Originally Posted by
Fatal Fate
Κάποιες φορές δεν ξέρεις που να στραφείς. Νιώθεις τόσο αδύναμος, που πας να πιαστείς απ'το σύμπαν.
Εκείνες τις φορές, το κατηγορείς περισσότερο κι από τον εαυτό, τους γονείς, τις σχέσεις, την κοινωνία..
Όμως στρέφεσαι σ'αυτό, ακριβώς επειδή νιώθεις αδύναμος, απειροελάχιστος, εκεί, μέσα στο μάτι του που στράφηκε ξάφνου κατά πάνω σου.
Ή που ήταν πάντα εκεί, αλλά εσύ δεν έβλεπες, κοιτούσες τη ζωή από αλλού, από μια οθόνη ίσως ή από πρίσματα γενικώς τεμπέλικα.
Ποτέ δεν είχα ασχοληθεί με "τα ζώδια", πάντα πιανόμουν από την ιδέα τους μόνο σε στιγμές που δεν άντεχα να μην ξέρω "τι θα γίνει". Και βέβαια ποτέ δεν κατάφερα να συνομιλήσω με τ'αστέρια μέσα σε μια τέτοια σχέση αρπαχτής..
Ώσπου φτάνει μια μέρα που το πίσω μέρος του μυαλού σου κάνει ένα τρανταχτό ΚΡΑΑΑΚ, κι έρχεται για να μείνει. Όχι όλο βέβαια, ας μη γελιόμαστε, έχουμε κι άλλο Κρόνο να περάσουμε, μόλις έγινα 34 και καθαρίζω το σπίτι για τη διέλευση από τον ωροσκόπο.. Είθε να βοηθήσει ο Δίας ο Ξένιος που τον φιλοξενώ επιτέλους με λιονταρίσια όνειρα.
Αυτή τη μετατόπιση από τα βάθη στην επιφάνεια, βιώνω εδώ και 3 μήνες που έχω ξεκινήσει να διαβάζω περί αστρολογίας. Δεν ήξερα παρά το ζώδιό μου, κι αυτό δεν το ένιωθα κοντά μου, "λιοντάρι είμαι εγώ?", έλεγα μια ζωή.. Με ήλιο στον 8ο, αλλά δεν το ήξερα η δύσμοιρη, όπως και τόσα άλλα...
Όπως ότι θα έχανα το σύντροφό μου πριν δυο χρόνια.
Ή ότι φέτος, στην πρώτη μου απόπειρα να ξανασυνδεθώ με τη ζωή, θα έπεφτα θύμα ενός ψεύτικου έρωτα που παραλίγο να με ξαναβυθίσει στο πένθος.
Ξεκίνησα λοιπόν να διαβάζω αστρολογία, σε μια στιγμή αδυναμίας είναι η αλήθεια. Τελικά είδα τόσα πολλά (κι ακόμα είμαι, όπως το υπολογίζω, επιεικώς στο 1/10 της "γνώσης"), που τείνω να σκεφτώ πως η στιγμή δεν είναι τυχαία.
Όταν ακούσεις τ' αστέρια, τότε μόνο θα τα δεις.
Αλλιώς τρώγε Κρόνο χωρίς να παίρνεις τα μαθήματα.
Και Ουρανό και Πλούτωνα και Ποσειδώνα...
Και χίλιοι Δίες στο Λέοντα δε σε σώζουν..
Αυτό έχω καταλάβει στο λίγο που διαβάζω και με έχει συνεπάρει, ως άνεργη που έμεινα έχω μάλιστα πολύ Χρόνο (Χ, όπως χτίστης, όχι Κ, όπως..ονόματα δε λέμε, πεπρωμένα δε θίγουμε, πρώτη φορά στο φόρουμ κιόλας)
Βέβαια το θέμα είναι πως ό,τι και να γράφει ο εμπνευσμένος Ποσειδώνας μου, ο πόνος είναι ισχυρότερος.
Και ολοένα δυναμώνει.
Μην είναι ο Πλούτωνας που σφάζει τον Ερμή μου?
Μην είναι η Σελήνη που μαλώνει με την Αφροδίτη στη σκιά του Κρόνου?
Μην είναι ο Ουρανός μου "at the bendings?" (το έμαθα κι αυτό)
Όπως και να έχει, σκέφτομαι από που να πιαστώ.. Ο εαυτός βλέπεις ακόμα πολύ αδύναμος, θέλει έναν χάρτη να προσανατολιστεί. Αλλά για να βαδίσει ανεξάρτητος αυτή τη φορά, για μια φορά..
Δεν είναι οξύμωρο, απλά χρειάζομαι καθοδήγηση. Και διαλέγω τ'αστέρια.
Σας γράφω, γιατί ήθελα να πω (με πολλά λόγια, το έχει αυτό ο Ερμής μου όταν ξεμυτάει καρκινίσια που και που από τον 8ο), ότι έχω πάθει πλάκα με την αστρολογία! Δεν ξέρω την τύφλα μου ακόμα, αλλά νομίζω έχασα πολύ Χ(Κ)ρόνο...
Και δεν αναφέρομαι τόσο στις προβλέψεις, όσο στην επαφή με την ουράνια σφαίρα, το σημείο τομής του Σύμπαντος με τον καθένα μας.
Βρίσκω το σάιτ εξαιρετικό και θα ήθελα να γνωρίσω το φόρουμ. Ελπίζω να βοηθηθώ στην απόφασή μου να εξερευνήσω αυτό το μονοπάτι.
Συγγνώμη για το μεγάλο ποστ, μα είμαι εκτός ορίων, με έξαρση στο myhoroscope. Ρm στο πρόσωπό μου (αυτό λέω να το κάνω υπογραφή μου, μ'άρεσε η αρχάρια που κάνει και χιούμορ)