Είναι αυτός που φεύγει πριν το τέλος της ταινίαςQuote:
Originally Posted by leoma
Είναι Θεός και εγκληματίαςPerfect
Printable View
Είναι αυτός που φεύγει πριν το τέλος της ταινίαςQuote:
Originally Posted by leoma
Είναι Θεός και εγκληματίαςPerfect
Τι σημαινει ανιδιοτελες συναισθημα? Υπαρχει τελειως ανιδιοτελες συναισθημα??? Και αν ναι ειναι συνεχες και αστειρευτο?Τι μηχανισμοι εμπλεκονται σ αυτο? Μ εχουν πιασει και μενα τα φιλοσοφικα μου οπως καταλαβαινετε και εξ ου και το "ρητο" των βουδιστων...χεχε!Quote:
Originally Posted by Δείμων
Γιαννη δεν υποστηριζω καθολου την σταση αυτη που κατηγορεις! Αυτο που ανεφερα ειναι μια αληθεια....Οσο πιο πολυ αγαπας κατι τοσο πιο πολυ δυναμη εχει αυτο το κατι να σε πονεσει! Αυτο δε σημαινει οτι θα αποκλεισεις την αγαπη γιατι αυτο θα σημαινει οτι δε ζεις οτι εισαι κενος..Και το κενο νομιζω ειναι πολυ πιο τρομακτικο και καταστροφικο απο το πονο....Απλα ειναι μερος της ζωης να αγαπας και να πονας που και που...Τα "ωφελη" ειναι πολυ μεγαλυτερα μπροστα στο κινδυνο του πονου! Αλλα οσο πιο πολυ αγαπη παιρνεις και δινεις τοσο πιο ευκολα μπορεις να ξεπερνας το πονο....Να τον αφηνεις πισω....Η αγαπη ειναι ζωη και μερος της ζωης ειναι και ο πονος! Αν δεν αγαπας δε ζεις....Αν δεν αφησεις τον εαυτο σου ελευθερο να αγαπησει και να αγαπηθει ειναι σαν να εχεις βαλει τον εαυτο σου σε μια φυλακη με ολες τις ανεσεις...αλλα ειναι μια φυλακη! Δεν εισαι ελευθερος αρα για μενα δε ζεις....
Οι τυχεροι ειναι αυτοι που αγαπανε και αγαπιουνται πολυ και πονανε λιγοτερο:bigsmile::bigsmile::bigsmile:
Χμ έχεις δίκιο, πλήρως ανιδιοτελές συναίισθημα δεν υπάρχει. Οτιδήποτε κάνουμε ή αισθανόμαστε, λιγότερο ή περισότερο βαθύτερα ή πιο επιφανειακά υποκινείται από προσωπικά ωφέλη ένστικτα ή ανάγκες. Η αγάπη στα παιδιά συνδέεται με την φροντίδα που αφιερώσαμε στο μεγάλωμά τους, η αγάπη στον εραστή//συνάνθρωπο με τον φόβο της μοναξιάς, η αγάπη στον Θεό με τον φόβο του θανάτου (τα παραπάνω μεταξύ άλλων). Συνεχές και αστείρευτο θα είναι μόνο όταν και για όσο εξελίσσεται.
Να ρίξουμε μια ματιά στο άρθρο της κυρίας Σίμου περί προδοσίας:
"Πιθανώς η προδοσία δημιουργείται όταν εξαρτούμε την ευτυχία μας από την παρουσία κάποιου άλλου στη ζωή μας και ονειρευόμαστε να υπάρχει πάντα «εκεί, για μας». Επομένως μπορούμε να σκεφθούμε πως αιτία της είναι η έλλειψη του σθένους να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι!"
Μας λέει σχεδόν το ίδιο με τους Βουδδιστές μοναχούς. Θα ήθελα να σκεφτούμε λίγο το παραπάνω. Όσο ωμό ή ρεαλιστικό κι αν ακούγεται, όσο εξοργιστικά και να μας εκπλήσσει, μήπως είναι η αλήθεια?... Εάν έχουμε το σθένος της πραγματικής ελευθερίας και την κατορθώσουμε θα χωράει άλλη ψυχή ολοκληρωτικά κοντά μας? Μέσα μας? Πώς θα μπορεί να είναι τόσο ιδανική, τόσο ιδεώδης, ώστε αυτή την ελευθερία μας να μην την περιορίσει ποτέ σε σημείο που να μετατραπεί σε παραμικρή εξάρτηση - που θα οδηγήσει σε αίσθημα προδοσίας σε πιθανή περίπτωση απώλειας? Είναι εφικτό κάτι τέτοιο στα ανθρώπινα μέρα ή είναι καταδικασμένη η κάθε μορφή αγάπης να είναι δεμένη με τον πόνο όπως λέει παpαπάνω η skorpion?
Ουφ...:love::love:
Ελευθερια για μενα σημαινει να αγαπας ακομα κι αν ξερεις οτι υπαρχει ο κινδυνος να φας τα μουτρα σου... Ελευθερια σημαινει να φας τα μουτρα σου και να ξαναγαπησεις....Ελευθερια σημαινει να μη φοβασαι(οσο γινεται τεσπα)!
Απολυτη ελευθερια ουτως ή αλλως δεν υπαρχει γενικα...οτι κι αν κανεις...ειναι κι αυτο μερος της ανθρωπινης υπαρξης... αλλα τουλαχιστον μπορεις την ελευθερια που σου δινεται να την αξιοποιησεις ετσι ωστε να εισαι χαρουμενος και εσυ και οι αλλοι...Γιατι αν δε "φροντισεις" κ για τους αλλους δε θα "φροντισουν" κι αυτοι για σενα....Κ ολα αυτα κανουν κυκλους και παλι σε μας καταληγουν...(και απ οτι φαινεται απο τα σημερινα δεδομενα μαλλον αυτα δε τα εχουμε χειριστει καλα)
Γιατι κακα τα ψεμματα δε γινεται να μην εξαρτηθεις καθολου απο εναν ανθρωπο που αγαπας ή δενεσαι...ουτε καν απο ζωακι ισως!
και για να μην επαναλαμβανομαι,εδω χωρανε κι ολα τα υπολοιπα που ανεφερα παραπανω.....
:love::love:
Πλησιάζει το ξημέρωμα... η κούραση ολόκληρης της ημέρας έχει συσσωρευτεί... το μυαλό τα 'χει παίξει..., δεν ξέρω κατά πόσο είμαι σε θέση νΆ απαντήσω όπως πρέπει το ερώτημα, θέλω όμως να προσπαθήσω έστω κι ατελώς...
Εν μέρη συμφωνώ και με τους δυο σας γιατί νομίζω ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση...
Κατά βάθος πιστεύω ότι η αγάπη είναι ζωντανός οργανισμός κι απΆ τη φύση της εξελίσσεται (αν ποτίζεις το λουλούδι ανθίζει αν το παραμελείς μαραίνεται). Το να αισθάνεσαι ευτυχία κι ασφάλεια στη συντροφιά κάποιου δεν περιορίζει την ελευθερία σου, αντίθετα σε βελτιώνει, γιατί η διαδικασία να το διατηρήσεις είναι συνεχής. Δεν έχει σημασία κατά πόσο εκπορεύονται από ένστικτα ή προσωπικές ανάγκες (αγάπη κι έρωτας), ούτε χρειάζεται να είναι ιδανικά ή ιδεώδη, απλώς αυθεντικά. Το αν μας σκλαβώσουν, κολλήσουμε, ή παραμυθιαστούμε, εξαρτάται, κατά τη γνώμη μου, απΆ τις προσωπικές μας ροπές κι αυτό θα φαίνεται και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μας (είτε παίρνει κανείς την ευθύνη στα χέρια του είτε όχι, θέμα επιλογής είναι).
Έχω αγαπήσει με την ψυχή μου ελάχιστους ανθρώπους -μετρημένους στα δάχτυλα των δυο χεριών- κι έχω ερωτευτεί ακόμη λιγότερους. Όταν όμως έφυγαν, όποιοι και όπως και να έφυγαν, η ανάμνηση του συναισθήματος παρέμεινε ακέραιη κι απρόσβλητη. Προδοσία για μένα σε τελική, δε σημαίνει να σε παρατήσει “ο αγαπητικός σου”. Σημαίνει να εμπιστευτείς έναν άνθρωπο κι αυτός να σε εκθέσει, να σε εξαπατήσει και να σε βλάψει συνειδητά. Συμβαίνει σπάνια στην πραγματικότητα, όταν όμως συμβαίνει δεν είναι κάτι που πονάει απλώς..., σε γονατίζει και θέλει χρόνο να το ξεπεράσεις. Θα το ξεπεράσεις όμως και θα εμπιστευτείς ξανά. Διαφορετικά, δε σου αξίζει η ομορφιά της ζωής και χάνεις κάθε δικαίωμα σΆ αυτήν.
γλυκια μου lelou, πολυ ωραια αυτα που λες κ σωστα αλλα ποσο καιρο σου παιρνει αραγε να ξεχασεις, και να μπορεσεις να ξανα εμπιστευθεις;
Οσο κ αν το προσπαθεις καπου πισω στο μυαλο σου ισως ομως να μη τα καταφερεις ποτε και καπου εκει λες καθε φορα που κατι αρχιζεις να αισθανεσαι κατι, να λειτουργει η αυτοπροστασια σου και σκεφτεσαι Αστο μωρε αμαρτια ειναι να πληγωθω και να ξαναφαω τα μουτρα μου και τον ατιμο φτερωτο φιλο που ισως τον εχεις αναγκη τον αφηνεις να σε προσπερασει γιατι απλα φοβασαι. Και κακα τα ψεμματα ο φοβος δεν ειναι και ο καλυτερος συμβουλος αλλα οχι και ο χειροτερος.
Αγαπητο μελος θα αφησουμε δηλαδη τον φοβο να μας φρεναρει την ζωη;:wacko:Quote:
Originally Posted by tsabikaki
Μα η ζωη φρενο -γκαζι ειναι συνεχως εχει τα πανω της εχει και τα κατω της :bigsmile:
Πατα γκαζι και ξεκινα και ασε τους φοβους σου να τρωνε την σκονη σου:bigsmile:
φιλικα
Quote:
Originally Posted by tsabikaki
Μένοντας όμως στη σιγουριά σου, μ<link rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cuser%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsoht ml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:"Comic Sans MS"; panose-1:3 15 7 2 3 3 2 2 2 4; mso-font-charset:161; mso-generic-font-family:script; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:647 0 0 0 159 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman";} </style> <![endif]-->πορεί να αποφεύγεις τον πόνο και τις λύπες, όμως δεν μπορεί να μάθεις, να νοιώσεις, να αλλάξεις, να μεγαλώσεις, ή να αγαπήσεις.
:love::love::love:
Με αγάπη
Σόφη
<!--[if !supportLineBreakNewLine]-->
<!--[endif]-->
Και πού να ξέρατε φίλτατοι συνομιλητές:love: ότι είμαι “πρωτεργάτης” της γκρίνιας και του παραπόνου..., σκέφτομαι όμως ότι αν εγώ καταφέρνω να "ξεχνάω" και να ζω όσο άφοβα με παίρνει στα συναισθηματικά, σίγουρα όλοι το μπορούν:nuts:
Νομίζω ότι τα πάντα είναι θέμα οπτικής κι επιλογής. Αν θέλει κανείς να βλέπει τον κόσμο, τον έρωτα, τις σχέσεις κι οτιδήποτε άλλο σαν κίνδυνο, απειλή ή πεδίο μάχης, θα τα βλέπει και θ’ αντιδρά αναλόγως.
Αντίστοιχα, εγώ προσωπικά, δεν αντιλαμβάνομαι τον κόσμο σαν ένα μέρος όπου η εκδίκηση και η προδοσία θεωρούνται αυτονόητα/κοινή πρακτική, γι’ αυτό και δε θεωρώ ότι ρισκάρεις όταν αγαπάς. Ίσως και να εκλογικεύω υπερβολικά αυτήν τη στιγμή, μα δεν πιστεύω ότι ευθύνεται ο άλλος όταν εμείς επιμένουμε να τον αντιμετωπίζουμε σαν κάτι που δεν είναι και κατά συνέπεια απογοητευόμαστε όταν αδυνατεί ν’ ανταποκριθεί στις ανεδαφικές απαιτήσεις/προσδοκίες μας.
Νομίζω τέλος πάντων ότι, αν το σκεφτούμε ψύχραιμα, όλοι θα θυμηθούμε δύσκολες περιστάσεις υπό τις οποίες άνθρωποι μας στάθηκαν και μας στήριξαν με ευγενικές χειρονομίες ή λέξεις χωρίς να περιμένουν τίποτα σε αντάλλαγμα κι όταν το αναγνωρίσουμε αυτό αλλάζει ο τρόπος σκέψης μας -αποκτούμε την ανάγκη να το ανταποδώσουμε εξίσου ακόμα και σε αγνώστους (χωρίς φόβο και πάθος:wacko:). Εκεί κρύβεται για μένα η ομορφιά της ζωής. ¶λλωστε, σε κανέναν δεν αρέσει να πληγώνεται. Μου φαίνεται απίθανο να βάζουμε εμείς όντως τα δυνατά μας και ο άλλος να μην πράττει αναλόγως. Αν, πάλι, δεν πράττει, σημαίνει απλά ότι πρέπει να πούμε αντίο -μια σχέση με το συγκεκριμένο άνθρωπο δε θα δουλέψει ποτέ κι όσο γρηγορότερα το αντιληφθούμε τόσο το καλύτερο για μας:love::love::love:.
Όταν αγαπάς, δε ρισκάρεις τίποτα παραπάνω από το να μη βρεις ανταπόκριση στην αγάπη σου. Αν σαν άνθρωπος το δέχεσαι, έχει καλώς.Για μένα προσωπικά, το να αγαπώ και να το δείχνω, είναι το πιο φυσιολογικό. Εχω αγαπήσει πάρα πολύ και θα το ξανακάνω με όλη μου την ψυχή! Χωρίς να περιμένω την ίδια ανταπόκριση.Quote:
Originally Posted by LeLou
Με αγάπη
Σόφη