Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής & υπερκινητικότητας

Ποιος δεν γνωρίζει κάποιο ζωηρό παιδί; Σε κάθε τάξη στο σχολείο υπάρχει ένα παιδί που δυσκολεύει το μάθημα με την συμπεριφορά του. Στην εποχή μας φαίνεται ότι ο αριθμός των ζωηρών παιδιών αυξάνεται όλο και περισσότερο. Πολλοί γονείς ζουν το πρόβλημα καθημερινά, και είναι σημαντικό να ξέρουν περισσότερο για αυτό.

Από την Μ. Στέιμαν - Κοκκαλίδου, Ψυχολόγο

Δεν γνωρίζουμε ακόμα αρκετά για τις αιτίες αυτού του φαινομένου, αλλά πιθανόν συμβάλλουν διάφορες συνθήκες για αυτό, όπως η διατροφή, η ρύπανση, ο τρόπος που ζούμε, τα ίδια τα παιδιά που πλέον έχουν διαφορετικές ανάγκες από τις προηγούμενες γενιές. Μπορεί το παιδί να αγχωθεί από μία κατάσταση, είτε νοητικά είτε συναισθηματικά, και να εκφραστεί με αυτόν τον τρόπο. Στην περίπτωση αυτήν, όταν αλλάζει η κατάσταση φεύγει και το πρόβλημα της υπερκινητικότητας. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις διαταραχής, που θα ακολουθήσουν το παιδί για όλη την ζωή του. Σε αυτές τις περιπτώσεις επιβάλλεται η οικογένεια να επισκέπτεται παιδοψυχίατρο ή παιδοψυχολόγο, για να μάθει τι συμβαίνει και να αντιμετωπιστεί σωστά η κατάσταση. Στην συνέχεια θα παρουσιάσουμε τρόπους που καθοδηγούν τους γονείς στην βελτίωση της κατάστασης στο σπίτι, οι οποίοι εκτός από την βοήθεια που προσφέρουν στο παιδί, αναδεικνύουν και την στήριξη που του προσφέρουν οι γονείς. Η αναγνώριση, από τους γονείς, των δυσκολιών που αντιμετωπίζει το παιδι αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για τα αποτελέσματα.


Eλλειμματική προσοχή
<div align=left><img src=http://www.myhoroscope.gr/articles/images/Paidi1.jpg align=left hspace=6 vspace=1</div>Τα παιδιά που πάσχουν από ελλειμματική προσοχή δυσκολεύονται πολύ να συγκεντρωθούν σε εργασίες, στο παιχνίδι ή σε κοινωνικές συναλλαγές. Το έλλειμμα εμφανίζεται σε ένα μεγάλο φάσμα: από λανθασμένα συναισθήματα σε απλά ερεθίσματα, χαοτική συμπεριφορά με διάσπαση προσοχής, μέχρι την ανικανότητα να λύσει περίπλοκα καθήκοντα εργασίας.
Τα παιδιά με έλλειμμα προσοχής δεν αντιλαμβάνονται λεπτομέρειες. Η (σχολική) εργασία τους είναι συνήθως τσαπατσούλικη, χωρίς δεύτερη σκέψη και περιέχει πολλά λάθη που δείχνουν απροσεξία. Αρχίζουν κάτι καινούριο πριν ολοκληρώσουν την προηγούμενη εργασία ή αλλάζουν την μια δραστηριότητα μετά την άλλη.

Ελκονται εύκολα από ερεθίσματα έξω από την καθορισμένη δραστηριότητά τους. Το έλλειμμα προσοχής οδηγεί στην συνέχεια σε χαοτική συμπεριφορά. Ετσι παρουσιάζονται δυσκολίες στην οργάνωση, με αποτέλεσμα πχ να υπάρχουν παντού διάσπαρτα τα πράγματά τους και να μην βρίσκονται παρά μετά από πολύ αναζήτηση, αν βρεθούν τελικά και δεν είναι χαλασμένα. Το έλλειμμα μπορεί να φανεί επίσης στον κοινωνικό τομέα. Σε αυτήν την περίπτωση τα παιδιά δεν μπορούν να συγκεντρωθουν σε μια κουβέντα και αλλάζουν θέμα συχνά χωρίς να ολοκληρώνουν την συζήτηση. Ακόμη δείχνουν πολλές φορές να ονειροπολούν και να αδυνατούν να παρακολουθήσουν το τι τους λένε, στο δε παιχνίδι δεν τηρούν τους κανόνες. Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτού του είδους τα ζητήματα δεν οφείλονται απαραίτητα στην διαταραχή που παρουσιάζουμε. Μπορεί το: «δεν ακολουθεί εντολές» να έχει σχέση με την έλλειψη κινήτρου, ή με την κατανόηση της εντολής, επειδή οι οδηγίες δεν ήταν σαφείς ή υπερβήκαν τις νοητικές ικανότητες του παιδιού.


Υπερκινητικότητα
Η δεύτερη όψη συμπεριφοράς της διαταραχής είναι η υπερκινητικότητα. Αυτό δείχνει ένα μεγάλο βαθμό κινητικής ανησυχίας. Συμβαίνει όταν το παιδί δεν μπορεί να κάθεται ακίνητο και κουνιέται συνέχεια ανήσυχα. Μπορεί να εμφανιστεί κιόλας με εκνευρισμένες κινήσεις χεριών ή κούνημα πέρα δώθε ποδιών. Στην τάξη το υπερκινητικό παιδί σηκώνεται συνέχεια από την θέση του και περπατάει από 'δω και από 'κει. Έπειτα τρέχει πολύ, σκαρφαλώνει και πειράζει τα πάντα. Δεν ξέρει να παίζει μόνο του, να διασκεδάζει με τον εαυτό του. Μιλάει υπερβολικά, κάνει πολλή φασαρία και δεν σταματάει σαν να το σπρώχνει μια μηχανή.


Παρορμητικότητα
Η παρορμητικότητα, η τρίτη πλευρά της διαταραχής, έχει σχέση με την άμεση αντίδραση σε ερεθίσματα από το περιβάλλον. Βλέπουμε ότι το παιδί γίνεται υπερβολικά ανυπόμονο και δεν μπορεί να αναστέλλει την αντίδρασή του την κατάλληλη στιγμή. Το παρορμητικό παιδί πετάει την απάντηση πριν ολοκληρωθεί η ερώτηση. Δυσκολεύεται να περιμένει την σειρά του στο παιχνίδι, ενοχλεί και εμποδίζει το παιχνίδι άλλων, παρεμβαίνει χωρίς να το ζητάει, διακόπτει μια συζήτηση. Κάνει τον κλόουν πολλές φορές. Επίσης παίρνει πράγματα άλλων χωρίς να ζητήσει άδεια και πειράζει πράγματα άλλων παιδιών, ενώ ξέρει ότι δεν επιτρέπεται. Χαρακτηριστικό είναι ότι αναζητά συχνά επικίνδυνες καταστάσεις. Δεν δείχνει να έχει φόβο και το έλκουν επικίνδυνες καταστάσεις. Φαίνεται να μην σκέφτεται τις συνέπειες των πράξεων του.

Γενικά λέμε ότι ένα παιδί έχει τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας όταν συμβαίνουν και οι τρεις όψεις, δηλαδή έλλειμμα προσοχής, παρορμητικότητα και υπερκινητικότητα, μακροχρόνια και στο σπίτι και στο σχολείο. Τα συμπτώματα θα πρέπει να υπάρχουν από μικρή ηλικία και θα πρέπει να επηρεάζουν αρνητικά την γενικότερη συμπεριφορά του παιδιού. Επίσης πρέπει να είναι φανερά σε όλη την εξέλιξή του, από τα παιδικά χρόνια μέχρι και την ενηλικίωση.

Είναι κατανοητό ότι το περιβάλλον του παιδιού με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας αντιμετωπίζει το παιδί σαν ενοχλητικό. Η δύστροπη και ανυπάκουη συμπεριφορά δημιουργεί στους γονείς αρνητικά συναισθήματα και τους κάνει να απελπίζονται, καθώς το υπερκινητικό και παρορμητικό παιδί δεν κάθεται ποτέ, ενώ φαίνεται και να μην υπακούει σε οδηγίες και ενδείξεις, δημιουργόντας την εικόνα ενός ατόμου απείθαρχου και αναξιόπιστου. Γι' αυτόν τον λόγο οι γύρω άνθρωποι συνήθως αρχίζουν να το διορθώνουν με διαταγές του τύπου «σταμάτα», «κάτσε καλά», «μη μιλάς».

Όμως τέτοια αυταρχική αντιμετώπιση επιφέρει το αντίθετο αποτέλεσμα καθώς το παιδί θα αισθάνεται όλο και περισσότερο την απόρριψη από γονείς και συνομηλίκους, αντί την κατανόηση που είναι και το πρέπον. Με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργηθεί αρνητική εξέλιξη στην προσπάθεια διαπαιδαγώγησης και κοινωνικοποίησης, κάτι που θα συμβάλλει στην αύξηση της προβληματικής συμπεριφοράς του παιδιού με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής υπερκινητικότητας. Είναι δε συχνό φαινόμενο αυτά τα παιδιά να έχουν χαμηλή αυτό-εκτίμηση, επειδή τα μαλώνουν πολύ.


H Εξέλιξη του παιδιού
Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας είναι μια διαταραχή που εμφανίζεται νωρίς στην εξέλιξη και που μπορεί να παίζει καθοριστικό ρόλο στην υπόλοιπη πορεία τη ζωής του παιδιού. Δεν είναι τόσο εύκολο να διαπιστώσουμε αν υπάρχει διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας. Ειδικά τα μικρά παιδιά εκδηλώνουν συμπεριφορά που ταιριάζει με την ηλικία τους, αλλά που είναι και χαρακτηριστική για την διαταραχή αυτή. Κινητικότητα, ανησυχία, άγνοια του κινδύνου, απροσεξία κλπ, προέρχονται από μια κανονική ώθηση εξέλιξης, για να εξερευνήσουν τον κόσμο. Οι γονείς ιδίως είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν αν η συμπεριφορά του παιδιού έχει αυτό το θετικό κίνητρο ή είναι χαρακτηριστικό της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας.

Χαρακτηριστικά της διαταραχής σε μικρά παιδιά παρατηρούμε στην αδυναμία τους να συγκεντρωθούν σε ένα παιχνιδάκι, στην απότομη εναλλαγή δραστηριοτήτων, στην δυσκολία να μαθαίνουν από τις εξερευνήσεις τους καθώς και στην αδυναμία αφομοίωσης κανόνων και ορίων.
Στη σχολική ηλικία χαρακτηρίζεται η διαταραχή από την ανήσυχη και άστοχη συμπεριφορά. Το παιδί δεν μπορεί να σταματήσει και η παρορμητική συμπεριφορά οδηγεί πολλές φορές σε ατυχήματα. Οι γονείς το περιγράφουν σαν άκεφο, πεισματάρικο, ανυπάκουο και αναίσθητο σε λογικές απαιτήσεις.

Στην ηλικία των 4 με 6 χρονών προβλήματα στην προσοχή παρατηρούνται συχνά, όμως εξαφανίζονται μετά από 6 μήνες περίπου. Όταν υπάρχει διαταραχή ελλειμματικής προσοχής υπερκινητικότητας, τα προβλήματα είναι σοβαρά και επίμονα.

Από 6 χρονών και άνω αναπτύσσονται κανονικά ο αυτοέλεγχος και η ικανότητα να εκτελέσει και να ολοκληρώσει ένα παιδί εργασίες. Έπειτα μεγαλώνει η συνείδηση της αναμενόμενης, από τους γονείς και το κοινωνικό περιβάλλον γενικότερα, συμπεριφοράς, καθώς αναπτύσσεται η ικανότητα της κοινωνικής συμπεριφοράς. Σε αυτή την φάση είναι πιο εύκολο να διαπιστώσουμε την διαταραχή αυτή, επειδή τα συμπτώματα του ελλείμματος προσοχής, υπερκινητικότητας και παρορμητικότητας φαίνονται καθαρά. Γι' αυτό η συμπεριφορά μέσα στο σχολείο αποτελεί ένα σημαντικό μέτρο.

Τι χρειάζεται ένα παιδί με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας:
Είναι σημαντικό το οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας να αποκτά μια σταθερή, ήρεμη μορφή.
Ο χώρος:
• Οι χώροι του σπιτιού πρέπει να είναι οργανωμένοι και τακτοποιημένοι.
• Η επίπλωση και τα χρώματα του σπιτιού να εκπέμπουν ηρεμία.
• Τα έπιπλα να είναι ανθεκτικά
• Το παιδί να έχει μια γωνιά όπου μπορεί να βρίσκεται χωρίς να το ενοχλήσουν.
• Να μην μπαινοβγαίνουν άνθρωποι συνέχεια.

Η θέση:
• Τα πράγματα (παιχνίδια, ρούχα, πιάτα, κλπ) να έχουν σταθερή θέση στο σπίτι.
• Το παιδί πρέπει να έχει την δική του θέση στο τραπέζι.
• Να υπάρχει η δυνατότητα να ηρεμήσει σε ένα ήσυχο μέρος του σπιτιού πού και πού (time out).
• Το παιδί χρειάζεται ένα σταθερό μέρος για να γράφει τα μαθήματα του.

Αξίες:
• Να ενθαρρύνουμε την θετική συμπεριφορά (με επαίνους και επιβραβεύσεις).
• Να είναι ξεκάθαρα τα όρια.
• Σε περίπτωση αταξίας να εξηγούμε ήρεμα και με απλά λόγια γιατί δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό.
• Να περιορίσουμε τις τιμωρίες και να μην διαρκούν πολλή ώρα.
• Η τιμωρία να είναι ελαφριά, αλλά συνεπής, και να μείνουμε κοντά στο παιδί (για να μην αισθάνεται απόρριψη).

Κανόνες και συμφωνίες:
• Οι κανόνες να είναι απλοί και σαφείς.
• Να γίνουν συμφωνίες για διάφορα θέματα (το μάζεμα των παιχνιδιών, δουλειές στο σπίτι).
• Να υπάρχει σταθερή ώρα που ξυπνάμε, τρώμε, πάμε στο σχολείο, κοιμόμαστε, κλπ.
• Να μην δίνουμε πολλές εντολές ή εργασίες ταυτόχρονα, αλλά μόνο μια.
• Να μην δίνουμε πολλές πληροφορίες μαζεμένες.

Σχέση/ στοργή:
• Να υποστηρίζουμε το παιδί πάντα (και όταν επιβάλλουμε τιμωρία).
• Να του δείχνουμε ότι το αγαπάμε, και χωρίς λόγια.
• Να ενδιαφερόμαστε για ό,τι κάνει.
• Να το ακούμε με προσοχή όταν μιλάει
• Να του δίνουμε σημασία, ειδικά όταν συμπεριφέρεται καλά.
• Να το υποστηρίζουμε όταν βιώνει απογοήτευση και αποτυχία και να του δίνουμε την αίσθηση ότι αξίζει.

Ερεθίσματα:
• Να προσφέρουμε στο παιδί αρκετές δυνατότητες για δημιουργικά παιχνίδια (lego, παζλ κλπ) και να συμμετέχουμε σε αυτά μαζί του.
• Να του προσφέρουμε αρκετές δραστηριότητες έξω από το σπίτι.
• Να του προσφέρουμε την δυνατότητα να φέρει έναν φίλο μαζί του στο σπίτι.
• Γενικά να παρέχουμε δυνατότητες έκφρασης μέσα από τις οποίες μπορεί να εκτονωθεί δημιουργικά.

Έλεγχος:
• Να ελέγχουμε την κατάσταση όχι για να είμαστε οι κυρίαρχοι αλλά για να καθοδηγούμε το παιδί.
• Και οι δύο γονείς πρέπει να ακολουθούν μία και κοινή γραμμή.
• Να είναι συνεπείς και οι δύο γονείς σε αυτό που απαιτούν.
• Να παίρνουμε ξεκάθαρες και μελετημένες αποφάσεις, αλλά γρήγορες και έγκαιρες.
• Οι γονείς πρέπει να μην διογκώνουν την συμπεριφορά του παιδιού και να μην υπερβάλλουν.

Πολύ ωραίο άρθρο που θα πρέπει να διαβάσουν όλοι οι γονείς.

Συγχαρητήρια!
φιλικά
Λίλιαν Σίμου

Συγχαρητήρια για την ουσιαστική και άκρως απαραίτητη παρουσίαση του θέματος. Όντως, ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο και επίκαιρο μιας και η νέα σχολική χρονιά είναι προ των πυλών.

Βέβαια, όταν πρόκειται για τέτοια θέματα, διαταραχών και λοιπών μαθησιακών δυσκολιών, καλό είναι οι γονείς να μην περιμένουν τελευταία στιγμή για να ανακαλύψουν αν όντως το παιδί τους έχει αυτά τα συμπτώματα. Τέτοιες συμπεριφορές, όσο αργούν να διαγνωστούν, οδηγούν σε μαθησιακές δυσκολίες (διαταραχές γραπτού-προφορικού λόγου, αδυναμία μαθηματικών υπολογισμών, αδυναμία συντονισμού κινήσεων ή εστίαση προσοχής), οι οποίες συνήθως γίνονται αντιληπτές από τους δασκάλους μέσα στην σχολική τάξη.

Θέλω να πιστεύω πως, πλέον, το θέμα των “διαταραχών” δεν αποτελεί ταμπού. Δυστυχώς μέχρι τα τελευταία χρόνια οι γονείς δεν έδιναν μεγάλη σημασία σε τέτοια θέματα και δικαιολογούσαν τέτοιου είδους συμπεριφορές απλά στο γεγονός ότι το παιδί είναι “ζωηρό”. Οι γονείς πρέπει να κατανοήσουν ότι τα παιδιά κατά κάποιο τρόπο γνωρίζουν πως είναι διαφορετικά από τα υπόλοιπα, αλλά στην αρχή δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν. Όσο τονίζουν αρνητικά την διαταραχή αυτή, τα παιδιά νιώθουν άσχημα και έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, η οποία επηρεάζει σημαντικά την ψυχολογία τους και την εξέλιξη της προσωπικότητάς τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι αυτές οι διαταραχές δεν αποτελούν κοινωνικό στίγμα, ούτε κάποια ασθένεια για την οποία πρέπει να ντρέπονται και να προσπαθούν να τη συγκαλύψουν με κάθε τρόπο.

Γι' αυτό και συνιστάται η ψυχολογική υποστήριξη τόσο των παιδιών με διαταραχές όσο και των οικογενειών τους, ώστε να καταφέρουν να μιλήσουν για τα συναισθήματά τους και να τα εκτονώσουν.

Είναι πραγματικά πολύ απαραίτητο να σεβόμαστε τα παιδιά αυτά και να τους δείχνουμε την αγάπη και την εκτίμηση μας. Με αυτό τον τρόπο θα αναπτερωθεί το ηθικό τους και θα αποκτήσουν υψηλή αυτοεκτίμηση.

Θα αρχίσουν να πιστεύουν στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους.

Εξαιρετικό άρθρο και πολύ χρήσιμο αν και για μερικούς γονείς είναι ήδη πολύ αργά......

Ποτέ δεν είναι αργά! Αρκεί όταν το καταλάβεις να ενεργήσεις άμεσα και να μην το "κρύψεις". Υπάρχουν πολλοί γονείς που νιώθουν κατά βάθος ντροπή όταν το παιδί τους έχει τέτοιες διαταραχές και αυτό είναι ΛΑΘΟΣ. Αυτά πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με θάρρος και αισιοδοξία...όχι να κλεινόμαστε στο καβούκι μας ...
Καλό είναι όλα τα παιδιά να κάνουν τεστ, ανεξαρτήτως αν θα έχουν ή όχι διαταραχές. Ας πούμε κάτι σαν πρόληψη ;)

Quote:

---

Originally Posted by kia

Ποτέ δεν είναι αργά! Αρκεί όταν το καταλάβεις να ενεργήσεις άμεσα και να μην το "κρύψεις". Υπάρχουν πολλοί γονείς που νιώθουν κατά βάθος ντροπή όταν το παιδί τους έχει τέτοιες διαταραχές και αυτό είναι ΛΑΘΟΣ. Αυτά πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με θάρρος και αισιοδοξία...όχι να κλεινόμαστε στο καβούκι μας ...
Καλό είναι όλα τα παιδιά να κάνουν τεστ, ανεξαρτήτως αν θα έχουν ή όχι διαταραχές. Ας πούμε κάτι σαν πρόληψη ;)

---

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου....

Οι γονείς πολλές φορές αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν δυναμικά προβλήματα που έχουν με τα παιδιά τους φοβούμενοι ότι θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με δικά τους λάθη. Δεν ντρέπονται τόσο για το παιδί ...όσο για δικές τους αδυναμίες...
Δεν υπάρχει τέλειος γονιός ...όλοι όσοι μεγαλώνουμε παιδιά ξέρουμε πως δεν είμαστε πάντα όσο κοντά θα θέλαμε και με όση υπομονη θα θέλαμε στα παιδιά μας. Αυτό όμως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελεί λόγο να μην επισκεπτόμαστε ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν...

Το μεγάλωμα ενός παιδιού (όπως και κάθε άλλη σχέση της ζωής μας) δεν είναι κάτι στάσιμο και δεδομένο. Πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης...


Όσο αφορά τα τεστ που ανέφερες ... Δεν θα έπρεπε οι παιδίατροι και οι δάσκαλοι να έχουν κάποιες βασικές γνώσεις και ένα επίπεδο επικοινωνίας με τον γονιό που να βοηθάει την κατάσταση; :blink:

Quote:

---

Originally Posted by Pandwra

Όσο αφορά τα τεστ που ανέφερες ... Δεν θα έπρεπε οι παιδίατροι και οι δάσκαλοι να έχουν κάποιες βασικές γνώσεις και ένα επίπεδο επικοινωνίας με τον γονιό που να βοηθάει την κατάσταση; :blink:

---

Σίγουρα Pandwra, ειδικά οι δάσκαλοι και οι εκπαιδευτικοί γενικότερα πρέπει να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά. Περνούν πολλές ώρες με τα παιδιά και είναι καθήκον τους να παρατηρούν τα πάντα... Βέβαια, αν κρίνω από τη δική μου περίπτωση, ως εκπαιδευτικός, ό,τι γνώσεις παρέχονται από το πανεπιστήμιο δεν αρκούν για την επισήμανση και την αντιμετώπιση τέτοιων περιπτώσεων. Πρέπει ως "δάσκαλος" να μελετήσει, προκειμένου να προσεγγίσει σωστά το θέμα, να χειριστεί σωστά το παιδί και να παραπέμψει εκεί που πρέπει τον γονιό.

Δεν φταίει μόνο αυτό.....δεν είναι μόνο θέμα γνώσεων ειδικά στους Δασκάλους... Πιστεύω πως δεν υπάρχει η σωστή παιδεία και σε μας τους γονείς... Ανησυχούμε για κάτι που βλέπουμε σπίτι αλλά σπάνια θα πάμε σχολείο να ρωτήσουμε πως είναι εκεί η συμπεριφορά τους παιδιού στο ίδιο θέμα. Πρέπει να φτάσουμε στο αμην για να κουνηθούμε (συμπεριλμβάνω κι εμένα γιατί δεν μαρέσει να βγάζω τον εαυτό μου απέξω ...άνθρωπος είμαι).

Πρέπει να υπάρχει αμοιβαία επικοινωνία για να γίνει δουλειά...

Quote:

---

Originally Posted by Pandwra

Όσο αφορά τα τεστ που ανέφερες ... Δεν θα έπρεπε οι παιδίατροι και οι δάσκαλοι να έχουν κάποιες βασικές γνώσεις και ένα επίπεδο επικοινωνίας με τον γονιό που να βοηθάει την κατάσταση; :blink:

---

Να συμπληρώσω και γω στα όσα είπε η DrMaroulita τα εξής:
Γενικά, όλοι οι παιδαγωγοί πλέον, διδάσκονται μαθήματα στο Πανεπιστήμιο, στα οποία αναφέρονται οι διαταραχές αυτές...επομένως υπάρχει μία βάση δεδομένων πάνω στην οποία θα δουλέψουν σε περίπτωση που συναντήσουν ένα τέτοιο περιστατικό. Παραδείγματα δίνονται μέσα από τα βιβλία και αυτό που μέλει να γίνει είναι να προσεγγίσουν τα παιδιά με τρόπο τέτοιο ώστε να μην τα ξεχωρίσουν σε καμμιά περίπτωση απο τα άλλα.

Όσον αφορά την σχέση των δασκάλων με τους γονείς: επειδή το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζει πάρα πολύ την ανάπτυξη του παιδιού και επειδή είναι από οτυς σημαντικότερους παράγοντες μαζί με το σχολείο και τους φίλους, που συμβάλλουν στην κατάκτηση της μάθησης, αυτό που πρέπει να γίνεται κανονικά είναι να υπάρχει άμεση επικοινωνία γονιού-δασκάλου πάρα πολύ συχνά. Δηλαδή να γίνονται συναντήσεις στις οποίες θα περιγράφουν οι μεν την συμπεριφορά του παιδιού μέσα στην τάξη και οι δε την συμπεριφορά τους μέσα στο σπίτι. Με αυτό τον τρόπο γίνεται μία σύγκριση και βλέπουν ενδεχομένως ή μάλλον εστιάζουν αν υπάρχει πρόβλημα και που εντοπίζεται το τελευταίο.

Επίσης, ξέχασα να προσθέσω το εξής: οι παιδαγωγοί (κάθε βαθμίδας, αλλά εγώ μιλάω εκ πείρας ως νηπιαγωγός) έχουν τη δυνατότητα να γράφουν το λεγόμενο "Ημερολόγιο", μέσα στο οποίο καταχωρούν σημειώσεις από την καθημερινή παρατήρηση των παιδιών. Αυτό βοηθά έτσι ώστε να βλέπουν την πρόοδο τους και την ενδεχόμενη αλλαγή στην συμπεριφορά τους ανά διαστήματα και μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Επομένως, σε κάθε συνάντηση γονέων-δασκάλων, η όποια αναφορά βελτίωσης ή επιδείνωσης της συμπεριφοράς ενός παιδιού μέσω του Ημερολογίου, βοηθά στο να αναπτυχθούν νέοι τρόποι αντιμετώπισης. Θέτουν το θέμα πάλι προς συζήτηση και συμβάλλουν όλοι μαζί για την πρόοδο των παιδιών.

Να τονίσω ότι βασικά ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ είναι αυτός ή πρέπει να είναι ο πρώτος που πρέπει να επιδιώξει τις συναντήσεις με τους γονείς, από την πρώτη κιόλας στιγμή...πριν ακόμη παρατηρήσει τα ίδια τα παιδιά. Με αυτόν τον τρόπο, οι γονείς μπορούν να ενημερώσουν από την μεριά τους πρώτοι σε ένα βαθμό τον δάσκαλο για τις παρατηρήσεις που έχουν κάνει στην συμπεριφορά του παιδιού τους.

Quote:

---

Originally Posted by kia

Επίσης, ξέχασα να προσθέσω το εξής: οι παιδαγωγοί (κάθε βαθμίδας, αλλά εγώ μιλάω εκ πείρας ως νηπιαγωγός) έχουν τη δυνατότητα να γράφουν το λεγόμενο "Ημερολόγιο", μέσα στο οποίο καταχωρούν σημειώσεις από την καθημερινή παρατήρηση των παιδιών. Αυτό βοηθά έτσι ώστε να βλέπουν την πρόοδο τους και την ενδεχόμενη αλλαγή στην συμπεριφορά τους ανά διαστήματα και μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Επομένως, σε κάθε συνάντηση γονέων-δασκάλων, η όποια αναφορά βελτίωσης ή επιδείνωσης της συμπεριφοράς ενός παιδιού μέσω του Ημερολογίου, βοηθά στο να αναπτυχθούν νέοι τρόποι αντιμετώπισης. Θέτουν το θέμα πάλι προς συζήτηση και συμβάλλουν όλοι μαζί για την πρόοδο των παιδιών.

Να τονίσω ότι βασικά ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ είναι αυτός ή πρέπει να είναι ο πρώτος που πρέπει να επιδιώξει τις συναντήσεις με τους γονείς, από την πρώτη κιόλας στιγμή...πριν ακόμη παρατηρήσει τα ίδια τα παιδιά. Με αυτόν τον τρόπο, οι γονείς μπορούν να ενημερώσουν από την μεριά τους πρώτοι σε ένα βαθμό τον δάσκαλο για τις παρατηρήσεις που έχουν κάνει στην συμπεριφορά του παιδιού τους.

---

Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως ενώ στα πρώτα χρόνια του παιδιού υπάρχει ημερολόγιο όπως λές και πιό συχνή επικοινωνία στα χρόνια του Δημοτικού και του Γυμνασίου (όπου τα παιδιά παιρνούν την πολύ ευαίσθητη φάση της εφηβείας) η επαφή χάνεται αξιοσημείωτα.
Τρανταχτό παράδειγμα είναι και το τραγικό συμβάν της εξαφάνισης του ¶λεξ στην Βέροια....

Δεν είδα να παίρνουν ιδιαίτερη θέση οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι είχαν επαφή με τα παιδιά τόσες ώρες καθημερινά....

Quote:

---

Originally Posted by Pandwra

Δεν είδα να παίρνουν ιδιαίτερη θέση οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι είχαν επαφή με τα παιδιά τόσες ώρες καθημερινά....

---

H υποκρισία είναι χαρακτηριστικό όχι μόνον των εκπαιδευτικών αλλά και των περισσότερων ίσως "επαγγελματιών", ιδίως των "συνδικαλιστών". Όταν απουσιάζουν το αίσθημα ευθύνης και η αξιοπρέπεια και προτάσσονται φθηνές δικαιολογίες δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε καλό.

Ο κλάδος των εκπαιδευτικών ευθύνεται για πάρα πολλά και η υπόθεση της Βέροιας (αν και ακραία) δεν είναι παρά μία ελάχιστη απόδειξη της συντελούμενης παρακμής (και δεν αναφέρομαι στα περιστατικά της λεγόμενης βίας στα σχολεία -αυτή υπήρχε και θα υπάρχει όσο η κοινωνία και τα σχολεία είναι τέτοια που είναι).

Μου αρεσε παρα πολυ το αρθρο αυτο. Βασικα μου θυμισε λιγο τον χαραχτηρα του ανηψιου μου . Ειναι 7 χρονων τωρα και παρουσιαζει ολα αυτα τα συμπτωματα. Προτεινα αρκετες φορες στον αδερφο μου να το παρακολουθησει καποιος ψυχολογος αλλα διστυχως βρεθηκα να ειμαι η κακια η η ζηλιαρα κουνιαδα. Λυπαμαι παρα πολυ αυτο το παιδι διοτι δεν εχει γονεις που να ενδιαφερονται πραγματικα η ισως δεν αντιλαμβανονται τη σοβαροτητα του προβληματος.το θεμα ομως ειναι πως αυτο το παιδι μεγαλωνει με το προβλημα και κανενας δεν μπορει να βοηθησει να λυθει.Προσφατα, προς το τελος της σχολικης χρονιας ,καποια δασκαλα καλεσε τον αδερφο μου και την γυναικα του στο σχολειο και τους ειπε πως ειναι απαραιτητο ο μικρος , να εξετασθει απο παιδοψυχολογους που συνεργαζονται με το σχολειο της περιοχης. Τους εξηγησε πως ο μικρος δεν συνεργαζεται πως ενοχλει την ταξη , πως σηκωνεται ορθιος και πηγαινοερχεται στην αιθουσα ενω γινεται η παραδωση του μαθηματος..κτλ.. Αν ειχαν ακουσει εμενα ισως να μην εφταναν στο σημειο να νιωσουν προσβεβλημενοι (οπως ειπαν),οταν η δασκαλα τους ειπε πως ο μικρος αν δεν μπορεσει να συνεργαστει θα χρειαστει να μεινει στην ιδια ταξη και καλο ειναι να ξεκαθαρισουμε αν αυτο μπορει να λυθει σαν προβλημα πριν τελειωσει η σχολικη χρονια. Οι παιδοψυχολογοι τους εξηγησαν τι ακριβως πρεπει να κανουν (ακριβως τα ιδια που αναφερονται στο αρθρο).Οι προσπαθειες τους ηταν προσωρινες ομως , μεχρι να τελειωσει το σχολειο. Σε παιδοπψυχολογο δεν πηγαν ξανα ενω θα επρεπε να κλεινουν ραντεβου ,αφου οπως τους ειχε πει ο παιδοψυχολογος ,θα επρεπε να παρακολουθει ο ιδιος την εξελιξη του παιδιου. Θα ηθελα παρα πολυ να μαθω τι εξελιξη μπορει να εχει ενα τετοιο παιδι και μεχρι που μπορει να φτασει στην ενηλικωση του.

Medousa από ότι διάβασα σε διαφορα site όπου έκανα μία έρευνα για τον ανηψιό μου που αντιμετωπίζει κάποια άλλης μορφής προβλήματα κάποιο ποσοστό ξεπερνάει σε μεγαλύτερη ηλικία αυτές τις διαταραχές αλλά βέβαια μέχρι να γίνει αυτό το παιδί έχει χάσει πολύτιμο χρόνο όσον αφορά το σχολείο τις κοινωνικές του επαφές κ.λ.π. Κάποιο όμως άλλο ποσοστό το οποίο δεν είναι και μικρό συνεχίζει να έχει προβλήματα τα οποία σε μεγαλύτερες ηλικίες οδηγούν σε παραβατικές συμπεριφορές ή σε απομόνωση.... Αν κάνεις μία έρευνα θα βρείς πολύ ενδιαφέροντα άρθρα. Τύπωσε μερικά από αυτά και δώσε τα στους γονείς του....

Quote:

---

Originally Posted by Ζωή και Ζώδια

H υποκρισία είναι χαρακτηριστικό όχι μόνον των εκπαιδευτικών αλλά και των περισσότερων ίσως "επαγγελματιών", ιδίως των "συνδικαλιστών". Όταν απουσιάζουν το αίσθημα ευθύνης και η αξιοπρέπεια και προτάσσονται φθηνές δικαιολογίες δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε καλό.

Ο κλάδος των εκπαιδευτικών ευθύνεται για πάρα πολλά και η υπόθεση της Βέροιας (αν και ακραία) δεν είναι παρά μία ελάχιστη απόδειξη της συντελούμενης παρακμής (και δεν αναφέρομαι στα περιστατικά της λεγόμενης βίας στα σχολεία -αυτή υπήρχε και θα υπάρχει όσο η κοινωνία και τα σχολεία είναι τέτοια που είναι).

---

Θέλει πολλά κότσια και τσαγανό τελικά για να είσαι εκπαιδευτικός στο σχολείο... Πόσοι είναι αυτοί νομίζετε που συνειδητά επέλεξαν το συγκεκριμένο επάγγελμα-λειτούργημα και νοιάζονται για τις ψυχές που έχουν αναλάβει να πλάσουν και να εμπνεύσουν;
Ολα εντάσσονται μέσα στο γενικότερο κλίμα του ωχαδερφισμού που διακρίνει την ελληνική κοινωνία... "εγώ θα σώσω το παιδί; Καμμένο χαρτί είναι... Ας το μαζέψουν οι γονείς του" ... και μετά έρχεται και ο στιγματισμός, ο ρατσισμός μέσα στην τάξη, μέσα στην ομάδα. Και το απότοκο εύλογο...

Πάντως για το συγκεκριμένο ζήτημα της ελλειματικής προσοχής και της υπερκινητικότητας, ευτυχώς αν κάποιος προβληματιστεί και θέλει να μάθει περισσότερες πληροφορίες, το διαδίκτυο είναι αστείρευτη πηγή.

Ευχαριστω Pandwra για τις πληροφοριες...ηδη η αδερφη του μικρου εχει οντως φτασει στο σταδιο της απομονωσης.Ειναι πιο μεγαλη φυσικα, και βιωναμε το προβλημα σαν συγγενεις της χωρις να μπορουμε να κανουμε κατι.Βλεπεις αμα σου λενε οι γονεις "δικο μας ειναι το παιδι και μην ανακατευεσαι"δεν μπορεις ουτε να βοηθησεις ουτε να παρεμβεις δραστικα.
Απο την αλλη βλεποντας αυτα τα μικρα παιδια, να βλεπουν τον κοσμο με διαφορετικη οπτικη γωνια,και να διαμορφωνουν μια λανθασμενη συμπεριφορα(η ανηψια μου με χαμηλη αυτοεκτιμηση , απομονωμενη,με ιχνη κοινωνικης συμπεριφορας,η οποια ξεσπαει μονο με το διαβασμα και ο αδερφος της ενα επιθετικο παιδι,υπερκινητικο, ανηπομονο και αδιαφορο για μαθηση) ,σπαραζω μεσα μου γιατι ξερω πως να βοηθησω αλλα δεν μπορω.Θα ηθελα αν μπορεις να μου πεις ορισμενα απο αυτα τα sites μηπως και μπορεσω να τα δωσω στον αδερφο μου.

Αυτό το πράγμα που γίνεται όμως με την ψυχολογία να κολλάει την τάμπελα της διαταραχής σε οτιδήποτε που στη τέλικη μπόρει να είναι και ίδιον της προσωπικότητας μας και τίποτα παραπάνω ειναι πλέον κουραστικό.Τα μισά παιδια στις Η.Π.Α κάνουν χρήση χαπιων επειδη καποιος την επιπολαιότητα και την υπερκινητικότητα την ονόμασε διαταραχή ..¶λλη μια τακτικη των φαρμακευτικων εταιριων...Σου δημιουργώ το πρόβλημα και σου βρίσκω μετα την λυση:suspiciou

Quote:

---

Originally Posted by aries engineer

Αυτό το πράγμα που γίνεται όμως με την ψυχολογία να κολλάει την τάμπελα της διαταραχής σε οτιδήποτε που στη τέλικη μπόρει να είναι και ίδιον της προσωπικότητας μας και τίποτα παραπάνω ειναι πλέον κουραστικό.Τα μισά παιδια στις Η.Π.Α κάνουν χρήση χαπιων επειδη καποιος την επιπολαιότητα και την υπερκινητικότητα την ονόμασε διαταραχή ..¶λλη μια τακτικη των φαρμακευτικων εταιριων...Σου δημιουργώ το πρόβλημα και σου βρίσκω μετα την λυση:suspiciou

---

Οπως και να το κάνουμε, οτιδήποτε δεν αναπτύσσεται, λειτουργεί, προχωρά σύμφωνα με τη νόρμα, με τη φυσιολογική πορεία που έχει παρατηρηθεί, διαταραχή ονομάζεται. Πώς να το πεις διαφορετικά; Είναι ένας όρος.
Τώρα... ειναι άλλο η αρνητική συνυποδήλωση και ο στιγματισμός που επέρχεται και έχει πλέον αποδοθεί στη συγκεκριμένη λέξη. Γι' αυτό λεμε "ταμπέλα"...

Σίγουρα αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί κάτι που είναι εκτός νόρμας να ειναι διαταραχη ..θα μου πεις μεχρι πριν λίγα χρόνια διαταραχη αποτελούσε για τους ψυχιατρους η ομοφυλοφιλία...Είχε ενα πολύ ενδιαφερον αρθρο μια κυριακατικη εφημεριδα για αυτην ακριβως την ..διαταραχη και ποσο τρελα πουλανε τα φαρμακα στις ΗΠΑ για την καταπολέμηση της.Το να ειναι ενα παιδι ζωηρο και να μην σταματαει απο το πρωι μεχρι το βραδυ καθε αλλο παρα κακο ειναι..και εμεις υπηρξαμε παιδια και προσωπικα ισως το πιο υπερκινητικο ατομο με αρκετες φασαριες στο σχολειο ...Δοξα σοι ο Θεος και στο πανεπιστημιο μπηκα και μια χαρα ειμαι..απλα τα σκεφτομαι και γελαω..Το να ξαπλώνουμε τα παιδια μας στον καναπε του ψυχιατρου απο τετοια ηλικια και να τα χαπακωνουμε το βρισκω αρκετα άρρωστημενο.Απλα θα καταλήξουν νευρωτικα και θα τρεχουν για προβληματα του τυπου μου εχει καει ο μουσακας ...Ας καταφέρει η ψυχολογια να βρει μια πορεια γιατι είναι εκατονταδες διαφορετικες σχολες ..πραγμα το οποιο ειναι κατανοητο λογω του νεαρου της ηλικιας της και ας παψει να μας πλασσαρει λαιφ σταιλ ασθενειες για να τραβηξει πελατες...

Στην Αμερικη πάνε και τη γάτα τους στον ψυχίατρο αν δεν νιαουρίζει όπως του γείτονα... :laugh:
Συμφωνώ πως δεν πρέπει να περνάμε στο άλλο άκρο και να ψάχνουμε τα πάντα. Μου έχει τύχει πολλές φορές διαβάζοντας άρθρα ψυχολογίας να λέω πω πω με βάση όσα γράφονται έχω σίγουρα κατάθλιψη ή κάτι άλλο....
Εκεί ακριβώς πρέπει να μπαίνει η δική μας κρίση...Δεν πάμε στον γιατρο για ένα πονοκέφαλο....αλλά αν πονάμε κάθε μέρα σίγουρα πρέπει να το ψάξουμε...:weird:

Medousa δεν ξέρω κάποιο συγκεκριμένο site με πληροφορίες αλλά αν δώσεις στο google.com την ονομασία της διαταραχής σου βγάζει σελίδες ολόκληρες... Εύχομαι τα παιδιά να τα πανε καλά μεγαλώνοντας. Ίσως το κλειδί είναι να πάψουν οι γονείς τους να το παίρνουν τόσο προσωπικά...

Quote:

---

Originally Posted by aries engineer

Σίγουρα αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί κάτι που είναι εκτός νόρμας να ειναι διαταραχη ..θα μου πεις μεχρι πριν λίγα χρόνια διαταραχη αποτελούσε για τους ψυχιατρους η ομοφυλοφιλία...Είχε ενα πολύ ενδιαφερον αρθρο μια κυριακατικη εφημεριδα για αυτην ακριβως την ..διαταραχη και ποσο τρελα πουλανε τα φαρμακα στις ΗΠΑ για την καταπολέμηση της.Το να ειναι ενα παιδι ζωηρο και να μην σταματαει απο το πρωι μεχρι το βραδυ καθε αλλο παρα κακο ειναι..και εμεις υπηρξαμε παιδια και προσωπικα ισως το πιο υπερκινητικο ατομο με αρκετες φασαριες στο σχολειο ...Δοξα σοι ο Θεος και στο πανεπιστημιο μπηκα και μια χαρα ειμαι..απλα τα σκεφτομαι και γελαω..Το να ξαπλώνουμε τα παιδια μας στον καναπε του ψυχιατρου απο τετοια ηλικια και να τα χαπακωνουμε το βρισκω αρκετα άρρωστημενο.Απλα θα καταλήξουν νευρωτικα και θα τρεχουν για προβληματα του τυπου μου εχει καει ο μουσακας ...Ας καταφέρει η ψυχολογια να βρει μια πορεια γιατι είναι εκατονταδες διαφορετικες σχολες ..πραγμα το οποιο ειναι κατανοητο λογω του νεαρου της ηλικιας της και ας παψει να μας πλασσαρει λαιφ σταιλ ασθενειες για να τραβηξει πελατες...

---

Κάτι που είναι εκτός νόρμας είναι απόκλιση, είναι ας το πούμε... διαφορετικό (προσπαθώ να βρω μια πιο ουδέτερη λέξη!!). Βέβαια, το διαφορετικό δεν είναι πάντα κακό ή βλαβερό, ειδικά όταν πρόκειται για προσωπική μας επιλογή, η οποία δεν έχει αντίκτυπο στους άλλους.

Τα παιδιά επιβάλλεται (με την καλή έννοια...) να είναι ζωηρά, να παίζουν, να τρέχουν, να είναι γενικά στον κόσμο τους! Μην ταυτίζουμε απαραίτητα την υπερκινητικότητα με τη ζωηρότητα ενός παιδιού. Υπάρχουν διαφορές. Και το γεγονός του να είναι ένα παιδί ζωηρό στο σχολείο, δε σημαίνει ότι δεν θα μπει στο πανεπιστήμιο ή δε θα κάνει κάτι στη ζωή του.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια συμπεριφορά, η οποία εμποδίζει όχι μόνο την πορεία του παιδιού στο σχολείο, αλλά και το ίδιο το περιβάλλον της τάξης; Μια φορά μου έτυχε να έχω έναν τέτοιο μαθητή (σε επίπεδο ατομικού μαθήματος) και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τον "φέρω βόλτα"... βέβαια σύμφωνα με τους γονείς, αυτή η υπερκινητικότητα και η έλλειψη συγκέντρωσης που είχε (και η όλη του αντίδραση και συμπεριφορά) ήταν δυσλεξία... (να μια διαταραχη που είναι της μόδας τα τελευταία χρόνια αν και εδώ βέβαια βλέπουμε ακραίες περιπτώσεις: ή αρνητισμό ή ακριβώς το αντίθετο! κάνει μερικά ορθογραφικά το παιδί; δεν παίρνει καλούς βαθμούς; δυσλεξία έχει...! όχι απλά είναι τεμπέλης!!)

Συμφωνώ με την Pandwra πάντως. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και κρίνουμε κατάλληλα και για το καλό του παιδιού μας πάντα. Και καλύτερα να προλαμβάνουμε και ας μην τρέχει τίποτα, παρά να τρέχουμε και να μη φτάνουμε αργότερα...

Quote:

---

Originally Posted by DrMaroulita

Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια συμπεριφορά, η οποία εμποδίζει όχι μόνο την πορεία του παιδιού στο σχολείο, αλλά και το ίδιο το περιβάλλον της τάξης;

---

Ακριβώς εδώ πρέπει να σταθούμε.
Όταν πλέον το παιδί παρουσιάζει αυτή την έντονη συμπεριφορά και στο σχολείο και δημιουργεί πρόβλημα στο όλο περιβάλλον της σχολικής τάξης, αποσυντονίζει και την υπόλοιπη ομάδα με αποτέλεσμα να χάνεται ο ειρμός. Η αδυνατότητα ενός παιδιού με διαταραχές να παρακολουθήσει σταθερά σε μια θέση την διδασκαλία δεν δρα μονο σε κείνο αρνητικά (να μην επιτυγχάνεται η ολόπλευρη ανάπτυξη του) αλλά ενδεχομένως να "κόβει την ταχύτητα" στο σύνολο των παιδιών αφού φέρνει "εμπόδια".

Και όντως καλύτερα να προλαμβάνουμε τέτοιες καταστάσεις, γιατί εάν συμβαινει κάτι τέτοιο θα υπάρξουν μεγαλύτερες δυσκολίες όσο μεγαλώνει το παιδί, και ειδικά όταν θα φτάσει στην εφηβεία, που είναι μία από τις δυσκολότερες περιόδους της ανάπτυξής τους.

Πράγματι πολύ ωραίο το άρθρο.
Συγχρονότητα ή τύχη, μόλις πριν μια βδομάδα έψαχνα στο διαδίκτυο και σε σχετική βιβλιογραφία πληροφορίες για το θέμα! :bigsmile:
Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι: Πώς σχετίζονται τα αστρολογικά δεδομένα με το φαινόμενο της ΔΕΠΥ? Υπάρχουν στοιχεία στο γενέθλιο χάρτη που το δημιουργούν ή το "εντείνουν"? Και τι ρόλο παίζουν οι διελεύσεις των πλανητών?

Ευχαριστω Pandwra!!

Καλησπέρα σας !!

Πολύ ενδιαφέρον τό άρθρο σας, αφού μέ..."αγγίζει" άμεσα
σάν γονιός πού είμαι.
Εύχομαι ολόψυχα νά συνεχίσεται τό επιτελικό σας έργο,
καί μέ παρόμοια τύπου άρθρα.
Σάς ευχαριστώ
Δημήτρης-

Πραγματικα παρα πολυ ενδιαφέρον το αρθρο σας και οι μεχρι τωρα αποψεις που εχουν εκφραστει! Μου εχουν καλυψει αρκετα τις αποριες μου για την συμπεριφορα των παιδιων με τετοιες διαταραχες. Με ευχαριστει πολυ να σας διαβαζω και να μαθαινω περισσοτερα για θεματα της συγχρονης κοινωνιας.

Εξαίρετο άρθρο και πολύ ωραία η άποψη της ΚΙΑ. Τι γίνεται όμως όταν το παιδί έχει αποδεδειγμένα μαθησιακές δυσκολίες, είναι ήδη 15 χρονών, είναι αρνητικό σε οποιαδήποτε βοήθεια και οι περισσότεροι καθηγητές - ίσως απο άγνοια - δεν φροντίζουν να ανεβάσουν την αυτοεκτίμησή του? Υποφέρει όλη η οικογένεια και πολύ περισσότερο ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.

Τα παιδιά μαθαίνουν από τον τρόπο που ζουν: <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<?xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" /><v:shapetype id=_x0000_t75 stroked="f" filled="f" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" o:preferrelative="t" o:spt="75" coordsize="21600,21600"><v:stroke joinstyle="miter"></v:stroke><v:formulas><v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"></v:f><v:f eqn="sum @0 1 0"></v:f><v:f eqn="sum 0 0 @1"></v:f><v:f eqn="prod @2 1 2"></v:f><v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"></v:f><v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"></v:f><v:f eqn="sum @0 0 1"></v:f><v:f eqn="prod @6 1 2"></v:f><v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"></v:f><v:f eqn="sum @8 21600 0"></v:f><v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"></v:f><v:f eqn="sum @10 21600 0"></v:f></v:formulas><v:path o:connecttype="rect" gradientshapeok="t" o:extrusionok="f"></v:path><o:lock aspectratio="t" v:ext="edit"></o:lock></v:shapetype><v:shape id=_x0000_i1025 style="WIDTH: 9pt; HEIGHT: 9pt" alt="" type="#_x0000_t75"><v:imagedata o:href="http://www.junior.gr/main/opt/advise2.gif" src="file:///C:/DOCUME~1/XRYSAN~1/LOCALS~1/Temp/msoclip1/01/clip_image001.gif"></v:imagedata></v:shape>Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική, <o:p></o:p>
Μαθαίνει να κατακρίνει <o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<v:shape id=_x0000_i1026 style="WIDTH: 9pt; HEIGHT: 9pt" alt="" type="#_x0000_t75" o:bullet="t"><v:imagedata src="file:///C:/DOCUME~1/XRYSAN~1/LOCALS~1/Temp/msoclip1/01/clip_image001.gif" o:title="advise2"></v:imagedata></v:shape>Αν ένα παιδί μαθαίνει να ζει μέσα στην έχθρα,<o:p></o:p>
Μαθαίνει να καυγαδίζει. <o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<v:shape id=_x0000_i1027 style="WIDTH: 9pt; HEIGHT: 9pt" alt="" type="#_x0000_t75" o:bullet="t"><v:imagedata src="file:///C:/DOCUME~1/XRYSAN~1/LOCALS~1/Temp/msoclip1/01/clip_image001.gif" o:title="advise2"></v:imagedata></v:shape>Αν ένα παιδί μαθαίνει να ζει μέσα στην ντροπή, <o:p></o:p>
Μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο. <o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<v:shape id=_x0000_i1028 style="WIDTH: 9pt; HEIGHT: 9pt" alt="" type="#_x0000_t75"><v:imagedata o:href="http://www.junior.gr/main/opt/advise2.gif" src="file:///C:/DOCUME~1/XRYSAN~1/LOCALS~1/Temp/msoclip1/01/clip_image001.gif"></v:imagedata></v:shape>Αν ένα παιδί ζει μέσα σε κατανόηση, <o:p></o:p>
Μαθαίνει να είναι υπομονετικό. <o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<v:shape id=_x0000_i1029 style="WIDTH: 9pt; HEIGHT: 9pt" alt="" type="#_x0000_t75"><v:imagedata o:href="http://www.junior.gr/main/opt/advise2.gif" src="file:///C:/DOCUME~1/XRYSAN~1/LOCALS~1/Temp/msoclip1/01/clip_image001.gif"></v:imagedata></v:shape>Αν ένα παιδί ζει μέσα σε ενθάρρυνση, <o:p></o:p>
Μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη. <o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<v:shape id=_x0000_i1030 style="WIDTH: 9pt; HEIGHT: 9pt" alt="" type="#_x0000_t75"><v:imagedata o:href="http://www.junior.gr/main/opt/advise2.gif" src="file:///C:/DOCUME~1/XRYSAN~1/LOCALS~1/Temp/msoclip1/01/clip_image001.gif"></v:imagedata></v:shape>Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο, <o:p></o:p>
Μαθαίνει να εκτιμά. <o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<v:shape id=_x0000_i1031 style="WIDTH: 9pt; HEIGHT: 9pt" alt="" type="#_x0000_t75"><v:imagedata o:href="http://www.junior.gr/main/opt/advise2.gif" src="file:///C:/DOCUME~1/XRYSAN~1/LOCALS~1/Temp/msoclip1/01/clip_image001.gif"></v:imagedata></v:shape>Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη, <o:p></o:p>
Μαθαίνει να είναι δίκαιο. <o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<v:shape id=_x0000_i1032 style="WIDTH: 9pt; HEIGHT: 9pt" alt="" type="#_x0000_t75"><v:imagedata o:href="http://www.junior.gr/main/opt/advise2.gif" src="file:///C:/DOCUME~1/XRYSAN~1/LOCALS~1/Temp/msoclip1/01/clip_image001.gif"></v:imagedata></v:shape>Αν ένα παιδί ζει μέσα σε ασφάλεια, <o:p></o:p>
Μαθαίνει να πιστεύει. <o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<v:shape id=_x0000_i1033 style="WIDTH: 9pt; HEIGHT: 9pt" alt="" type="#_x0000_t75"><v:imagedata o:href="http://www.junior.gr/main/opt/advise2.gif" src="file:///C:/DOCUME~1/XRYSAN~1/LOCALS~1/Temp/msoclip1/01/clip_image001.gif"></v:imagedata></v:shape>Αν ένα παιδί ζει μέσα σε επιδοκιμασία, <o:p></o:p>
Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση. <o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<v:shape id=_x0000_i1034 style="WIDTH: 9pt; HEIGHT: 9pt" alt="" type="#_x0000_t75"><v:imagedata o:href="http://www.junior.gr/main/opt/advise2.gif" src="file:///C:/DOCUME~1/XRYSAN~1/LOCALS~1/Temp/msoclip1/01/clip_image001.gif"></v:imagedata></v:shape>Αν ένα παιδί ζει μέσα σε ζεστασιά και φιλία, <o:p></o:p>
Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.

Δεν θυμάμαι που ακριβώς το έχω διαβάσει απλά έχω κάποια αρχεία με "σοφά λόγια" (όπως τα ονομάζω εγώ και πάντα κατά τη δική μου άποψη) και σας τα μεταφέρω. Καλό μεσημέρι!!!
Υ.Γ.Ίσως λίγο άσχετο με το θέμα, αλλά μου "βγήκε" να σας τα γράψω.Είναι όμως σχετικότατο για τα παιδιά όλου του κόσμου!:bigsmile: :bigsmile: :bigsmile: :bigsmile: :bigsmile:

Αρχικά,ninja, σε ευχαριστώ πολύ ;)

Εν συνεχεία...

Quote:

---

Originally Posted by ninja

.... και οι περισσότεροι καθηγητές - ίσως απο άγνοια - δεν φροντίζουν να ανεβάσουν την αυτοεκτίμησή του?

---

Εδώ είναι το μεγαλύτερο λάθος των δασκάλων. Τέτοια προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με άγνοια. Το αντίθετο μάλιστα.

Συνήθως, στην αρχή, όταν υπάρχουν τέτοια προβλήματα, ο δάσκαλος προσπαθεί απλά να βοηθά τον παιδί με έναν ρόλο περισσότερο καθοδηγητικό και όχι "έτοιμης απάντησης" για να ενισχύσει την αυτοεκτίμησή του, να του δώσει θάρρος να μιλήσει. Ακόμη και αν κάνει λάθος το παιδί, ο δάσκαλος δεν πρέπει να μιλήσει απότομα ούτε να κατακρίνει την λαθεμένη απάντηση. Αντίθετα πρέπει κατά κάποιο τρόπο να την επικροτήσει και να δώσει την ώθηση στο μαθητή να το ξανασκεφτεί κάνοντας του συνεχώς ερωτήσεις, που έχουν καθοδηγητικό χαρακτήρα, έτσι ώστε το παιδί να φτάσει από μόνο του στη σωστή λύση, απάντηση.

Επειδή, όμως, υπάρχει και ένα ποσοστό παιδιών, που από την φύση τους, όσο θάρρος και να τους δώσει ο δάσκαλος, όσο και αν χρησιμοποιεί την ομαδοσυνεργατική μάθηση (αλληλεπίδραση-συνεργασία μεταξύ των παιδιών αλλά και μεταξύ παιδιών και δασκάλου), αυτά δεν έχουν ενισχυμένη αυτοπεποίθηση ούτε αυτενέργεια. Σε αυτό το σημείο, ο ρόλος του δασκάλου είναι πολύ πιο σημαντικός. Δεν είναι πλέον μόνο αυτός που απλά θα καθοδηγήσει το παιδί, έτσι ώστε να οδηγηθεί το ίδιο από μόνο του στο θετικό αποτέλεσμα. Θα πρέπει να αναπτύξει με το παιδί μια πιο στενή σχέση, εφόσον έχει καταλάβει ότι υπάρχει αδυναμία, και να ασχοληθεί πιο πολύ με αυτό, ώστε να το ενισχύσει. Η άγνοια είναι η πιο αρνητική αντίδραση από μεριάς του εκπαιδευτικού, όπως και οποιαδήποτε χρήση ποινής, ειρωνικής συμπεριφοράς, επίπληξης μπροστά στους συμμαθητές του, που ως αποτέλεσμα θα έχει να αποκτήσει το παιδί ακόμη πιο χαμηλή αυτοεκτίμηση, να το κάνει να ντρέπεται, με αποτέλεσμα να θεωρεί τον εαυτό του ανίκανο. Επιπλέον, ο εκπαιδευτικός δεν πρέπει να ξεχωρίζει τους μαθητές σε "καλούς" και "κακούς" (φαινόμενο Πυγμαλίων=αυτοεκπληρούμεν� � προφητεία).

Ο δάσκαλος δεν είναι πλέον απλά ο μεταδότης της γνώσης, αλλά είναι ο καλλιεργητής της γνώσης. Συνδυάζει τόσους πολλούς ρόλους μαζί: τον ρόλο του επιστήμονα, τον ρόλο του λειτουργού, τον ρόλο του συμβούλου-οδηγού, τον δημοσιοϋπαλληλικό του ρόλο και τον ρόλο του παιδαγωγού.

Η σωστή παιδαγωγική σχέση προϋποθέτει και αναφέρεται πάντοτε στη σχέση δασκάλου-μαθητή.

Quote:

---

Originally Posted by ζουζούνα1977

Υ.Γ.Ίσως λίγο άσχετο με το θέμα, αλλά μου "βγήκε" να σας τα γράψω.Είναι όμως σχετικότατο για τα παιδιά όλου του κόσμου!:bigsmile: :bigsmile: :bigsmile: :bigsmile: :bigsmile:

---

Πάρα πολύ όμορφο αυτό που έγραψες και πάρα πολύ χρήσιμο επίσης!

Quote:

---

Originally Posted by ζουζούνα1977

Τα παιδιά μαθαίνουν από τον τρόπο που ζουν.....

---

Πέραν του ότι όλα αυτά τα λογάκια είναι υπέροχα, κρατώ τον τίτλο μόνο και μόνο για το γεγονός ότι κρύβει τους υπεύθυνους της συμπεριφοράς κάθε ατόμου! Δεν είναι απλά μόνο το σχολείο αλλά είναι και οι γονείς και όλο το γενικότερο φυσικό-κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει το παιδί και μέσω του οποίου αναπτύσσει την συμπεριφορά του. ;)

Καλησπέρα σας !!

Πολύ ενδιαφέρον τό άρθρο σας από όλες τίς πλευρές του.
Λυπάμαι μόνον...πού άντε τώρα νά τό μεταφράσης στήν
μαμά του στά Ισπανικά καί μετά νά τό...σχολιάσης !!
(Εννοώ γιά τόν. . .γιό μου βέβαια!!)

Φιλικά-Δημήτρης-

Εύχομαι να μπορούσαν και όλοι οι εκπαιδευτικοί μας να διάβαζαν το συγκεκριμένο άρθρο. Θα μπορούσαν απο μόνοι τους να λειτουργήσουν σε μια τάξη όπου θα υπήρχαν υπερκινητικά παιδάκια και μαζί με την συνεργασία και των γονιών, θα απάλυναν τις εντάσεις που σαφώς δημιουργούνται.
Για να μιλήσω επι προσωπικού, ανήκω στους γονείς που έχουν υπερκινητικά παιδιά και μιλώντας εμπειρικά θέλει πολύ δουλειά και απο το σπίτι ένα τέτοιο παιδί.
Η ηρεμία του γονιού, η έκφραση αγάπης προς το παιδί, η επιβράβευση, μα, αντίστοιχα και η ματαίωση, η περιφρόνηση άλλες φορές, είναι πολύ σημαντικοί χειρισμοί για την εξέλιξή του.
Είναι πάντως γεγονός πως η αποδοχή του παιδιού και απο το ευρύτερο περιβάλλον του, είναι πολύ σημαντική. Αποδοχή χωρίς να δημιουργεί στο παιδί ταμπέλες και ενοχές.