...μόνο που το αχ γρήγορα γίνεται ωχ!
Τον έχουν απεικονίσει σαν παιχνιδιάρη φτερωτό Θεό, που με τα βέλη του βάζει τους ανθρώπους σε «περιπέτειες». Κάποιοι τον θεωρούν συνώνυμο της βλακείας - ιδίως ως προς τα συμπτώματα. Μερικοί τον αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι και άλλοι τον αναζητούν όπως η πεταλούδα
το φως. Μα επιτέλους, ποιος είναι αυτός ο Έρωτας;
Από τον Γιώργο Ρήγα
Οι απαντήσεις άπειρες. Είναι αυτός που κάνει την καρδιά να χτυπά σε ρυθμούς ντίσκο. Είναι αυτός που δε σε αφήνει να κοιμηθείς, αυτός που σε αναγκάζει να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη δέκα φορές περισσότερο από το συνηθισμένο σου. Είναι αυτός που σε στέλνει σε «μάγισσες και χαρτορίχτρες». Ο βασιλιάς των ερωτημάτων: «Να τηλεφωνήσω ή να περιμένω να με πάρει;», «Τι να φορέσω;», «Πού να πάμε;», «Με γουστάρει;» και άλλα τέτοια χαριτωμένα!
Όπως και να έχει, το σίγουρο είναι πως ο Έρωτας δεν κάνει διακρίσεις. Τα βέλη του εκτοξεύονται προς όλες τις κατευθύνσεις, με αποδέκτες όλους εμάς τους ταλαίπωρους κι ανυποψίαστους. Πιο τυχερές στο θέμα του έρωτα αποδεικνύονται οι γυναίκες. Καταρχήν, τα Αισθήματα είναι η ειδικότητά τους. Τα πιάνουν στον αέρα, τα αποκωδικοποιούν και τα βιώνουν με θρησκευτική ευλάβεια. Επιπλέον οι γυναίκες έχουν και το ιδιαίτερο «χάρισμα» να αναγάγουν τα ΠΑΝΤΑ σε αντικείμενο συζήτησης, το οποίο και εξαντλούν με τη βοήθεια των φιλενάδων τους, καταναλώνοντας απίστευτες ποσότητες καφέ ή κάνοντας πλούσιο τον ΟΤΕ -ο οποίος χρωστά πολλά στην «καψούρα».
Εμείς οι άντρες, πάλι, βράζουμε στο ζουμί μας. Αφενός τα αισθήματα δεν είναι το φόρτε μας, αφετέρου, λόγω της έμφυτης εσωστρέφειάς μας, οδηγούμαστε σε «σιωπηλά δράματα». Τα οποία και ξεκινούν από τη στιγμή που ο Έρωτας θα οπλίσει το τόξο του και θα σημαδέψει.
Σ' αγαπώ, γιατί είσαι... εσύ!
Οι Γάλλοι λένε πως τα γούστα και τα χρώματα δεν είναι αντικείμενο συζήτησης. Εμείς εδώ λέμε «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα». Και διεθνώς θεωρείται πως ο Έρωτας είναι τυφλός. Οπότε, το ποια θα είναι το ερωτικό αντικείμενο του πόθου εξαρτάται από την προσωπικότητα, τις προσδοκίες μας αλλά κυρίως από τις άγνωστες βουλές του Έρωτα. Γιατί, θεωρητικά, ένας άντρας που βάζει σε πρώτη προτεραιότητα το καλό φαγητό (σαν της μανούλας του) θα «έπρεπε» να στραφεί ερωτικά προς κάποια μικρή «Λωξάντρα». Έλα όμως που ο Έρως αδιαφορεί για τις διατροφικές συνήθειες και τον στέλνει κατευθείαν στην αγκαλιά μιας σεξοβόμβας, που το ψυγείο της έχει μόνο βότκα και light αναψυκτικά.
Εξάλλου ο έρωτας δε συνεπάγεται απαραίτητα και σχέση, πόσο μάλλον και πετυχημένη. Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι ο απόλυτος έρωτας είναι αυτός που δεν φθείρεται μέσα από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Γι΄αυτό κι ο Σαίξπηρ φρόντισε να ξεπαστρέψει από νωρίς το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, για να μη χρειαστεί να αλληλοεξοντωθούν κάποιο βράδυ, παλεύοντας για το τηλεκοντρόλ. ¶λλωστε αυτός είναι ο έρωτας, ο γνήσιος, ο πραγματικός. Είναι ανιδιοτελής, δεν έχει σχέδια, πλάνα, μόνο στιγμές, αναμονή και καρδιοκτύπι. Μόνο που οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς στις «αρρυθμίες». Η καρδιά του άντρα είναι μάλλον «βραδείας καύσεως»...
Τα πιο ωραία λαϊκά...
Στην πραγματικότητα, όταν ο Έρωτας σημαδεύει γυναίκες, τις τρυπά με βέλος, αιχμηρό και δραστικό. Στους άντρες πάλι το βέλος είναι μάλλον κάτι σαν ένεση, σαν εμβόλιο, όπου το «φάρμακο» δρα σταδιακά. Οι γυναίκες ερωτεύονται συχνότατα άντρες που ούτε καν έχουν συναντήσει! Πολλά κοριτσάκια, στην εφηβεία δηλώνουν (και το εννοούν!) ερωτευμένες με ινδάλματα τύπου SAKIS - αρκετές φορές μάλιστα διεκδικούν και ανταπόκριση, αλλά αυτό είναι κάτι που αφορά μάλλον το δελτίο του Star.
Οι άντρες, πάλι, θέλουμε το χρόνο μας. Πρέπει να δούμε, να ακούσουμε, να πάρουμε «γεύση», να ξαναδούμε, να ξανακούσουμε, να ξαναπάρουμε «γεύση». Χρειάζονται πολλά ραντεβού, κι ακόμη περισσότερη αυτοψυχανάλυση, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι «κάτι παίζει».
Αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι λίγη παρατηρητικότητα. Ο άντρας όταν ερωτεύεται μεταλλάσσεται. Ακόμη κι αν στιλιστικά είναι της σχολής «φοράω ό,τι να ναι», αρχίζει σιγά σιγά να ξοδεύει λίγο χρόνο παραπάνω μπροστά στον καθρέφτη - όχι απαραίτητα με τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Τσεκάρει με αγωνία το κινητό του, μήπως έχασε καμιά κλήση ή μήνυμα. Ο Τιτανικός και οι λοιπές δακρύβρεχτες ιστορίες δεν του προκαλούν πια αλλεργικό σοκ, πιθανότατα δε και να δακρύσει (κρυφά!).
Το αποκορύφωμα ωστόσο της «γελοιότητας» είναι η σχέση που αναπτύσσουμε με τα πονήματα της ελληνικής δισκογραφίας. Ακόμη και το πιο ορκισμένο ροκαμπίλι, άμα ερωτευτεί, αφήνει για λίγο στην άκρη τους Stones και σιγοτραγουδάει (κρυφά πάντα!) «Χτύπα κι άλλο, θα τα αντέξω»! Καλά, ας μη μιλήσω γι' αυτούς που ούτως ή άλλως κλίνουν προς τα σουξέ. Αν ο ΟΤΕ θα έπρεπε να ευχαριστεί τις γυναίκες, οι έμποροι λουλουδιών και οινοπνευματωδών θα πρέπει να μας στήσουν ανδριάντα. Κάθε βράδυ τα μπουζούκια αναστενάζουν από ερωτοχτυπημένους θαμώνες, που πνίγουν τον καημό τους στο ουίσκι και ραίνουν με γαρύφαλλα το «βάρδο», γιατί «καλά τα λέει το παλικάρι». Φυσικά ΟΛΑ τα τραγούδια τούς αφορούν -καλά, δε το λες και σύμπτωση αφού το 95% των τραγουδιών έχουν σαν κεντρική ιδέα το « Αγαπάω και πονάω- αλλά μ' αρέσει»! Το παράδοξο είναι πως πολλές φορές το ντέρτι τού -έστω και λόγω των συνθηκών- μπουζουκόβιου το γνωρίζει ο τραγουδιστής, οι λουλουδούδες, ο μετρ, ο σερβιτόρος, μέχρι κι ο κουλουρτζής απ' έξω, αλλά όχι η ενδιαφερόμενη...
Να το πάρει το ποτάμι;
Η μέση γυναίκα όταν ερωτεύεται νιώθει έντονη την επιθυμία όχι μόνο να το δηλώσει αλλά, αν είναι δυνατόν, να το κάνει και τατουάζ. Ο μέσος άντρας πάλι... ούτε με φάλαγγα! Οι λόγοι για τους οποίους επιλέγεται η omerta είναι πολλοί. Για άλλη μια φορά υπεύθυνη είναι η καταραμένη η εσωστρέφεια. Οι άντρες τραβάμε μεγάλο ζόρι με τις ομολογίες. Ζητήστε μας να πούμε τη γνώμη μας για το νέο προϋπολογισμό, για το Ε.Σ.Υ., για την πορεία της Εθνικής στο Μουντιάλ... Χείμαρρος! Βάλτε μας να σας πούμε τι νιώθουμε...
Σφίγγα!
Μην το κρίνετε, πάρτε το απόφαση. Επιπλέον, στην προοπτική να σας εξομολογηθούμε τον έρωτά μας κι εσείς να γελάσετε σαν τη Ζωή Λάσκαρη, όταν της την «έπεσε» ο Γεωργίτσης, μας λούζει κρύος ιδρώτας -ειδικά αν μας έχετε βάλει να ξυρίσουμε και μουστάκι. Ακόμη κι αν δε γελάσετε σαρκαστικά αλλά αντιμετωπίσετε το θέμα χλιαρά, ή πετάξετε καμιά ατάκα-φονιά τύπου «μα εγώ σε βλέπω σα φίλο», αντιλαμβάνεστε πως κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με μίνι ευνουχισμό.
Επιπλέον οι άντρες είμαστε μεγάλα ψώνια -σιγά το νέο! Θεωρούμε τους εαυτούς μας μεγάλα «κελεπούρια» και πιστεύουμε πως, αν φανερώσουμε τις ευαίσθητες πλευρές μας, θα μας «εκμεταλλευτείτε»! Γι' αυτό προτιμούμε το ασφαλές ( ; ) προφίλ του άντρα του πολλά βαρύ, του ανατολίτη, που δε μιλάει πολύ και αφήνει τις πράξεις να μιλήσουν (εδώ μάλλον γελάτε!) Πιθανότατα, τα δώρα ως θεσμός να είναι επινόηση κάποιου «μουγγοθόδωρου». Τις περισσότερες φορές, όμως, οι επιλογές μας είναι τέτοιες που καλύτερα να είχαμε μιλήσει...
Φοβού τους... Δώρα Φέροντες!
Αν ρωτήσεις μια γυναίκα να σου πει πόσο καιρό έχει δεσμό, ή έστω «βγαίνει» με κάποιον, η απάντηση πιθανότατα να έχει ακρίβεια δευτερολέπτου. Αντίστοιχα, η απάντηση του άντρα θα ξεκινήσει με τον προσδιορισμό «κάνα». Κάνα μήνα, κάνα χρόνο, καμιά δεκαριά μέρες, το σίγουρο είναι πως η απάντηση θα είναι αφαιρετική. Για κάποιο λόγο (που δε μας τιμά είναι η αλήθεια) αδυνατούμε να «μαρκάρουμε» ημερομηνίες. Μοιραία λοιπόν δεν τα πάμε καθόλου, μα καθόλου καλά με τις επετείους. Η αλήθεια είναι πως οι γυναίκες το έχετε πια καταλάβει, και αντί να υστεριάζετε την κρίσιμη μέρα, προτιμάτε να ακολουθείτε μια πολιτική υπενθύμισης λίγες μέρες πριν: «Αγάπη μου, την άλλη εβδομάδα έχω γενέθλια/ κλείνουμε χρόνο/ είναι η γιορτή των ερωτευμένων» και ούτω καθ' εξής. Εμείς από τη μεριά μας το εκλαμβάνουμε ως πρήξιμο, αλλά δεν το κάνουμε θέμα, για να μη φανεί ότι κάνουμε γρουσουζιές για τη χρονιάρα μέρα. Η οποία χρονιάρα μέρα, σε συνδυασμό με το από μεριάς σας «ψαλτήρι», μεταφράζεται σε δώρο...
Δύσκολα τα πράγματα. Πρώτον οι άντρες μισούμε τα ψώνια. Δεύτερον δεν έχουμε γούστο (τουλάχιστον που να συμβαδίζει με το δικό σας). Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, είναι γεγονός πως κατά καιρούς έχουμε κάνει πολλά «εγκλήματα», τα περισσότερα δε λούτρινα! Αλήθεια, πόσο χώρο πιάνει στο σπίτι σας η συλλογή από αρκουδάκια, συνοδευμένα με το μήνυμα «Στην Βαλεντίνα μου με αγάπη;»
Και να ήταν μόνο τα ζωάκια; Πόσες ώρες έχετε περάσει στα μαγαζιά, χρησιμοποιώντας την - ευτυχώς που υπήρχε- κάρτα αλλαγής που πήγαινε πακέτο με το δώρο του αγαπημένου σας... Τι λάθος νούμερο, τι λάθος χρώμα, τι λάθος δώρο. Μήπως τελικά και τι λάθος άντρας; Γιατί σίγουρα σας περνάει από το μυαλό κάτι τέτοιο, την ώρα που ανοίγετε για πολλοστή φορά ...το κουτί της Πανδώρας. Αλλά τι να κάνουμε κι εμείς; Ειδικά στην εποχή μας, που όλα είναι στη μόδα -και ταυτόχρονα όλα είναι εκτός- είναι πολύ εύκολο να υποπέσουμε σε ατόπημα. Δε φτάνει που κατεβήκαμε στα μαγαζιά για χάρη σας, ενώ για μας έχουμε να πάμε από πέρσι, τα ακούμε κι από πάνω. Όμως υπάρχει λύση. Χρειάζεται ένας συνδυασμός υπαινιγμών και διπλωματίας. Όταν θα ξεκινήσετε την πολιτική υπενθύμισης που λέγαμε παραπάνω, τελειοποιήστε την, προσθέτοντας την πολιτική «υπόδειξης». Καθώς η μεγάλη μέρα θα πλησιάζει, πάρτε τον αγαπημένο σας και κατεβείτε στα μαγαζιά, τάχα μου για βόλτα. Μόλις δείτε στη βιτρίνα αυτό που σας αρέσει, πείτε: «Αχ τι ωραίο που είναι», δυνατά και καθαρά! Αργότερα, στο σπίτι, επαναλάβετε. Μετά από δυο μέρες, ανοίξτε «τυχαία» συζήτηση, του στιλ «Τον άλλο μήνα, μόλις πληρωθώ, θα πάω να το πάρω». Αν μετά από όλα αυτά, δε σας το κάνει δώρο, σκοτώστε τον! Επειδή όμως ο Έρωτας γεννήθηκε για δύο, και παράλληλα η ισότητα των φύλων είναι πιο υπαρκτή από ποτέ, να κάνω κι εγώ μια ερώτηση; Εμείς τι δωράκι θα πάρουμε;
