Γειά σας και από εμένα.
Μετά την 85η φορά που διαβάζω το συγκεκριμένο άρθρο πήρα επιτέλους την απόφαση να γράψω κάτι και εγώ.
Πρώτα από όλα, σε πολλά discussion threads όπως και στο συγκεκριμένο προκύπτει το ερώτημα "Με βάση ποια κριτήρια κάποιος είναι πλουτώνιος/κρόνιος/άρειος/ μερκούριος κ.α.;"
Η πιο απλοϊκή μου σκέψη κατευθύνεται σε κυρίαρχο οίκο/πλανήτη/ζώδιο/όψεις ως κριτήρια σε ένα ωροσκόπιο (τα βρήκα μέσα από το astro.com επιλέγοντας Pullen charts). Δεν ξέρω αν είμαι στο σωστό δρόμο (σαν σκεπτικό) και σαν εργαλείο (Pullen μέθοδος). Θα ήθελα λιγάκι τη γνώμη σας πάνω σε αυτό.
Και για να μην βγω offtopic οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι και εγώ εν μέρει πλουτώνια (κυρίως όμως ποσειδώνια, τονισμένος 12ος και ποσειδώνας στον 1ο) αφού έχω πολύ σκορπιό στο χάρτη μου και με μια σκορπιοσεληνούλα στο 10ο σπιτάκι που κάνει συχνά πυκνά αισθητή την παρουσία της.
Για να μην επαναλαμβάνω όσα έχουν ήδη ειπωθεί το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι οι Πλουτώνιοι τύποι είναι αυτοί που λαχταράνε περισσότερο ένα αγνό αθώο χάδι αλλά δε θα επιτρέψουν ποτέ στο εαυτό τους να το δείξουν και δε θα δεχτούν και κάτι λιγότερο από αυτό που επιθυμούν (το γνωστό ή όλα ή τίποτα). Καταβάθος γουστάρουν την αγνότητα στα συναισθήματα με τη διαφορά (σε σχέση με τους υπολοίπους) ότι θεωρούν ότι η αγνότητα προέρχεται μέσα από ακραίες και σκοτεινές καταστάσεις (αναγέννηση δηλαδής).
Επιθυμούν και σε ακραίο βαθμό μάλιστα (με τρόπο διαφορετικό σε σχέση με τους αφροδίσιους που εκεί έχει να κάνει με αρμονία και πόθο) αλλά δε θα επιτρέψουν ποτέ στον εαυτό τους να εκτεθεί. Εχετε σκεφτεί για πιο λόγο το παθιασμένο έχει συνδεθεί με πλουτώνιους ;;;Γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος να εκφραστούν - να εκτεθούν.
Μια εικόνα μου έρχεται κάθε φορά που διαβάζω για πλουτώνιες συμπεριφορές.
Δεν είναι ο τύπος του ανθρώπου που θα σε αγκαλιάσει ή θα σε φιλήσει τρυφερά, θα σου ρίξει απλά ένα βλέμμα προσεκτικά όταν κανένας δε θα κοιτάει ούτε καν εσύ και θα τα πει όλα μέσω αυτού.
Είναι αυτός που θα σου μιλήσει άσχημα και δε θα σου χαιδεψει τα αυτιά όταν εσύ αισθάνεσαι ράκος γιατί απεχθάνεται την αδυναμία, την οσμίζεται από μακριά.
Μπορεί όλο αυτό το παιχνιδάκι του τύπου "είσαι χάλια;σε κάνω πιο χάλια για να δω πόσο αντέχεις" να είναι σαδιστικό αλλά για τον πλουτώνιο είναι η βάση του σεβασμού του. Ο πλουτώνιος πικραίνεται όταν δει ότι ο αλλός δεν μπορεί να "σηκωθεί' από μια κατασταση που τον έχει ρίξει και αυτό γιατί στα μάτια του εμφανίζεται σαν κάτι λιγότερο από αυτό που θα μπορούσε να είναι.
Θα μου πείτε τώρα "Καλά είναι και αυτός λόγος για να συμπεριφέρεται έτσι;;Ολοι κάποια στιγμή πέφτουμε." Για αυτόν το θέμα είναι πόσες φορές καποιος θα σηκωθεί και όχι το πόσες θα πέσει. Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει το βλέμμα Πλουτώνιων όταν τους βάζεις στη θέση τους. Εχουν μια ικανοποίηση και ένα θαυμασμό απέναντι στον άλλον που δε συγκρίνεται με το μεγαλύτερο κομπλιμέντο.
Ετσι εκδηλώνονται αργά σταθερά τελείως εσωτερικά και με πολύ τραχύ τρόπο. Ειναι παροιμιώδης η αύρα τους. Απόμακροι, μυστηριώδεις και σκληροί αλλά ο αληθινός τους εαυτός φανερώνεται σε στιγμές απομόνωσης. Εκεί που θα δείτε ένα μικρό παιδί να ζητάει επίμονα ένα τρυφερό και αθώο άγγιγμα μέσα στα σκοτάδια.
Φιλικά Χριστίνα.
P.S.: Μου βγήκε λιγουλάκι μεγάλο το σχόλιο μου. Ελπίζω να μην σας κουράσα. Απλές σκέψεις και παρατηρήσεις είναι από αυτά που διάβασα, είδα και βίωσα. Ετσι για να μην λέμε μόνο τις εκφοβιστικές διαστάσεις ενός πλουτώνιου.
