Κώδικας Da Vinci

[Άκης Αντωνίου]

«Μεταξύ της φωτεινής αλήθειας και της σκοτεινής πραγματικότητας»

Ο Dan Brown είναι αναμφισβήτητα ένα χαρισματικός συγγραφέας όπου έχει βρει το τι ακριβώς πουλά στο ευρύ κοινό και μάλιστα το κάνει με έναν αριστουργηματικό τρόπο. Το βιβλίο του ουσιαστικά πιάνει «πτυχές» της Χριστιανικής πίστης και τα φανερώνει με τέτοιο τρόπο που αναρωτιέσαι αν διάβασες ιστορικό σύγγραμμα ή κάποιο μυθιστόρημα. Είναι επίσης το μόνο βιβλίο (εκτός σχολικών βιβλίων) το οποίο έχει «λυσάριο» (βλέπε Σπάζοντας τον Κώδικα da Vinci). Από την αρχή σε καθηλώνει σε προβληματίζει, γενικά σε βάζει σε μια πρίζα ανατρέποντας σου τα πιστεύω σου για το Χριστό και τη Θρησκεία. Καταβάλει μια προσπάθεια να σου βγάλει τα «πιστεύω» του αβίαστα κάτι σε στυλ «Σωκρατικής ειρωνείας» δηλαδή της προσποίησης δεν ξέρω αλλά προσπαθώ να μάθω, ενώ συγγραφικά δεν είναι Uberto Eco, ούτε καν τα νοήματα του είναι βαθυστόχαστα σε στυλ Καζαντζάκη ή Coelcho.

Ο κύριος άξονας του βιβλίου του είναι η Μαρία η Μαγδαληνή και οι διάφορες ανακρίβειες των Ευαγγελίων. Πράγμα για το οποίο ευθύνονται οι εκάστοτε προκαθήμενοι της Ορθοδόξου και της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Dan Brown μέσα από το βιβλίο, όπου ομολογουμένως σε καθηλώνει από την αρχή μέχρι το τέλος, αμφισβητεί την θεικοτητα του Χριστού, ενώ η βιβλιογραφία του είναι εστιασμένη σε τρία βιβλία (Holy Graal, templar revelation, κ.λπ.). Εδώ όμως είμαστε ενώπιον μιας μαθηματικής ανωμαλίας (singularity) δηλαδή ή η Εκκλησία αποκρύπτει επιμελώς την αλήθεια προκειμένου να διασφαλίσει το όραμα από το ποίμνιο της ή ο Dan Brown προσπαθεί να καρατομήσει την χριστιανική πίστη.

Το βιβλίο αυτό έχει έναν μυθιστορηματικό χαρακτήρα όπου μέσα από μια τυπική «ΣΩΚΡΑΤΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ» δηλαδή προσποιούμενος πως το ψάχνει επιδεικνύοντας μια άγνοια του θέματος, σε καθηλώνει βάζοντας σε πρίζα για το ότι όλη η θρησκεία τελικά είναι μια ιστορία συνομωσίας 2000 και πλέον ετών, αλλά δεν είναι δυνατόν ένα Χριστιανό με βάσεις να τον αποτραβήξει από την θρησκεία, όπως ένα video game δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Άλλωστε δεν είμαστε Μονοφυσίτες να αποδεχόμαστε το ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ!!

Με όπλο του τον Φαρισαϊκό κρυψινισμο τον επιτελών της εκκλησίας όπου στην Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. πέταξαν εκτός πολλά «ευαγγέλια» άλλων μαθητών του Ιησού διότι πολλά από αυτά που έγραφαν δεν ήταν συμφέροντα για το προφίλ που «κατασκεύαζαν» (αλήθεια πόσο αιρετικό είναι το ευαγγέλιο του Φιλίππου ή της Μαρίας Μαγδαληνής) ο Dan Brown θέτει το ερώτημα περί Μαρίας Μαγδαληνής αν είχε ερωτική σχέση ή και παιδί με τον Χριστό. Άλλωστε και ο Νίκος Καζαντζάκης στο έργο του «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ» επιχειρεί μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση. Η Μαρία η Μαγδαληνή πάντως λανθασμένα θεωρείται μετανιωμένη πόρνη. Ήταν δίπλα στον Χριστό σε τέσσερις τουλάχιστον φάσεις (σε κήρυγμα, στην Σταύρωσή Του, στην Ταφή Του, ενώ ήταν η πρώτη που μίλησε μαζί Του μετά την Ανάσταση). Όλα αυτά συνηγορούν πως η Μαρία η Μαγδαληνή είχε κάποια ιδιαίτερη σχέση με τον Χριστό.

Όμως για να μην γελιόμαστε πρέπει να παραδεχτούμε πως ο Χριστός εφόσον είχε και την ανθρώπινη φύση είχε ασπαστεί τις ανάγκες, τα δικαιώματα, αλλά και τις υποχρεώσεις της με ότι αυτό συνεπάγεται. Κατά συνέπεια εκεί είναι που πατάει ο Dan Brown διότι στην Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος σε συνεργασία με τους επισκόπους εκτός της Διακηρύξεως του Συμβόλου της Πίστεως είχαν να «δουν» πια βιβλία τους κάνουν. Έτσι είχαμε ως αποτέλεσμα να κριθούν ως «ΑΙΡΕΤΙΚΑ» τα ευαγγέλια του Ιακώβου, του Φίλιππου και της Μαρίας (Μαγδαληνής). Τώρα για το πώς 2 μαθητές του Χριστού γράφουν τελικά «ΑΙΡΕΤΙΚΑ» είναι μια υπόθεση που θα μου άρεσε να ακούσω την άποψη της Εκκλησίας. Εγώ απλώς θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα από το ΚΑΤΑ ΦΙΛΙΠΠΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ το οποίο απόσπασμα του αντιγράφω από το βιβλίο του Νταν Μπερνσταιν «ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ» << ...η σύντροφός του (Σωτήρα είναι), η Μαρία Μαγδαληνή. (Αλλά ο Χριστός την αγαπούσε) περισσότερο από (όλους) τους μαθητές και συνήθιζε να τη φιλάει (συχνά) στο (στόμα) της. Οι υπόλοιποι (μαθητές ένιωθαν προσβεβλημένοι)... Είπαν σε Εκείνον: «Γιατί την αγαπάς περισσότερο από όλους μας»; Ο Σωτήρας απάντησε και τους είπε: «Γιατί δεν σας αγαπάω όπως (αγαπάω) εκείνη»;

Από την άλλη το Leonardo da Vinci ήταν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα διότι ως μεγαλοφυΐα είχε κάποια δόση τρέλας. Ας μην ξεχνάμε πως εμμέσως πλην σαφώς αφήνουν να εννοηθεί πως πίσω από το «φιάσκο» της Άγιας Σινδονης του Τορίνο κρύβεται ο da Vinci. O da Vinci ήταν ένας παν- επιστήμονας της εποχής του (homo universalis) όπου με την Ιερά Εξέταση ειχε κάποιους ανοικτούς λογαριασμούς. Είναι όμως ξεκάθαρο πως ο Dan Brown δεν έκανε καμία ανακάλυψη αλλά ακολούθησε την περπατημένη οδό άλλων και με τα στοιχεία που συνέλεξε έγραψε ένα μυθιστόρημα, αυτό είναι όλο.

Αυτό όμως που με προβληματίζει είναι πως η Εκκλησία που για πολύ μικρότερης σημασίας θέματα έχει κινήσει γη και ουρανό και εδώ τηρεί σιγή ιχθύος. Αν αυτό το είχε κάνει ο Dan Brown για τον προφήτη Μωάμεθ τότε οι μουσουλμάνοι θα τον είχαν φυλακίσει (αν δεν τον είχαν «αυτοκτονήσει» οι Ταξιαρχίες του Αλλάχ) ενώ εδώ ασχολούνται επιδερμικά, μιας και υπάρχουν θέματα ενδο – εκκλησιαστικά. Σε κάθε περίπτωση όμως ο λόγος του Χριστού είναι καθάριος και ευθύς και η εκκλησία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τον κάθε Dan Brown που θα εμφανίζεται κατά καιρούς, αλλά από την ίδια όπου δικοί της «λειτουργοί» κάνουν ανομήματα ενώ η ζωή η οποία διάγουν δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον βίο του Χριστού όπου ήταν καθαρός και με αυταπάρνηση. Σε κάθε περίπτωση ο Κώδικας Ντα Βίντσι είναι μόνο ένα μυθιστόρημα όπου σκοπό έχει να κάνει τον Νταν Μπραουν πιο πλούσιο. Η δε πιθανότητα να σε κάνει το «μυθιστόρημα» αυτό να αλλάξεις πίστη είναι σαν να προσπαθήσεις να μάθεις πως λειτουργεί ένα τηλέφωνο μέσα από τηλεφωνικό κατάλογο. Άλλωστε οι ίδιοι οι ιερείς κάνουν τις διακρίσεις. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα που θα το συζητήσουμε σε άλλο άρθρο. Απλά για επίλογο θα κλείσω με μια ρήση: Εκείνος που δεν αγαπάει τον πλησίον του τον οποίον βλέπει, πώς θα μπορέσει ν' αγαπήσει τον Θεό τον οποίο δε βλέπει. Τάδε εφη Απόστολος Ιωάννης

[fillenia]

Να δηλώσω κατ' αρχήν πως δεν έχω διαβάσει το μυθιστόρημα (λόγω χρόνου).
Θα στηριχτώ λοιπόν στα δικά σας γραφόμενα και να κάνω μερικές επισημάνσεις. Διορθώστε με αν γνωρίζετε περισσότερα ιστορικά στοιχεία, θα με ενδιέφερε.

Η σωκρατική ειρωνεία, δεν λειτουργεί ως προσποίηση, τουλάχιστον όσον αφορά τον Σωκράτη. Το ζήτημα βεβαίως είναι ανοικτό ακόμα. Ο Σωκράτης, όπως εμφανίζεται στα πρώτα πλατωνικά έργα, δηλώνει πράγματι άγνοια ενός θέματος, και υποβάλλοντας ερωτήματα, μέσα από την μαιευτική διαλεκτική του, προσπαθεί να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα λογικά αποδεκτό. Χαρακτηριστικός ο διάλογος με τον σοφιστή Πρωταγόρα, περί του αν διδάσκεται ή όχι η αρετή, όπου στο τέλος ο πρώτος υιοθετεί την άποψη του δεύτερου. Ουσιαστικά, με την ειρωνεία (που δεν είναι διακωμώδηση ή γελοιοποίηση) υπονομεύει το κύρος ή την εγκυρότητα ορισμένων δεδομένων αληθειών. Αμφισβητεί την αυθεντία κάθε μορφής και την θέτει υπό κρίση. Η δυσκολία της ερμηνείας της ειρωνείας έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει ασφαλές συμπέρασμα γιατί και αυτό ακόμα είναι υπό αμφισβήτηση. Η σωκρατική ειρωνεία, χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα κατά την περίοδο του Ουμανισμού του 14-17ου αιώνα, όταν ήρθαν στο φως τα αρχαία χειρόγραφα, και μπόρεσαν οι λόγιοι, να μελετήσουν ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ από το πρωτότυπο την αρχαία ελληνική γραμματεία και να αμφισβητήσουν, μεταξύ άλλων, το κύρος και την αυθεντία της θεοκρατικής μεσαιωνικής αντίληψης.
Μέχρι τότε όμως, οι δυτικοί γνώριζαν για τα αρχαία ελληνικά έργα αλλα και τα βιβλικά (ευαγγέλια, παλαιά διαθήκη κλπ) μέσα από τις λατινικές τους μεταφράσεις της ύστερης αρχαιότητας. Πράγμα που σημαίνει πως είχαν ήδη υποστεί εννοιολογικές αλλοιώσεις. Με τη σειρά τους, τα κείμενα αυτά μεταφράστηκαν ξανά και ξανά στα μοναστήρια και τις επισκοπικές σχολές, κατά την κρίση και την μεσαιωνική οπτική του μεταφραστή, παραλάχθηκαν σχολιάστηκαν, επιδιορθώθηκαν. Η απευθείας μετάφραση από το πρωτότυπο (ελληνικά, εβραϊκα) και η σύγκριση με προηγούμενες μεταφράσεις, διόρθωσε κατά πολυ τα πράγματα (πρώτη φιλολογική δραστηριότητα). Μεγάλη δουλειά έκανε ο γνωστός Ερασμος που γνώριζε ελληνικά, λατινικά, εβραϊκά και άλλες γλώσσες και μετέφρασε πρώτος την Παλαιά Διαθήκη στα ελληνικά.
Ετσι λοιπόν, όσον αφορά το ευαγγέλιο του Φιλίππου, διατηρώ τις ενστάσεις μου ως προς την αυθεντικότητά του.
Τα "απαγορευμένα βιβλία" θα καταγράφηκαν σε κάποιον ΙNDEX. Διασώθηκε στο πρωτότυπο ή όχι; Τι απέγιναν τα χειρόγραφα ; Ποιος τα είχε μέχρι την εποχή της Νίκαιας; Είχαν μελετηθεί;Υπάρχουν αναφορές από άλλους σύγχρονους ή παλαιότερους συγγραφείς; Είχαν διασωθεί μέχρι τότε, ή στις μέρες μας, αποσπάσματα τουλάχιστον, και σε ποια γλώσσα, σε ποια μορφή (μετάφραση)

Πιστεύω πως η ανθρώπινη υπόσταση του Ιησού είναι το ερεθιστικό σημείο.
Ο ρόλος της ερωμένης αποδίδεται στην Μαγδαληνή, γιατί ακριβώς ήταν πόρνη. Υπεισέρχεται και το στοιχείο της σωτηρίας και της λύτρωσης. Καμία άλλη Εβραία, από τον γνωστό του κύκλο δεν θα μπορούσε να είναι σύντροφος του Ιησού. Μπορούμε να υποθέσουμε λοιπόν, πως οι άλλοι ευαγγελιστές, έγραψαν, κατόπιν συννενόησης, ανακρίβειες για την Μαγδαληνή και τον Ιησού και μόνον ο Φίλιππος ήταν αληθινός.
Πάντα θα προσπαθούν να τονίσουν την ανθρώπινη φύση του σε βάρος της θεϊκής, ή τουλάχιστον να τις εξισορροπήσουν, για να φέρουν τα πράγματα πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα. Μα και ο άνθρωπος ταλαντεύεται ανάμεσα στις πνευματικες και τις υλικές/φυσικές του ανάγκες. Και ο Τελευταίος Πειρασμός μου άφησε αυτή τη γεύση, αν τελικά, μέσα από την αυτογνωσία μας, θα μπορέσουμε να υπερβούμε την υλική μας διάσταση προς μια πνευματικότερη. Ο Καζαντζάκης, εδώ αμφισβητεί την υποκριτική ηθική της εκκλησίας και πολυ σωστά έπραξε (κρίνοντας εκ του αποτελέσματος) και της κοινωνίας ευρύτερα. Ο Ιησούς είναι το απόλυτο σύμβολο της ηθικής (το καθ ομοίωσιν) και ως σύμβολο παραπέμπει σε πολλές περισσότερες ιδέες. Εν τέλει, ανθρώπινη φύση δεν σημαίνει αξιωματικά πλήρη αποδοχή και εκτέλεση των φυσικών ή υλιστικών αναγκών της. Υπάρχει και η πνευματική διάσταση, σαφώς δυσκολότερη και στη σύγχρονη υλιστική εποχή μας η κατεύθυνση δίνεται προς την αποφυγή της.

Τέλος, η εξαιρετική δημοσιότητα του ΚΩΔΙΚΑ, όπου και να στρέψεις το μάτι σου, κάποιος το διαβάζει, με κάνει επιφυλακτική. Μου θυμίζει τα δημοφιλή ιπποτικά μυθιστορήματα, που ειρωνεύεται και παρωδεί ο Θερβάντες στον Δον Κιχώτη. Ακόμα και αν το βιβλίο τεκμηριώνει με έγκυρα ιστορικά στοιχεία τις θέσεις του, είναι παρακινδυνευμένο να μιλάμε για ιστορικό σύγγραμμα. Μυθιστόρημα είναι και μάλιστα με έντονο το στοιχείο της φαντασίας, ως είθισται, έστω και αν απεικονίζει μια πραγματικότητα με ρεαλιστικά στοιχεία. Γιατί ακόμα και ο ρεαλισμός διέπεται από τον υποκειμενισμό του συγγραφέα.

Φυλλένια

[Άκης Αντωνίου]

Κατ ΄αρχην ειμαι ιδιαιτερα χαρουμενος που συνομιλω με εναν τοσο οξυδερκη ανθρωπο. Πραγματι , εχεις δικιο περι της Σωκρατικης Ειρωνιας αλλα ως ορισμο το τοποθετησα απο την Νεοελληνικη μερια , αυτη ακριβως του προσποιουμε (οτι δθεν ) δεν γνωριζω με σκοπο να γελιοποιησω τον αλλο. Κατα την γνωμη μου ο Dan Brown καταφερνει να γινει πλουσιος και διασημος μεσα απο ενα θεμα που καιει. Γιατι αν θα ηθελες και την γνωμη μου υπαρχουν ιστορικα κενα που αμφισβητουν και μαλιστα εντονα την ''ιστορικη '' υπαρξη του Ιησου. Αλλα αυτα θα τα εκθεσω σε αλλο αρθρο.

Τελος θα ηθελα να σου πω κατα την γνωμη μου ακομα και αν υπηρξε ο Ιησους απο την στιγμη που αποδεχεται την ανθρωπινη φυση ( με οτι αυτο συνεπαγεται) ενδεχομενως θα ασπαζοταν τα ηθη τα εθιμα , τις συνηθειες, τα δικαιωματα αλλα και τις υποχρεωσεις.

[fillenia]

Eπίσης, χαίρομαι να διαπιστώνω την κριτική διάθεση των ανθρώπων.
Κατ' αρχήν να διευκρινίσω πως συμπαθώ τους αιρετικούς ακριβώς γιατί αμφισβητούν τα δεδομένα και τις αυθεντίες. Ο αιρετικός βέβαια είχε άλλη σημασία στο παρελθόν και άλλη στη σύγχρονη εποχή όπου τα πάντα μεταλλάσσονται με τέτοια ταχύτητα.

Τα βιβλία αυτού του τύπου, παρουσιάζουν πάντα ιστορικά κενά και ακριβώς εκεί οφείλεται η επιτυχία τους. Οτι δηλαδή δεν μπορεί εύκολα κανείς να διαπιστώσει τον ρεαλισμό τους ή να επαληθεύσει τα τεκμήριά τους. Το κύριο ζητούμενο είναι ο τρόπος ή η μέθοδος με την οποία θα αναπαραστήσουν την δική τους αλήθεια ή μια συγκεκριμένη πραγματικότητα. Πως θα χρησιμοποιήσουν τη φαντασία. Πόσο αληθοφανή θα είναι. Και η αληθοφάνεια είναι συνώνυμη της ψευδαίσθησης. Ο καλός μυθιστοριογράφος είναι και καλός δεξιοτέχνης.

Συμφωνώ για την ειρωνεία. Κακή χρήση, παρεξηγημένη και όχι μόνο στην Ελλάδα. Την μπερδεύουμε συχνά με τον κυνισμό ή την έλλειψη αγωγής.
Δεν ξέρω πως λειτουργεί στον Κώδικα. Αν γίνεται σωστή χρήση της ίσως να παρωδεί ακριβώς αυτά τα γεγονότα και την έλλειψη σκεπτικισμού, αλλά θέλει πολυ "ψαγμένους" αναγνώστες.

Ο Ιησούς ήταν πράγματι μέλος της Εβραϊκής κοινωνίας και δεν το αρνήθηκε, αντίθετα, η ζωή του δηλώνει την προσήλωσή του. Ομως γνωρίζοντας την υψηλή αποστολή του, ως εκλεκτός του Θεού (κατά τις εβραϊκές γραφές) μου φαίνεται εύλογη η απόστασή του από τις ανθρώπινες δραστηριότητες.

Το ότι η Καθολική Εκκλησία, δεν αντέδρασε με αφορισμούς κλπ., όπως οι ημέτεροι Ορθόδοξοι, ίσως να εξηγείται από το νεωτεριστικό πνεύμα του τελευταίου Πάπα, που προσπάθησε να αποκαταστήσει το χαμένο της γόητρο, χωρίς τους υστερισμούς της Ιεράς Εξέτασης ή τον μεσαιωνικό δογματισμό και την εμμονή στην τυπολατρία. Η χριστιανική φιλοσοφία άλλωστε, έχει δοκιμαστεί στη διάρκεια 2000 χρόνων, έχει πλέον εδραιωθεί στην συνείδηση του κόσμου, οι αξίες της είναι πανανθρώπινες και υπήρχαν και πριν την εμφάνιση του Ιησού.

Το αν ο Ιησούς ήταν ιστορικά υπαρκτό πρόσωπο ή έστω στο πρόσωπό του εκφράστηκαν οι ιδέες μιας εποχής, λίγο με απασχολεί γιατι τελικά προέκυψε ένα σύστημα ηθικών αξιών το οποίο προβλημάτισε τον πνευματικό κόσμο και ο ίδιος έγινε πηγή έμπνευσης. Είναι ένας μυθικός ήρωας, το ιδανικότερο πρότυπο, που άλλαξε την ανθρώπινη ιστορία, ότι και αν συνεπάγεται αυτό.

Φυλλένια

Υ.Γ - Περιμένουμε το "άλλο άρθρο".

[Άκης Αντωνίου]

Επειδη ειναι ιδιαιτερα αιρετικο το αρθρο που ανεφερα θα στο στειλω πρωτα να το διαβασεις και να μου πεις την γνωμη σου. Ειμαι λιγο αντιρρησιας σε καποια πραγματα. Αλλα εχω συνηθισει στην ''ρετσινια '' του αιρετικου. Μου εχουν κοψει 2 φορες αρθρο για την αστρολογικη εξηγηση της κρισης των Ιμιων , μου εχουν ΄΄ κοψει΄΄ και ραδιοφωνικη εκπομπη .Συνηθισμενα τα βουνα απο τα χιονια.Ducunt volentem fata, nolentem trahunt δηλαδη Εκείνον που επιθυμεί να προχωράει η μοίρα τον συνοδεύει, εκείνον που δεν επιθυμεί τον σέρνει. (Κλέανθης)

[fillenia]

Σε πολλές περιπτώσεις, η ανθρώπινη ιστορία δείχνει, ό,τι λέει και ο Κλεάνθης. Οι αιρετικοί επαληθεύονται, εφόσον δεν πέφτουν στην παγίδα της αλαζονείας και του δογματισμού, οι ουτοπιστές (όχι οι ονειροπαρμένοι ή οι ανεδαφικοί) αποδεικνύονται προφήτες της εποχής τους. Μην ανησυχείς λοιπόν. Σε θέματα θρησκευτικής πίστης, τα πράγματα είναι πιο σκληρά και μονολιθικά. Ο κόσμος είναι περίεργα ορθολογιστής παρά το γεγονός ότι η σκέψη αυτή έχει παρέλθει προ πολλού. Οι θετικές επιστήμες δεν είχαν όλες τις απαντήσεις, διεύρυναν όμως την ανθρώπινη νόηση. Η λογική χρεωκόπησε από τις αρχές του 20ου αιώνα (2 παγκόσμιοι πόλεμοι) Αγνοώντας την φιλοσοφία και την μέθοδο της Αστρολογίας, περιμένουν ακριβή περιγραφή της πρόβλεψης, με το νι και το σίγμα.Ο,τι και να πουν οι τιβι-αστρολόγοι, δεν θα το καταλάβει κανείς και θα ξεχάστει την επόμενη στιγμή, γιατί αγνοούν βασικά πράγματα. Εμπιστεύονται περισσότερο την μαντική παρά την πρόβλεψη. Περιμένω το άρθρο...τώρα που αν δεν λαθεύω, η Νέα Σελήνη θα είναι στους Διδύμους!!!(Δίδυμος γαρ με Παρθένο)

Φυλλένια

[Lady_SnowBlood]

Κατ’αρχην θεώρησα τον τρόπο συγγραφής μάλλον μέτριο , για το βιβλίο μιλάω . Αλλά μια που ανάφερες συγγραφείς όπως ο Ουμπερτο Εκο θέλω να κάνω μια παραπλήσια ερώτηση : Στο όνομα του ρόδου ο Εκο διαπραγματευόταν ουσιαστικά το χαμένο τόμο της ποιητικής του Αριστοτέλη και αναφέρει ότι η κεντρική ιδέα του βιβλίου ήταν το γέλιο , ως μέσω θεοσης και αυτογνωσίας . Υπάρχει κάποια βάση σε αυτό;

[Άκης Αντωνίου]

Αγαπητη Lady snowblood κατα την γνωμη μου ο Ουμπερτο Εκο ειναι κλασεις ανωτερος του Dan Brown o οποιος πραγματικα βολοδερνει μεταξυ του παραμυθιου και της υποκειμενικης(απο την δικη του οπτικη γωνια) πραγματικοτητας. Απλα εβαλε αρκετα ΄΄μεταφυσικα΄΄ συμβολα μεσα για να το κανει πιο μυστηριωδες. Κατα την γνωμη μου τα εκανε σαλατα , αλλα σε μια Υδροχοικη εποχη ολα αυτα τα ΄΄ψιλοσαλεμενα΄΄ θα πουλανε. Τωρα ακομα και για τον Εκο καπου σε ενα προσχημα πατησε αλλα που το διαπραγματευτηκε πολυ πιο ανθρωπινα. Παντως απλα εγω ειμαι Καζαντζακικος (για να λεμε και του στραβου το δικιο) τους θεωρω πολυ μιζερους αυτους τους ξενοφερτους ( με μονη εξαιρεση τον Κουελο που τον θεωρω μεγαλο συγγραφεα , σαφεστατα πιο φιλοσοφικο).Τα εργα ομως αυτων δεν πιανουν μια μπροστα στο ΄΄ Τελευταιο Πειρασμο΄΄ . Αλλωστε με τον Καζαντζακη ειμαστε γεννημενοι την ιδια ημερομηνια (2 δεκεμβριου). Παντως ειμαι χαρουμενος που κανεις τετοιου ειδους ερωτησεις και που εχουμε εναν τοσο εποικοδομητικο διαλογο.

[fillenia]

Aνοίξαμε ένα μεγάλο θέμα.

Ο Don Brown, στο μόνο πιθανό σημείο που πλησιάζει τον Umberto Eco, είναι ίσως η ανεπιτυχής απομίμηση της θεματικής του μυθιστορήματος, δηλαδή "τα χαμένα αρχαία έγγραφα" και η συνωμοσία γύρω από αυτά.

Και λίγη... θεωρία

Στο όνομα του ρόδου, η προβληματική του Εκο δεν αφορά καθόλου το έργο ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ, του Αριστοτέλη, του οποίου, για την ιστορία, έχει χαθεί το μέρος που αναφέρεται στους κανόνες της κωμωδίας. Εχει σωθεί όμως απόσπασμα από την εισαγωγή του όπου η κωμωδία ορίζεται ως "μίμησις φαυλοτέρων" δηλαδή των μη σπουδαίων και μάλιστα με τρόπο που να προκαλεί το γέλιο. Το αμάρτημα εδώ, (στην τραγωδία είναι η Υβρις=αλαζονεία) δεν είναι φθαρτικό και δεν φέρει οδύνη.
Στην εποχή του Μεσαίωνα και ειδικότερα στην Αναγέννηση υπήρξε έντονος προβληματισμός γύρω από την κωμωδία που μάλλον αφορά τον ορισμό και τους κανόνες συγγραφής και όχι την "θέωση" και την "αυτογνωσία" μέσω του γέλιου (?). Ακολουθήθηκε το πρότυπο του Βιργίλιου, γενικά και ειδικά στην τραγωδία σύμφωνα με τους κανόνες της ωφέλειας (διαπαιδαγώγηση) και της τέρψης. Ο Αριστοτέλης ήταν ελάχιστα γνωστός την εποχή αυτή και μόνο μέσω αραβικών μεταφράσεων. Ο ίδιος ο Δάντης, που μεγαλουργεί στις αρχές του 14ου αιώνα, ορίζει ως κωμωδία την απουσία εντάσεων τραγικού τύπου (Θεία Κωμωδία, 1310).
Ας κρατήσουμε στα υπόψιν πως τον Μεσαίωνα η παιδεία είναι κυρίως έργο και υπόθεση των μοναστικών και επισκοπικών σχολών (και τα Πανεπιστήμια από εκεί ξεκίνησαν), για να μην παραβλέπουμε και τον σπουδαίο ρόλο της Καθολικής Εκκλησίας στην διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτισμικής συνείδησης.

Ο Εκο, λοιπόν, στα έργα του κινείται στα πλαίσια της σύγχρονης μοντερνιστικής πεζογραφίας, όπου η Φιλοσοφία γίνεται λογοτεχνία και η Λογοτεχνια φιλοσοφεί, θέτοντας φιλοσοφικά ερωτήματα.
Στο Ονομα του ρόδου, ασχολείται με την γένεση της δυτικής σκέψης (Μεσαίωνας-Αναγέννηση) ιδιαίτερα εξαιτίας μιας παγκόσμιας σημειωτικής απαγωγής. Συγκεκριμένα :
Το όνομα του ρόδου είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με πηγή έμπνευσης την Ιστορία. Η πλοκή του αφορά την αναζήτηση ενός serial killer, σε ένα αβαείο του 14ου αιώνα και στην βιβλιοθήκη του - λαβύρινθο. Το βιβλίο είναι σύμβολο ελευθερίας και φορέας θανάτου. Μέσα από μια αστυνομική έρευνα, το μυθιστόρημα, με μορφή φιλοσοφικού δοκιμίου, παρουσιάζει τις ιδεολογικές και κοινωνικές αντιθέσεις του τέλους του Μεσαίωνα, προβάλει τις αντιθέσεις του παρόντος μέσα από τη σύγκρουση των δυνάμεων της προόδου και της αντίδρασης, της λογικής και του παράλογου (στα πρόσωπα του Γ. ντε Μπάσκερβιλ και του αντιπάλου του Χόρχε ντε Μπούργκος).

Στο Εκκρεμές του Φουκώ, επαναλαμβάνει το εγχείρημα με την διαφορά πως ξεκινάει από το παρόν για να αναχθεί στο παρελθόν.

Umberto Eco - Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και είναι καθηγητής Σημειωτικής στο πανεπιστήμιο της Μπολώνια. Δοκιμιογράφος, αφηγητής, δημοσιογράφος, με σημαντική θέση τον εκδοτικό χώρο. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την κριτική και τη θεωρία της λογοτεχνίας. Το Ονομα του ρόδου, συγκεντρώνει το σύνολο της θεωρητικο-πολιτισμικής σκέψης του.

Νίκος Καζαντζάκης- Ο μεγάλος συγγραφέας και στοχαστής, ανήκει στην περίοδο των πρώτων 10ετιών του 20ου αιώνα όπου η ιστορία των ιδεών γύρισε την πλάτη στον θετικισμό και την επιβολή της επιστημονικής μεθόδου στην πνευματική δημιουργία. Τα έργα του σημαδεύονται από την βαθιά πνευματική του ανησυχία και την ακούραστη αναζήτηση του Θεού. Σκοπός είναι η κατάκτηση από τον άνθρωπο της ύψιστης κορυφής, δηλ. της σωτηρίας του πνεύματος, μέσα από δύο δρόμους. Το δρόμο της σάρκας και το δρόμο της πνευματικής άσκησης. Κοινά χαρακτηριστικά των ανθρώπων αυτών είναι η συνεχής πορεία προς την τελειότητα, η ηρωική στάση, η περηφάνεια και η αδιαλλαξία, και η χειραφέτηση από κάθε ελπίδα παρηγοριάς, ύψιστη ελευθερία του ανθρώπου.Οι ήρωές του είναι μέσα από τον μύθο, την θρησκεία και την καθημερινότητα. Ασκητική, Ο τελευταίος πειρασμός, Ο βίος και η πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.

Την ίδια περίοδο, η τάση αυτή της αναζήτησης σε λογοτεχνικό επίπεδο, καλλιεργείται σε όλη Ευρώπη για να μην θεωρούμε "άγριους" τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και συνδέεται με τη θεωρία της διαίσθησης και της μνήμης του υποκειμενικού χρόνου (ψυχολογικός χρόνος) του Μπερξόν, τον πεσιμισμό του Σοπενχάουερ, την φιλοσοφία του Νίτσε, την ψυχανάλυση του Φρόϋντ και την "ροή συνείδησης" του αμερικανού ψυχολόγου Γουίλιαμ Τζέημς.
Eνδεικτικά : T.Σ. Ελιος, Γκράχαμ Γκρήν, Μωριάκ, Βέρφελ, Ε.Μ. Λούκατς.

Δεν υφίσταται λοιπόν, ούτε καν ως απόπειρα, η σύγκριση μεταξύ του Brown και των Εκο & Καζαντζάκη, όχι μόνο σε επίπεδο γραφής, αλλά και σε επίπεδο φιλοσοφίας. Και ο Κοέλιο, απέχει πάρα πολυ, όσο κι αν μας ευχαριστεί η γραφή του, από το να θεωρηθούν τα έργα του μυθιστορήματα φιλοσοφικής διάστασης.

Φυλλένια

Βιβλιογραφία :

Τα στοιχεία της λογοτεχνίας αντλήθηκαν από το 3τομο:
Α.Benoit-Dussausoy & G. Fontaine, Ευρωπαϊκά Γράμματα, Ιστορία της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας, τ.Γ' εκδ. ΣΟΚΟΛΗ, Αθήνα 1992

[Άκης Αντωνίου]

Μπραβο φυλλενια τουλαχιστον δειχνεις πως το εχεις ψαξει σε βαθος το θεμα. Το συπερασμα που βγαζω ειναι πως το κατεχεις το ΄΄αθλημα΄΄. Αυτο φαινεται και απο τα κειμενα σου. Απλα το ολο το επιχειρημα του Brown τουλαχιστον απο την δικη μου οπτικη γωνια , μου θυμιζει υβριδιακη κατασταση ,κατι απο ΄΄κλωνοποιηση΄΄ πολλων στοιχειαων απο πολλους συγγραφεις. Δεν επιχειρω , κατα συνεπεια, να συγκρινω πραγματα μη ομοια μεταξυ τους