Originally Posted by
melchiar
Σε έναν κόσμο τόσο υλιστικά ρεαλιστικό οι άνθρωποι τείνουμε προς την καλλιέργεια πραγμάτων που δεν αφήνουν την ψυχή να διακριθεί και αυτό γιατί δεν υπάρχει πίστη παρά μόνο στην ύλη , να συμπληρώσω πως η ανάγκη μας να προσωποποιούμε το κάθε τι μας έχει κάνει να απομακρυνθούμε από το να καλλλιεργούμε την εμπιστοσύνη και την πίστη μέσα μας .
Π.Χ.Συγχωρήστε μου αυτό που θα πω αλλά η εκκλησία τοποθετεί τον πιστό απέναντι απο την εικόνα και δεν του καλλιεργεί παρά μόνο την πίστη που προσανατολίζεται στην εικόνα αλλά δεν γυρνάει κατ ουσίαν να αγγίξει αυτόν που προσεύχεται και που ο πιστός θέλει κατ επεκταση μέσα από την προσευχή να λάβει δύναμη να προάγει τη ψυχή του μέσα από αυτό ,στην εκπαίδευση και στα σχολεία συμβαίνει το ίδιο πράγμα πέρα των πολλών ελλείψεων που υπάρχουν. Η γνώση που διδασκόμαστε δεν τοποθετείται έτσι ώστε να πιάσει πιο βαθύς παλμούς ύπαρξης αλλα όλα αυτά που σας λέω είναι μια ουτοπία ,ιδιαίτερα σε μια κοινωνία σαν και αυτή που ζούμε τώρα και εγώ μαλλον θα χαρακτηριστώ φευγάτος για μια πραγματικότητα όπως αυτή.
Για μένα η μόνη εγρήγορση και η μόνη πάλη που μπορεί να υπάρξει είναι εκείνες οι στιγμές οπού ο καθένας από εμας ''σκύβει'' μέσα του και παραμενει εκεί πρώτα ως παρατηρητής ,έπειτα λαμβάνει δράση .Σαφώς δεν αρνούμαι τον κόσμο γύρω μου γιατι αυτός μου δίνει τροφή και μου υπενθυμίζει τα πράγματα για τα οποία πρέπει να παλέψω .Η ζωή η ίδια μας δίνει όπλα για τις μάχες αλλά καμιά φορα μας αφήνει και άοπλους για να μας τεστάρει , νομίζω πως η ζωή είναι υπέροχη και αποτελεί ενδιάμεσο για να πάμε εκεί οπού ο καθένας πρέπει να προσανατολιστεί.
ίσως το οτι αναφέρθηκα στην εκκλησία κατ αυτον τρόπο να ενοχλήσει ,αλλά και αυτό είναι μια άποψη ,μια τοποθέτηση στα πράγματα από τη δική μου σκοπιά .