Βιβλία που μας συγκλόνισαν...

Προσωπικά όταν ήμουν πιο μικρή, δεν διάβαζα βιβλία, καθ' ότι δεν μου άρεσε και πολύ η ενασχόληση...εδώ δεν μου άρεσε το σχολείο και τα μαθήματα...σαν παιδί και γω! :embarrest Τι να λέμε τώρα :bigsmile::toung:

Τα πολλά βιβλία άρχισα να τα διαβάζω στο Πανεπιστήμιο, που για ανάγκη ενός μαθήματος που είχα (υποχρεωτικού), Παιδική λογοτεχνία, έπρεπε να διαβάζουμε κάποια κλασικά βιβλία για παιδιά και έφηβους, όπως το Καπλάνι της βιτρίνας, Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, Η Αλίκη πίσω από τον καθρέφτη, Παραμύθι χωρίς όνομα, Πινόκιο (ακόμη και αυτό), Ο Μικρός Πρίγκιπας.
Πριν απο αυτά τα βιβλία, ειχα ξεκινήσει να διαβάζω Χάρυ Πότερ. ¶σχετα αν λένε ότι είναι παιδικά βιβλία, προσωπικά δεν τα βρίσκω και τόσο παιδικά. Οι περιγραφή των σκηνών στα βιβλία μόνο για μικρά παιδιά δεν είναι. Ομολογώ πως από αυτή τη σειρά δεν έχω αφήσει ούτε ένα αδιάβαστο και τα διαβάσω με μεγάλη αγωνία για το τί θα γίνει παρακάτω.

Γενικά όταν πιάνω να διαβάσω ένα βιβλίο, εάν μου τραβήξει το ενδιαφέρον, θα παραμείνω μόνο σε αυτό και θα το διαβάσω πολύ γρήγορα, καθώς η δράση και το μυστήριο με εξιτάρουν και όλο λέω άντε ένα κεφαλαιάκι ακόμη θα διαβάσω και τελικά καταλήγω να έχω διαβάσει όλο το βιβλίο μέσα σε λίγες μέρες...ή και ώρες!
Εάν το βιβλίο δεν μου τραβήξει το ενδιαφέρον, συνήθως το παρατάω. Είναι αυτό που λέμε να μου κάνει κλικ! Έχω διαβάσει αρκετά μυθιστορήματα για εφήβους, τα περισσότερα από τα οποία πλέον δεν θυμάμαι.... Πχ από τίτλους που μου έρχονται στο μυαλό τώρα είναι το 33, Σπίτι για 5, Χωρίς οικογένεια, Με οικογένεια και πολλά πολλά άλλα.....
Είχα ξεκινήσει κάποτε και τον Γητευτή των αλόγων, το οποίο τελικά παράτησα.... παράξενο για μένα που έχω ένα πάθος με τα άλογα.
Επίσης, είχα ξεκινήσει να διαβάζω τον Αρχοντα των δαχτυλιδιών, αλλά αυτό έγινε αφότου ειχα δει την ταινία.

Και έρχομαι να ρωτήσω το εξής.... Πόσο εύκολα διαβάζετε ένα βιβλίο που έχει μεταφερθεί και στην κινηματογραφική οθόνη; Δηλαδή, διαβάζετε πρώτα το βιβλίο και μετά βλέπετε την ταινία; Αν δείτε την ταινία πρώτα, διαβάζετε με την ίδια αγωνία και το βιβλίο; Ή δεν το προσπαθείτε καθόλου; Προσωπικά, ακόμη και τις Μάγισσες της Σμύρνης είχα προσπαθήσει να διαβάσω, αλλά αφού είχα δει την σειρά, αλλά και πάλι το παράτησα. Έχω παρατηρήσει λοιπον σε μένα ότι, αν δω πρώτα την ταινία και μετά δοκιμάσω να διαβάσω το βιβλίο, το παρατάω. Ενώ το αντίθετο, όχι. :bigsmile:

Στη ψηφοφορία ψήφισα φυσικά Παιδικά βιβλία (ε λόγω επαγγέλματος δεν μπορώ να τα αποφύγω ...και να θελα δηλαδή... :toung:), λογοτεχνικά, μυθιστορήματα, διηγήματα, επιστημονικής φαντασίας και αστρολογίας (πιο πρόσφατα).

κια μου στις μάγισσες της σμύρνης δεν έφταιγε κάτι άλλο εκτός απ το βιβλίο που είναι πολύ κακογραμμένο:bigsmile: ούτε εγω μπόρεσα να το διαβάσω.Το ίδιο πρόβλημα είχα και με τον άρχοντα των δαχτυλιδιών αλλά για άλλον λόγο,είχε πολλά ονόματα και ζαλιζόμουν :embarrest Γενικά πρώτα η εικόνα και μετά η περιγραφή "δεσμεύει"κάπως τη φαντασία....Μόνο το μη μου λες αντίο παρόλο που δεν έλεγε τίποτα από λογοτεχνικής σκοπιάς κατάφερε να γλιτώσει απ την εικόνα.Το συμπάθησα γιατί μιλούσε για τη Θράκη και σκεφτόμουν τα δικά μου καθώς το διάβαζα :embarrest

όποτε έχω δεί ταινία βασισμένη σε βιβλίο που έχω διαβάσει η αλήθεια είναι, απογοητεύτηκα .Μεγαλύτερη απογοητευση το Οσα παιρνει ο άνεμος όπου παρά τους φοβερους ηθοποιους, θεωρω δεν αποδόθηκαν οι χαρακτήρες και τα γεγονότα όπως περιγράφονται στο βιβλιο.

Το μόνο που πιστευω ήταν αρκετά πιστό, ηταν ο αρχοντας του δακτυλιδιου του Τολκιν κι αυτό προφανώς γιατί δεν επικεντρωνόταν το βιβλιο στους χαρακτήρες όσο στον φανταστικό κόσμο που δημιουργησε ο συγγραφέας.

Quote:

---

Originally Posted by Λευκή

κια μου στις μάγισσες της σμύρνης δεν έφταιγε κάτι άλλο εκτός απ το βιβλίο που είναι πολύ κακογραμμένο:bigsmile: ούτε εγω μπόρεσα να το διαβάσω.

---

Ίσως...το παράτησα στις πρώτες 30 σελίδες μου φαίνεται....δηλαδή ΑΜΕΣΩΣ. :bigsmile:

Quote:

---

Originally Posted by Λευκή

Το ίδιο πρόβλημα είχα και με τον άρχοντα των δαχτυλιδιών αλλά για άλλον λόγο,είχε πολλά ονόματα και ζαλιζόμουν :embarrest

---

Ναι, έπαιζε και αυτό.... αλλά όταν κάτι το εχω δει πρωτα σε ταινία, μετά βαριέμαι να το διαβάζω. Αν και λένε πως πάντα από τα βιβλία κόβουν πολλά, όπως και αλλοιώνουν.... Εγώ πάλι δεν μπορώ...εκτός αν διαβάσω πρώτα το βιβλίο και μετά δω την ταινία.

Quote:

---

Originally Posted by Λευκή

Γενικά πρώτα η εικόνα και μετά η περιγραφή "δεσμεύει"κάπως τη φαντασία....Μόνο το μη μου λες αντίο παρόλο που δεν έλεγε τίποτα από λογοτεχνικής σκοπιάς κατάφερε να γλιτώσει απ την εικόνα.Το συμπάθησα γιατί μιλούσε για τη Θράκη και σκεφτόμουν τα δικά μου καθώς το διάβαζα :embarrest

---

Δεν το έχω διαβάσει..... γιατί εβλεπα την σειρά. :bigsmile: Οπότε καταλαβαίνεις...τζάμπα ο κόπος :cheesy: Αν και ξέρω ότι δεν έχει χάπι εντ στο βιβλίο όπως στην τηλεοπτική σειρά. :cry:

Quote:

---

Originally Posted by roadrunner

Μεγαλύτερη απογοητευση το Οσα παιρνει ο άνεμος όπου παρά τους φοβερους ηθοποιους, θεωρω δεν αποδόθηκαν οι χαρακτήρες και τα γεγονότα όπως περιγράφονται στο βιβλιο.

---

Αν και δεν το έχω διαβάσει, αυτό που λες ισχύει. Με τον λόγο μπορείς να περιγράψεις...φαίνεται ο πλούτος...το συναίσθημα....το νόημα που κρύβεται από πίσω.... Ενώ με μια εικόνα, σε συνδυασμό με κακή ηθοποιία (acting), το χαλάει πολύ! Μία εικόνα=χίλιες λέξεις και χίλιες λέξεις=μία εικόνα :love:

Quote:

---

Originally Posted by Λευκή

Τι αισιόδοξο βρήκατε στο 1984 βρε παιδιά;

---

Όχι τόσο αισιόδοξο.. μάλλον αποκαλυπτικό και τραγικό το βρήκα... Δείχνει πώς βγαίνει η αγάπη εκτός νόμου...

Αποκαλυπτικό και τραγικό θα ήταν εάν το καθεστώς στο οποίο διαδραματίζεται και με τους γύρω στρατευμένους πολίτες λοβοτομημένους, ήταν ξένο προς εμάς. Στην έξαρση της καταναλωτικής τηλεοπτικής κουλτούρας που λυμαινόμαστε, μάλλον η νόρμα είναι. Γιατί, και σήμερα, δεν είναι παραλογισμός το να αγαπάμε και να ονειρευόμαστε, αφού μπορούμε με την άνεση της visa να τα αποκτήσουμε, ή να μας αποκτήσουν? Προφητικό, (για την εποχή του), καμπανάκι, θα το χαρακτήριζα, στο ατέρμονο loop του χρωματιστού και πομπώδους τίποτε –που μας καταπνίγει.
Χίλιοι άνθρωποι γύρω μας, με αισθήματα και ορέξεις κοινές υποτίθεται και με το κιάλι να ανακαλύψουμε κάποιον σαν εμάς.
Το βιβλίο (αλλά και η ταινία που το σταχυολογεί) που ουσιαστικά στερείται happyend (και έτσι θα έπρεπε) είναι σαν καρφί που κατά λάθος κατάπιαμε και θα βρίσκεται πάντα κάπου εκεί μέσα μας, υπενθυμίζοντας μας τις αξίες που χρειάζεται μόνοι μας να ανακαλύψουμε –για να αποκαλυφθούμε.
Στο ίδιο μήκος κύματος και Η Φάρμα Των Ζώων του ίδιου, αλλά και η καυστική σατυρική ταινία Brazil (με τους Robert De Niro Jonathan Pryce και Bob Hoskins).
Η δική μου λίστα ανεβαίνει οσωνούπω ;)

Δε νομίζω ότι έχουμε φτάσει ακόμα εκεί, αλλά σε δέκα είκοσι χρόνια ποιος ξέρει...;

Quote:

---

Originally Posted by Vassilis13

Δε νομίζω ότι έχουμε φτάσει ακόμα εκεί, αλλά σε δέκα είκοσι χρόνια ποιος ξέρει...;

---

Αν κλείσουμε τα μάτια, θα δούμε το σκοτάδι...:bigsmile:

Δεν θα ήθελα να αναφέρω ένα βιβλίο που με συγκλόνισε γιατί είναι πολλά και είμαι βιβλιοφάγος. Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα είναι το ''Η Μεταφυσική του Φύλου'', εκδόσεις Οξύ, του Julius Evola.
Από το βιβλίο αυτό παραθέτω κάτι που το θεωρώ πολύ σημαντικό
''Δεν είναι ο έρωτας για τη γυναίκα που κάνει μια γυναίκα επιθυμητή στον άνδρα, αλλά ο έρωτας για το άτμαν (την αρχή που είναι εξ ολοκληρου φως και αθανασία)''.
Δεν θέλω να γράψω πολλά γι'αυτό το βιβλίο, αλλά το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Αναλύονται θέματα όπως :
- Θεοί άντρες και θεές γυναίκες
- Ιερες τελετές και επικλήσεις
- Το φύλο στη σφαίρα της μύησης και της μαγείας
- Φαινόμενα υπερβατικότητας στον κοσμικό έρωτα κα.

Quote:

---

Originally Posted by Jimy Pappalardo

... Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα είναι το ''Η Μεταφυσική του Φύλου'', εκδόσεις Οξύ, του Julius Evola.

---

Quote:

---

Originally Posted by Jimy Pappalardo

Από το βιβλίο αυτό παραθέτω κάτι που το θεωρώ πολύ σημαντικό
''Δεν είναι ο έρωτας για τη γυναίκα που κάνει μια γυναίκα επιθυμητή στον άνδρα, αλλά ο έρωτας για το άτμαν (την αρχή που είναι εξ ολοκληρου φως και αθανασία)''.
Δεν θέλω να γράψω πολλά γι'αυτό το βιβλίο, αλλά το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

---

Να συμπληρώσω: καλύτερο και απ'το κουμάρι, απ'τα ναρκωτικά και απ'όλες τις μουσικές του κόσμου.
Η μεγαλύτερη καταφρόνευση του θανάτου. Ο e.e.cummings έγραψε: Ζωή σημαίνει να έχεις γεννηθεί, αλλά Τέχνη να είσαι ζωντανός

Θα το τσιμπίσω σίγουρα! ;)

Επειδη απουσιαζα κι εχασα επεισοδια απο την μεγαλη ανταποκριση στο θεμα, θα κανω ενα πισωγυρισμα.
Λοιπον ως παιδι -και συμφωνω με τον Μητσακο για την ηλικια που μπορει καποιος να συγκλονιζεται με ..συνεπεια και διαρκεια- τα βιβλια του Βερν, ο Τομ Σωγερ, τα βιβλια του Εκτορος Μαλο και του Λουντεμη. Στα 12 καταβροχθισα τους Αθλιους του Ουγκω, αλλα μια απο τις μεγαλες μου αγαπες ηταν τα περιοδικακια που εβγαιναν καθε εβδομαδα: ο Μικρος καου-μποϋ, ο Μικρος Αρχηγος και ο Μικρος Σεριφης. Ειχα κανει απιθανα πραγματα για να καταφερνω να τα αποκτω και να τα διαβαζω παρακαμπτοντας την γονεϊκη απαγορευση. Τα θυμαμαι τωρα κι απορω με την τοτε εφευρετικοτητα μου!!!
Το "μηδεν και το απειρο", νομιζα οτι ειναι φιλοσοφια.... μεχρι που αρχισα να το διαβαζω! Πολυ πιο σκληρο απο το 1984.
Εχω μεγαλη αδυναμια στον Εκο, κυριως στο "Το ονομα του ροδου" και στο "Εκκρεμες του Φουκω", στον Μαρκες, στην Καρεν Μπλιξεν, στην Αλλιεντε που την λατρευω, στην Ουρσουλα Λε Γκεν [αν ποτε εγραφα, θα ηθελα να της μοιασω], στον Ραουλ-Περεθ Ρεβερτε και γενικοτερα στην ισπανοφωνη λογοτεχνια. Τον Αρχοντα, τον διαβαζω -σχεδον εθιμοτυπικα- μια φορα τον χρονο εδω και 15 χρονια! Τελευταια εχω διαβασει πολλά ιστορικα αστυνομικα μυθιστορηματα, ή και σκετα αστυνομικα.
Μου αρεσει να βλεπω τα βιβλια "διαβασμενα"! Αυτο σημαινει οτι σπαζω την γωνια της σελιδας αντι να βαλω σελιδοδεικτη, το ανοιγω καλα καλα για να "στεκεται " εκει που θελω, αλλα αλλες ζημιες δεν τους κανω!
Οταν ενα βιβλιο μου αρεσει πολυ δεν το αφηνω απο τα χερια μου. Οτι και να συμβαινει γυρω μου, μου ειναι αδιαφορο εως και ενοχλητικο αν με αποσπα απ αυτο.
Διαβαζω ενα βιβλιο τη φορα, αν αυτο το βιβλιο ειναι λογοτεχνια ή ιστορια και με συνεπαρει! Αλλιως μπορει να παιζω με παραπανω απο ενα. Και μου ειναι αδυνατον να διαβασω στην παραλια!!

Εγώ παιδιά δεν θα έλεγα ότι είμαι και πολύ φανατική με τα βιβλία γιατί λόγω της σχολής μου δεν έχω χρόνο... :bigsmile: Μικρή διάβαζα πολλά βιβλία αλλά το κλασσικο αγαπημένο μου είναι το "Τζέην Έηρ" μάλιστα μέσα σε 2 μέρες το είχα τελειώσει! Αυτό με είχε συγκλονίσει πολύ...:embarrest

Quote:

---

Originally Posted by roadrunner

όποτε έχω δεί ταινία βασισμένη σε βιβλίο που έχω διαβάσει η αλήθεια είναι, απογοητεύτηκα .Μεγαλύτερη απογοητευση το Οσα παιρνει ο άνεμος όπου παρά τους φοβερους ηθοποιους, θεωρω δεν αποδόθηκαν οι χαρακτήρες και τα γεγονότα όπως περιγράφονται στο βιβλιο.

Το μόνο που πιστευω ήταν αρκετά πιστό, ηταν ο αρχοντας του δακτυλιδιου του Τολκιν κι αυτό προφανώς γιατί δεν επικεντρωνόταν το βιβλιο στους χαρακτήρες όσο στον φανταστικό κόσμο που δημιουργησε ο συγγραφέας.

---

Με τις ταινιες που βασιζονται σε λογοτεχνικα εργα συνηθως τσαντιζομαι! Και στον Αρχοντα, και στο Ονομα του Ροδου, ειχα διαβασει τα βιβλια πριν γυριστουν σε ταινια. Απογοητευτηκα, παρ οτι το καστιγκ και η σκηνοθεσια μου αρεσαν, με ενοχλησαν ομως πολυ οι αλλαγες στο στορυ και ειδικα οταν δεν υπηρχε κανεις λογος να γινουν. Οταν δεν εξυπηρετουσαν τιποτα!
Υποθετω ομως, πως ειναι κοινος τοπος κατι τετοιο και ετσι αποφευγω να βλεπω ταινιες οταν εχω διαβασει το βιβλιο στο οποιο βασιστηκαν. Το αντιθετο [να θελησω να διαβασω το βιβλιο αφου δω την ταινια] δεν μου εχει συμβει ποτε, ακομη κι αν η ταινια θεωρηθηκε αριστουργημα [το "Ποιος φοβαται τη Βιρτζινια Γουλφ π.χ.]

Φαντάζομαι θα υπάρχει τεχνικό πρόβλημα. "Ναι είπε κουνώντας με συγκατάβαση το κεφάλι της και προχώρησε με το ανάλαφρο βήμα της φαντάζοντας από μακριά σαν οπτασία.... μπλα μπλα" του συγγραφέα με το "οκ" του σεναριογράφου. Έχουν τα υπερ και τα κατά τους οι εικόνες και τα γράμματα.

¶λλωστε ένα βιβλίο δεν είναι απαραίτητο να είναι ορισμένο κατά μέγεθος. Αν έκαναν πχ τον ¶ρχοντα των Δαχτυλιδιών ακριβώς όπως ο Τόλκιν το είχε γράψει δεν θα μιλάγαμε για τριλογία αλλά για πολύ(!)λογία! Είναι και το θέμα του προϋπολογισμού κάθε ταινίας που όπως και να' χει αποτελεί μεγαλεπήβολο εγχείρημα. Ένα βιβλίο είναι σαφώς οικονομικότερο να έχει 10 σελίδες παραπάνω από το να προστεθεί μια ολόκληρη σκηνή σε μια ταινία. Επιπλέον, πολλά στοιχεία και από το βιβλίο που παραλείπονται δεν έχουν πάντα κάποιο αντικειμενικό σκοπό ύπαρξης εξ' αρχής, αφού το μόνο που επιτελούν είναι να ξεκουράζουν το μυαλό του αναγνώστη!
Από τη άλλη πλευρά, μια ταινία που βασίζεται σε βιβλίο πρέπει να ακολουθεί και το κύμα των θεατών. Μπορεί οι αναγνώστες κάτι να το βρήκαν θεσπέσιο για την πλοκή στο βιβλίο, αλλά στην απόδοση του στην ταινία να χάνει το βάθος του. Είναι πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν την απόδοση αυτή ενός βιβλίου στη μεγάλη οθόνη. Σίγουρα οι παραγωγοί ξέρουν το συμφέρον τους και αν μπορούσαν δεν θα έκοβαν σκηνές.:bigsmile:

Γειά χαρά σε όλους,

Αυθόρμητα μου έρχονται στο μυαλό

- Ανδρέας Εμπειρίκος, όλα του τα έργα, τον θαυμάζω γιατί έχει την μοναδική ικανότητα να αποτυπώνει στο χαρτί συναισθήματα, χωρίς να κρύβεται πίσω από "σεμνές" λέξεις.

- Ορχάν Παμούκ, Ίστανμπουλ (δεν ήθελα να τελειώσει)

- Πάολο Κοέλο, Το ημερολόγιο ενός μάγου (το συνιστώ ανεπιφύλακτα) και ο κλασικός αλχημιστής

- Στέλιος Κούλογλου, Ποτέ μην πας μόνος στο ταχυδρομείο (απλά διαμάντι)

- Μένης Κουμανταρέας, Δυο φορές Έλληνας (φυσικά)

- Έρμαν Έσσε, Στα λουτρά (φοβερό γέλιο)

- Γιάννης Ξανθούλης, Ο μεγάλος θανατικός (φοβερό γέλιο δις)

- Ουμπέρτο Έκο, Το όνομα του ρόδου και το εκκρεμές του Φουκώ (κλασικά)

Σίγουρα ξεχνάω κάποια (ντροπή μου!). Δυστυχώς (για την τσέπη μου) είμαι βιβλιοφάγος, το ομολογώ!

:bigsmile:

Σούπερ Λέλα

Quote:

---

Originally Posted by kiaRRa

Ένα βιβλίο είναι σαφώς οικονομικότερο να έχει 10 σελίδες παραπάνω από το να προστεθεί μια ολόκληρη σκηνή σε μια ταινία. Επιπλέον, πολλά στοιχεία και από το βιβλίο που παραλείπονται δεν έχουν πάντα κάποιο αντικειμενικό σκοπό ύπαρξης εξ' αρχής, αφού το μόνο που επιτελούν είναι να ξεκουράζουν το μυαλό του αναγνώστη!
Από τη άλλη πλευρά, μια ταινία που βασίζεται σε βιβλίο πρέπει να ακολουθεί και το κύμα των θεατών. Μπορεί οι αναγνώστες κάτι να το βρήκαν θεσπέσιο για την πλοκή στο βιβλίο, αλλά στην απόδοση του στην ταινία να χάνει το βάθος του. Είναι πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν την απόδοση αυτή ενός βιβλίου στη μεγάλη οθόνη. Σίγουρα οι παραγωγοί ξέρουν το συμφέρον τους και αν μπορούσαν δεν θα έκοβαν σκηνές.:bigsmile:

---

Συμφωνώ όπως και συμφωνώ και με τον ScP.

To θέμα είναι οτι λιγοι δημιουργοι-σεναριογράφοι σέβονται τους χαρακτήρες των βιβλίων όπως τους έπλασε ο καθε συγγραφέας.
(Η απλά εγώ εχω αδυναμια στον χαρακτήρα του Ρετ Μπάτλερ και μου κακοφάνηκε το πώς τον εμφάνισαν στην μεγάλη οθόνη;;Μπορεί :bigsmile: :toung:)

Ως γνήσιος τεμπελοφιλοσοφιστής, σας παρουσιάζω (με την διαδικασία copy- paste) τα (κατ'εμέ) σημαντικότερα Αμαζωνιοφάγα αντίτυπα:
On the Road - Τζάκ Κέρουακ, Γυμνό γεύμα - Γουίλιαμ Μπάροουζ, Το σοκ του μέλλοντος & Το τρίτο κύμα- ¶λβιν Τόφλερ, Ο γέρος και η θάλασσα - Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Ουρλιαχτό – ¶λλεν Γκίνσμπεργκ, Η Λάμψη της Αστραπής Πίσω από το Βουνό & Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας & ¶νθρωπος για Όλες τις Δουλειές & Βρώμικος Κόσμος – Μπουκόφσκι, Ακου Ανθρωπακο - Βίλχελμ Ράιχ, Ο Τρυποκάρυδος - Τομ Ρόμπινς, Τρία Φεγγάρια στην Πλατεία – Ρόμβος Τέος, Η μαριονέτα και ο νάνος - SLAVOJ ZIZEK
Και οπωσδήποτε το προαναφερθέν 1984 του Όργουελ
Α ναι… και το βιβλίο Σημάτων ΚΟΚ (μην πας σαν τον κάβουρα που λένε…)

**Επειδη τον Αρχοντα τον ξερω σχεδον απ εξω, οι αλλαγες που εγιναν στην ταινια σας βεβαιωνω δεν ειχαν τον παραμικρο λογο υπαρξης!! Ισα ισα που οι χαρακτηρες, οι διαλογοι και το στορυ ειναι εντελως κινηματογραφικα. Δεν μιλω για περικοπες [αυτο εχει ενα νοημα] αλλα για αλλοιωση. Το ιδιο και στο Ονομα του Ροδου.
**Πω πω, τι μου θυμισε ο ek!! Tο Ακου ανθρωπακου του Ραϊχ, και πηρε αμπαριζα ο Γλαρος Ιωναθαν που εδωσε την σκυταλη στον Σινταρτα και τον Λυκο της Στεππας του Εσσε [αλλη εφηβικη και μετεφηβικη λατρεια] και μετα στο Αστειο του Κουντερα, και... και..... Οκ! ειναι ωρα για δουλεια!.....:nuts::cry:

Πρέπει να το σκεφτώ...
Πρέπει να θυμηθώ...διότι έχω ένα προβληματάκι...
Ξεχνώ τίτλους βιβλίων.:embarrest
Θα επανέλθω:toung:

Τί να πρωτοθυμηθώ !!!!

Σε όλες τις πόλεις που έζησα 5-6 σύνολο οι πρώτοι που μαθαίνανε την παρουσία μου ήταν οι υπάλληλοι στις δημοτικές βιβλιοθήκες και οι....ταχυδρόμοι.

Σην 2η τάξη του γυμνασίου άρχισα να διαβάζω εξωσχολικά.

Τα πρώτα βιβλία που μου άρεσαν ήταν:

ΤΟ με και χωρίς οικογένεια-2 βιβλία-
.......
Η τριλογία του Λουντέμη
Ένα παιδί μετράει τα άστρα
¶νοιξη
Κάτω από τα κάστρα της Ελπίδας
........
Αργότερα ξένη κλασσική λογοτεχνία

Μανον Λεσκώ
Κόκκινο και Μαύρο
Τα σταφύλια της οργής
Ανατολικά της Εδεμ
¶ννα Καρένινα
Ο Αρχησιδηρουργός
Το Αυγουστιάτικο φεγγάρι
Χίονια στο Κιλιμάντζαρο
........και πολλά άλλα

ΕΡΙΧ ΜΑΡΙΑ ΡΕΜΑΡΚ έχετε διαβάσει???
Αν όχι ξεκινήστε....με την αψίδα του θριάμβου και αν είναι το στύλ σας έχει κι άλλα.

Κάποια διάβασα ότι άφησε στην μέση τον γητευτή αλόγων. κακώς, γιατί εγώ το δευτερο μισό του βιβλίου το διάβασα δις...και παρεπιπτόντως όλες οι ταινίες είναι κατά πολύ κατώτερες των βιβλίων.

Όσο για το ψάχνοντας για κοχύλια....ε, ναι μάλλον όλες οι καρκινοβατούσες πρέπει να το διαβάσουν....ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ...ΚΛΑΨ...

Προσωπικά οι μάγισσες της Σμύρνης μου άρεσε. Έχει τυπωμένες καραμπινάτες αλήθειες....για όσους δηλώνουν κυνηγοί της αλήθειας...

Και για να μην ξεχνιόμαστε!!!
ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΟΗΣΗ ΤΑ

. Ορατών τε και αοράτων
. Παιδικές ιστορίες για μεγάλους της Θεοδώρας Ντάκου....θα με θυμηθήτε !!!

Θυμάμαι όταν αποφοίτησα από το Λύκειο μου έκαναν δώρο οι καθηγητές κατά την τελετή αποφοίτησης ένα βιβλίο. Δεν θυμάμαι να έχω αγαπήσει άλλο βιβλίο τόσο πολύ (σημ. οι καθηγητές μου ήθελαν να με ρίξουν στον Καιάδα).

Δεν θα με συνέφερε να το λέω αυτό δεδομένου του τίτλου... αλλά πραγματικά αγάπησα το "Ημερολόγιο ενός Τρελού" του Ν. Γκόγκολ:embarrest

Οφείλω να ομολογήσω πως, ακόμη και αν δεν πρόλαβα το νέο σύστημα εξέτασης με τις κατευθύνσεις στο σχολειο, ξεχώρισα από το βιβλίο των Λογοτεχνικών κειμένων, στο μάθημα κείμενα κατεύθυνσης, Το Αμάρτημα της μητρός μου και την Σονάτα του Σεληνόφωτος (αν θυμάμαι σωστά τους τίτλους). Το βιβλίο το είχα πιάσει στα χέρια μου από μια ξαδέλφη μου, η οποία έδινε εξετάσεις τότε και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να του ρίξω μια ματιά.
Σε συνδυασμό με τα σχόλια που έβλεπα σημειωμένα πάνω στο βιβλίο, για την ανάλυση που έκανε στο σχολείο της η μικρή, ήταν πραγματικά συγκινητικά και τα δύο!:embarrest

Τη Σονάτα του Σεληνόφωτος μας την είχε διδάξει η καθηγήτρια από ένα cd με απαγγελία από το Ρίτσο και με μουσική υπόκρουση από την "Σονάτα υπό το Σεληνόφως" του Μπετόβεν. Όχι απλά συγκινήθηκε όλη η θεωρητική κατεύθυνση, αλλά μείναμε μετά το τέλος της σχολικής ώρας να ακούσουμε ξανά το cd... Απλά απίστευτο

Quote:

---

Originally Posted by Basilakis

Θυμάμαι όταν αποφοίτησα από το Λύκειο μου έκαναν δώρο οι καθηγητές κατά την τελετή αποφοίτησης ένα βιβλίο. Δεν θυμάμαι να έχω αγαπήσει άλλο βιβλίο τόσο πολύ (σημ. οι καθηγητές μου ήθελαν να με ρίξουν στον Καιάδα).

Δεν θα με συνέφερε να το λέω αυτό δεδομένου του τίτλου... αλλά πραγματικά αγάπησα το "Ημερολόγιο ενός Τρελού" του Ν. Γκόγκολ:embarrest

---

Είναι απίστευτο κείμενο...Το έχω δει και ανεβασμένο στο θέατρο.Στο τέλος το βίωνα τόσο πολύ που με δυσκολία εκεί στην επίκληση προς τη μητέρα λίγο πριν το ΤΕΛΟΣ, συγκρατήθηκα να μην ξεσπάσω σε λυγμούς...
Πάντως ίσως να σε ενδιέφερε να διαβάσεις και το Όνειρο ενός γελοίου-αν δεν απατώμαι για τον τίτλο..πάνε χρόνια που το διάβασα ή τρελού...χμ...τεσπά του Ντοστογιέφσκι...έχουν πολλά κοινά

Η τρέλα με τα βιβλία μου ήρθε μετά το λύκειο, μέχρι τότε θυμάμαι να είχα διαβάσει ελάχιστα... Έχω μια αδυναμία στην επιστημονική φαντασία και στα μυθιστορήματα, χωρίς να αποκλείω τις υπόλοιπες κατηγορίες. Η σειρά της Dragonlance είναι από τις καλύτερες του είδους κατά τη γνώμη μου. Το Μαγικό Βουνό του Thomas Mann εκπληκτικό, μόνο που έφτασα μέχρι τη μέση για να καταλάβω πόσο καλό ήταν (κάτι που συμβαίνει συχνά). Τα βιβλία του Terry Pratchett πολύ έξυπνα γραμμένα. Και το "θα φτύσω στους τάφους σας" απαίσιο, το μόνο βιβλίο που δε θα ήθελα να ξαναδιαβάσω. Επίσης πολύ ωραία τα μεσαιωνικά μυθιστορήματα της Kate Sedley. Ένα από τα αγαπημένα μου είναι και ο Κόμης Δράκουλας, ίσως φταίει που είχε σκληρό εξώφυλλο και αυτή τη χαρακτηριστική μυρωδιά των παλιών βιβλίων...
Ο Edgar Allan Poe έγραφε ωραία ποιήματα, δε θα μπορούσα δυστυχώς να πω το ίδιο για τα διηγήματά του! Α, και ο Oscar Wilde, ειδικά το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι και το φάντασμα των Κάντερβιλ αν θυμάμαι καλά τον τίτλο!

Αδελφοί Καραμαζώφ,Εγκλημα και ΤιμωρΪα,Λουντέμης ολα,αρχαίοι τραγικοί,Ζατέλη όλα,Μαρκές και το κορυφαίο του 20ου αι. για μένα Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο και πολλα-πολλά άλλα.Κάθε ένα και ένας ΄νέος κόσμος

Από τα βιβλία που σημάδεψαν τα εφηβικά μου χρόνια και πιθανόν να βοήθησαν στη διαμόρφωση χαρακτήρα και απόψεων, ήταν η Ναυτία του Σαρτρ, το δεύτερο φύλο της Σιμόν Ντε Μποβουάρ και βιβλία του Λόμπσαν Ράμπα.
Μεγαλύτερη, με βοήθησε πολύ σε δύσκολες στιγμές, Ο Προφήτης του Χαλίλ Γκιμπραν και μεγάλη εντύπωση μου έκανε με τις αποκαλύψεις του, το Ανθρωπος & Επιστήμη του Γ. Αϋφαντή.

Απο τα λογοτεχνικά που μου άρεσαν πάρα πολύ, όταν ήμουν νεότερη είναι το "Οσα παίρνει ο Ανεμος" που το έχω διαβάσει ολόκληρο 6!!! φορές. Τα άπαντα σχεδόν του Μπορίς Βιάν (μάλλον είναι must στην εφηβεία να διαβάζεις το "Και να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους" και άλλα τέτοια χαριτωμένα), το Ντέμιαν του Ερμαν Εσσε (κι σε αυτόν το χαρισματικό συγγραφέα παίζουν σχεδόν τα άπαντα). Η "Αντιγνώση, τα δεκανίκια του καπιταλισμού" της Λιλής Ζωγράφου, είναι καταπληκτικό. Πανέξυπνο βιβλίο που μου άρεσε πάρα πολύ είναι το "Θείο Βρέφος" του Πασκάλ Μπρυκνέρ. Πολύ καλό βρήκα και το "Και με το φως του Λύκου επανέρχονται", της Ζατέλη.

Αυτά είναι τα βιβλία που μου έκαναν πιο πολύ εντύπωση, αν και υπάρχουν πολλά ακόμη, λογοτεχνικά, με τα οποία πέρασα ωραίες στιγμές.

Πάντως, πέρα απο τη λογοτεχνία, ή τα βιβλία με διδακτικό περιεχόμενο, η ποίηση πιστεύω ότι μπορεί να κάνει θαύματα στο μυαλό μας και στην ψυχή μας και πραγματικά να συγκλονίσει. Με λίγες λέξεις, λέει τόσα πολλά και αφήνει ακόμη περισσότερα να εννοηθούν.

Καλησπέρα και από μένα,
θεωρώ τον Καζαντζάκη από τους κορυφαίους λογοτέχνες και όλα του τα έργα έχουν κάτι μοναδικό.Επίσης Ρίτσος , Ελύτης,Βάρναλης, Καβάφης με την Ιθάκη που σε κάνει να αγαπάς τη ζωή με τα όλα της και να θες να την στίψεις....

Προτείνω και το άρωμα του ονείρου νομίζω είναι του Τομ Ρόμπινς για ένα αξέχαστο μαγευτικό ταξίδι.....

Δεν είμαι πολλή τον βιβλίων αλλά έχω διαβασει λίγα αυτό που με συγκλόνισε ήταν το πορτρέτο του Dorian grey...Και οι Ναΐτες Ιππότες αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Απ' ότι βλέπω, οι περισσότεροι πάνω κάτω, τα ίδια βιβλία διαβάζουμε και μας έχουν κάνει εντύπωση. Συμφωνω με πολλά απο τα προαναφερόμενα και θα ήθελα να προσθέσω ένα παραμύθι το οποίο με συγκίνησε ιδιαίτερα. Λέγεται "Το Δέντρο που έδινε".
Ιδιαίτερα βιβλία που μου έχουν προσφέρει εμπειρίες και έχουν βοηθήσει μέσα απο τα μάτια των συγγραφέων τους να δω πράγματα, είναι το Junky του Ούίλιαμ Μπάροουζ και η Αλίκη στη χώρα του LSD.
Θα ήταν παράληψη να μην αναφέρω και τον Καρυωτάκη που με την βαθύτατα πεσιμιστική του ιδιοσυγκρασία, με είχε κάνει να δακρύωσω.

Όντως, πολύ ωραίο θέμα.

Και από ότι είδα παρατέθηκαν πολλοί, διάφοροι και ενδιαφέροντες τίτλοι. Για κάποιους έχω συγκεκριμένη άποψη, για άλλους όχι (ακόμη - ή έτσι θέλω να πιστεύω).

Δεν έχω συγκλονιστεί πολλές φορές από βιβλία και δεν είναι κάτι που νομίζω πως μπορεί να συμβεί συχνά. Γι' αυτό ίσως και πολλοί απάντησαν με τίτλους που διάβασαν από μια ηλικία και μετά. Σαφώς υπάρχουν πολλά βιβλία που μπορεί να μας αρέσουν αρκετά, αλλά σίγουρα δεν έρχεται κανείς αντιμέτωπος κάθε μέρα με μια συγκλονιστική εμπειρία.
Από την άλλη, το συγκλονιστικό μπορεί να έχει και καλή και ανάποδη, ανάλογα με το πόσο ευερέθιστος μπορεί να είναι κανείς (στην περίπτωσή μου, έχει συμβεί και η ανάποδη).

Πιο συγκεκριμένα, με συγκλόνισαν τα βιβλία του Τζόναθαν Κόου "Τι ωραίο πλιάτσικο!" και " Το σπίτι του ύπνου". Το πρώτο για το σύνολο του περιεχομένου του, το βιτριολικό του χιούμορ, τον πανέξυπνα και ολοκληρωμένα διατυπωμένο πολιτικό του λόγο, την απίστευτα οργανωμένη δομή του, όπου και η κάθε λεπτομέρεια έχει σημασία και ως παζλ στο τέλος συμπληρώνονται τα πάντα, την αδιόρατα τρυφερή ματιά του επάνω στους ήρωες του που αποφεύγει το κλισέ του "αναδεικνύει την ανθρώπινη πλευρά τους" και τα συναφή. Το δεύτερο, γιατί, αφενός εμπεριέχει, όχι τόσο ολοκληρωμένα βέβαια, όλα τα παραπάνω, και αφετέρου γιατί αποτελεί την πιο λιτή, ουσιαστική, ρεαλιστική και ταυτόχρονα απίστευτη, ιστορία αγάπης που έχω υπόψη μου.
Γενικώς, μου αρέσουν όλα τα κείμενα του συγκεκριμένου συγγραφέα.

Επίσης, αν και με πολλές εκπεφρασμένες απόψεις της δεν συμφωνώ, μου άρεσαν κάτι παραπάνω από αρκετά τα μυθιστορήματα της Σώτης Τριανταφύλλου "Το εργοστάσιο των μολυβιών" και "¶λμπατρος".

Από την ανάποδη με έχουν συγκλονίσει, ως συγγραφείς, ο Τομ Ρόμπινς, κυρίως για την επιτήδευμένη άνεσή του, που εν τέλει δεν μπορεί να καλύψει ούτε την αμερικανιά του, ούτε τη χυδαιότητα που κάποιες φορές του παραξεφεύγει, και ο Πάολο Κοέλο για την ρηχότητα και την ιδεαλιστική ψευτοπνευματικότητα που εν τέλει μεταφράζεται σε ένα βιβλίο στην καθισιά.
Η τσατίλα που ένιωθα κάθε φορά που τελείωνα κάποιο βιβλίο τους, δεν περιγράφεται.

Και για να κλείσω, φυσικά με συγκλόνισε, όπως και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους από το 1848 που γράφτηκε, το βιβλίο που περίμενα πολλά χρόνια για να φτάσω στην κατάλληλη ηλικία να το διαβάσω.
Το, κατά τον "πλανητάρχη" Bush, πιο επικίνδυνο βιβλίο στον κόσμο.

Το "Κομμουνιστικο μανιφεστο" εννοεις; Η "Το Κεφαλαιο";

Συμφωνω μαζι σου για τον Ρομπινς, αν και 1 βιβλιο του πιστευω, ξεχωριζε απο τον σωρο : "Το αρωμα του ονειρου".... αν και δεν θα το εκρινα ως συγκλονιστικο!:blink:

Quote:

---

Originally Posted by starfish

Το "Κομμουνιστικο μανιφεστο" εννοεις; Η "Το Κεφαλαιο";

Συμφωνω μαζι σου για τον Ρομπινς, αν και 1 βιβλιο του πιστευω, ξεχωριζε απο τον σωρο : "Το αρωμα του ονειρου".... αν και δεν θα το εκρινα ως συγκλονιστικο!:blink:

---

Το "Κομμουνιστικό μανιφέστο". Το "Το Κεφάλαιο" δεν έχω ακόμη τα φόντα να το διαβάσω. :embarrest

Για το "Το άρωμα του ονείρου", ομολογώ πως έχω ακούσει και από άλλους πως ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα του Ρόμπινς, αλλά δεν έχω αποτολμήσει ακόμη να το διαβάσω. Με τον συγκεκριμένο, ξέρεις, έχω καεί στο χυλό... :laugh:

Θα διαφωνήσω ως προς τον Ρόμπινς , αν και πράγματι όταν διάβασα το πρώτο βιβλίο (ηταν το Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν απο ζεστά κλίματα )δεν μου αρεσε καθόλου και μάλλον σοκαρίστηκα και λίγο(αρης στην Παρθένο βλέπετε:toung: ).
Θεωρώ πως τα πρώτα του βιβλία ήταν και τα καλύτερα.Κι αυτό το λέω γιατί στην δευτερη προσπάθεια να κατανοήσω την γραφή του και το ύφος του διάβασα το Βίλλα ικόγκνιτο και το Ακόμη και οι καουμπόυσσες μελαγχολούν.Εκεί άρχισα να μπαίνω κάπως στο νόημα.Όμως θεωρώ οτι τα καλύτερα του είναι το Αρωμα του ονείρου και ο Χορός των 7 πέπλων.Στο δευτερο ειδικά , τα χωνει και στο κατεστημένο και στις αμερικανιές και στους πολέμους και σε όλα.
Γενικώς έχει ελαφρυντικά ο Ρομπινς.Η γενιά του ήταν γενιά της ψυχεδέλειας και των ναρκωτικών καθως και της σεξουαλικής απελυθερωσης.Αρα ως ενα βαθμό είναι λογικό αυτά, να αποτυπώνονται στον τρόπο γραφής του.

Πήρα για τις διακοπές μου το "Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν απο καυτά κλίματα", του Ρόμπινς, μετα απο ένθερμη διαφήμιση φίλης. Ελπίζω να μην υποστώ ήττα, εκεί στην ερημιά που θα 'μαι :worried:

Πετυχημένο timing ... :bigsmile:

Quote:

---

Originally Posted by alegra

Πήρα για τις διακοπές μου το "Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν απο καυτά κλίματα", του Ρόμπινς, μετα απο ένθερμη διαφήμιση φίλης. Ελπίζω να μην υποστώ ήττα, εκεί στην ερημιά που θα 'μαι :worried:

---

Πιστευω θα γελάσεις:bigsmile:Μέσα σε όλα τα τρελά που γράφει ,γράφει και μερικά πολύ όμορφα πράγματα.Ελπίζω να μην είσαι ντροπαλη και κοκκινήσεις γιατί τα λέει λίγο μπρουτάλ;):toung::laugh:

Μια χαρά τότε... εγώ και η ντροπή (η διανοητική) δεν έχουμε σχέσεις :toung: