«Μεταξύ της φωτεινής αλήθειας και της σκοτεινής πραγματικότητας»
Ο Dan Brown είναι αναμφισβήτητα ένα χαρισματικός συγγραφέας όπου έχει βρει το τι ακριβώς πουλά στο ευρύ κοινό και μάλιστα το κάνει με έναν αριστουργηματικό τρόπο. Το βιβλίο του ουσιαστικά πιάνει «πτυχές» της Χριστιανικής πίστης και τα φανερώνει με τέτοιο τρόπο που αναρωτιέσαι αν διάβασες ιστορικό σύγγραμμα ή κάποιο μυθιστόρημα. Είναι επίσης το μόνο βιβλίο (εκτός σχολικών βιβλίων) το οποίο έχει «λυσάριο» (βλέπε Σπάζοντας τον Κώδικα da Vinci). Από την αρχή σε καθηλώνει σε προβληματίζει, γενικά σε βάζει σε μια πρίζα ανατρέποντας σου τα πιστεύω σου για το Χριστό και τη Θρησκεία. Καταβάλει μια προσπάθεια να σου βγάλει τα «πιστεύω» του αβίαστα κάτι σε στυλ «Σωκρατικής ειρωνείας» δηλαδή της προσποίησης δεν ξέρω αλλά προσπαθώ να μάθω, ενώ συγγραφικά δεν είναι Uberto Eco, ούτε καν τα νοήματα του είναι βαθυστόχαστα σε στυλ Καζαντζάκη ή Coelcho.
Ο κύριος άξονας του βιβλίου του είναι η Μαρία η Μαγδαληνή και οι διάφορες ανακρίβειες των Ευαγγελίων. Πράγμα για το οποίο ευθύνονται οι εκάστοτε προκαθήμενοι της Ορθοδόξου και της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Dan Brown μέσα από το βιβλίο, όπου ομολογουμένως σε καθηλώνει από την αρχή μέχρι το τέλος, αμφισβητεί την θεικοτητα του Χριστού, ενώ η βιβλιογραφία του είναι εστιασμένη σε τρία βιβλία (Holy Graal, templar revelation, κ.λπ.). Εδώ όμως είμαστε ενώπιον μιας μαθηματικής ανωμαλίας (singularity) δηλαδή ή η Εκκλησία αποκρύπτει επιμελώς την αλήθεια προκειμένου να διασφαλίσει το όραμα από το ποίμνιο της ή ο Dan Brown προσπαθεί να καρατομήσει την χριστιανική πίστη.
Το βιβλίο αυτό έχει έναν μυθιστορηματικό χαρακτήρα όπου μέσα από μια τυπική «ΣΩΚΡΑΤΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ» δηλαδή προσποιούμενος πως το ψάχνει επιδεικνύοντας μια άγνοια του θέματος, σε καθηλώνει βάζοντας σε πρίζα για το ότι όλη η θρησκεία τελικά είναι μια ιστορία συνομωσίας 2000 και πλέον ετών, αλλά δεν είναι δυνατόν ένα Χριστιανό με βάσεις να τον αποτραβήξει από την θρησκεία, όπως ένα video game δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Άλλωστε δεν είμαστε Μονοφυσίτες να αποδεχόμαστε το ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ!!
Με όπλο του τον Φαρισαϊκό κρυψινισμο τον επιτελών της εκκλησίας όπου στην Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. πέταξαν εκτός πολλά «ευαγγέλια» άλλων μαθητών του Ιησού διότι πολλά από αυτά που έγραφαν δεν ήταν συμφέροντα για το προφίλ που «κατασκεύαζαν» (αλήθεια πόσο αιρετικό είναι το ευαγγέλιο του Φιλίππου ή της Μαρίας Μαγδαληνής) ο Dan Brown θέτει το ερώτημα περί Μαρίας Μαγδαληνής αν είχε ερωτική σχέση ή και παιδί με τον Χριστό. Άλλωστε και ο Νίκος Καζαντζάκης στο έργο του «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ» επιχειρεί μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση. Η Μαρία η Μαγδαληνή πάντως λανθασμένα θεωρείται μετανιωμένη πόρνη. Ήταν δίπλα στον Χριστό σε τέσσερις τουλάχιστον φάσεις (σε κήρυγμα, στην Σταύρωσή Του, στην Ταφή Του, ενώ ήταν η πρώτη που μίλησε μαζί Του μετά την Ανάσταση). Όλα αυτά συνηγορούν πως η Μαρία η Μαγδαληνή είχε κάποια ιδιαίτερη σχέση με τον Χριστό.
Όμως για να μην γελιόμαστε πρέπει να παραδεχτούμε πως ο Χριστός εφόσον είχε και την ανθρώπινη φύση είχε ασπαστεί τις ανάγκες, τα δικαιώματα, αλλά και τις υποχρεώσεις της με ότι αυτό συνεπάγεται. Κατά συνέπεια εκεί είναι που πατάει ο Dan Brown διότι στην Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος σε συνεργασία με τους επισκόπους εκτός της Διακηρύξεως του Συμβόλου της Πίστεως είχαν να «δουν» πια βιβλία τους κάνουν. Έτσι είχαμε ως αποτέλεσμα να κριθούν ως «ΑΙΡΕΤΙΚΑ» τα ευαγγέλια του Ιακώβου, του Φίλιππου και της Μαρίας (Μαγδαληνής). Τώρα για το πώς 2 μαθητές του Χριστού γράφουν τελικά «ΑΙΡΕΤΙΚΑ» είναι μια υπόθεση που θα μου άρεσε να ακούσω την άποψη της Εκκλησίας. Εγώ απλώς θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα από το ΚΑΤΑ ΦΙΛΙΠΠΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ το οποίο απόσπασμα του αντιγράφω από το βιβλίο του Νταν Μπερνσταιν «ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ» << ...η σύντροφός του (Σωτήρα είναι), η Μαρία Μαγδαληνή. (Αλλά ο Χριστός την αγαπούσε) περισσότερο από (όλους) τους μαθητές και συνήθιζε να τη φιλάει (συχνά) στο (στόμα) της. Οι υπόλοιποι (μαθητές ένιωθαν προσβεβλημένοι)... Είπαν σε Εκείνον: «Γιατί την αγαπάς περισσότερο από όλους μας»; Ο Σωτήρας απάντησε και τους είπε: «Γιατί δεν σας αγαπάω όπως (αγαπάω) εκείνη»;
Από την άλλη το Leonardo da Vinci ήταν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα διότι ως μεγαλοφυΐα είχε κάποια δόση τρέλας. Ας μην ξεχνάμε πως εμμέσως πλην σαφώς αφήνουν να εννοηθεί πως πίσω από το «φιάσκο» της Άγιας Σινδονης του Τορίνο κρύβεται ο da Vinci. O da Vinci ήταν ένας παν- επιστήμονας της εποχής του (homo universalis) όπου με την Ιερά Εξέταση ειχε κάποιους ανοικτούς λογαριασμούς. Είναι όμως ξεκάθαρο πως ο Dan Brown δεν έκανε καμία ανακάλυψη αλλά ακολούθησε την περπατημένη οδό άλλων και με τα στοιχεία που συνέλεξε έγραψε ένα μυθιστόρημα, αυτό είναι όλο.
Αυτό όμως που με προβληματίζει είναι πως η Εκκλησία που για πολύ μικρότερης σημασίας θέματα έχει κινήσει γη και ουρανό και εδώ τηρεί σιγή ιχθύος. Αν αυτό το είχε κάνει ο Dan Brown για τον προφήτη Μωάμεθ τότε οι μουσουλμάνοι θα τον είχαν φυλακίσει (αν δεν τον είχαν «αυτοκτονήσει» οι Ταξιαρχίες του Αλλάχ) ενώ εδώ ασχολούνται επιδερμικά, μιας και υπάρχουν θέματα ενδο – εκκλησιαστικά. Σε κάθε περίπτωση όμως ο λόγος του Χριστού είναι καθάριος και ευθύς και η εκκλησία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τον κάθε Dan Brown που θα εμφανίζεται κατά καιρούς, αλλά από την ίδια όπου δικοί της «λειτουργοί» κάνουν ανομήματα ενώ η ζωή η οποία διάγουν δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον βίο του Χριστού όπου ήταν καθαρός και με αυταπάρνηση. Σε κάθε περίπτωση ο Κώδικας Ντα Βίντσι είναι μόνο ένα μυθιστόρημα όπου σκοπό έχει να κάνει τον Νταν Μπραουν πιο πλούσιο. Η δε πιθανότητα να σε κάνει το «μυθιστόρημα» αυτό να αλλάξεις πίστη είναι σαν να προσπαθήσεις να μάθεις πως λειτουργεί ένα τηλέφωνο μέσα από τηλεφωνικό κατάλογο. Άλλωστε οι ίδιοι οι ιερείς κάνουν τις διακρίσεις. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα που θα το συζητήσουμε σε άλλο άρθρο. Απλά για επίλογο θα κλείσω με μια ρήση: Εκείνος που δεν αγαπάει τον πλησίον του τον οποίον βλέπει, πώς θα μπορέσει ν' αγαπήσει τον Θεό τον οποίο δε βλέπει. Τάδε εφη Απόστολος Ιωάννης
