Printable View
Σε κάποιες περιπτώσεις ο χρόνος είναι ο χειρότερος …γιατρός, γιατί όχι μόνο ξύνει πληγές αλλά συνεχώς υπενθυμίζει το αιχμηρό «αντίο» εκείνου που αγαπήσαμε.
Θα γυρίσει σε εμένα; Με αγαπάει ακόμα; Τι να κάνω για είμαστε και πάλι μαζί; Ιδού η απορία… Όσο για τη πορεία, καθόλου ανέφελη και κυρίως χειροπιαστή.
Η "πρώτη αγάπη" μπορεί να μην μου φαίνεται πλέον μεγάλη και σπουδαία, λειτουργεί όμως πάντα συγκριτικά απέναντι σε κάθε επόμενη.Quote:
Originally Posted by Έλενα Κάντζιου
Όπως και αυτές που διακόπηκαν βίαια και απότομα για λόγους υπεράνω των ηρώων της, ποτέ δεν παύουν να υφίστανται. Με ακολουθούν σαν φυλαχτό, σαν γλυκό απωθημένο, ακόμη και σήμερα, χωρίς η καρδιά να σταματά να ελπίζει, και να ονειρεύεται τα καλύτερα που θά'ρθουν!
αυτο το αρθρο με εκφραζει απολυτα..ενω ομως ξανακανα σχεση(που τελειωσε σε ενα μηνα)και εχω γνωρισει πολλους τελευταια που ενδιαφερονται για μενα και νομιζα οτι τον ξεπερασα,στην πραγματικοτητα ειμαι ακομα κολημμενη μαζι του..και δεν ξερω τι να κανω.:worried:
Γιατί δεν προσπαθείς να κάνεις εντύπωση? :clapping:Quote:
Originally Posted by tinky
Πάρα πολύ καλό άρθρο! Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Θα ήθελα όμως να προσθέσω κάτι ακόμα (μια ερώτηση). Γιατί όλοι μα όλοι επιμένουμε στον ρόλο του θύματος σε κάθε χωρισμό; Όσοι/όσες έχουμε περάσει από αυτή τη κατάσταση, καλό θα ήταν να αναζητήσουμε και τις δικές μας ευθύνες και ίσως τότε αντιληφθούμε ότι αντί να καθόμαστε και να "κλαίμε" την μοίρα μας, καλό θα ήταν να διορθώσουμε τα "δικά μας στραβά" ώστε να μη χρειαστεί να βιώσουμε την ίδια απογοήτευση. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω! Είναι επίπονο αλλά αξίζει τον κόπο :-)
Πολύ καλό άρθρο. Είναι όντως αλήθεια ότι τις περισσότερες (αν όχι όλες) τις φορές που προβάλλουμε την εικόνα του θύματος και του "γιατί?", από πίσω κρύβονται ένα κάρο ανασφάλειες και, κυρίως, εγωισμοί.
Κάποτε συζητούσα με έναν φίλο μου το όλο θέμα του "έρωτα" και των "σχέσεων" και παρατηρίσαμε το πόσο θέλουμε να γίνουμε όπως... στις ταινίες! Με ονειρικά τοπία, ειδανικές σχέσεις και τα λοιπά. Ακόμα και ο χωρισμός "πρέπει" να είναι βίαιος, "πρέπει" να είμαστε θύματα, "πρέπει" να περιμένουμε. Σκεφτίτε το και αυτό, το κατά πόσο η τέχνη έχει επιρρεάσει τον τρόπο που θέλουμε (και απαιτούμε) να είναι ο έρωτας και οι σχέσεις. Αλλά, ακόμα και αυτό να μην ισχύει απόλυτα, σκεφτίτε το πόσο... αγωνιούμε να τα κάνουμε και να τα ζήσουμε όλα τέλεια, ονειρικά και φανταστικά ρομαντικά. Και αυτό δεν μας προσφέρει, παρά επιπλέον άγχος και πίεση. Επιδή προσωπικά έχω περάσει τέτοιες καταστάσεις, συνηστώ να...χαλαρώσουμε και να απολάυσουμε την κάθε στιγμή. Δεν χρειάζονται ρομαντικά ηλιβασηλέματα και βόλτες χεράκι-χεράκι. Μια αληθηνή ματιά, δύο αληθηνά λόγια και θα αισθανθούμε το πραγματικό μεγαλείο του έρωτα.
Το άρθρο είναι εξαιρετικό! Μέσα σε λίγες λέξεις περιέγραψε μια πολύ οδυνηρή συναισθηματικά κατάσταση καταφέρνοντας να ισορροπήσει άψογα μεταξύ λογικής και συναισθήματος.
Πρόσφατα διάβασα το άρθρο του Γιάννη Καλοκύρη "Πίσω από το τυχαίο κρύβεται το Κάρμα" που φιλοξενεί το site και μπορείτε να το βρείτε εδώ: http://myhoroscope.gr/showthread.php?t=758
Θεώρω ότι θα μπορούσε συμπληρωματικά με το άρθρο της κ. Κάντζιου να βοηθήσει όσους βιώνουν κάποιον οδυνηρό χωρισμό να δουν μια διαφορετική οπτική γωνία, πιο αισιόδοξη!
Και μην ξεχνάμε το αγαπημένο, αν και κλεμμένο... --> Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις!! (Δεν είναι τυχαίο το "περσινά, ξινά σταφύλια") :cheesy:
[QUOTE=Deodonus;26259]Πολύ καλό άρθρο. Είναι όντως αλήθεια ότι τις περισσότερες (αν όχι όλες) τις φορές που προβάλλουμε την εικόνα του θύματος και του "γιατί?", από πίσω κρύβονται ένα κάρο ανασφάλειες και, κυρίως, εγωισμοί.
Ένας ανεπιθύμητος χωρισμός ποτέ δεν είναι εύκολη υπόθεση και δεν έχει άδικα χαρακτηριστεί ως "μικρός θάνατος". Και όχι απλά επειδή χάνεις ένα αγαπημένο άτομο από κοντά σου αλλά επειδή χάνεις την καθημερινότητά σου, τις συνήθειες σου αλλά κυριώς τα όνειρά σου για το μέλλον.
Αυτός που μένει πίσω είναι λογικό και ανθρώπινο να αισθάνεται "θύμα" για κάποιο διάστημα. Και αυτό αποτελεί ένα διάστημα ωρίμανσης του ατόμου, εφόσον επεξεργαστεί άρτια τα συναισθήματα που του δημιουργήθηκαν από την απώλεια. Γιατί ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς. Θύμα είναι αυτός που θα τον σκοτώσει ένας χωρισμός. Και όχι θύμα του ατόμου που έφυγε αλλά των ίδιων του των ανασφαλειών.
Παρα πολύ ωραίο άρθρο!:bigsmile:
Oι απόψεις του impulse αλλά επίσης και η προτροπή σε άρθρο της Anastasy με βρίσκουν απολύτως συμφωνη.
"Η ίδια η φύση προτρέπει με τη σοφία της το να δοκιμάζουμε, να πειραματιζόμαστε και να αξιοποιούμε τον χρόνο που μας δίνεται στη διάρκεια της ζωής με τέτοιο τρόπο ώστε να μαθαίνουμε, να διευρύνουμε τον τρόπο σκέψης μας, να γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τη μοναδικότητά του, με μια λέξη να εξελισσόμαστε."
Το κομμάτι του άρθρου που παραθέτω πραγματι περιγράφει και την προσωπική μου άποψη για το θέμα.Θύματα και θύτες θεωρώ πως δεν υπάρχουν.Αυτό που υπάρχει κατά την άποψή μου είναι ο "μηχανισμός της ζωής",που με τον ένα ή άλλο τρόπο μας "αναγκάζει"να εξελιχθούμε και μας δίνει την ευκαιρία να ανακαλύψουμε πλευρές του εαυτού μας που δεν έχουμε γνωρίσει ή πρέπει να δουλέψουμε πάνω τους.
Αρα σαφώς και για μένα προσωπικά,ο χωρισμός μπορεί πραγματικά να αποτελέσει μοναδικό δώρο σε όποια θέση κι αν βρεθούμε,αρκεί να έχουμε το θάρρος να το δούμε σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ιδιας της ζωής.
Πάρα πολύ ωραίο άρθρο.:bigsmile:
Από προσωπική εμπειρία, μετά από αρκετές ώρες μοναξιάς και πραγματικής επί της ουσίας συζήτηση με τον εαυτό μου, κατάφερα να τον γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και τις ανάγκες του.
Για αυτό και κατέληξα σε αυτό που πάρα πολύ όμορφα περιγράφεται σε αυτή την φράση:
Μια σχέση τελειώνει γιατί δεν είχε τα κατάλληλα εφόδια για να συνεχίσει να υπάρχει...
Συμφωνώ και εγώ με ότι είπες:Quote:
Originally Posted by panther
MIA ΣΧΕΣΗ ΤΕΛΙΩΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΕΦΟΔΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ!!!!!
Και της εύχομε ότι καλύτερο σε αυτήν ασχετα αν με πλήγωσε και την πλήγωσα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!!
ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ IRINA!!!
Constantinos
Καλημέρα και από εμένα! Συμφωνώ απόλυτα στο: Μια σχέση τελειώνει γιατί δεν είχε τα κατάλληλα εφόδια για να συνεχίσει να υπάρχει...
Έτσι είναι και καλό είναι να έρχεται το τέλος όταν δεν υπάρχουν οι προοπτικές.
Είμαι της άποψης καλύτερα ένα υγιές διαζύγιο παρά ένας αρρωστημένος γάμος (το ίδιο βέβαια ισχύει και για τις σχέσεις, αφού και ο γάμος μία επίσημη σχέση είναι)!
:love: <!-- / message --><!-- sig -->
Ενα άρθρο με ουσία που μας άγγιξε όλους..
Η αλήθεια είναι ότι ένας χωρισμός είναι απ'τα πιο επώδυνα πράγματα που μπορούν να μας συμβούν,και με δραματικές συνέπειες καμια φορά,αναλόγως την ευαισθησία του καθενός.
Οταν συνέβη σε μένα,ζούσα σαν ένα"φυτό",που δεν ένιωθε τίποτα,ούτε είχε διάθεση να βοηθήσει τον εαυτό του.Κοιμόμουν συνεχώς για να μη σκέφτομαι,και τον έβλεπα όνειρο συνέχεια.Η αυτοπεποίθηση μου ήταν απούσα και πόνεσα τόσο,που τελικά κουράστηκα.Δεν γινόταν πιο κάτω.
Αυτό που με βοήθησε να συνέλθω σιγά-σιγά ήταν ο θάνατος ενός φίλου μου,μια εγχείρηση ενός μέλους της οικογένειας μου,και η διαγνωση καρκίνου σ'έναν άλλο φίλο.Ξαφνικά αισθάνθηκα απίστευτα αχάριστη με το δικό μου πρόβλημα,και σκέφτηκα πως είμαι τυχερή που δεν ήμουν στη θέση τους,που ήμουν υγιής.Που μια μέρα θα μπορούσα να ξαναερωτευτώ,γιατί καθε εμπόδιο είναι για καλό.Αν γύριζε ο χρόνος πίσω,πάλι θα το ζούσα,γιατί ο πόνος σε μαθαίνει πολλά και είναι λυτρωτικό να γεννιέσαι απ'τις στάχτες σου.
Τελικά,είμαι πάλι ερωτευμένη και πολύ μάλιστα.Μ'έναν άνθρωπο τόσο πιο αξιόλογο απ'τον πρώην,σα να μου χρωστούσε η ζωή.Δεν το πιστεύω ακόμα!Η ζωή είναι τόσο μικρή για να είναι μίζερη,και άλλοι αυτή τη στιγμή γράφουν ιστορία! Μην το βάζουμε κάτω...
Σάρκα μου
ακόμα χαίρεσαι στα χάδια
ακόμα πονάς στα χτυπήματα.
Ακόμα τίποτα δεν έμαθες..
Συμφωνω μαζι σου για το τι περιμενουμε. Το ιδανικο ομως που μας "πετανε στα μουτρα" οι ταινιες και η αισθηματικη -και οχι μονο- λογοτεχνια, μπορει να καταληγει σε μαζικη "υποβολη", ομως αγκαλιαζει πραγματικες αναγκες. Αναγκες που προσπαθουν να γεμισουν τα κενα που αφηνει η καθημερινοτητα με τον κυνισμο της. Αλλα οπως συμβαινει και με τους χαμενους στην ερημο, εχουμε ψευδαισθησεις, και οταν τελικα βρουμε νερο , πινουμε αχορταγα, ασχετα με το αν ειναι ακαταλληλο...Quote:
Originally Posted by Deodonus
Οι βολτες χερακι-χερακι δεν αποκλειουν την αληθινη ματια, ουτε τα αληθινα λογια και ειναι μερος του μεγαλειου του ερωτα. Εχω δει ηλικιωμενα ζευγαρια να περπατανε στον δρομο χερακι χερακι και να κοιταζονται στα ματια με λατρεια [και ομολογω πως εχω ζηλεψει!]
Το πληγμα του χωρισμου αποδοθηκε με εξαιρετικο τροπο απο την συντακτρια του αρθρου. Μια παρατηρηση μονο: η λογικη μας μπορει να δουλευει θαυμασια μετα το πρωτο σοκ, ομως, ας μην ξεχναμε οτι στα "τραυματα" και στον πονο δεν λειτουργουμε με την λογικη, αλλα οπως τα αγριμια: ή θα επιτεθουμε με οποιο κοστος, εναντιον αυτου που μας πληγωσε ή θα κρυφτουμε καπου για να γλυψουμε τις πληγες μας. Ποσο καιρο θα παρει αυτο το τελευταιο, εξαρταται και απο την σοβαροτητα του τραυματος, δεν νομιζετε;
Και όχι μόνο.....Quote:
Originally Posted by starfish
Από την αδυναμία του άλλου ή από τον εγωισμό του.
Μια παρατηρηση μονο: η λογικη μας μπορει να δουλευει θαυμασια μετα το πρωτο σοκ, ομως, ας μην ξεχναμε οτι στα "τραυματα" και στον πονο δεν λειτουργουμε με την λογικη, αλλα οπως τα αγριμια: ή θα επιτεθουμε με οποιο κοστος, εναντιον αυτου που μας πληγωσε ή θα κρυφτουμε καπου για να γλυψουμε τις πληγες μας. Ποσο καιρο θα παρει αυτο το τελευταιο, εξαρταται και απο την σοβαροτητα του τραυματος, δεν νομιζετε;
να συμφωνήσω κι εγώ με τα παραπάνω λόγια, και να προσθέσω πως μια αγάπη δεν ξεχνιέται ΠΟΤΕ! Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως δεν συνεχίζεις τη ζωή σου..
Η υπογραφή σου kia μου :love: νομίζω ότι ταιριάζει και στο θέμα!
Αν θέλεις να ξεπεράσεις έναν χωρισμό θα τον ξεπεράσεις-κι αυτό ισχύει για όλους!:bigsmile: Το πώς είναι υποκειμενικό ο καθένας βρίσκει δικούς του τρόπους.
Αλλά πάντως θέλει και λίγο θάρρος,γιατί κατά την γνώμη μου,οι περισσότεροι βρίσκουμε την "γλυκιά"μελαγχολία και απογοήτευση περισσότερο βολική από την προσπάθεια να ξαναζήσουμε την ευτυχία και να ξαναερωτευτούμε!Ένα ακόμη παράδοξο της ανθρώπινης φύσης να πώ;Να προτιμά την μελαγχολία και το γάντζωμα στο γνώριμο, παρά την νέα αρχή!;)
Πολύ καλό το άρθρο. Τέτοιες καταστάσεις έχουν συμβεί σε όλους μας. Πάντα υπάρχει η γλυκόπικρη προσμονή της επανασύνδεσης , χωρίς αυτό κατά την γνώμη μου να είναι πάντα το πιό σωστό.Νομίζω ότι μπορώ να πώ εδώ ισχύει το " ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιό δυνατούς".
Αυτό δυστυχώς, είναι μια πικρή αλήθεια:sad:Quote:
Originally Posted by roadrunner
Είναι πιο εύκολο να αναμασάμε καταστάσεις, παρά να συνεχίζουμε την ζωή μας.
Μπορει και να κανω λαθος Φωτεινη μου, αλλα η προσπαθεια εγκειται στο να "αναρρωσουμε", να ξαναβρουμε τις ισορροπιες μας, πραγμα που ισως καποια στιγμη εχει ως αποτελεσμα μια καινουρια αρχη.... Απο κει και περα βεβαια, αναλογως και με τις εμπειριες του καθενα, αν εχεις ζησεις πολλους μικρους θανατους, ειναι λογικος και ο φοβος και η κουραση.Quote:
Originally Posted by roadrunner
Καταπληκτικό άρθρο!! :bigsmile:
Μου θυμίζει εμένα και την ψυχολογία μου τις τελευταίες μέρες...
Πάντως εγώ πρόσφατα ανακάλυψα ότι όλα είναι εγκεφαλικά...
Όλα τα φτιάχνουμε στο κεφάλι μας όπως εμείς θέλουμε..Ακόμα κι έναν χωρισμό μπορούμε έυκολα να τον ξεπεράσουμε αρκεί να σκεφτούμε με το μυαλό μας τι μας οδήγησε στο χωρισμό και να αφήσουμε την καρδιά στην άκρη...;)
Όταν βάζουμε πάνω απ'όλα το συναίσθημα είναι σίγουρο ότι θα νοσταλγήσουμε αυτό που είχαμε και χάσαμε αλλά αν βάλουμε τη λογική νθα καταλάβουμε γιατί το χάσαμε και θα το ξεπεράσουμε πιο εύκολα!
Το ξέρω και το καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο και πολλές φορές εθελότυφλούμε αλλά πρέπει κάποια στιγμή να το αποφασίσουμε και να συνεχίσουμε τη ζωή μας...
Εξαρτάται από τις προτεραιότητες που βάζουμε στην ζωή μας!;)Quote:
Originally Posted by SKYLOROCK
Τι γίνεται όμως όταν μέσα σου δεν μπορείς να το τελειώσεις? Όταν δεν καταφέρνεις να νιώσεις οτι πραγματικά τελείωσε και όταν βλέπεις τον συντροφό σου να προσπαθεί και αυτός απεγνωσμένα να τελειώσει κάτι που στην ουσία δεν το θέλει επιδιδώμενος σε διάφορες λάθος κινήσεις τις οποίες ξέρει κι ξέρεις οτι δεν θα έχουν καμιά κατάληξη? Όταν μέσα σου νιώθεις οτι τίποτε δεν έχει τελειώσει?
Τότε σημαίνει πως μάλλον τρέφει ο ένας αισθήματα για τον άλλον και είναι τόσο δυνατά που δεν μπορεί ή και δεν θέλει να συνειδητοποιήσει πως κάτι τέτοιο έχει τελειώσει. Το θέμα όμως είναι να μην είναι μονόπλευρη αυτή η έκφραση συναισθημάτων αλλά αμφίδρομη. Τότε ίσως αξίζει να δώσει μια ευκαιρία ακόμη.... ίσως αξίζει να κάνει μια προσπάθεια ακόμη...
Ενδέχεται όμως η προσπάθεια που κάνει ο ένας να ξεχάσει-τελειώσει μία σχέση, ακόμη και όταν ο άλλος την βλέπει σαν απεγνωσμένη προσπάθεια ή λάθος χειριζόμενη, να σημαίνει πως όντως θέλει-επιθυμεί να προχωρήσει παρακάτω. Οπότε απλά το άλλο άτομο επειδή νιώθει πληγωμένο και έντονα συναισθηματικά φορτισμένο να το βλέπει σαν απεγνωσμένη και χωρίς αποτέλεσμα προσπάθεια του άλλου να εκφράσει αυτά που πραγματικά νιώθει. Σα να μη θέλει να το παραδεχτεί ένα πράγμα! Πολλές φορές μπαίνει ο εγωισμός στην μέση και ο ένας από τους δυο δεν μπορεί να πιστέψει ότι το πρώην έτερον ήμισυ έχει βγει από την σχέση πια...
Τι ακριβώς εννοείς? Ότι ίσως υπάρχουν εξωτερικές καταστάσεις για τις οποίες θυσιάζει τη σχέση σας?Quote:
Originally Posted by PascM
Είναι μια μεγάλη ιστορία που δεν ξέρω από που να την ξεκινήσω και ίσως δεν ανήκει στο παρόν ή σε κανένα φόρουμ. Παλεύουμε 2 χρόνια τώρα να χωρίσουμε. Τελικά όλο και κάτι γίνεται και ξανασμίγουμε μετά από λίγο καιρό. Ίσως και αυτή τη φορά γίνει έτσι αν και τελικά πρέπει να βρούμε την δύναμη να το τελειώσουμε εφόσον δεν μπορούμε να βρούμε την δύναμη να το οριστικοποιήσουμε.
Αν και τελικά πιστεύω οτι " τ'αστεράκι " κάνει αυτό που θέλει αυτό και μας ταλαιπωρεί!
Σίγουρα αλλά πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσουμε...Μη νομίζεις ότι κι εγώ τα έχω ξεπεράσει όλα :sad: Προσπαθώ όμως πλέον γιατί παλιότερα απλά περίμενα...Quote:
Originally Posted by panther
Υπομονή... αν και είναι δυσκολούτσικη κατάσταση :wacko:Quote:
Originally Posted by PascM
Καλημέρα σε όλους!!! πολύ ωραίο το άρθρο. Στο παιχνίδι των σχέσεων πρέπει πρώτα απ' όλα να ξέρεις και να χάνεις και να χαρίζεις σ' αυτόν που αγάπησες έναν αξιοπρεπή και όμορφο χωρισμό, όσο κι αν πονάς.
Πράγματι ! … , έχεις απόλυτο δίκιο!
Ως τόσο, (δεν ξέρω αν αυτό λέγεται περηφάνια ή εγωισμός ή εγώ θα σταθώ στα δύο και εκεί κάτω δεν πέφτω, αλλά…), και 'γω ένιωσα να παίρνω κάτι σε παρόμοια περίπτωση. Συμπερασματικά, αυτό που μου έμεινε είναι πως σαν Καρκίνος δεν τα ρισκάρω τελικά όλα για όλα, ούτε βγαίνω συχνά απ το καβούκι μου… Το κόστος βέβαια είναι μεγάλο!
Υπέροχο το άρθρο!
Αλλά....
Πόσοι άραγε απο όλους εμάς, που λίγο έως πολύ έχουμε βιώσει έναν χωρισμό, μετά το πένθος μας γι αυτόν, έχουμε κάνει τις δικές μας αυτοκριτικές?? Πόσοι αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας "λάθη" που πράξαμε, άθελά μας ίσως , και ίσως και ηθελημένα, και είμαστε στην πεισματική (ας μου επιτραπεί η έκφραση) φάση διόρθωσής τους?
Και όλα αυτά άραγε εξαρτώνται μόνο απο εμάς ή και απο την καλή διάθεση του άλλου προσώπου να ακούσει την εσωτερική φωνή στην περίοδο της κρίσης??
Απλά..αναρωτιέμαι...
Σιγα μην καθισεις να δινεις και "ομορφο χωρισμο" σε ατομα που σε χρησιμοποιησαν και απο πανωQuote:
Originally Posted by GORDANA
Δεν μιλαω για ολες τις περιπτωσεις φυσικα αλλα δεν αξιζει να δινεις σε ολους ""ομορφο χωρισμο"" ιδιαιτερα στο καθε καθ*κι της ζωη σου
Εκτος αμα θες να εισαι κοροιδο και να σε ξαναχρησιμοποιησουν αργοτερα
Δηλαδή αγαπητέ alien έχουν πάντα οι άλλοι που σε χωρίζουν λαθος κι εσύ ποτέ;;:weird:
Εγώ παλι το βλέπω αντίθετα.Οτι πάντα φταίω εγώ.Ειτε γιατί έκανα λάθος επιλογή και κατα βαθος το ήξερα,ή γιατί μέσα στην σχέση φέρθηκα με λάθος τρόπο κτλ κτλ.Φροντίζω να εντοπίζω και να εστιάζω στα δικά μου λάθη αντί να επικεντρώνομαι στα λάθη του άλλου.Ετσι τουλάχιστον βελτιώνω καποια πράγματα στον εαυτό μου και θεωρώ πώς κανένας χωρισμός όσο επώδυνος κι αν ήταν δεν ήταν αχρηστος.
Οταν καποιος εστιάζει μόνο στα λάθη των άλλων,κατηγορεί μονιμως τους άλλους και δεν ειναι διατεθειμενος να αναγνωρίσει τις δικές του ευθύνες και λάθη,παραμένει κατά την άποψη μου,εκτός από δυστυχισμένος-καθότι παντου βλέπει εχθρούς-στάσιμος πνευματικά και ψυχικά.Κατι που είναι αντίθετο με την φύση του ανθρώπου που οπως λεει η λεξη, κοιτάζει ψηλά,να ανέβει ένα σκαλοπατακι στην πνευματική εξελιξη,κερδίζοντάς το με κόπο ,όπως αρμόζει σε καθετί που αξίζει.
Πολύ σωστή η Roadrunner!!
Quote:
Originally Posted by roadrunner
Συμφωνώ και γώ, πρώτα κοιτάζω κατάφατσα την αφεντομουτσουνάρα μου, και ύστερα παραπέρα, διαφορετικά θα έπεφτα συνεχώς στα ίδια λάθη.
Δεν γίνεται να κατανοήσουμε την συμπεριφορά του/της άλλου και να αποδεχτούμε τον χωρισμό, χωρίς να μας βαραίνει κάτι μετ'έπειτα, όταν αυτό δεν διέπεται από την αυτοκριτική μας.
Εγώ πάλι θεωρώ πως σε μια σχέση φταίνε και οι δύο για ότι λάθη γίνονται. Απλά, ίσως κάποιος να φταίει περισσότερο. Δεν είναι ωραίο να παίρνεις πάνω σου λάθη του άλλου ατόμου. Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του.Quote:
Originally Posted by roadrunner
Στα υπόλοιπα συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!;)
Νομίζω πως ήμουν ξεκάθαρη.:bigsmile:Quote:
Originally Posted by roadrunner
Δεν εξετάζω ποιος φταιει περισσότερο ή λιγοτερο και θεωρώ οτι δεν με αφορούν καθόλου τα λαθη των αλλων.Ασχολούμαι καθαρά με τον εαυτό μου και τα λάθη του και προσπαθώ να με βελτιώνω.
Ο χωρισμός ανάμεσα σε δυο ανθρώπους μπορεί να οφείλεται και στους δύο αλλά δεν εστιαζω σε αυτό γιατί δεν παίζει κανένα ρόλο,πέρα από να επαναπαυτώ.Το θέμα που εθεσα ειναι το τί θα αποκομίσει ο καθένας από αυτόν και τό αν θα γίνει αφορμή για να εξελιχθει.
πολυ καλο το αρθρο!με βρισκει απολυτα συμφωνη!
Μια αγαπη δεν τελειωνει μ εναν χωρισμο...