Χιούμορ: Μετά τον Τοξότη τι;

[nanami]

Πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση...
Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, ένας Δίδυμος με ωροσκόπο Τοξότη μπορεί να έχει χιούμορ ("χυμούς") ή "αττικό άλας" (να τα λέει ...νόστιμα)...αριστοφανικού τύπου;

[Μητσάκος]

Πάνω σ' αυτό θα έλεγα ότι με το καθαρόαιμο χιούμορ καν δεν γελάμε... Για τα γελωτικά χρησιμοποιούμε άλλες λέξεις.

Δυστυχώς σαν λαός την χιουμοριστική αντίληψη και λειτουργία δεν την είχαμε κατά την διαμόρφωση της σύγχρονης γλώσσας μας, οπότε όταν βρεθήκαμε στη διανοητική θέση να το αντιληφθούμε, ως εισαγόμενο προϊόν, υποχρεωθήκαμε και στο χρησιδάνειο της εν λόγω λέξης που έχει να κάνει με τους χυμούς του ανθρώπινου σώματος κατά τον Ιπποκράτη (ένας εκ των οποίων και το φλέγμα).


Εdit: Γιατί δεν με διορθώνει κανείς? Ο επαναπατρισμός μίας λέξης στη γλώσσα από την οποία προήλθαν οι ρίζες της μέσω άλλων γλωσσών στις οποίες εξελίχθηκε και προσαρμόστηκε, λέγεται αντιδάνειο.

Από τους ελληνιστικούς χρόνους υπήρχε λέξη, ο αστεϊσμός, που σήμαινε (και εννοείται πως σημαίνει) την επίδειξη ευφυίας-πνεύματος με φραστικά αστεία :bigsmile:

Πέρα από αυτά όμως, αν ουσιαστικά θέλουμε να βρούμε τις αστρολογικές βάσεις του χιούμορ, μαζί με τον Ερμή θα πρέπει να έχουμε στον νου μας και τον Κρόνο, καθώς, "σύμφωνα με τις μελέτες" μου, δείχνει να παίζει καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία του (φυσικά, εφόσον έχουμε κατανοήσει την έννοια της λέξης χιούμορ και δεν την συγχέουμε με κάτι άλλο, παραπλήσιο ή όχι :wink2: )

[μανταλένα]

Οι νοητικές ικανότητες θα δώσουν την "έξυπνη ατάκα".... Το συναίσθημα θα δώσει το κίνητρο να εκφραστεί η "ατάκα".... και το ήθος..; θα δώσει την τελική ποιότητα....
¶ρα Τοξότες και πάλι Τοξότες..!!!! Δ.ι.ό.τ.ι αντέχουν να βιώνουν την ανοησία τους, στοχεύοντας στη σοφία.., και πιστεύουν ότι θα φτάσουν..!!!.. χα
¶σε που.. "άνω θρώσκουν" ακόμα και όταν... κάτω βόσκουν..!!!

[Natalia10]

Από τους ελληνιστικούς χρόνους υπήρχε λέξη, ο αστεϊσμός, που σήμαινε (και εννοείται πως σημαίνει) την επίδειξη ευφυίας-πνεύματος με φραστικά αστεία :bigsmile:

Πέρα από αυτά όμως, αν ουσιαστικά θέλουμε να βρούμε τις αστρολογικές βάσεις του χιούμορ, μαζί με τον Ερμή θα πρέπει να έχουμε στον νου μας και τον Κρόνο, καθώς, "σύμφωνα με τις μελέτες" μου, δείχνει να παίζει καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία του (φυσικά, εφόσον έχουμε κατανοήσει την έννοια της λέξης χιούμορ και δεν την συγχέουμε με κάτι άλλο, παραπλήσιο ή όχι :wink2: )

Καλημερα Μητσακο:bigsmile:


Αφου αναφερθηκες και σε αλλο πλανητη σε συνδιασμο με τον Ερμη,πιστευω πως και οι οψεις του Ερμη με τον Ουρανο (θετικες) θα μπορουσαν να δωσουν μια αλλη διασταση στο χιουμορ καποιου και στο κατα ποσο θα μπορουσε να πει μια εξυπνη-χιουμοριστικη ατακα γρηγορα....Γιατι αλλιως ''μετραει'' αν πεις μια εξυπνη -χιουμοριστικη ατακα την ιδια στιγμη και αλλιως αν την πεις μετα απο 10 λεπτα,με αποτελεσμα να ''χασεις'' την στιγμη.


Φιλικα:bigsmile:

[ΜΑΝΗΣ]

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Δείμων . Αρκετές είναι οι λέξεις τις οποίες έχουμε δανειστεί … και έχουν προσαρμοστεί στην καθημερινή επικοινωνία μας ,αλλά πιστεύω ότι υπάρχει λόγος .Ενδεχομένως να μην έχουμε προσέγγιση επακριβώς ( ζωτικά) την λέξη που μας δόθηκε από έξω ( που επί της ουσίας προερχόταν από μας...αλλα εχουμε ξεχασει την έννοια )…με αυτή που θα χρησιμοποιούσαμε εμείς στην δική μας γλώσσα . Έτσι ο Έρμης δεν την κάνει δεκτή στην επικοινωνία μας . Έχουμε δηλαδή μέλλον μέχρι να ζήσουμε πραγματικά αυτό που κάποτε ήμασταν …ως λαός .
Παράδειγμα
Αυτός έχει πολύ χιούμορ …
Αυτός έχει πολύ αστεϊσμό… με πιο θα γελάγαμε πραγματικά περισσότερο στην εποχή μας αν το ακούγαμε ?
Εφόσον υπάρχουν άνθρωποι σ αυτή την χωρά όπως π.χ. ο Μητσάκο που έχουν την γνώση να μας πληροφορήσουν για τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι προγονοί μας πιστεύω ότι είναι θέμα χρόνου να προσεγγίσουμε να αναπτύξουμε και να βελτιώσουμε την ζωή μας σε όλα τα επίπεδα .

[Μητσάκος]

Καλημερα Μητσακο:bigsmile:


Αφου αναφερθηκες και σε αλλο πλανητη σε συνδιασμο με τον Ερμη,πιστευω πως και οι οψεις του Ερμη με τον Ουρανο (θετικες) θα μπορουσαν να δωσουν μια αλλη διασταση στο χιουμορ καποιου και στο κατα ποσο θα μπορουσε να πει μια εξυπνη-χιουμοριστικη ατακα γρηγορα....Γιατι αλλιως ''μετραει'' αν πεις μια εξυπνη -χιουμοριστικη ατακα την ιδια στιγμη και αλλιως αν την πεις μετα απο 10 λεπτα,με αποτελεσμα να ''χασεις'' την στιγμη.
Φιλικα:bigsmile:

Καλημέρα ...Ναταλίνα :bigsmile:

Επειδή το θέμα μού έκανε "κλικ", το εξετάζουμε λίγο παραπάνω με μια φίλη-συνεργάτη, ξεκινώντας από την ανάγκη να εκφραστεί κάποιος με αυτόν τον τρόπο, τις απαρχές του θεάτρου και της μιμητικής και την έννοια του αστεϊσμού-χιούμορ, εξετάζοντας παράλληλα χάρτες ατόμων που, κατά γενική ομολογία, έχουν αυτήν την ιδιότητα και ευελπιστώ σε μικρό χρονικό διάστημα να έχουμε μια ολοκληρωμένη ανάλυση του θέματος.
Το στοιχείο του Αέρα μάλλον πρέπει να είναι ισχυρό, αλλά από μόνο του δεν φτάνει, μέχρι τώρα διακρίνουμε έντονο το στοιχείο του Κρόνου (ή του Αιγόκερω), όσο και αν αυτό ξενίζει

Απλώς μην περιμένετε άρθρο του στιλ "Κριός και χιούμορ, Ταύρος και χιούμορ, Δίδυμοι και χιούμορ κλπ, κλπ". Θα έχει περισσότερο φιλοσοφική χροιά και σίγουρα ...χιουμοριστική εσάνς :bigsmile:

[Κοραλλία Μόζορα]

Με το συμπάθιο, αλλά πουθενά δεν είπα ότι όποιος έχει λογική έχει και χιούμορ. Ξεκάθαρα είπα ότι για να υπάρχει χιούμορ απαραίτητη είναι η λογική. Τελείως διαφορετικό το ένα με το άλλο. Και όπως ξέρεις πολύ καλά, δεν υπάρχει μόνο η αριστοτέλεια λογική, υπάρχουν και άλλες :bigsmile: Όσον αφορά το παράδειγμα του μπουζουκιού, είναι το λιγότερο ατυχές, καθώς είναι κλασικό δείγμα σοφιστείας που "στηρίζεται" στην επαγωγή...

Και όπως έγραψα πιο πάνω, υπάρχουν διάφορα είδη γέλιου. Και όπως επίσης ξέρεις, το χιούμορ δεν είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από γέλιο, πολλώ δε μάλλον με χάχανα :bigsmile:

Μητσάκο μου,

σήμερα αισθάνομαι... πολύ Ζυγίνα και δεν χαλάω χατήρι σε κανένα!

Αν αναζητάτε τις απαρχές του θεάτρου και της μίμησης θα τις βρείτε στις διονυσιακές τελετές και το διονυσιακό πνεύμα από το οποίο ο Κρόνος... πόρρω απέχει.

[Δείμων]

Αφού πιάσαμε τις ρίζες και την ετυμολογία, να κάνω μιά σημείωση των 2 εκατοστών - ότι από τις απαρχές του ελληνισμού (άρα και γλώσσας μας) υπήρχε το αστείον και το χωρατόν. Το μεν αστείον έλκει την ετυμολογία του από τους αστούς, κατοίκους της πόλης - άστυ, το δε χωρατόν από τους χωρικούς, κατοίκους της υπαίθρου - χώρος. Αμέσως αντιλαμβανόμαστε την διαφορά τους, που δεν είναι μόνο ταξική αλλά και καλλιέργειας, πνευματικού επιπέδου, μόρφωσης κλπ.

Το αστείο δεν το αντιλαμβάνεται εύκολα ένας χωρατατζής ο οποίος θέλει κάτι πιο χοντροκομμένο για να εκδηλώσει και τις πιο χοντροκομμένες αντιδράσεις του. Στο χωρατό πάλι ένας αστός δεν θα αντιδράσει με το τραταχτό γέλιο του χωριάτη αφού δεν θα ικανοποιήσει πλήρως το πνεύμα του και αφού στην ταξική του θέση δεν αρμόζουν ακραίες αντιδράσεις. Φυσικά, όταν μπαίνουμε σε χωράφια τέτοιων διαχωρισμών αρχίζουν και οι φατριοποιήσεις, ο οπαδισμός κλπ - με αποτέλεσμα οι μεν να χαρακτηρίζουν τους δε σαν άξεστους(*) και οι δε τους μεν σαν κρυόκ*λους.

Αν θέλουμε να πάμε λίγο αργότερα στην Ελληνική ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι στους αυστηρούς Βυζαντινούς και σκληρούς τούρκικους χρόνους ο λαός μας δεν επιτρεπόταν και δεν μπορούσε αντίστοιχα να διοχετεύσει την υψηλή πνευματική του ενέργεια στο αστείο. Η εκκλησία απαιτούσε την ψυχή αφιερωμένη στον Θεό, πράγμα πολύ σοβαρό to sh*t with, (o Διονυσσόμορφος Σατανάς καραδοκούσε στη γωνία...!), και οι κακουχίες απο τον κατακτητή (συν η αμορφωσιά) επέβαλλαν μία πιο καταλυτική εκτόνωση. Δύσκολοι καιροί για χιούμορ, το οποίο όπως ξαναέγραψα, όταν ελευθερωθήκαμε και αρχίσαμε την δική μας αναγέννηση κατά μερικούς αιώνες καθυστερημένοι, το επανεισάγαμε από τους λαούς που το είχαν ήδη ανακαλύψει και εξελίξει, και μας το φύλαγαν στις ψυγειόκρυες χώρες τους φρέσκο φρέσκο: Αγγλοσάξωνες και Γάλλους.

Ένα ακόμα λιθαράκι στη συζήτηση, ο Λαζόπουλος είναι πιο κοντά στη σάτυρα παρά στο χιούμορ. (Εάν θέλετε αναλύουμε και το ετυμολογικό της σάτυρας). Πλησιέστερα στο χιούμορ από μεριάς τηλεόρασης μου έρχεται η Μαλβίνα.



(*) άξεστος = προέρχεται από το άξεστο/άξυστο δέρμα, το ακατέργαστο, το οποίο δεν έχει ξυστεί πολλές φορές για να μαλακώσει. Με λίγα λόγια σημαίνει τον χοντρόπετσο άνθρωπο, ίσως και τον σκληρόπετσο, εννοώντας το τραχύ ροζιασμένο δέρμα από τις χειρωνακτικές εργασίες της υπαίθρου.

[Κοραλλία Μόζορα]

Αφού πιάσαμε τις ρίζες και την ετυμολογία, να κάνω μιά σημείωση των 2 εκατοστών - ότι από τις απαρχές του ελληνισμού (άρα και γλώσσας μας) υπήρχε το αστείον και το χωρατόν. Το μεν αστείον έλκει την ετυμολογία του από τους αστούς, κατοίκους της πόλης - άστυ, το δε χωρατόν από τους χωρικούς, κατοίκους της υπαίθρου - χώρος. Αμέσως αντιλαμβανόμαστε την διαφορά τους, που δεν είναι μόνο ταξική αλλά και καλλιέργειας, πνευματικού επιπέδου, μόρφωσης κλπ.

Το αστείο δεν το αντιλαμβάνεται εύκολα ένας χωρατατζής ο οποίος θέλει κάτι πιο χοντροκομμένο για να εκδηλώσει και τις πιο χοντροκομμένες αντιδράσεις του. Στο χωρατό πάλι ένας αστός δεν θα αντιδράσει με το τραταχτό γέλιο του χωριάτη αφού δεν θα ικανοποιήσει πλήρως το πνεύμα του και αφού στην ταξική του θέση δεν αρμόζουν ακραίες αντιδράσεις. Φυσικά, όταν μπαίνουμε σε χωράφια τέτοιων διαχωρισμών αρχίζουν και οι φατριοποιήσεις, ο οπαδισμός κλπ - με αποτέλεσμα οι μεν να χαρακτηρίζουν τους δε σαν άξεστους(*) και οι δε τους μεν σαν κρυόκ*λους.

Αν θέλουμε να πάμε λίγο αργότερα στην Ελληνική ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι στους αυστηρούς Βυζαντινούς και σκληρούς τούρκικους χρόνους ο λαός μας δεν επιτρεπόταν και δεν μπορούσε αντίστοιχα να διοχετεύσει την υψηλή πνευματική του ενέργεια στο αστείο. Η εκκλησία απαιτούσε την ψυχή αφιερωμένη στον Θεό, πράγμα πολύ σοβαρό to sh*t with, (o Διονυσσόμορφος Σατανάς καραδοκούσε στη γωνία...!), και οι κακουχίες απο τον κατακτητή (συν η αμορφωσιά) επέβαλλαν μία πιο καταλυτική εκτόνωση. Δύσκολοι καιροί για χιούμορ, το οποίο όπως ξαναέγραψα, όταν ελευθερωθήκαμε και αρχίσαμε την δική μας αναγέννηση κατά μερικούς αιώνες καθυστερημένοι, το επανεισάγαμε από τους λαούς που το είχαν ήδη ανακαλύψει και εξελίξει, και μας το φύλαγαν στις ψυγειόκρυες χώρες τους φρέσκο φρέσκο: Αγγλοσάξωνες και Γάλλους.

Ένα ακόμα λιθαράκι στη συζήτηση, ο Λαζόπουλος είναι πιο κοντά στη σάτυρα παρά στο χιούμορ. (Εάν θέλετε αναλύουμε και το ετυμολογικό της σάτυρας). Πλησιέστερα στο χιούμορ από μεριάς τηλεόρασης μου έρχεται η Μαλβίνα.



(*) άξεστος = προέρχεται από το άξεστο/άξυστο δέρμα, το ακατέργαστο, το οποίο δεν έχει ξυστεί πολλές φορές για να μαλακώσει. Με λίγα λόγια σημαίνει τον χοντρόπετσο άνθρωπο, ίσως και τον σκληρόπετσο, εννοώντας το τραχύ ροζιασμένο δέρμα από τις χειρωνακτικές εργασίες της υπαίθρου.

Γεια σου, Δείμονα μου.

Το χιούμορ δεν έλειψε ποτέ από τον λαό μας ούτε και στις πιο δύσκολες περιόδους του, από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα. Ακόμα και στην αυστηρή βυζαντινή εποχή το συναντά κανείς στην κοσμική (δηλαδή μη θρησκευτική) λογοτεχνία και ιδιαίτερα στην λαϊκή ποίηση, πιο αραιά όμως είναι η αλήθεια. Σε σχετικά πιο σύγχρονες εποχές να θυμήσω την Επτανησιακή Σχολή που συντήρησε και ανανέωσε επάξια μια παλιότερη παράδοση. Επίσης, τον 19ο αιώνα έχουν γραφτεί από Έλληνες αστούς διηγήματα και νουβέλλες (άγνωστα στο ευρύ κοινό δυστυχώς) με τέτοιο χιούμορ που μπροστά τους ωχριά το γαλλικό και το αγγλικό. Πιστεύω ότι δεν χρειάστηκε ποτέ να... κάνουμε εισαγωγή αυτό το είδος. Έχουμε δόξα τον Θεό τεράστια δικά μας αποθέματα και μια εξίσου τεράστια παράδοση.

[Δείμων]

Κοραλλία μου μιλάς για τους χαλαρά Ενετοκρατούμενους Επταννήσιους, ανθρώπους που δεν πέρασαν τούρκικο ζυγό - πράγμα που φαίνεται ακόμα και στα τραγούδια τους, τη μουσική, και όλο τον πολιτισμό τους γενικά. Όπως και για τη μετεπαναστατική λογοτεχνία, όταν δηλαδή ήδη αναγεννιόμασταν σαν έθνος. Σε αυτά είμαστε σύμφωνοι. Όπως και στο ότι πάντοτε υπήρχε φαιδρότητα (με την αρχαία έννοια, όχι με την κακώς σύγχρονη ερμηνεία φαιδρός = γελοίος) στους Έλληνες. Το γέλιο/χαμόγελο άλλωστε -όπως και το κλάμα- είναι τα μόνα από τα συναισθήματα που εξωτερικεύονται και μας διαχωρίζουν από τα ζώα, και είναι και τα δύο απαραίτητα για την υγιή ανάπτυξη του χαρακτήρα.

Αυτό που εννοώ με τα παραπάνω είναι ότι στις σκοτεινές αυστηρές και δύσκολες στιγμές ενός λαού το χιούμορ δύσκολα «βγαίνει», σαν μια διαδικασία που απαιτεί πλήρη πρόσβαση στις ανώτερες διανοητικές λειτουργίες, και αντιθέτως απαιτείται κάτι περισσότερο εύπεπτο για τη διασκέδασή μας. Εκτόνωση και όχι καλλιέργεια. Και με την ευκαιρία πιστεύω ότι αυτές οι δύο λέξεις διαχωρίζουν και περιγράφουν καλά τις διαφορές του χιούμορ από τα υπόλοιπα: το μεν χιούμορ σε υποχρεώνει να σκεφτείς συνεπώς να καλλιεργείς τη σκέψη, ενώ το αστείο πλάκα κλπ. δεν χρειάζονται πολλή φαιά για να τα καταλάβεις και απευθύνονται στο εκτονωτικό διασκεδαστικό κλπ. κομμάτι περισσότερο.

¶ρτι αφιχθεν εις τον Ερμοεγκέφαλό μου - στα Νεοελληνικά το χιουμορίζειν θα μπορούσαμε να το πούμε και κάνουμε πνεύμα. Πράγμα που δηλώνει την ανώτερη πηγή και στόχο του.