Μυθιστόρημα

Ένα παιχνίδι που συνηθίζεται σε όλα τα φόρα. Δημιουργούμε μια ιστορία. Ο καθένας μας προσθέτει με το ποστ του και ένα κομμάτι στην υπόθεση και δημιουργούμε μια πλοκή με στόχο .... όπου μας πάει η βάρκα.

Όρος: Κάθε πόστ που κάνουμε μετά το δικό μου που ξεκινά και την ιστορία πρέπει να είναι κομμάτι της ιστορίας και όχι κριτικές των προηγουμένων, ερωτήσεις, πειράγματα και άσχετα.

Καλή επιτυχία!






Ένα τσιγάρο που τρυπούσε το σκοτάδι σαν δαιμονικό μάτι με την άγρυπνη καύτρα του! Η ατμόσφαιρα αποπνικτική και η πανέμορφη Σέλια αναζητούσε τρόπο να δροσίσει τη κάψα που ο Αυγουστιάτικος Ήλιος είχε φροντίσει να συσσωρεύσει στο μικρό της διαμέρισμα μέχρι αργά το απόγευμα.
Κοίταξε προς τον ουρανό και αναρωτήθηκε αν η ασήμαντη παρουσία της στον κόσμο των ανθρώπων εκείνη τη νύχτα ήταν απαραίτητη... Χωρίς να το καλοσκεφτεί άρπαξε την ιπτάμενη σκούπα της, έριξε την μεταξωτή εσάρπα στον αριστερό της ώμο και......

Quote:

---

Originally Posted by Dell Piero

Ένα τσιγάρο που τρυπούσε το σκοτάδι σαν δαιμονικό μάτι με την άγρυπνη καύτρα του! Η ατμόσφαιρα αποπνικτική και η πανέμορφη Σέλια αναζητούσε τρόπο να δροσίσει τη κάψα που ο Αυγουστιάτικος Ήλιος είχε φροντίσει να συσσωρεύσει στο μικρό της διαμέρισμα μέχρι αργά το απόγευμα.
Κοίταξε προς τον ουρανό και αναρωτήθηκε αν η ασήμαντη παρουσία της στον κόσμο των ανθρώπων εκείνη τη νύχτα ήταν απαραίτητη... Χωρίς να το καλοσκεφτεί άρπαξε την ιπτάμενη σκούπα της, έριξε την μεταξωτή εσάρπα στον αριστερό της ώμο και......

---

....ξεκίνησε το μαγικό της ταξίδι πάνω από την μισοσκότεινη πόλη του Θόρνμπερι. Συντροφιά της ήταν ο ουρανός με τ' άστρα...που το φως τους φώτιζαν με έναν λαμπερό και μυστήριο τρόπο κάθε σκοτεινό σημείο της πόλης...κάθε στενάκι...κάθε δρομάκι. Ένα απαλό και δροσερό αεράκι χτυπούσε το πρόσωπο της. Ήταν τόσο ευχάριστο, που πολλές φορές έκλεινε τα μάτια για να το απολαύσει... Οι δρόμοι απο ψηλά φαίνονταν τόσο μικροί, σαν να ήταν μακέτα...και τα φώτα που τρεμόπαιζαν έμοιαζαν σαν κεριά που το απαλό αεράκι τα φυσούσε και φάνταζαν πως κάποια στιγμή θα σβήσουν...αλλά τελικά ορθώνανε ξανά την φλόγα τους....

....ειχε ενα ασχημο προαισθημα...Η πραγματικοτητα δεν την αφηνε ν΄απολαυσει το μαγικο πεταγμα πανω απο την πολη...πανω απο τον ιδιο της τον εαυτο... Ηθελε να ξεκουραστει...να ξεφυγει...να γεμισει την ψυχη της με σκεψεις ευχαριστες...με ουτοπιες απιαστες...
Ομως η Σελια ηταν απο τους ανθρωπους που δεν δισταζαν να φορεσουν τσιμεντενιες μποτες, να τσουβαλιαστουν ακομη και μεσα σ΄ενα πορτμπαγκαζ...
Την βραδια πριν πιασει δουλεια στην Ταιρον, πηγε νωρις για υπνο...
Ο Αντονυ της ειχε αφησει ενα μηνυμα να βγουνε με κατι φιλους, αλλα αυτη ειπε οχι...
Το ξυπνητηρι χτυπησε στις πεντεμισι εκεινο το πρωι και ενιωθε οτι κατι δεν πηγαινε καλα με το ρολοι: ηταν ακομη σκοτεινα....

...το μικρό διαμέρισμα είχε παραδοθεί στο σκοτάδι χωρίς αντίσταση. Σηκώθηκε ανήσυχη και κοίταξε από το παραθυρο. Το σκοτάδι είχε απλώσει τα πέπλα του ως εκει που έφτανε το βλέμμα της,το τρομαγμένο τώρα βλέμμα της. Πήρε τηλέφωνο τον Αντονυ. Ακούει την αγουροξυπνημένη φωνή του. "Συνέβει κάτι τρομερό!" του λέει...

... Δεν μπορώ να σου μιλήσω από το τηλέφωνο ... Άντονυ, νομίζω ότι έφτασε η ώρα ... καλύτερα να συναντηθούμε στο γνωστό σημείο σε 30 λεπτά.
Έτσι και έγινε, συναντήθηκαν στο γνωστό σημείο ... ένα εγκαταλελειμένο υπόγειο - τουλάχιστον έτσι φαινόταν εξωτερικά...
πλησίασαν την πόρτα του υπογείου, πέρασαν την κάρτα με τον κωδικό και ακολούθησαν τον δρόμο που οδηγεί στο δωμάτιο όπου βρίσκονται όλα τα στοιχεία.
Κοιτάχτηκαν για δευτερόλεπτα και λέει η Σέλια ..................

πρεπει να αδραξω την στιγμη και πριν ενα πιθανο τελος χτυπησει την πορτα των ζωων μας να σου πω πως μεσα μου παλλεται η ζωντανη εκφραση του ερωτα μας οτι κι αν γινει σ αγαπω...

H Σέλια κράτησε την ανάσα της και άκουγε τον χτύπο της καρδιά της να ηχεί δυνατά σαν τύμπανο που μετρούσε αντίστροφα τον χρόνο που μετά τα όσα εκστόμισε είχε παγώσει. Ο Άντονυ έπιασε το ιδρωμένο χέρι της και το φώλιασε ανάμεσα στα δικά του. Την κοίταξε με σίγουρο, ευθύ βλέμμα και της είπε: "Εύχομαι, το πλάσμα που μεγαλώνει μέσα σου, να πάρει έστω και λίγη απο την γενναιότητα σου. Είσαι υπέροχος άνθρωπος Σέλια. Το ξέρεις πως κι εγώ σ' αγαπώ, γλυκό μούτρο". Ο αέρας που κρατούσε εναγωνίως ξεχύθηκε απο τα πνευμόνια της. Ανάπνεε ελεύθευρα τώρα, ξέροντας πως θα έχει τον Αντονυ σύμμαχο στη ζωή της.
Έμειναν αγκαλιασμένοι για ώρα μέσα στη μικρή, σκοτεινή αίθουσα, σιωπηλοί ανταλάσσοντας χαμόγελα και υγρά βλέμματα-υποσχέσεις για ένα αισιόδοξο αύριο. Από τον διάδρομο άρχισαν να ακούγονται ρυθμικά βήματα. Το τέμπο που ολοένα και δυνάμωνε, κρατούσε ένα ζευγάρι γόβες στιλέτο...

Οι γόβες... της Λουσίλ. Η γυναίκα που εκείνο το βράδυ ήταν αποφασισμένη να πάρει την εκδίκησή της. Στην ιεραρχία των μαγισσών ήταν στις ανώτερες βαθμίδες των μυημένων. Οι δυνάμεις της δεκαπλάσιες από της όμορφης Σέλια που πάντα όμως κατάφερνε να ξεγλιστρήσει από την καταστροφική μανία της Λουσίλ.
Στον δικό τους κόσμο είχαν μια "ειδοποίηση" σαν ηλεκτρική εκκένωση που τις προειδοποιούσε για την παρουσία άλλων ξενιστών. Η Σέλια ένιωσε να της διαπερνά το κορμί και με την άκρη του ματιού της την είδε. Η Λουσίλ όμως ήταν ταχύτερη. Το κοφτερό στιλέτο καρφώθηκε με μανία στο λαιμό του Άντονυ... Ένας πίδακας αίματος, ο ρόγχος του θανάτου και ο νέος σωριάστηκε νεκρός.
Έστρεψε το κόκκινο από το αίμα του Άντονυ πρόσωπό της προς τη Σέλια και την κοίταξε με μίσος. Αυτή τη φορά καμία δύναμη του καλού δεν θα σε προστατεύσει....
Ήταν μια φράση λάθος. Στα δέκατα του δευτερολέπτου που μεσολάβησαν η Σέλια είχε τον απαραίτητο χρόνο για να βουτήξει στο κενό....

...μα στον ίδιο μηδενικό χρόνο, η απόφαση που πήρε ήταν διαφορετική.
Στο "μαγικό" κόσμο τους ο χρόνος είναι αόρατος, αιώνιος. Ο χρόνος επινοήθηκε από τους θνητούς για να εξωραΪσουν μέσα από τη πεπερασμένη ύπαρξή τους, την ιδέα του θανάτου!
Η όμορφη Σέλια όμως ήταν μάγισσα και ο θάνατος δεν θα την λύτρωνε από τον πόνο της για τον αδικοχαμένο Αντονι. Το άψυχο σώμα του, κείτονταν ακόμα μπροστά της... η μισητή φιγούρα της Λουσίλ απομακρυνόταν γελώντας υστερικά....η φράση της "Αυτή τη φορά καμία δύναμη του καλού δεν θα σε προστατεύσει" την ξύπνησε από το λήθαργο...

- "Θα εκδικηθώ στο όνομα του έρωτα" φώναξε δυνατά.

Η Λουσίλ, κοντοστάθηκε και γύρισε προς το μέρος της, με το ίδιο φαρμακερό βλέμμα.
- " Σ' αυτόν τον αιώνιο πόλεμο, μικρή μου ανόητη, απλώς κερδίζετε μερικές μάχες. Υπάρχετε χάρη στη μεγαλοσύνη του Σκοτεινού Αρχοντα. Διασκεδάζει με την αφέλειά σας... Δεν μπορείτε να μας συντρίψετε! Οι άνθρωποι επιθυμούν όλα όσα εσείς ονομάζετε "Κακό". Εχουμε τη δύναμη να τους δώσουμε όλα όσα ζητούν από την πρόσκαιρη ζωή τους, χωρίς πόνο, χωρίς κόπο! Εσείς, τι τους προσφέρετε; Eλπίδα! Ζώντας με την ελπίδα, αποκοιμίζουν τα "θέλω" τους. Ε, λοιπόν, εμείς τους θυμίζουμε τι σημαίνει ΖΩΗ!"

- "Κάνεις λάθος !", απάντησε η Σέλια βουρκωμένη. Τους προσφέρουμε Ζωή χωρίς Θάνατο! Το Κακό είναι η έλλειψη της γνώσης του Καλού. Εκμεταλλεύεστε την έλλειψη της γνώσης. Οταν ο Αρχοντάς σας στέλνει το Τέρας της Καταστροφής στους θνητούς, αυτοί ξέρουν πως ο Αγγελος του Φωτός θα τους προστατεύσει. Η Ελπίδα της παντοτινής βασιλείας του Λευκού Αρχοντα, ζει ακέραιη στο ανθρώπινο γένος! "

- "Μην έχεις αυταπάτες, Σέλια. Μην χαραμίζεις τις δυνάμεις σου, σε ανέλπιδους σκοπούς, έλα μαζί μας" , απάντησε η Λουσίλ.

- "Θα εκδικηθώ όλο το γένος σας. Θα τρέφομαι από το μίσος μου και θα το κάνω ασπίδα για τα βέλη σας"

Η Λουσίλ έπιασε την Σέλια απαλά από το πηγούνι και γύρισε το πρόσωπό της στο λιγοστό φως. " Είσαι πολυ όμορφη, γοητεύεις τύπους σαν τον Αντονι, μα είσαι καταδικασμένη να σπέρνεις γύρω σου καταστροφή και θύματα. Ο ρομαντισμός σου δεν θα τους σώσει από το αίμα! Σκέψου το " .....

Αααα! ανοητη... ηταν το τελευταιο πραγμα που ξεστομισε η Λουσιλ οταν το μαχαιρι καρφωθηκε στην πλατη της και κατεληξε στην ασπλαχνη καρδια της.Αιμα γαλαζιο μαγικο ξεχυθηκε απο μεσα της και σωριαστηκε στο πατωμα. Η Σιλια ειχε παρει την εκδικηση της μα η ψυχη της ειχε χαθει μαζι με τον αγαπημενο της. Σκοτος και κρυο την τυλιγε, ριγος και απελπισια. Χαθηκε το φως απο τα ματια της χαθηκε το φως απο παντου...Οχι δεν μπορουσε να κλαψει η αυρα της ειχε σκοτεινιασει και ενιωθε το σωμα της κενο. Πως εγινε αυτο! Αντονι σηκω μη με αφηνεις μονη μου δεν μπορω! δεν ειμαι δυνατη, εσυ μου εδινες δυναμη, σηκω για εμενα, σηκω για μας! Φως ξεχυθηκε παντου φως και χρωματα γεμισαν το υπογειο η Σιλια αιωρειτο πανω απο το αψυχο σωμα του Αντονι και απο την κοιλια της πηγαζε ολο αυτο το φως...Ουτε η ιδια δεν καταλαβενε τι συμβαινει!... Ο Αντονι σηκωθηκε, ο μικρος που ειχε μεσα της ηταν πιο δυνατος.......

...Ξαφνικα οι πονοι παρελυσαν το κορμι της...Στεκονταν ακινητη, αδυναμη ν΄αντιδρασει...Ολο αυτο το φως μετατραπηκε σε μια εφιαλτικη και επωδυνη ροη ενεργειας απο την κοιλια της προς τον Αντονυ...
Κοιταζοντας τον τωρα καλυτερα, ενιωσε τα ποδια της να λυγιζουν και την καρδια της να παλλεται ασυστολα...
Διεκρινε το κατωχρο προσωπο του και το παγερο, νεκρο βλεμμα του...
Ειχε ξεχασει τον 3ο νομο του Μαγικου Βιβλιου του Αρχοντα...
Ο Αντονυ δεν ηταν πλεον δικος της, ηταν δικος ΤΟΥ...
Ενιωσε τον πονος της να γινεται αβασταχτος ενω αιμα πυκνο και καυτο κυλουσε αναμεσα στα σκελια της....
Ο Αντονυ ετεινε τωρα τα χερια του προς την κοιλια της...
Ξαφνικα σφαδαγμοι κατεκλυσαν το κορμι της...Ενιωσε αδεια...
Ηταν πια αργα...Ο καρπος της αγαπης τους ειχε πια χαθει...
Με οσες δυναμεις της απεμειναν, εμπηξε το μαχαιρι που ακομη κρατουσε, στην καρδια του Αντονυ ξανα και ξανα...μονο ετσι θα ερχοταν το οριστικο τελος...Δεν την ενιαζε πλεον...
Πεφτοντας αποδυναμωμενη, κενη και μουδιασμενη στο πατωμα, ακουσε πισω της το υποχθονιο και παγερο γελιο της Λουσιλ...

… -μικρή ανόητη…μια αθάνατη και παντοδύναμη μάγισσα όπως εγώ νόμιζες ότι θα πέθαινε έτσι εύκολα;;; Ετοιμάσου να νιώσεις το απόλυτο σκοτάδι…τον Άρχοντα του Σκότους…χα χα χα χα χα

….ξαφνικά η Σέλια άνοιξε τα μάτια της και τινάχτηκε από το πάτωμα!
-Τι έγινε, είπε….
Άργησε να συνειδητοποιήσει πως μετά την σύγκρουσή της με την Λουσίλ, είχε πέσει λιπόθυμη στο πάτωμα…άδεια…κενή…μόνη… χωρίς το στήριγμά της να είναι εκεί να την βοηθήσει.

-«Θα σε εκδικηθώ καταραμένη Λουσίλ!» είπε και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάτια της. «Το κακό δεν θα νικήσει…είμαι δυνατή και θα σας συντρίψω όλους…το φως θα ξανάρθει και θα είναι ακόμη πιο λαμπερό!»…
Με όση δύναμη της είχε απομείνει, και αφού αγκάλιασε την κοιλιά της σφιχτά μέσα σε ένα αίσθημα πόνου, στεναχώριας και μίσους, κοίταξε γύρω της για να δει το άψυχο σώμα του Άντονι. Όμως, δεν ήταν εκεί. Έψαχνε το δωμάτιο σαν τρελή … μετά όμως κατάλαβε ότι το σώμα του πολυαγαπημένου της θα έμενε φυλακισμένο από τον άρχοντα του σκότους!

Έτρεξε προς την έξοδο…άνοιξε την πόρτα…είχε ξημερώσει και όλα συνέβαιναν σαν να ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Οι κάτοικοι περπατούσαν στους δρόμους, τα παιδιά έτρεχαν και έπαιζαν με το γέλιο τους να ακούγεται τόσο ζωηρά και ηχηρά. Η Σέλια κοντοστάθηκε και τους κοιτούσε με δυσκολία…το φως του ήλιου την τύφλωνε. Παραξενεύτηκε που κανένας δεν είχε αντιληφθεί τίποτα από όσα είχαν γίνει το περασμένο βράδυ.

Έκανε να περπατήσει δυο βήματα, ώσπου ξαφνικά ένα μικρό αγοράκι την πλησίασε και κοιτώντας την βαθιά στα μάτια, της είπε…

τον ειδα ειναι καλα και μετα εξαφανιστηκε χαθηκε απο τα ματια της οταν ανοιγοκλεισε τα βλεφαρα της...Μα τι συμβαινει ειναι δυνατον? αναρωτηθηκε, ηταν φαντασια μου?ηταν μια παραισθηση? για ποιον μιλουσε το αγορι και πως εξαφανιστηκε? να ηταν μαγος? να ηξερε κατι? Ω Θεε μου! δεν αντεχω! πρεπει να βρω τη Λουσιλ! πρεπει να βρω τη Λουσιλ! Θα σε βρω Λουσιλ ακους!!Θα σε βρω και θα ρθει το τελος σου.Μαζι με σενα θα πεθανει ολο το γενος σου επεσε σε σας ο κληρος της αφανειας και εγω ο τιμωρος για ολα τα εγκληματα σας!!! Την κοιτουσαν ολοι περιεργα, την περασαν για τρελη,τα παιδια γελουσαν αλλα αυτη δεν εβλεπε τιποτα, μονο εκδικηση...

... Το επόμενο πρωί έκρυβε για τη Σέλια μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής της. Η αναπάντεχη επίσκεψη της γιαγιάς Κατίνγκος έμελλε να αλλάξει τη ζωή της Σέλιας για πάντα.
- Γιαγιάκα μου... μας πως; Την τελευταία φορά νόμιζα...
- Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Εδώ, είπε, δείχνοντας ένα τεράστιο τόμο που κρατούσε στα χέρια της υπάρχει το κρυμμένο μυστικό.
Η Σελία πλησίασε στο τραπέζι που με μεγάλη προσοχή η γιαγιά της είχε αφήσει το βιβλίο... "Τα απόκρυφα του Κώδικα Ντα Βίντσι" έκδοση πρώτη, χρονολογία εκτύπωσης 1472. Γραμμένο από τον ίδιο τον Λεονάρντο σε ηλικία 20 ετών!!!
.............

Με όση ψυχραιμία της είχε περισσέψει, με σταθερό βήμα και βλέμμα, πλησίασε στο τραπέζι. Ένας δερματόδετος τόμος, που οι αιώνες φαίνονταν να έχουν περάσει από πάνω του σαν μια στιγμή, την περίμενε και κείνη έπρεπε να λειτουργήσει λογικά και αφαιρετικά, όση λογική μπορούσε να επιτρέψει η όλη κατάσταση που ζούσε. Για το μόνο που ήταν σίγουρη ήταν ότι είχε ένα στόχο. Ή μήπως όχι; Ήταν μπερδεμένη, το μυαλό της θολό. Ποιος ήταν ο στόχος της; Να βρει τον τρόπο να επικρατήσει η φωτεινή δύναμη του καλού στον κόσμο των θνητών... Κίνητρό της; Η εκδίκηση για δύο ανθρώπους που έχασε μαζί ή κάτι πιο αλτρουιστικό; Το μίσος έκαιγε τα σωθικά της και έπρεπε να βρει τρόπο να ανασυντάξει το είναι της και να ανοίξει το βιβλίο. Δυστυχώς η γιαγιά Κατίγκο είχε εξαφανιστεί, ήταν απλά ένα ακόμη όραμα που είχε. Μόνη της έπρεπε να κάνει το επόμενο βήμα.

Άνοιξε το βιβλίο και το πρόσωπό της φωτίστηκε... Σίγουρα δεν περίμενε ότι η απάντηση ήταν τόσο προφανής...... Οι πρώτες σελίδες ήταν γραμμένες στα λατινικά. Ένα από τα πολλά που της είχε διδάξει η γιαγιά της ήταν οι ανθρώπινες γλώσσες. Με μια αφάνταστη ευκολία μπορούσε να μάθει και να κατακτήσει μια γλώσσα, γι'αυτό και γρήγορα είχε αποκτήσει την ικανότητα να μεταφράζει και να αποκωδικοποιεί γλώσσες, που πήγαιναν χιλιετίες πίσω: σουμεριακά, αιγυπτιακά ιερογλυφικά, αρχαία ελληνικά, αρχαία ινδικά, λατινικά και πλείστες άλλες γλώσσες, σύγχρονες και μη.

Διάβαζε το κείμενο με προσοχή και απίστευτη συγκέντρωση. Σαν κάτι να της είχε δώσει την ώθηση να προχωρήσει. Και όντως δεν αισθανόταν μόνη. Η γιαγιά Κατίγκο νοερά ήταν μαζί της. Σταμάτησε στην τελευταία φράση του πρώτου κεφαλαίου, που ήταν κάτι σαν καταγραφή, από την πλευρά του Ντα Βίντσι, της στιγμής που ξεκίνησε να γράφει το βιβλίο: "Vis datur eis, qui auxilio caeli omnia videre possunt".

- Μάλιστα... συλλογίστηκε η Σέλια. Η δύναμη δίδεται σ' αυτούς που με τη βοήθεια του ουρανού μπορούν να δουν τα πάντα.... "Τα πάντα...", είπε δυνατά και σηκώθηκε από την καρέκλα. Ο Κρίστοφερ ήξερε πολλά, όχι βέβαια τα πάντα. Σίγουρα όμως επεδίωκε να μάθει ακόμη περισσότερα. Και αυτό που θα του παρουσιάζε, αυτό το βιβλίο, σίγουρα θα τον άφηνε έκπληκτο. Θα μπορούσε όμως να την βοηθήσει. Τώρα ήξερε ποιο πρέπει να είναι το επόμενο της βήμα. Πήρε το βιβλίο μαζί της και άρχισε να ετοιμάζεται. Ο Κρίστοφερ ζούσε μόνιμα στη Σκωτία, σε ένα μικρό προάστειο ονόματι Lightenbridge. Εκεί έπρεπε να πάει. Αυτός θα της έδινε τις απαντήσεις που ζητούσε, για να συνεχίσει το ταξίδι της............

Πως όμως θα επικοινωνούσε μαζί του? ήξερε ότι ήταν ένας άνθρωπος ιδιότροπος, μοναχικός, και φυσικά δεν είχε τηλέφωνο αλλά ούτε κινητό. Θα έπρεπε να του αφήσει μήνυμα με τον τρόπο που μόνο εκείνη γνώριζε

- Που έχω βάλει το χαρτί? αναρωτήθηκε η Σέλια...

Άνοιξε το κουτί, πήρε το χαρτί στα χέρια της και πατώντας τα πλήκτρα του τηλεφώνου, τα οποία αντιστοιχούσαν σε κωδικούς, τον ενημέρωσε ότι σε λίγες ώρες θα ήταν κοντά του ...

Για την παρούσα φάση, ο Κρίστοφερ ήταν η μόνη διέξοδος που μπορούσε να διακρίνει η Σέλια μπροστά της. Η γιαγιά Κατίνγκο, στις ελάχιστες στιγμές που την είχε "επισκεφτεί", μετά την περίεργη και αναπάντεχη εξαφάνισή της από τα άυλα δρώμενα, της είχε πει καθαρά: "Μην ανοίξεις αυτό το κουτί, αν η ανάγκη δεν σε οδηγήσει σ' αυτό. Αυτός ο τρόπος επικοινωνίας, το να πληκτρολογήσεις δηλαδή στο τηλέφωνο αμέτρητα νούμερα-συνδυασμούς, θα προκαλέσει χάος στις υπόλοιπες τηλεφωνικές γραμμές της πόλης και καλό είναι να μην προκαλούμε...". Είχε όμως άλλη λύση; Πώς αλλιώς να επικοινωνούσε μαζί του; Μα κι αυτός ο άνθρωπος... γιατί τέτοια απομόνωση, αγοραφοβία, αντικοινωνικότητα και αρνητισμός; Τί συνέβαινε μ' αυτόν τον τύπο; Πάντα είχε αυτήν την απορία. "Από τα μικρά και ασήμαντα πολλές φορές μπορείς να καταλάβεις με ποιον ή με τί έχεις να κάνεις", σκέφτηκε. Γρήγορα όμως επανήλθε και άφησε τους προβληματισμούς της, γιατί αυτό που προείχε ήταν να το συναντήσει. Έκανε την κίνηση που θεώρησε ότι άρμοζε. Το μόνο που της έμενε ήταν να πάει στο σιδηροδρομικό σταθμό και να ξεκινήσει το ταξίδι της. Ήταν ο μόνος τρόπος για να φτάσει στο Lightenbridge χωρίς να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της. Έπρεπε να τις κρατήσει για όσα θα έρχονταν.

Είχε ήδη περάσει αρκετή ώρα, είχε μεσημεριάσει και η Σέλια βρισκόταν στην αίθουσα αναμονής του σταθμού.
- Μάλιστα.... αποβάθρα 3. Καλύτερα να κατευθυνθώ προς τα κει..., γρήγορες σκέψεις, γρήγορες κινήσεις... αλλά και αναπάντεχες συναντήσεις....

Ο Κρίστοφερ έλαβε το μήνυμα της Σέλιας ,την ώρα που που κάθησε να απολάυσει τσάι στην ξύλινη τραπεζαρία του.
-Η Σέλια έρχεται..,σκέφτηκε...και ξάφνου οι αναμνήσεις έπεσαν βροχή..είχε να την δεί πάνω απο δέκα χρόνια...Ήταν ένα άχαρο πλασματάκι τότε ,που...

... που ωστόσο είχε μια φλογερή και διαπεραστική ματιά. Θα έλεγε κανείς ότι αυτό το άχαρο δεκαπεντάχρονο τότε κοριτσάκι, που η εφηβεία περνούσε από πάνω του, θαρρείς ήταν ένα ασχημόπαπο, που όμως μπορούσε να κολυμπήσει με θάρρος και τόλμη στα πιο άγρια και άγνωστα νερά. Και αυτό το διέκρινε από εκείνη τη ματιά που είχε, που ήταν σαν να του έλεγε: "ξέρω τί ψάχνεις, ξέρω γιατί κρύβεσαι και από ποιους...". Του είχε κάνει εντύπωση τότε, αλλά ίσως και να ήταν απλά ένα κύημα της φαντασίας του και του φόβου που ένιωθε, όταν είδε την Αλήθεια μπροστά του, αλλά δεν τόλμησε να την αντιμετωπίσει.

Η μικρή Σέλια, λοιπόν, τότε δεκαπέντε και τώρα πια κοντά στα 26, θα ερχόταν να τον βρει. "Για ποιον λόγο; Κάτι θα συνέβει", σκέφτηκε, "... αλλά εγώ που κολλάω;".

Ο Κρίστοφερ ήταν κοντά στα 40, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν κανείς τον έβλεπε για πρώτη φορά, θα ορκιζόταν ότι είχε περάσει τα 50. Ο ίδιος απέφευγε να κοιτάζεται στον καθρέφτη, δεν μπορούσε να βλέπει τον εαυτό του. Εδώ και μία δεκαετία, ύστερα από την όλη περιπέτεια, στην οποία άθελά του μπήκε και έζησε, το μόνο που τον απασχολούσε ήταν πώς θα αποφύγει αυτούς που τυχαία ξεσκέπασε και που του προκάλεσαν όσα μέχρι τώρα ζούσε: κατάπτωση, πρόωρη γήρανση με όλα τα παρεπόμενα... Απομονώθηκε σε ένα μικρό αγροτόσπιτο, πιστεύοντας ότι ίσως κάποια στιγμή θα τον άφηναν ήσυχο. Πίστευε ότι θα μπορούσε να μην είναι απειλή σε αυτούς, αν χανόταν από κάθε έκφανση ανθρώπινης συλλογικότητας....

Έπινε το τσάι του αργά, περιμένοντας, ανυπόμονα, αν και δεν ήθελε ούτε στον εαυτό του να το παραδεχτεί, τη Σέλια... Μα γιατί αργούσε;; Ήδη είχε περάσει ένα εξάωρο από το μήνυμα που του είχε στείλει. Θα έπρεπε ήδη να έχει φτάσει...

...δεν πρόλαβε να αποσώσει την σκέψη του και ενα διαπεραστικό και στριγκό γρύλισμα φρένων ακούστηκε στην μπροστινή αλέα.Ήρθε! σκέφτηκε.Μα πως; Ειπε πως θα έπερνε την ταχεία και κατόπιν ταξί ή τα συμπαθητικά μικρά αλογάκια που κάνουν αυτές τις μικρές διαδρομές υποβοηθούμενα απο τους ηλικιομένους της περιοχής."Τελικά θα νοίκιασε αυτοκίνητο" είπε μέσα του.
-Αυτό το κορίτσι δεν θα βάλει ποτέ μυαλό,ειπε φωναχτα.Όπως ήταν στα δεκαπέντε της έτσι και παρέμεινε.Ατίθαση,ζωηρή και απρόβλεπτη.Ετσι την έιχε ερωτευθεί.Τι ατυχία!Ανομολόγητος έρωτας.Θαμένος βαθιά στην πίσω γωνίτσα του μυαλού του.Τι θα μπορούσε να της προσφέρει αυτός άλλωστε.Τα χίλια κακά της μοίρας του τράβηξε.Αν την είχε μαζί του πολύ απλά θα την ταλαιπωρούσε κι αυτήν.Οχι!Ειναι καλύτερα έτσι.Αν και τώρα που το σκέφτόταν, κοντοζυγώνοντας την εξώπορτα, γιατί να έρθει άραγε σ΄αυτόν;Αυτός ήταν η λύση εκτάκτου ανάγκης, η τελευταία διέξοδος πρίν την καταστροφή.Ανοιξε την πόρτα και αντοίκρησε μπροστα του το πιο όμορφο ζωντανό πλάσμα του πλανήτη.Η καρδιά του φτερούγισε και με μιας έχασε 10 χρόνια απ΄την εξωτερική του εμφάνιση.Ενιωσε τα μαλλιά του ξανά μαύρα και στυλπνά όπως όταν την γνώρισε.Οι ρυτίδες εξαφανίστηκαν με μιάς.Οι μύς του φάνηκαν γεροδεμένοι και γυαλιστεροί όπως πρόβαλαν απο το αμάνικο πουκάμισο,ξεκούμπωτο μπροστά,χωμένο άτσαλα στο σκούρο rangler του.Μάγισα ειναι σκέφτηκε ή....

Quote:

---

Originally Posted by SONIA64

...δεν πρόλαβε να αποσώσει την σκέψη του και ενα διαπεραστικό και στριγκό γρύλισμα φρένων ακούστηκε στην μπροστινή αλέα.Ήρθε! σκέφτηκε.Μα πως; Ειπε πως θα έπερνε την ταχεία και κατόπιν ταξί ή τα συμπαθητικά μικρά αλογάκια που κάνουν αυτές τις μικρές διαδρομές υποβοηθούμενα απο τους ηλικιομένους της περιοχής."Τελικά θα νοίκιασε αυτοκίνητο" είπε μέσα του.
-Αυτό το κορίτσι δεν θα βάλει ποτέ μυαλό,ειπε φωναχτα.Όπως ήταν στα δεκαπέντε της έτσι και παρέμεινε.Ατίθαση,ζωηρή και απρόβλεπτη.Ετσι την έιχε ερωτευθεί.Τι ατυχία!Ανομολόγητος έρωτας.Θαμένος βαθιά στην πίσω γωνίτσα του μυαλού του.Τι θα μπορούσε να της προσφέρει αυτός άλλωστε.Τα χίλια κακά της μοίρας του τράβηξε.Αν την είχε μαζί του πολύ απλά θα την ταλαιπωρούσε κι αυτήν.Οχι!Ειναι καλύτερα έτσι.Αν και τώρα που το σκέφτόταν, κοντοζυγώνοντας την εξώπορτα, γιατί να έρθει άραγε σ΄αυτόν;Αυτός ήταν η λύση εκτάκτου ανάγκης, η τελευταία διέξοδος πρίν την καταστροφή.Ανοιξε την πόρτα και αντοίκρησε μπροστα του το πιο όμορφο ζωντανό πλάσμα του πλανήτη.Η καρδιά του φτερούγισε και με μιας έχασε 10 χρόνια απ΄την εξωτερική του εμφάνιση.Ενιωσε τα μαλλιά του ξανά μαύρα και στυλπνά όπως όταν την γνώρισε.Οι ρυτίδες εξαφανίστηκαν με μιάς.Οι μύς του φάνηκαν γεροδεμένοι και γυαλιστεροί όπως πρόβαλαν απο το αμάνικο πουκάμισο,ξεκούμπωτο μπροστά,χωμένο άτσαλα στο σκούρο rangler του.Μάγισα ειναι σκέφτηκε ή....

---

... νεράϊδα?
- "Ευτυχώς σε βρήκα" του είπε, διακόπτωντας όλες τις σκέψεις του.
- "Τι έγινε? ανησύχησα. Με κατατρόμαξες" της απάντησε...
- "Πρέπει να με βοηθήσει. Δεν μπορώ να στηριχτώ σε κανέναν άλλον, αυτή
την στιγμή", του λέει
- "Μα, πες μου τελικά, τι έγινε", την ρώτησε με απορία.
- "Θα στα πώ όλα", του λέει
Μέσα σε 20 λεπτά του διηγήθηκε όλη την κατάσταση. Την συνάντησή
της με τον Άντονι στο υπόγειο, την ξαφνική εμφάνιση της Λουσίλ,
τον θάνατο του Άντονυ, και την ξαφνική της απόφαση να πάει να
τον βρει.
- Λοιπόν .... , του λέει ...

... ο χρονος μας ειναι πολυτιμος, απο στιγμη σε στιγμη κινδυνευουμε να εισβαλλει η Λουσιλ"...

- "Μη φοβασαι κοριτσι μου", της ειπε ο Κριστοφερ με μειλιχια φωνη, "ειμαστε ασφαλεις. Το σπιτικο μου προστατευεται απο βιοενεργειακο πεδιο υψηλης συχνοτητας, καταλαβαινεις λοιπον οτι κανενας δε μπορει να σε πειραξει αυτη τη στιγμη"...

- "Θα παρω εκδικηση Κριστοφερ, θα το πληρωσει ακριβα, πολυ ακριβα αυτο που εκανε... Αυτο το βιβλιο θα γινει ο οδηγος μας", ειπε τρεμαμενη η Σελια δειχνοντας στον Κριστοφερ το βιβλιο της γιαγιας Κατιγκος, "Τα απόκρυφα του Κώδικα Ντα Βίντσι"...

- "Μα... με γελουν τα ματια μου ή οντως αυτο ειναι το θρυλικο βιβλιο του Λεοναρντο; Νομιζα πως... ηταν μονο ενας μυθος... Και ομως το βιβλιο βρεθηκε!!!", ειπε ενθουσιασμενος ο Κριστοφερ.

- "Σελια, δεν φανταζεσαι ποσο καιρο αναζητουσα αυτο το βιβλιο... Να που τα εφερε η μοιρα ετσι ωστε να μπορω να επαληθευσω το χειρογραφο σημειωμα της προγιαγιας μου το οποιο εκεινη ειχε παρει απο εναν μεθυσμενο πειρατη στην ταβερνα που διατηρουσε...
Νατο, εδω το'χω.."
-Σελιδα 324: Κοιτα στην κατω δεξια ακρη-

Ο Κριστοφερ με αγωνια βρισκει την σελιδα αυτη οπου με λιγο κοπο η κατω δεξια ακρη φαινεται να ξεκολλαει... Ηταν μια προσθετη σελιδα που ηταν κολλημενη με μαεστρια...

- "Α χα!! Επιτελους το βρισκω!! Ειναι η αυθεντικη συνταγη για σουτζουκακια α λα πολιτα!!!"

Η Σελια ολο αυτο το διαστημα παρακολουθουσε αμηχανη τις κινησεις του Κριστοφερ χωρις να αντιδρα... Το μυαλο της βρισκοταν βυθισμενο αλλου... Καποια στιγμη ξεσπα:
- "Κριστοφερ, αρκετα! Δεν ηρθα εδω για γαστριμαργικες απολαυσεις... Χρειαζομαι τη βοηθεια σου.......

Quote:

---

Originally Posted by astral_dreamer

... ο χρονος μας ειναι πολυτιμος, απο στιγμη σε στιγμη κινδυνευουμε να εισβαλλει η Λουσιλ"...

- "Μη φοβασαι κοριτσι μου", της ειπε ο Κριστοφερ με μειλιχια φωνη, "ειμαστε ασφαλεις. Το σπιτικο μου προστατευεται απο βιοενεργειακο πεδιο υψηλης συχνοτητας, καταλαβαινεις λοιπον οτι κανενας δε μπορει να σε πειραξει αυτη τη στιγμη"...

- "Θα παρω εκδικηση Κριστοφερ, θα το πληρωσει ακριβα, πολυ ακριβα αυτο που εκανε... Αυτο το βιβλιο θα γινει ο οδηγος μας", ειπε τρεμαμενη η Σελια δειχνοντας στον Κριστοφερ το βιβλιο της γιαγιας Κατιγκος, "Τα απόκρυφα του Κώδικα Ντα Βίντσι"...

- "Μα... με γελουν τα ματια μου ή οντως αυτο ειναι το θρυλικο βιβλιο του Λεοναρντο; Νομιζα πως... ηταν μονο ενας μυθος... Και ομως το βιβλιο βρεθηκε!!!", ειπε ενθουσιασμενος ο Κριστοφερ.

- "Σελια, δεν φανταζεσαι ποσο καιρο αναζητουσα αυτο το βιβλιο... Να που τα εφερε η μοιρα ετσι ωστε να μπορω να επαληθευσω το χειρογραφο σημειωμα της προγιαγιας μου το οποιο εκεινη ειχε παρει απο εναν μεθυσμενο πειρατη στην ταβερνα που διατηρουσε...
Νατο, εδω το'χω.."
-Σελιδα 324: Κοιτα στην κατω δεξια ακρη-

Ο Κριστοφερ με αγωνια βρισκει την σελιδα αυτη οπου με λιγο κοπο η κατω δεξια ακρη φαινεται να ξεκολλαει... Ηταν μια προσθετη σελιδα που ηταν κολλημενη με μαεστρια...

- "Α χα!! Επιτελους το βρισκω!! Ειναι η αυθεντικη συνταγη για σουτζουκακια α λα πολιτα!!!"

Η Σελια ολο αυτο το διαστημα παρακολουθουσε αμηχανη τις κινησεις του Κριστοφερ χωρις να αντιδρα... Το μυαλο της βρισκοταν βυθισμενο αλλου... Καποια στιγμη ξεσπα:
- "Κριστοφερ, αρκετα! Δεν ηρθα εδω για γαστριμαργικες απολαυσεις... Χρειαζομαι τη βοηθεια σου.......

---

Ο Κρίστοφερ επανήλθε στην πραγματικότητα.
-Είμαι πεπεισμένη πως με τη βοήθεια αυτού του βιβλίου οι δυό μας μπορούμε να εξοντώσουμε την σκοτεινή "παρέα" του Μαύρου Άρχοντα κι ίσως ακόμα και τον ίδιο. Θέλω τόσο πολύ να τους εκδικηθώ....
Οι μνήμες ξύπνησαν στο μυαλό του Κρίστοφερ και μούδιασε ολόκληρος από την αγωνία και το φόβο που ένιωσε ξανά. Το βλέμμα του σκοτείνιασε και με βραχνή φωνή που μόλις έβγαινε της είπε:
-Γλυκιά μου Σέλια παρόλη την πολύ άσχημη εμπειρία σου είσαι πάρα πολύ νέα ακόμα και έχεις πολλά χρόνια μπροστά σου για να ζήσεις ξανά όμορφες στιγμές και καλές εμπειρίες. Μην τα βάζεις με πράγματα που είναι ολοφάνερα πάνω από τις δυνάμεις σου, μην υπερεκτιμάς τον εαυτό σου. Ξέρω πως νιώθεις αλλά είναι σίγουρο πως ο χρόνος θα γιατρέψει σιγά σιγά τις πληγές σου και δεν θα πονάς πια τόσο ...
-Δεν ξέρεις τι λες Κρίστοφερ, φώναξε η Σέλια εκνευρισμένη. Ότι πιο όμορφο θα μπορούσα να ζήσω ήταν αυτό που μου κατέστρεψαν δεν ήταν απλά μια "πολύ άσχημη εμπειρία"! Ποτέ δεν θα σταματήσω να πονάω για το παιδί που έχασα και ποτέ δεν θα ξεχάσω τον μοναδικό άντρα που αγάπησα και θαύμαζα τόσο πολύ! Καμμιά εμπειρία όσο ευχάριστη και να είναι δεν θα μου δώσει τόση ευτυχία και πληρότητα όσο αυτά που έχασα για αυτό και ποτέ δεν θα πάψω να αγωνίζομαι για να τους καταστρέψω, έχω αφιερώσει την υπόλοιπη ζωή μου σ' αυτό το σκοπό!
-Δηλητηριάζεις την ψυχή σου με αυτό το μίσος, φορτίζεις αρνητικά την ενέργειά σου και το κυριότερο κινδυνεύεις πολύ σοβαρά να βρεθείς σύντομα εκτός του παιχνιδιού που σκαρώνεις... οριστικά. Σέλια σύνελθε, εσύ ανήκεις στο φως, ανήκεις στο Καλό, κάνε όσα καλά μπορείς και θα δεις πως θα πλημμυρίσεις πάλι από ευτυχία.
-Μήπως φοβάσαι τελικά; Αν πετύχουμε το σκοπό μας, πέρα από την εκδίκησή μου, θα έχουμε κάνει το μεγαλύτερο καλό στην ανθρωπότητα, το ξέρεις αυτό. Επιπλέον δεν θα χρειάζεται να ζεις πια μόνος, φοβισμένος, κρυμμένος από τη ζωή και ανήμπορος, θα μπορείς και εσύ να είσαι ευτυχισμένος ή τουλάχιστον ήρεμος. Πως μπορείς να κλωτσάς την ευκαιρία να δώσεις την τελική μάχη ενάντια σε όσα σε στοιχειώνουν;

Τρομερες βροντες ακουστηκαν απο παντου...
-Μα τι ειναι αυτο?ειπε η Σελια
-Ω Θεε μου βομβαρδισμοι παντου
-Αρχισε ο πολεμος του καλου με το κακο
-οχι,οχι αυτος ειναι ο πολεμος των ανθρωπων
Απ το ραδιοφωνο ακουστηκε η φραση: Αρχισε ο τριτος παγκοσμιος Ο Θεος μαζι σας
-Το κακο κατελαβε τους ανθρωπους ειμαστε χαμενοι...ΑΑΑ...

Νεκρικη σιγη παντου...
Συντριμια και αιμα παντου...
Σκονη...
Σωματα διασκελισμενα κειτονται στο εδαφος...
Σπλαχνα ανακατεμμενα με τα απομειναρια της ασφαλτου.
Μανες,παιδια,αδερφια,πατερ� �ς ολα μια μαζα...Σκουπιδια...
Τιποτα,.. το τελος...

Το τέλος άρχισε, αλλά τίποτα δεν είχε τελειώσει ακόμη....
Η Σέλια και ο Κρίστοφερ άρχισαν να τρέχουν. Το ημιανθρώπινό τους ένστικτο τούς κατηύθηνε. Και οι δυο τους είχαν συνειδητοποιήσει πως αυτή η απρόσμενη εξέλιξη στα ανθρώπινα πράγματα δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά μόνο ένα δημιούργημα, μια ψευδαίσθηση που Κάποιοι είχαν ποτίσει στο μυαλό τους. Δεν υπήρχε λόγος να τρέξουν. Τίποτα από όλα αυτά που είδαν τα μάτια τους δεν συνέβαινε στην πραγματικότητα. Όλα ήταν ένα ψέμα. Ποιος όμως ο λόγος να προκαλέσουν κάτι τέτοιο οι δυνάμεις της Λουσίλ;
Η σκέψη της Σέλιας έγινε έναρθρη απορία από τον Κρίστοφερ. Μόνο που είχε ένα ακόμη ερώτημα να θέσει:
- Σέλια... πού είναι το βιβλίο που κρατούσες;;;;

Και τοτε γυρισαν το κεφαλι τους και οι δυο ταυτοχρονα πισω οταν με φοβο, εκπληξη και διχως ιχνος ελπιδας στα ματια τους αντικρισαν ενα τεραστιο καλαμαρι να μασουλαει το ιερο βιβλιο...

Με μια αστραπιαία κίνηση ο Κρίστοφερ βρέθηκε μπροστά στο καλαμάρι. Ανοίγει την καπαρτίνα του και βγάζει από την εσωτερική θήκη ένα φωτόσπαθο, ένα εξελιγμένο μοντέλο μεσαιωνικού ξίφους, που είχε μια εκτυφλωτική λάμψη. Του το είχε δώσει ο Ντάνκαν, ο καλύτερός του φίλος, την τελευταία φορά που τον είδε.

- Κράτα αυτό πάντα μαζί σου, του είχε πει, και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή χρησιμοποίησέ το.

Μια κίνηση αρκούσε για κείνον να πάρει πίσω το βιβλίο. Το κομμένο πλοκάμι βρέθηκε στο έδαφος και αυτός δίπλα στη Σέλια με το βιβλίο στο χέρι.

- Ελπίζω να μη συμβεί τίποτε άλλο σήμερα. Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας..., είπε και την επιασε από τον αγκώνα, οδηγώντας μακριά από κει.

Μπήκαν γρήγορα στο μικρό αυτοκίνητό του. Ο Κρίστοφερ οδηγούσε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Επρεπε να φύγουν μακριά και να δουν τί έπρεπε να γίνει.

Βρεθηκαν ξανα στο σπίτι του Κρίστοφερ. Μεσα σε αυτη την ησυχη νύχτα ουτε που εφτανε το μυαλο σου για το τι κακο μπορει να συνεβαινε στην αλλη ακρη του κόσμου...Η Σέλια αρχισε να αναρωτιέται τι απο ολα αυτά μπορουσε να ειναι αλήθεια και τι ψέματα.
Γυρισε πλευρο στο κρεβάτι και αναζητησε την αγκαλια του Κρίστοφερ που κοιμόταν ηρεμος. Αυτη η γαληνια εκφραση που ειχε στο προσωπο του μπορει να κάλμαρε και το ταραγμένο της νου από το ονειρο που ειχε μολις δει. Εκείνος ξυπνησε από το αγγιγμα της.
"Τι επαθες γλυκεια μου;" της ειπε νυσταγμένα.
"Ειδα έναν εφιαλτη", απαντησε εκεινη. "Γινόταν πολεμος. Παντου υπήρχαν αιματα κι ανθρώπινα μελη....Και εμεις τρεχαμε να σωθούμε. Μετα μας απείλησε ενα γιγάντιο καλαμάρι όταν εσυ έβγαλες ενα φωτόσπαθο και...."
"Σελια ...Σελια...." της ειπε γελώντας. "Αφου σου ειπα οτι δεν ηταν καλη ιδέα να φαμε στην ταβέρνα του Μπαρμπα-Νικόλα. Εχει γεράσει πια και ξεχναει ποσο καιρο εχει τα καλαμαρακια στο ψυγείο. Αλλα εσυ εκει ...να φας καλαμαρακι με θεα στην θάλασσα. Και αυτη η μανία σου με το Star Wars. Εχουμε δει ολοκληρο το επος πανω από 79 φορές. Την άλλη φορα ονειρευτηκες οτι ημουν ο Χαν Σόλο και συ η Λία. Και αυτά τα αίματα.....αναρωτιεμαι αν εκανες καλα που σταμάτησες τις συνεδριες στο κ. Μουρλιάδη......"
"Αφου σου ειπα οτι ειμαι καλά Κρις!" του φωναξε θυμωμένη."Ξερεις καλα οτι αφου βγηκα απο την φυλακη έως τωρα εκανα πανω από 3 χρόνια επισκέψεις στον Μουρλιαδη και τελικα μου συνέστησε τα φάρμακα που παινω τωρα. Εχουν παρενέργειες αλλα αν τα επαιρνα και πριν να στραγγαλισω εκείνη την δυστυχη γιαγιακα που μου πατησε το ποδι στο τρολλευ θα γλυτωνα την φυλακή. Αλλα και εκείνη πηγαινε γυρεύοντας...."

Quote:

---

Originally Posted by tsigana

Βρεθηκαν ξανα στο σπίτι του Κρίστοφερ. Μεσα σε αυτη την ησυχη νύχτα ουτε που εφτανε το μυαλο σου για το τι κακο μπορει να συνεβαινε στην αλλη ακρη του κόσμου...Η Σέλια αρχισε να αναρωτιέται τι απο ολα αυτά μπορουσε να ειναι αλήθεια και τι ψέματα.
Γυρισε πλευρο στο κρεβάτι και αναζητησε την αγκαλια του Κρίστοφερ που κοιμόταν ηρεμος. Αυτη η γαληνια εκφραση που ειχε στο προσωπο του μπορει να κάλμαρε και το ταραγμένο της νου από το ονειρο που ειχε μολις δει. Εκείνος ξυπνησε από το αγγιγμα της.
"Τι επαθες γλυκεια μου;" της ειπε νυσταγμένα.
"Ειδα έναν εφιαλτη", απαντησε εκεινη. "Γινόταν πολεμος. Παντου υπήρχαν αιματα κι ανθρώπινα μελη....Και εμεις τρεχαμε να σωθούμε. Μετα μας απείλησε ενα γιγάντιο καλαμάρι όταν εσυ έβγαλες ενα φωτόσπαθο και...."
"Σελια ...Σελια...." της ειπε γελώντας. "Αφου σου ειπα οτι δεν ηταν καλη ιδέα να φαμε στην ταβέρνα του Μπαρμπα-Νικόλα. Εχει γεράσει πια και ξεχναει ποσο καιρο εχει τα καλαμαρακια στο ψυγείο. Αλλα εσυ εκει ...να φας καλαμαρακι με θεα στην θάλασσα. Και αυτη η μανία σου με το Star Wars. Εχουμε δει ολοκληρο το επος πανω από 79 φορές. Την άλλη φορα ονειρευτηκες οτι ημουν ο Χαν Σόλο και συ η Λία. Και αυτά τα αίματα.....αναρωτιεμαι αν εκανες καλα που σταμάτησες τις συνεδριες στο κ. Μουρλιάδη......"
"Αφου σου ειπα οτι ειμαι καλά Κρις!" του φωναξε θυμωμένη."Ξερεις καλα οτι αφου βγηκα απο την φυλακη έως τωρα εκανα πανω από 3 χρόνια επισκέψεις στον Μουρλιαδη και τελικα μου συνέστησε τα φάρμακα που παινω τωρα. Εχουν παρενέργειες αλλα αν τα επαιρνα και πριν να στραγγαλισω εκείνη την δυστυχη γιαγιακα που μου πατησε το ποδι στο τρολλευ θα γλυτωνα την φυλακή. Αλλα και εκείνη πηγαινε γυρεύοντας...."

---

... Αχ!!! Σέλια,
- πόσο πολύ μου έλειψε το χιούμορ σου!!! Το είχα ξεχάσει τόσο καιρό.
- Και εσύ όμως, δεν έχασες το δικό σου...
- Δεν έπρεπε να σε αφήσω να πιείς τόσο πολύ!!!
- Έλα, Κρίστοφερ, άστα αυτά! Πάμε να πιούμε ένα καφεδάκι και να μελετήσουμε το βιβλίο.
- Είναι κάτι που ήθελα να στο πω από την ώρα που ήρθαμε!!!
- Τι είναι, Σέλια, πες μου με τρομάζεις!
- Πρόσεξες κάτι περίεργο στο βιβλίο που σου έδειξε νωρίτερα?
- Σαν τι?
- Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο είναι ντυμένο!
- Τώρα που το λες, ναι... έτσι είναι
- Ανάμεσα στα χονδρά χαρτόνια ... βρίσκονται οι χάρτες ... αυτούς που ψάχνει η Λουσίλ...

και εκεινη την ωρα που πειναν το καφεδακι τους και κοιτουσαν τους χαρτες με αγωνια......... μπαμ

Περαστικος: Πω! Τι εγινε? ποιος τους σκοτωσε? τον πιασανε?
Θαμωνας: O ψυχοπαθης που εψαχνε χτες η Νικολουλη. Ειδα την εκπομπη! Απιστευτο τους σκοτωσε ο τρελος! Θα μπορουσε να ειχε σκοτωσει οποιονδηποτε! Τον χωσανε μεσα.........