Το μυστικό της χαμένης Ατλαντίδας

[Horoscope]

ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ! Μια λέξη που φέρνει στη θύμιση μια πολύ μακρινή περίοδο της ιστορίας του πλανήτη μας, όταν ένας μεγάλος πολιτισμός έφτασε στο απόγειο της ακμής του μόνο και μόνο για να καταλήξει σε έναν υδάτινο τάφο. Ωστόσο, οι αιώνες της ύπαρξής της και οι παράγοντες που συνέβαλαν τόσο στην άνοδο όσο και στην καταστροφή της, είναι τόσο βαθιά χαραγμένες στο συλλογικό ασυνείδητο του ανθρώπου που ακόμα και το άκουσμα του ονόματος προκαλεί έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις που κυμαίνονται από τις θερμές και νοσταλγικές αναμνήσεις μέχρι τον παράλογο τρόμο.

Κατά τη διάρκεια των αιώνων, και ιδιαίτερα στη σύγχρονη περίοδο, πολλοί είναι αυτοί που απορρίπτουν την ιστορία της Ατλαντίδας στηριζόμενοι σε «λογικά» συμπεράσματα, κατατάσσοντας την στο πεδίο του μύθου και της δεισιδαιμονίας και φτάνοντας στα άκρα για να αμαυρώσουν μαρτυρίες μεγάλων φιλοσόφων όπως του Πλάτωνα και να αποδείξουν λανθασμένες τις θεωρίες και τις αποδείξεις διακεκριμένων μελετητών. Όμως, όπως γνωρίζει κάθε ψυχολόγος, η φανατική δυσπιστία δείχνει την ίδια έλλειψη ισορροπημένης σκέψης με την υπερβολική ευπιστία. Η αληθινή επιστήμη απαιτεί μια αρκετά μεγάλη δόση εμπειρικών ενδείξεων συνδυασμένη με ένα πνεύμα ανοιχτό στις λογικές θεωρίες και τις μελλοντικές ανακαλύψεις. Στο κάτω κάτω, δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που και η Τροία, όπως και η Ατλαντίδα, θεωρείτο ένας απλός μύθος και στα επόμενα κεφάλαια θα υπάρξουν πολλά παραδείγματα αρχαιολογικών ανακαλύψεων που θα διαφωτίσουν τη θεωρία.

Έχω εξετάσει τα πρακτικά υπέρ και κατά του θρύλου της Ατλαντίδας σε προηγούμενες δουλειές μου. Για παράδειγμα, το βιβλίο μου Ατλαντίδα: Μύθος ή Πραγματικότητα; αναλύει τις ενδείξεις που μας έρχονται από κάθε είδους πηγή, όπως φωτογραφικό υλικό από δορυφόρους, νέες πληροφορίες της γεωλογίας σχετικά με μετακινήσεις του άξονα της Γης κατά το παρελθόν, ωκεανογραφικούς χάρτες με πιθανές τοποθεσίες και πρόσφατες υποβρύχιες ανακαλύψεις. Ωστόσο, ο σκοπός αυτού του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας είναι να προσεγγίσει το θέμα από μια μεταφυσική κυρίως οπτική γωνία και έτσι, αν και περιλαμβάνω αρκετές ιστορικές, γεωγραφικές και γεωλογικές πληροφορίες, η έμφαση δίνεται κυρίως στις απόκρυφες και μυστικιστικές πλευρές του φαινόμενου της Ατλαντίδας.

Όταν ασχολείται κανείς με ένα αντικείμενο τέτοιου είδους, θα πρέπει πάντα να θυμάται πως η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία είναι πάρα πολύ λεπτή, και πως το να διατηρήσει κανείς μια σταθερή πορεία ανάμεσα στη γελοιότητα και την προκατάληψη δεν είναι καθόλου εύκολο. Αναπόφευκτα, το βάρος πέφτει στον μεταφυσικό, ο οποίος θα πρέπει να βαδίσει το τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στη λογική και τη διαίσθηση και να διατηρεί πάντα την ισορροπία ανάμεσα στο αριστερό και το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου. Σαν κάποια που έχει γεννηθεί με αυτά που ο κόσμος ονομάζει «παραψυχικά» χαρίσματα αλλά και έχει στενές σχέσεις με την επιστήμη και την ψυχολογία, θα κάνω ό,τι μπορώ για να παρουσιάσω μια εικόνα της Ατλαντίδας -την ιστορία της και την αξία του μηνύματος που στέλνει αυτή η ιστορία στον σύγχρονο κόσμο- από πληροφορίες που έχω πάρει από πολλούς μυστικιστές, μάντεις και διάμεσα με τους οποίους είχα την τιμή να συνεργαστώ τα τελευταία σαράντα χρόνια, και από τις δικές μου φευγαλέες ματιές στο αρχαίο παρελθόν του κόσμου. Μερικοί από τους αναγνώστες μου μπορεί να διαφωνήσουν με αυτά τα ευρήματα, αλλά είμαι σίγουρη πως κάποιοι άλλοι θα θυμηθούν όπως εγώ κι οι συνεργάτες μου, και θα δακρύσουν από χαρά για το μεγαλείο του χθες και από λύπη για τον τραγικό χαμό του. Είθε οι Αρχαίοι να οδηγούν τα βήματα μου με ασφάλεια σε αυτό το πανέμορφο αλλά και χαοτικά γητευτικό μονοπάτι.

Η Εξέλιξη της Ατλαντίδας

Η Ατλαντολογία, όπως ονομάστηκε τα τελευταία χρόνια η εξειδικευμένη μελέτη της χαμένης ηπείρου, είχε ένα ξαφνικό ξέσπασμα δημοσιότητας όταν στα τέλη του προηγούμενου αιώνα δημοσιεύθηκε το βιβλίο του Ιγνάτιου Ντόνελι Ατλαντίδα- ο Προκατακλυσμιαίος Κόσμος. Αυτό το βιβλίο αποδείχθηκε τόσο δημοφιλές, που μια έρευνα που έγινε από τον βρετανικό τύπο της εποχής ανέφερε πως η αξία των νέων για την Ατλαντίδα ερχόταν στη λαϊκή γνώμη δεύτερη μόνο στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού! Γιατί, άραγε, ο θρύλος της Ατλαντίδας γοήτευσε τόσο την λαϊκή φαντασία στη διάρκεια των αιώνων; Μια και πολλοί από αυτούς που πιστεύουν στην ύπαρξη της Ατλαντίδας βασίζονταν μόνο στη διαίσθηση τους και σε κάποιες μακρινές αναμνήσεις και όχι σε εμπειρικές αποδείξεις, όλα δείχνουν πως σε κάποια στιγμή του πανάρχαιου παρελθόντος συνέβη ένα καταστροφικό γεγονός τόσο παγκόσμιας κλίμακας, που το τραύμα του άφησε βαθιά αποτυπώματα στο συλλογικό ανθρώπινο ασυνείδητο. Τα περισσότερα κεφάλαια που ακολουθούν ασχολούνται με το ποιο ήταν αυτό το γεγονός και ποιους επηρέασε περισσότερο. Παρ� όλο που δέχομαι την διαίσθηση και τις παραψυχικές ικανότητες, σε μερικά θέματα θεωρώ καλό να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου, επειδή, όπως θα δούμε στη συνέχεια, το όνομα της Ατλαντίδας αποδίδεται λανθασμένα σε οποιαδήποτε ανάμνηση ενός μαγικού παρελθόντος που έχει κάποια ουτοπική χροιά, κυρίως από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν την ιδέα των παράλληλων κόσμων και άλλων παρόμοιων φαινομένων.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως η Ατλαντίδα και ο εκπληκτικός πολιτισμός της, που σύμφωνα με τον Πλάτωνα έφτασε σε απαράμιλλα επίπεδα, κάποτε υπήρξε. Σε ποια άραγε χρονική περίοδο της ιστορίας αυτού του πλανήτη αναπτύχθηκε, και πότε είδε για τελευταία φορά τον ζωοδότη ήλιο που ευλογούσε τα χωράφια της με δυο σοδιές το χρόνο; Για να εντοπίσουμε έστω και χονδρικά αυτή τη χρονολογία, είναι πρώτα απαραίτητο να ρίξουμε μια ματιά στην επιστημονικά αποδεκτή θεωρία των ηπείρων του πλανήτη μας και στη συνέχεια να εξετάσουμε τις κοσμικές επιρροές που κυριαρχούσαν στη διάρκεια αυτών των πρώιμων χρόνων της ιστορίας του Ανθρώπου.


Οι Πρώτες Ήπειροι

Οι Γεωλόγοι πιστεύουν ότι πριν από το χωρισμό τους εδώ και κάπου 200 εκατομμύρια χρόνια, όλες οι ήπειροι του πλανήτη ήταν ενωμένες σε μια μοναδική χερσαία μάζα, γνωστή σαν Πανγαία. (Από το Παν + Γαία = Όλη η Γη.) Στο τέλος της Παλαιοζωικής εποχής, η Πανγαία χωρίστηκε σε δύο μέρη: την Γκοντβάνα, που το όνομα της αποδίδεται στο υποθετικό νότιο τμήμα της, και που το αποτελούσαν η Αφρική, η Νότια Αμερική, η Ινδία, η Αυστραλία, η Μαδαγασκάρη, η Nut Γουινέα, η χερσόνησος της Μαλαισίας, η Ινδονησία και η Ανταρκτική και τη Λουρασία, το βόρειο τμήμα, που το αποτελούσαν η Βόρεια Αμερική, η Γροιλανδία, η Ευρώπη και η Ασία (εκτός της ινδικής χερσονήσου). Η Λουρασία στη διάρκεια της Μεσοζωικής περιόδου χωρίστηκε με τη σειρά της σε Βόρεια Αμερική και Ευρασία. Ο Γερμανός ζωολόγος Ερνστ Χέκελ θεώρησε την Γκοντβάνα συνώνυμη με τη θρυλική ήπειρο Μου ή Λεμουρία, την οποία σύντομα θα εξετάσουμε. Το πιο πιθανό, πάντως, είναι πως η Μου/Λεμουρία ήταν πολύ μικρότερη και πιθανώς βρισκόταν σε μια περιοχή της Νότιας Αμερικής ή κάπου κοντά στις ακτές της.

Το 1912, ο Δρ. Άλφρεντ Βέγκενερ (1880-1930), ένας Γερμανός γεωλόγος, αναγνώρισε για πρώτη φορά τις ενδείξεις που του πρόσφεραν τα γεωλογικά ευρήματα και διατύπωσε τη θεωρία τής μετακίνησης των ηπείρων, που εκείνη την περίοδο κανείς δεν φάνηκε να παίρνει στα σοβαρά. Ο Βέγκενερ υποστήριζε πως στη διάρκεια της ΙΙρώιμης Τριτογενούς Περιόδου (της πρώτης περιόδου του Καινοζωικού αιώνα), δεν υπήρχε ωκεανός ανάμεσα στον Νέο και τον Παλιό Κόσμο, αλλά μόνο μια και μοναδική ομογενής ήπειρος που αργότερα χωρίστηκε σε κομμάτια μέχρι που αυτά σχημάτισαν τις ηπείρους του σύγχρονου κόσμου. Υπέθεσε, επίσης, πως οι μεταβολές στην αξονική περιστροφή της Γης που συμβαίνουν από καιρό σε καιρό μπορεί να φέρνουν νέες κατευθύνσεις στις μετατοπίσεις των ηπείρων και θεώρησε σαν απόδειξη αυτής της θεωρίας την μετακίνηση των ηπείρων προς τα δυτικά.


Αστρικές Επιρροές

Οι Αστρολογικές Εποχές πιστεύεται πως εξασκούν μια ισχυρή επιρροή πάνω στα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκειά τους. Αν, λοιπόν, ελέγχαμε ποια ήταν η αστρολογική εποχή κατά την ακμή των πολιτισμών της Μου και της Ατλαντίδας, ίσως μπορούσαμε να ρίξουμε κάποιο φως στις κοσμικές ενέργειες που επενεργούσαν πάνω στη Γαία αυτές τις περιόδους. Για όσους δεν γνωρίζουν τη θεωρία του καθηγητή Τζέιμς Λάβλοκ για τη Γαία, σε αυτήν ισχυρίζεται πως η Γη είναι μια ζωντανή οντότητα με υψηλή ευφυΐα που ο Λάβλοκ έχει επιλέξει να την αποκαλεί με το αρχαιοελληνικό όνομα της θεάς Γαίας. Ωστόσο, δεν θεωρούσαν όλοι οι αρχαίοι λαοί τη Γη σαν γένους θηλυκού. Οι Αιγύπτιοι, για παράδειγμα, έβλεπαν τον πλανήτη μας σαν τον αρσενικό θεό Γκεμπ, σύζυγο της Νουτ, δηλαδή του ουρανού.
Όπως κι εμείς, σαν άτομα, επηρεαζόμαστε από τις κινήσεις των πλανητών και των άλλων ουράνιων σωμάτων του ηλιακού μας συστήματος, το ίδιο συμβαίνει και με τη Γη μας, είτε ονομάζεται Γαία είτε Γκεμπ ή οτιδήποτε άλλο.

Έτσι, για να δούμε πού ταιριάζουν η Μου και η Ατλαντίδα στο αστρολογικό σχέδιο των πραγμάτων, θα μας βοηθούσε πολύ μια σύντομη ματιά στον εν λόγω χρονολογικό πίνακα.
Το «Μεγάλο Έτος» είναι το όνομα που δίνεται στη χρονική εκείνη περίοδο (περίπου 25.826 χρόνια) που απαιτείται για να κάνει ο πόλος του άξονα της Γης έναν πλήρη κύκλο γύρω από την ελλειπτική, δηλαδή τη νοητή πορεία του ήλιου ανάμεσα στους αστερισμούς. Η σταδιακή αλλαγή της κατεύθυνσης του άξονα της Γης είναι γνωστή σαν Προήγηση των Ισημεριών. Κάθε χρόνο, το σημείο του διαστήματος όπου ο ήλιος διασχίζει τον ουράνιο ισημερινό (και που από τους αστρονόμους ονομάζεται εαρινή ισημερία ενώ από τους αστρολόγους Κριός) είναι ορατό από τη Γη σε μια θέση ελαφρά πίσω από εκείνη που κατείχε την προηγούμενη χρονιά. Συνεπώς, το πλησιέστερο αστέρι στο οποίο δείχνει ο άξονας, που είναι γνωστό σαν Πολικός Αστέρας, αλλάζει με το πέρασμα των αιώνων. Η σύγχυση δημιουργείται από το γεγονός πως οι αστερισμοί έχουν τα ίδια ονόματα με τα ζώδια. Γι� αυτόν το λόγο, οι αστρονόμοι συνήθως κοιτάζουν έκπληκτοι όσους ενδιαφέρονται αλλά δεν έχουν εντρυφήσει βαθιά στην αστρολογία να λένε για παράδειγμα: «Γεννήθηκα κάτω από τον αστερισμό του Λέοντα». Τα ζώδια δεν ταυτίζονται με τους αστερισμούς με τους οποίους απλά μοιράζονται την ονομασία τους και αυτό είναι κάτι που πρέπει κανείς να έχει υπόψη του όταν ασχολείται με αστρολογικές εποχές. Οι αστερισμοί που είναι σημειωμένοι στους αστρικούς χάρτες σαν ομάδες αστεριών είναι απλά σημεία αναφοράς, αφού το φως από αυτά τα ουράνια σώματα μπορεί να κάνει εκατοντάδες έτη φωτός να φτάσει μέχρι εμάς και στη διάρκεια αυτού του χρόνου μπορούν κάλλιστα να έχουν μετακινηθεί σε νέες θέσεις.


Απόσπασμα από το βιβλίο της Murry Hope Το μυστικό της χαμένης Ατλαντίδας. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Δίδυμοι» και την άδεια για την μεταφορά του αποσπάσματος ευγενικά παραχώρησε στο Horoscope η εκδότης κ. Μ. Σταυροπούλου.


Περιεχόμενα

1. Η Εξέλιξη της Ατλαντίδας
2. Η Γέννηση ενός Έθνους
3. Οι Άτλαντες του Πλάτωνα
4. Ατλαντίδα - Πού και Πότε;
5. Ατλαντίδα - Η Νησιωτική Ήπειρος
6. Οι Λαοί της Ατλαντίδας
7. Η Επιστήμη στην Ατλαντίδα
8. Η Ατλαντιανή Θρησκεία
9. Η Μαγεία και ο Αποκρυφισμός στην Ατλαντίδα
10. Οι Ιερείς της Ατλαντίδας
11. Ατλαντίδα: Η Τελική της Μοίρα
12. Θα Αναδυθεί ξανά η Ατλαντίδα;

[Margaret]

Πολύ ωραίο άρθρο!!! :thumbsup: :thumbsup:

Margaret

[Άκης Αντωνίου]

Πολυ ωραιο το αρθρο σου, αξιζει συγχαρητηριων. Απλα θα ελεγα πως η Ατλαντιδα παρολο που θεωρειται μυθος εντουτοις υπαρχουν αποδειξεις της υπαρξεως της. Σχετικα με τα σημεια που αναφερονται ως πιθανα σημεια της Ατλαντιδας ,εσυ πια θεωρεις πιο πιθανα? ΚΑΤΑ την γνωμη μου μεταξυ στενων Γιβραλταρ και Σαντορινης

[raingirl]

Ωραίο το άρθρο και συγχαρητήρια,
Θά ήθελά να παραθέσω μερικά στοιχεία μέσα απο τους διαλόγους του Πλάτωνα (τον "Τίμαιο" και τον "Κριτία") που υποστηρίζει ότι ο Σόλων, ο σοφός Αθηναίος νομοθέτης, επισκέφθηκε γύρω στο 600 π.Χ. την αιγυπτιακή πόλη Σαϊδα. Εκεί ήρθε σε επαφή με τους ιερείς της πόλης και ζήτησε να του δώσουν στοιχεία μέσα από τα αρχεία τους, σχετικά με την προέλευση του ελληνικού πολιτισμού.
Τόνισε δε πως δεν ενδιαφερόταν για μύθους παρά μόνο για ιστορικά γεγονότα. Οι Αιγύπτιοι ιερείς τον πληροφόρησαν ότι, ενω τα αρχαία γραπτά των περισσότερων λαών είχαν καταστραφεί από φωτιές, πλημμύρες και πολέμους, τα αρχεία της Αιγύπτου είχαν διατηρηθεί, διότι ήταν χαραγμένα επάνω σε πέτρες, οι οποίες φυλάσσονταν στα υπόγεια των ναών. (Έιναι γνωστό ότι οι Αιγύπτιοι γράφανε σε πέτρες και σε πάπυρους).
Αναφέρει τα κατορθώματα των Αθηναίων, Ομως το μεγαλύτερο από αυτά ήταν η απόκρουση και η ήττα μιας ισχυρής στρατιωτικής δύναμης, η οποία εμφανίστηκε ξαφνικά από τη Δύση και άρχισε να κατακτά το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και της Ασίας . Οι εισβολείς είχαν έρθει από ένα νησί που βρισκόταν πέρα από τα στενά, τα οποία οι γεωγράφοι της εποχής ονόμαζαν Ηράκλειες Στήλες (το σημερινό Γιβραλτάρ). Αυτό το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και τη Μικρά Ασία μαζί, ενώ ήταν το πέρασμα για άλλα νησιά που Βρίσκονταν στον Ατλαντικό ωκεανό, καθώς και για μια ήπειρο στην άλλη πλευρά του ωκεανού.

Έιναι ένα σημείο που (ίσως) μας πείθει ότι η Ατλαντίδα υπήρχε.

Φιλικά


Raingirl