Printable View
επιδή εχασα, ανηψιό απο ατύχημα ,ο άλλος οδηγούσε, αυτός εζησε
τον ανηψιό μου τον θεωρούσα δικό μας παιδί το πρώτο ανήψη τον μεγαλωναμε σπίτι,η αδελφή μου δούλευε
όταν είδα το άλλο παιδί ,γιατί είναι μικρός,παράπονο με έπιασε και είπα -γιατί αυτός και όχι ο ανηψιός μου-μα σκέφτικα και αυτό το παιδί έχασε τον καλητερό του φίλο απο δικό του λάθος και ζει με αυτό τη το χειρότερο
πιανού ο πόνος μεγαλήτερος;
η εκδίκηση τη θα προσφέρη;
το ζητημα ΕΚΔΙΚΗΣΗ, ερχεται να κολλησει μια χαρα πανω στο ψυχαναγκαστικο τριγωνο της εναλλαγης των παρακατω ρολων. ΘΥΤΗΣ-ΘΥΜΑ-ΣΩΤΗΡΑΣ. οποιος θελει και μπορει να παιξει, ας παιξει. εγω δε θελω.
Εκει που χρειαζεται να γινει...προσφερει και παραπροσφερει.Quote:
Originally Posted by ioni
Δεν μιλαω για την περιπτωση σου σχετικα με τον ανηψιο σου.
Παιζεις, τον ρολο του ΚΡΙΤΗ οπως και οι περισσοτεροι απο εμας εδω μεσα.Quote:
Originally Posted by fisherman_
Υπαρχει και αυτος ο ρολος.
=================================
Παρατηρω παντως οτι μερικοι δεν αφηνετε το θεμα να πεθανει...35 σελιδες επιασε το θεμα και βασικα αρκετοι απο εσας απλα επαναλαμβανεστε για να περασει η δικια σας γνωμη στους υπολοιπους στο τι θεωρειτε καλο-κακο η μαυρο-ασπρο...
Για αυτο και εγω προσωπικα ειναι η τελευταια φορα που ασχολουμαι με αυτο το θεμα και αρχιζω απο τωρα να το εφαρμοζω, θα ηταν πολυ ευκολο να αρχισουν παλι οι παρεξηγησεις για να πεισει ο ενας τον αλλον το ποιος εχει δικιο οπως εγινε και πιο πανω.
Προχωραω παρακατω.
Aφφφ βαρεθηκα να ακουω για τον δυσκολο σκληρο κακο κοσμο..και ολοι μερα παλευουμε με τερατα και υαινες...και να σου οι καραβοτσακισμενες και ανεμοδαρμενες υπαρξεις ..και οι ηρωισμοιι και και και ...χαλαρωστε λιγο!!!!!!!!!!!!!!
Και ξαφνικα μεσα στο σκοταδι...εμφανιστηκε η σκια...της εκδικησης...:mad:
αναποφασιστα :unsure:(ποτε δεν ξερεις προς τα που να εκδικηθεις πρωτα...:nuts:) εκανε την βολτα της...και βρηκε αυτον που την ειχε καλεσει...:bigsmile:
Φουσκωσε...στραβομουτσουνι σε..και με την αναλογη βροντερη φωνη...:scared: εκανε την κλασσικη της ερωτηση...Μπαμ και κατω? η αργα και βασανιστικα?
Ελα και εχουμε να παμε και αλλου..ξερεις ποσες κλησεις δεχεται καθημερινα το τηλεφωνικο μας κεντρο...?Παιρνει ο κουμπαρος...μετα η κουνιαδα..ξανα ο γαμπρος, το αφεντικο,ο απατημενος..η γιαγια για τον ταχυδρομο...ο ταχυδρομος για την γιαγια και παει λεγοντας....Αλλη δουλεια δεν εχετε να κανετε :nea: Κουραστικοι ανθρωποι...Ελα και εχουμε και προσφορες...στα γρηγορα περιστατικα...:bigsmile:
Εμεις προτεινουμε Αδιαφορια..αλλα κανεις δεν την θελει σημερα...δεν πουλαει...
Παλια διναμε εντελως δωρεαν λογικη και παλι στα στοκ μας εμεινε...
Φτου...παλι σε γκαγκα πεσαμε...:wacko:
Θα φαει περιπου καμια 10 χρονια σχεδιαζοντας την τελεια εκδικηση...και στο τελος θα φαει και το πιατο...ΚΡΥΟ...Βεβαιως Βεβαιως...:toung:
Αντε να παμε παρακατω....:wink2:
Ροδα ειναι και γυριζει.... Παντα καποιος θα τα βρει παρακατω και θα νιωσει τον ιδιο πονο...Αν οχι απο εμας, σιγουρα απο καποιον αλλον!!!
Μαίρη(2) εδώ θα με βρεις προβληματισμένο. Στο ανταποδοτικό της εκδίκησης (αλλά και των πράξεών μας γενικότερα) βλέπω τρεις πιθανότητες
1] Υπάρχει η καρμικότητα, όπου με οτιδήποτε κάνεις δημιουργείς έναν κοσμικό «λογαριασμό» ο οποίος κάποτε θα ξεπληρωθεί με κάποιον ανάλογο τρόπο. Σα να λέμε μαζεύεις «πόντους» που θα εξαργυρώσεις με δικαιοσύνη στην πορεία σου σαν άνθρωπος (σε αυτή τη ζωή), σαν ψυχή μετά θάνατον κατά τις Δυτικές θρησκείες, ή σε επόμενες ζωές//μετεμψυχώσεις κατά τις Ανατολικές. Αν το παρομοιάζαμε με σπίτι θα λέγαμε ότι τα σχέδια κάποιου υπεράνω μηχανικού ορίζουν την αντοχή και ασφάλειά του σύμφωνα με το ποιόν του ιδιοκτήτη. (Μην τα πιάσουμε εδώ τα θέματα καρμικότητας και μετά θάνατον ζωής, υπάρχουν ήδη σχετικές συζητήσεις με μερικές εκατοντάδες σελίδες.)
2] Δεν υπάρχουν τέτοιοι αόρατοι κοσμικοί λογαριασμοί, αλλά οτιδήποτε κάνουμε γνωρίζουμε οι ίδιοι κατά βάθος την πραγματική αιτία του και δημιουργούμε οι ίδιοι αισθήματα εκπλήρωσης ή πεπραγμένης αδικίας στο υποσυνείδητό μας.
Εάν τώρα έχουμε κακό χαρακτήρα, οι άμυνές μας στο να μην τυχόν μας κάνει κάποιος το ίδιο δημιουργούν μία γενικότερα κλειστή, αμυντική ή επιθετική συμπεριφορά, που προκαλεί τους «έξω» στο να μας προσέξουν. Γινόμαστε δηλαδή στόχος για περισσότερο κακό και δεν περνάμε απαρατήρητοι αφού δείχνουμε (νοιώθουμε και είμαστε) ένοχοι. Σαν το σπίτι με τις σιδεριές τους συναγερμούς και τα βαριά παράθυρα που γνωρίζεις ότι κάτι κρύβει μέσα του.
Εάν έχουμε καλό χαρακτήρα υπάρχει και πάλι η υποσυνείδητη γνώση (πεποίθηση) ότι έχουμε διαπράξει κάτι κακό, και επιζητούμε μόνοι μας, υποσυνείδητα πάντα, την θεωρούμενη δίκαια τιμωρία και κάθαρση. Οπότε είμαστε και πάλι ευάλωτοι στις ανάλογες συμπεριφορές των άλλων. Μόνο αυτή τη φορά τις δεχόμαστε με μια εσωτερική στωϊκότητα, μέχρι και ανακούφιση. Η εικόνα εδώ είναι ένα σπίτι μισάνοιχτο που προκαλεί να το παραβιάσεις.
3] Δεν υπάρχει τίποτα κοσμικό, καρμικό, υποσυνείδητο, συνειδητό, και όλα είναι απλά θέματα τύχης και στατιστικής. Ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει πιο σωστό και απλά είναι και ο ίδιος πιθανός αποδέκτης τυχαίων παρόμοιων συμπεριφορών ή πράξεων από τους άλλους. Με αυτή τη λογική, υπάρχει η πιθανότητα είτε έχεις κάνει καλό είτε κακό να μην σου ανταποδωθεί ούτε το κακό μα ούτε και το καλό. Ομοίως να σου ανταποδωθεί κάτι χωρίς να έχεις κάνει ο ίδιος τίποτα. Ό,τι νάναι να τύχει δηλαδή θα τύχει, για καλό ή για κακό, και οι δικές μας πράξεις να μην παίζουν κανένα ρόλο. Η εικόνα είναι μια μεγάλη γειτονιά όμοια σπίτια που διαλέγεις απλά π.χ. το κοντινότερο.
Από τις τρεις παραπάνω πιθανότητες (ή μηχανισμούς) περισσότερο σύμφωνο με βρίσκει το #2 σαν πιο ορθολογιστικό στην εξήγησή του. Και πάλι διευκρινίζω ότι δεν μιλάω για την... θερμοκρασία :toung: που σερβίρεται το πιάτο Ekdikiseux prasinieres αλλά για το αν και πώς ό,τι κάνουμε θα το βρούμε μπροστά μας (άντε και πίσω μας!)
Παιδιά μπαίνοντας στη συζήτησή σας πιστεύω οτι ο καθένας παίρνει σ΄αυτό τον κόσμο αυτό που δικαιούται για τις πράξεις του Το σύμπαν είναι δίκαιο και θα του το δώσει ούτως ή άλλως .
"Εκείνος που συγχωρεί τον κόσμο για τα σφάλματά του δεν βρίσκει στον εαυτό του του ούτε αμαρτία ούτε αρρώστια"
Το τελευταιο μπορει καλλιστα να λειτουργησει και ως μια πρωτης ταξεως δικαιολογια στην "ανηθικοτητα".Quote:
Originally Posted by ΑΡΙΔΗΛΗ
Να εξηγησω τι εννοω:
Με βολευει να "συγχωρω τον κοσμο για τα σφαλματα του"* ετσι ωστε οτι και να κανω κι εγω, να μου το συγχωρω επισης! Κατ επεκταση, αφου εγω συγχωρω, εχω την απαιτηση να με συγχωρουν. Αρα μπορω να κανω οτι γουσταρω αφου, θα συγχωρηθω..
*[επεξηγηση στον αστερισκο]
1. Απο την στιγμη που αναγνωριζω σφαλματα [με την εννοια που απορρεει απο την φραση], σημαινει οτι αναγνωριζω το καλο και το κακο, αρα επιλεγω συμπεριφορες.
2. Η δυνατοτητα μου να συγχωρω μπορει να λειτουργησει μια χαρα ως αισθηση υπεροχης και ανωτεροτητας, αρα ως υπερμετρος εγωισμος. Αφηνοντας πισω την θρησκεια, ουτε η κοινωνια αναγνωριζει απεριφραστα το δικαιωμα στον υπερμετρο εγωισμο.
Δυστυχως ή ευτυχως, τιποτα δεν μπορει να ειδωθει και να ειπωθει ως απολυτο! Και η πιο ομορφη φραση δυναται να διαστραφει εννοιολογικα [και οχι μονο]!!
:bigsmile:
μακαρι να ηταν ετσι, αλλα δεν ειναι ........:cry:δυστηχως...Quote:
Originally Posted by ΑΡΙΔΗΛΗ
φιλικα