Printable View
Έτσι όπως τα τοποθετείς κι εγώ συμφωνώ Φωτεινή. Μόνο που δεν πιστεύω ότι υπάρχει ατομικό και συλλογικό. Ο άλλος είναι μέσα μας κι εμείς είμαστε πάνω στον άλλο, αφού του προβάλλουμε όπως λες κι εσύ τις προσδοκίες μας.
Δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός ατομικού και συλλογικού. Είναι τεχνητός και μεθολογικός για να έχουμε μία κάποια ψυχολογική ισορροπία.
Συνοψίζοντας να ευχαριστήσω κι εγώ για το γόνιμο διάλογο...
[QUOTE=Βασίλης Παπαδολιάς;59499]Καλημέρα και καλή βδομάδα...
Μου έχει μείνει ακόμη η απορία γιατί όταν κάποιος λέει ότι η ευτυχία δεν μπορεί να έρθει χωρίς τη συμμετοχή του άλλου, εισπράττει κάποιος άλλος το γεγονός αυτό ως μετάθεση ή εξάρτηση. Το ρώτησα και πριν, αλλά δεν εισέπραξα απάντηση. Μήπως το μυστικό είναι ο φόβος της απογοήτευσης που όπως λες κι εσύ εκ των προτέρων πιστεύουμε ως δεδομένη;
Πάντως, Φωτεινή, δεν ισχυρίστηκα πουθενά ότι κάποιος άλλος σε ΚΑΝΕΙ ευτυχισμένο. Ισχυρίστηκα ότι χωρίς τον άλλο δεν μπορείς να ΕΙΣΑΙ ευτυχισμένος. Ευτυχισμένος γίνεσαι εσύ, αλλά χωρίς την ύπαρξη του άλλου δεν μπορείς να γίνεις. Ο άλλος είναι συστατικό της συνταγής που θα μαγειρέψεις για να γίνεις ευτυχισμένος. Το μαγείρεμα εσύ θα το κάνεις, αλλά χωρίς το συστατικό, δε βγαίνει το φαί.
Επίσης δεν πιστεύω ότι η ευτυχία είναι κάτι που μπορείς να επιτύχεις μόνος σου και μετά να τη μοιραστείς. Αν ήταν έτσι, γιατί να τη μοιραστείς; Αφού την πέτυχες μόνος σου, τι τον χρειάζεσαι τον άλλο; Το κάνεις από φιλανθρωπία; Η ευτυχία προαπαιτεί την ύπαρξη του άλλου. Χωρίς τον άλλο δεν υπάρχει ολοκλήρωση, που είναι το ύψιστο στάδιο των πνευματικών αναγκών. Αλλά στον άλλο πρέπει να φτάσεις "εσύ". Εσύ θα κινηθείς "προς" αυτόν. Δεν "περιμένεις" να σε κάνει ευτυχισμένο. "Κινείσαι" προς αυτόν με σκοπό να γίνεται μαζί ευτυχισμένοι. Σα να είστε άτομα που μοιράζεστε ηλεκτρόνια.
Και να πω και κάτι άλλο. Η ευτυχία μέσα στο Όλο είναι βαθιά δημοκρατική διαδικασία. Με τις δικές μας αυταρχικές προσλαμβάνουσες είναι δύσκολο να κατανοηθεί. Το εγώ μας αντιδρά στην προοπτική ότι κάτι "μπορεί" να εξαρτάται από κάποιον άλλο. Δεν έχει μάθει στο μοίρασμα και δεν έχει μάθει να βλέπει τον άλλο ως "επέκταση" του εαυτού και δυνατότητα "διεύρυνσης" του, αντί για περιορισμό.
Αλήθεια, γιατί κάνουμε παιδιά; Όταν κάνουμε παιδιά, δε δεχόμαστε συνειδητά ότι στο εξής η ελευθερία μας θα είναι πιο περιορισμένη; Αν η ελευθερία είναι συστατικό της ευτυχίας, γιατί τα κάνουμε; Δε μιλάω για τις περιπτώσεις που μας το υποβάλλουν, έτσι; Μιλάω για την περίπτωση που το κάνουμε από μόνοι μας. Δεν αισθανόμαστε ότι μέσα από το μοίρασμα με τα παιδιά θα ολοκληρωθούμε περισσότερο; ¶ρα θυσιάζουμε ένα μέρος της ελευθερίας μας για να έχουμε μεγαλύτερη ολοκλήρωση. Ευτυχία και ελευθερία δεν είναι πάντα συνώνυμα.
Σίγουρα είναι δύσκολο να το δει κανείς όπως πιο πάνω. Πρέπει να έχει αποβάλλει πολύ τους φόβους του για να μπορέσει να "ρισκάρει" να κινηθεί προς τον άλλο. Αλλά νομίζω είναι καλό να το έχει υπόψη του σαν κατεύθυνση κανείς. Προς τα πού θα ήταν καλό να πάει...[/QUOTE]
Καλησπέρα!!!!!
Εντυπωσιάζομαι..Είναι δυνατόν ολοκλήρωση να έρχεται έτσι???????
Είναι δυνατόν να συγχέεται έτσι ο νους???????Ευτυχία ισούται με "πόσο με βολεύει να με νταντεύουν"????????Ευτυχία είναι η καταδίκη των απλά ευτυχισμένων ανθρώπων????????Των ανθρώπων που δεν έχασαν τον Θεό από μέσα τους?????
Αυτή την κοινωνία ανθρώπων είναι καλό να κυοφορήσουμε?????
Το μήνυμα σε όσα παιδιά διαβάζουν πρέπει να είναι ότι γεννήθηκαν γιατί οι γονείς τους ήταν πππππολύ εγωιστές και απλά δεν ήθελαν να πεθάνουν χωρίς ν'αφήσουν κάτι????¨Εστω κι αν αντάλλαγμα είναι η έλλειψη ελευθερίας????ΑΡΝΟΥΜΑΙ...
Ποιός μεγαλύτερος φόβος από την αυτογνωσία?Εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα..εκεί είναι όλες οι απαντήσεις..Ανώτερος εαυτός είναι εγώ και το αρχέγονο κτήνος μου που καλούμαι να κάνω φίλο και έτσι να γεννήσουμε Σοφία...Ποιός όμως τολμάει να πλησιάσει το κτήνος?Γι αυτό οι περισσότεροι χρειάζονται δεκανίκι...
Μεγαλώνω έναν γιο..τον μαθαίνω να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του και τους γύρω του...Του δίνω να καταλάβει τον λόγο που πρέπει να σέβεται αυτόν και τους γύρω του..Τον μαθαίνω να είναι Φιλάνθρωπος και τον προτρέπω να "κοιτάει" να "ακούει" με Αγάπη γιατί μόνο τότε θα είναι ¨Ανθρωπος...Του εξηγώ γιατί τα παιδιά είναι τόσο μα τόσο ευτυχισμένα και γιατί μεγαλώνοντας οι περισσότεροι (ευτυχώς όχι όλοι) αλλάζουν...
Θα συμφωνήσω μαζί σου μόνο σε ένα...Πρέπει να προσέχουμε πολύ τι λέμε αν θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας "ΕΡΓΟ"
Ζητώ συγνώμη που κάθε φορά ενώ υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναπαθιαστώ κάνω πάντα το ίδιο...Ζητώ συγνώμη όμως δεν μπορώ να το κλείσω το "ρημάδι"!!!!!
Απαντώ και σε άλλες απόψεις σου πάνω στο θέμα απλά δεν τις παραθέτω όλες..
Quote:
Originally Posted by εφη ταδε-ταδε εφη
Λυπάμαι αλλά δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα...
Με ψέγεις για κάτι;
Έχεις παραθέσει με bold κάποιες απόψεις μου και απαντάς σε ερμηνείες που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα...
Το να κάνεις παιδιά σημαίνει ότι το κάνεις για να αφήσεις πίσω σου κάτι;
Αυτό κατάλαβες;
Σίγουρα πολεμάς εμένα ή κάποια δική σου σκιά;
Γιατί εγώ δεν είπα αυτό...
Είπα ότι διευρύνεις την εμπειρία του να μοιράζεσαι...
Δεν είπα ότι επίσης πρέπει να σε νταντεύουν...
Πού το είδες αυτό;
Εννοείς την αναφορά στο μητρικό χάδι;
Μήπως είναι καλύτερα να κατηγορήσεις τους ψυχολόγους; Γιατί αυτοί αναφέρονται στο μητρικό χάδι. Δεν είναι δική μου ευρεσιτεχνία.
Πιστεύω ότι πρέπει να αναρωτηθεί καθένας μας γιατί αντιδρά όπως αντιδρά όταν διαβάζει κάποιες απόψεις. Για την ερμηνεία που κάνεις είτε εσύ είτε κάποιος άλλος δεν είναι πάντα υπεύθυνος αυτός που γράφει, αλλά κι αυτός που διαβάζει και το τι έχει απωθήσει αυτός μέσα του. Τότε μόνο θα πλησιάσει και λίγο σε αυτό που ανάγεις ως ύψιστη ευτυχία. Την αυτογνωσία. Αλλιώς την αυτογνωσία την έχει απλά σαν δικαιολογία για το φόβο της επικοινωνίας με τους άλλους. Και τι είναι οι άλλοι παρά φιγούρες που προβάλλουμε εικόνες από το "κτήνος" κι ο φόβος να επικοινωνήσουμε μαζί τους είναι φόβος για το δικό μας κτήνος. Να γιατί η επικοινωνία με τον άλλο σε φέρνει στην πραγματικότητα διαρκώς αντιμέτωπο με τον εαυτό σου και συνιστά αυτογνωσία (και ποια καλύτερη αυτογνωσία από το μεγάλωμα παιδιών βέβαια, θα μπορούσα να πω παρενθετικά, μία διαδικασία που αναγκάζεσαι να αντιμετωπίζεις συνεχώς τον εαυτό σου). Στον άλλο βλέπεις συνεχώς τον εαυτό σου κι όταν δεν τον αντέχεις, δεν αντέχεις στην πραγματικότητα τον εαυτό σου. Και το στοίχημα είναι αυτό να το καταλάβεις και να το αναιρέσεις και να γνωρίσεις εκείνον όπως είναι στην πραγματικότητα, να βγεις από το φαύλο κύκλο των προβολών και να γνωρίσεις στα αλήθεια τον άλλο και ταυτόχρονα μέσα από τη διαδικασία να συνειδητοποιήσεις με κάποια χαρά ότι έχεις γνωρίσει και λίγο τον εαυτό σου.
Όσο για το τι αφήνουμε στα παιδιά μας είμαι σίγουρος ότι το μήνυμα είναι πολύ καλύτερο όταν τους λέει ότι δεν πρέπει να περνούν τη ζωή τους σε μία αυτοικανοποίηση ότι τα έχουν καλά με το Θεό (αλλά με κανέναν άλλο) και ότι δε χρειάζονται τους άλλους για να ευτυχήσουν αλλά τους αρκεί μία κονσόλα play station ή ένας σταθμός internet ή ο κοντινός παπάς της ενορίας. Γιατί αυτογνωσία δεν είναι ο νοητικός διαλογισμός. Η αυτογνωσία προϋποθέτει "ζόρισμα" του αστρικού και τριβή του στην επαφή με τους άλλους κι όχι "ντάντεμα" του σε ήπιες συναισθηματικά καταστάσεις απομόνωσης και ησυχίας (κι αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λένε δάσκαλοι όπως ο Γκουρτζίεφ).
Τα λέμε...
Δεν νομιζω οτι ισχυριζεται κανεις οτι μπορεις να εισαι ευτυχισμενος στην κορυφη του βουνου μονος ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ την επικοινωνια.Αυτο ομως που μπορεις να εχεις ειναι μια ευτυχισμενη στιγμη οδηγωντας και απλα κοιταζοντας την θαλασσα...μονος αλλα οχι γιατι κανεις δεν μπορει να σε καταλαβει στον ματαιο τουτο κοσμο αλλα απλα γιατι ετυχε να εισαι μονος εκεινη την στιγμη...Υπαρχουν λοιπον ανθρωποι που θα ελεγαν αχ να ηταν εδω και ο ταδε να μοιραζομασταν αυτη την στιγμη και αλλοι οι οποιοι απλα την βιωνουν την καταγραφουν και την ανακαλουν καποια φορα που η καθημερινοτητα τους δεν επιτρεπει να επαναληφθει.
Ειμαι ενας πολυ κοινωνικος ανθρωπος,αγαπαω τους φιλους μου,λατρευω την συναναστροφη με κοσμο και παιδια με τα οποια εχω και ιδιαιτερα καλες σχεσες συνηθως.Η ευτυχια μου ναι ειναι αυτη η κοινωνικοτητα.Ομως το αν καποιος απο τους γυρω μου ευθυνεται για αυτη την ευτυχια η οχι δεν εχει να κανει με τιποτα αλλο παρα με εμενα και τον ορισμο που εχω δωσει εγω στην εννοια.
Για μενα η ευτυχια ειναι στιγμες ειτε μοναχικες ειτε συντροφικες τις οποιες μπορει να βιωσει και καποιος αλλος με ακριβως τον ιδιο τροπο και να μην του πουν τιποτα.
Οι στιγμες αθροιζομενες και συγκρινομενες με τις ουδετερες η ακομα και τις αρνητικες στιγμες,δινουν ενα διαστημα ευτυχισμενο η οχι.Οι παραμετροι ομως υπολογισμου το αθροισματος διαφερουν απο ατομο σε ατομο.
Αν ομως σε ενδιαφερει παρα πολυ να συμετεχει οποιοσδηποτε εσυ θεωρεις σημαντικο ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ στην στιγμη αυτη της ευτυχιας τοτε νομιζω οτι χανεις κατι πολυτιμο ζητωντας κατι ακομα περισσοτερο απο αυτο που σου δινει το Συμπαν εκεινη ακριβως την ωρα.:love:
Τι είναι ευτυχία?, ...δύσκολο να πεί κανείς. Και απλό μαζί.
Δύσκολο γιατί κάθε φορά και γιά τον καθένα μας μπορεί να είναι κάτι άλλο. Και απλό, γιατί μόλις κάνουμε ένα βήμα πίσω και αφουγκραστούμε την έσω μας φωνή η δίψα γι'αυτήν ανασύρεται από τον θόρυβο.
Η ευτυχία φθίνει όσο απομακρυνόμαστε από την μήτρα, όσο μεγαλώνουμε και ασπαζόμαστε κοινά ήθη και έθιμα κάνοντάς μας να αποζητούμε ισοβίως μέσω αυτής την αναγέννησή μας.
Την ευτυχία συνάντησε ο Πικάσο όταν σε ώριμη ηλικία άρχισε να ζωγραφίζει σαν παιδί.
Την ευτυχία συνάντησαν αναδομηστές έργων της κλασσικής και jazzmen όταν ξεσκαρτάρισαν από μέσα τους την σχολή που τους ανέδειξε.
Την ευτυχία βρίσκουν οι συνειδητά υποχωρούντες από το άστυ προς την ύπαιθρο.
Την ευτυχία βρίσκουν οι ερωτευμένοι εις σάρκαν και πνεύμα ένα.
Καταλυτικός παράγων στην ευτυχία είναι η φθορά που επιφέρει ο χρόνος και η αδυναμία ανανέωσης.
Υπάρχουν και φορές που αναθεωρούμε και η ευτυχία αλλάξει πρόσωπο ή έκφραση.
Κλειδί για την αναζήτησή της είναι καταρχήν να γνωρίσουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε.
Υ.Γ
Δεν το προτείνω προς αγορά και ακρόαση (γιατί είναι μανίκι), όμως αν κάποιος εννοεί την πραγματικότητα μέσω της Μουσικής (όπως εγώ), θα έβρισκε τουλάχιστον ενδιαφέρουσα την έκδοση που επιμελήθηκε ο Στ.Βασιλειάδης πάνω στο έργο του Γιάννη Χρήστου, η Μουσική του Φοίνικα (1948-1949) και αναφέρεται στον μύθο του ιστορικού Φοίνικα ο οποίος καιγόταν και ξαναγεννιόταν από την ίδια του τη τέφρα. Το συμφωνικό έργο έχει τη μορφή ποιήματος σε 5 μέρη τα οποία παίζονται δίχως διακοπή. Το κάθε μέρος αντιπροσωπεύει και μία φάση της πορείας του Φοίνικα, που ακολουθεί το εξής πρότυπο: γέννηση / εξέλιξη / δράμα (δραματικό κορύφωμα) / τέλος (θάνατος) / νέα αρχή (αναγέννηση).
To ξέρω ότι είναι οφ τόπικ, αλλά δεν θα μπορούσα να μη σχολιάσω το έντονα σκορπίστικο συμβολισμό που υπάρχει στο συγκεκριμένο μυθικό πτηνό...Quote:
Originally Posted by e k
Καλημέρα...Σαφώς και δεν έχω τίποτα προσωπικό με κανέναν και ούτε μπορώ ούτε και θέλω να κρίνω κανέναν...
¨οπως πολλές φορές έχουμε πει είναι δικαίωμά μας και- υποχρέωση θα συμπληρώσω- να λέμε την άποψή μας..Ως έτσι και μόνο γι αυτό γράφω αυτά που γράφω...
Προσπαθώ να ταιριάξω όλα αυτά που διάβασα από έναν σκεπτόμενο άνθρωπο,στον όρο Ευτυχία...Δυστυχώς δεν τα κατάφερα...ίσως έχω απλοϊκή σκέψη και δεν μπορώ να παρακολουθήσω.... Το μόνο κοντινό σημείο που βρήκα για τις απόψεις αυτές είναι το ΓΙΑΤΙ κανείς θέλει να είναι ευτυχισμένος...
Η ΕΥΤΥΧΙΑ με το ΓΙΑΤΙ θέλω να είμαι ευτυχισμένος έχει διαφορά...
Ϊσως πάλι δεν γίνω κατανοητή...κι όμως χρησιμοποιώ απλές καθημερινές λέξεις...
Αν και έχω πολλά ακόμη να πω θα προτιμήσω το ρητό "η σιωπή είναι χρυσός..."
Καλημέρα..
Μάλλον κι εγώ δε γίνομαι κατανοητός αλλά η Σύνοδος ¶ρη - Κρόνου στην Παρθένο αυτή την εποχή είναι ό,τι πρέπει για τσακωμό μέσω παρεξηγήσεων και διϋλίσεως του κώνωπα...
Ευχαριστώ λοιπόν για το γόνιμο διάλογο κι εύχομαι ο καθένας να βρει την ευτυχία όπως την αισθάνεται και την εννοεί....
Καλό απόγευμα σε όλους...
Ασχετο αλλα ΟΝΤΩΣ αυτη η καταπληκτικη συνοδος ενδεικνυται....:love:Quote:
Originally Posted by Βασίλης Παπαδολιάς
παντως το να διαφωνουμε οι ανθρωποι ακομα και στο τι ειναι ευτυχια ειναι θεμα..
Όποιος μπορέσει να υπερνικήσει τα εσωτερικά του προβλήματα
και να φτάσει στη μόνιμη εσωτερική ειρήνη, είναι ευτυχισμένος.
Σύντροφο μπορούμε να αλλάξουμε αμέτρητες φορές, όμως,
αν δεν αλλάξουμε το ανήσυχο και ανικανοποίητο πνεύμα μας,
δεν θα βρούμε ποτέ την αληθινή ευτυχία.
Δεν υπάρχουν λέξεις ή ορισμοί για να περιγράψουμε
αυτό το τόσο όμορφο συναίσθημα.
Από μέρους μου, το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι
να σας ευχηθώ να το νιώσετε όλοι!
:love::love::love::love::love:
Με αγάπη
Σόφη