ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

[taurine]

Μέχρι στιγμής, οι φωνές εισακούγονται ειρηνικά και πολύ επιτυχημένα.
Απλώς ομοψυχία.:clapping:
Λίγη ελπίδα από τη Σελήνη στα Ψαράκια σήμερα, και μια "φωνή" που ήρθε για να μείνει, με τη σύνοδο των προσωπικών πλανητών στον Ταύρο.
Ας ελπίσουμε για κάτι καλύτερο για όλους.

[keymaster_12]

Μακάρι οι συνδυασμοί αυτοί να βοηθήσουν όλους εμάς!:bigsmile:

[katiakiss]

Εγώ πάλι νομίζω ότι η συγκέντρωση των πιο γρήγορων πλανητών στον Ταύρο, τόνισε την σημασία της οικονομικής κρίσης (σε όλο τον κόσμο) και έβγαλε τους ανθρώπους στους δρόμους (επιτέλους) , με την βοήθεια της παρουσίας του Ουρανού στον Κριό (επαναστατική ετοιμότητα) . Η παρουσία του Ποσειδώνα στα ψάρια είναι που ελπίζουμε να κρατήσει τα ινία των ειρηνικών εκβάσεων και όπως πολύ σωστά είπε η taurine, η σημερινή συγκυρία της Σελήνης στους Ιχθείς.
Ωστόσο πιστεύω ότι την διαφορά θα την κάνει και το πέρασμα του Δία στον Ταύρο (πολύ σύντομα) και το εξάγωνο που θα πραγματοποιήσει με τον Ποσειδώνα. Νομίζω πως εκεί θα δούμε και περισσότερα.
Δεν έχω κάτσει να σκεφτώ και τον ρόλο της έκλειψης Ηλίου στην 1η του μήνα στους Διδύμους…

Μακάρι taurine! Μακάρι να επιδείξει ο κόσμος πολιτισμό και σύνεση στους αγώνες που μόλις αρχίζουν, γιατί αυτά, πρόκειται να έχουν βάθος χρόνου.


ΥΓ: Εμένα η Σελήνη στα ψάρια με έχει τσακίσει στα έγκατα της ύπαρξής μου! Έλεος! Έχει κι άλλο κάρβουνο; Δεν τη βγάζω απόψε!

[taurine]

Κάτια έχεις απόλυτο δίκιο.
Δεν σκέφτηκα το Δία στον Ταύρο, δεδομένου πως κινείται αργά σε σχέση με τους προσωπικούς και δεν είμαι σίγουρη αν θα προσδώσει άμεση κινητοποίηση και ειρηνική έκφραση στις διαμαρτυρίες.
Σίγουρα όμως θα "δογκώσει" την απογοήτευση σε σχέση με την κατάσταση της οικονομίας.
Ας ευχηθούμε να λειτουργήσει ελπιδοφόρα με τον Ποσειδώνα, και να "εξαπλώσει" τα όποια μηνύματα, αυτή τη φορά ειρηνικά και όχι προβοκατόρικα και ζημιάρικα όπως ο Ουρανός στα Ψάρια και ο Ποσειδώνας στον Υδροχόο.
Κι όσο για την έκλειψη που έρχεται, ας ελπίσουμε πως δεν θα πνιγούμε σε απεργίες και σε κομφούζιο μεταφορικών μέσων.

[Μητσάκος]

Αχ, πώς δουλεύει αυτός ο Ποσειδώνας....
Όλα ωραία και καλά, ειρηνικά και αγγελικά εκδηλωμένα, σε έναν κόσμο ειρηνικά και αγγελικά πλασμένο...

Αν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι, οι καταστάσεις οξύνονται και βαίνουν αρνητικά κλιμακούμενες. Οι δε διαχειριστές της κάθε εξουσίας βλέπουν σαν βούτυρο στο ψωμί τους τις "ειρηνικές" εκδηλώσεις δυσφορίας, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσο αυτές δεν προβάλλουν δυναμικά κάποια διεκδίκηση λειτουργούν εκτονωτικά και εις βάρος των ίδιων των διαμαρτυρόμενων.

Αν αυτού του είδους οι διαμαρτυρίες δεν αποκτήσουν δυναμική διεκδικητική μορφή, με σαφή προσανατολισμό, αιτήματα και πρακτικές, δεν πρόκειται να αποτελέσουν αυτό που πρέπει και που είναι το ουσιαστικό: μια συνισταμένη στην εξελικτική διαδικασία. Δεν νομίζω να θεωρείτε ότι από τέτοιες πρακτικές μπορεί να υπάρξει κάποια ουσιαστική αλλαγή, καθώς ποτέ μέχρι τώρα στην ιστορία δεν υπήρξε αντίστοιχο προηγούμενο.

Αλλά και να το νομίζετε, ελέω Ποσειδώνα, Πλούτωνας και Ουρανός θα φροντίσουν να βάλουν στο τραπέζι όλα όσα απεύχεστε. :bigsmile:

[katiakiss]

Δημήτρη, κάνε μου πιο σαφές τι εννοείς όταν λες : «Οι δε διαχειριστές της κάθε εξουσίας βλέπουν σαν βούτυρο στο ψωμί τους τις "ειρηνικές" εκδηλώσεις δυσφορίας, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσο αυτές δεν προβάλλουν δυναμικά κάποια διεκδίκηση λειτουργούν εκτονωτικά και εις βάρος των ίδιων των διαμαρτυρόμενων.»

Και αυτό: «δυναμική διεκδικητική μορφή, με σαφή προσανατολισμό, αιτήματα και πρακτικές, δεν πρόκειται να αποτελέσουν αυτό που πρέπει και που είναι το ουσιαστικό: μια συνισταμένη στην εξελικτική διαδικασία.»

Κάτσε λίγο φίλε, γιατί εδώ κάτι δεν ακούγεται ευχάριστα. Τι εννοείς; Όλοι γνωρίζουμε ότι η στιγμή που ο όχλος παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, είναι η απαρχή της κατάλυσης της δημοκρατίας και τα όριά της από το φασισμό , αποκτούν μεγάλη ελαστικότητα και σηκώνουν πολλή συζήτηση. Γιατί όταν η δημοκρατία επιβάλλεται, είναι φασισμός. Έτσι ελπίζω να μην εννοείς τους τραμπουκισμούς, τις καταστροφές και τα λιντσαρίσματα που έχουν γίνει τελευταίως της μόδας.

Σχετικά με τον σαφή προσανατολισμό, μέχρι τώρα τον έδιναν τα σωματεία και οι κούληδες των κομμάτων. Τώρα η πρόσφατη ιστορία έχει αποδείξει πια την σκοπιμότητά τους, την κατευθυνόμενη δράση τους, την μικροκομματική συμπεριφορά τους, την έλλειψη οράματος και τέλος, τέλος του απαιτούμενου ήθους.
Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται ούτε τα άντερά του, ούτε τα συκώτια του! Και ούτε θυμάμαι ότι «η δυναμική διεκδίκηση» και η «εξελικτική συνισταμένη» των προηγούμενων χρόνων έφερε την ανατροπή και έκανε την διαφορά. Τουλάχιστον στην πρόσφατη ιστορία.

Η τελευταία δυναμική στιγμή της πρόσφατης ιστορίας , ήταν ο Μάης του 68 και πιο πριν τα Οκτωβριανά (σε παγκόσμιο επίπεδο πάντα). Για στην χώρα μας το πολυτεχνείο. Από τότε μέχρι σήμερα, μόνο κάτι θλιβερές διεκδικήσεις θυμάμαι και κάτι επί τάπητος συζητήσεις των οπισθίων.
Διεκδικήσεις που σκοπό είχαν να μην αφήσουμε το κράτος να φάει μόνο του τα ευρωπαϊκά πακέτα, αλλά να τα φάμε μαζί.
Είχα να δω τόσο κόσμο από την εποχή των πράσινων και των μπλε! Οι ίδιοι πωρωμένοι πατριώτες, τώρα έχουν χωριστεί στις δύο μεγάλες παρατάξεις, των πράσινων από το κακό τους και των μπλε από τον θυμό τους. Αυτό που τους ενώνει είναι η θλίψη, η οργή και η εθνική ταπείνωση. Κανένα κόμμα! Καμία παράταξη! Καμία συνισταμένη εξελικτικής διαδικασίας! Αυτά είναι τα δυσλειτουργικά απομεινάρια του 80 που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν.

Αυτού του είδους η ειρηνική διαμαρτυρία, χωρίς την ευγενική υποστήριξη κάποιας παράταξης, σωματίου ή παραπλεύρως υποκινούμενης ιδεολογίας, έχει ένα σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα να δώσει. Το τέλος των μικροκομματικών συνομωσιών και το τέλος της εμπιστοσύνης στον ανάξιο κρατικό μηχανισμό.
Αυτού του είδους η διαμαρτυρία διεκδικεί μια πρωτιά. Σοβαρή –ιστορικά- πρωτιά. Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους χωρίς την σκέπη κάποιου συγκεκριμένου λάβαρου ή προσώπου. Βγαίνει στο δρόμο προς άγρα οράματος και εμπνευσμένης ηγεσίας.

Υπάρχει μια νεογέννητη αντίδραση που καλό είναι να περιμένουμε να δείξει το σκοπό και την ποιότητά της πρωτού βιαστούμε να την κρίνουμε με ιδεολογικά ξεπερασμένα κριτήρια.

Και βέβαια είμαστε βούτυρο στο ψωμί τους Μητσάκο. Και χρόνια τώρα οι διαμαρτυρίες δεν τους αγγίζουν. Αλλά αφουγκράσου με τις πνευματικές σου κεραίες. Ποιος Ποσειδώνας; Κάτω από την μαλακή κρούστα της ειρηνικής επίφασης, το αγριεμένο πλήθος με τα άλυτα προβλήματα επιβίωσης, λύνει το ζωνάρι του. Αλίμονο σΆ αυτόν που θα το πατήσει

[Μητσάκος]

Δημήτρη, κάνε μου πιο σαφές τι εννοείς όταν λες : «Οι δε διαχειριστές της κάθε εξουσίας βλέπουν σαν βούτυρο στο ψωμί τους τις "ειρηνικές" εκδηλώσεις δυσφορίας, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσο αυτές δεν προβάλλουν δυναμικά κάποια διεκδίκηση λειτουργούν εκτονωτικά και εις βάρος των ίδιων των διαμαρτυρόμενων.»

Και αυτό: «δυναμική διεκδικητική μορφή, με σαφή προσανατολισμό, αιτήματα και πρακτικές, δεν πρόκειται να αποτελέσουν αυτό που πρέπει και που είναι το ουσιαστικό: μια συνισταμένη στην εξελικτική διαδικασία.»

Κάτσε λίγο φίλε, γιατί εδώ κάτι δεν ακούγεται ευχάριστα. Τι εννοείς; Όλοι γνωρίζουμε ότι η στιγμή που ο όχλος παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, είναι η απαρχή της κατάλυσης της δημοκρατίας και τα όριά της από το φασισμό , αποκτούν μεγάλη ελαστικότητα και σηκώνουν πολλή συζήτηση. Γιατί όταν η δημοκρατία επιβάλλεται, είναι φασισμός. Έτσι ελπίζω να μην εννοείς τους τραμπουκισμούς, τις καταστροφές και τα λιντσαρίσματα που έχουν γίνει τελευταίως της μόδας.

"Πατήρ πάντων πόλεμος"
Όλη η Ιστορία του ανθρώπινου γένους δημιουργήθηκε μέσα από αντιπαραθέσεις. Ουσιαστικά, όλη η Φύση είναι ένα προϊόν αντιπαράθεσης που το αποτέλεσμά της είναι η εξισορρόπηση. Αν αυτό δεν το κατανοήσουμε ως θεμελιώδες, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και την εξέλιξη, όχι μόνο του ανθρώπου αλλά και όλης της Φύσης.

Στο πλαίσιο αυτής της αντιπαράθεσης (και αναφορικά με το ανθρώπινο είδος πιο συγκεκριμένα) υπάρχουν δύο βασικές αντίρροπες δυνάμεις που δημιουργούν μια κοινή συνισταμένη: από τη μια έχουμε μια δύναμη που επιθυμεί την εξέλιξη και από την άλλη έχουμε μια δύναμη που επιθυμεί τη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης. Και οι δύο καλώς υπάρχουν, καθώς η πρώτη επιθυμεί την βελτίωση, η δε άλλη την διατήρηση των κεκτημένων.

Από εκεί και μετά, ο μύλος χωράει πολλά και αλέθει άλλα τόσα. Αυτές οι δύο βασικές δυνάμεις, δεν είναι ούτε αυθύπαρκτες ούτε λειτουργούν ανεξάρτητα η μια από την άλλη, αλλά και ούτε αποτελούνται από μια καθαρή και μόνη οντότητα. Είναι και αυτές οι δύο μείγμα πολλών και διαφοροποιούμενων μεταξύ τους συστατικών-δυνάμεων. Έτσι, μπορείς να διακρίνεις και στις δύο περιπτώσεις μια κλιμάκωση της ποιότητας και της έντασης της επιθυμίας τους να προωθήσουν η κάθε μία τα συμφέροντά τους. Είτε εκφράζουν τη συντήρηση είτε εκφράζουν την εξέλιξη.

Όταν πια αυτές οι δύο βασικές δυνάμεις έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους (η οποία ουσιαστικά θα παράξει και την εξέλιξη), είναι λογικό να δημιουργούνται τριβές, οι οποίες είναι ευθέως ανάλογες της ποιότητας και της έντασης που έχει κυριαρχήσει. Οι δε ποιότητα και ένταση που κυριαρχούν είναι ευθέως ανάλογες της ποιότητας και της έντασης που είχαν προηγηθεί. Όσο πιο μεγάλη και άμεση εφαρμογή και κυριαρχία είχε η μια δύναμη, άλλο τόσο μεγάλη και ισχυρή, άμεση και δραστική θα είναι και η «απάντηση» της άλλης. Είναι απλό: η δράση φέρνει αντίδραση.

Στο πλαίσιο αυτό, οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει μια σειρά εργαλείων και τεχνικών, προκειμένου να διαχειρίζονται την κατάσταση, είτε έχουν σκοπό την αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης είτε αποβλέπουν στη συντήρησή της. Αντικειμενικά, το πάνω χέρι το έχουν οι διαχειριστές της εκάστοτε εξουσίας, αυτοί δηλαδή που επιθυμούν τη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης, καθώς αντικειμενικά αυτοί ελέγχουν τις βασικές δομές της λειτουργίας των κοινωνιών. Έχουν δηλαδή περισσότερες πιθανότητες να επιβάλλουν την άποψή τους. Και από ό,τι βλέπουμε και ξέρουμε, το αξιοποιούν στο έπακρο...

Αυτές τους όμως οι δυνατότητες εν πολλοίς διαμορφώνουν και την αντίληψή τους, η οποία περνά, κατά ιστορικές περιόδους, από το στάδιο της αποφασιστικότητας που συνδυάζεται με σύνεση (σπάνια) έως το στάδιο της πλήρους αλαζονείας που πάει αγκαλιά με την άγνοια.
Από τη άλλη, όσοι συνθέτουν την δύναμη που εκφράζει την επιθυμία για αλλαγή, κινούνται σε αντίστοιχο πλαίσιο, με κάποιους από αυτούς να κινούνται με αποφασιστικότητα και σύνεση (σπάνιο και εδώ) και με άλλους να κινούνται στο πεδίο του υπεριδεαλισμού με διάθεση άμεσης και ριζικής αλλαγής, χωρίς ουσιαστική μελέτη των πρακτικών που προσπαθούν να εφαρμόσουν (ή εφαρμόζουν).
Όπως και να έχει όμως και οι δύο αυτές αντίθετες δυνάμεις, κατά καιρούς εκδηλώνουν με αμεσότητα και βίαιο τρόπο τις επιθυμίες τους.

Την χρονική περίοδο των τελευταίων 40 περίπου χρόνων, παγκοσμίως, βιώνουμε μια κατάσταση κατά την οποία οι διαθέσεις των διαχειριστών της εξουσίας επιβάλλονται με όλο και πιο άμεσο και βίαιο τρόπο, ο οποίος οπότε είναι λογικό να παράξει ευθέως αντίστοιχες αντιδράσεις, θέλουμε δεν θέλουμε. Και όσο πιο βίαιες θα είναι οι πράξεις και η προώθηση των συμφερόντων τους τόσο πιο βίαιες και άμεσες θα είναι οι αντιδράσεις που οι ίδιοι θα δημιουργούν.

Από εκεί και μετά, τίθεται το ερώτημα: υπάρχει δυνατότητα οι αποσπασματικές και ετερόκλητες (φαινομενικά) δράσεις να διοχετευθούν δημιουργικά και εποικοδομητικά; Η απάντηση, για εμένα τουλάχιστον αλλά και για πάρα πολλούς άλλους, είναι ναι, αρκεί αυτές να έχουν ένα μίνιμουμ οργάνωσης και στρατηγικής. Αν αυτά δεν υπάρξουν, νομοτελειακά οι αντιδράσεις θα λειτουργήσουν είτε εις βάρος των σκοπών για τους οποίους δημιουργήθηκαν, είτε θα χαθούν ταυτόχρονα με τη γέννησή τους. Αντικειμενικά, δεν μπορείς να πολεμήσεις κάποιον που πάει στο πεδίο μάχης με κανόνια ενώ εσύ είσαι οπλισμένος με ...πέτρες. Δεν μπορούν 5 μεμονωμένοι και ανοργάνωτοι να αντιπαρατεθούν με 100 –και μάλιστα οργανωμένους. Και δυστυχώς, και 200 και 1.000 να είναι οι ανοργάνωτοι, πάλι δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν με 100 οργανωμένους. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ απαραίτητα έναν πόλεμο κλασικό. Μπορεί κάλλιστα να είναι επικοινωνιακός. Πρέπει να έχεις μαζί με την πλούσια φαντασία και μεγάλη οργάνωση, αν θες να αντιπαρατεθείς στον βομβαρδισμό των πληροφοριών από τα ελεγχόμενα και καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. Πρέπει να έχεις στρατηγική, που θα σου δίνει τη δυνατότητα να τονώνεις την αυτοπεποίθησή σου, κατακτώντας σκαλοπάτι σκαλοπάτι μικρούς αλλά σημαντικούς στόχους, αν θες η δράση σου να έχει προοπτική και να μην ξεφουσκώσει.

Κυρίως όμως πρέπει να έχεις συνείδηση αυτών που κάνεις, της αξίας αυτών που πρεσβεύεις, την αναγκαιότητα μιας συνεχούς προσπάθειας και κυρίως της θυσίας. Αν δεν είσαι έτοιμος να ματώσεις (κυριολεκτικά ή μεταφορικά και με την ενεργητική αλλά και με την παθητική έννοια), δεν πρόκειται να πας πουθενά ούτε και να καταφέρεις κάτι. Οι «άλλοι» δεν πρόκειται ούτε να σου χαρίσουν τίποτα ούτε να αποποιηθούν προνόμια και απολαβές. Ποτέ δεν το έκαναν οικειοθελώς. Μόνο στις περιπτώσεις που οι διεκδικήσεις σου είχαν δυνατότητα επιβολής. Έτσι δουλεύει το σύστημα, ανεξάρτητα από τους εξωραϊσμούς και τις φιοριτούρες με τις οποίες περιβάλλεται η πραγματικότητα.

Πήγαινε και κάτσε κάθε μέρα για μήνες στο Σύνταγμα και φώναζε «κλέφτες, κλέφτες» ή «δώστε πίσω τα κλεμμένα». Νομίζεις ότι θα συγκινηθεί κάποιος από αυτούς που σε φέρανε σε αυτήν την κατάσταση; Θα τρίβουν χαρούμενοι τα χεράκια τους τα ροδαλά και αρόζιαστα, καθώς θα τους δίνεις χρόνο και δυνατότητες (λόγω της αλαζονείας που τους διακατέχει) να σου ράβουν κι άλλα κουστουμάκια, όλο και πιο στενά, προκειμένου να έχουν μεγαλύτερα κέρδη.

Συμπερασματικά λοιπόν, ακραίες εκφράσεις θα υπάρχουν (αφού το ίδιο το σύστημα τις παράγει) το θέμα είναι πώς μπορεί αυτές να διοχετευθούν σε ένα δημιουργικό και εποικοδομητικό κανάλι. Εγώ εκτιμώ πως αυτό γίνεται με οργάνωση των διεκδικήσεων και στρατηγική.

Σχετικά με τον σαφή προσανατολισμό, μέχρι τώρα τον έδιναν τα σωματεία και οι κούληδες των κομμάτων. Τώρα η πρόσφατη ιστορία έχει αποδείξει πια την σκοπιμότητά τους, την κατευθυνόμενη δράση τους, την μικροκομματική συμπεριφορά τους, την έλλειψη οράματος και τέλος, τέλος του απαιτούμενου ήθους.
Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται ούτε τα άντερά του, ούτε τα συκώτια του! Και ούτε θυμάμαι ότι «η δυναμική διεκδίκηση» και η «εξελικτική συνισταμένη» των προηγούμενων χρόνων έφερε την ανατροπή και έκανε την διαφορά. Τουλάχιστον στην πρόσφατη ιστορία.

Τα καθεστωτικά σωματεία και οι αντίστοιχες οργανώσεις και κόμματα αποδεδειγμένα εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των άλλων. Αυτό δεν αποδεικνύεται τώρα, έχει αποδειχθεί εδώ και καιρό, για την ακρίβεια εδώ και εκατοντάδες (ακόμα και ...χιλιάδες) χρόνια. Πάντα υπήρχαν αυτοί που λέγανε πως το μάντρωμα σε στάνες με τις συγκεκριμένες προδιαγραφές το μόνο που παρέχει στο πρόβατο είναι η δυνατότητα να βελτιώσει τις συνθήκες σφαγής του.
Απλώς τώρα το διαπιστώνουν και άλλοι, ίσως ποσοστιαία περισσότεροι από ό,τι πριν, καθώς οι «άλλοι» έχουν κοινώς ξεφύγει και δεν σταματούν πουθενά, με λογικό επόμενο η πίεση που ασκούν να αγγίζει περισσότερους (και ποσοστιαία και με απόλυτους αριθμούς).
Αυτό έχει γίνει και παλαιότερα και προφανώς θα ξαναγίνει στο μέλλον. Ο συγκεκριμένος χρονικός περιορισμός που διέπει τον βίο μας είναι αυτός που μας δυσκολεύει να το κατανοήσουμε και να το δούμε στην ολότητά του. Κάθε όμως αντίδραση σε αυτές τις βίαιες και άμεσες επιβολές των δυνάμεων της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης μπορεί να μην είχε άμεσα αποτελέσματα, έκανε όμως τους επόμενους διαχειριστές της εξουσίας να είναι πιο προσεκτικοί και να αφήνουν όλο και πιο λάσκα κάποια λουριά. Μέχρι το σημείο που αισθάνονταν ότι διακυβεύεται τον συμφέρον τους ουσιαστικά, οπότε δείχναν το πραγματικό τους πρόσωπο. Φυσικά, τα λουριά τα αφήναν πιο λάσκα επειδή βρίσκαν άλλους τρόπους να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους, άσχετα αν και οι δυνάμεις της αλλαγής όλο και κάτι κερδίζαν. Ένα διαρκές γαϊτανάκι είναι.
Το αν δεν θυμάσαι εσύ, δεν σημαίνει ότι δεν συνέβη. Ένα ξεσκόνισμα σε ιστορικά κείμενα ίσως να σε βοηθούσε.

Η τελευταία δυναμική στιγμή της πρόσφατης ιστορίας , ήταν ο Μάης του 68 και πιο πριν τα Οκτωβριανά (σε παγκόσμιο επίπεδο πάντα). Για στην χώρα μας το πολυτεχνείο. Από τότε μέχρι σήμερα, μόνο κάτι θλιβερές διεκδικήσεις θυμάμαι και κάτι επί τάπητος συζητήσεις των οπισθίων.
Διεκδικήσεις που σκοπό είχαν να μην αφήσουμε το κράτος να φάει μόνο του τα ευρωπαϊκά πακέτα, αλλά να τα φάμε μαζί.
Είχα να δω τόσο κόσμο από την εποχή των πράσινων και των μπλε! Οι ίδιοι πωρωμένοι πατριώτες, τώρα έχουν χωριστεί στις δύο μεγάλες παρατάξεις, των πράσινων από το κακό τους και των μπλε από τον θυμό τους. Αυτό που τους ενώνει είναι η θλίψη, η οργή και η εθνική ταπείνωση. Κανένα κόμμα! Καμία παράταξη! Καμία συνισταμένη εξελικτικής διαδικασίας! Αυτά είναι τα δυσλειτουργικά απομεινάρια του 80 που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν.

Σκέψου για ποιον λόγο δεν πέτυχαν οι εξεγερμένοι του Μάη την άμεση εφαρμογή των οραμάτων τους. Μήπως τους έλειπαν η οργάνωση και η στρατηγική, η μεθόδευση και η σύνεση; Μήπως αν δεν ζητούσαν «τα πάντα εδώ και τώρα» η εξέλιξη να ήταν διαφορετική;

Από την άλλη όμως, μήπως αυτή τους η ιδεαλιστική παρόρμηση που εν πολλοίς εκφράστηκε και με βίαιο τρόπο δεν είναι που ανάγκασε διάφορα καθεστώτα να αναδιπλωθούν και να υποχωρήσουν, τουλάχιστον για λίγο;
Όπως και να έχει, οι εξεγέρσεις εκείνης της περιόδου (που δεν υπήρξαν μόνο στη Γάλλία, έγιναν και στις ΗΠΑ, και στη Γερμανία, και στην Ανατολική Ευρώπη, αλλά και στην Ασία) έπαιξαν το ρόλο τους και συμβάλλανε στην εξέλιξη της Ιστορίας, πολυεπίπεδα: από την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων προκειμένου να υπάρξει κατευνασμός των διεκδικήσεων, έως στη δημιουργία μιας σειράς ένοπλων οργανώσεων που δεν βλέπανε άλλο δρόμο πέρα από αυτόν της ένοπλης πάλης.

Συμφωνώ πως η δεκαετία του Ά80 είναι βαριά φορτωμένη με ευθύνες. Αυτή η δεκαετία όμως δεν είναι αποκομμένη από το ιστορικό γίγνεσθαι και δεν θα μπορέσεις να κατανοήσεις τη σημασία της αν δεν την εντάξεις σε ένα πολύ πιο ευρύ χρονικό διάστημα.

Αυτού του είδους η ειρηνική διαμαρτυρία, χωρίς την ευγενική υποστήριξη κάποιας παράταξης, σωματίου ή παραπλεύρως υποκινούμενης ιδεολογίας, έχει ένα σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα να δώσει. Το τέλος των μικροκομματικών συνομωσιών και το τέλος της εμπιστοσύνης στον ανάξιο κρατικό μηχανισμό.
Αυτού του είδους η διαμαρτυρία διεκδικεί μια πρωτιά. Σοβαρή –ιστορικά- πρωτιά. Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους χωρίς την σκέπη κάποιου συγκεκριμένου λάβαρου ή προσώπου. Βγαίνει στο δρόμο προς άγρα οράματος και εμπνευσμένης ηγεσίας.

Υπάρχει μια νεογέννητη αντίδραση που καλό είναι να περιμένουμε να δείξει το σκοπό και την ποιότητά της πρωτού βιαστούμε να την κρίνουμε με ιδεολογικά ξεπερασμένα κριτήρια.

Το βασικό και αναγκαίο στοιχείο για να υπάρξει πραγματική δημοκρατία είναι η συμμετοχή. Χωρίς την ενεργό συμμετοχή των πολιτών (και φυσικά δεν εννοώ τα πανηγύρια των εκλογών όπως γίνονται), δεν έχεις δημοκρατία. Αν το ζήτημά σου είναι να αποκτήσεις .... «εμπνευσμένη» ηγεσία, εκχωρώντας της δικαιώματα και εξουσίες που πρέπει να πηγάζουν από εσένα, το χάσαμε το κορμί, πατριώτΆ ! Το ζήτημα είναι να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι σε μια οργανωμένη κοινωνία πρέπει να είναι πολίτης με δικαιώματα και υποχρεώσεις και όχι υπήκοος. Αν το μήνυμα είναι «κάντε κάτι, δεν πάει άλλο με εσάς τα λαμόγια» χωρίς να ασκείται κάποια πίεση, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει, απεναντίας τα πράγματα θα χειροτερέψουν.

Και βέβαια είμαστε βούτυρο στο ψωμί τους Μητσάκο. Και χρόνια τώρα οι διαμαρτυρίες δεν τους αγγίζουν. Αλλά αφουγκράσου με τις πνευματικές σου κεραίες. Ποιος Ποσειδώνας; Κάτω από την μαλακή κρούστα της ειρηνικής επίφασης, το αγριεμένο πλήθος με τα άλυτα προβλήματα επιβίωσης, λύνει το ζωνάρι του. Αλίμονο σΆ αυτόν που θα το πατήσει

Αυτό λέω κι εγώ :bigsmile:

[katiakiss]

Δεν διαφωνώ με όλα τα παραπάνω Δημήτρη. Και ξέρεις πολύ καλά πως μόνο ανιστόρητη δεν είμαι. Το τι αποδεικνύει η ιστορία και πότε, δεν το ξέρουν πολλοί όμως. Ακόμα και εκείνοι που βγάζουν πανεπιστήμια, ενδέχεται να μην ξέρουν πότε έγινε ο εμφύλιος και το ξέρεις και αυτό. Υπάρχει μπόλικη αδιαφορία εκεί έξω.
Στο προηγούμενο ποστ, μιλώ για την στιγμή που εξ ανάγκης ο κόσμος συνειδητοποιεί την πολιτική του ιστορία και όχι πότε ιστορικά αποδεικνύεται αυτό .

Ποιος μίλησε για έναν πολίτη μαριονέτα της δημοκρατίας; Αλλά είναι χρήσιμο να κάνουμε ρεαλιστικές συζητήσεις. Για την χώρα μας ένα πρώτο βήμα και μία πρώτη κατάκτηση, είναι η διαπίστωση της ανάγκης μιας ικανής ηγεσίας και η διαμαρτυρία για την ανικανότητα της υπάρχουσας. Όπως μόνος σου ανέφερες, μία προς μία κατακτιούνται οι κορυφές και ο Έλληνας, ως πολιτική οντότητα με ουσιαστική συνείδηση, βρίσκεται ακόμα σε βρεφικό στάδιο.

Συμφωνούμε απόλυτα στα περί του πολέμου. Όμως εδώ υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Στα πρόσφατα ιστορικά χρόνια, δεν υπήρχε αυτή η ενημέρωση που υπάρχει τώρα. Η τεχνολογία έχει κάνει τεράστια άλματα και η απομυθοποίηση των αξιών έχει αυξήσει την ταχύτητά της με γεωμετρική πρόοδο. Αυτό είναι και καλό και κακό. Ένα δίκοπο μαχαίρι.
Η νεολαία του Μάη του 68 (επίτηδες χρησιμοποίησα την ημερομηνία από την αρχή, ακριβώς επειδή είχε έναν παγκόσμιο χαρακτήρα όπως και η κατάσταση τώρα, δεν κατάλαβα τον περαιτέρω ρόλο της ιστορικής ανάλυσής σου, αλλά πάμε παρακάτω… ) , η νεολαία εκείνοι λοιπόν, είχε πίστη σε ιδανικά και την φλόγα της συντήρησης μεγάλων ιδεών , όπως ελευθερία, παιδεία, ίσα δικαιώματα… Είχε την πίστη σε αυτά και την πεποίθηση ότι μπορεί να τα κατακτήσει για το καλό ενός δικαιότερου κόσμου.

Ε, λοιπόν η σημερινή νεολαία δεν πιστεύει σε τίποτα! Ούτε σε μεγάλες ιδέες , ούτε σε οράματα ουτοπικού χαρακτήρα, ούτε σε έναν δικαιότερο κόσμο , ούτε ότι στο τέλος θα βρούμε όλοι την αγάπη. Μάλλον τον μπελά μας θα βρούμε.
Έχει πλήρη επίγνωση της ανυπέρβλητης δύναμης μιας κεντρικής εξουσίας στον πλανήτη και αυτή τη φορά το «τέρας» έχει συγκεκριμένο σχήμα και μορφή. Η νεολαία γνωρίζει ότι μόνο μια διακρατική αντίσταση των πολιτών του κόσμου μπορεί να φέρει ουσιαστική αλλαγή. Γιατί εκεί πάει.

Οι άνθρωποι είναι ταλαιπωρημένοι και πλήρως απογοητευμένοι. Σήμερα, για κανενός το χατίρι δεν θα έπεφταν στις ρόδες ενός τανκς. Όχι γιατί τους λείπει η γενναιότητα, αλλά γιατί περισσεύει ο ρεαλισμός. Ο κυνισμός για την ακρίβεια. Τώρα πια, δεν υπάρχουν και τανκς για να πέσεις στις ρόδες τους. Για όλα έχουν φροντίσει.
Έτσι μιλάμε για μία επερχόμενη επανάσταση της οποίας τον χαρακτήρα και τους κανόνες , ούτε καν τους γνωρίζουμε. Γιατί προσπαθούμε να τους χωρέσουμε στα δεδομένα μιας θεώρησης που είναι εξ ολοκλήρου για πέταμα; Η δραματική αλλαγή των συνθηκών της ζωής μας , της τεχνολογίας και του πολιτισμού, μας έχει φέρει αντιμέτωπους με ένα παγκόσμιο τέλμα, σχεδόν πρωτόγνωρο για την ανθρώπινη ιστορία.
Ποτέ πριν ο λαός δεν ήταν πλήρως ενημερωμένος! Ποτέ πριν ο δυτικός κόσμος δεν είχε την επίγνωση του αγαθού της ειρήνης τόσα καλά δομημένη μέσα του! Ποτέ πριν δεν είχε συνειδητοποιήσει τόσο καλά την αυθύπαρκτη δύναμη της μάζας. Το μόνο όπλο του!

Είδαμε τι έκαναν οι προηγούμενες γενιές και η νεολαία του 68 που μεγάλωσαν στις αλάνες. Δεν ξέρω τι θα κάνει η σημερινή νεολαία που μεγάλωσε μπροστά σε έναν υπολογιστή, παίζοντας παιχνίδια στρατηγικής και ακούγοντας παντού ότι δεν υπάρχει κάτι να πιστεύεις σε αυτό. Γιατί αυτοί είναι έξω στους δρόμους. Αυτοί είναι που κατασκηνώνουν στις διαμαρτυρίες. Ο 25 και ο 30. Ο 30 και άνω τα βλέπει στο ζάπινγκ.

Προσωπικά πιστεύω στο μέλλον και εμπιστεύομαι την νεολαία. Η πρόοδος είναι στο αύριο και όχι στο χθες. :bigsmile:

[Μητσάκος]

..........
Είδαμε τι έκαναν οι προηγούμενες γενιές και η νεολαία του 68 που μεγάλωσαν στις αλάνες. Δεν ξέρω τι θα κάνει η σημερινή νεολαία που μεγάλωσε μπροστά σε έναν υπολογιστή, παίζοντας παιχνίδια στρατηγικής και ακούγοντας παντού ότι δεν υπάρχει κάτι να πιστεύεις σε αυτό. Γιατί αυτοί είναι έξω στους δρόμους. Αυτοί είναι που κατασκηνώνουν στις διαμαρτυρίες. Ο 25 και ο 30. Ο 30 και άνω τα βλέπει στο ζάπινγκ.

Προσωπικά πιστεύω στο μέλλον και εμπιστεύομαι την νεολαία. Η πρόοδος είναι στο αύριο και όχι στο χθες. :bigsmile:

Αν κατέβεις στο δρόμο, θα δεις ότι έχει και μεγαλύτερους

[katiakiss]

Αν κατέβεις στο δρόμο, θα δεις ότι έχει και μεγαλύτερους

Εννοείται ρε Δημήτρη. Πλάκα μου κάνεις; Για ποσοστά μιλάμε. Για βάθος χρόνου και νυχτέρια!