Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής & υπερκινητικότητας

[Maroulita]

Σίγουρα αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί κάτι που είναι εκτός νόρμας να ειναι διαταραχη ..θα μου πεις μεχρι πριν λίγα χρόνια διαταραχη αποτελούσε για τους ψυχιατρους η ομοφυλοφιλία...Είχε ενα πολύ ενδιαφερον αρθρο μια κυριακατικη εφημεριδα για αυτην ακριβως την ..διαταραχη και ποσο τρελα πουλανε τα φαρμακα στις ΗΠΑ για την καταπολέμηση της.Το να ειναι ενα παιδι ζωηρο και να μην σταματαει απο το πρωι μεχρι το βραδυ καθε αλλο παρα κακο ειναι..και εμεις υπηρξαμε παιδια και προσωπικα ισως το πιο υπερκινητικο ατομο με αρκετες φασαριες στο σχολειο ...Δοξα σοι ο Θεος και στο πανεπιστημιο μπηκα και μια χαρα ειμαι..απλα τα σκεφτομαι και γελαω..Το να ξαπλώνουμε τα παιδια μας στον καναπε του ψυχιατρου απο τετοια ηλικια και να τα χαπακωνουμε το βρισκω αρκετα άρρωστημενο.Απλα θα καταλήξουν νευρωτικα και θα τρεχουν για προβληματα του τυπου μου εχει καει ο μουσακας ...Ας καταφέρει η ψυχολογια να βρει μια πορεια γιατι είναι εκατονταδες διαφορετικες σχολες ..πραγμα το οποιο ειναι κατανοητο λογω του νεαρου της ηλικιας της και ας παψει να μας πλασσαρει λαιφ σταιλ ασθενειες για να τραβηξει πελατες...

Κάτι που είναι εκτός νόρμας είναι απόκλιση, είναι ας το πούμε... διαφορετικό (προσπαθώ να βρω μια πιο ουδέτερη λέξη!!). Βέβαια, το διαφορετικό δεν είναι πάντα κακό ή βλαβερό, ειδικά όταν πρόκειται για προσωπική μας επιλογή, η οποία δεν έχει αντίκτυπο στους άλλους.

Τα παιδιά επιβάλλεται (με την καλή έννοια...) να είναι ζωηρά, να παίζουν, να τρέχουν, να είναι γενικά στον κόσμο τους! Μην ταυτίζουμε απαραίτητα την υπερκινητικότητα με τη ζωηρότητα ενός παιδιού. Υπάρχουν διαφορές. Και το γεγονός του να είναι ένα παιδί ζωηρό στο σχολείο, δε σημαίνει ότι δεν θα μπει στο πανεπιστήμιο ή δε θα κάνει κάτι στη ζωή του.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια συμπεριφορά, η οποία εμποδίζει όχι μόνο την πορεία του παιδιού στο σχολείο, αλλά και το ίδιο το περιβάλλον της τάξης; Μια φορά μου έτυχε να έχω έναν τέτοιο μαθητή (σε επίπεδο ατομικού μαθήματος) και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τον "φέρω βόλτα"... βέβαια σύμφωνα με τους γονείς, αυτή η υπερκινητικότητα και η έλλειψη συγκέντρωσης που είχε (και η όλη του αντίδραση και συμπεριφορά) ήταν δυσλεξία... (να μια διαταραχη που είναι της μόδας τα τελευταία χρόνια αν και εδώ βέβαια βλέπουμε ακραίες περιπτώσεις: ή αρνητισμό ή ακριβώς το αντίθετο! κάνει μερικά ορθογραφικά το παιδί; δεν παίρνει καλούς βαθμούς; δυσλεξία έχει...! όχι απλά είναι τεμπέλης!!)

Συμφωνώ με την Pandwra πάντως. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και κρίνουμε κατάλληλα και για το καλό του παιδιού μας πάντα. Και καλύτερα να προλαμβάνουμε και ας μην τρέχει τίποτα, παρά να τρέχουμε και να μη φτάνουμε αργότερα...

[*Astropeleki*]

Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια συμπεριφορά, η οποία εμποδίζει όχι μόνο την πορεία του παιδιού στο σχολείο, αλλά και το ίδιο το περιβάλλον της τάξης;

Ακριβώς εδώ πρέπει να σταθούμε.
Όταν πλέον το παιδί παρουσιάζει αυτή την έντονη συμπεριφορά και στο σχολείο και δημιουργεί πρόβλημα στο όλο περιβάλλον της σχολικής τάξης, αποσυντονίζει και την υπόλοιπη ομάδα με αποτέλεσμα να χάνεται ο ειρμός. Η αδυνατότητα ενός παιδιού με διαταραχές να παρακολουθήσει σταθερά σε μια θέση την διδασκαλία δεν δρα μονο σε κείνο αρνητικά (να μην επιτυγχάνεται η ολόπλευρη ανάπτυξη του) αλλά ενδεχομένως να "κόβει την ταχύτητα" στο σύνολο των παιδιών αφού φέρνει "εμπόδια".

Και όντως καλύτερα να προλαμβάνουμε τέτοιες καταστάσεις, γιατί εάν συμβαινει κάτι τέτοιο θα υπάρξουν μεγαλύτερες δυσκολίες όσο μεγαλώνει το παιδί, και ειδικά όταν θα φτάσει στην εφηβεία, που είναι μία από τις δυσκολότερες περιόδους της ανάπτυξής τους.

[Coconut]

Πράγματι πολύ ωραίο το άρθρο.
Συγχρονότητα ή τύχη, μόλις πριν μια βδομάδα έψαχνα στο διαδίκτυο και σε σχετική βιβλιογραφία πληροφορίες για το θέμα! :bigsmile:
Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι: Πώς σχετίζονται τα αστρολογικά δεδομένα με το φαινόμενο της ΔΕΠΥ? Υπάρχουν στοιχεία στο γενέθλιο χάρτη που το δημιουργούν ή το "εντείνουν"? Και τι ρόλο παίζουν οι διελεύσεις των πλανητών?

[medousa]

Ευχαριστω Pandwra!!

[Grecodom]

Καλησπέρα σας !!

Πολύ ενδιαφέρον τό άρθρο σας, αφού μέ..."αγγίζει" άμεσα
σάν γονιός πού είμαι.
Εύχομαι ολόψυχα νά συνεχίσεται τό επιτελικό σας έργο,
καί μέ παρόμοια τύπου άρθρα.
Σάς ευχαριστώ
Δημήτρης-

[laziali]

Πραγματικα παρα πολυ ενδιαφέρον το αρθρο σας και οι μεχρι τωρα αποψεις που εχουν εκφραστει! Μου εχουν καλυψει αρκετα τις αποριες μου για την συμπεριφορα των παιδιων με τετοιες διαταραχες. Με ευχαριστει πολυ να σας διαβαζω και να μαθαινω περισσοτερα για θεματα της συγχρονης κοινωνιας.

[ninja]

Εξαίρετο άρθρο και πολύ ωραία η άποψη της ΚΙΑ. Τι γίνεται όμως όταν το παιδί έχει αποδεδειγμένα μαθησιακές δυσκολίες, είναι ήδη 15 χρονών, είναι αρνητικό σε οποιαδήποτε βοήθεια και οι περισσότεροι καθηγητές - ίσως απο άγνοια - δεν φροντίζουν να ανεβάσουν την αυτοεκτίμησή του? Υποφέρει όλη η οικογένεια και πολύ περισσότερο ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.

[ζουζούνα1977]

Τα παιδιά μαθαίνουν από τον τρόπο που ζουν: fficeffice" />>>
>>
referrelative="t" o:spt="75" coordsize="21600,21600">ath o:connecttype="rect" gradientshapeok="t" o:extrusionok="f">ath>Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική, >>
Μαθαίνει να κατακρίνει >>
>>
Αν ένα παιδί μαθαίνει να ζει μέσα στην έχθρα,>>
Μαθαίνει να καυγαδίζει. >>
>>
Αν ένα παιδί μαθαίνει να ζει μέσα στην ντροπή, >>
Μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο. >>
>>
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε κατανόηση, >>
Μαθαίνει να είναι υπομονετικό. >>
>>
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε ενθάρρυνση, >>
Μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη. >>
>>
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο, >>
Μαθαίνει να εκτιμά. >>
>>
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη, >>
Μαθαίνει να είναι δίκαιο. >>
>>
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε ασφάλεια, >>
Μαθαίνει να πιστεύει. >>
>>
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε επιδοκιμασία, >>
Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση. >>
>>
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε ζεστασιά και φιλία, >>
Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.

Δεν θυμάμαι που ακριβώς το έχω διαβάσει απλά έχω κάποια αρχεία με "σοφά λόγια" (όπως τα ονομάζω εγώ και πάντα κατά τη δική μου άποψη) και σας τα μεταφέρω. Καλό μεσημέρι!!!
Υ.Γ.Ίσως λίγο άσχετο με το θέμα, αλλά μου "βγήκε" να σας τα γράψω.Είναι όμως σχετικότατο για τα παιδιά όλου του κόσμου!:bigsmile: :bigsmile: :bigsmile: :bigsmile: :bigsmile:

[*Astropeleki*]

Αρχικά,ninja, σε ευχαριστώ πολύ

Εν συνεχεία...

.... και οι περισσότεροι καθηγητές - ίσως απο άγνοια - δεν φροντίζουν να ανεβάσουν την αυτοεκτίμησή του?

Εδώ είναι το μεγαλύτερο λάθος των δασκάλων. Τέτοια προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με άγνοια. Το αντίθετο μάλιστα.

Συνήθως, στην αρχή, όταν υπάρχουν τέτοια προβλήματα, ο δάσκαλος προσπαθεί απλά να βοηθά τον παιδί με έναν ρόλο περισσότερο καθοδηγητικό και όχι "έτοιμης απάντησης" για να ενισχύσει την αυτοεκτίμησή του, να του δώσει θάρρος να μιλήσει. Ακόμη και αν κάνει λάθος το παιδί, ο δάσκαλος δεν πρέπει να μιλήσει απότομα ούτε να κατακρίνει την λαθεμένη απάντηση. Αντίθετα πρέπει κατά κάποιο τρόπο να την επικροτήσει και να δώσει την ώθηση στο μαθητή να το ξανασκεφτεί κάνοντας του συνεχώς ερωτήσεις, που έχουν καθοδηγητικό χαρακτήρα, έτσι ώστε το παιδί να φτάσει από μόνο του στη σωστή λύση, απάντηση.

Επειδή, όμως, υπάρχει και ένα ποσοστό παιδιών, που από την φύση τους, όσο θάρρος και να τους δώσει ο δάσκαλος, όσο και αν χρησιμοποιεί την ομαδοσυνεργατική μάθηση (αλληλεπίδραση-συνεργασία μεταξύ των παιδιών αλλά και μεταξύ παιδιών και δασκάλου), αυτά δεν έχουν ενισχυμένη αυτοπεποίθηση ούτε αυτενέργεια. Σε αυτό το σημείο, ο ρόλος του δασκάλου είναι πολύ πιο σημαντικός. Δεν είναι πλέον μόνο αυτός που απλά θα καθοδηγήσει το παιδί, έτσι ώστε να οδηγηθεί το ίδιο από μόνο του στο θετικό αποτέλεσμα. Θα πρέπει να αναπτύξει με το παιδί μια πιο στενή σχέση, εφόσον έχει καταλάβει ότι υπάρχει αδυναμία, και να ασχοληθεί πιο πολύ με αυτό, ώστε να το ενισχύσει. Η άγνοια είναι η πιο αρνητική αντίδραση από μεριάς του εκπαιδευτικού, όπως και οποιαδήποτε χρήση ποινής, ειρωνικής συμπεριφοράς, επίπληξης μπροστά στους συμμαθητές του, που ως αποτέλεσμα θα έχει να αποκτήσει το παιδί ακόμη πιο χαμηλή αυτοεκτίμηση, να το κάνει να ντρέπεται, με αποτέλεσμα να θεωρεί τον εαυτό του ανίκανο. Επιπλέον, ο εκπαιδευτικός δεν πρέπει να ξεχωρίζει τους μαθητές σε "καλούς" και "κακούς" (φαινόμενο Πυγμαλίων=αυτοεκπληρούμεν� � προφητεία).

Ο δάσκαλος δεν είναι πλέον απλά ο μεταδότης της γνώσης, αλλά είναι ο καλλιεργητής της γνώσης. Συνδυάζει τόσους πολλούς ρόλους μαζί: τον ρόλο του επιστήμονα, τον ρόλο του λειτουργού, τον ρόλο του συμβούλου-οδηγού, τον δημοσιοϋπαλληλικό του ρόλο και τον ρόλο του παιδαγωγού.

Η σωστή παιδαγωγική σχέση προϋποθέτει και αναφέρεται πάντοτε στη σχέση δασκάλου-μαθητή.

[*Astropeleki*]

Υ.Γ.Ίσως λίγο άσχετο με το θέμα, αλλά μου "βγήκε" να σας τα γράψω.Είναι όμως σχετικότατο για τα παιδιά όλου του κόσμου!:bigsmile: :bigsmile: :bigsmile: :bigsmile: :bigsmile:

Πάρα πολύ όμορφο αυτό που έγραψες και πάρα πολύ χρήσιμο επίσης!

Τα παιδιά μαθαίνουν από τον τρόπο που ζουν.....

Πέραν του ότι όλα αυτά τα λογάκια είναι υπέροχα, κρατώ τον τίτλο μόνο και μόνο για το γεγονός ότι κρύβει τους υπεύθυνους της συμπεριφοράς κάθε ατόμου! Δεν είναι απλά μόνο το σχολείο αλλά είναι και οι γονείς και όλο το γενικότερο φυσικό-κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει το παιδί και μέσω του οποίου αναπτύσσει την συμπεριφορά του.