Originally Posted by
Μητσάκος
Φαντάσου κάτι σαν μια ιστορία του Χότζα, που είχε έναν κηπουρό για τον κήπο του, στον οποίο είχε διαθέσει και ένα σπιτάκι ενός δωματίου για να μένει.
Κάποια στιγμή ο κηπουρός παραπονέθηκε στον Χότζα ότι το σπιτάκι ήταν μικρό. Την επόμενη μέρα ο Χότζας τοποθέτησε στο μικρό σπιτάκι και μια παλιά ντουλάπα με ρούχα. Ο κηπουρός ζορίστηκε, αλλά δεν είπε τίποτα. Λίγες μέρες μετά όμως, επαναδιατύπωσε το παράπονό του στον Χότζα. Τότε αυτός, την επόμενη μέρα, προσέθεσε άλλο ένα κρεβάτι στο ένα και μοναδικό δωμάτιο του μικρού σπιτιού που έμενε ο κηπουρός. Ο κηπουρός άρχισε να ζορίζεται και ξαναπαραπονέθηκε στον Χότζα.
Λίγες μέρες μετά, ο Χότζας τοποθέτησε και ένα τραπέζι στο δωμάτιο. Η κίνηση του κηπουρού μέσα στο σπιτάκι από προβληματική που ήταν κατάντησε πλέον σχεδόν αδύνατη. Κυριολεκτικά σκουντουφλούσε σε κάθε του βήμα και δεν μπορούσε να κάνει σχεδόν τίποτα μέσα στο σπιτάκι, πέρα από το να ξαπλώνει στο κρεβάτι του.
Με δάκρυα στα μάτι πήγε στον Χότζα και του μίλησε για τις δυσκολίες που είχε. Ο Χότζας τότε του είπε ότι κάτι θα κάνει για αυτόν. Δύο μέρες μετά, πηγαίνει στο σπιτάκι και παίρνει το τραπέζι. Ο κηπουρός χάρηκε πάρα πολύ, γιατί αμέσως έφυγε ένας μεγάλος όγκος από το δωμάτιο και μπορούσε να κινηθεί κάπως πιο άνετα.
Πριν καλά καλά συνέλθει από την ευχάριστη τροπή και πριν ακόμα χαρεί τον ελευθερωμένο χώρο, ο Χότζας πήγε και πήρε το δεύτερο κρεβάτι, που και αυτό συνέβαλλε πολύ στον περιορισμό του ζωτικού χώρου. Ο κηπουρός του πήγε να τρελαθεί από τη χαρά του. Την άλλη μέρα ο Χότζας αφαίρεσε και την ντουλάπα. Εκεί πια ο κηπουρός, με δάκρυα στα μάτια, χαράς αυτή την φορά, έπεσε στα γόνατα για να τον ευχαριστήσει και να του πει ότι νιώθει σαν να έχει το μεγαλύτερο σπίτι που μπορεί να έχει άνθρωπος και ότι τον ευχαριστεί για αυτό. Τον ευχαρίστησε γιατί του έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβει τι πραγματικά είχε και δεν το εκτιμούσε...
