Ο Σερ Ισαάκ Νεύτων κάποτε έγραψε ότι "για κάθε πράξη υπάρχει μια ισοδύναμη και αντίθετη αντίδραση". Ο Βούδας μας διδάσκει "είσαι ότι νομίζεις, έχοντας γίνει ότι νόμιζες". Στην ουσία και οι δύο αυτές φράσεις λένε το ίδιο πράγμα ότι για κάθε αιτία υπάρχει ένα αποτέλεσμα. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο νόμος του Κάρμα.

Κάθε σκέψη που έχεις εκφράσει, αυτή καθ' εαυτή μέσα στην ουσία του παγκόσμιου γεγονότος, θα δηλωθεί σαν αποτέλεσμα στον φυσικό κόσμο. Μερικές φορές το αποτέλεσμα θα λάβει χώρα, για μερικές στιγμές, εύκολα έτσι μπορούμε να δούμε πως η σκέψη και το αποτέλεσμα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους τόσο πολύ, σαν να ρίχνεις ένα βράχο σε μια λίμνη και να παρακολουθείς τις φυσαλίδες που βγαίνουν έξω.

Άλλες φορές τα αποτελέσματα έρχονται πολλά χρόνια μετά την αιτία και είναι πολύ δύσκολο να δεις τη συγγένεια μεταξύ των δύο, κι όμως πάντα η μια εποχή ακολουθεί την άλλη, το καλοκαίρι ακολουθεί την άνοιξη, ποτέ δεν μπορεί ένας άνθρωπος να πάει κάπου χωρίς να έρχεται από κάπου.

Κάθε μέρα είναι η συνέχεια της προηγούμενης και το σήμερα, το δεντράκι του αυριανού δέντρου. Κάθε σκέψη είναι η συνέχεια της σκέψης που προηγείται απ' αυτήν, καθώς κάθε ζωή είναι ένα συγκεντρωτικό δαχτυλίδι στο δέντρο της αιώνιας ζωής σε κάθε ενσάρκωση οτιδήποτε κάνεις, οπουδήποτε πας, οτιδήποτε σκέφτεσαι τελικά συναντάς τον εαυτό σου και η εμπειρία κάθε ζωής σε βοηθά να εξευγενίσεις αυτόν τον εαυτό σου, συνεχώς αναπτύσσοντας τον σε μια τέλεια έκφραση της ζωής σου.

Στη Βίβλο υπάρχουν οι λέξεις: "Μην εξαπατάσθε, ο Θεός δεν κοροϊδεύεται... όπως σπείρεις θα θερίσεις. Εκείνοι που γελούν πρέπει να μάθουν να κλαίνε κι εκείνοι που κλαίνε πρέπει να μάθουν να γελούν. Για κάθε δάκρυ και χαμόγελο καθώς πλησιάζεις να συναντήσεις τον εαυτό σου, ένα νέο κάρμα δημιουργείται για το μέλλον σου. Η ψυχή συνεχώς επεκτείνει τη συνείδηση της διαμέσου της σκοπιάς της εμπειρίας, μέχρι που δεν χρειάζεται πλέον να ενσαρκωθεί σ' ένα φυσικό σώμα.

Πριν τη γέννηση η ψυχή διαλέγει τις ψυχές που θα γίνουν γονείς της. Ορίζει τη θρησκεία που θα έχει, τη γειτονιά που θα γεννηθεί, ανατραφεί, προγραμματίζει όλες τις εμπειρίες που θα περάσει, περιλαμβάνοντας κάθε τυφλή στιγμή που θα περάσει μέχρι ν'ανακαλύψει το μονοπάτι της αλήθειας. Καθώς τα βήματα διά μέσου της ζωής γίνονται ελαφρότερα, έτσι γίνεται και με το καρμικό βάρος. Εν τούτοις, αυτή η πορεία του να συναντήσεις τον εαυτό σου δεν μπορεί να βιαστεί, διότι εάν κανείς στέκεται στα δάχτυλα του ποδιού του, τότε είναι ασταθής.

Ο άνθρωπος συνεχώς αναζητά το δρόμο του προς το σπίτι και καθορίζει την κατάσταση της ευτυχίας του, πατώντας με βεβαιότητα σ' εκείνο το μονοπάτι. Οπουδήποτε ο άνθρωπος πηγαίνει, επιστρέφει σπίτι του και τα καρμικά του μαθήματα είναι ο χάρτης του δρόμου, γεμάτος με σήματα ΣΤΟΠ, εμπόδια και επιστροφές που πρέπει να ξεπεράσει για να φέρει τη ψυχή του στη κατάσταση της τελειότητας, που μπορεί ξανά να γίνει ένα με το ΤΕΛΕΙΟ πνεύμα.