέλο είναι μεταπολεμικό. Εξελίχθηκε όπως περιγράφω στο παρακάτω απόσπασμα από μια μίνι γεωγραφική μου μελέτη- παρουσίαση:

Ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος προξένησε κοσμοϊστορικές αλλαγές όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Ο νέος συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων και η παγκόσμια πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ επηρέασε την δομή των γεωγραφικών φαινομένων. Η κοινωνική ευμάρεια ταυτίστηκε με την οικονομική ανάπτυξη που θεωρήθηκε το αντίδοτο των τραγικών συνεπειών του πολέμου.

Η μεταπολεμική ανασυγκρότηση και ο σχεδιασμός επιχειρούνται σε ένα καθεστώς συσσώρευσης που ωριμάζει στο φορντικό μοντέλο (οικονομικές αρχές που επέβαλε ο μεγαλοεπιχειρηματίας Χ. Φορντ) με βασικό χαρακτηριστικό την αυτοματοποίηση της μαζικής παραγωγής. Στο απάνθρωπο αυτό σύστημα, ο άνθρωπος συμμετέχει ως αναπόσπαστο εξάρτημα της αλυσίδας παραγωγής χωρίς περιθώρια πρωτοβουλίας και εξατομικευμένης δημιουργικότητας. Είναι ο ορθολογιστής «οικονομικός άνθρωπος» (homo economicus) με την περιχαρακωμένη ομοιόμορφη λογική που δρα με γνώμονα την επίτευξη του μέγιστου δυνατού κέρδους (πχ βελτίωση οικονομικών μεγεθών, τα οφέλη από την ορθολογική χωροθέτηση, ή την επιλογή του τόπου κατοικίας) καταβάλλοντας την μικρότερη προσπάθεια (πχ η ελαχιστοποίηση της απόστασης κατοικίας-εργασίας, η αυτοματοποιημένη παραγωγή, κλπ). Πρόκειται για ένα οικονομικό υποκείμενο που υπακούει στους νόμους της κατανάλωσης και διαχωρίζεται από τους ομοίους του από την εισοδηματική του κατάσταση.

Αυτή είναι και η αντίληψη της χωρικής ανάλυσης για τον άνθρωπο, σύμφωνα με την οποία οι επιλογές και οι αποφάσεις στη σχέση χώρου/οικονομικής δραστηριότητας λαμβάνονται από το μονοδιάστατο αυτόματο του homo economicus, δηλ. την εργατική δύναμη που θα συνεισφέρει στην συσσώρευση του πλούτου και στην οικονομική ανάπτυξη.

Η χωρική ανάλυση – σε αντιπαράθεση με την χωρική διαφοροποίηση - είναι ένας τύπος συστηματικής ανάλυσης με την οποία επιχειρείται η μαθηματική και γεωμετρική εξήγηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς στο χώρο. Πρόκειται για τη θεωρία της χωροθέτησης (location theory) με κύριο ενδιαφέρον τις οικονομικές δραστηριότητες.

Ποια είναι όμως τα αίτια της «επιστημολογικής κρίσης» που ανέδειξαν το Ποσοτικό Παράδειγμα στη Γεωγραφική επιστήμη; Ενας βασικός παράγοντας είναι η αλλαγή του κοινωνικο-πολιτικού σκηνικού με την εκτίναξη των ΗΠΑ στο παγκόσμιο προσκήνιο που διαμόρφωσαν τους οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς όρους της ανασυγκρότησης και του σχεδιασμού, καθώς επίσης και η διάδοση της χρήσης των ηλεκτρονικών υπολογιστών που διευκόλυναν την διαχείριση μεγάλου όγκου πληροφοριακών δεδομένων.

Η Νέα Γεωγραφία εντάχθηκε με ενθουσιασμό στην Ποσοτική Επανάσταση μέχρι τη δεκαετία του 1970 και συνδέθηκε με την χρήση ποσοτικών και στατιστικών μεθόδων και την ανάπτυξη μαθηματικών μοντέλων που εξηγούσαν τα χωρικά φαινόμενα.

Η εγκαθίδρυση της Ποσοτικής Επανάστασης χαρακτηρίστηκε από αλαζονεία και ολοκληρωτισμό. Το θεωρητικό της υπόβαθρο στάθηκε ο Λογικός Θετικισμός από τη φιλοσοφία της επιστήμης που δέσποζε στην φιλοσοφική σκέψη του μεσοπολέμου. Κατ΄αυτόν, το επιστημονικό κύρος των προτάσεων – και κατΆ επέκταση της ίδιας της επιστήμης – εξαρτάται από την επαγωγική μεθοδολογία που επαληθεύει τα δεδομένα της εμπειρίας και διατυπώνει γενικούς νόμους καθολικής ισχύος που αποκλείουν τις αξιολογικές κρίσεις και τις ηθικές προτάσεις ως ανεπίδεκτες εμπειρικής επαλήθευσης. Ο,τι δεν μετριέται δεν ελέγχεται εμπειρικά και δεν είναι έγκυρο επιστημονικά. Παρόλη την αφοσίωσή του στον εμπειρισμό και τον επαγωγικό συλλογισμό, την πεμπτουσία της επιστημονικής σκέψης, ο Λογικός θετικισμός ταυτίζεται με την περιχαράκωση του επιστήμονα σε ένα κλειστό σύστημα σκέψης.

Στο πλαίσιο λοιπόν αυτό, αποκλείστηκε κάθε τι που δεν ήταν μετρήσιμο, γενικεύσιμο και δεν χωρούσε στα κομψά μαθηματικά και στατιστικά μοντέλα της περιορίζοντας αντίστοιχα τα γεωγραφικά φαινόμενα στη μονοδιάστατη έννοια της «απόστασης». Αποστασιοποιήθηκε από την μοναδικότητα και υιοθέτησε τα αφαιρετικά σχήματα που «συστηματοποιούσαν» τα εμπειρικά δεδομένα και με τη σειρά τους απέρριπταν ή αποδέχονταν τις υποθέσεις εργασίας. ΚατΆ αναλογία με τα φυσικά – και τα γεωγραφικά- φαινόμενα θεώρησε πως η ανθρώπινη συμπεριφορά ακολουθεί κάποιους κανόνες και γενικούς νόμους και είναι δυνατόν να μετρηθεί, να εξηγηθεί και να προβλεφθεί. Στην πορεία αποδείχτηκε πως μια τέτοια ενσωμάτωση ήταν αδύνατη. Αντίθετα η μοντελοποίηση των γεωγραφικών φαινομένων, ο εξορθολογισμός της ανθρώπινης συμπεριφοράς και η υποβάθμιση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας στην έννοια της απόστασης ανάμεσα σε δραστηριότητες δημιούργησαν τον «φετιχισμό του χώρου» όπως αποκλήθηκε αργότερα από τους κριτικούς γεωγράφους.

Το παράδειγμα της άνισης ανάπτυξης

Ο καπιταλισμός θεωρεί την φύση πηγή πόρων και κέρδους και στοχεύει στην βέλτιστη χρησιμοποίησή τους, δηλαδή στον μεγαλύτερο δυνατό έλεγχο του φυσικού περιβάλλοντος και κατ επέκταση των κοινωνιών και των άλλων αντιλήψεων για τη φύση.
Από την άλλη μεριά, η καπιταλιστική ανάπτυξη στο χώρο δεν κινήθηκε ποτέ στο πλαίσιο της ισότητας. Αντίθετα μπορούμε να πούμε ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής συνυφαίνεται με την άνιση ανάπτυξη στο χώρο και το χρόνο και υποδηλώνει ότι δεν πρόκειται για περιστασιακό αποτέλεσμα στη διαδικασία της ανάπτυξης αλλά ότι ο οικονομικός χώρος μπορεί να χαρακτηρίζεται από την συμπόρευση της ανάπτυξης και της υπανάπτυξης. Η συσσώρευση του κεφαλαίου προϋποθέτει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης πρακτική που αντίκειται στις αρχές του φιλελευθερισμού που διέπουν τον καπιταλισμό, την ελευθερία και την ισότητα.

Την περίοδο της ποσοτικής επανάστασης η άνιση ανάπτυξη ερμηνευόταν στο απλουστευτικό δίπολο πλούτου/φτώχειας ή στο πλαίσιο των εξελικτικών θεωριών σύγκλισης υπανάπτυκτων και ανεπτυγμένων χωρών. Η επίλυση των προβλημάτων χωροθέτησης των οικονομικών δραστηριοτήτων οφειλόταν στη χρήση μοντέλων ανάλυσης αριθμητικών στοιχείων και όχι σε δεδομένα για ανθρώπινες συμπεριφορές ή άλλα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Η συνθετότητα όμως απαιτούσε και σύνθετη προσέγγιση που συνδύαζε το κοινωνικό με το οικονομικό και πολιτικό πεδίο απαιτούσε δηλαδή μια διεπιστημονική θεώρηση. Η ανάπτυξη δεν είναι μια καθαρά οικονομική διαδικασία που προϋποθέτει την ποσοτική αύξηση διαφόρων μεγεθών όπως η παραγωγή και η κατανάλωση. Είναι συνάρτηση κοινωνικών και οικονομικών διεργασιών αλλά και πολιτικών επιλογών.

Σε διεθνές επίπεδο, η άνιση ανάπτυξη διαφέρει ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες ανάλογα με το αν ανήκουν στον ανεπτυγμένο ή υπανάπτυκτο κόσμο. Ετσι η Λατινική Αμερική, η Αφρική και η Ασία απαιτούν διαφορετικές αναλύσεις από το δυτικοευρωπαϊκό καπιταλιστικό μοντέλο γιατί εκεί ο καπιταλισμός ακολούθησε διαφορετική εξέλιξη στο αποικιακό και όχι το φεουδαρχικό πλαίσιο. Αυτές οι ποιοτικές διαφορές ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη προκάλεσαν έντονες ανισότητες και τον παραπλανητικό διαχωρισμό σε «κόσμους» υπονοώντας μια ανύπαρκτη αυτοτέλεια ενώ αντίθετα επικρατούν συνθήκες αλληλεξάρτησης εξαιτίας της διαφαινόμενης παγκοσμιοποίησης.

Από τα παραπάνω είναι σαφής ο παράλληλος τρόπος με τον οποίο αναπτύχθηκε και η ανισότητα μεταξύ ανδρών-γυναικών.

Αυτό ισχύει και για τα δύο φύλλα.

Οχι, δυστυχώς υπάρχει ανισότητα. Τα χρονικά περιθώρια της γυναικείας γονιμότητας είναι πολύ περιορισμένα σε σχέση με του άντρα. Ο περιορισμός μεγεθύνεται από αντίστοιχους στον εργασιακό χώρο. Αν δεν το έχεις ζήσει, δεν μπορείς να το καταλάβεις! Η γυναίκα τίθεται πρακτικά εκτός εργασίας μετά τα 40 της διότι υποτίθεται πως μειώνεται η παραγωγικότητά της. Οξύμωρο, αλλά πραγματικό. Η εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα ισχύει μόνο για όσες έχουν καταφέρει να χτίσουν μια στέρεη καριέρα έχοντας μειώσει στο ελάχιστο τον ανταγωνισμό. Αντίθετα ο άντρας θεωρείται περισσότερο παραγωγικός επειδή, υποτίθεται δεν "επιβαρύνεται" με πρόσθετες οικογενειακές υποχρεώσεις, πλην των βασικών, άρα εν δυνάμει αφοσιωμένοι στην καριέρα τους.

Αν περιμένουμε πότε θα αλλάξει η νοοτροπία της κοινωνίας, σωθήκαμε. Η θεσμική παρέμβαση του κράτους είναι επιβεβλημένη, άλλωστε υπάρχουν τα υποδειγματικά μοντέλα της Νορβηγίας και της Σουηδίας που το έχουν πετύχει. Η καραμέλα για την ραθυμία μας είναι μάλλον η κρατική αδιαφορία, ενώ ο κοινωνικός στιγματισμός είναι η ωμή πραγματικότητα. Ισως δεν έχεις δει πόσο καταλυτικός είναι αυτός ο φόβος ειδικά όταν συναρτάται στη βία και την οικονομική εξάρτηση.

Στα καθ' ημάς και στο ζήτημα της ισότητας στο γάμο και την οικογένεια, το πρώτο βήμα έγινε το 1981. Είναι ευχάριστο που λειτουργεί τελικά και υπερ των ανδρών καθόσον τους εξασφαλίζει την ισότιμη μεταχείριση απέναντι στο νόμο και κατά της γυναικείας αυθαιρεσίας. Το δυσάρεστο είναι πως τα επόμενα βήματα δεν ήταν τόοοσο μεγάλα. Τα κατάλοιπα της παλιάς νοοτροπίας υπάρχουν ακόμα....γυναίκες φοβισμένες και παγωμένες παρακαλούν να βγάλουν ταυτότητες με το επώνυμο του άντρα τους!!!

Αν υπάρχει νομοτέλεια στον κόσμο... κάποια στιγμή η γη θα γίνει κόκκινη (ας πούμε...)