ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ… Ο ΜΥΘΟΣ της Ανατολής... Το όνειρο της Δύσης

Αγαπητέ Βασίλη,
με ενθουσιάζει η όλη συζήτηση. Επέλεξες να περιδινηθείς σε ζητήματα λαβυρινθώδη -αν καταφέρεις να βγείς πες μου!!!!Συμφώνω μαζί σου στα περισσότερα σημεία. Πράγματι, η ιδέα της ελληνικότητας, όπως και κάθε ιδέα, εξάλλου, μετεξελίσσεται παράλληλα με την πάσης φύσεως εξέλιξη. Ως προς το θέμα της καταγωγής διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Σίγουρα, στην αρχαική εποχή το ζήτημα της καταγωγής είχε ιδιαίτερη βαρύτητα (βλ. Ζ Ιλιάδας, επινίκια Πινδάρου, Σιμωνίδη, Βακχυλίδη). Ωστόσο, ήδη από τα πρώιμα κλασικά χρόνια, με την άνοδο της αρχαιοελληνικής αστικής τάξης, το ζήτημα της καταγωγής, πρωτίστως της κοινωνικής και συνακόλουθα της γεωγραφικής, τέθηκε στο μικροσκόπιο, αρχικά των σοφιστών και έπειτα των τραγικών. Αυτό σημαίνει ότι παραβλέπεις κάτι που ήδη έχεις καταλογίσει στη συνομιλήτριά σου: αναφέρεσαι στην εξέλιξη της σημασίας του όρου "ελληνικότητα" (και πολύ σωστά έχεις πράξει), παρακάμπτοντας όμως την εξέλιξη της λέξης "καταγωγή" την οποία, προφανώς, τη χρησιμοποιείς με την αυστηρή σημασία της -είναι τέτοια, όμως;...Από τους μέσους και όψιμους κλασικούς χρόνους έχουν ήδη αλλάξει τα κριτήρια προσδιορισμού του όρου "ελληνικότητα", όπως έχουν αλλάξει και τα κριτήρια προσδιορισμού του όρου "καταγωγή"... Μάλιστα, η αρχαία ελληνική τραγωδία χρησιμοποιεί ακριβώς το μοτίβο της καταγωγής, με σκοπό να το υπονομεύσει (βλ. Οιδίπους Τύραννος), γεγονός που καταδεικνύει αυτή τη διαλεκτική ένταση ανάμεσα στον παλαιό κόσμο που αρχίζει να χάνει έδαφος και το νέο που παίρνει κεφάλι...

Και επειδή όλοι γράφετε κάτι ποιητικό, ας στείλω και εγώ αγαπημένους στίχους:
Προσπάθησε να τα φυλάξεις, ποιητή,
όσο κι αν είναι λίγα αυτά που σταματιούνται.
Του ερωτισμού σου τα οράματα.
Βάλτα, μισοκρυμένα, μες στις φράσεις σου.
Προσπάθησε να τα κρατήσεις, ποιητή,
όταν διεγείρονται μες στο μυαλό σου,
τη νύχτα ή μες στη λάμψη του μεσημεριού.

Κ. Π. Καβάφης, Όταν διεγείρονται

Αγαπητή Kplani,

1ον το σπειροειδές σχήμα είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό, για να περιγράψει την πορεία της ζωής μας, διότι λειτουργεί με δύο τρόπους: και κυκλικά και γραμμικά, και περιστρέφεται, αλλά και εξελίσσεται. Ο καθαρά γραμμικός τρόπος θεώρησης του κόσμου, πέραν του ότι είναι μονόπλευρος, έχει ξεπεραστεί ήδη από τη δεκαετία του 1960.
2ον έχεις μπερδευτεί ως προς τη σχέση των πολιτισμικών ρευμάτων μεταξύ τους. Το γεγονός ότι ένα ρεύμα δεν εκδηλώθηκε την ίδια χρονική στιγμή σε όλες τις χώρες και με τα ίδια χαρακτηριστικά δε αναιρεί την έννοια της εξέλιξης και σαφέστατα δε ενισχύει το επιχείρημα περί ρήξης και αλλαγής. Αν εξετάσεις συγκριτικά τα ρεύματα, θα δεις ότι, όχι μόνο βρίσκονται σε συνεχή διάλογο μεταξύ τους, αλλά παράλληλα θα διαπιστώσεις ότι τα μειονεκτήματα του ενός συνιστούν τις βασικές αρχές του άλλου. Για παράδειγμα, ο ρομαντισμός (έχω κατά νου το γερμανικό ιδεαλισμό από τον οποίο επηρεάστηκε η επτανησιακή σχολή και όχι το γαλλικό ρομαντισμό που επηρέασε τη ρομαντική σχολή των Αθηνών) ήρθε ως αντίδραση στο διαφωτισμό (βλ. Schiller). Αυτό δε σημαίνει εξέλιξη;;;;
3ον για να καταδείξω πως αυτό σχετίζεται με το σπειροειδές σχήμα: στη λογοτεχνία ως πρώτος ρομαντικός (θα τον χαρακτήριζα και εξπρεσσιονιστή) θεωρείται ο Ευριπίδης. Από τότε ο ρομαντισμός διέγραψε πολλούς κύκλους, για να εξελιχθεί στο Μεσαίωνα, έπειτα το 19ο αιώνα μέχρι να λάβει τη μορφή του μοντερνισμού;;;Δε διέγραψε τον κύκλο της ακμής και της παρακμής του, ακολουθώντας παράλληλα την πορεία του;;;;
Είναι πολλά αυτά που θέλω να πω, αλλά είναι αργά. Ευχαριστώ για τη συζήτηση και την κατανόηση...

Bασίλη,

Είναι φυσικό να μην γνωρίζεις ότι έχεις μπερδευτεί. Για την ακρίβεια, και χωρίς παρεξήγηση, έχεις αποσπασματική ιστορική γνώση γεγονός που φαίνεται από την αδυναμία σου να εντοπίσεις τους απαραίτητους συσχετισμούς μεταξύ διαφόρων πεδίων. Το ίδιο πρόβλημα εντοπίζω και στην Κοραλία. Γι αυτό και οι απαντήσεις σας είναι εξ αρχής έκκεντρες, δηλαδή ξεφεύγουν από το θέμα με αποτέλεσμα να χάνεται η συνοχή, να παρατίθεται ένα κατεβατό επουσιωδών πληροφοριών και διατυπώνονται ατεκμηρίωτες απόψεις. Επιπλέον απουσιάζει κάποια μεθοδολογία που θα βοηθούσε την κατανόηση όπως επίσης και ένα θεωρητικό πλαίσιο των θέσεων των συγγραφέων, στοιχεία ενδεικτικά ενδεχόμενου ακαδημαϊκού ελλείμματος.
Είναι αδύνατον πρακτικά να λεπτολογήσω άνευ ουσίας σε ασύνδετες μεταξύ τους πληροφορίες. Εχω σταχυολογήσει μερικές ενδεικτικές και συγχωρήστε μου την απλή παράθεση άνευ ταξινόμησης.

Προσωπικά, δεν παραβλέπω την διάσταση της διαλεκτικής, της ώσμωσης και της μέθεξης σε κάθε ιδεολογική ή άλλης μορφής αλλαγή. Επίσης είναι εμφανέστατη η θέση μου περί μη αποδοχής γενικεύσεων, κανόνων και απόλυτων αληθειών. Είμαι φαν της σχετικότητας και των συσχετισμών σε κάθε περίπτωση.

Η σπείρα...

Η σπείρα κατ εμέ εξεικονίζει και άλμα και εξέλιξη και εμβάθυνση (δηλ. μεταρρύθμιση θεσμών) λειτουργεί ως άλμα με την σοβαρή προϋπόθεση να μπορεί να πηγαίνει μπρος-πίσω ή είναι one way. Στην ιστορία όμως πχ της φιλοσοφίας, τέχνης, ιδεών, της επιστήμης, κοινωνίας κλπ, οι ρήξεις είναι κανόνας. Πχ η Γαλλική και Βιομηχανικη επανάσταση, η Κοπερνίκεια Επανάσταση, η Επιστημονική Επανάσταση κλπ. Η μεσαιωνική πόλη, άλλο παράδειγμα, ρήγμα νεωτερικότητας στο φεουδαλικό σύστημα. Ολα αυτά τα παραδείγματα που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας με τρόπο καταλυτικό, δεν είναι εξέλιξη, δεν είναι πρόοδος (με τη στενή έννοια) είναι ρήξη, δηλ. μηδενίζω κοντέρ. Ερχεται κάποια ιστορικη στιγμή που οι διαθέσιμοι θεσμοί και μηχανισμοί δεν αρκούν ούτε για να εξηγήσουν την πραγματικότητα ούτε για να προχωρήσουν στο μέλλον. Το Παράδειγμα δηλαδή καθίσταται ανεπαρκές. Τότε έχουμε ρήξη και μέσα από μια μεταβατικη διαδικασία με πολύπλοκους μηχανισμούς, την ανάδυση ενός νέου Παραδείγματος. Κοινωνίες που επέλεξαν την διατήρηση του σκληρού πυρήνα (παράδοση) και την αναπροσαρμογή των θεσμών στα νέα δεδομένα, για να αποφύγουν τις ρήξεις - καλή ώρα η δυτικη νεοφιλελεύθερη κοινωνία- δοκιμάζονται ήδη από την κρίση με άγνωστους συντελεστές αντοχής. Είναι το ξεπέρασμα του 1960 για το οποίο μίλησε η Dion-DoubleDoor. Ομως το να μιλάς για κύκλους και ευθείες στην εποχή μας, νομίζω είναι "αφύσικο", είναι εξιδανίκευση. Δεν ξέρω πόσο σε απογοητεύω, αλλά η κυρίαρχη επιστημονική σκέψη είναι δυτική και όχι ανατολική. Επίσης είναι και ακριβής με την έννοια ότι δεν λέει μεταφυσικές αναπόδεικτες αρλούμπες. Τέλος είναι εφαρμόσιμη και αποδεικνύεται από την πραγματικότητα . Επ αυτών προτείνω : Ανοικτή Κοινωνία (Popper), η Δομή των Επιστημονικών Επανατάσεων (Kuhn), Ενάντια στη Μέθοδο (Feyerabend) ως στοιχειώδες υπόβαθρο. Για περαιτέρω εμβάθυνση : Rickert και Σχολή της Βάδης. Οταν εγώ μιλώ για Ιστορία, αναφέρομαι στην επιστημονική της οπτική και όχι σε αυτήν του χομπίστα. Ατυχές παράδειγμα η Κίνα: a) ο εσωστρεφής πολιτισμός της την απομόνωσε και γι αυτό δεν επηρέασε ιδιαίτερα το παγκόσμιο γίγνεσθαι β) Εξήλθε της παραδοσιοκρατίας με τον Μάο. Αυτό είναι άλμα ή ρήξη;

Ο Διγενής.... και ο Αρθούρος
Σίγουρα δεν μας χρειαζόταν αλλά τον ανέφερες και σου απάντησα με την επισήμανση ότι α) δεν είναι το πρώτο δείγμα νεοελληνικής γλώσσας (υπόδειξέ μου τι ακριβώς εννοείς) αλλά μεσαιωνικής δημώδους ελληνικής γλώσσας, και β) πρόκειται για ευρύτερη εξέλιξη που συνδέεται με την αποδυνάμωση της κυρίαρχης λατινικής και της εξέλιξης του γραπτού λόγου στις επιχώριες γλώσσες.

Ο κύκλος του Αρθούρου συγκαταλέγεται μαζί με άλλους στα έμμετρα έπη που τραγουδούσαν οι μεσαιωνικοί τροβαδούροι στις αυλές των φεουδαρχών. Οι κύκλοι είναι έμμετρα αφηγήματα σε δημώδεις γλώσσες που μεταφέρουν συχνά προφορικές παραδόσεις και είναι προορισμένα να τραγουδηθούν . Αναφέρονται στη σχετικά νεότερη ιστοριία συνδυάζοντας παγανιστικούς θρύλους της λατινικής, ελληνικης και τευτονικης μυθολογίας. Τα θέματα αντλούνται από : την διαδικασία εκχριστιανισμού, την αντιπαράθεση με το Ισλάμ ή τους Οθωμανούς, τις επικέςκαι ηρωΪκές διαστάσεις του νεοπαγούς θρησκευτικού πολέμου. Τα τυπικότερα δείγματα είναι τα παλιά γαλλικά και αφορούν τον θρύλο του Καρλομάγνου, ενώ η Οδύσσεια μεταφέρει στοιχεία της στις ιεραποστολικές περιπλανήσεις των Ιρλανδών και Σκότων σκαπανέων του δυτικού πολιτισμού. Ο Αρθούρος δεν θεωρείται ιστορικό πρόσωπο και ανήκει σε έναν ευρύτερο κύκλο της τευτονικης μυθολογίας του Αγίου Δισκοπότηρου (Κράαλ) των Φράγκων και Κελτών. Οι Τροβαδούροι είναι μόνο οι Γάλλοι, τα μεσαιωνικά έπη και οι μετέπειτα μυθιστορίες (ρομάν) τραγουδιούνται στην προβηγιανή διάλεκτο Οκ η οποία θεωρείται από τις πιο εξελιγμένες δημώδεις γλώσσες, τα Βρετανικά Νησιά δεν γνωρίζουν την ηπειρωτική φεουδαρχία ( 10-13ος αιώνας) άρα δεν υπάρχει η γαλλικη αναγκαιότητα του τροβαδούρου, δεν αντιλαμβάνομαι σε τι χρησιμεύει το παράδειγμα και ο αγγλογαλλικός συσχετισμός!

Ευρωπαϊκή κουλτούρα

Προσωπικά αναφέρθηκα στην ευρωπαϊκή ταυτότητα και όχι κουλτούρα. Δηλαδή στη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης. Ρώτησα τι συνιστά την ευρωπαϊκη συνείδηση και ταυτότητα. Ενα συστατικό στοιχείο είναι βεβαίως η κουλτούρα, αυτό είναι εξόφθαλμο αξίωμα πλέον για κάθε ταυτότητα. Ομως οι όροι ταυτότητα -συνείδηση είναι σύγχρονοι, δηλαδή Γαλλικη Επανάσταση και δώθε.... Ως απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής σίγουρα το γνωρίζεις, άλλωστε η γερμανική διανόηση- ο γερμανικός ιδεαλισμός που ανάφέρει και η Dion-DoubleDoor - προσέφερε τα μέγιστα στη διαμόρφωση αυτών των όρων, προεξάρχοντος του Φίχτε, του Φον Χούμπολτ, Χέρντερ, Γκαίτε και άλλων προρομαντικών και αποτελούν μοχλούς του Εθνικισμού και ιδεολογικο υπόβαθρο του Έθνους -Κράτους. Αυτό σημαίνει εθνικη ομοιογένεια , δηλαδή κοινή κουλτούρα, δηλαδή αφομοίωση των υποδεέστερων ή ασθενέστερων πολιτισμικών παραδόσεων από την ανώτερη κυρίαρχη και ό,τι αυτό συνεπάγεται! Εσύ διακρίνεις και ποια χρονική περίοδο τέτοια στοιχεία στην ελληνική ιστορία, από την θυσία της Ιφιγένειας στην Αυλίδα μέχρι σήμερα. Προς τεκμηρίωση : Aντώνης Λιάκος, Πως στοχάστηκαν το έθνος αυτοί που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο, Γ. Γιαννουλόπουλος, Διαβάζοντας τον Μακρυγιάννη, Η κατασκευή ενός μύθου από τον Βλαχογιάννη,Θεοτοκά, Σεφέρη και Λορεντζάτο.Ειδικά στο τελευταίο θα κατανοήσεις πλήρως τους εθνικούς σκοπούς μας, και τη διασύνδεσή τους με το γλωσσικό πρόβλημα (κοινή γλώσσα σα να λέμε).

Αλίμονο αγαπητέ, αν το έθνος φιλοξενεί ανταγωνιστικές κουλτούρες (βλ. πρώην Γιουγκοσλαβία). Ναι, το έθνος έχει ταμπελίτσα = Κράτος τάδε... Φυσικα και δεν είναι αυτοφυές όπως και πολλοί έλληνες πιστεύουν. Διαμορφώνονται σε βάθος χρόνου, άρα η ταυτότητα είναι εξελίσσιμη και όχι διαχρονική και το ξαναλέω, σύγχρονη απαίτηση. Κανέναν Ελληνα πριν το 1821 δεν απασχόλησε ποτέ η ταυτότητά του! Ο Φεραίος είναι διαποτισμένος από το πνεύμα του Διαφωτισμού, της Αναγέννησης και του Ρομαντισμού και έτσι οφείλει να κάνει. Να θυμάσαι όμως οτι η ταυτότητα κατασκευάζεται , δεν διαμορφώνεται από ιστορικές συνθήκες.

Σε ποιό αντίπαλο δέος αναφέρεσαι για την ευρωπαϊκη συνείδηση, η οποία δεν είχε άλλες φάσεις πλην της πρόσφατης. Ανάγκη διαμόρφωσης υπήρχε, αλλά οι δύο πόλεμοι, για να μην επεκταθώ και σε άλλα παραδείγματα, είναι καταδεικτικοί του αντίθετου. Αν υπήρχε και συνείδηση αυτής της ανάγκης δεν θα πρόβαλαν την υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος (βλ. και ιμπεριαλισμός) λόγου χάρη, ούτε θα άφηναν το πεδίο ελεύθερο στον Χίτλερ, ούτε θα διαμελιζόταν η Τσεχοσλοβακία για να μην κακοκαρδίσουν τους Ναζί, ούτε ο Στάλιν θα τα έκανε πλακάκια με τον Χίτλερ, ούτε πάνω στην αναμπουμπούλα θα προέβαιναν σε διασυνοριακές αλλαγές στη Πολωνία με τον πόλεμο να κρέμεται απο πάνω τους. Και για να φτάσουμε στο σήμερα, αν υπήρχε ευρωπαϊκη συνείδηση, η πολιτικη ενοποίηση θα ήταν γεγονός, θα υπήρχε κοινή εξωτερική πολιτικη και άμυνα, η Νατοϊκή ομπρέλα θα ήταν παρελθόν, θα είμασταν ερωτευμένοι με την Ρωσία, η Γαλλία δεν θα επέστρεφε στο ΝΑΤΟ, οι 3 πυλώνες του Μάαστριχτ θα δούλευαν μια χαρά και η Συνθήκη της Λισσαβώνας θα είχε επικυρωθεί από όλους ώστε να γίνουν οι απαραίτητες θεσμικές μεταρρυθμίσεις και να υπάρξει πρόοδος.

Ατυχές το παράδειγμα των Περσικών Πολέμων : Κοινή αντιμετώπιση σημαίνει κοινό μέτωπο κατά του κοινού κινδύνου. Θεωρητικά κοινό μέτωπο γιατί υπήρχαν ήδη εσωτερικές εχθρότητες μεταξύ των πόλεων-κρατών, εξ ού και η στάση τους στους Περσικούς Πολέμους (πχ Θήβα, Σπάρτη κλπ). Αν θεωρείς ότι η διαμορφωμένη κοινή συνείδηση θρησκείας, καταγωγής και γλώσσας -ως ικανές και αναγκαίες συνθήκες της - έφεραν κοντά τους Ελληνες (Θυμήθηκαν τον κοινό γεννήτορα Ελληνα) ενώπιον του Περσικού κινδύνου, τότε πλανάσαι πλάνην οικτρά και βλέπεις μονοδιάστατα και ιδεαλιστικά την Ιστορία, η οποία παρεμπιπτόντως κινείται χρονολογικά από τη φύση της.

Η Ελλάδα εκτός ....

Είναι σαφές ότι αναφέρομαι σε συγκεκριμένη περίοδο με την έννοια ότι η Ελλάδα (ούτε καν ως Βυζάντιο) απέχει από τα ευρωπαϊκά γεγονότα. Απολύτως φυσικό, αποτελουμε μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, άρα έχουμε άλλες ιστορικές προκείμενες.
Ωστόσο να επισημάνω ότι η φεουδαρχία α) δεν είναι καθολικό ευρωπαϊκό φαινόμενο ούτε χρονικά, ούτε ποιοτικά, ούτε γεωγραφικά (πχ η Βρετανία και η Ιταλία δεν έχουν, για διαφορετικούς λόγους) β) είναι ένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα οργάνωσης που χαρακτηρίζει κυρίως τους Φράγκους και βασίζεται στις σχέσεις υποτέλειας ανώτερου προς κατώτερο και την τριμερή κοινωνικη ιεράρχηση γ) αναφύεται λόγω συνθηκών, δεν σχεδιάζεται και είναι αποδεκτό από όλους δ) την Βυζαντινή αυτοκρατορία εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να υπάρξει, το ίδιο συμβαινει και με τις Ιταλικές Πόλεις-Κράτη που βρίσκονται σε στενή αλληλεξάρτηση (παραδοσιακά) με το Βυζάντιο ε) η κατάρρευσή του δεν ήταν άμεση αλλά συνδυαστικό αποτέλεσμα κοινωνικών και οικονομικών παραγόντων και της ιστορικής συγκυρίας ( πχ πόλη).
Οι ταμπέλες, οι διαχωρισμοί, οι κατατάξεις κλπ είναι εργαλεία που βοηθούν στην ίστορική έρευνα και κατανόηση. Ενα χύδην ιστορικό φορτίο απλώς δεν μελετάται!
Εξήγησέ μου σε παρακαλώ με ένα εύστοχο παράδειγμα τι εννοείς σταδιακό ιστορικό process. Είναι μοντέλο, μεθοδολογία, εργαλείο;

Περί αισθήσεων ...

Αν αναφέρεσαι στην παράγραφο της ευρωπαϊκης ιδέας, τότε το σημείο στίξης ; δηλώνει σαφώς ερώτηση. Δηλαδή ρωτώ την άποψή σου, στην οποία δεν απαντάς.

Ο λυρισμός της παραγράφου σου (5), δείχνει πόσο βαθιά χωμένος είσαι στον υποκειμενισμό και τον ιδεαλισμό ( με την καλή έννοια). Προσωπικά τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στη Γαλλική σχολή και κουλτούρα αλλά παρόλα αυτά τάσσομαι και υπέρ του γερμανικού ευρωκεντρισμού, ίσως λόγω του Καντ, του Βέμπερ, του Αντενάουερ και του Κολ.
Λοιπόν, όλοι οι παραπάνω και βεβαίως πολλοί Γάλλοι (πχ ο Ντε Γκωλ) αλλά και άλλοι είναι τα προσωπικά μου σημεία-αναφορές για την ευρωπαίκή κουλτούρα που κανείς δεν αμφισβητεί την ύπαρξή της. Οι δυτικοευρωπαίοι την αντιλαμβάνονται γιατί έχουν εμπλακεί άμεσα, ανήκει στο εθνικό τους DNA, έχουν ματώσει γι αυτήν, είναι μέρος της εθνικής ιστορίας ενός εκάστου. Η Ελλάδα, εκ των συνθηκών, απέχει μέχρι τον 19ο αιώνα. Ωστόσο συμμετέχει ενεργά έκτοτε. Το γεγονός ότι η Γερμανία πριν την ένωσή της το 1870, εκδηλώνει τον ρομαντισμό της υιοθετώντας τα κλασικά πρότυπα της ελληνικής αρχαιότητας πχ (στην αρχιτεκτονική της, στην ανώτατη εκπαίδευση) δηλώνει με σαφήνεια τον σεβασμό της στους θεσμούς του δημοκρατικού πολιτεύματος τους οποίους επιθυμεί ως πρότυπα του δικού της όταν ευοδωθεί η ενοποίηση. Ο φιλλεληνισμός είναι απόρροια του ρομαντικού κλίματος και της επιστροφής στα κλασικά πρότυπα του διαφωτισμού.

Περί τέχνης...

Η Αναγέννηση, το Μπαρόκ, ο Κλασικισμός είναι καλλιτεχνικά κινήματα και βεβαίως αποτελούν κοινή πολιτισμική κληρονομιά της Δυτικής Ευρώπης. Ομως, αν δεν τα δεις χρονολογικά πρώτα πως θα εντάξεις στίς κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες από τις οποίες απορρέουν; Γιατί από την ζωγραφική των σπηλαίων μέχρι τον μανιερισμό του Μικελάντζελο και τον Κλασικισμό των Λουδοβίκων, η Τέχνη έχει χρηστικό σκοπό, το πολιτικο-κοινωνικό σύστημα διαμορφώνει την καλλιτεχνική ζωή, ενώ η τέχνη ως αντίληψη διαμορφώνεται τα τελευταία 200 χρόνια. Ειδικότερα η Τέχνη :
- Είχε να κάνει με τις κοινωνικές δομές όχι με αισθητική.
- Bασιζόταν στο σύστημα παραγγελίας – Ολη η τέχνη μέχρι τον 19ο είναι αποτέλεσμα αυτής της συνθήκης.
- Ουσία και βάση της χρηστικότητας η ανταπόκριση σε θρησκευτικές ανάγκες και πολιτικές σκοπιμότητες

Συνεπώς για να βάλει ένας Γάλλος στο σπίτι του τον Ντα Βίντσι, πρέπει να ορίσεις πρώτα ποιας περιόδου Γάλλο εννοείς! Διότι ένας του 15ου αιώνα, κρίνοντας τον Ντα Βίντσι από τις καινοτομίες του (αφου έχει να κάνει με κοινωνικές δομές) και βλέποντας φαρδιά πλατιά την υπογραφή του, δεν θα τον αγόραζε. Eνας Γάλλος όμως του 20ου θα το έκανε επειδή η τέχνη πλέον εξυπηρετεί την αισθητική, το κοινωνικό στάτους, και το εμπόριο. Από την άλλη, παρά τις καλλιτεχνικές ωσμώσεις σε τεχνικό επίπεδο, η Τέχνη στη Γαλλία υπηρετεί πρωτίστως το δόγμα και σε δεύτερο λόγο τον φεουδάρχη. Για το λόγο αυτό η Αναγέννηση είναι καθαρά ιταλικό καλλιτεχνικό φαινόμενο, έχει να κάνει με τις συνολικές δομές των πόλεων-κρατών (Φλωρεντία, Βενετία, Σιένα, Ρώμη, Γένοβα, Πάδοβα κλπ). Τρανταχτό παράδειγμα, η καινοτομια της προοπτικής που σημειοδοτείται και από την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου και γενικότερα της αλλαγής θέασης του κόσμου.
Το Μπαρόκ επίσης σχετίζεται στενά με την Αντιμεταρρύθμιση και την θρησκευτικη προπαγάνδα της Καθολικής Εκκλησίας. Συνεπώς Αγγλία και Ολλανδία και οι προτεσταντικές χώρες δεν το καλλιεργούν. Δεδομένης δε της ενίσχυσης της Μοναρχίας αφορά και την κοσμικη προπαγάνδα. Οι Βερσαλίες αν και βρίσκονται στην εποχή του Μπαρόκ ωστόσο πρόκειται για θαυμάσιο δείγμα κλασικισμού. Ειδικότερα στη Βρετανία καταβάλλεται προσπάθεια συγκερασμού μπαρόκ και κλασικισμού πχ ο καθεδρικός ναός του Αγίου Παύλου, ενδεικτικό της προσπάθειας αλλά και των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών αλλαγών. Αρχίζει η εποχή του Διαφωτισμού. Το κλασικό παραμένει ως η ενσάρκωση της λογικής και των κανόνων στους κοινωνικούς θεσμούς. Ιδρύονται Ακαδημίες όπου διδάσκονται οι κανόνες της ορθής έκφρασης. Παραγγελιοδότες στις μεν εμπορικές χώρες (και νυν αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες) είναι οι πλούσιοι αστοί και αριστοκράτες (οι έχοντες) στην δε Γαλλία παραμένει η βασιλικη αυλή -εξ ου και αυλικη τέχνη -που κινεί τα νήματα της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Γαλλική Επανάσταση, η μεγάλη ρήξη με τις παραδοσιακές σχέσεις. Το κλασικό παραμένει ως ιδανικό σε όλες τις μορφές τέχνης. Ρομαντισμός... τυπικά θεωρείται η συναισθηματική αντίδραση στα σφικτά όρια του κλασικισμού, ωστόσο οι μεγάλοι ρομαντικοί όπως ο Μπετόβεν δεν αρνούνται τον διαφωτισμό και τους κλασικούς κανόνες, προβάλλουν όμως την ατομική δημιουργία μέσα από την εξέλιξη παλιότερων μουσικών ειδών ταυτόχρονα με τις κοινωνικές και πολιτικές αντιλήψεις τους. Ο Ρομαντισμός, με έδρα την Γερμανία γιατί στην Γαλλία είναι διαφορετικός, εκδηλώνεται ως αντίδραση στη διάψευση των ελπίδων και των αρχών της Γαλλικής Επανάστασης. Ενδεικτικό παράδειγμα οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι (ειδικά στη Γερμανία). Αντίδραση στον Ρομαντισμό (καθαρά αστική έκφραση) ο Ρεαλισμός και η τέχνη του 19ου αιώνα. Ο 20ος είναι η νέα ρήξη στην τέχνη. Αν υπήρχε σπειροειδής εξέλιξη, τότε πως εξηγείται το "άλμα" στην αφηρημένη τέχνη ;
Ολα αυτά είναι σαφής πολιτισμική κληρονομιά. Από τον 19ο συμμετέχει και η νεοσύστατη Ελλάδα δεχόμενη τις έξωθεν επιρροές. Παρουσιάζει όμως μια ειδοποιό διαφορά σε σχέση με τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Δεν έχει καθαρόαιμη αστική τάξη ώστε να δημιουργήσει τα δικά της δεδομένα, τουλάχιστον με τους όρους που επικράτησαν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το ζήτημα είναι περίπλοκο και ασφαλώς όχι της παρούσης, ωστόσο η κοινή ευρωπαϊκη κληρονομία είναι ένα έρεισμα για την διαμόρφωση ισχυρής ευρωπαϊκης ταυτότητας στην Ευρωπαϊκή Ενωση που θα υπερκεράσει τα εθνικά προσκόμματα και θα οδηγήσει σε μια πολιτική ενοποίηση που συνεπάγεται και την ουσιαστική θέσπιση της ευρωπαϊκης ιθαγένειας. Μια πτυχή αυτής της συνείδησης θα είναι η εφαρμογή κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας και όχι επεμβάσεις τύπου Γιουγκοσλαβίας (ωραιότατο παράδειγμα εθνικιστικών-πολιτισμικών διαφορών και κουλτούρας).

Το Βυζάντιο είναι ασφαλώς μέρος της ελληνικής ιστορίας, στο οποίο πολλά οφείλει, αλλά από την άποψη της "αδιάσπαστης συνέχειας" του ελληνισμού ή της ελληνικότητας από τον Αγαμέμνονα μέχρι τον Κολοκοτρώνη και του "όμαιμον, ομόγλωσσον, ομόθρησκον" του Ηρόδοτου και την συγκρότηση "ενιαίας" εθνικής ταυτότητας, ο δρόμος είναι πολύ μακρύς, δύσβατος και πιθανόν ανέφικτος χωρίς εμπεριστατωμένη ιστορική έρευνα.

Οταν μια κοινωνία διέρχεται ιστορική καμπή με συνακόλουθη κρίση αξιών, η προσφυγή στην αρχαιότητα (εφόσον υπάρχει) ή στην λαϊκη παράδοση είναι αναγκαία και στα πεδία αυτά αναζητούνται τα ισχυρά τεκμήρια. Πολύ ωραίο παράδειγμα εδώ είναι η διαμάχη μεταξύ των οπαδών της καθαρεύουσας και του δημοτικισμού που συναρτάται με την πολιτισμική συνέχεια του ελληνισμού και κατασκευές τύπου Μακρυγιάννη. Αλλο συναφές παράδειγμα, η Μεγάλη Ιδέα που το νεοελληνικό κράτος την πλήρωσε καταβάλλοντας βαρύ φόρο αίματος (πχ Μικρασιατική Καταστροφή).

Φιλικά και πάντα με επιστημονική προσήλωση στην Ιστορία ....

Αγαπητή Dion-DoubleDoor,

Στο (1) έχω ήδη πει τη θέση μου στον Βασίλη
Στο (2), όχι δεν έχω μπερδευτεί, γνωρίζω από Ιστορία της Ευρωπαϊκής Τέχνης σε προπτυχιακό επίπεδο. Εκτιμώντας το χρόνο που διέθεσες αλλά και το γνωστικό σου υπόβαθρο, σου απαντώ θεωρώντας πως ξεκαθαρίζω το ίσως θολό προηγουμενο τοπίο αλλά και ενισχύω ιστορικά το επιχείρημά μου περί ρήξης, αλλαγής και εξέλιξης.

Ρομαντισμός

Μια εισαγωγή στο θέμα

Οι πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα αποτελούν ίσως τις συγκλονιστικότερες στην ιστορική πορεία του ανθρώπινου γένους. Ποτέ στην ιστορική του εξέλιξη δεν συγχρονίστηκαν τόσες πολλές αλλαγές και συνέπειες στους κοινωνικούς θεσμούς, στις στάσεις και τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Η «διττή Επανάσταση» που συνέβη ταυτόχρονα σχεδόν στην Βρετανία και τη Γαλλία, με ηγέτη την αστική τάξη αναδιάρθρωσε το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό τοπίο της Ευρώπης αλλάζοντας τους συσχετισμούς των δυνάμεων στην κοινωνική πυραμίδα και αναδεικνύοντας νέους. Το ιδεολογικό τρίπτυχο της Γαλλικής Επανάστασης «ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη» συμπλέκεται με τα δόγματα του φιλελευθερισμού και του εθνικισμού και μετασχηματίζει τα εθνικά σύνορα και τις ανθρώπινες συνειδήσεις.


Οι επιπτώσεις του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης στην Γερμανία

Η αισιόδοξη πίστη του Διαφωτισμού για την διαρκή πρόοδο του ανθρώπου που θα υποτάξει τα πάθη του στη δύναμη της λογικής, κατέρρευσε από τις αβεβαιότητες που προκάλεσαν οι συνθήκες που οικοδόμησαν οι αξίες του. Το πνευματικό κίνημα του Ρομαντισμού που αναπτύχθηκε από το 1800-1850, ως αντι-ορθολογιστική αντίδραση στον Διαφωτισμό έχει μια ιδιαίτερη έκφραση στην Γερμανία.

Οντως, η βαθύτερη και πιο διαχρονική συνέπεια της πολιτικής του Ναπολέοντα, πέραν των ριζικών θεσμικών μεταρρυθμίσεων που προώθησε εντός και εκτός Γαλλίας, ήταν η αφύπνιση της εθνικής ταυτότητας σε πολιτικά κατακερματισμένες επικράτειες όπως η Γερμανία, όπου τα δεινά από τον ηγεμονισμό των διαφόρων πριγκιπάτων, η εθνική ταπείνωση από την γαλλική κατάκτηση, και η παρεμπόδιση της εκδίπλωσης των αρετών του αστικού φιλελευθερισμού εξέθρεψαν την ιδέα και τον πόθο της εθνικής ενοποίησης. Το έθνος, έννοια ασαφής, εύπλαστη και δυνάμει εκμεταλλεύσιμη, αποτέλεσε με αφετηρία τη Γερμανία, το κεντρικό πολιτικό αίτημα της ιδεολογίας του Εθνικισμού και της οικοδόμησης πολιτιστικά ομοιογενών κρατών με βάση την αρχή της «εθνικής αυτοδιάθεσης» των λαών που διατύπωσε πρώτος ο Καντ . ΣΆ αυτή τη διαδικασία της ομογενοποίησης συμμετέχουν με την ίδια βαρύτητα οι κρατικοί θεσμοί, τα σύμβολα και τα πολιτισμικά προϊόντα του εθνικισμού – ποίηση, μυθιστόρημα, τέχνες, μουσική - που διαπαιδαγωγούν τους πολίτες «πρωτίστως ως εθνικά υποκείμενα»

Το ρομαντικό κίνημα και οι αξίες του
Γέννημα της αμφισβήτησης του Λόγου και φύσει αντιφατικό, αναπτύχθηκε κυρίως ως διαμαρτυρία απέναντι στην αστική κοινωνία και την απογοήτευση από την κατάληξη της ιδεολογικής παρακαταθήκης της Γαλλικής Επανάστασης και τη διασπαστική λειτουργία του αστικού ορθολογισμού και των πολιτιστικών αξιών του.

Ο πολύμορφος υποκειμενισμός του «δεν συνιστά αντίδραση σε κάποιο παλιότερο ύφος ούτε μετεξέλιξη προηγούμενων τάσεων» , αντίθετα, χωρίς να περιορίζεται στα πρότυπα και τους κανόνες που είχε επιβάλει ο ακαδημαϊσμός του κλασικισμού του 18ου αιώνα, άνοιξε απεριόριστες δυνατότητες στην εικαστική έκφραση και έδωσε «νέα ώθηση στην απόλαυση του συναισθήματος και της συγκίνησης». Η αποθέωση της φύσης και του ενστίκτου, ο ηρωϊσμός, ο καταπιεσμένος άνθρωπος, η νοσταλγία, η ιστορία και η μυθολογία, ο μυστικισμός, η μεταφυσική αγωνία του θανάτου, η φυγή σε εξωτικούς τόπους, η θλίψη, η μελαγχολία, οι ουτοπικές αναζητήσεις χαρακτηρίζουν την θεματολογία της παλέτας του ρομαντισμού.

Το δικαίωμα της αδέσμευτης αυτοέκφρασης που διεκδίκησε ο ρομαντικός καλλιτέχνης διεύρυνε την αισθητική αντίληψη σχετικά με την ποιότητα της «μεγάλης τέχνης» ώστε να συμπεριλάβει έργα «που η σχετική χαλαρότητα της μορφής θεωρείται ότι αντισταθμίζεται από μια εντονότερη ή πιο εξατομικευμένη αναπαράσταση των προσωπικών συναισθημάτων» σε βάρος της κλασικής ισορροπίας του 18ου αιώνα, εστιάζοντας ταυτόχρονα στον αυθορμητισμό και την συναισθηματική ένταση του δημιουργού.

Η εκφραστική ιδιαιτερότητα του γερμανικού ρομαντισμού

Στα προβλήματα που αντιμετώπιζε η διαιρεμένη Γερμανία από τον χαμηλό ρυθμό βιομηχανικής ανάπτυξης και τις ενδημικές οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις, προστέθηκε η ταπεινωτική ήττα της Πρωσίας από την Γαλλία. Η παλινόρθωση της μοναρχικής τάξης από το Συνέδριο της Βιέννης(1815), αναπτέρωσε τις ελπίδες για εθνική ενοποίηση, σύντομα όμως η καταστρατήγηση των παραχωρηθέντων πολιτικών ελευθεριών προκειμένου να διατηρηθεί η εδαφική και πολιτική ισορροπία των Μεγάλων Δυνάμεων, οδήγησε σε πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις(1830, 1848) που απομάκρυναν το εθνικό όνειρο.

Ωστόσο, «η εθνική συνείδηση εμφανίζεται εκεί που υπάρχει κάτι να συνειδητοποιήσει κανείς» , και επΆ αυτού, η προικισμένη γερμανική διανόηση (Καντ, Χέρντερ, Φίχτε, Χέγκελ, Σλέγκερ, Σίλερ, Γκαίτε, κ.ά), επηρεασμένη από το γενικότερο κλίμα δυσαρέσκειας και την κοινωνική καταπίεση που είχε δημιουργήσει η πατερναλιστική πολιτική του Φρειδερίκου του Μεγάλου, ανταποκρίθηκε διατυπώνοντας τα κριτήρια της εθνικής ένωσης στις «παγγερμανικές θεωρίες» που πρόβαλαν την ανωτερότητα του γερμανικού πολιτισμού και το ιστορικό του πεπρωμένο.

Η μακρόχρονη σχέση ανάμεσα στη φιλοσοφία, λογοτεχνία και τη ζωγραφική, στους στοχαστές και τους καλλιτέχνες, ενσαρκώθηκε στην κοινή πρόσληψη του προβληματισμού για τα θεωρητικά αυτονόητα (ελευθερία, ισότητα, αδελφοποίηση) και συνόψισε το βιωματικό φορτίο του γερμανικού έθνους που «με τη μορφή της εθνικής βούλησης τροφοδότησε τον ρομαντισμό» , όπως τον μετουσίωσε η Weltanschauung.

Η συσσωρευμένη πολιτική και κοινωνική δυσαρέσκεια βρήκε διέξοδο στην καλλιτεχνική έκφραση. Ο Χέρντερ μεταπλάθει τον στοχασμό του 18ου αιώνα στη θεωρία ότι η μεταφορά και ο μύθος είναι η πρωταρχική γλώσσα του ανθρώπου που με τη μορφή της ποίησης γίνεται το μέσο για να γνωρίζουμε τη φύση της πραγματικότητας και την εσωτερικότητα των άλλων ανθρώπων.
Όπως ο Χέρντερ και ο Γκαίτε είχε βαθιά αίσθηση της οργανικής ενότητας ολόκληρης της φύσης και των έργων τέχνης, γιατί πίστευε ότι αυτά πηγάζουν από κει και ως έργα της ανθρώπινης ψυχής, εκφράζουν την ενότητα του ανθρώπου με τη φύση .

Συνοψίζοντας....

Οι σαρωτικές ανατροπές των δύο Επαναστάσεων( Βιομηχανική και Γαλλική) εδραίωσαν το κοσμοείδωλο της νεωτερικότητας και δημιούργησαν μια αδιανόητη για την στατική εποχή τους κοινωνική κινητικότητα. Παράλληλα με την κριτική τους στάση απέναντι στο κατεστημένο, αμφισβήτησαν και τους παραδοσιακούς δεσμούς και τις αξίες που έδεναν τα άτομα με το περιβάλλον τους, συντρίβοντας με την ιδέα της αυτονομίας την ενότητα της ζωής και αφήνοντας χώρο στη μοναξιά, την αλλοτρίωση και την απογοήτευση, τα πλέον επιταχυντικά στοιχεία για την ανάδυση του ρομαντισμού.

Μέσα από την οπτική του τελευταίου, οι καλλιτέχνες δεν οραματίστηκαν απλώς την ουσία της τέχνης, αφού η βάση του – ο γερμανικός ιδεαλισμός -υπήρξε συστηματικά τεκμηριωμένη, η ισχύς του καθολική (λογοτεχνία, φιλοσοφία, τέχνες, εκπαίδευση, πολιτική, θρησκεία, μόδα) και τα διακυβεύματά του (λυρισμός, ευαισθησία, συντονισμός φύσης –ανθρώπου, δημιουργική φαντασία, υποκειμενικότητα) εκτίναξαν το ανθρώπινο πνεύμα στην τροχιά της συνειδητής ενδοσκοπικής περιπέτειας, σε σημείο που «μεγαλύτερη σημασία και ενδιαφέρον απέκτησε όχι τόσο το ίδιο το έργο όσο ο άνθρωπος που βρισκόταν πίσω από αυτό» και στο ιστορικό γίγνεσθαι όχι τόσο οι εξελίξεις όσο η Μεγάλη Ιδέα πίσω από αυτές.

Ετσι, όταν συμβαίνει μια επανάσταση στην Τέχνη, παρατηρεί ο Kandinsky, όλες οι εκφάνσεις της τείνουν να προσεγγίσουν η μία την άλλη, με βάση την κοινή τους τάση να βρουν ένα πνευματικό στήριγμα.
Συνεπώς, η εμφάνιση των νέων εθνικών κρατών που λειτούργησαν μέσα από το προστατευτικό πλέγμα του ορθολογισμού και κάτω από την επήρεια του αντιφατικού ζεύγους λογική – συναίσθημα, που εισήγαγε ο ρομαντισμός συνδέονταν με την πεποίθηση ότι το παρελθόν έπρεπε να λειτουργεί ως μέσο κατανόησης του παρόντος και σχεδιασμού του μέλλοντος.

kplani, σου ζητώ συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να σε παρακολουθήσω πλέον... νομίζω έχουμε πλατιάσει πολύ στο θέμα. Είναι σίγουρο ότι γνωρίζεις κάποια πράγματα, αλλά πιστεύεις ότι γνωρίζεις και κάποια που δεν τα γνωρίζεις (για παράδειγμα δε φαίνεται να ξέρεις τη σχέση των τροβαδούρων με τον Αρθούρο, πράγμα που για μένα ήταν σχολική εργασία...). Μου κάνουν εντύπωση πολλά σε όσα γράφεις. Να πω ότι για ευρωπαϊκή ταυτότητα μιλάμε ακόμα από τον Καρλομάγνο; Ότι θεωρείς την Κίνα οπισδοδρομική, όταν από αυτήν ξεκίνησαν όλες οι εφευρέσεις; Ότι θεωρείς την Τέχνη αποκλειστικά χρηστική και υπηρετούσα την εξουσία, παραγνωρίζοντας τη συμβολή της στη δημιουργίας του ιδανικού, μέσα από το οποίο προκύπτει κι η επιθυμία της αλλαγής που λέει ο Μαρκούζε; Την ταυτότητα ως κάτι στατικό που κατασκευάζεται αποκλειστικά στα εργαστήρια της εξουσίας και όχι ταυτόχρονα ως κάτι δυναμικό που αναδύεται και από την ίδια αυτοοργάνωση αλλά και τις εσωτερικές αντιθέσεις των κοινωνιών (ο ελληνισμός βιώνει εδώ και αρκετά χρόνια μία τέτοια αντίθεση/σύνθεση δύσης-ανατολής στην ταυτότητα του); Θα πλατυάσω κι εγώ πάρα πολύ. Είναι γεγονός ότι έχεις μία συγκεκριμένη οπτική της ιστορίας που δείχνει να βασίζεται κυρίως στις υλικοοικονομικές συνθήκες. Και θεωρείς ιδεαλιστικές τις υπόλοιπες προσεγγίσεις. Μου κάνει ωστόσο εντύπωση που ακόμα και σχετικά ευρέως αποδεκτές απόψεις που διδάσκονται ακόμα και στα σχολεία όπως η οικοδόμηση της Ευρώπης σε σταδιακή αντιπαράθεση / διάλογο με ¶ραβες, Τούρκους ή η ανάδυση της ελληνικότητας μέσα από την Περσική αντιπαράθεση σε βρίσκουν ασύμφωνη. Προφανώς δείχνεις να κατέχεις καλά τα εργαλεία της ανάλυσης οπότε δε νομίζω να έχει νόημα να μπούμε σε μία μάχη μεθοδολογίας. Πιστεύω όμως ότι όσοι μας έχουν διαβάσει έχουν καταλάβει τα επιχειρήματα μου, ώστε να μη χρειάζεται να απαντήσω κι εγώ με δύο σελίδες :)

Εύχομαι καλή συνέχεια στις αναζητήσεις σου... και αν μου επιτρέπεις να σου απαντήσω, κι εγώ με ένα πιο προσωπικό τόνο λιγότερη αίσθηση ανωτερότητας :bigsmile:

Βασίλη μου,

Θα ήταν άδικο να αραδιάσω τα πτυχιακά μου μπροστά στα πόδια μιας σχολικής εργασίας! Εχεις την μανία να διαστρεβλώνεις απόψεις και να συμπεραίνεις πράγματα που δεν έχουν λεχθεί, έστω, με σαφήνεια. Από την άλλη δεν απαντάς σε ερωτήματα. Γενικά ο λόγος σου είναι αποσπασματικός και ανερμάτιστος, χωρίς ιδιαίτερη συνοχή και δυναμική, και δεν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο thread. Έίναι δε προφανές ότι δεν κατανοείς τη διάκριση ανάμεσα στο αντικειμενικό και το υποκειμενικό, ούτε αντιλαμβάνεσαι τη μεταξύ τους σχέση και διαντίδραση. Ολα αυτά, και άλλα που βαριέμαι ειλικρινά να αναφέρω, αποδεικνύουν το ιστορικό, θεωρητικό, μεθοδολογικό, ακαδημαϊκό, πανεπιστημιακό και όποιο άλλο επιθυμείς -έλλειμμα. Και τέλος πάντων, μπορεί να είναι αστρολογικό το site, αλλά διέκρινα και μια σοβαρότητα στα κείμενα - από το περιεχόμενο μέχρι την επιμέλεια- γεγονός που δείχνει και τις καλές προθέσεις και στόχους των υπευθύνων. Αλλά γλυκιέ μου, εσύ αλλού πατάς και αλλού βρίσκεσαι. Είναι χαρακτηριστικό του Καρκίνου αυτό;;;; Για να βάλω τις σκέψεις σου σε ένα λογικό πλαίσιο, θα σε βεβαιώσω λοιπόν ότι ΚΑΙ πτυχία με υποτροφίες έχω, ΚΑΙ ιστορία εξ επαγγέλματος γνωρίζω, ΚΑΙ την διπλωματία εξ επαγγέλματος γνωρίζω, ΚΑΙ σε οργανικό τομέα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δραστηριοποιούμαι ως free lancer. Συνεπώς, το να μου διδάξεις ΕΣΥ την σχέση των τρουβέρ με τον Αρθούρο θα μου κάτσει βαρύ στο στομάχι. Ούτε κατά διάνοια μη σκεφτείς να σχολιάσεις περαιτέρω τα περί ταυτότητας, συνείδησης, έθνους, μεθοδολογίας. Εχω διπλωματική εργασία με άριστα. Διάβασε Hobsbawm, Gellner, Benedict Anderson, Σκοπετέα, Κονδύλη, Ασδραχά, Φραγκουδάκη, και άλλοι που μου διαφεύγουν. Και όταν λιώσεις 10 παντελόνια διαβάζοντας και κάνεις περί τις 20 πανεπιστημιακές εργασίες με αυτό το θέμα, έλα να συζητήσουμε και για το Βυζάντιο, για τις ταυτότητες, τις συνειδήσεις, τον Διγενή Ακρίτα, τον Αρθούρο, τον Καρλομάγνο, τον Βιγιόν και τον Λουί σεζ. Ανοιξε και ένα σοβαρό βιβλίο 2-3 τόμων Ευρωπαϊκής πολιτικής Ιστορίας, 3-4 για την διπλωματία, πολιτική και στρατηγική των Μεγάλων Δυνάμεων, πριν και μετά τις Κοινότητες (μπορώ να σου συστήσω μερικά) και ευχαρίστως να συζητήσω επί ίσοις όροις και όχι κλέβοντας την εκκλησία ΚΑΙ για την Ευρωπαϊκή Συνείδηση, Ταυτότητα, Κληρονομιά και τη Συνθήκη του Σένγκεν αν έχεις απορίες. Επίσης επειδή και στην Τέχνη κοιμάσαι ύπνο βαρύ και ασήκωτο, ξεκίνα με τον Gombrich, ( ίσως να είναι και offprint), τον Μάνο Στεφανίδη και την Κοινωνική Ιστορία της Τέχνης (κ τα 4 τομίδια) του Arnold Hauser, γράψε μερικές εργασίες μόνο για την Ευρώπη, σε πτυχιακό πάντα επίπεδο, και πίνουμε και έναν καφέ συζητώντας από το ίδιο επίπεδο αν ή τέχνη ήταν χρηστική μέχρι τον 19ο αιώνα ή υπηρετουσε "ιδανικά"...!!!!
Μη με παρεξηγείς, αλλά κάποιος πρέπει να σου μιλήσει για το Rexona... Εχει σημασία ο τρόπος με τον οποίο ΔΕΝ περνάς απαρατήρητος.

Καλή σου μέρα και καλή σαρακοστή! :love:

Υ.Γ... και κάτι ακόμα που μου διέφυγε.... 1) Πες μου ποιές είναι οι ευρέως αποδεκτές απόψεις που αναφέρεις, με ονόματα επιστημόνων, συγγραφέων, βιβλιογραφίας, έργων κλπ 2) Οταν κάποιος κατέχει τα εργαλεία της ανάλυσης σε επιστημονικο επίπεδο μάλιστα, είναι αδύνατον να αγνοεί το "παρακάτω" δηλαδή τη σύνθεση, και φυσικά αδιανόητο να έχει άγνοια όπως υπαινίσσεσαι! 3) Ασε τον Μαρκούζε αγαπητέ μου, σε κανέναν Αdorno ή Horckheimer, εδώ κοινωνιολόγοι με .... και προσεύχονται πριν ψελίσουν το όνομά του 4) Είσαι βέβαιος ότι έχουν καταλάβει τα επιχειρήματά σου; το διασταύρωσες; 5) H ταυτότητα κατασκευάζεται στα ακαδημαϊκά εργαστήρια πουλάκι μου, δηλ. από ιστορικούς, φιλολόγους, λογοτέχνες, επιστήμονες στο πλαίσιο της θετικής ή αρνητικής διαλεκτικής τους με την εξουσία. Basta!

Νομίζω ότι επιβεβαίωσες το υστερόγραφο μου καλή μου.. Σ' ευχαριστώ που το έδειξες τόσο ξεκάθαρα κι από μόνη σου, για να μην αισθάνομαι και τύψεις που έκανα το προσωπικό σχόλιο
Όταν θα αισθανθείς περισσότερη ανάγκη να επικοινωνήσεις και λιγότερο να αποδείξεις τα πτυχία σου, θα είμαι πάλι εδώ στη διάθεση σου...

Να' σαι καλά..

το να μην κανει καποιος επειδηξη ..:embarrest
το να μην εχει επαρση.....:embarrest
το μην προσβαλλει ..:embarrest
το μην ειναι αγενης..:embarrest
Υπαρχει κανενα πανεπιστημιο που τα διδασκει;;;;;:nuts:

με σεβασμο προς ολα τα μελη
Δεσποινα κουκι

Ακριβώς έτσι Βασιλάκη μου,

Οταν ανακατεύεσαι με τα πίτουρα σε τρων οι κότες! Δηλαδή, αν επιθυμείς διακαώς να μιλάς για ιστορία, μέθοδο, έρευνα και επιστημονικότητα και επιπλέον να ασκείς σοβαρή κριτική θα πρέπει να έχεις πτυχία. Λυπάμαι για το ξίδι, αλλά με προκάλεσες σε όλα σου τα ποστ. Αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τα κριτήρια της μετριοφροσύνης και της ανωτερότητας και τα συγχέεις με την γνωσιακή υστέρηση, δικό σου ζήτημα αλλά καλό θα είναι να σέβεσαι τον χώρο που φιλοξενεί τις "ιδέες" σου. Αντιλαμβάνομαι πως ο υπερβάλλων ζήλος σου για την Αστρολογία και τον Εσωτερισμό σε έχουν κάνει πολύ ιδεαλιστή, αλλά ένας μεγάλος του πνεύματος ο Emmanouel Kant είχε γράψει στην Κριτική του Καθαρού Λόγου για τις υπερβολές της Μεταφυσικής και τις συνέπειες της στην φιλοσοφία και την επιστήμη όπως επίσης και τα όρια του Λόγου. Κantian humiliation ( καντιανή ταπεινοφροσύνη) είναι ο όρος, αν δεν τον έχεις επεξεργαστεί σε κάποια σχολική εργασία της Γερμανικής Σχολής (εσύ πρώτος έθεσες πτυχία...) θα το βρεις σίγουρα στο google.
Θα μπορούσα βεβαίως να σε σνομπάρω (λόγω ανωτερότητας) αλλά είναι αρχή μου να αντιπαρατίθεμαι διαλεκτικά ή έστω να απαντώ σε όσους διέθεσαν χρόνο και σκέψη για τις απόψεις μου. Αν σε σοκάρει η αλήθεια - ίσως να οφείλεται στον ευαίσθητο αλλά καθόλου ευθύ Καρκίνο σου - δεν φταίω εγώ αλλά οι τάσεις της "αστρολογικης μας ασυμβατότητας" .

Συμπαθεστάτη ΚΟΥΚΙ μου,

Δεν είναι τραγικό να μην ξέρεις ορθογραφία... είναι απαράδεκτο να μην ανοίγεις ένα λεξικό τσέπης, ή ένα ψαχτήρι στον υπολογιστή. Κατά τα άλλα συμφωνώ με όσα γράφεις!
Η κριτική σου φτάνει μέχρι εκεί που απλώνεις το χέρι σου. :love:

Μεσα στο αστρολογικο αυτο σαιτ βρισκονται διαφοροι ανθρωποι,διαφορων ηλικιων,διαφορων μορφωτικων επιπεδων,διαφορων 'ταξεων" αν μπορω να το πω κι αυτο...με κοινο τους παρανομαστη την αστρολογια...
Ειναι κριμα απο κει που εχουμε μια ωραια ανταλλαγη αποψεων να φευγει το θεμα σε προσωπικο επιπεδο..
Επισης αυτος που εχει την 'γνωση' οφειλει να κατανοει καλυτερα αυτον που δεν την εχει..η γνωση οφειλει να ειναι αγαθο καθως η γλωσσα κοκκαλα δεν εχει κ κοκκαλα τσακιζει..
Σεβασμος λοιπον απο ολους σε ολους,διοτι ολοι εχουν δικαιωμα της αποψης τους:love:

το να ειμαι ανορθογραφη δεν νομιζω να ενοχλει κανεναν...
το να ειμαι αμορφωτη ουτε αυτο ενοχλει κανεναν...
το να σταζει καποιος χολη για τον αλλον ενοχλει ολους μας...


με σεβασμο προς ολους Δεσποινα κουκι:love:



Υ.Γ Αληθεια τι ειναι το ψαχτηρι;:nuts::nuts::nuts:

Quote:

---

Originally Posted by kplani

Ακριβώς έτσι Βασιλάκη μου,

Οταν ανακατεύεσαι με τα πίτουρα σε τρων οι κότες! Δηλαδή, αν επιθυμείς διακαώς να μιλάς για ιστορία, μέθοδο, έρευνα και επιστημονικότητα και επιπλέον να ασκείς σοβαρή κριτική θα πρέπει να έχεις πτυχία. Λυπάμαι για το ξίδι, αλλά με προκάλεσες σε όλα σου τα ποστ. Αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τα κριτήρια της μετριοφροσύνης και της ανωτερότητας και τα συγχέεις με την γνωσιακή υστέρηση, δικό σου ζήτημα αλλά καλό θα είναι να σέβεσαι τον χώρο που φιλοξενεί τις "ιδέες" σου. Αντιλαμβάνομαι πως ο υπερβάλλων ζήλος σου για την Αστρολογία και τον Εσωτερισμό σε έχουν κάνει πολύ ιδεαλιστή, αλλά ένας μεγάλος του πνεύματος ο Emmanouel Kant είχε γράψει στην Κριτική του Καθαρού Λόγου για τις υπερβολές της Μεταφυσικής και τις συνέπειες της στην φιλοσοφία και την επιστήμη όπως επίσης και τα όρια του Λόγου. Κantian humiliation ( καντιανή ταπεινοφροσύνη) είναι ο όρος, αν δεν τον έχεις επεξεργαστεί σε κάποια σχολική εργασία της Γερμανικής Σχολής (εσύ πρώτος έθεσες πτυχία...) θα το βρεις σίγουρα στο google.
Θα μπορούσα βεβαίως να σε σνομπάρω (λόγω ανωτερότητας) αλλά είναι αρχή μου να αντιπαρατίθεμαι διαλεκτικά ή έστω να απαντώ σε όσους διέθεσαν χρόνο και σκέψη για τις απόψεις μου. Αν σε σοκάρει η αλήθεια - ίσως να οφείλεται στον ευαίσθητο αλλά καθόλου ευθύ Καρκίνο σου - δεν φταίω εγώ αλλά οι τάσεις της "αστρολογικης μας ασυμβατότητας" .

---

Είναι ένα ακόμα στοιχείο των αλαζονικών (αλλά και εν τέλει ανασφαλών όπως φαίνεται) ανθρώπων καλή μου να πιστεύουν ότι κάποιος που αισθάνεται ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους αποχωρεί λόγω αδυναμίας. Όπως και να συγχέουν την επικοινωνία με την εξουσία. Επικοινωνία σημαίνει προσπαθώ να καταλάβω τον άλλο, όχι να δείξω ότι ξέρω καλύτερα. Προσπαθώ να πείσω όχι να επιβάλλω. Πράγμα που είναι και ίδιον της λεγόμενης ελληνικότητας μια που είμαστε και σε τέτοιο θέμα. Για αν κανείς ταυτίζει τις απόψεις του με τον εαυτό του, τότε χρησιμοποιεί την επικοινωνία προσχηματικά ως μέσο επιβεβαίωσης κι όχι πραγματικά για να μάθει κάτι καινούριο ή να δει πώς αντιλαμβάνονται οι άλλοι τα πράγματα. Έτσι, αν βρεθεί κάποιος να διαφωνεί μαζί του, αυτό τον αναιρεί υπαρξιακά και τον βγάζει άχρηστο κι αυτόν κι όσα έχει καταφέρει στη ζωή του. Και αισθάνεται τότε την ανάγκη να απαριθμήσει τα πτυχία του. Βρίσκοντας διάφορες αφορμές. Ενίοτε πιστεύοντας ότι "ο άλλος άρχισε πρώτος". Δε χρειάζεται όμως να παίρνεις όμως τόσο προσωπικά τα πράγματα. Γιατί έτσι με κάθε τι που γράφεις απλά εκτίθεσαι περισσότερο... Ούτε χρειάζεται να υπερασπίζεσαι τόσο πολύ τον αστρολογικό χώρο του myhoroscope... Μήπως είσαι παλιό μέλος εδώ; Έχεις προσφέρει; Έχουν περάσει πολλοί διάττοντες αστέρες της ΄"Επιστήμης" από αυτό αλλά και από άλλα διάφορα site... Όταν πήραν την "ευχαρίστηση" που ήθελαν, χώνοντας τα σε μας τους αμαθείς, αποχώρησαν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους... Λες να ανήκεις κι εσύ στην ίδια κατηγορία;

Τι να πεις...Δυστυχώς δεν ακούς και τα άλλα μέλη που σου υποδεικνύουν ότι άλλο ξέρω κι άλλο "διδάσκω".

Όπως και να' χει τα λεγόμενα αναδεικνύουν και χαρακτήρες...

συμφωνω !!η ιστορια εχει αποκληση απο την πραγματικιτητα οτι εχει καταγραφει ειναι γραμενο μεσα απ τα ματια του εκαστοτε συγραφεα ιστορικου μεσα απ την δικη του οπτικη γωνια. Οτι εχει μεταφερθει σε μας μεσω του προφορικου λογου σαφως και εχει αλλαξει δραματικα.

Ο μύθος αποκλίνει της πραγματικότητας, όχι η Ιστορία. Ο ιστορικός είναι επιστήμονας και με αυτή την ιδιότητα κρίνεται από την κοινότητά του. Ωστόσο δεν είναι δουλειά του να διορθώσει τον κόσμο. Η Ιστορία καταγράφεται, δεν μεταφέρεται προφορικά.

Καθώς το δύσκολο πρόγραμμά μου δε μου επιτρέπει τελευταία να συμμετάσχω σωστά στους πραγματικά ενδιαφέροντες διαλόγους μεταξύ των μελών του site, ελπίζω να μου συγχωρήσετε μια μικρή παρέμβαση.

Νομίζω ότι δε θα 'πρεπε να χαρακτηρίζουμε υποκειμενική την ιστορία και ότι θα ήταν ωφέλιμο, στα γραπτά του καθενός από εμάς, να γίνεται σαφής διαχωρισμός μεταξύ των γεγονότων και της άποψης ή ερμηνείας που υιοθετούμε εμείς γι' αυτά.

Για ευνόητους λόγους -που έχουν ήδη αναφερθεί από τους προλαλήσαντες- τόσο οι ιστορικοί όσο και οι εκάστοτε κυβερνήσεις επιλέγουν τα γεγονότα που θα συμπεριληφθούν στα βιβλία, αφήνοντας στη διακριτική ευχέρεια του καθενός από εμάς το αν θ' αποκτήσουμε κάποτε σφαιρική εικόνα του παρελθόντος. Η ίδια η ιστορία, όμως, είναι αντικειμενική γιατί απαρτίζεται από γεγονότα και γεγονός ονομάζουμε μονάχα κάτι που έλαβε πραγματικά χώρα και ισχύει αποδεδειγμένα. Σε διαφορετική περίπτωση, μιλάμε πλέον για μυθολογία, μυθοπλασία, υποθέσεις και θεωρήματα.

Κατά τη γνώμη μου, υποκειμενικότητα στην ιστορία νοείται μόνο ως προς την ερμηνεία των αιτιάσεων/προθέσεων/κινήτρων/σκοπών που πλαισιώνουν το θέμα το οποίο αναλύει ο ιστορικός (συγκεκριμένη χρονική περίοδο, πρόσωπο, γεγονός, κίνημα, κλπ), ερμηνεία "χρωματισμένη" ασφαλώς από τις προσωπικές πολιτικοοικονομικές/πολιτικοκοινωνικές του απόψεις.

Αν και διαφωνώ μ' αυτήν τη μεροληπτική θεώρηση της ιστορίας, πιστεύω ότι η εν λόγω ερμηνεία/ανάλυση αποτελεί απαραίτητο συμπληρωματικό στοιχείο για να θεωρηθεί πλήρης μια ιστορική εργασία. Ο τρόπος, άλλωστε, με τον οποίο θα παρουσιάσει το θέμα του ο ιστορικός είναι που μας εγκλιματίζει και προάγει την κατανόηση. Αρκεί, στα πλαίσια μιας δεδομένης προκατάληψης του ιστορικού, να μην αλλοιώνονται και παραποιούνται τα γεγονότα.

Γιατί, όταν η ιστορία παύει να βασίζει τα εξαγόμενα συμπεράσματα στην αλήθεια, ακυρώνεται ο μηχανισμός που ακριβώς την καθιστά επιστήμη. Αποτελεί συνεπώς προϊόν φαντασίας και υπάρχει απλώς για να εξυπηρετεί ιδιοτελείς σκοπούς. Χάνει, δηλαδή, κάθε πρακτική αξία, πέραν του να λειτουργεί σαν όχημα για οποιουδήποτε είδους προπαγάνδα, να παρέχει άλλοθι σε δεξιούς και αριστερούς δικτάτορες, φασίστες ή καιροσκόπους κι εν ολίγοις αποδυναμώνει την κριτική σκέψη και προάγει την εμπάθεια.

Πολύ καλό σας απόγευμα εύχομαι και συγνώμη για τη φλυαρία :))

Πράγματι άργησες Lelou. Να επισημάνω όμως ότι δεν είναι μεροληπτική θεώρηση αναγκαστικά. Την ιστορική αλήθεια δεν μπορούμε να την ελέγξουμε με ασφάλεια ιδιαίτερα όταν αφορά το μακρινό σε μας παρελθόν, όμως μπορούμε να ελέγξουμε την αντικειμενικότητα των συνθηκών που χρησιμοποιεί ο ιστορικός, ο οποίος επίσης οφείλει να εκθέτει στην επιστημονική κοινότητα και την μεθοδολογία του.

Quote:

---

Originally Posted by Βασίλης Παπαδολιάς

Είναι ένα ακόμα στοιχείο των αλαζονικών (αλλά και εν τέλει ανασφαλών όπως φαίνεται) ανθρώπων καλή μου να πιστεύουν ότι κάποιος που αισθάνεται ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους αποχωρεί λόγω αδυναμίας. Όπως και να συγχέουν την επικοινωνία με την εξουσία. Επικοινωνία σημαίνει προσπαθώ να καταλάβω τον άλλο, όχι να δείξω ότι ξέρω καλύτερα. Προσπαθώ να πείσω όχι να επιβάλλω. Πράγμα που είναι και ίδιον της λεγόμενης ελληνικότητας μια που είμαστε και σε τέτοιο θέμα. Για αν κανείς ταυτίζει τις απόψεις του με τον εαυτό του, τότε χρησιμοποιεί την επικοινωνία προσχηματικά ως μέσο επιβεβαίωσης κι όχι πραγματικά για να μάθει κάτι καινούριο ή να δει πώς αντιλαμβάνονται οι άλλοι τα πράγματα. Έτσι, αν βρεθεί κάποιος να διαφωνεί μαζί του, αυτό τον αναιρεί υπαρξιακά και τον βγάζει άχρηστο κι αυτόν κι όσα έχει καταφέρει στη ζωή του. Και αισθάνεται τότε την ανάγκη να απαριθμήσει τα πτυχία του. Βρίσκοντας διάφορες αφορμές. Ενίοτε πιστεύοντας ότι "ο άλλος άρχισε πρώτος". Δε χρειάζεται όμως να παίρνεις όμως τόσο προσωπικά τα πράγματα. Γιατί έτσι με κάθε τι που γράφεις απλά εκτίθεσαι περισσότερο... Ούτε χρειάζεται να υπερασπίζεσαι τόσο πολύ τον αστρολογικό χώρο του myhoroscope... Μήπως είσαι παλιό μέλος εδώ; Έχεις προσφέρει; Έχουν περάσει πολλοί διάττοντες αστέρες της ΄"Επιστήμης" από αυτό αλλά και από άλλα διάφορα site... Όταν πήραν την "ευχαρίστηση" που ήθελαν, χώνοντας τα σε μας τους αμαθείς, αποχώρησαν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους... Λες να ανήκεις κι εσύ στην ίδια κατηγορία;

Τι να πεις...Δυστυχώς δεν ακούς και τα άλλα μέλη που σου υποδεικνύουν ότι άλλο ξέρω κι άλλο "διδάσκω".

Όπως και να' χει τα λεγόμενα αναδεικνύουν και χαρακτήρες...

---

Ενα απλο "thanks" ειναι λιγο
Συγγνωμη για το off topic

Η ιστορία της ανθρωπότητας δεν προσδιορίζεται ως έργο τέτοιων ηρώων…που πρέπει να προκαλούν φρίκη και να θεωρούνται όνειδος για την ανθρωπότητα.«επί δύο και πλέον χιλιετίες διατυμπανίζονται ψεύδη και μυθεύματα για γεγονότα και ηγεμόνες εξολοθρευτές λαών, τυράννους, θηριόψυχους και αχρείους....Μέγας ο Αλέξανδρος που γέμισε την Ελλάδα και την Ασία με πτώματα και ερείπεια.. και κατέλυσε τους ελεύθερους θεσμούς και το πολίτευμα της δημοκρατίας, σφραγίζοντας την παρακμή του κλασικού πολιτισμού..»

Από τον Κυριάκο Σιμόπουλο, που θεωρούσε τον εαυτό του ιστοριοδίφη και όχι ιστορικό, διδάχτηκα το κατά τη γνώμη του θεμέλιο της ορθής σκέψης: Να είσαι προσεχτικός και δύσπιστος. Ευχαριστώ πολύ παππού.)

To κείμενο που έχω γράψει κόβεται σέ δύο μηνύματα λόγω μεγέθους. Αντιμετωπίστε το ως ένα

Αγαπητοί φίλοι Βασίλη, Κωστή, tavrina, kplani και Κοραλλία

Σας ομολογώ ότι οι ενδιαφέρουσες παράμετροι των απόψεων σας μου δημιούργησαν την έντονη επιθυμία να δω την Ιστορία σαν μια παράθεση γεγονότων και μόνο. Θα μου επιτρέψετε να θέσω λοιπόν μερικά ξερά ιστορικά γεγονότα, όσο οι ιστορικές πηγές τα καθιστούν γεγονότα, που κι αυτό σηκώνει μια μεγάλη συζήτηση.

Για να καταλάβουμε τον Μέγα Αλέξανδρο ας γνωρίσουμε καλύτερα το γενικό σκηνικό της εποχής του. Η σημαντικότερη μορφή του Ελληνικού Κόσμου του 4ου πΧ αιώνα δεν είναι άλλος από τον πατέρα του, τον Φίλιππο
 Ο πελοποννησιακός πόλεμος προκάλεσε στον Ελληνικό Κόσμο παρακμή, πολιτική και κοινωνική κρίση και διαφθορά (γράφει ο Παυσανίας στα Αρκαδικά για τους υπαίτιους του πολέμου ότι είναι οι καταποντιστές και «σφαγείς» της Ελλάδος –προφανώς κατά τον Παυσανία υφίστατο και Ελλάδα και Ελλαδικός χώρος- : «τους δε επί του πελοποννησιακού προς Αθηναίους πολέμου, και μάλιστα αυτών τους ευδοκιμήσαντας, φαίη τις αν αυτόχειρας και ότι εγγύτατα καταποντιστάς είναι σφάς της Ελλάδος» Αρκαδικά 52,3

Γράφει ο Θουκιδίδης : «…οι λέξεις έχασαν τη σημασία τους κι άλλαξαν νόημα. Ο επίβουλος εμφανιζόταν ως συνετός, ο προνοητικός ως επικίνδυνος. Οι κομματικοί φίλοι ήταν πιο οικείοι από τους συγγενείς εξαιτίας της προθυμίας τους να ενεργούν χωρίς ενδοιασμό….». Η αμοιβαία εμπιστοσύνη εξασφαλιζόταν από την κοινή παρανομία. Οι πολιτικοί αρχηγοί δίνουν στα κόμματά τους ευπρεπείς ονομασίες, ισχυρίζονται πως φροντίζουν για το κοινό καλό. Και καθώς πασχίζουν να υπερισχύσουν με κάθε τρόπο –παντί δε τρόπω αγωνιζομένοι αλλήλων περιγιγνεσθαι- δεν δίσταζαν να κάνουν το χειρότερο έγκλημα κατά των αντιπάλων τους. Δεν δίσταζαν να καταφύγουν στην αυτοδικία για να κατακτήσουν την εξουσία (Θουκιδίδη Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου Γ,82.)

«Ακρισία και ταραχή εγένετο εν Ελλάδι» γράφει ο Ξενοφώντας (Ελληνικά VII,27). «ʼΕρις και ταραχή» γράφει ο Δημοσθένης (Περί Στεφάνου,18). Η Θήβα εναντίον της Αθήνας, η Αθήνα εναντίον του ¶ργους, το ¶ργος εναντίον της Σπάρτης, η Σπάρτη εναντίον της Αρκαδίας, η Αρκαδία εναντίον της Αχαΐας. Οι Θεσσαλοί πολεμούν εναντίον των Φωκέων, οι Φωκιείς κατά των Θηβαίων …

Φίλιππος:

Πατέρας του Αλέξανδρου είναι ο Φίλιππος, βασιλιάς της Μακεδονίας. Ο Φίλιππος σφετερίστηκε το θρόνο της Μακεδονίας (359-336πΧ) και συγκρότησε έναν ισχυρότατο στρατό, με καινούργια όπλα, οργάνωση και στρατηγική. Η εκμετάλλευση των χρυσορυχείων του Παγγαίου, εξασφάλισε στον Φίλιππο πλούσιους πόρους για την συντήρηση του στρατού. Χρησιμοποιώντας τον δυνατό στρατό του ο Φίλιππος επεκτείνει την επικράτειά του ως την Θράκη και την Αδριατική. Ο κύριος όμως στόχος του παραμένει η επέκταση προς νότο, η καθυπόταξη των ελληνικών πόλεων.
 Η επεκτατική πολιτική του Φίλιππου ήταν ένας φρικτός εφιάλτης για όσες πόλεις βρέθηκαν στον δρόμο του. Ενδεικτικά :
- Το 354πΧ ισοπέδωσε την Ποτίδαια της Χαλκιδικής (Κορινθιακή αποικία) και πούλησε σκλάβους τον πληθυσμό της (Διόδωρος Σικελιώτης ΙΣΤʼ 8)
- Το 348πΧ καταλαμβάνοντας την περίφημη Όλυνθο της Χαλκιδικής πούλησε σε δημοπρασία τον πληθυσμό και τα υπάρχοντά του {«διαρπάσας δʼ αυτήν και τους εποικούντας εξανδραποδισάμενος ελαφυροπώλησε» (Διόδωρος Σικελιώτης 53,3.)} Κατά τον Λατίνο ιστορικό Πομπηίο Τράγο (Επιτομή Ιουστίνου) μετά την διαρπαγή πυρπόλησε ότι είχε απομείνει
- Ξεθεμελίωσε επίσης την Απολλωνία, την Μεθώνη και άλλες 32(!!) πόλεις όπως γράφει ο Δημοσθένης. Από όπου περνούσε κανείς δεν πίστευε μετά ότι εκεί κατοικούσαν άνθρωποι {ούτως ωμώς ανήρηκεν ώστε μηδʼ ει πωποτʼ ωκήθησαν προσελθοντʼ είναι ράδιον ειπείν (Δημοσθένους, κατά Φιλίππου Γʼ, 25-26)
Συνεχίζει ο Δημοσθένης
- Το 353πΧ θα θανατώσει στον σταυρό τον στρατηγό των Φωκιαίων Ονόμαρχο και θα πνίξει στη θάλασσα 3.000 αιχμαλώτους, η Φωκίδα εξοντώθηκε. Γράφει ο Δημοσθένης για την Φωκίδα «Σπίτια ξεθεμελιωμένα, τείχη γκρεμισμένα, με τον ανδρικό πληθυσμό αποδεκατισμένο με τις γυναίκες, τα παιδιά και τους γέροντες σε μαύρη δυστυχία», ʽανθρώπους οικτρούςʼ (Περί Παραπρεσβείας, 65)
- Ήλιδα, Μέγαρα, Εύβοια τράβηξαν τα πάνδεινα {δουλεύουσι γε μαστιγούμενοι και σφαττόμενοι (Γʼ,66)} . Στην Εύβοια εγκατέστησε καθεστώτα ελεγχόμενα δηλώνοντας : Εγώ ειρήνη έχω μόνο με εκείνους που υποτάσσονται στις εντολές μου {Εμοι δʼ έστιν ειρήνη προς τους ακούειν εμου βουλομένους (Γʼ26-27)}

Ο Φίλιππος πουλούσε δούλους τους κατοίκους των κατακτημένων περιοχών, λεηλατούσε ναούς και ιερά, δε σεβόταν ούτε τους εφέστιους θεούς σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους (Επιτομή Ιουστίνου VIII,III,10.) Από την εκστρατεία κατά των Σκυθών αποκόμισε ως λεία 20.000 γυναικόπαιδα που πούλησε σε σκλαβοπάζαρα και 20.000 άλογα (Επιτομή Ιουστίνου VIII,III,10.)

- Ο Φίλιππος το 338 εισβάλει στην Φωκίδα και κατευθύνεται προς την Αθήνα. Οι πανικόβλητοι Αθηναίοι αφήνουν για λίγο τις αιώνιες πολιτικές τους διαμάχες και με προτροπή του Δημοσθένη καλούν τους Βοιωτούς να συμμαχήσουν «υπέρ της αυτών σωτηρίας κινδυνεύσαι»
Ακολουθεί η μάχη της Χαιρώνειας (κατά την ταπεινή μου γνώμη μια μάχη τόσο δραματική για την Ελλάδα όσο οι Θερμοπύλες) με χίλιους νεκρούς και δυο χιλιάδες αιχμαλώτους. Μετά τη νίκη του ο Φίλιππος το γλέντησε για τα καλά, καθότι ήταν : …ών γαρ φιλοπότης και τον τρόπον ακόλαστος….πιων δεν την νύκτα πάσαν και μεθυσθείς πολύ…λέει ο Αθηναίος (Διπνοσοφισταί Χ)


Εκείνη τη νύχτα η Ελλάδα έζησε το τέλος της πανάρχαιας ελευθερία της γράφει ο Πομπηίος Τρόγος (Επιτομή Ιουστίνου ΙΧ,ΙΙΙ,11). Μετά την ήττα στην Χαιρώνεια θα τεθεί υπό την κυριαρχία της αιμοσταγούς Μακεδονικής Δυναστείας. Η Ελλάδα καταδικάστηκε σε δουλεία είπε συντετριμμένος ο ρήτορας Λυκούργος στην Εκκλησία του Δήμου της Αθήνας «και τα της Ελλάδος εις δουλείαν μετέπεσεν». Και μαζί με τους χίλιους Αθηναίους που έπεσαν στην μάχη κατά του Φιλίππου «συνετάφη ή των άλλων Ελλήνων ελευθερία» (Κατά Λεωχάρους, 50).

Η όποια ελευθέρια τερματίζεται και αρχίζει η υποτέλεια. Ο Φίλιππος θα εγκαταστήσει μακεδονικές φρουρές στις ελληνικές πόλεις και θα εκτελέσει όσους του αντιστάθηκαν. Στην Θήβα έδωσε εντολή να αποκεφαλιστούν όσοι αντιτάχθηκαν στην κηδεμονία του (Επιτομή Ιουστίνου IX, IV,6).

Tην τραγωδία του ελληνισμού εξαιτίας της αιμοσταγούς προσωπικότητας του Φιλίππου εξιστορεί συνοπτικό ο Χλαινέας, πρέσβυς της Αιτωλίας στην Σπάρτη και τον καταγράφει ο Πολύβιος : Από την μακεδονική δυναστεία ξεκίνησε η υποδούλωση των Ελλήνων…αρχή συνέβη γεγονεναι τοις Έλλησι δουλείας…

Οι Αθηναίοι τρομοκρατημένοι, και μπροστά στην πιθανότητα να μη μείνει «πέτρα πάνω στην πέτρα» στην Αθήνα δίνουν την εξουσία στην φιλομακεδονική φατρία, ψηφίζουν ότι η Αθήνα δεν θα χορηγεί άσυλο στους εχθρούς του Φιλίππου (Διόδωρος Σικελίωτης ΙΣΤ) και απαγορεύουν την επάνοδο των εξορίστων και κάθε κοινωνική μεταρρύθμιση – πχ απελευθέρωση δούλων (Αρριανος, Αλεξανδρου Ανάβασις Γ,54)


Την ήττα της Χαιρώνειας ακολουθεί η συνάντηση των Ελληνικών Πόλεων στην Κόρινθο (το να υποθέσουμε ότι υπήρχε κλίμα πανικού δεν νομίζω πως θα θεωρηθεί ασυγχώρητος υποκειμενισμός) και όλοι –εκτός των Σπαρτιατών- συμφωνούν να «συμμαχήσουν» με το Φίλιππο.
Τον αναγορεύουν στρατηγό της εκστρατείας κατά των Περσών (Διόδωρος Σικελιώτης ΙΣΤ,88). Οι Σύνεδροι ανέλαβαν την υποχρέωση να μη στραφούν ποτέ εναντίον της μακεδονικής δυναστείας (…ουδε την βασιλείαν του Φιλίππου και των εκγόνων καταλύσω.. Αρριανός Γ,54,4.) Ο Φίλιππος θριαμβευτής, «για να αποθανατίσει την ήττα των Ελλήνων» έστησε μνημείο στην Ολυμπία, το λεγόμενο «Φιλίππειον», με τα αγάλματα όλων των μελών της οικογενείας του από χρυσό και ελεφαντόδοντο (Παυσανίας Ηλειακά 20,10)

Ο Φίλιππος προετοιμάζεται για την εκστρατεία κατά των Περσών, με προσχήματα την εκδίκηση των Ελλήνων και την απελευθέρωση των ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας. Ο Ισοκράτης και ο Αισχύνης είναι προπαγανδιστές του Φίλιππου, επικεφαλείς της φιλομακεδονικής αθηναϊκής πολιτικής φατρίας. Ο Ισοκράτης παρακινεί τον Φίλιππο να καθυποτάξει τους βαρβάρους και να αναλάβει την διοίκηση όλων των Ελλήνων, επειδή είναι «μεγαλόφρων» και «φιλέλλην» (Ισοκράτης, Φίλιππος V,122). Συμβουλεύει να κατακτήσει ο Μακεδόνας βασιλιάς την Ασία «από Κιλικίας μέχρι Σινώπης» και να εγκαταστήσει εκεί τους εξαθλιωμένους ανέργους, που τριγυρίζουν εδώ και εκεί και κατάντησαν δημόσιος κίνδυνος … «..και κατοικίσας τους νυν πλανώμενους δι ʽένδειαν των καθʼ ημέραν και λυμαινόμενους οις αν εντύχωσιν» (Ισοκράτης, Φίλιππος V,50).

Θεωρεί «αισχρόν» ο Ισοκράτης να βλέπει την Ασία πιο ευτυχισμένη και τους βάρβαρους πλουσιότερους από τους Έλληνες. Και πως πρέπει να αντιδράσουν οι Έλληνες; «Να αφαιρέσουν από τους βάρβαρους την ευτυχία που απολαμβάνουν» ( ….τους δε βαρβάρους αφελέσθαι την υπάρχουσαν ευδαιμονία Ισοκράτης, Φίλιππος V,131). Αυτός ο πόλεμος θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντά μας (…πολλαχή δʼ αν τις λογιζόμενος εύροι ταύτας τας πράξεις μάλιστα λυσιτελούσας ημίν.. Ισοκράτης Πανηγυρικός IV,183) ¶λλωστε οι Ασιάτες, οι βάρβαροι είναι κατώτεροι από τους Έλληνες και ανήκουν στην πιο ταπεινή τάξη (….ελάττονος δʼαξιοις των παρʼ ημίν δυστυχούντων … IV,184)

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι οι Αθηναίοι, μπροστά στην μακεδονική τυραννία προσπαθούν να βρουν βοήθεια από τους Πέρσες. Ο Δημοσθένης δεν διστάζει, στην εκκλησία του δήμου δηλώνει: Όταν βλέπω κάποιον να φοβάται τον ηγεμόνα που βρίσκεται στα Σούσα και στα Εκβάτανα και εκφράζεται δυσμενώς για αυτόν, ενώ για τον άνθρωπο που βρίσκεται έξω από την πόρτα μας, τόσο κοντά, μιλάει διαφορετικά, για αυτόν τον ληστή των Ελλήνων (Δημοσθένης Κατά Φιλίππου 34)
Το 340πΧ περσικά στρατεύματα έσπευσαν στην Πέρινθο (Ηράκλεια) της Προποντίδος –αποικία των Μεγαρέων- που πολιορκούσε ο Φίλιππος και απέτρεψαν την άλωση της. Όπως λέει ο Διόδωρος (ΙΣΤ,75) ο Πέρσης βασιλιάς έδωσε διατάγή στους σατράπες των παραθαλασσίων περιοχών να βοηθήσουν τους Περίνθιους. Και εκείνοι «εξέπεμψαν μισθοφόρων πλήθος και χρήματα δαψιλή, και σίτον ικανόν και βέλη και τ' άλλα πάντα προς του πολέμου χρειαν»

Ας ρίξουμε μια ματιά στην προσωπική ζωή του Φιλίππου

Από γάμους άλλο τίποτα! Για πολιτικούς λόγους. Μερικούς από αυτούς τους γάμους αυτούς τους αναφέρει ο Διονύσιος ο Νεώτερος. Το 358πΧ νικώντας τους Ιλλυριούς, νυμφεύεται την Αυδάτα, κόρη του βασιλιά. Τον ίδιο χρόνο, για να προσεταιριστεί τους Θεσσαλούς, νυμφεύεται δύο γυναίκες, τη Νικησίπολη από τις Φέρρες και τη Φιλίννα από την Λάρισα, με την οποία έκανε τον Αριδαίο. Όταν κατάκτησε τους Μολοσσούς της Ηπείρου παντρεύτηκε την κόρη του βασιλιά Νεοπτόλεμου Ολυμπιάδα, την μητέρα του Αλέξανδρου. Ήταν ο τέταρτος γάμος σε μια διετία. Όταν υπέταξε τους Θράκες, ο βασιλιάς της Κοθήλας έσπευσε να του προσφέρει την κόρη του Μήδα. Εκείνος την εγκατέστησε στα ανάκτορα πλάι στην Ολυμπιάδα. Το ίδιο και την τελευταία συζύγο του την Κλεοπάτρα. Υπήρχαν και πολλές παλλακίδες.


Η κατάσταση προκαλούσε το άγριο μίσος της Ολυμπιάδας, η οποία συγκέντρωνε στο παλάτι ωραίους εφήβους. Ανάμεσά τους και ο δολοφόνος του Παυσανίας.
Ο σύγχρονος του Φιλίππου Θεόπομπος αναφέρει στα Φιλιππικά ότι ήταν ο χειρότερος των ανθρώπων –παντών ανθρώπων κάκιστος…άπληστος και πολυτελής ων προχείρως άπαντα ποιών.

Κατά κοινή ομολογία ήταν μέθυσος: ο Καρύστιος έκ Περγάμου γράφει στα «Ιστορικά Απομνημονεύματα» ότι ο Φίλιππος όταν ήθελε να μεθύσει, έλεγε «Χρη πίνειν» -πρέπει να πιώ (διασώζεται από τον Αθηναίο Χ,435)
Ήταν ασυνείδητος και αγροίκος σχολιάζει ο Θεόπομπος.
Οινομανής, ξενυχτούσε εκβαχευμένος (Πολύβιος Ιστορία Η,9)

Το παλάτι του ήταν καταφύγιο αχρείων, χυδαίων και διεστραμμένων.
Αν ανάμεσα στους Έλληνες και τους Βάρβαρους υπήρχε κάποιος κίναιδος, βλεδυρός ή αδιάντροπος έσπευδε στην αυλή του Φιλίππου και αναγορευόταν βασιλικός εταίρος –Ει γαρ τις εν τοις Έλλησιν ή τοις βάρβαροις, φήσι, λασταύρος ή θρασύς τον τρόπον, ούτοι πάντες εις Μακεδονίαν αθροιζόμενοι προς Φίλιππον εταίροι του βασιλέως προσηγορεύοντο- .
Όλους αυτούς τους αχρείους όχι μόνο «ετίμα και προήγε» αλλά τους χρησιμοποιούσε για κάθε άδικη και βδελυρή πράξη -..αλλά και της άλλης αδικίας και βδελυριάς αθλητάς εποίησε..- Από τους αυλικούς του Φίλιππου «άλλοι κυκλοφορούσαν ξυρισμένοι και αρωματισμένοι και εμφανίζονταν ως άνδρες και άλλοι επιδίδονταν σε ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες κι ας είχαν γένια». Καθώς εκπορνεύονταν όλοι θα μπορούσε κανείς να τους εκλάβει όχι εταίρους αλλά εταίρες, όχι στρατιώτες αλλά καθάρματα -Όθεν και δικαίως αν τις αυτούς ουχ εταίρους αλλΆ εταίρας υπέλαβεν, ουδέ στρατιώτας αλλά χαμαιτυπους προσηγόρευσεν-
Οι φίλοι και εταίροι του Φίλιππου ήταν θηρία και η συμπεριφορά τους θύμιζε Κενταύρους και Λαιστρυγόνες (Πολύβιος Ιστορία Η,ΙΙ)
Με αυτούς τους ανθρώπους ο Φίλιππος μεθοκοπούσε αλλά και συνεργαζόταν για λήψη σημαντικών αποφάσεων –Τοιούτους δΆ είχεν περί αυτόν ανθρώπους ο Μακεδών οις δια φιλοποσίαν και βωμολοχίαν πλείω χρόνων ως τα πολλά συνδιέτριβε και συνήδρευε περί των μεγίστων βουλόμενος- Γράφει ο Αθηναίος (VI,7) οι φίλοι του Φιλίππου ήταν «ανδροφόνοι τη φύσιν όντες ανδροπόρνοι τον τρόπον ήσαν».

Στο πασίγνωστο πανάθλιο ήθος του Φίλιππου αναφέρεται συχνά ο Δημοσθένης (Ολυνθιακός Α,4.) Έκανε ότι ήθελε «έπραττεν ά δοξειεν αυτώ», χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν και συμπεριφερόταν ως «δεσπότης και ηγεμών, κύριος πάντων». Ήταν ο ίδιος «κύριος ρητών και απορρήτων», «στρατηγός και δεσπότης και ταμίας», πονηρός και καιροσκόπος και άνθρωπος υβριστής «πανούργος ων και δεινός άνθρωπος πράγμασι χρήσθαι» (Α,3). Ακολασία και οινομανία κι άσεμνοι χοροί καθημερινώς «την κάθΆ ημέραν ακρασίαν του βίου και μέθην και κορδακισμούς» (Β,18). Περιβαλλόταν από ληστάς και κόλακας (Β,29)

Αξίωσε την θεοποίηση του. Κατά την τελετή των γάμων της κόρης του (από την Ολυμπιάδα) Κλεοπάτρας με τον ηγεμόνα των Μολοσσών και αδελφό της γυναίκας του (η κοπέλα παντρεύτηκε τον θείο της) στις Αιγές εμφανίσθηκαν σε πομπή τα αγάλματα των δώδεκα θεών και πλάι τους ο αδριάντας του Φίλιππου, με θεϊκή μορφή,ως 13ος θεός (Επιτομή Ιουστίνου VII,III,10).
Κατά την εκστρατεία του 336πΧ στην Μικρά Ασία έδωσε εντολή στους στρατηγούς Παρμενίωνα και ¶τταλο να στήσουν ανδριάντα του στο ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσσο (κρατάμε την επιφύλαξη πως πιθανόν το 356 ο ναός είχε πυρποληθεί από τον Ηρόστρατο)

Δολοφονία του Φιλίππου

Ο Φίλιππος αποφασίζει να απομακρύνει την Ολυμπιάδα και να κάνει έναν ακόμα γάμο το 336πΧ, με την ανιψιά του στρατηγού του ¶τταλου, Κλεοπάτρα. Κατά την διάρκεια του γαμήλιου συμποσίου ο ¶τταλος κάλεσε τους Μακεδόνες να δεηθούν την γέννηση γνήσιου διαδόχου υπονοώντας ότι ο Αλέξανδρος ήταν νόθος. (Πλούταρχος Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος). Ο Αλέξανδρος έξαλλος του πετάει την κούπα που κρατούσε. Ο ¶τταλος ανταποδίδει πετώντας και αυτός το δικό του ποτήρι. Ο Φίλιππος βγάζει το ξίφος του και ορμά εναντίον του Αλέξανδρου, αλλά καθώς ήταν μεθυσμένος σκοντάφτει και πέφτει. Ο Αλέξανδρος έχει την ετοιμότητα να παρατηρήσει : Αυτός που ετοιμάζεται να διαβεί από την Ευρώπη στην Ασία, περνώντας από κρεβάτι σε κρεβάτι, σωροβολιάστηκε!! Στη συνέχεια καταφεύγει στην Ήπειρο, όπου ήδη βρισκόταν η μητέρα του. Ο Φίλιππος, πάντοτε κατά τον πολύ μεταγενέστερο Πλούταρχο πείθεται από τον Δημάρατο να συμφιλιωθεί με τον γιό του και τον ανακαλεί στο παλάτι.

Δεν κρύβει όμως την πρόθεση του να ορίσει νέο διάδοχο, το παιδί που θα γεννήσει η αγαπημένη του Κλεοπάτρα. Οι φήμες ότι ο Αλέξανδρος δεν ήταν παιδί του προφανώς θα είχαν κάνει τον κύκλο τους. Οι φίλοι του Αλέξανδρου ¶ρπαλος, Νέαρχος, Φρύγιος και Πτολεμαίος εξορίζονται (Πλούταρχος)

Ο Αλέξανδρος και η Ολυμπιάδα αναθέτουν την δολοφονία του μονάρχη στον σωματοφύλακα του Παυσανία. Ο λατίνος Πομπηίος Τρόγος δηλώνει πως ο Παυσανίας, πρώην ερρωμένος του Φιλίππου, έτρεφε βαθύ μίσος εναντίον του. Ο Διόδωρος Σικελιώτης το επιβεβαιώνει «και για το κάλος του φίλος γεγονως του Φιλίππου» (ΙΣΤΆ 93,3.) και περιγράφει το παρασκήνιο της βασιλοκτονίας. Ο Πομπήιος Τρόγος είναι πιο παραστατικός «Τον μαχαίρωσε ένας νεαρός αριστοκράτης, ονόματι Παυσανία, που κανείς δεν υποπτευόταν. Αυτή η αποτρόπαιη πράξη υπήρξε συνέπεια μιας επονείδιστης προσβολής. Ο γνωστός στρατηγός ¶τταλος τον κάλεσε σε ένα γλέντι, τον μεταχειρίστηκε σαν πόρνη και ύστερα τον παρέδωσε στους συνδαιτυμόνες που συνέχισαν την βαρβαρότητα και τον εξευτελισμό. Κατά τον Διόδωρο τον παρέδωσε στους ημιονηγούς για ασέλγεια «..παρέδωκεν αυτού το σώμα τοις ορεωκόμοις εις ύβριν». Ο Παυσανίας μετά από τέτοια δημόσια ατίμωση κατήγγειλε στον Φίλιππο το βιασμό του αλλά ο βασιλιάς τον απέπεμψε χλευάζοντας τον. Έτσι γεννήθηκε το μίσος του Παυσανία. Κατά τον Τρόγο παρακινήθηκε από την Ολυμπιάδα και τον Αλέξανδρο. Ο Πλούταρχος πιστεύει ότι ο φόνος έγινε από συνωμοσία της Ολυμπιάδος και θεωρεί «διαβολή» την ανάμιξη του Αλέξανδρου.

Ο Αντίπατρος, σύμμαχος του Αλέξανδρο παρουσιάζει τον εικοσαετή διάδοχο στον μακεδονικό στρατό. Ο Αλέξανδρος έχει δυνατή βάση στον στρατό του πατέρα του από την μάχη της Χαιρώνειας. Ο Αλέξανδρος αποφασίζει γενική σφαγή των υποψήφιων ανταγωνιστών του στον θρόνο. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος ανήκει στην μητέρα του. Η Ολυμπιάδα σύρει την Κλεοπάτρα, μαζί με το βρέφος της πάνω σε πυρακτωμένη σχάρα και την καίει ζωντανή .. «τούτον τον παίδα και ομού τη μητρί, Ολυμπιάς επί σκεύους χαλκού πυρός υποβεβλημένου διέφθειρεν έλκουσα» (Παυσανίας). Στην αυλή υπήρχαν τρεις πρίγκηπες του οίκου των Λυγκηστών. Με εντολη του Αλέξανδρου οι δύο Αρραβαίος και Ηρομένης εκτελούνται άμεσα. Ο τρίτος σώζει την ζωή του επειδή είναι γαμπρός του Αντίπατρου. Σκοτώνεται και ο Αμύντας, ο γιός του Πέρδικα που ήταν ο νόμιμος διάδοχος, σαν γιος του Περδίκκα ΒΆ από τον οποίο ο Φίλιππος είχε σφετεριστεί το θρόνο. Από την σφαγή εξαιρέθηκε μόνο ό αδελφός του Αρριδαίος επειδή ήταν διανοητικά καθυστερήμενος. Κατά τον Πλούταρχο (Αλέξανδρος 77), υμνητή του Αλέξανδρου την διανοητική καθυστέρηση στο παιδί την είχε προκαλέσει η Ολυμπιάδα (ήταν και διαβόητη φαρμακεύτρια) Τον πότιζε, όταν ήταν νήπιο με δηλητήρια «είτα μέντοι φαρμάκοις υπο Ολυμπιάδος κακωθέντα διαφθαρήναι την διάνοιαν» .

Ο ¶τταλος, θείος της Κλεοπάτρας, βρισκόταν ακόμη στην Ιωνία. Ο έμπιστος του Αλέξανδρου Εκαταίος θα τον δολοφονήσει. Ο άλλος στρατηγός του Φίλιππου ο Παρμενίωνας θα σπεύσει να εκφράσει την αφοσίωσή του στον νέο βασιλιά. Θα κερδίσει αρκετά χρόνια ζωής, αφού θα δολοφονηθεί μερικά χρόνια αργότερα…


(Υστερόγραφο: Οι περισσότεροι ιστοριογράφοι έγραψαν πολλά χρόνια αργότερα από την εποχή που έζησε ο Αλέξανδρος, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στη ιμπεριαλιστική Ρωμαϊκή κουλτούρα. Οι πηγές που αναφέρονται είναι επισφαλείς, το ίδιο και η θεώρηση των γεγονότων, όπου υφίσταται. Την προτιμώ όμως από την ωραιοποιημένη Ελληνική Ιστορία, της οποίας θύματα παραπληροφόρησης έχουμε υπάρξει όλοι, λίγο-πολύ. Σε γαλλικό ντοκιμαντέρ έχω δει τον γέρο Κωνσταντίνο Καραμανλή να χύνει ειλικρινή δάκρυα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Στο Οι αρχαίες πηγές βρίσκονται σύντομες βιογραφικές πληροφορίες των συγγραφέων που ασχολήθηκαν με τον Αλέξανδρο με σημαντική απουσία αυτή του Πολύβιου.

Το κείμενο δεν είναι δικό μου αλλά του αείμνηστου Κυριάκου Σιμόπουλου, ενός ανθρώπου που πολέμησε … Η ιστορία της ανθρωπότητας δεν προσδιορίζεται ως έργο τέτοιων ηρώων…που πρέπει να προκαλούν φρίκη και να θεωρούνται όνειδος για την ανθρωπότητα. «επί δύο και πλέον χιλιετίες διατυμπανίζονται ψεύδη και μυθεύματα για γεγονότα και ηγεμόνες εξολοθρευτές λαών, τυράννους, θηριόψυχους και αχρείους....Μέγας ο Αλέξανδρος που γέμισε την Ελλάδα και την Ασία με πτώματα και ερείπεια.. και κατέλυσε τους ελεύθερους θεσμούς και το πολίτευμα της δημοκρατίας, σφραγίζοντας την παρακμή του κλασικού πολιτισμού..»

Από τον Κυριάκο Σιμόπουλο, που θεωρούσε τον εαυτό του ιστοριοδίφη και όχι ιστορικό, διδάχτηκα το κατά τη γνώμη του θεμέλιο της ορθής σκέψης: Να είσαι προσεχτικός και δύσπιστος. Ευχαριστώ πολύ παππού.)

Ο Αλέξανδρος ήταν Μέγας....κι ας τον λένε αχρείο οι Σιμόπουλοι...

άλλο είμαι σκεπτικιστής και άλλο αφιερώνω όλη μου τη ζωή στην πλήρη απαξίωση...

ο ¶λέξανδρος ήταν μέγας ......δολοφόνος (κατά πάσα πιθανότητα).
δεν πιστεύω στην θετική συνεισφορά των δολοφόνων στο ιστορικό γίγνεσθαι ή σε όποιο άλλο τομέα.
Παρεπιπτόντως σταμάτησα να γράφω κάποια στιγμή όχι γιατί μου τελείωσαν οι πιθανοί φόνοι, αλλά γιατί "στόμωσα" απο το αίμα και επίσης ήθελα να καθαρίσω ψάρια, για το βραδινό των παιδιών μου (κανονικά έπρεπε να τα έχω φτιάξει απο το μεσημέρι). Σου λέω και εγώ τις θυσίες μου......

Quote:

---

Originally Posted by LeLou

Καθώς το δύσκολο πρόγραμμά μου δε μου επιτρέπει τελευταία να συμμετάσχω σωστά στους πραγματικά ενδιαφέροντες διαλόγους μεταξύ των μελών του site, ελπίζω να μου συγχωρήσετε μια μικρή παρέμβαση.

Νομίζω ότι δε θα 'πρεπε να χαρακτηρίζουμε υποκειμενική την ιστορία και ότι θα ήταν ωφέλιμο, στα γραπτά του καθενός από εμάς, να γίνεται σαφής διαχωρισμός μεταξύ των γεγονότων και της άποψης ή ερμηνείας που υιοθετούμε εμείς γι' αυτά.

Για ευνόητους λόγους -που έχουν ήδη αναφερθεί από τους προλαλήσαντες- τόσο οι ιστορικοί όσο και οι εκάστοτε κυβερνήσεις επιλέγουν τα γεγονότα που θα συμπεριληφθούν στα βιβλία, αφήνοντας στη διακριτική ευχέρεια του καθενός από εμάς το αν θ' αποκτήσουμε κάποτε σφαιρική εικόνα του παρελθόντος. Η ίδια η ιστορία, όμως, είναι αντικειμενική γιατί απαρτίζεται από γεγονότα και γεγονός ονομάζουμε μονάχα κάτι που έλαβε πραγματικά χώρα και ισχύει αποδεδειγμένα. Σε διαφορετική περίπτωση, μιλάμε πλέον για μυθολογία, μυθοπλασία, υποθέσεις και θεωρήματα.

Κατά τη γνώμη μου, υποκειμενικότητα στην ιστορία νοείται μόνο ως προς την ερμηνεία των αιτιάσεων/προθέσεων/κινήτρων/σκοπών που πλαισιώνουν το θέμα το οποίο αναλύει ο ιστορικός (συγκεκριμένη χρονική περίοδο, πρόσωπο, γεγονός, κίνημα, κλπ), ερμηνεία "χρωματισμένη" ασφαλώς από τις προσωπικές πολιτικοοικονομικές/πολιτικοκοινωνικές του απόψεις.

Αν και διαφωνώ μ' αυτήν τη μεροληπτική θεώρηση της ιστορίας, πιστεύω ότι η εν λόγω ερμηνεία/ανάλυση αποτελεί απαραίτητο συμπληρωματικό στοιχείο για να θεωρηθεί πλήρης μια ιστορική εργασία. Ο τρόπος, άλλωστε, με τον οποίο θα παρουσιάσει το θέμα του ο ιστορικός είναι που μας εγκλιματίζει και προάγει την κατανόηση. Αρκεί, στα πλαίσια μιας δεδομένης προκατάληψης του ιστορικού, να μην αλλοιώνονται και παραποιούνται τα γεγονότα.

Γιατί, όταν η ιστορία παύει να βασίζει τα εξαγόμενα συμπεράσματα στην αλήθεια, ακυρώνεται ο μηχανισμός που ακριβώς την καθιστά επιστήμη. Αποτελεί συνεπώς προϊόν φαντασίας και υπάρχει απλώς για να εξυπηρετεί ιδιοτελείς σκοπούς. Χάνει, δηλαδή, κάθε πρακτική αξία, πέραν του να λειτουργεί σαν όχημα για οποιουδήποτε είδους προπαγάνδα, να παρέχει άλλοθι σε δεξιούς και αριστερούς δικτάτορες, φασίστες ή καιροσκόπους κι εν ολίγοις αποδυναμώνει την κριτική σκέψη και προάγει την εμπάθεια.

Πολύ καλό σας απόγευμα εύχομαι και συγνώμη για τη φλυαρία :))

---

Καλημέρα, Lelou...

πολύ ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση σου... και κυρίως κατανοητή για να μπορέσουμε να τοποθετηθούμε... Μερικά ερωτήματα για διευκρίνιση...

- Η καταγραφή γεγονότων βασίζεται σε μία γλώσσα... Η γλώσσα είναι αντικειμενική ή υποκειμενική; Γίνεται μία εξέγερση. Ως τι καταγράφεται στα βιβλία; Ως Επανάσταση; Ως Εξέγερση; Ως Κίνημα; Οι ίδιες οι λέξεις είναι ουδέτερες ή έχουν σημειολογική σημασία; Πώς επιλύεται το πρόβλημα του πώς θα χαρακτηριστεί ένα γεγονός;

- Πώς καταγράφεται ως γεγονός μία ταξική αντίθεση; Μία διαδικασία που είναι καθημερινή, διαρκής και δυναμική δηλαδή; Πέρα από αποσπασματικά "επεισόδια" της αντίθεσης η ίδια η φύση της αντίθεσης μπορεί να καταγραφεί ως γεγονός ή συνιστά "συμπέρασμα";

- Πώς γίνεται η επιλογή των γεγονότων που θα καταγραφούν; Πότε ένα γεγονός θεωρείται σημαντικό για να καταγραφεί και πότε όχι; Η επιλογή της καταγραφής δε συνιστά παρέμβαση;

Πέραν των ανωτέρω υπάρχει και ο γενικότερος φιλοσοφικός στοχασμός βέβαια για το αν υπάρχει διαχωρισμός αντικειμενικού - υποκειμενικού είναι είναι απλά ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα. Για παράδειγμα οι νοητικές λειτουργίες αναπτύσσονται πρώτα ή η γλώσσα; Μπορεί κανείς να τα διαχωρίσει; Ή είναι καθαρά μεδοθολογικός ο διαχωρισμός;

Σχετικά με τη συζήτηση περί των Μεγάλων Ανδρών παιδιά, η δική μου γνώμη είναι ότι η έννοια του Μεγάλου Ανδρός είναι σχετική. Κι επίσης κανένας από αυτούς τους Μεγάλους δεν μπορεί να είναι μόνο Μεγάλος. Όλοι έχουν και ανθρώπινη φύση. Οι έννοιες του καλού και του κακού είναι πολύ σχετικές. Κάποιος μπορεί να κάνει πειράματα γενετικής με ανθρώπους αλλά από αυτή τη διαδικασία να βρει ένα τρόπο να θεραπεύσει τον καρκίνο. Είναι δολοφόνος ή σωτήρας; Δε νομίζω ότι κανείς έχει καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα ως σήμερα.

Δολοφόνος???.....Εξετάζεις την τότε εποχή με σημερινά κριτήρια.....Μιλάμε για την Εποχή του Κριού Τόνια μου....για την εποχή των Ηρώων....τότε ο πόλεμος ήταν καθημερινότητα...όπως είναι σήμερα το ίντερνετ και η μαγειρική....άλλα δεδομένα....

Θα συμφωνησω κατα βαση με τον Κωστα σχετικα με τα κριτηρια της τοτε εποχης του Αλεξανδρου.Αν κ εγω διατηρω τις αμφιβολιες μου...
Και οπως ειχε πει κ ο μεγαλος κατ'εμε Τσαρλυ Τσαπλιν ''Ενας φονος σε κανει δολοφονο.Πολλοι φονοι ηρωα...συχνα οι αριθμοι αγιοποιουν''

Quote:

---

Originally Posted by Κώστας

Ο Αλέξανδρος ήταν Μέγας....κι ας τον λένε αχρείο οι Σιμόπουλοι...

άλλο είμαι σκεπτικιστής και άλλο αφιερώνω όλη μου τη ζωή στην πλήρη απαξίωση...

---

Quote:

---

Originally Posted by Βασίλης Παπαδολιάς

Σχετικά με τη συζήτηση περί των Μεγάλων Ανδρών παιδιά, η δική μου γνώμη είναι ότι η έννοια του Μεγάλου Ανδρός είναι σχετική. Κι επίσης κανένας από αυτούς τους Μεγάλους δεν μπορεί να είναι μόνο Μεγάλος. Όλοι έχουν και ανθρώπινη φύση. Οι έννοιες του καλού και του κακού είναι πολύ σχετικές. Κάποιος μπορεί να κάνει πειράματα γενετικής με ανθρώπους αλλά από αυτή τη διαδικασία να βρει ένα τρόπο να θεραπεύσει τον καρκίνο. Είναι δολοφόνος ή σωτήρας; Δε νομίζω ότι κανείς έχει καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα ως σήμερα.

---

Quote:

---

Originally Posted by Κώστας

Δολοφόνος???.....Εξετάζεις την τότε εποχή με σημερινά κριτήρια.....Μιλάμε για την Εποχή του Κριού Τόνια μου....για την εποχή των Ηρώων....τότε ο πόλεμος ήταν καθημερινότητα...όπως είναι σήμερα το ίντερνετ και η μαγειρική....άλλα δεδομένα....

---

Θα ήμουν ευτυχής αν η «εποχή των ηρώων του Κριού» τελείωνε με τον Αλέξανδρο, του οποίου, παρεμπιπτόντως τα ανδραγαθήματα ούτε καν άγγιξα, με τα δύο παραπάνω εκτενή ποστ. Ασχολήθηκε μόνο με τους (εγκληματίες) γεννήτορες και το περιβάλλον στο οποίο (πιθανόν) μεγάλωσε. Η συνέχεια περιλαμβάνει την ξεθεμελίωση της Θήβας και πλήθος ακόμα ηρωισμών, εξολοκλήρου δικών του.

Δυστυχώς για την ανθρωπότητα η εποχή των ηρώων συνεχίστηκε. Ενδεικτικά με Ιούλιο Καίσαρα, Μέγα Κωνσταντίνο, Ταμερλάνο, Καρλομάγνο, Τσεγκινς Χαν, Μέγα Πέτρο, Αττίλα, Ναπολέοντα για να φτάσουμε στην επιτομή του μεγαλείου των μεγάλων, τον Χίτλερ ( εδώ έχουμε εκατομμύρια νέκρους).

Εύχομαι εκ βάθους καρδίας στην ανθρωπότητα να βρει τρόπο να σταματήσει την παραγωγή «μεγάλων» (παραγωγή μεγάλων με παράμετρο χιλιάδες θύματα, Βασίλη) διότι σαφώς οι εποχές έχουν αλλάξει και δύσκολα θα το αποφύγουμε το ολοκαύτωμα.

Η υποκειμενικότητα με την οποία βλέπω τα γεγονότα είναι δεδομένη.
Μεταξύ μας είμαι αρκετά ικανοποιημένη από την υποκειμενικότητα μου…είναι συνισταμένη της εποχής μου (η Ελλάς του 2000) και των βιωμάτων μου, (ενός μέσου Έλληνα που δέχτηκε την συνήθη ελληνική εκπαίδευση και κυκλοφορεί στα συνήθη ελληνικά βιβλιοπωλεία και καφετέριες):bigsmile:

Φυσικά δεν μου διαφεύγει ότι πολλοί ιστοριογράφοι υποστήριξαν ότι η μακεδονική εκστρατεία στην Ασία είχε ως αποτέλεσμα την διάδοση του ελληνικού πολιτισμού. Μίλησαν για ιδεολογική αποστολή, για εξελληνισμό της Ανατολής. Ο ελληνικός πολιτισμός, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι ταυτόσημος με την ιδέα του κράτους-πόλης, της αυτονομίας, και των ελεύθερων θεσμών ….τώρα τι έκανε ακριβώς η κάθε πόλη κράτος στην «ηγεμονία» της πχ ηγεμονία της Αθήνας, όλοι πάνω κάτω ξέρουμε, αλλά δεν μπορούμε να αρνηθούμε στην Ελλάδα την γέννηση των δημοκρατικών θεσμών και της άμεσης δημοκρατίας. Με την αναγνωρισμένη υποκειμενικότητα μου επίτρεψε μου να σου πω ότι είμαι υπερήφανη για την γέννηση της δημοκρατίας στον ελληνικό χώρο.
Στα ελληνιστικά βασίλεια της Ανατολής δεν υπάρχει περιθώριο για την ουσία του ελληνικού πολιτισμού, μια επίφαση ελληνικότητας υπάρχει μόνο. Δεν είναι κοινωνίες ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων αλλά προσωποπαγείς δεσποτείες βίας, αίματος και διαφθοράς.

Είναι ψέματα πως ο Αλέξανδρος με την εκστρατεία του μαχόταν για τα ελληνικά συμφέροντα και ότι εκπροσωπούσε τους Έλληνες. Κατά τη γνώμη μου αφομοιώθηκε πλήρως από την απολυταρχία των Περσών, υιοθέτησε τα ασιατικά ήθη (όχι για λόγους διπλωματίας, του ταίριαζαν), φόρεσε περσική στολή…

Έτσι λοιπόν επίτρεψτε μου να …γελάω με την καρδιά μου με απόψεις όπως αυτή του άγγλου βιογράφου (Williams) ότι η …. «σκέψη πως ο Αλέξανδρος θα καθόταν στον θρόνο του Δαρείου θα προκαλούσε αγαλλίαση και περηφάνια σε όποιον Έλληνα είχε λίγο εθνικό φιλότιμο», τον οποίο Williams όμως συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιο μαθητή ή φοιτητή επιθυμεί καλό βαθμό στην σχολική εργασία του για τον Αλέξανδρο (διότι στην Ελλάδα η υποκρισία είναι συνήθως συνώνυμο της εθνικής ταυτότητας). Και οι καιροί ου μενετοί…. :love:

Για την ιδεολογική αποστολή συμφωνώ κι εγώ μαζί σου Τόνια. Δε νομίζω ότι ξεκινούσε ο Αλέξανδρος με τέτοια κριτήρια. Οι διάφοροι λαοί που υπέταξε ωστόσο δημιούργησαν μία ιντελιγκέντσια που πίστευε ότι ο Αλέξανδρος είχε φέρει τον πολιτισμό. Κάτι σαν σήμερα που βλέπουμε όλους τους αμερικανο-σπουδασμένους ή τους αγγλο-σπουδασμένους να γυρίζουν στην Ελλάδα και να λένε καλά εσείς πόσα χρόνια πίσω ζείτε; Κι επειδή κακά τα ψέματα αυτοί είναι που έχουν "τα πτυχία" καλώς ή κακώς αυτοί παρήγαγαν τη γνώση και την τέχνη που έμεινε στην ιστορία. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα αυτοί την "συνέγραψαν" κιόλας.

Quote:

---

Originally Posted by voulatain

Θα συμφωνησω κατα βαση με τον Κωστα σχετικα με τα κριτηρια της τοτε εποχης του Αλεξανδρου.Αν κ εγω διατηρω τις αμφιβολιες μου...
Και οπως ειχε πει κ ο μεγαλος κατ'εμε Τσαρλυ Τσαπλιν ''Ενας φονος σε κανει δολοφονο.Πολλοι φονοι ηρωα...συχνα οι αριθμοι αγιοποιουν''

---

Τσαρλυ Τσαπλιν οι ηλικίες των συζύγων του μάλλον τον κατατάσουν στην συμπαθή κατηγορία των παιδεραστών

Ναι Βούλα ...κι εγώ λατρεύω τα "Φώτα της Πόλης":love:

Quote:

---

Originally Posted by toniats

Τσαρλυ Τσαπλιν οι ηλικίες των συζύγων του μάλλον τον κατατάσουν στην συμπαθή κατηγορία των παιδεραστών

Ναι Βούλα ...κι εγώ λατρεύω τα "Φώτα της Πόλης":love:

---

Αν κ θα βγω εκτος θεματος,τον Τ.Τσαπλιν τον θεωρω μεγαλο ως καλλιτεχνη,Τονια μου,τιποτα περισσοτερο κ τιποτα λιγοτερο.Και οπως ελεγε η γιαγια μου ''τα στερνα,τιμουν τα πρωτα'':love:

Με αφορμή τον Μ Αλέξανδρο.

Τους θερμούς χαιρετισμούς μου στη φωτεινή πρωτοπορία του site!
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την ανταλλαγή των προβληματισμών σας για τον Μ Αλέξανδρο, την ελληνικότητα και τα ...εργαλεία της ιστορικής ανάλυσης.
Εκτιμώ ότι η αστρολογία μπορεί να βάλει τις δικές της παραμέτρους σε όλα αυτά τα θέματα και η συμμετοχή μου στον ...κύκλο των χαμένων αστρολόγων σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί.

Μακάρι να μπορούσαμε να εξετάσουμε τον "αστρολογικό" Αλέξανδρο, δυστυχώς όμως, μόνον η χρονιά της γέννησης του είναι βέβαιη. Οι περισσότεροι εκτιμούν ότι γεννήθηκε στα τέλη Ιουλίου του 356 πΧ αλλά υπαρχει και η άποψη, ότι αυτό συνέβη τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου. Το μόνο σίγουρο είναι λοιπόν, ότι είχε τον Κρόνο στον Ταύρο, τον Ουρανό στον Αιγόκερω, τον Ποσειδώνα στην Παρθένο και τον Πλούτωνα στον Κριό. Η μόνη κύρια όψη, που υπάρχει μεταξύ τους είναι το τρίγωνο του Κρόνου με τον Ποσειδώνα, θεωρώ όμως ότι οι ζωδιακές θέσεις του Ουρανού και του Πλούτωνα σχετίζονται άμεσα με την ...αναστάτωση, που προξένησε σε ένα μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου. Οι δύο πλανήτες φαίνεται να είχαν μια ειδική σχέση με τον Αλέξανδρο, που πιστοποιήθηκε με τη σύνοδο τους στον Ταύρο τη χρονιά που πέθανε (323 πΧ). Η εκστρατεία κατά των Περσών ξεκίνησε όταν ο Ουρανός μπήκε στον Κριό και η δωδεκαετής περίοδος των κατακτήσεων του προσδιορίστηκε χρονικά από την αντίθεση του Πλούτωνα (στον Ταύρο) με τον Ποσειδώνα, κάτι που δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Οι δύο πλανήτες έδιναν το ρυθμό στις εξελίξεις, από την αρχή του 6ου πΧ αιώνα, όταν συγκρότησαν τη μοναδική για τους ιστορικούς χρόνους τριπλή σύνοδο (με τον Ουρανό) στον Ταύρο. Αυτό ήταν και το έναυσμα για να αναδειχθούν οι αξίες, που θεωρούνται μέχρι και σήμερα θεμελιώδεις.

Η επίδραση των συνόδων των αργών πλανητών στην εξέλιξη του πολιτισμού είναι ένα ουσιαστικό αστρολογικό ζήτημα, που δεν έχει διερευνηθεί όπως θα έπρεπε. Ο χώρος δεν επιτρέπει να αναπτύξω το θέμα αλλά μπορώ να σας δώσω μια ιδέα. Και σ' αυτό το ταξίδι στο χρόνο, που ακολουθεί, να θυμάστε ότι η πολικότητα των ζωδίων ειναι σε κάθε περίπτωση ιδιαίτερα λειτουργική.

Οι σύνοδοι του Ποσειδώνα με τον Πλούτωνα γίνονται κάθε 500 περίπου χρόνια και από την αρχαιότητα μέχρι το 1400 μ Χ συνέβαιναν όλες στον Ταύρο. Όλη αυτή περίοδος μπορεί να χαρακτηρισθεί ως "Ταυρική"και κατά τη διάρκεια της οι προτεραιότητες δεν ήταν τόσο σε σχέση με την ανάπτυξη του πολιτισμού, όσο με τη θεμελίωση του. Η πρώτη φάση αυτής της περιόδου εντάσσεται στην Εποχή του Κριού, γι αυτό και ο χαρακτήρας της ήταν περισσότερο προοδευτικός με έμφαση στις νέες ιδέες. Η συμβολή του Ζυγού ήταν επίσης προφανής όχι μόνον στις εκδηλώσεις του αρχαίου πνεύματος αλλά και από το τελικό "πάντρεμα" των πολιτισμών, κυρίως μέσα από τη δράση του Αλέξανδρου: Ο ¨"εκπολιτισμός" δια των όπλων εκφράζει πολύ χαρακτηριστικά την ενιαία λειτουργία Κριού-Ζυγού. Η έναρξη της Εποχής των Ιχθύων όρισε ένα θρησκευτικό πλαίσιο, που τόνισε τις πιο συντηρητικές πτυχές του Ταύρου αλλά και του πολικού του ζωδίου, του Σκορπιού, ορίζοντας νέα δόγματα με καταστρεπτικές συνέπειες για τον αρχαίο κόσμο. Από τον 15ο αιώνα, ο ρυθμός άλλαξε αφού η σύνοδος των δύο πλανητών άρχισε να συμβαίνει στους Διδύμους, κάτι που θα συνεχίσει να γίνεται για πολλούς αιώνες. Από αυτήν την άποψη, τα χαρακτηριστικά της ' Νέας εποχής", που ζούμε από τότε είναι το "άνοιγμα", η επικοινωνία και η ελεύθερη σκέψη που βέβαια όσο περνούν τα χρόνια και εδραιώνεται η "κοινωνία της πληροφορίας" διευρύνει ακόμη περισσότερο τους ορίζοντες του πολιτισμού. Η Εποχή των Ιχθύων απέκτησε τα εφόδια για να αναδείξει τα ...προσόντα της Παρθένου.

Όμως σε αυτό το υπόβαθρο των Εποχών έδιναν και δίνουν τα δικά τους χαρακτηριστικά και οι σύνοδοι του Ουρανού με τον Ποσειδώνα (συμβαίνουν κάθε 180 χρόνια περίπου), που ακολουθούν και αυτές πιστά τη ζωδιακή σειρά από τον Κριό στον Ταύρο κοκ. Έτσι το τέλος των κλασσικών χρόνων σηματοδοτήθηκε από την πρώτη σύνοδο των δύο πλανητών στους Διδύμους το 403 πΧ, που δημιούργησε τελικά και την ελευθερία σκέψης της Ελληνιστικής περιόδου, της μόνης στην αρχαιότητα που "επέτρεψε" και την τεχνολογική ανάπτυξη. Ο ...συνένοχος Τοξότης έκανε φυσικά αισθητή την παρουσία του με το μωσαϊκό των ιδεών αλλά και τα ποικίλα εξερευνητικά ταξίδια, όπως αυτά του Νέαρχου και του Πυθέα. Τα χαρακτηριστικά των δύο πολικών ζωδίων επανεμφανίστηκαν από τα τέλη του 15ου μΧ αιώνα, μέχρι τις αρχές του 19ου, όταν ο Ουρανός με τον Ποσειδώνα έκαναν τις συνόδους τους στον Τοξότη. Η περίοδος του Διαφωτισμού συνδυάστηκε με τις μεγάλες ανακαλύψεις των 'Νέων χωρών" μόνον που η φορά της κίνησης ήταν από Ανατολικά προς Δυτικά.
Μέχρι λοιπόν το 60 πΧ, που ξεκίνησε η σειρά των συνόδων στον Καρκίνο, ορίζοντας την περίοδο της Ρωμαϊκής ακμής, ο ρυθμός ανάπτυξης του πολιτισμού ήταν πιο ταχύς αλλά και πιο άναρχος. Τα αιτήματα των συνόδων του Ουρανού με τον Ποσειδώνα στους Διδύμους ήταν συγκεκριμένα: Επικοινωνία, γνώση και επέκταση. Αυτό ήταν και το αστρολογικό περιβάλλον στο οποιο έδρασε ο Αλέξανδρος και γι αυτό, ανεξάρτητα με το αν ήταν "ήρωας" η "σφαγέας" καθόρισε και την ταυτότητα της προσπάθειας του. Και βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι με την επαφή των πολιτισμών άλλαξαν δραματικά τα δεδομένα και στην Αστρολογία.

Ελπίζοντας ότι σας δημιούργησα πλήθος σκέψεων και προβληματισμών...σας ευχαριστώ για την ανάγνωση!

Quote:

---

Originally Posted by Βασίλης Παπαδολιάς

Καλημέρα, Lelou...

πολύ ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση σου... και κυρίως κατανοητή για να μπορέσουμε να τοποθετηθούμε... Μερικά ερωτήματα για διευκρίνιση...

- Η καταγραφή γεγονότων βασίζεται σε μία γλώσσα... Η γλώσσα είναι αντικειμενική ή υποκειμενική; Γίνεται μία εξέγερση. Ως τι καταγράφεται στα βιβλία; Ως Επανάσταση; Ως Εξέγερση; Ως Κίνημα; Οι ίδιες οι λέξεις είναι ουδέτερες ή έχουν σημειολογική σημασία; Πώς επιλύεται το πρόβλημα του πώς θα χαρακτηριστεί ένα γεγονός;

- Πώς καταγράφεται ως γεγονός μία ταξική αντίθεση; Μία διαδικασία που είναι καθημερινή, διαρκής και δυναμική δηλαδή; Πέρα από αποσπασματικά "επεισόδια" της αντίθεσης η ίδια η φύση της αντίθεσης μπορεί να καταγραφεί ως γεγονός ή συνιστά "συμπέρασμα";

- Πώς γίνεται η επιλογή των γεγονότων που θα καταγραφούν; Πότε ένα γεγονός θεωρείται σημαντικό για να καταγραφεί και πότε όχι; Η επιλογή της καταγραφής δε συνιστά παρέμβαση;

Πέραν των ανωτέρω υπάρχει και ο γενικότερος φιλοσοφικός στοχασμός βέβαια για το αν υπάρχει διαχωρισμός αντικειμενικού - υποκειμενικού είναι είναι απλά ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα. Για παράδειγμα οι νοητικές λειτουργίες αναπτύσσονται πρώτα ή η γλώσσα; Μπορεί κανείς να τα διαχωρίσει; Ή είναι καθαρά μεδοθολογικός ο διαχωρισμός;

---

Καλησπέρα σας :)
Ο λόγος που με οδήγησε να κάνω την "παρέμβαση" ήταν ακριβώς το "ζουμί" των ερωτημάτων που μου θέσατε.
Εν ολίγοις, μου φαίνεται άτοπη η μετατροπή του διαλόγου από ανταλλαγή γνώσης σε αντιπαράθεση, όταν ούτε το βασικότερο ερώτημα όλων -υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ αντικειμενικού υποκειμενικού στην ιστορία κι αν ναι πώς ορίζεται;- δεν έχει απαντηθεί μ' έναν τρόπο που να τους βρίσκει όλους σύμφωνους.

Σ' ένα αποστασιοποιημένο δηλαδή αναγνώστη, από κάποιο σημείο και μετά, το θέμα τέτοιων συζητήσεων θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το αυγό του Κολόμβου, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι, οι εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες και τα ενδιαφέροντα επιχειρήματα που μοιράστηκαν οι συνομιλητές, χάνουν την αξία τους γι' αυτούς που τα διάβασαν.

Προσωπικά ευχαριστώ τόσο εσάς όσο και τους υπόλοιπους που αφιερώνουν εδώ το χρόνο τους για να μοιραστούν τις γνώσεις τους μαζί μου, κάτι που σίγουρα θα βρίσκει σύμφωνα και τα περισσότερα μέλη του site.
Πολύ καλό βράδυ σε όλους.

Καλημέρα Lelou...

συμφωνώ με την τοποθέτηση σου. Η τοποθέτηση μου δίνει την αφορμή να πω και δυο λόγια που δεν απευθύνονται σε σένα ειδικά, απλά μου δίνεις την αφορμή.

Ο λόγος που οι συζητήσεις μετατρέπονται συνήθως σε αντιπαράθεση είναι ότι παραγνωρίζουμε στοιχεία επικοινωνίας. Ένα από αυτά είναι η ορολογία που χρησιμοποιούμε. Καθένας ανάλογα με το γνωσιακό του background ορίζει διαφορετικά κάποιες έννοιες. Για να "επικοινωνήσει" θα πρέπει να έρθει σε μία διαδικασία "διαπραγμάτευσης" για τους κοινά αποδεκτούς όρους. Αλλιώς αναπτύσσονται παράλληλοι μονόλογοι. Ειδικά, αν πιστεύει ότι έχει ειδικές γνώσεις, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να "εισάγει" στους αναγνώστες την ορολογία που χρησιμοποιεί. Κλασσικό παράδειγμα η έννοια του Κάρμα. Για τους περισσότερους σημαίνει τη μοίρα. Όσα βιβλία εσωτερισμού κι αν επικαλεστώ εγώ που να λένε το αντίθετο, οι συζητητές μου θα συνεχίσουν να πιστεύουν ότι Κάρμα είναι αυτό που ξέρουν ως τώρα. Αν θέλω να επικοινωνήσω μαζί τους λοιπόν, θα πρέπει να "επανεισάγω" την έννοια του Κάρμα. Αυτό το σκοπό έχουν και τα σχετικά άρθρα που δημοσιεύω. Με την ίδια λογική λοιπόν αν θέλω να ορίσω τις έννοιες Ταυτότητα, Πολιτισμός, Κουλτούρα πέρα από την τρέχουσα "του συρμού" έννοια τους και με βάση επιστημονικά δεδομένα που εγώ γνωρίζω, θα πρέπει να "εισάγω" τις έννοιες και να "αναμένω" τη "συμφωνία" των υπολοίπων σε μία κοινή βάση ορολογίας. Αυτό απαιτεί και ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, όπου θεωρώ τις σημασίες των εννοιών, προϊόντα κοινής συμφωνίας. Αν δεν έχω τέτοια στάση και θεωρώ ότι έννοιες έχουν φιξαρισμένες σημασίες (εδώ πάλι μπαίνει ο ιδεαλισμός κι ο μη ιδεαλισμός), προφανώς έχω δυσκολία να το κάνω αυτό και αναμένω όλοι να θεωρούν ως σημασίες αυτές που έχω μάθει εγώ. Κάπου εκεί αρχίζω να μην μπορώ να επικοινωνήσω. Προφανώς κι εδώ έχουμε κάποια αφετηρία. Αν πιστεύω ότι ο κόσμος είναι αντικειμενικός, δεν αποδέχομαι τη λογική της κοινής συμφωνίας, αλλά αναζητώ την "αντικειμενική αλήθεια". Αν πιστεύω ότι δεν μπορεί να διαχωριστεί το αντικειμενικό από το υποκειμενικό, καταλαβαίνω ότι η "αντικειμενική αλήθεια" δεν υπάρχει κάπου ξεχωριστά, αλλά πάντα υπάρχει μέσα από τη "γλώσσα" που την καταλαβαίνω.

Αυτές είναι κατά τη γνώμη μου οι αιτίες της μη επικοινωνίας...

---

Επίσης θα ήθελα να κάνω και μία παρατήρηση για τις αναφορές του Κου Ριζόπουλου. Είναι σημαντικό νομίζω ότι ο κύκλος των 500 χρόνων που αναφέρει έχει επισημανθεί κι από μελετητές εκτός αστρολογίας. Για παράδειγμα έχω δει αναφορές του σε άρθρα πολιτικής ανάλυσης του Κου Ανδρέα Ανδριανόπουλου (ασχέτως της πολιτικής συμφωνίας ή μη συμφωνίας μαζί του). Θα ήταν ίσως χρήσιμη μία διευρεύνηση προς αυτή την κατεύθυνση για να δούμε κατά πόσον κι η ιστορική ανάλυση συμβαδίζει με την αστρολογική προσέγγιση. Εδώ θα ήταν πράγματι χρήσιμη η γνώμη ενός πιο ειδικού.

Θα συμφωνήσω πολύ με τις απόψεις της Τόνιας σχετικά με τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο. Γι' αυτούς τους λόγους είχα πει σε άλλο θρεντ της ιστοσελίδας ότι η ελληνικότητα του Βυζαντίου ήταν όση ελληνικότητα είχε απομείνει στον ελληνισμό μετά τον Αλέξανδρο (και τον Φίλιππο εννοείται).

Το θέμα του εκπολιτισμού της Ασίας από τον Αλέξανδρο δημιουργεί, κατά την γνώμη μου, μια σειρά από προβληματισμούς. Αν θεωρήσουμε ότι ο Αλέξανδρος εκπολίτισε την Ασία είναι σαν να δεχόμαστε ότι η Ασία δεν είχε δικό της πολιτισμό ή ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήταν ανώτερος, πράγμα που χρειάζεται μεγάλη συζήτηση ως προς το τι είναι πολιτισμός και τι σημαίνει ένας "ανώτερος" πολιτισμός να επιβάλλεται σε ένα "κατώτερο". Ένας πολιτισμός αλλάζει ή εξελίσσεται εκ των έσω και όχι με εξωτερική "εμφύτευση". Έτσι, αν ο ελληνικός πολιτισμός είχε επηρεάσει καθοριστικά τον ασιατικό, αυτό θα φαινόταν καθαρά στην παραπέρα πορεία και εξέλιξή του. Ακόμα, πρέπει να εξετάσουμε τι είδους "ελληνικό" πολιτισμό μετέφερε ο Αλέξανδρος στην Ασία. Επίσης, μιλώντας για εκπολιτισμό της Ασίας ξεχνάμε ότι κι ο ελληνικός πολιτισμός δέχτηκε επιδράσεις, σε πολλούς τομείς, από τον ασιατικό. Να διευκρινίσω ότι λέγοντας ασιατικό πολιτισμό δεν εννοώ ότι ήταν ένας και ενιαίος πολιτισμός.

Στα όσα ενδιαφέροντα και χρήσιμα μας είπε ο Γιάννης θα ήθελα απλώς να κάνω μερικές διευκρινήσεις. Η ελληνιστική εποχή δεν χαρακτηρίζεται τόσο από την ελευθερία της σκέψης και την νέα γνώση ή τις νέες ιδεολογίες που πρόσφερε. Υπήρχε μια ανάπτυξη ορισμένων επιστημών αλλά όχι της φιλοσοφίας. Επειδή υπήρξε επικοινωνία μεταξύ πολλών λαών, η ελληνιστική εποχή χαρακτηρίζεται περισσότερο από τον συγκριτισμό, τον συγκερασμό δηλαδή των ήδη υπαρχουσών ιδεών (π.χ. θρησκεία). Χαρακτηρίζεται επίσης από σχολαστικισμό στον χώρο της γνώσης (Αλεξανδρινοί φιλόλογοι). Τα εξερευνητικά ταξίδια του Αλέξανδρου μου θυμίζουν σε πολλά τα "εξερευνητικά" ταξίδια της Μ.Βρετανίας την εποχή της αποικιοκρατίας, χωρίς να υποτιμώ την γνώση που παίρνει κανείς τελικά απ' αυτά. Αφμισβητώ μόνο τον τρόπο.

Ως προς το θέμα της αντικειμενικότητας της ιστορίας, η απόλυτη αντικειμενικότητα, τουλάχιστο στους περισσότερους τομείς της ανθρώπινης γνώσης, είναι μάλλον ουτοπία. Μελετώντας όμως μια ιστορική περίοδο μπορούμε να φτάσουμε σε πιο ασφαλή συμπεράσματα με δύο τρόπους.

Ο πρώτος τρόπος είναι να διαβάσουμε μια ποικιλία ιστορικών συγγραμμάτων για την περίοδο εκείνη ώστε να σχηματίσουμε μια πιο σφαιρική αντίληψη.

Ο δεύτερος τρόπος, που είναι καλύτερος αλλά πιο χρονοβόρος, είναι ταυτόχρονα με το πιο πάνω, να μελετήσουμε οι ίδιοι τις πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές μιας ιστορικής περιόδου και τις λίγο μεταγενέστερες. Έτσι έχουμε την ευκαιρία να δούμε από πρώτο χέρι πώς καταγράφηκαν και πώς αξιολογήθηκαν τα ιστορικά γεγονότα και η δράση των ιστορικών προσώπων από τους ιστορικούς αλλά και από τον κόσμο της εποχής εκείνης.

Η αστρολογική ερμηνεία της Ιστορίας.

Σας ευχαριστώ για τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας, που μου έδωσαν την ευκαιρία να συμπληρώσω την πρώτη μου αναφορά στο θέμα, επισημαίνοντας κάποιες χρήσιμες λεπτομέρειες.

Ιστορικός βέβαια δεν είμαι και ούτε διεκδικώ ανάλογο ρόλο. Εισάγοντας τις αστρολογικές παραμέτρους στην Ιστορία, επισημαίνω τάσεις και γεγονότα που πραγματικά συνέβησαν, χωρίς να τα αξιολογώ από ηθική σκοπιά, παρά μόνον από αστρολογική. Εκείνο που πραγματικά με ενδιαφέρει είναι το να προτείνω έναν τρόπο ερμηνείας για την εξέλιξη του πολιτισμού, που ταυτόχρονα θα αποτελέσει και μιά αποδεικτική διαδικασία για τη λειτουργικότητα της ίδιας της αστρολογίας.

Ένας κόσμος σε κίνηση
Οι σύνοδοι του Ουρανού με τον Ποσειδώνα στους Διδύμους στην αρχαιότητα, καλύπτουν μια χρονική περίοδο από το 400 περίπου πΧ μέχρι λίγο πριν από το 60 πΧ . Και η μετάβαση από τους κλασικούς χρόνους στη Ρωμαϊκή κυριαρχία έγινε κάτω από τους δικούς τους όρους. Όπως ήδη ανέφερα, τόσο οι Δίδυμοι, όσο και το πολικό τους ζώδιο ο Τοξότης χαρακτηρίζονται από την ελευθερία του λόγου και την αναζήτηση πληροφοριών και γνώσεων, έξω από περιορισμούς και αυστηρά δόγματα. Η διαφορά τους είναι ότι οι Δίδυμοι δεν έχουν καν ηθικό πλαίσιο, ενώ ο Τοξότης αρέσκεται να ...νομολογεί. Μια τέτοια νοοτροπία, με δεδομένη την πολυμέρεια και την ...ταξιδιάρικη διάθεση είναι φυσικό να συμβάλει στη γεφύρωση της απόστασης ανάμεσα στους πολιτισμούς και τη χαλάρωση της περιχαράκωσης τους. Και είναι ίσως χαρακτηριστικό ότι μία από τις συνέπειες των κατακτήσεων του Μ Αλεξανδρου, για την Ελληνική κουλτούρα, ήταν η κατάργηση στην πράξη του "πας μη Έλλην βάρβαρος". Υποθέτω ότι κάποιοι δεν του το συγχώρεσαν ποτέ...

Ας δούμε όμως πως εκφράστηκαν όλα αυτά στην περίοδο που εξετάζουμε, συγκρίνοντας την με εκείνη των συνόδων των δύο πλανητών στον Τοξότη, που συνέβησαν αρκετούς αιώνες μετά και καλύπτουν την περίοδο από τα τέλη του 15ου, μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα. Βέβαια, η σύνοδος του 1479 είχε διπλή ¨ταυτότητα" αφού τυπικά έγινε στο τέλος του Σκορπιού κρατώντας πολλά από την μηδενιστική του ...οπτική, κάτι που οι ντόπιοι πληθυσμοί του Νέου Κόσμου το πλήρωσαν ακριβά. Η Ιερά Εξέταση, δεν ήταν ΄παρά ένας τυπικός συνδυασμός Τοξότη-Σκορπιού. Μια γεύση Σκορπιού είχε πάρει νωρίτερα και η Ευρώπη από την προηγούμενη σύνοδο στο ζώδιο, όταν οι "καθαρτήριες" διαδοχικές επιδημίες αποδεκάτισαν τον πληθυσμό της. Αυτή η "λεπτομέρεια" μέτρησε πολύ και έκανε τη διαφορά σε σχέση με την αρχαιότητα. Η πρώτη "καθαρή" σύνοδος στον Τοξότη έγινε το 1648.

1) Επιστήμες και τεχνολογία: Εκτός από τον ...πολυμήχανο Αρχιμήδη, ξεχώρισαν ο Ευκλείδης, ο Εύδοξος, ο Ερατοσθένης, ο Αρίσταρχος ο Σάμιος, που διατύπωσε την Ηλιοκεντρική θεωρία και ο Ίππαρχος, που ανακάλυψε τη μετάπτωση των ισημεριών.
Έπρεπε να περάσουν πολλοί αιώνες για να ξαναμπεί το νερό στο αυλάκι... Ο Κέπλερ, ο Γαλιλαίος, ο Νεύτωνας και πολλοί άλλοι επανέφεραν τη ...λογική τάξη
2) Φιλοσοφία: Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης,ήταν το ...βαρύ πυροβολικό, εκφράζοντας παράλληλα τη διττή-ιδεαλιστική και υλιστική-φύση των Διδύμων. Ακολούθησαν οι Επικούριοι, οι Στωικοί, οι Κυνικοί και πλήθος άλλων που στο σύνολο τους απομακρύνθηκαν από τα μεγάλα κοσμολογικά προβλήματα, δίνοντας έμφαση στην ελευθερία του ατόμου και τη λογική. Αν και τότε δεν υπήρχαν τα τηλεοπτικά παράθυρα, οι εκπρόσωποι της κάθε σχολής δεν παρέλειπαν να τα ...χώνουν στους αντιπάλους σε κάθε ευκαιρία.
Αντίστοιχα την περίοδο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού έγιναν τεράστια βήματα προς την απελευθέρωση της σκέψης από τα θρησκευτικά δόγματα της Εποχής των Ιχθύων, με αποκορύφωμα τη δράση των Εγκυκλοπαιδιστών. Το "σκέπτομαι, άρα υπάρχω" είναι βέβαια το τυπκό αξίωμα των Διδύμων που άρχισαν να εδραιώνουν την υπεροχή τους στη σύγχρονη εποχή, μετά την πρώτη σύνοδο του Ποσειδώνα με τον Πλούτωνα στο ζώδιο. Και μπορεί να το είπε πρώτος ο ...Κριός Ντεκάρτ, το είπε όμως, όταν ο Πλούτωνας (ξανα)περνούσε από το ζώδιο.
3) Κοινωνία-Πολιτική: Ο κόσμος ξαφνικά ...μεγάλωσε και στην "Οικουμένη" διαμορφώθηκαν νέοι όροι για τα έθνη και τους πολίτες τους, που βίωναν μια πολυπολιτισμική κοινωνία μιλώντας, στην πλειοψηφία τους, Ελληνικά.
Ανάλογες εξελίξεις, σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα και με διαφορετικούς όρους, συνέβησαν μετά το 1480 με τις ανακαλύψεις των Νέων χωρών. Οι ευρωπαϊκές γλώσσες διαδόθηκαν σε όλες τις αποικίες. Ο αποικισμός αποτελεί μια από τις κύριες συνιστώσες της επίδρασης του Τοξότη, αν και εδώ πρέπει να σημειώσω ότι και ο άξονας Κριού-Ζυγού συνδέεται στενά με το θέμα. Αυτό όμως ανήκει σε άλλο κεφάλαιο...

Στην αρχαιότητα, υπήρξαν βέβαια και οι καθαυτό "Διδύμειες" εκδηλώσεις, όπως οι γραμματικές και φιλολογικές μελέτες, η ανάπτυξη της ρητορικής (ιδίως αυτό!...) αλλά και της μιμικής τέχνης (αλοίμονο...), σε βάρος των αυστηρών ποιητικών κανόνων της αρχαίας τραγωδίας. Οι θεατρικές παραστάσεις μετεξελίχθηκαν σε κοσμικές εκδηλώσεις (με το ανάλογο κους κους) και γενικότερα στις τέχνες όλα έγιναν λίγο πιο "ανάλαφρα".βγαίνοντας από την πρότερη "κηδεμονία" του Ταύρου και του Σκορπιού, που είχαν δώσει τις κλασικές αξίες.

μετά το 60 πχ, οι σύνοδοι των δύο πλανητών συνέχισαν, βέβαια, να συμβαίνουν στα επόμενα ζώδια, δίνοντας κάθε φορά μια ιδιαίτερη ζωδιακή νότα στις εξελίξεις.
Στον Καρκίνο δημιουργήθηκε η μεγάλη Ρωμαϊκή ...οικογένεια με διοικητικές αρετές Αιγόκερω
Στο Λέοντα άνθησε η Βυζαντινή αυτοκρατορία, συνδυάζοντας το μεγαλείο με τις θρησκευτικές προτεραιότητες της Εποχής των Ιχθύων. Δεν νοέίτο πλέον στέψη χωρίς τον Πατριάρχη... Παράλληλα ο Υδροχόος τους ...διαόλιζε με τις αιρέσεις
Στην Παρθένο, προέκυψε το αντίπαλον-Ιχθυακόν-δέος του Ισλάμ αλλά και η Εικονομαχία μια πολύ παραστατική εκδοχή της διαφοράς, που χωρίζει τα δύο ζώδια. Οι ¶ραβες προτίμησαν να εντρυφήσουν στις επιστήμες και τσουπ! ...νάσου και οι αριθμοί!
Στο Ζυγό, οι ισορροπίες άλλαξαν, ως συνήθως διά των όπλων. Λαοί πολλοί μπαινόβγαιναν και τελικά εμφανίστηκαν τα πρώτα κράτη. Οι Ευρωπαίοι άρχισαν τις Σταυροφορίες και οι δύο Εκκλησίες πήραν διαζύγιο. Συνέβησαν όμως και περίεργα πράγματα. Πανεπιστήμια, μελέτες, ταξιδάκια αναψυχής στην Κίνα και την Αμερική... Τι να γύρευε άραγε ο Τοξότης μέσα στο Ζυγό;
Στο Σκορπιό έπεσε η Πόλη και οι Οθωμανοί συγκρότησαν τη δική τους αυτοκρατορία. Στην Ευρώπη εμφανίστηκαν οι τράπεζες, οι μάγισσες και η πανούκλα και μέχρι να έρθει η Αναγέννηση, κανείς δεν ήξερε τι θα του ξημερώσει...

Ωραία όλα αυτά θα μου πείτε... Και πού μας βοηθούν; Στην κατανόηση του σήμερα και την πρόβλεψη για το αύριο, απαντώ στο ...ρητορικό ερώτημα. Γιατί με τον ίδιο τρόπο αποκαλύπτεται η ουσία της εποχής μας, πέρα από αστρολογικούς μύθους και προκαταλήψεις. Παράλληλα από την προσεκτική σύνδεση Αστρολογίας και Ιστορίας προκύπτουν ενίοτε χρήσιμα συμπεράσματα για τις ιδιότητες των ζωδίων, που φαίνεται, ότι δεν είναι μόνον οι ...γνωστές.

Ας κάνουμε λοιπόν μια εφαρμογή στο σήμερα.

Ο κόσμος μας κινείται σε τρείς βασικούς ρυθμούς:
1)Της Εποχής των Ιχθύων, που σε αυτή τη δεύτερη φάση της εξωτερικεύει τα "Παρθενικά" της χαρακτηριστικά, με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και την εξειδίκευση να "φθάνουν στο κόκκινο" και το Ιχθυακό στοιχείο να ανταπαντά με την μόλυνση του περιβάλλοντος, τη μάστιγα των ναρκωτικών και την ...παντοδυναμία των κάθε λογής θεραπευτών.
2) Των συνόδων Ποσειδώνα-Πλούτωνα στους Διδύμους, που δημιούργησαν, συντηρούν και επεκτείνουν την "κοινωνία της πληροφορίας" τη δύναμη των media και τα ακόμη πιο μακρινά ταξίδια στο διάστημα. Ακόμη βέβαια η επιρροή του ζωδίου δεν έχει χειραφετηθεί πλήρως από τις συνισταμένες του Ταύρου και του Σκορπιού, αφού λόγω τηςαργής κίνησης των πλανητών η τελευταία σύνοδος έγινε πρακτικά και στον Ταύρο. Έτσι θέματα όπως η Οικονομία, το ενεργειακό και οι εξοπλισμοί συνεχίζουν να είναι θεμελιώδη, κάτι που, ύστερα από σκαμπανεβάσματα, θα πάψει οριστικά να συμβαίνει μετά από 400 χρόνια, αν βέβαια υπάρχουμε ακόμη σαν είδος....
Υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες αναλογίες-εξελικτικά βήματα- ανάμεσα στον πρώτο κύκλο (1400-1900) και τον δεύτερο, που ήδη διανύουμε. Η ανακάλυψη της τυπογραφίας και των ηλεκτρονικών υπολογιστών, η χρήση της πυρίτιδας και της πυρηνικών όπλων, έγιναν πάνω στον ίδιο καμβά με διαφορά περίπου 500 ετών. Χρονικά το 1900 ήταν το σημείο καμπής. Η Νευτώνεια μηχανική έκανε τον κύκλο της μέχρι που στην επόμενη φάση συμπληρώθηκε από τη Σχετικότητα και την κβαντομηχανική. Στην τέχνη, μετά το 1400 η Αναγέννηση έδωσε την πρώτη μεγάλη ώθηση με τους ιμπρεσσιονιστές να κλείνουν τον κύκλο κάνοντας την τελευταία επανάσταση πάνω στην κλασική φόρμα. Με την είσοδο του 20ου αιώνα οι φόρμες απελευθερώθηκαν πλήρως, και το πράγμα ..ξέφυγε.
Οι Δίδυμοι άρχισαν να χτυπούν από παντού: Αυτοκίνητο, Αεροπλάνο, Κινηματογράφος, Κόκα Κόλα... Κι όλα αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά στη ...λαίλαπα του τηλεφώνου! Η συνολική άνθηση της νεολαιϊστικης κουλτούρας και οι unisex εκδοχές πάλι στους Διδύμους παραπέμπουν κι έχει ο Θεός...
3) Των συνόδων του Ουρανού με τον Ποσειδώνα στον Αιγόκερω, που μέσω εθνικισμών, κατευθύνουν προς την "παγκοσμιοποίηση" σε μια μεγάλη αυτοκρατορία ανάλογη της Ρωμαϊκής, που κυριάρχησε με τις συνόδους των δύο πλανητών στο απέναντι ζώδιο, τον Καρκίνο. Η πολικότητα ποτέ δεν ...πεθαίνει! Από αυτήν την άποψη έχουμε μπροστά μας ακόμη 150 χρόνια ...φαγούρας μέχρι να γίνει η πρώτη σύνοδος στον Υδροχόο, να διαλυθούν όλα να ησυχάσουμε... Για λόγους, που ακόμη δεν είναι γνωστοί, οι σύνοδοι των δύο πλανητών όχι μόνον στον Αιγόκερω αλλά και στα υπόλοιπα παρορμητικά ζώδια, συνδέονται με την Ευρωπαϊκή ανα-συγκρότηση και ανάπτυξη. Αντίθετα οι σύνοδοι στο "σταθερό σταυρό" λειτουργούν για τη γηραιά ήπειρο εντελώς αποσταθεροποιητικά. Κάθε κουλτούρα η αν προτιμάτε κάθε γεωγραφική περιοχή που τυχαίνει να τη φιλοξενεί, φαίνεται πως έχει τα "πάνω" και τα ¨κάτω" της ανάλογα με τις ποιότητες των ζωδίών, που φιλοξενούν αυτή τη σύνοδο. Ο Κινεζικός πολιτισμός ...συνηθίζει να ακμάζει στα μεταβλητά, ενώ για τα μέρη τα δικά μας και την Ινδία, τα σταθερά έχουν τον πρώτο λόγο, χωρίς να αποκλείεται και κάποια άλλη αστρολογική παρέμβαση.

Βλέπετε, υπάρχουν και οι άλλες σύνοδοι, που συμβάλουν στις εξελίξεις με το δικό τους ρυθμό, όπως του Ουρανού με τον Πλούτωνα, με τον Κρόνο κλπ, ορίζοντας ολοένα και μικρότερους κύκλους μέσα στους μεγαλύτερους, μέχρι να φθάσουμε στο μικρότερο χρονικά, το Σεληνιακό, που κι αυτός επηρεάζει τις εξελίξεις και όπως γνωρίζετε, χρησιμοποιείται εκτεταμένα στην πρόβλεψη.

Και πάλι ευχαριστώ για την ανάγνωση.

Γιάννη μου, πάει η αργία μου αύριο! Με έβαλες σε μεγάλη μελέτη!

K plani,

δε θα σε πω "αγαπητη", διότι μετά το μήνυμα στο Βασίλη μόνο αγάπη και σεβασμό δεν ενέπνευσες...
Εγώ διέκρινα έναν άνθρωπο αλαζόνα, ξερόλα και επιδειξιομανή...Πρέπει όμως να θυμάσαι:
1ον ότι η ιστορική σου γνώση είναι άκαμπτη και κοντόφθαλμη, ενώ τα ονόματα που παραθέτεις, πέρα από αμφιλεγόμενα και μονίμως ιδεολογικώς αμφιταλαντευόμενα, ακριβώς επειδή ήταν ανήσυχα πνευματα, και ακόμα δε συσχετίζεις με συγκριτικά επιχειρήματα τις θέσεις σου
και παραβλέπεις τις ιδεολογικές και πολιτικές τους παλινδρομήσεις...Αυτό δε συνιστά ιστορική τεκμηρίωση....
2ον παραγνωρίζεις φιλολογικά τεκμήρια (είμαι φιλόλογος και μπορώ να σου παραθέσω πολλά, αλλά δεν είναι της παρούσης)
3ον έχουν κ άλλοι περγαμηνές εκτός από σένα...Ίσως και να τρώς τη σκόνη μου....
4ον Ένας μορφωμένος άνθρωπος, όπως εσύ διατείνεσαι ότι είσαι, δεν υποτιμά με τέτοιο τρόπο το συνομιλητή της...Εμένα προσωπικά μου έδωσες την εντύπωση μια wannabe διανοούμενης, αλλά κατ' ουσίαν απλώς δήθεν...

Υ.Γ. Όταν αγγίζουμε ευαίσθητες χορδές, είμαστε προσεκτικοί και στεκόμαστε στο ύψος του επιπέδου μας...Δεν είναι τυχαία η οργή πολλών που έχεις επισύρει...
Τι να κάνουμε...Ευτυχώς εμείς οι καρκίνοι έχουμε το προνόμιο να ζούμε τη ζωή στις φλέβες μας και να είμαστε ευγενικοί και με κατανόηση στις απόψεις των άλλων...


Αύταρκές είναι μόνο το μέτριο (Κική Δημουλά)

Φαντάζομαι θέσατε τις απόψεις σας στο θέμα.

ΕΑΝ επιθυμείτε προσωπικές αντιπαραθέσεις, μπορείτε να συνεχίσετε σε προσωπικά μηνύματα. ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ καθόλου η θέση που ΙΣΩΣ προσπαθήσετε να με βάλετε, αυτή του κριτή. Ούτε θα αισθάνομαι όμορφα ΕΑΝ με αναγκάσετε να αρχίσω να "ζυγίζω" λέξη λέξη τα ποστ λέγοντάς μου "άλλος άρχισε, εγώ απλά αμύνθηκα" ή παρόμοια.

Για τους παραπάνω λόγους ενημερώνω ότι όποιος δεν σεβαστεί τον χώρο ή την παράκληση μου και συνεχίσει ευθέως ή πλαγίως σχόλια ή κρίσεις θα με αναγκάσει να απενεργοποιήσω ΑΜΕΣΑ τον λογαριασμό του.

To post αφορά όλους τους συμμετέχοντες στη συζήτηση

Έχεις δίκιο για την επισήμανσή σου. Δυστυχώς όμως κάποιοι μετέχοντες στη συζήτηση βαυκαλίζονται με την όποια γνώση τους. Δεσμεύομαι να το σταματήσω αυτό το "παιχνίδι" και ζητώ συγγνώμη για την αυθόρμητη παρέκκλισή μου.

Υ.Γ. Νιώθω εντός μου τη μοίρα του γυμνού και ανήμπορου κόσμου (Παλαμάς)